Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Multicolour

 By Carina


Υπάρχουν δύο τρόποι να βλέπεις τον κόσμο:...


Ο ασπρόμαυρος...





...και ο πολύχρωμος.






Όπως όμως κι αν κοιτάζεις...





...μερικές φορές και με τρομαγμένο βλέμμα...





 ....να θυμάσαι να έχεις πίστη στον εαυτό σου...σε αυτά που αγαπάς...σε αυτά που θέλεις να κάνεις...σε όσα ονειρεύεσαι κρυφά...και φωναχτά...





...σε όσα νόμιζες ότι δε μπορούσες να κάνεις (ακόμα και να φτιάξεις κολάζ με δύο φωτογραφίες χωρίς να σε βοηθήσει κανείς!).






Αν η ζωή είναι παιχνίδι, δεν τελειώνει ποτέ. Όσο χρονών κι αν είσαι. Βγάλε τη γλώσσα, όχι για να δείξεις πόσο αδιαφορείς για τον κόσμο, αλλά για να θυμηθείς πώς είναι να προσπαθείς να συγκρατήσεις το γέλιο σου...







 Οι θλιβερές σου ιστορίες...







...και μερικές φορές και οι θλιβερές ιστορίες των άλλων (εδώ φωτογραφία από αναπαράσταση δωματίου στο υπερωκεάνιο "Ο Τιτανικός"), θα σε ακολουθούν παντού.






Μοιράσου αυτό που σε πνίγει, προσπάθησε να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, με τα αισθήματά σου, αντιμετώπισε το παρελθόν σου, ξεπέρασέ το, και ζήσε το παρόν σου. Φόρα ένα χαμόγελο, οπλίσου με δύναμη απ'όσα σε κάνουν να νιώθεις χαρούμενος, και θα είσαι αρκετά δυνατός για εκείνα που έρχονται...






 ...ακόμα κι αν βρεθείς εκτεθειμένος, σαν γυμνή κούκλα βιτρίνας τα μεσάνυχτα.



PS: Έτσι γιατί βρέχει και με έπιασε μια μελαγχολία...
Οι φωτογραφίες είναι copyrighted by me, από Art Athens 2010, Public, και στιγμιότυπα της γειτονιάς.


PS2: Να και το τραγούδι της ανάρτησης...The Cool Song...



Hey, baby, take a look at me / I think I'm ready for the kick-down 
You can take a look at the bozo / You can make a rest somewhere / You can have my chair 
What do I tell you now / Will you ever know somehow / Please do not understand / That I am a normal man

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Late Night Wondering

By Carina


"Η μνήμη είναι το μόνο που έχουμε. Διάλεξε την καλύτερη."

Η μνήμη είναι επιλεκτική. Δε θυμόμαστε τις χιλιάδες εκδοχές μιας κατάστασης, παρά μόνο αυτή που μας συμφέρει. Η μνήμη είναι ύπουλη. Σου φανερώνεται εκεί που δεν την περιμένεις. Θολώνει το παρόν σου με την ξεθωριασμένη ομίχλη του αμφίβολου παρελθόντος. Η μνήμη...γένους ουδετέρου, που ξυπνάει στις θηλυκές νύχτες και σκοτεινιάζει τις πληθυντικές μέρες.


"Ξέρω ότι αυτό που κάνω δεν είναι σωστό. Αλλά παρ'όλα αυτά το συνεχίζω."

Γιατί μπορώ; Γιατί έτσι είμαι; Γιατί βαρέθηκα να με λένε καλό; Κάποτε θα το σταματήσω κι αυτό. Ας ελπίσω να είναι από επιλογή κι όχι από τιμωρία.


"Ποτέ δε θα κάνεις κομμάτια εσύ την ψυχή μου..."

Μη λες ποτέ. Χωρίς το πρώτο ποτέ.


"...θα'σαι πάντα βατράχι του παραμυθιού μου"

Μπορεί να σε φιλήσω...μπορεί κι όχι. Προτιμώ να κρατάω ένα βατράχι ελπίζοντας ότι εκεί κρύβεται αυτό που ψάχνω (τι ψάχνω;;) παρά να σε φιλήσω και να είμαι η απελπισμένη που φίλησε έναν βάτραχο. Life ain't nofairytale.


"Ακόμα κι αν φύγεις για τον γύρο του κόσμου, θα'σαι πάντα δικός μου..."

Ο γύρος του κόσμου είναι μεγάλη απόσταση...


"Τα ήσυχα βράδια η Αθήνα θα ανάβει σαν μεγάλο καράβι..."

Καημένη Αρλέτα, η Αθήνα δεν κοιμάται πια τα βράδια...Εκκωφαντικός ο αναστεναγμός...



Ο κόσμος ξεμακραίνει, είναι βράδυ, μη μιλάς
ωραία στιγμή μου ξένη, στάσου λίγο αν μ'αγαπάς