Αγάπη μου, έγινα κατσαρίδα!

By Carina

Μετά την "Μεταμόρφωση" του Κάφκα, μπορώ να πω ότι βλέπω τις κατσαρίδες με άλλο μάτι. Η ιστορία κινείται γύρω από τον Γκρεγκόρ Σάμσα ο οποίος ξυπνάει μια μέρα και ανακαλύπτει ότι έχει μεταμορφωθεί σε μια γιγάντια κατσαρίδα. Αρχικά προσπαθεί να κρύψει την κατάσταση του από τους γονείς του, αλλά στη συνέχεια αναγκάζεται να αποκαλυφθεί. Οι γονείς του αηδιάζουν, η αδερφή του το παίρνει προσωπικά, ο εργοδότης του τρέπεται σε φυγή, και η μαγείρισσα μένει κλειδαμπαρωμένη στην κουζίνα. Δε θα σας πω πώς τελειώνει η ιστορία, είναι μόνο 60 σελίδες και αρκετά ευανάγνωστη. Αυτό που θα σας πω είναι ότι ο Κάφκα με έκανε να λυπηθώ μια υπερτροφική κατσαρίδα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν...τι θα έκανα εγώ αν ξυπνούσα μια μέρα και είχα μεταμορφωθεί σε ένα απαίσιο έντομο που όλοι προσπαθούν να εξοντώσουν με κάθε δυνατό τρόπο; Ο καημένος ο Γκρεγκόρ ούτε μια στιγμή δεν αηδίασε με το νέο του σώμα, ή δεν αναπόλησε την ανθρώπινη μορφή του. Μήπως είχε ευχηθεί να μετατραπεί σε κάτι άλλο;

Αρχικά θα τρόμαζα. Θα γυρνούσα πλευρό και θα προσπαθούσα να κοιμηθώ ξανά, με την ελπίδα ότι όλο αυτό δε θα ήταν τίποτα άλλο παρά ένας πολύ ζωντανός εφιάλτης. Θα γελούσα λιγάκι: "Εγώ να μεταμορφωθώ σε κατσαρίδα; Χα! Πολύ αστείο!". Όταν όμως θα ένιωθα τα πολυάριθμα πόδια μου να κινούνται και τις κεραίες μου να πηγαίνουν πέρα-δώθε, θα με έπιανε μια μικρή ταχυκαρδία. "Πολύ ζωντανός αυτός ο εφιάλτης!", θα έλεγα, και θα γελούσα νευρικά. Τότε θα άκουγα την τσιριχτή φωνή μου και θα μου κοβόταν η ανάσα. "Δεν είναι δυνατόν!", θα σκεφτόμουν. Θα ανοιγόκλεινα τα μάτια μου, θα κουνούσα το κεφάλι μου με δύναμη, και θα προσπαθούσα να μου προκαλέσω πόνο για να σιγουρευτώ ότι δεν είναι εφιάλτης τελικά. Θα σηκωνόμουν με το ζόρι και τότε θα συνειδητοποιούσα τη φρίκη σε όλο της το κατσαριδομεγαλείο. Δεν ξέρω αν οι κατσαρίδες λιποθυμάνε, μάλλον όχι.

Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσαν οι γονείς μου. Στην πραγματικότητα, θα ήμουν τόσο απορροφημένη από τη μεταμόρφωση μου που δε θα επέτρεπα ούτε σε ένα εγκεφαλικό μου κύτταρο να αναλογιστεί τις κοινωνικές συνέπειες.

Αυτό που αναρωτιέμαι βέβαια είναι αν τελικά θα με ενοχλούσε η νέα μου μορφή για μένα περισσότερο ή για τους άλλους. Επειδή δε θα ήμουν πια αυτή που είμαι, ή μήπως επειδή δε θα μπορούσα πλέον να ανήκω στο σύνολο όπου τόσο ωραία είχα βολευτεί.

Τελικά όλα καταλήγουν στο εξής: η μορφή μας μας ενδιαφέρει περισσότερο για εμάς τους ίδιους ή για όλους τους άλλους; Αν δηλαδή οι φίλοι μας αποδέχονταν την νέα κατσαριδοκατάσταση, θα μπορούσαμε να συνηθίσουμε το νέο μας σώμα; Ή αντίστροφα, αν συνηθίζαμε εμείς τη μορφή μας, θα μας πείραζε αν όλοι οι υπόλοιποι μας έβαζαν στο περιθώριο; Η εικόνα μας δηλαδή εξαρτάται από εμάς ή από τους άλλους; Τι μετράει περισσότερο: η κοινωνική αποδοχή, ή η προσωπική αποδοχή;

Η δική μου απάντηση; Με κάθε ειλικρίνεια...όσο κι αν μαθαίνεις να αγαπάς το σώμα σου, αν δεν το αγαπάει κανένας άλλος, δε μπορείς να ζήσεις. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, κι ακόμα και οι κατσαρίδες κάποια στιγμή νιώθουν μοναξιά...

Προς το παρόν πάντως, κουνάω με ευγνωμοσύνη τα δυο μου πόδια, και τα δυο μου χέρια, και μια στο τόσο, αγγίζω το κεφάλι μου για να σιγουρευτώ ότι αυτά που πετάνε δεν είναι τίποτα άλλο παρά ατίθασες τρίχες!

ΠιΕς: Να σημειώσω ότι αυτό το κείμενο είχε γραφτεί πολύ καιρό πριν μείνω μόνη στο σπίτι για 3 μέρες, και ανακαλύπτω 5 νεκρές κατσαρίδες την ημέρα. Κι ο Μακ Κόλιν Κάλκιν έμεινε Home Alone αλλά δε θυμάμαι να κυνηγούσε κατσαρίδες με την εγκυκλοπαίδεια!...