How to tell it is...

By Carina

Καταλαβαίνεις ότι είναι (για τα καλά) Αύγουστος όταν:

-Έχεις μείνει μόνος σου στο γραφείο

-Λευκό είναι μόνο το παγωτό καϊμάκι που τρως

-Βρίσκεις να παρκάρεις εκεί όπου άλλοτε έπρεπε να κάνεις έκκληση -μία ώρα πριν- στα ουράνια πνεύματα

-Βρίσκεις όλο και λιγότερες νεκρές κατσαρίδες στην αυλή σου

-Το αντίθετο φυσικά, ισχύει για το εξοχικό σου

-Η λέξη "άδεια" γίνεται η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη σε έντυπα, τηλεόραση, και φιλικό και μη περιβάλλον

-Μπορείς να πας σε όποια καφετέρια/club/εστιατόριο θες χωρίς να ανησυχείς μήπως δεν βρεις τραπέζι

-Οι δρόμοι αδειάζουν σταδιακά

-...Μακάρι να συνέβαινε βέβαια, το ίδιο και στα λεωφορεία

-Μπορείς να δεις τον Harry Potter σε όποιο σινεμά θες, όποια ώρα θες, χωρίς να είναι πλημμυρισμένη η αίθουσα από ανήλικα με μεγάλο στόμα

-Βλέπεις σε πολλά μαγαζιά πινακίδες του τύπου "Κλειστά από xx-Αυγούστου έως xx-Αυγούστου"...

-...και ρίχνεις νοητικές κατάρες σε όλους όσους έχουν μεγάλες άδειες

-Τα μαγαζιά είναι άδεια, παρά τις all-time-low εκπτώσεις

-Το aircondition δουλεύει καθημερινά στο φουλ, με αποτέλεσμα το σώμα σου να φωνάζει "Μπήκε το φθινόπωρο!" και το κεφάλι σου να του απαντά "Σταμάτα, έχεις πάρει φωτιά και δεν το έχεις καταλάβει"

-Έχεις αρχίσει να βαριέσαι τα παγωτά (!!!) και επιστρέφεις πίσω στις παλιές καλές απολαύσεις του χειμώνα: βάφλα, κρέπα...

-Σκέφτεσαι όλα αυτά τα μέρη που μπορείς να επισκεφτείς χωρίς το αγαπημένο αθηναϊκό φαινόμενο του πατείς-με-πατώ-σε

-Τα περιοδικά που κυκλοφορούν έχουν ήδη φθινοπωρινές συλλογές

-Ανυπομονείς να πας στο χωριό σου για τον Δεκαπενταύγουστο για να φας, να κοιμηθείς, και να αναπνεύσεις καθαρό αέρα

-Είσαι home alone και μαγειρεύεις κάθε μέρα, 6μιση το πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι, ένα αμφίβολης γεύσης φαγητό

-..Ή αντίθετα, τιμάς καθημερινά παντός είδους delivery

-Σκέφτεσαι ήδη τις φθινοπωρινές σου διακοπές

-Περιμένεις το μεγάλο πρωτοβρόχι...

-...ή την γνωστή Αυγουστιάτικη πανσέληνο.

-Αναρωτιέσαι πόσες μπουγάτσες/αναψυκτικά/σουβλάκια κλπ προλαβαίνεις να φας πριν τις ανατιμήσεις του Σεπτέμβρη

-Πρόλαβες να γραφτείς στο pottermore.com πριν τις 6 Αυγούστου, κι ας είχες μόλις γυρίσει από διακοπές και προσπαθούσες να συμμαζέψεις τον εγκέφαλο σου

-Χαζεύεις όλη την ημέρα στον υπολογιστή, όχι από την πολλή δουλειά, αλλά από την έλλειψη αυτής

-Φοράς όλα τα καινούρια καλοκαιρινά ρούχα σου σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί έχεις ξεχάσει ότι το καλοκαίρι κρατάει (σχεδόν) μέχρι τον Νοέμβρη. Συν ότι η μόδα συνδυάζει πλέον καλοκαιρινά με χειμωνιάτικα χωρίς καθόλου τύψεις και αιδώ.

-Θυμάσαι σχεδόν κάθε μέρα και ένα ακόμα άτομο που γιορτάζει τον Δεκαπενταύγουστο

-Αναρωτιέσαι πότε πέρασε το καλοκαίρι, και γιατί κρατάει τόσο λίγο, σε αντίθεση με τον μακρύ, παγερό χειμώνα...

Καλές υπόλοιπες διακοπές, και κουράγιο στους μαχητικούς εναπομείναντες!

ΠιΕς: Κοίτα να δεις που τα καλαμαράκια είναι ωραία τελικά!...

Δεκαπέντε λεπτά

By Carina

Can we pretend that airplanes in the night sky are like shooting stars?
I could really use a wish right now 

Χτες το βράδυ, καθίσαμε έξω και κοιτάζαμε τα αστέρια. Πουθενά αλλού δε βρίσκεις τέτοιον ουρανό. Η Αθήνα είναι πάντα τόσο φωτισμένη, που μόνο τα πιο φωτεινά αστέρια αχνοφαίνονται για αυτούς τους λίγους που τυχαίνει να κοιτάζουν τον ουρανό μια στο τόσο.

Κι όμως, εδώ πέρα, ανάμεσα σε ψηλά βουνά, σε ένα χωριό που δε φαίνεται στους χάρτες, τα αστέρια είναι τόσο φωτεινά που δε γίνεται να μην τα προσέξεις!

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας των ευχών. Κοιτάζαμε χτες τον ουρανό για μία ώρα, και μετρήσαμε πέντε αστέρια να πέφτουν. Κι όμως, την ίδια ώρα πέρασαν δεκαπέντε αεροπλάνα από τα έξι χιλιάδες που πετούν κάθε μέρα. Ευχήθηκα να έπεφταν περισσότερα αστέρια, και να περνούσαν λιγότερα αεροπλάνα με τον εκκωφαντικό τους θόρυβο και τα κόκκινα φωτάκια που αναβοσβήνουν μες τη νύχτα. Ποιος να πετά άραγε εκεί πάνω, πού να πηγαίνει, άραγε να βλέπει τα φώτα του χωριού από ψηλά; Σκέφτεται ότι υπάρχει κάποιος χιλιόμετρα πιο κάτω που τον κοιτάζει;

Είδαμε ένα εντυπωσιακό αστέρι. Έπεφτε για δύο δευτερόλεπτα, σαν κομήτης που είχε πιάσει φωτιά. Δεν έχω δει πιο θεαματική πτώση! Ακόμα και τώρα, κλείνω τα μάτια μου και φέρνω την εικόνα του μπροστά μου. Τέτοιο θέαμα δεν το βλέπεις συχνά...Έμεινα τόσο εντυπωσιασμένη που ούτε ευχή δεν πρόλαβα να κάνω.

Έτσι όπως κοίταζα τα αστέρια...σκεφτόμουν πόσο μοιάζουν με τους ανθρώπους. Τα δεκαπέντε λεπτά μας. Όλη μας τη ζωή προετοιμαζόμαστε για αυτή τη στιγμή που θα λάμψουμε τόσο φωτεινά ώστε θα τραβήξουμε τα βλέμματα όλων πάνω μας. Περιμένουμε με αγωνία τη στιγμή που θα γίνουμε θεαματικοί. Κι όταν το ζούμε, είμαστε τυλιγμένοι σε μια θολούρα που δε μας αφήνει να ζήσουμε αυτό που περιμέναμε τόσο καιρό. Όπως όλα τα καλά, τελειώνει τόσο γρήγορα, κι εμείς καιγόμαστε από την πτώση, δε μπορούμε πια να λάμψουμε όπως πριν. Πόσο κρίμα να περνάς το χρόνο σου σκεπτόμενος την προσωρινή σου λάμψη...γιατί όταν αυτή περάσει δε σου μένει τίποτα πια, κι ας είναι ο κόσμος γεμάτος εκπλήξεις.

Κάποια αστέρια είναι πιο λαμπερά. Κάποια άλλα λιγότερο. Κάποια αχνοφαίνονται, και κάποια τα επισκιάζει η λάμψη των άλλων. Κάποια πέφτουν και στο πέρασμα τους κάνουμε μια ευχή. Κάποια δεν τα βλέπει ποτέ κανείς κι είναι σα να μην υπήρξαν.

Εσύ τι αστέρι είσαι;

PS: Η πανσέληνος του Αυγούστου θα με βρει στην Αθήνα...Αχ, ας μην ξεχάσω να την χαζέψω κι εγώ, έστω κι από το μπαλκόνι μου!