Do not hold back

By Carina

Just a little note to say...

Πολλά πράγματα στη ζωή είναι τρομακτικά. Πολλά.

Όπως...

...η πρώτη φορά που θα μπεις σε αεροπλάνο μόνος σου

...η πρώτη φορά που θα δώσεις συνέντευξη

...η πρώτη φορά που θα χαθείς σε κάποια άγνωστη περιοχή

...η πρώτη φορά που θα πας σινεμά μόνος σου

...η πρώτη φορά που θα βρεθείς σε μια ξένη χώρα χωρίς κάποιον να σε καθοδηγεί

...η πρώτη φορά που θα πιάσεις το τιμόνι χωρίς συνοδηγό

...η πρώτη φορά που θα δώσεις εξετάσεις

...η πρώτη φορά που θα βγεις ραντεβού

...η πρώτη φορά που θα αποφασίσεις να βάλεις ένα τέλος

...η πρώτη φορά που θα μπεις στο αμφιθέατρο

...η πρώτη φορά που θα μιλήσεις, χορέψεις, τραγουδήσεις μπροστά σε κοινό

...η πρώτη φορά που θα κάνεις ζημιά

...η πρώτη φορά που θα σηκώσεις το τηλέφωνο στη δουλειά

...η πρώτη φορά που θα στείλεις ένα μαζικό επίσημο email

...η πρώτη φορά που θα αποφασίσεις ότι έχεις πια μεγαλώσει και πρέπει να σταματήσεις να κρύβεσαι πίσω από την πλάτη των άλλων, που θα αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου, που θα πεις μια ιστορία χωρίς δισταγμούς, που θα υψώσεις το ανάστημά σου, που θα υποστηρίξεις τη γνώμη σου, που θα βρεθείς σε μια διαμάχη, που θα καταλάβεις ότι το μόνο που χρειάζεσαι είναι πίστη στον εαυτό σου...

...άλλωστε ο φόβος του σήμερα γίνεται η ανάμνηση του χτες.

"Οι τραγωδίες των άλλων είναι πάντα απογοητευτικά μπανάλ"

True Story

By Carina

Happy winter, you fools!

Όταν μπαίνεις σε μια σχολή, η τετραετία σου μοιάζει απίστευτα μακρινή, τόσο όσο σου μοιάζουν και τα 30 στα 20 κάτι. Το σχολείο είναι μια παρελθοντική οντότητα που θέλεις να καταχωνιάσεις για πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου, κι έτσι ξεκινάς ένα ωραίο χειμωνιάτικο πρωινό για το άγνωστο κέντρο, με βάρκα την ελπίδα. Η μεγαλύτερη διαφορά σχολείου-πανεπιστημίου, πέρα από τα προφανή, είναι ότι στο πανεπιστήμιο ζεις μεγάλες στιγμές πραγματικής ενηλικίωσης, όπου νιώθεις σαν το παπάκι που το άφησε μόνο του η μαμά του να κολυμπήσει στα νερά της μεγάλης λίμνης.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μέρα. Στην επιβλητική Νομική. Είχα αργήσει (έπρεπε να το είχα καταλάβει από τότε: αν δεν μπορώ να είμαι συνεπής την πρώτη μέρα της επίσημης ενηλικίωσης μου, τι θα με κάνει άραγε να γίνω?), κι έτσι με το που μπήκα στο αμφιθέατρο, δεν πρόλαβα να απολαύσω την μεγαλειότητα του. Σωριάστηκα σε μια καρέκλα κι άρχισα να αναπνέω (όχι γνώση) ενθουσιασμό. Όλα ήταν καινούρια, μεγάλα, άγνωστα, τρομακτικά, και γεμάτα δυνατότητες. Σαν την Αμερική ένα πράγμα. Τα πάντα από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα θα ήταν, είναι, γεμάτα δυνατότητες.

Και πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Θυμάμαι...το άγχος της εξεταστικής, που έφερνε αυτόν τον κόμπο στο στομάχι, αλλά κοίταζα τον διπλανό μου (τον πρώτο αγόρι-φίλο μου) κι ένιωθα ανακούφιση γιατί ήξερα ότι εκείνος ήταν πιο αγχωμένος από εμένα και κατά βάθος θα πήγαιναν όλα καλά. Τώρα αυτός ο διπλανός είναι στρατό, κι έχει τόσα να μου πει, κι έχω τόσα πολύ να του γκρινιάξω, για όλα όσα έχω ζήσει όσο εκείνος λείπει, κι αυτός ο διπλανός ήταν και πάλι δίπλα μου όταν ορκιζόμασταν (πώς το πήραμε αυτό το πτυχίο ποτέ δεν θα καταλάβω), κι αποτελεί για μένα μια ζωντανή ανάμνηση όλων εκείνων των στιγμών. Της ραδιοφωνικής εκπομπής, των τσακωμών, της νοερής επίθεσης στον τάδε και στον δείνα καθηγητή ("μα πόσο @γ$*5!^% είναι!!"), της γκρίνιας για τις απεργίες των ΜΜΜ, του άγχους, του γέλιου, της παράνοιας, του μοιράσματος βιογραφικών σε όλα τα ραδιόφωνα του λεκανοπεδίου... Κι αυτές είναι στιγμές που δεν περίμενα ότι θα ζήσω. Και στιγμές που πέρασαν πιο γρήγορα από όσο θα ήθελα. Σαν το Μilko, πίνεις πίνεις και λες δε θα τελειώσει ποτέ, και ξαφνικά έχει αδειάσει το μπουκάλι. Το ξέρεις ότι θα συμβεί αλλά δεν το περιμένεις.

Και να ήταν μόνο αυτά...Θυμάμαι τις ώρες που περνούσαμε στις καφετέριες με παρέες των 20 ατόμων (ο εφιάλτης κάθε σερβιτόρου), τα κρουασάν σοκολάτα και τα παγωτά Mac Flurry μετά από κάθε αγχωτική παρουσίαση, η αντίστροφη μέτρηση των μαθημάτων (41...32...27...12...το ένα έμοιαζε πολύ μακριά), οι παρέες που άλλαζαν κάθε μέρα, η γεμάτη μνήμη του κινητού από όλους αυτούς τους νέους (άχρηστους) αριθμούς, τα βίντεο, και τις φωτογραφίες...

Και όλα αυτά τώρα είναι παρελθόν. Το μόνο που σε ενώνει μαζί τους είναι το back up του σκληρού δίσκου και τα περιστασιακά μηνύματα από τους παλιούς σου συμφοιτητές.

Τι είναι πιο κοντά λοιπόν: αυτά που πέρασαν ή αυτά που έρχονται?

They say quitters never win

We walk the plank on a sinking ship

There's a world outside of my front door..

Walking down on memory lane

We're alone together, we're alone

Ο Πρωτάρης

By Carina

...New shoes always hurt...

(όπως λέμε, κάθε αρχή και δύσκολη)

Μπήκαμε χτες το βράδυ σε έναν ταξιτζή πρωτάρη. Εγώ δεν είμαι κι άνθρωπος που έχει φάει τα ταξί με το κουτάλι (σε αντίθεση με τα λεωφορεία...) αλλά δεν είχα μπει ποτέ ξανά σε καινούριο, ολόφρεσκο, να σπαρταράει στο τιμόνι, ταξιτζή. Η ιστορία γνωστή: είχε μείνει άνεργος, λεφτά γιοκ, ζωή γιοκ, σχέση γιοκ, οπότε για να μην γιοκ κι εκείνος, είπε να στραφεί στην γνωστή λύση. Δεν ήξερε λοιπόν, καθόλου το Παγκράτι, ούτε τη Φρύνης, ούτε την Υμηττού, ούτε πως είχε σταματήσει σε πιάτσα έξω από τα Village. Από τον Κορυδαλλό ξεκίνησε (από την Πόλη έρχομαι που λένε...) και βρέθηκε τυχαία σε μια περιοχή που δεν ήξερε καθόλου. Λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος όχι απλά ήταν ψαρωμένος (όπως όλοι σε μια καινούρια δουλειά) αλλά μάλλον δεν το πολυ-είχε και με την οδήγηση. Γι'αυτό και το αφεντικό του του είχε δώσει ένα παλιό αυτοκίνητο...Σου λέει, να μου το χτυπήσει και να τρέχω? Ας πάρει το σαράβαλο κι ο Μερσεντές βοηθός! Λοιπόν, το αυτοκίνητο μούγκριζε (ήθελε αλλαγή ταχύτητας) και λίγο το είχε για να σβήσει (τι ντροπή!)...κι εγώ σκεφτόμουν ότι κάτι μέσα μου μου έλεγε να μην πάρουμε το δικό του ταξί, ώσπου αντιλήφθηκα την υποσυνείδητη δράση των στερεοτύπων, τα οποία μας οδηγούν στο καινούριο, το γυαλιστερό, το προσεγμένο τελοσπάντων, γιατί το παλιό ίσον εγκατάλειψη ίσον κίνδυνος. Όλα αυτά σκεφτόμουν όσο ο Θ. του εξηγούσε τον κώδικα των ταξιτζήδων (υπάρχει τέτοιο πράγμα?) κι εγώ κοίταζα με ένα βλέμμα ΝΑ! τα στενά, μην πεταχτεί κανένας και μας εκτοξεύσει σε καμιά πλατεία. Φτάσαμε σώοι κι αβλαβείς αλλά μου έμεινε πόσο πρωτάρης φαινόταν αυτός ο άνθρωπος. Σχεδόν τον λυπόσουν, σαν να ήταν χαμένος σε έναν κόσμο που τρέχει (ειρωνεία) πολύ γρήγορα..."μα να πηγαινοφέρνω όλη μέρα (και νύχτα) ανθρώπους μέσα σε ένα αυτοκίνητο? πόσο χαζό ακούγεται! κι αυτό θα το κάνω όλη μέρα, από εδώ και πέρα?? δεν γίνεται, ονειρεύομαι..." Να σαν αυτά τα όνειρα, που βλέπεις ότι πηγαίνεις σχολείο ξανά κι ουρλιάζεις "μα έχω τελειώσει πανεπιστήμιο, πώς γίνεται να έχω ξανά σχολείο;;", αλλά σε πραγματικό, δηλαδή χωρίς το ουφ-ήταν-απλά-ένα-όνειρο feeling ανακούφισης. Ε όλα αυτά τα λίγα σκεφτόμουν στη σύντομη διαδρομή των 3,10Ε κι ευχήθηκα να μην χρειαστεί να πάρω ποτέ ξανά ταξί ξαναπέσω σε πρωτάρη γιατί μου θυμίζει όλα αυτά τα πρωινά της μέχρι τώρα ζωής μου που σηκώνομαι και η φωνή μέσα στο κεφάλι μου ουρλιάζει "δε θέλωωωωωω, σε παρακαλώωωωω, μην μου το κάνεις αυτόοοο", αλλά παίρνω μια βαθιά ανάσα, της λέω να σκάσει πρωινιάτικα, και κάνω αυτό που πρέπει να κάνω.

It is what it is. As long as it is not pointed out by someone else.

PS: Να, τώρα το κεφάλι μου φταίει που φωνάζει "Πώς πέρασεεεεε έτσι πάλιιιι το Σαββατοκύριακοοοοο..." ?

Η καινούρια σου πρόθεση

By Carina

Ζεις σε έναν ελεύθερο κόσμο. Μπορεί να έχεις παράπονο που αυτός ο κόσμος λέγεται Αθήνα, κι όχι Παρίσι, ή Λονδίνο, ή Νέα Υόρκη, αλλά παρ'όλα αυτά είναι ένας ελεύθερος κόσμος. 

Δύει, έχεις ανοιχτό το παράθυρο και ακούς τις φωνές. Τα παιδιά, τους γονείς, το λεωφορείο. Φυσάει λιγάκι, κι ο ήλιος δύει νωρίτερα. Φθινοπωριάζει. 

Τα δίδυμα απέναντι μεγάλωσαν. Κλείνουν τα 4. Πριν 4 χρόνια, καθόσουν πάλι σε αυτό το ξύλινο πάτωμα και διάβαζες. Έχει πλάκα να βλέπεις πώς (ότι) περνάει η ζωή. Το καταλαβαίνεις από τους άλλους, όχι από τον εαυτό σου. Στους άλλους βλέπεις την εξέλιξη. Σε σένα μόνο τις μέρες, την μία μέρα μετά την άλλη, την κουραστική ρουτίνα, τον χρόνο που τελειώνει. Και δε θέλεις να σε δει κανένας να κλαις, γιατί μόλις διάβασες ότι είναι μύθος πως αν τα κρατάς όλα μέσα σου, κάνεις κακό στον εαυτό σου. Είναι πολύ προσωπική άλλωστε, η στιγμή που κλαις. 

Η μέρα πέρασε, δε θες να κάνεις ξανά τα ίδια. Θες να ξαπλώσεις στο πάτωμα το ηλιοβασίλεμα και να αφήσεις την ανάσα σου να γίνει ένα με τα γέλια και τις φωνές.  Δε θες να δύσει ο ήλιος, δε σου αρέσει η νύχτα. Δεν σε κρατάει τίποτα μέσα το απόγευμα, μα όταν νυχτώσει, θέλεις να κλείσεις τα μάτια και να κοιμηθείς.

Ειρωνεία...εκεί που βροντοφωνάζει το γέλιο, μπορεί να ψιθυρίζει το δάκρυ. 

Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια σε αυτό το κρεβάτι. Στριφογυρίζοντας, διαβάζοντας, με το κοντρολ στο χέρι, πονώντας, φωνάζοντας, σιωπώντας... Κι όμως, στο τέλος της ημέρας, είναι ένα μέρος όπου πάντα θα γυρνάς.

Δύει...έδυσε..."Πρόσεχε!", φωνάζει ο πατέρας στο παιδί, και το παιδί τον αγνοεί. 

Οι φωνές σβήνουν. Έχει ακόμα κουνούπια. Έχει ακόμα επαναλήψεις. Κι όμως ο δρόμος αδειάζει. Έχεις σχολείο αύριο...

Το παράθυρο μένει ανοιχτό κι αφουγκράζεται τα φύλλα που πέφτουν. Θυμάσαι το άγουρο πρωινό που φύσηξε κι άδειασε ένα δέντρο στα πόδια σου.

Νύχτωσε. Τικ...Τακ...

Ωραία η καινούρια σου πρόθεση.

Η τυραννία του υπεράνθρωπου

 By Carina

Ο Νίτσε είχε μιλήσει κάποτε για τον Υπεράνθρωπο, μια θεωρία που χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τον ναζισμό ως πρόφαση για την ιδέα της αρείας φυλής. Ο Υπεράνθρωπος λοιπόν, είναι η εξέλιξη του ανθρώπου σε κάτι ανώτερο από αυτό που είναι ήδη, όπως κι ο άνθρωπος ήταν η εξέλιξη από τον πίθηκο. Ο Νίτσε μιλούσε για αυτόν που θα ξεπερνούσε τα ανθρώπινα όρια και θα γινόταν κάτι παραπάνω από όσα θεωρούσε δεδομένα και εφικτά. Αυτός ο Υπεράνθρωπος (ανέφικτος άραγε μέχρι σήμερα?) είναι η τυραννία μας.

Μήπως δεν έχουμε νιώσει όλοι την πίεση να είμαστε πολύ καλοί σε κάτι? Να έχουμε μια κλίση? Να ξεχωρίζουμε κάπου? Κι όχι απλά έτσι να το λέμε, αλλά να αποδεικνύεται και από τις επευφημίες των άλλων.

Τι βάρος αυτός ο Υπεράνθρωπος! Πόσο με εγκλωβίζει! Κι όλο να βλέπω ανθρώπους γύρω μου που κάπως κάπου τα καταφέρνουν, κι εγώ να ψάχνω ακόμα αυτή την κλίση. Κι όσο αγνοείται, τόσο να αγωνιώ. Κατάρα! τι θα κάνω αν εγώ δεν έχω κλίση? Θα εξοριστώ μια για πάντα σε εκείνη την ποταπή αγνοημένη ομάδων των μετρίων ανθρώπων χωρίς στόχους και λαμπερές στιγμές στη σύντομη ζωή τους? Θα παραμείνω ένα ακόμα αποτύπωμα στον χάρτη, άχρηστο και βλαβερό, χωρίς να αφήσω τίποτα πίσω μου, επειδή η φύση δεν με προίκισε με αυτό το κάτι το ξεχωριστό?

Και πώς συναναστρέφεται άραγε ένας μέτριος, ένας μέσος, άνθρωπος τις κλίσεις των ξεχωριστών ανθρώπων γύρω του? Κουνάει το κεφάλι ευγενικά, και προσποιείται ότι η δική του κλίση τώρα στρίβει στη γωνία (καθυστέρησε βλέπετε, λόγω του όγκου της) κι όπου να'ναι θα φανεί?

Η μη κλίση είναι εξορισμός? Και γιατί τελοσπάντων, να περιμένουμε από τη φύση να κάνει κι από ένα θαύμα στα 10, 100, 1000 βρέφη που γεννιούνται κάθε μέρα? Μήπως γινόμαστε λιγάκι υπερβολικοί? Σάμπως είναι εύκολο να ξεδιαλέγεις και να μοιράζεις χαρίσματα? Δεν γίνεται έτσι αβίαστα και απερίσκεπτα, σα να λες "Να, εσύ θα πάρεις ευφυΐα...Εσύ θα πάρεις λέγειν...Εσύ θα πάρεις φωτογραφική μνήμη...Κι εσύ θα πάρεις τα βουνά γιατί άδειασε το σακούλι." Κάπως σαν τον μύθο του Πλάτωνα για την δημιουργία του κόσμου, όπου οι θεοί έδωσαν σε όλα τα πλάσματα σωματικά χαρίσματα, και για τον άνθρωπο ξέμεινε η λογική. Τελευταίος και καταϊδρωμένος, μόνος σε έναν άγνωστο κόσμο, να πρέπει να τα ανακαλύψει όλα από την αρχή. Έτσι είναι άραγε κι αυτοί οι άνθρωποι χωρίς κλίση? Ξέμειναν με ό,τι ταπεινό είχε απομείνει και τρέχουν να φτάσουν τους υπόλοιπους σε έναν κόσμο λάμψης και διάνοιας?

Μα ο Μπουκόφσκι το είχε πει..."Κάνε πως γίνεσαι καλός σε κάτι, κι έχεις φτιάξει ήδη τους εχθρούς σου. Οι πρωταθλητές την έχουν πιο άσχημα από όλους. Το πλήθος ψοφάει να τους δει να τσακίζονται για να τους κατεβάσει στο ίδιο βαρέλι με *περιττώματα* (κομψό) "

Τι είναι καλύτερο λοιπόν? Να είσαι στον πάτο του βαρελιού, ή να το τσουλάς ρισκάροντας κάθε δευτερόλεπτο την ωραία λευκή οδοντοστοιχία σου, τα ίσια μακριά χέρια που ζωγραφίζουν τόσο ωραία, τα λεπτά καλλίγραμμα πόδια που μαγεύουν στις πίστες, το λαμπρό μυαλό που σου υπόσχεται μια θέση στους αιώνιους...από στιγμή σε στιγμή?

"...όποιος κι αν ήταν, ήξερε από κόλπα, μόνο που μιλούσε πολύ. Ο καθένας μπορεί να μιλάει πολύ. Ακόμα κι εγώ."

Μακάριοι οι αδιάφοροι.

Imagine if...

By Carina

...your life was an endless series of Mondays!

Δεν καταλαβαίνω την χρησιμότητα του ξένου μανικιούρ. Τόσο δύσκολο είναι να βάψει κανείς (καμία) τα νύχια του (της) μόνος του (της)?

Από τότε που μου άρχισα να χρησιμοποιώ Μακ αντί για Γουίντοους, νιώθω σαν τον χρήστη iphone 4 που χρησιμοποιεί το κινητό του μόνο για τηλέφωνα και μηνύματα. Ξέρει κανείς πώς αλλάζει αυτόματα η γλώσσα από τα ελληνικά στα αγγλικά? Πολύ παιδεύομαι...

Δώστε μου 20 Ευρώ για ψώνια (πού είναι το ευρώ σε αυτό το πληκτρολόγιο? *σύγχυση*) και θα γυρίσω πίσω χορτασμένη (οπτικά) χωρίς να έχω ψωνίσει τίποτα. Αχ αυτή η μανία του καταναλωτή!

Τιμή και δέος στον εφευρέτη της πίτσας. Είναι το μόνο φαγητό που τρώγεται φρέσκο και όχι, την ώρα που στην φέρνουν, ή κατευθείαν από το ψυγείο, ζεστή ή παγωμένη, στο σπίτι ή στο γραφείο (αποσπώντας βλέμματα φθόνου), με τύψεις ("a moment on the lips, forever on the hips!") ή χωρίς, σαν άνθρωπος ή πάνω από τον νιπτήρα στη 1 το βράδυ. Εξάλλου, με τα κουπόνια και τις προσφορές τείνει να γίνει πιο φτηνή κι από δύο σουβλάκια με μια μερίδα πατάτες.

Υπάρχει τρόπος να εξαπατήσεις τις εξετάσεις αίματος? Επιπλέον, μπορείς άραγε να αποτύχεις?

Αυτοί που εύχονται καλό χειμώνα μπορούν να πάνε να χωθούν κάτω από καμιά χιονοστιβάδα και να μας αφήσουν ήσυχους.

Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τα βαμπίρ τον τελευταίο καιρό. Μου θυμίζουν τα κουνούπια.

Τέλος στην τυραννία του μαυρίσματος, δόξα στο γαλακτερό δέρμα!

Το να βλέπεις τα Φιλαράκια ξανά από την αρχή είναι επίπονο κι εθιστικό. Επίπονα εθιστικό...ή μήπως εθιστικά επίπονο?

Ο υπολογιστής μοιάζει ιδιαίτερα βαρετός όταν κάθεσαι όλη μέρα μπροστά του.

Αναρωτιέμαι αν η χυδαιότητα και ωμότητα του Μπουκόφσκι θα θεωρούταν αποδεκτή λογοτεχνία σήμερα και πρωτοπόρα, ή μήπως κοινότοπη κι αδιάφορη.

Το trendy είναι αποκλεισμένο από τα Εξάρχεια?

Η απάντηση "Τίποτα" στην ερώτηση "Τι κάνετε?" είναι αποδεκτή?

Γίνεται να χαλαρώσεις τόσο πολύ που να μοιάζεις σαν ξεχειλωμένο λάστιχο που δεν μπορεί πλέον να έρθει στην πρότερη μορφή του?

Ο Κόλιν Φερθ είναι ο νέος Τζορτζ Κλούνεϊ. Το ήξερα ότι είχα ανακαλύψει ένα διαμάντι, από εκείνη τη σκηνή της Υπερηφάνειας και Προκατάληψης που βγαίνει ως κύριος Ντάρσυ από τη λίμνη με βρεγμένο λευκό πουκάμισο.

Εκτός όμως από την ανακάλυψη αντρικών προτύπων, ήμουν η πρώτη που έβαψε τα νύχια της μαύρα, και μετέπειτα κίτρινα, που έκανε αφέλειες πριν έρθουν ξανά στη μόδα, και αγόρασε πορτοκαλί και φούξια μανώ χρόνια πριν θεωρηθούν αποδεκτά χρώματα για τα νύχια.

Χωρίς το κουμπί της ανανέωσης, το ίντερνετ θα ήταν μια αποτυχία.

Γίνεται να εθιστείς στο air condition?

Love is the least random act in the entire universe.

Φαντάσου έναν κόσμο...χωρίς τίποτα από όσα γνωρίζεις. Πώς θα ήταν? Αυτός ο κόσμος είσαι εσύ.

PS: Oh Chaos. If only you were structured.

He said, She said

By Carina

...But who's laughing now?...

Ο Αϊνστάιν είχε πει ότι ο χρόνος είναι σχετικός: όταν κάθεσαι δίπλα σε μια όμορφη γυναίκα, η μία ώρα μοιάζει ένα λεπτό, ενώ όταν κάθεσαι πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, το ένα λεπτό μοιάζει μια ώρα. Για τα δικά μας δεδομένα, όταν είναι Σαββατοκύριακο, οι δύο μέρες μοιάζουν μισή, κι όταν είναι καθημερινή, οι 8 ώρες μοιάζουν πενθήμερο.

Κάποιος είχε πει ότι ο μόνος λόγος που χάνονται οι άνθρωποι μέσα στο κεφάλι τους είναι επειδή είναι άγνωστο έδαφος. Στη δική μας περίπτωση, ο μόνος λόγος που χάνονται οι άνθρωποι στο κεφάλι τους είναι επειδή αυτό είναι τόσο άδειο που δεν χρειάζεται καν πόρτα.

Ο Demetri Martin είχε πει ότι ο υπάλληλος το μήνα είναι ταυτόχρονα η καλύτερη και χειρότερη διάκριση. Στη δική μας περίπτωση, το να είσαι υπάλληλος του μήνα σημαίνει ότι έχεις δουλειά, κι αυτό μάλλον αρκεί.

Ο  Robert Orben είχε πει ότι κάθε μέρα σηκώνεται και αν δεν βρίσκει το όνομα του στη λίστα του Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, πηγαίνει στη δουλειά. Στη δική μας περίπτωση, απλά δεν αγοράζουμε το Forbes.

Κάποιος είχε πει ότι ο κόσμος χωρίζεται σε αυτούς που κάνουν τη δουλειά και σε αυτούς που παίρνουν τα εύσημα. Στη δική μας περίπτωση, ο κόσμος χωρίζεται σε αυτούς που λένε ότι κάνουν τη δουλειά και σε αυτούς που κοκορεύονται για κάτι που δεν έχει γίνει.

H Lily Tomlin είχε πει ότι ο άνθρωπος ανακάλυψε τη γλώσσα για να παραπονιέται. Στη δική μας περίπτωση, ο άνθρωπος ανακάλυψε τη γλώσσα για να βρίζει σιωπηρά, και να γράφει στο blog του.

Κάποιος είχε πει ότι αν μοιάζεις με τη φωτογραφία του διαβατηρίου σου, είσαι πολύ άρρωστος για να ταξιδέψεις. Στη δική μας περίπτωση, αν μοιάζεις με τη φωτογραφία του διαβατηρίου σου, είσαι πολύ τυχερός που έχεις διαβατήριο.

Κάποιος είπε στον Βολταίρο, "Η ζωή είναι δύσκολη" και εκείνος απάντησε, "Σε σχέση με τι?". Στη δική μας περίπτωση, σε σχέση με τις ντομάτες.

Κάποιος (μάλλον δάσκαλος!) είχε πει ότι δεν υπάρχουν ηλίθιες ερωτήσεις αλλά ηλίθιοι άνθρωποι. Στη δική μας περίπτωση, δεν υπάρχουν ηλίθιες ερωτήσεις αλλά ακατάλληλες ερωτήσεις.

Η Lily Tomlin είχε πει ότι ο δρόμος για την επιτυχία είναι πάντα υπό κατασκευή. Στη δική μας περίπτωση, ο δρόμος για την επιτυχία βγάζει σε αδιέξοδο.

Ο David Brent είχε πει ότι αν σε εκνευρίζει το αφεντικό σου, κοίταξε τον μέσα από τις σχισμές ενός πιρουνιού και φαντάσου τον στην φυλακή. Στη δική μας περίπτωση, αν σε εκνευρίζει το αφεντικό σου, απομάκρυνε όλα τα αιχμηρά αντικείμενα από το γραφείο σου.

Κάποιος είχε πει ότι γνώση είναι να ξέρεις ότι η ντομάτα είναι φρούτο και σοφία είναι να μην την βάζεις στη φρουτοσαλάτα. Στη δική μας περίπτωση, γνώση είναι να ξέρεις τι είναι η ντομάτα και σοφία να μην την τρως όταν δεν σου γεμίζει το μάτι.

Κάποιος είχε πει ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου η πίτσα έρχεται πιο γρήγορα από την αστυνομία. Στη δική μας περίπτωση, ζούμε σε μια κοινωνία όπου η αστυνομία σου κόβει την όρεξη ακόμα και για πίτσα.

Ο Jerry Seinfield είχε πει ότι μερικές φορές ο λιγότερο ταξιδεμένος δρόμος είναι έτσι για κάποιο λόγο. Στη δική μας περίπτωση, ο λιγότερο ταξιδεμένος δρόμος είναι αποτέλεσμα επιχορήγησης της οποίας τα μισά κονδύλια έγιναν πισίνες.

PS: So make your jokes, go for broke, blow your smoke, you're not alone... Let the haters hate!

How to tell it is...

By Carina

Καταλαβαίνεις ότι είναι (για τα καλά) Αύγουστος όταν:

-Έχεις μείνει μόνος σου στο γραφείο

-Λευκό είναι μόνο το παγωτό καϊμάκι που τρως

-Βρίσκεις να παρκάρεις εκεί όπου άλλοτε έπρεπε να κάνεις έκκληση -μία ώρα πριν- στα ουράνια πνεύματα

-Βρίσκεις όλο και λιγότερες νεκρές κατσαρίδες στην αυλή σου

-Το αντίθετο φυσικά, ισχύει για το εξοχικό σου

-Η λέξη "άδεια" γίνεται η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη σε έντυπα, τηλεόραση, και φιλικό και μη περιβάλλον

-Μπορείς να πας σε όποια καφετέρια/club/εστιατόριο θες χωρίς να ανησυχείς μήπως δεν βρεις τραπέζι

-Οι δρόμοι αδειάζουν σταδιακά

-...Μακάρι να συνέβαινε βέβαια, το ίδιο και στα λεωφορεία

-Μπορείς να δεις τον Harry Potter σε όποιο σινεμά θες, όποια ώρα θες, χωρίς να είναι πλημμυρισμένη η αίθουσα από ανήλικα με μεγάλο στόμα

-Βλέπεις σε πολλά μαγαζιά πινακίδες του τύπου "Κλειστά από xx-Αυγούστου έως xx-Αυγούστου"...

-...και ρίχνεις νοητικές κατάρες σε όλους όσους έχουν μεγάλες άδειες

-Τα μαγαζιά είναι άδεια, παρά τις all-time-low εκπτώσεις

-Το aircondition δουλεύει καθημερινά στο φουλ, με αποτέλεσμα το σώμα σου να φωνάζει "Μπήκε το φθινόπωρο!" και το κεφάλι σου να του απαντά "Σταμάτα, έχεις πάρει φωτιά και δεν το έχεις καταλάβει"

-Έχεις αρχίσει να βαριέσαι τα παγωτά (!!!) και επιστρέφεις πίσω στις παλιές καλές απολαύσεις του χειμώνα: βάφλα, κρέπα...

-Σκέφτεσαι όλα αυτά τα μέρη που μπορείς να επισκεφτείς χωρίς το αγαπημένο αθηναϊκό φαινόμενο του πατείς-με-πατώ-σε

-Τα περιοδικά που κυκλοφορούν έχουν ήδη φθινοπωρινές συλλογές

-Ανυπομονείς να πας στο χωριό σου για τον Δεκαπενταύγουστο για να φας, να κοιμηθείς, και να αναπνεύσεις καθαρό αέρα

-Είσαι home alone και μαγειρεύεις κάθε μέρα, 6μιση το πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι, ένα αμφίβολης γεύσης φαγητό

-..Ή αντίθετα, τιμάς καθημερινά παντός είδους delivery

-Σκέφτεσαι ήδη τις φθινοπωρινές σου διακοπές

-Περιμένεις το μεγάλο πρωτοβρόχι...

-...ή την γνωστή Αυγουστιάτικη πανσέληνο.

-Αναρωτιέσαι πόσες μπουγάτσες/αναψυκτικά/σουβλάκια κλπ προλαβαίνεις να φας πριν τις ανατιμήσεις του Σεπτέμβρη

-Πρόλαβες να γραφτείς στο pottermore.com πριν τις 6 Αυγούστου, κι ας είχες μόλις γυρίσει από διακοπές και προσπαθούσες να συμμαζέψεις τον εγκέφαλο σου

-Χαζεύεις όλη την ημέρα στον υπολογιστή, όχι από την πολλή δουλειά, αλλά από την έλλειψη αυτής

-Φοράς όλα τα καινούρια καλοκαιρινά ρούχα σου σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί έχεις ξεχάσει ότι το καλοκαίρι κρατάει (σχεδόν) μέχρι τον Νοέμβρη. Συν ότι η μόδα συνδυάζει πλέον καλοκαιρινά με χειμωνιάτικα χωρίς καθόλου τύψεις και αιδώ.

-Θυμάσαι σχεδόν κάθε μέρα και ένα ακόμα άτομο που γιορτάζει τον Δεκαπενταύγουστο

-Αναρωτιέσαι πότε πέρασε το καλοκαίρι, και γιατί κρατάει τόσο λίγο, σε αντίθεση με τον μακρύ, παγερό χειμώνα...

Καλές υπόλοιπες διακοπές, και κουράγιο στους μαχητικούς εναπομείναντες!

ΠιΕς: Κοίτα να δεις που τα καλαμαράκια είναι ωραία τελικά!...

300 ένσημα αργότερα / 360 days later

 By Carina

Σε λίγο καιρό κλείνω ένα χρόνο δουλειάς. Ένα πολύ μακρύ αλλά και πολύ σύντομο χρόνο δουλειάς. Για ένα πλάσμα σαν εμένα, που ζει στον κόσμο του, μαθαίνει τα νέα αποσπασματικά, και θέλει απλά να μετακομίσει στο Βυθό του Μπικίνι και να τρώει Καβουροπάττυ όλη μέρα παρέα με τον Βόλντεμορτ, το να δουλεύω μοιάζει περισσότερο σαν μια κοινωνική σύμβαση (παύλα) ανάγκη, τη στιγμή που time is money, και δεν γίνεται να κάθεσαι όλη μέρα σπίτι και να τριγυρνάς σαν την αναποφάσιστη αράχνη που δεν ξέρει πού να φτιάξει τον ιστό της. Ώρες-ώρες θα ήθελα να ζούσα σε έναν κόσμο όπου θα μπορούσα να δουλεύω 10 μήνες το χρόνο και τους υπόλοιπους 2 να γυρνάω τον πλανήτη με τους μισθούς που θα είχα μαζέψει. 

Σπαστικό πράγμα όλο αυτό. Έχεις 20 μέρες άδεια, κι όταν την παίρνεις, μετά από πολλή σκέψη γιατί ξέρεις πόση δουλειά θα σε περιμένει όταν γυρίσεις, το κινητό γίνεται η προέκταση του χεριού σου. Ακόμα κι αν μπορούσες να κλειστείς σε μια σπηλιά για αυτές τις 20 μέρες (έρευνες έχουν δείξει ότι δύσκολα αντέχεται η μοναξιά, εκτός κι αν έχεις παρέα μια σκασμένη μπάλα του βόλεϋ), το κινητό δεν γίνεται να μην το σηκώσεις, γιατί hello, μπορεί να μην είσαι στο γραφείο, but you're still getting paid για τις μέρες που λείπεις. Τι χαζομάρα τελοσπάντων αυτό το σύστημα! Πουλάμε το μόνο που μας έχει δοθεί (το έχω ξαναπει, είμαι σίγουρη) ! Για να μπορούμε να ζούμε καλύτερα, αλλά με λιγότερο χρόνο.

Έχω άδεια αυτή τη βδομάδα, κι ειλικρινά δεν έχω όρεξη να πάω πουθενά. Βαριέμαι να φτιάξω βαλίτσα, δεν είναι αυτό καλοκαίρι, κάποιος μου κάνει πλάκα. Πότε θα έρθει ο Σεπτέμβρης τελοσπάντων? Είναι καλύτερη η άδεια το χειμώνα. Τώρα λείπουν όλοι έτσι κι αλλιώς, κι εσύ βολοδέρνεις μεταξύ σπιτιού και internet ψάχνοντας πού να πας, γιατί δεν γίνεται να μην πας κάπου! Μα τι κάλος στον εγκέφαλο είναι αυτός τελικά! Παλιο-καλό-καιρο!

Στην πραγματικότητα, θέλω απλά να μείνω Αθήνα και να μην-κάνω-τί-πο-τα, κι αν με πιάσει να πάω κάπου, να σηκωθώ και να μπω στο πρώτο πλοίο για Αίγινα. Μα τι βάρος είναι αυτό πια? Πάτρικ, στο καλό, δε σου έχω πει να κλείνεις την πέτρα της σπηλιάς? Μπαίνουν αρνητικές σκέψεις μέσα και μου χαλάνε το κάρμα!

Σε 4 βδομάδες λοιπόν, κλείνω έναν χρόνο δουλειάς. Τι έχω μάθει? Πολλά. Να κάνω περισσότερη υπομονή. Να κάνω photoshop με τη ζωγραφική. Γεωγραφία. Να ακούγομαι ψαρωτική. Να κάνω υπομονή. Να διαβάζω νούμερα. Να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Να βάζω το ακουστικό μεταξύ αυτιού και ώμου για να μένουν τα χέρια ελεύθερα. Να κάνω υπομονή.

Τι δεν έχω μάθει? Να ακούω. Να το παίρνω όλο αυτό στα σοβαρά...ή μήπως στα λιγότερο σοβαρά? Να προβλέπω περισσότερο. Να κάνω υπομονή. Για τι? 

Για εκείνη τη μέρα, την εποχή, την περίοδο που η δουλειά θα είναι απλά ένα από τα πολλά πράγματα που θα κάνω στη ζωή μου, και θα με διαμορφώνει τόσο όσο τα μαθήματα pilates, κι οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα θα έχω καθημερινά. 

Για εκείνη τη μέρα που όταν αρχίζει να με απορροφάει κάτι, θα το τραβάω από πάνω μου και θα το πετάω σε μια μαύρη τρύπα να ψάχνει αιώνια την καταραμένη έξοδο, ακούγοντας το σαρδόνιο γέλιο μου σε replay για πάντα...για πάντα...για πάντα...

ΠιΕς: Δεν ακούς τίποτα ευχάριστο πλέον. Amy Winehouse, Μιχάλης Κακογιάννης... Τι κόσμος και κοσμάκης είναι αυτός?

ΠιΕς 2: "Μην κλαις", του είπε η Έμμα. "Ύστερα από λίγο, δε θα σε βασανίζω πια" {Τυχαία ανάγνωση βιβλίου}

ΠιΕς 3: Σας είπα, δε σας είπα. Καλό καλοκαίρι, βρε! Γιατί από Σεπτέμβρη...περιμένουν όλοι την καταστροφή του κόσμου. Ελπίζω τουλάχιστον να έχει γεύση παγωτό φυστίκι με γαρνιτούρα γκοφρέτα.

Αγάπη μου, έγινα κατσαρίδα!

By Carina

Μετά την "Μεταμόρφωση" του Κάφκα, μπορώ να πω ότι βλέπω τις κατσαρίδες με άλλο μάτι. Η ιστορία κινείται γύρω από τον Γκρεγκόρ Σάμσα ο οποίος ξυπνάει μια μέρα και ανακαλύπτει ότι έχει μεταμορφωθεί σε μια γιγάντια κατσαρίδα. Αρχικά προσπαθεί να κρύψει την κατάσταση του από τους γονείς του, αλλά στη συνέχεια αναγκάζεται να αποκαλυφθεί. Οι γονείς του αηδιάζουν, η αδερφή του το παίρνει προσωπικά, ο εργοδότης του τρέπεται σε φυγή, και η μαγείρισσα μένει κλειδαμπαρωμένη στην κουζίνα. Δε θα σας πω πώς τελειώνει η ιστορία, είναι μόνο 60 σελίδες και αρκετά ευανάγνωστη. Αυτό που θα σας πω είναι ότι ο Κάφκα με έκανε να λυπηθώ μια υπερτροφική κατσαρίδα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν...τι θα έκανα εγώ αν ξυπνούσα μια μέρα και είχα μεταμορφωθεί σε ένα απαίσιο έντομο που όλοι προσπαθούν να εξοντώσουν με κάθε δυνατό τρόπο; Ο καημένος ο Γκρεγκόρ ούτε μια στιγμή δεν αηδίασε με το νέο του σώμα, ή δεν αναπόλησε την ανθρώπινη μορφή του. Μήπως είχε ευχηθεί να μετατραπεί σε κάτι άλλο;

Αρχικά θα τρόμαζα. Θα γυρνούσα πλευρό και θα προσπαθούσα να κοιμηθώ ξανά, με την ελπίδα ότι όλο αυτό δε θα ήταν τίποτα άλλο παρά ένας πολύ ζωντανός εφιάλτης. Θα γελούσα λιγάκι: "Εγώ να μεταμορφωθώ σε κατσαρίδα; Χα! Πολύ αστείο!". Όταν όμως θα ένιωθα τα πολυάριθμα πόδια μου να κινούνται και τις κεραίες μου να πηγαίνουν πέρα-δώθε, θα με έπιανε μια μικρή ταχυκαρδία. "Πολύ ζωντανός αυτός ο εφιάλτης!", θα έλεγα, και θα γελούσα νευρικά. Τότε θα άκουγα την τσιριχτή φωνή μου και θα μου κοβόταν η ανάσα. "Δεν είναι δυνατόν!", θα σκεφτόμουν. Θα ανοιγόκλεινα τα μάτια μου, θα κουνούσα το κεφάλι μου με δύναμη, και θα προσπαθούσα να μου προκαλέσω πόνο για να σιγουρευτώ ότι δεν είναι εφιάλτης τελικά. Θα σηκωνόμουν με το ζόρι και τότε θα συνειδητοποιούσα τη φρίκη σε όλο της το κατσαριδομεγαλείο. Δεν ξέρω αν οι κατσαρίδες λιποθυμάνε, μάλλον όχι.

Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσαν οι γονείς μου. Στην πραγματικότητα, θα ήμουν τόσο απορροφημένη από τη μεταμόρφωση μου που δε θα επέτρεπα ούτε σε ένα εγκεφαλικό μου κύτταρο να αναλογιστεί τις κοινωνικές συνέπειες.

Αυτό που αναρωτιέμαι βέβαια είναι αν τελικά θα με ενοχλούσε η νέα μου μορφή για μένα περισσότερο ή για τους άλλους. Επειδή δε θα ήμουν πια αυτή που είμαι, ή μήπως επειδή δε θα μπορούσα πλέον να ανήκω στο σύνολο όπου τόσο ωραία είχα βολευτεί.

Τελικά όλα καταλήγουν στο εξής: η μορφή μας μας ενδιαφέρει περισσότερο για εμάς τους ίδιους ή για όλους τους άλλους; Αν δηλαδή οι φίλοι μας αποδέχονταν την νέα κατσαριδοκατάσταση, θα μπορούσαμε να συνηθίσουμε το νέο μας σώμα; Ή αντίστροφα, αν συνηθίζαμε εμείς τη μορφή μας, θα μας πείραζε αν όλοι οι υπόλοιποι μας έβαζαν στο περιθώριο; Η εικόνα μας δηλαδή εξαρτάται από εμάς ή από τους άλλους; Τι μετράει περισσότερο: η κοινωνική αποδοχή, ή η προσωπική αποδοχή;

Η δική μου απάντηση; Με κάθε ειλικρίνεια...όσο κι αν μαθαίνεις να αγαπάς το σώμα σου, αν δεν το αγαπάει κανένας άλλος, δε μπορείς να ζήσεις. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, κι ακόμα και οι κατσαρίδες κάποια στιγμή νιώθουν μοναξιά...

Προς το παρόν πάντως, κουνάω με ευγνωμοσύνη τα δυο μου πόδια, και τα δυο μου χέρια, και μια στο τόσο, αγγίζω το κεφάλι μου για να σιγουρευτώ ότι αυτά που πετάνε δεν είναι τίποτα άλλο παρά ατίθασες τρίχες!

ΠιΕς: Να σημειώσω ότι αυτό το κείμενο είχε γραφτεί πολύ καιρό πριν μείνω μόνη στο σπίτι για 3 μέρες, και ανακαλύπτω 5 νεκρές κατσαρίδες την ημέρα. Κι ο Μακ Κόλιν Κάλκιν έμεινε Home Alone αλλά δε θυμάμαι να κυνηγούσε κατσαρίδες με την εγκυκλοπαίδεια!...

Γραφείο Γνωριμιών "Μοναχική Καλαμιά"

 By Carina

Ψάχνοντας πριν λίγο καιρό στο facebook, έπεσα πάνω σε ένα group για μεγάλο γραφείο γνωριμιών στη Θεσσαλονίκη, το οποίο λόγω του σαχλο-καλοκαιριού, μοιάζει αρκετά επίκαιρο. Ομολογώ βέβαια, ότι ξαφνιάστηκα ιδιαίτερα. Νόμιζα ότι κάτι τέτοια γραφεία υπήρχαν μόνο στις παλιές ελληνικές ταινίες, άντε και μέχρι την πιο κιτς εποχή, τα 80s-90s. Βεβαίως έπεσα έξω, γιατί μπορεί να αλλάζουν οι εποχές, αλλά κάποιες ανάγκες είναι διαχρονικές. Όσες εφαρμογές και χάι-τεκ συσκευές κι αν κυκλοφορήσουν, ένα πράγμα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ: η εύρεση συντρόφου, πραγματικού, με υπόσταση, που να επικοινωνείς και να ταιριάζεις. Βέβαια, δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι τα γραφεία γνωριμιών μπορούν να σου προσφέρουν κάτι τέτοιο, κι ότι φυσικά, υπάρχουν άνθρωποι τόσο απογοητευμένοι που θα κατέφευγαν σε αυτή τη λύση.

Ειδικά αν ρίξουμε μια ματιά στις πιο πρόσφατες αγγελίες:

• ΘΕΛΚΤΙΚΗ 29χρονη υπομηχανικός του δημοσίου, πραγματική καλλονή, ευσυνείδητη, με χιούμορ, μοναδικός γόνος μεγαλοδικηγόρου, με περιουσία άνω του 1.000.000,00, επιθυμεί γνωριμία γάμου με κύριο αξιόλογου επιπέδου έως 40 ετών, γοητευτικό και δυναμικού χαρακτήρα.

Μου λέτε τώρα ότι μια όμορφη 29χρονη, με περιουσία, δε μπορεί να βρει κάποιον αξιόλογο, ή έστω ικανοποιητικού επιπέδου αξίας, για να παντρευτεί; Έλα τώρα, άσε τα σάπια. Η πραγματική αγγελία θα είναι μάλλον, κάπως έτσι:

30χρονη βαριεστημένη υπάλληλος δημοσίου, με δυάρι στην Κυψέλη, και κληρονόμος πατρικών χρεών, αναζητάει 50χρονο με σταθερή δουλειά για αποπληρωμή των χρεών της, και ίσως πιθανή συγκατοίκηση για μοίρασμα του ενοικίου στα δύο.

Ναι, αυτό ακούγεται πιο πειστικό.

• 32χρονος πολιτικός μηχανικός, γόνος καλής οικογενείας, άτομο σοβαρό και καλλιεργημένο, με σπουδές στην Αγγλία και κάτοχος Master, με ακίνητη περιουσία και υψηλά εισοδήματα, ζητά εμφανίσιμη μορφωμένη κοπέλα έως 30 ετών που να σκέφτεται σοβαρά το γάμο.

Για σύζυγο ψάχνει αυτός, ή για δουλειά; Γιατί αν ο άντρας μου δεν έχει Master, δεν μπορώ να τον παρουσιάσω στην υψηλή κοινωνία της Σαλονίκης. 

• ΑΝΑΡΠΑΣΤΟΣ 29χρονος επιχειρηματίας, διακοσμητής, αθλητικός, στιλιστικά άψογος, πολυπράγμων, μεγάλη οικογενειακή περιουσία σε ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, Ελλάδα, επιθυμεί ουσιαστική γνωριμία με ρομαντική δεσποινίδα με σκοπό το γάμο, έως 28 ετών. 

Ο συγκεκριμένος ξέρουμε γιατί ψάχνει σύζυγο. Γιατί κατά βάθος είναι gay, αλλά δε θέλει να το αποκαλύψει στους γονείς του για να μην τον αποκληρώσουν (πάνε τα διαμερίσματα στην ΝΥ!). Και επειδή, όπως όλοι οι γονείς, τον πρήζουν να αποκατασταθεί, ψάχνει κοπέλα-βιτρίνα, την οποία θα χωρίσει μετά από πέντε χρόνια, για να το παίξει απογοητευμένος από τις γυναίκες, και τσουπ.."μαμά, μπαμπά, η Ελενίτσα με έκανε γκέυ!".

• ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ 34χρονη, μεταφράστρια, αξιαγάπητη με αστείρευτο πάθος για ταξίδια, οικονομικά ανεξάρτητη, κάτοχος ακινήτων πατρικής περιουσίας, επενδύσεις, χωρίς υποχρεώσεις, επιθυμεί σύζυγο από εντός Θεσσαλονίκης, πνευματώδη, κοινωνικό, έως 46 ετών. 

Κλαψιάρα, κι ίσως Κουασιμόδος.- 

• ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ 22χρονη καθηγήτρια χορού, μεγαλωμένη στο Παρίσι, πανέμορφη, καλλιεργημένη, με ήθος, 2 μονοκατοικίες πατρικής περιουσίας, εξοχικό, ΙΧ, επιθυμεί γνωριμία γάμου με νέο ειλικρινή, μορφωμένο, από 28 έως 34 ετών, κατά προτίμηση από την περιοχή της Θεσσαλονίκης.

Τι σου κάνει το Παρίσι....Σου φυτεύει ιδέες για γάμο από τα 22! 

• ΕΚΘΑΜΒΩΤΙΚΗ 35χρονη, δημοσιογράφος με τηλεοπτική καριέρα, καλλίγραμμη, αισθαντική, αξιόλογη προσωπικότητα, με κομψούς τρόπους, κάτοχος παραλιακής μεζονέτας, πατρικής περιουσίας, παραθεριστικό στη Λήμνο, επιθυμεί σύζυγο αποφασιστικό, δραστήριο έως 47 ετών.

Θα της βρω εγώ σύζυγο ρε παιδιά, αρκεί αν μου βρει κι εμένα καμιά θεσούλα στην τηλεόραση! 

 

• ΝΟΜΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ 40 ετών, εμφανίσιμος, 1.87 ύψος, 85 κιλά, αυθόρμητος, επιτυχημένος, σταθερού χαρακτήρα με υψηλό κοινωνικό πρεστίζ, 3 υπερλούξ κατοικίες Λονδίνο/Άμστερνταμ/Βρυξέλλες, ομόλογα, καταθέσεις, χρηματιστήριο, επιθυμεί σύζυγο δυναμική, με επιχειρηματικό πνεύμα έως 35 ετών.

Αυτός δεν ψάχνει σύζυγο. Συνεργάτη ψάχνει, να τον έχει αμισθί να τον εκμεταλλεύεται. 

• 40 άρης απλός άνθρωπος, απόφοιτος Λυκείου, ασχολείται με το εμπόριο, μετρίου αναστήματος, ευχάριστος χαρακτήρας, άγαμος, ζητά κοπέλα ελεύθερη ή διαζευγμένη με ωραίο χαμογέλο, διάθεση για ζωή και οικογένεια.

Πού πας ρε Καραμήτρο, χωρίς ένα Master, χωρίς μια βίλα στις Σεϋχέλλες; 

 

• ΣΟΒΑΡΟΣ δικαστικός 52 ετών, γοητευτικός, αξιόλογος, πρότυπο ευγένειας, με αναγνωρισμένες αξίες, πολυτελής οικία στη ΖΕΑ, οικόπεδα στην Αμοργό, ακίνητα, χωρίς υποχρεώσεις, επιθυμεί σύζυγο όμορφη, σοβαρή, έως 46 ετών.

Προφανώς όχι και τόσο σοβαρός για να βάζει αγγελία! Να τον έχεις στη δίκη σου, να σου πει και του χρόνου!

• ΕΠΩΝΥΜΗ 54χρονη, μεγαλοεπιχειρηματίας διαμαντιών σε όλη την Ευρώπη, κλασάτη, με σικ τρόπους, καταστήματα σε Λονδίνο/Παρίσι/Μιλάνο, ευκατάστατη, πολυεκατομμυριούχα, χωρίς υποχρεώσεις, επιθυμεί σύζυγο αναλόγων προσόντων έως 65 ετών.

...για να τον ξεκάνει και να του φάει την περιουσία. 

• ΝΕΑΝΙΚΟΤΑΤΗ 62χρονη, ιδιοκτήτρια πολυτελών rooms στη Χαλκιδική, ευγενέστατη, σικάτη, τρυφερός άνθρωπος, σταθερού χαρακτήρα, ιδιοκτήτρια 3 οροφοδιαμερισμάτων, ΙΧ, χωρίς υποχρεώσεις, επιθυμεί σύζυγο με αυτοπεποίθηση έως 70 ετών. 

Ποιο είναι το μυστικό της και διατηρείται νεανικότατη στα 62; Επίσης, πώς είναι ένας 70χρονος με αυτοπεποίθηση;

Αυτές και πολλές άλλες αγγελίες είχε λοιπόν η σελίδα γνωριμιών η "Μοναχική Καλαμιά". Κάθε ομοιότητα με πραγματικό πρόσωπο θα έπρεπε να τον κάνει να ντρέπεται, αλλά είναι παρ' όλα αυτά, συμπτωματική. Τα σχόλια είναι καθαρά προσωπικά, κι αντικατοπτρίζουν απόλυτα τον ειρωνικό χαρακτήρα του blog.

ΠιΕς: Ας μην πέσω ποτέ σε τέτοια θέση αγαπητέ μου φτερωτέ θεούλη γιατί θα βάλω φωτιά στις μεζονέτες στην Καλαμαριά!

Μια σταλίτσα και δύο ρόδες

By Carina

Είδα ένα κοριτσάκι στο δρόμο. Σχεδόν νεογέννητο. Μια σταλίτσα άνθρωπος. Ανθρωπάκι, με πυκνά μαύρα μαλλιά κι ανοιχτόχρωμα μάτια. Την κοίταζα και χαμογελούσα. Πώς γίνεται να μην χαμογελάσει κανείς όταν αντικρίζει μια τέτοια φατσούλα, που ατενίζει με τα μικρά της μάτια τον κόσμο όλο?

Σκεφτόμουν ότι αυτό το κοριτσάκι κάποια στιγμή θα μεγαλώσει. Δεν θα την δω ποτέ ξανά εγώ, και δε μάθω ποτέ τι (απ)έγινε στη ζωή της. Μπορεί να γίνει ξανθιά με κατάμαυρα μάτια. Μπορεί να είναι καλή μαθήτρια, ή ίσως ατίθαση. Μπορεί να είναι ήρεμη ή να γκρινιάζει και να επαναστατεί συνεχώς. Μπορεί να μείνει μοναχοπαίδι. Μπορεί να ζήσει τους γονείς της μέχρι τα εκατό τους, ή μπορεί να φύγει εκείνη πιο γρήγορα από αυτούς. Μπορεί να γίνει διάσημη, άσημη, πετυχημένη, αποτυχημένη, με γάμο, ή διαζύγια, με παιδιά ή χωρίς, ζωόφιλη, αλλεργική, businesswoman, να φοβάται την οδήγηση, να εμφανίσει αλλεργία στις ντομάτες, να αρρωστήσει σοβαρά, να μην έχει ποτέ έλλειψη βιταμινών, να παχύνει, να είναι αδύνατη, να εκπληρώσει τα όνειρα της, να μάθει να ζει σε έναν κόσμο κατεστραμμένο, να να να...

Αυτό το μικρό πλασματάκι, και εδώ βρίσκεται το πιο τρομερό, ή μάλλον τρομακτικό (κυρίως τρομακτικό) συμπέρασμα: αυτό το λιλιπούτειο έχει όλη του τη ζωή μπροστά. Υπάρχουν τόσες πολλές πιθανότητες, τόσες εκβάσεις, τόσες στροφές κι ευθείες που μπορεί να ακολουθήσει η ζωή της που σχεδόν μου κόβει την ανάσα. Δεν είναι όμως έτσι μονάχα για εκείνη. Και για εσένα που είσαι 50 και θεωρείς ότι η ζωή σου έχει πάρει την πορεία της, τα πράγματα είναι ρευστά, κατά τον Ηράκλειτο. Μπορεί να ξυπνήσεις αύριο και να χωρίσεις, να αλλάξεις δουλειά, κομμωτήριο, αέρα. Και για εμένα που είμαι λίγο πάνω από τα 20, η ζωή έχει τόσες πιθανότητες όσο και η δική σου.

Έβλεπα σήμερα ένα (άλλο) παιδάκι που έκανε ποδήλατο χωρίς βοηθητικές, και σκέφτηκα το εξής: Η ζωή είναι σαν την πρώτη φορά που κάνεις ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες: δεν μετράει μόνο η ισορροπία για να μην χτυπήσεις, αλλά και η πορεία που θα ακολουθήσεις. Γιατί αν έχεις το βλέμμα στο τιμόνι, θα χάσεις αυτά που σε προσπερνάνε κι αυτά που έρχονται κατά πάνω σου. Αν κοιτάς όμως μπροστά, κι απορροφάς όσα σου δίνει ο κόσμος, θα βρεις και την ισορροπία σου και την πορεία που σου ταιριάζει. 

Η ζωή είναι σαν την πρώτη φορά που κάνεις ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες.                  

Πάντα τρομαχτική, μα και συνάμα τόσο ευχάριστη.

Στερνή μου άδεια, να σ'είχα πιότερο

By Carina

Ωραίο πράγμα η άδεια. Κι ο ύπνος, το φαγητό, η ξεκούραση, η χαλάρωση, μακριά από τα τηλέφωνα, το άγχος, την πίεση, τα νεύρα. 

Αλλά ακόμα πιο ωραίο είναι να σηκώνεσαι το πρωί για να πας μια βόλτα στα μαγαζιά, να μην βρίσκεις καθόλου κόσμο, να σου βγαίνουν τα ψιλά, να βγάζεις κάρτα ΜΜΜ για τον Μάιο 5 μέρες νωρίτερα (in your face, ουρές!), και κυρίως, να καταλήγεις στα Jumbo και να φεύγεις από εκεί με δέκα πράγματα περισσότερα από αυτά που υπολόγιζες να πάρεις. 

Να, όπως αυτή η ατζέντα δώρο για μια συν-Παριζιάνα, ή το μικρό λεοπάρ σημειωματάριο που ανυπομονώ να βγάζω από την τσάντα μου για να δείχνω ότι ναι, δεν ντρέπομαι να κουβαλάω κάτι τόσο κιτς. Ή αυτή η λευκή κόλλα που χρησιμοποιούσαν στο Art Attack και ζηλεύαμε όλα τα παιδάκια, ή εκείνες οι μίνι τέμπερες που χρησιμοποιώ για να βάφω chopsticks (ναι, εγώ κινέζικο τρώω με πιρούνι γιατί κρατάω τα chopsticks για να τα βάψω και να τα φορέσω στα μαλλιά μου). Το ωραίο ρεσώ που σκέφτομαι να κάνω δώρο στη μαμά μου (πλησιάζει και η γιορτή της μητέρας βλέπεις...), και τέλος, η μίνι τράπουλα που βρήκα στο ταμείο. Η οποία, by the way, αποδείχτηκε πολύ χρήσιμη, αφού με αυτή έντυσα ένα τετράδιο (φώτο πριν και μετά σύντομα στις οθόνες σας), ενώ αποδείχτηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για να φτιάξω και ένα κολιέ (φώτο soon-to-come). Ποιος είπε ότι οι παρορμητικές αγορές (impulse buying) είναι αποτυχημένες?

Το ζουμί τελοσπάνων, όλης της υπόθεσης, είναι ότι η δουλειά με τσιτώνει και ενώ έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο στη διάθεση μου, τον χάνω μέσα σε όλο αυτό το τσίτωμα και δεν κάνω τίποτα από όσα θέλω να κάνω, όπως ας πούμε, να πάω χαλαρά για χαζο-ψώνια (που πάντα με κάνουν να νιώθω λιγάκι ευδιάθετη), ή να κάτσω στην πλατεία της γειτονιάς για παγωτό, χωρίς να σκέφτομαι "Σε 36 ώρες δουλειά...σε 24 ώρες δουλειά...σε 10 ώρες δουλειά...", σαν να κάνω αντίστροφη μέτρηση για την τελευταία πτήση του Challenger ένα πράγμα, σε slow motion. Γιατρέ μου, είμαι σοβαρά?

Ψάχνω μια λύση λοιπόν, για να είναι κάθε ΣΚ μου σαν mini διακοπές. Όποιος τη βρει, θα του κάνω δώρο μια βόλτα στα Jumbo. Ίσως πάλι, να χρειάζομαι διακοπές μεγάλης διάρκειας, σαν το spring break που κάνουν οι Αμερικάνοι. Ή αλλιώς, περιμένω ενδόμυχα το καλοκαίρι για να "λιώνω στο εξοχικό", δηλαδή στην παραλία, τα απογεύματα μετά τη δουλειά, παρέα με ένα βιβλίο, έτσι ώστε να είναι η κάθε μέρα σαν μικρές, πολύ πολύ μικρές, διακοπές. Διακοπούλες. Διακοπίτσες. Χμ. Ναι. Αυτά.

ΠιΕς: Πειράζει που θυμάμαι τις σούπες που έφαγα στην Ελβετία και μου τρέχουν τα σάλια, ενώ με αφήνουν αδιάφορη τα γλυκά?

ΠιΕς Δύο: Ένα μωρό ήξερε να διαβάσει και να προφέρει τη λέξη Jumbo που είδε γραμμένη πάνω σε μια σακούλα. Ουάου.

ΠιΕς Τρία: Επόμενη αργία: 13 Ιουνίου. 47 ημέρες, 5 ώρες, 15 λεπτά, και μερικά δευτερόλεπτα μακριά...

Το μυστικό πίσω από το γλυκό γάλα

By Carina

Σήμερα κατάλαβα γιατί δεν πρέπει να μένω μόνη μου σπίτι. Οι γονείς μου έφυγαν για τας εξοχάς, και ο αδερφός μου βγήκε μόλις για 3 ώρες. Και ενώ εγώ έχω να αντικρίσω το δωμάτιο μου απόγευμα για σχεδόν...πολλές...ημέρες (βάλε 5!), και να ανοίξω τον υπολογιστή από χτες το πρωί *επιφώνημα έκπληξης*, με έπιασε αυτή η απροσδιόριστη βαρεμάρα που καταλήγει συνήθως...στην κουζίνα.

Μιλάμε βέβαια για αυτού του είδους την λαιμαργία που είναι κάτι ανάμεσα στο "κάθομαι να φάω κανονικό φαγητό" και στο "τσιμπολογάω για να εξασκήσω τη μασέλα μου". Ξεκίνησα την επιδρομή μου από τα κριτσίνια, με τη συνοδεία μιας φέτας τυριού για τοστ. Λίγο το αλάτι, δίψασα, και καθώς άνοιξα το ψυγείο, έπεσε το μάτι μου σε αυτά τα αμύγδαλα που περιφρονούσα τόσο καιρό. Πήρα τέσσερα, θαύμασα για ακόμα μια φορά το εξαιρετικό κάλλος του εσωτερικού του ψυγείου μου, και κατευθύνθηκα στο διπλανό ντουλαπάκι για τη γλυκιά αμαρτία που ακολουθεί κάθε αλμυρό γεύμα. Μμμ...γλυκό κερασιού, σαν αυτό που μας έβαζαν στο παγωτό όταν ήμασταν μικρά. Γρήγορα και αθόρυβα άρπαξα ένα κερασάκι, και μεταφέρθηκα στον απέναντι πάγκο, όπου το βλέμμα μου έπεσε πάνω στις μερίδες γαλατάκια Νουνού που βάζουμε στον καφέ. Κοίτα να δεις που ποτέ δεν μπορώ να τους αντισταθώ, και σαν παρανοϊκή πίνω γάλα εβαπορέ από τις μικροσκοπικές συσκευασίες. Κανένας δεν καταλαβαίνει γιατί έχω τέτοια ψύχωση (ούτε εγώ η ίδια) αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να με κάνει να σταματήσω! Φυσικά, μετά το γάλα ακολουθεί πάντα μπισκότο, και συγκεκριμένα Petite Beure, ενώ λίγο παραδίπλα είχε αράξει λίγο τσουρέκι, το οποίο είπα να τιμήσω, μέρες που είναι. Και έτσι βρέθηκα πάνω από τον νεροχύτη (ε μην ρίξω παντού ψίχουλα και σκουπίζω μετά!) να συλλογίζομαι τι άλλο θα "τσιμπήσω". Τελικά κατέληξα σε φρέσκο γάλα...με ένα μικρό twist.

Έβαλα μια κουταλιά από το σιρόπι του γλυκού κερασιού, κι όταν το δοκίμασα, σκέφτηκα ότι ανακάλυψα επιτέλους το μυστικό πίσω από το γλυκό γάλα που μπορεί να κάνει και το πιο αμετανόητο νιάνιαρο να λυγίσει. Ώσπου έβγαλα το κουτάλι και ανακάλυψα ότι όλο το σιρόπι είχε μείνει πάνω του, κι εγώ στεκόμουν σαν ανόητη πάνω από τον νεροχύτη με ένα σφηνοπότηρο απλού φρέσκου γάλακτος.

Έτσι το γύρισα στο νερό...γιατί τα άλλα..."με χαλάνε".

ΠιΕς: Μακριά από την κουζίνα, όσο κι αν βαριέστε!

ΠιΕς Δύο: Καλή Ανάσταση, καλή ξεκούραση, και...βαθιές αναπνοές! 

ΠιΕς Τρία: Σαν να ψιλοπείνασα. Τι να φάω?

Τουίτ Tweet Τουίτ

By Carina

Αγαπάμε την ΑΝΟΙΞΗ:

-Γιατί τα παγκάκια και οι πλατείες γίνονται ξανά τα αγαπημένα μας στέκια, όπου μπορούμε να περάσουμε ώρες με έναν χυμό, παγωτό, ή μπύρα στο χέρι. No more πορτιέρηδες, κάπνα, και πηγμένες καφετέριες.

-Γιατί φοράμε πλέον χρώματα, χρώματα, χρώματα!

-Γιατί τα μπαλκόνια γίνονται ο νέος χώρος όπου εκτυλίσσονται όλα τα οικογενειακά δράματα, κάνοντας πιο ευχάριστη τη διαδρομή Τέρμα λεωφορείου-Σπίτι, με ενδιάμεσο σταθμό μια τεράστια ανηφόρα.

-Γιατί κλείνει σταδιακά το στομάχι, κι έτσι το ρίχνουμε στις σαλάτες, φρουτοσαλάτες, και παγωτοσαλάτες. Και στα κρύα ποτά με πολύ πάγο, σαν την καϊπιρίνια με Malibu!

-Γιατί ανοίγουν οι ταράτσες και τα μπαλκόνια, και μπορούμε να απολαύσουμε το ούζο, τον μεζέ, τη βάφλα μας κάτω από τον καθαρό νυχτερινό ουρανό.

-Γιατί δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για το χρώμα των μαλλιών μας, αφού αποκτούν φυσικές ανταύγειες από τα πρώτα (τολμηρά!) θαλασσινά μπάνια, ή αλλιώς, λάμπουν υπέροχα στον απογευματινό ήλιο που δύει.

-Γιατί φεύγουμε από τη δουλειά κι έχουμε άλλες 4 ώρες ήλιου, κι έτσι τίποτα δεν μας κρατάει στο σπίτι, τουλάχιστον μέχρι να νυχτώσει και να αρχίσουμε τα χασμουρητά.

-Γιατί μπορούμε να κυκλοφορούμε ντυμένοι όπως θέλουμε, με ένα απλό τζιν και t-shirt, αφού όλοι βγαίνουν έξω χύμα στο κύμα κι οι πλεξούδες της Ραπουνζέλ.

-Γιατί μπορείς να πάρεις αγκαλιά το λάπτοπ και να αράξεις στο μπαλκόνι που σνόμπαρες όλο το χειμώνα, και να γράψεις την πιο ευφάνταστη ανάρτηση έβερ.

-Γιατί είναι η εποχή όπου κρυώνεις τόσο ώστε να κουβαλάς μαζί σου ένα ελαφρύ ζακετάκι και ζεσταίνεσαι αρκετά για να κυκλοφορείς με κοντομάνικο. Πρόκειται για την μαθηματικά τέλεια ισορροπία της ιδανικής θερμοκρασίας.

-Γιατί ανοίγουν σιγά-σιγά οι θερινοί κινηματογράφοι. Yay!

-Γιατί κάνεις ήδη όνειρα για τα μέρη που θα επισκεφτείς το καλοκαίρι που έρχεται και το χρώμα που θα αποκτήσεις επιτέλους!

-Γιατί μπορείς να δείχνεις σιγά-σιγά τους μύες που έχτισες με τόσο κόπο ολόκληρο το χειμώνα, όταν έλιωνες πάνω από τον διάδρομο, κι έφευγες πιασμένος από τις πιλάτες.

-Γιατί όλα ανθίζουν, κι έτσι αποκτούν χρώμα οι μουντοί αθηναϊκοί δρόμοι.

-Γιατί όλοι είναι λίγο πιο χαρούμενοι την άνοιξη.

-*Προσωπικός λόγος* Γιατί είμαι παιδί της άνοιξης.

-Γιατί την άνοιξη γεννιούνται πολλά μωρά / μένουν έγκυες πολλές γυναίκες --> ίσως κάποιο από αυτά τα ανοιξιάτικα μπουμπούκια να είναι ο σωτήρας που όλοι ψάχνουμε.

-Γιατί φεύγει η μελαγχολία, κάτι το οποίο οφείλεται στην μεγαλύτερη πρόσληψη βιταμίνης D, η οποία σύμφωνα με τους επιστήμονες, μας κάνει πιο ευτυχισμένους. 

-Γιατί ξεστρώνουμε τα χαλιά, βγάζουμε το πάπλωμα, αλλάζουμε την ώρα, κατεβάζουμε τις μπότες κι ανεβάζουμε τις πλατφόρμες-εσπαντρίγιες, ακούμε χαρούμενη μουσική, κι αλλάζουμε το screensaver του υπολογιστή και του κινητού σε ένα τοπίο που μας κάνει να ταξιδεύουμε.

-Γιατί είναι η καλύτερη εποχή να ερωτευτείς...ή να ερωτευτείς ξανά!

-Γιατί γράφεις εδώ και είκοσι λεπτά κι ο ήλιος δεν έχει δύσει ακόμα. Αλλά βλέπεις την αντανάκλαση του στο τζάμι του γείτονα. Ποιητικό!

-Γιατί έχεις όρεξη να κάνεις, να κάνεις, να κάνεις, και νιώθεις τη χαμένη σου ενέργεια, και την αγνοούμενη δημιουργικότητα σου να επιστρέφει!

Μια βαθιά υπόκλιση στο θαύμα της άνοιξης, λοιπόν!

ΠιΕς: Κι ας ξεκίνησαν οι αλλεργίες. Γείτσες!

8000 miles

By Carina

...and maybe more?

Ο τελευταίος μήνας ήταν αρκετά ευνοϊκός για εμένα και την ταξιδιάρικη φύση μου, αφού ο δρόμος (και το αεροπλάνο) με οδήγησαν στην Πόλη του Φωτός και στην Ουδέτερη Χώρα. Μετά από 15 μέρες μακριά από την Αθήνα, τα βλέπω όλα πιο μουντά κι αδιάφορα, όσο επιμένει αυτός ο χειμώνας πάνω από τα κεφάλια μας. Έχω αγοράσει τόσα όμορφα χρωματιστά ρούχα, μα αν δεν ανοίξει ο καιρός, κλεισμένα θα μένουν στην ντουλάπα..

"Αν είναι να'ρθει, θε να'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει"

Μου αρέσουν τελικά τα μανιτάρια. Το τυρί και τα λουκάνικα. Η μπύρα και η σοκολάτα. Ο αυθεντικός cappuccino. Τα κρουασάν με σοκολάτα. Τα μάφιν- τα σοκολατένια και αυτά με φραγκοστάφυλο. Ο χυμός μήλου και οι σως. Να μένω δίπλα σε ποτάμι. Να κυλιέμαι στο γρασίδι τις ηλιόλουστες μέρες. Να τρώω πίτσα με θέα τον απέραντο ουρανό όπου τα αεροπλάνα κάνουν σχέδια με τον καπνό τους. Οι ίσιοι δρόμοι και τα γραφικά τραμ. Τα γαλλικά. Οι μπαγκέτες. Το προστατευόμενο ύψος του Άιφελ. Ο Βαν Γκογκ. Τα σουβενίρ. Η γειτονιές των καλλιτεχνών. Τα ταξίδια. Και άλλα.

Άνοιξα τους ασκούς του Αιόλου, μιας και ήδη σκέφτομαι το επόμενο ταξίδι μου. Θέλω να δω τόσα, μα τόσα! Ονειροπολώ άλλωστε ακόμα, μην ασχολείστε μαζί μου. Το μυαλό μου έμεινε κάποια χιλιάδες μίλια πίσω...

ΠιΕς: Καλό μήνα!

If I make it there

By Carina

...I'll make it everywhere

Γιατί μερικά πράγματα τεστάρουν την υπομονή, την αντοχή, και κυρίως, τη δύναμη σου.

Γιατί είμαστε όλοι πέτρες που κοπανάνε στα τοιχώματα κάποιου καρτεσιανού πηγαδιού.

Γιατί το να μεγαλώνεις δε σημαίνει απλά να μεγαλώνεις, αλλά να συνειδητοποιείς και τις αλλαγές που γίνονται μέσα σου.

Γιατί πλέον έχω ένα παράθυρο που ατενίζει μικρό κομμάτι μιας λεωφόρου, και χαζεύω τη βροχή με αυτή τη γνώριμη μελαγχολία, πριν γυρίσω ξανά στους δίχως φαντασία αριθμούς.

Γιατί ζωή χωρίς προκλήσεις σε βάζει σε ρουτίνα, και το χειρότερο, σε μαθαίνει σε ευκολίες, κι έτσι περνάνε οι μήνες δίχως να το καταλαβαίνεις.

Γιατί οι κλειστές πόρτες σε προκαλούν να στρίψεις όλα τα χερούλια, μέχρι να ανοίξει κάποια από αυτές.

Γιατί είναι Φλεβάρης (πόσο μ'αρέσει να τον φωνάζω έτσι, δεν του ταιριάζει το Φεβρουάριος), έρχονται Απόκριες, Τσικνοπέμπτη (φέτος δεν έχει εξεταστική, άρα...θα βγούμε για σουβλάκια;;), Καθαρά Δευτέρα (ναι, τριήμερο!), 25η...και μετά μπαίνει η άνοιξη, η καλύτερη από όλες τις εποχές για ένα ψαράκι σαν εμένα.

Γιατί ξέρουμε μέσα μας ότι όλα εκείνα που τώρα θεωρούμε δύσκολα, αύριο, μεθαύριο, κάποτε, θα είναι απλά παρελθόν. Άρα, γιατί να πνιγόμαστε αφού ο μελλοντικός εαυτός μας σε κάποιο παράλληλο σύμπαν τα έχει αντιμετωπίσει ήδη όλα;

Maybe the reason why all the doors are closed
So you can open one that leads you to the perfect road

ΠιΕς: Καλό μήνα και καλά μυαλά!

Slide baby, slide

By Carina

...Some things change. You either slide or get stuck...

Αυτό μου έχει διδάξει η μέχρι τώρα εμπειρία ζωής μου. Γιατί ναι, 252+ μήνες μπορούν να θεωρηθούν εμπειρία ζωής. 

Περνούσα τις προάλλες από το Παγκράτι και ξαφνικά είδα ότι τα Mc Donalds έκλεισαν. Κάτι που μου έκανε εντύπωση γιατί περνάω κάθε μέρα απο εκεί. Πώς γίνεται να μην πάρω χαμπάρι ότι κάτι τόσο κοσμοϊστορικό συνέβη στο άλσος Παγκρατίου; 

Λίγο πιο πάνω, ο παλαιότερος κινηματογράφος της περιοχής περιστοιχίζεται από μια πρώην καφετέρια, νυν εγκαταλειμμένο κτίριο, και ένα Φλοκαφέ που ή πάει για ανακαίνιση τέτοιες δύσκολες εποχές, ή για κλείσιμο. 

Περίεργο να βλέπεις τα πάντα γύρω σου να κλείνουν και να αλλάζουν. Τι να είναι χειρότερο αραγε; Το ένα μαγαζί μετά το άλλο, ή το ένα ενοικιαστήριο μετά το άλλο; Οφείλουμε να προσαρμοζόμαστε στους δύσκολους καιρούς. Μιας κι ανεβήκαμε στην τσουλήθρα, ή θα κυλήσουμε ή θα κολλήσουμε σε ένα σχετικά άβολο ύψος.

Όπως και να έχει πάντως, κάποια πράγματα μένουν αναλλοίωτα, να όπως το Παλάς, ο θερινός/χειμερινος κινηματογράφος όπου μπορείς να δεις 3 ταινίες με 10 ευρώ κάνοντας όση φασαρία θες γιατί είσαι εσύ και η παρέα σου, ή βλέποντας παλιές ασπρόμαυρες ταινίες που σε μεταφέρουν σε μια nouvelle époque του πενήντα. 

Δίπλα σε ένα από τα πρώτα mall είναι οι γνωστές πολυκατοικίες του εξήντα, και λίγο πιο κάτω, το νεοκλασσικό που έχει μετατραπεί σε μπαρ. Απέναντι είναι το παρκάκι, όπου γινόντουσαν προβολές το καλοκαίρι. Τα πρωινά σφύζει από ζωή, μα μόλις πέσει ο ήλιος, κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει ανάμεσα στους θάμνους και τα αειθαλή. Λίγα στενά πιο πάνω, τα δυο μικροσκοπικά μπαρ, το ένα με το αστείο όνομα Μπρίκι, δίπλα από το μαγαζί με τα κινεζικά ρούχα που είχαν γίνει μόδα πριν 2 χρόνια, και το άλλο με τις αστείες επιγραφές.

Σην Υμηττού το μικρό Ποκίτο και στην Πρατίνου το μεγάλο. Κάπου εκεί και τα Bershka απ'όπου είχα πρωτοαγοράσει ρούχα. Όταν ήμουν γυμνάσιο, και η επωνυμία ήταν σχετική άγνωστη. Τότε τα νούμερα ήταν διαφορετικά, πιο μεγάλα ή μήπως πιο μικρά; Δε θυμάμαι. Στα Hondos Center στην πλατεία Μαρτάκη, ή Δεληολάνη όπως είναι πιο γνωστή, έχω αφήσει μια μικρή περιουσία για καλλυντικά που δε χρησιμοποίησα ποτέ. Γιατί μετά από χρόνια πειραματισμών και επιρροών από τις Μούσες του καταναλωτισμού, κατέληξα στο τρίο κονσίλερ-μάσκαρα-ρουζ με λίγη πούδρα και μολύβι για τα μάτια. 

Τα jumbo στην Εμπεδοκλέους η αγαπημένη αμαρτία πολλών, γιατί όπως λέει και το νέο τους τραγούδι, "...Έχω κι εγώ δικαίωμα στου shopping το ξεθέωμα....". Αμαρτία γιατί λατρεύω τα τετράδια και ξεμένω συνέχεια απο κοκκαλάκια για τα μαλλιά. Έχω καιρό όμως να βρω χαρτί αλληλογραφίας, αυτό το χρωματιστό με το ωραίο άρωμα που κάποτε έκανα συλλογή. Σήμερα το χρησιμοποιώ για τις δικές μου αυτοσχέδιες κάρτες. 

Τόσες ιστορίες που έχει το Παγκράτι. Κάποτε ήταν το Κολωνάκι της Αθήνας, σύμφωνα με τη μαμά μου που μεγάλωσε εκεί. Σήμερα είναι μια δεύτερη Κυψέλη με πολλα μαγαζιά, μικρά μπαράκια, μεγάλες καφετέριες για ανήλικους. Και κάπου στο μεταξύ κάποια παλιά κτίρια τα οποία κανείς δεν κοιτάζει όταν τρέχει να προλάβει το ολονύκτιο τρόλεϋ 11...

PS: Καλή χρονιά!