True Story

By Carina

Happy winter, you fools!

Όταν μπαίνεις σε μια σχολή, η τετραετία σου μοιάζει απίστευτα μακρινή, τόσο όσο σου μοιάζουν και τα 30 στα 20 κάτι. Το σχολείο είναι μια παρελθοντική οντότητα που θέλεις να καταχωνιάσεις για πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου, κι έτσι ξεκινάς ένα ωραίο χειμωνιάτικο πρωινό για το άγνωστο κέντρο, με βάρκα την ελπίδα. Η μεγαλύτερη διαφορά σχολείου-πανεπιστημίου, πέρα από τα προφανή, είναι ότι στο πανεπιστήμιο ζεις μεγάλες στιγμές πραγματικής ενηλικίωσης, όπου νιώθεις σαν το παπάκι που το άφησε μόνο του η μαμά του να κολυμπήσει στα νερά της μεγάλης λίμνης.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μέρα. Στην επιβλητική Νομική. Είχα αργήσει (έπρεπε να το είχα καταλάβει από τότε: αν δεν μπορώ να είμαι συνεπής την πρώτη μέρα της επίσημης ενηλικίωσης μου, τι θα με κάνει άραγε να γίνω?), κι έτσι με το που μπήκα στο αμφιθέατρο, δεν πρόλαβα να απολαύσω την μεγαλειότητα του. Σωριάστηκα σε μια καρέκλα κι άρχισα να αναπνέω (όχι γνώση) ενθουσιασμό. Όλα ήταν καινούρια, μεγάλα, άγνωστα, τρομακτικά, και γεμάτα δυνατότητες. Σαν την Αμερική ένα πράγμα. Τα πάντα από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα θα ήταν, είναι, γεμάτα δυνατότητες.

Και πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Θυμάμαι...το άγχος της εξεταστικής, που έφερνε αυτόν τον κόμπο στο στομάχι, αλλά κοίταζα τον διπλανό μου (τον πρώτο αγόρι-φίλο μου) κι ένιωθα ανακούφιση γιατί ήξερα ότι εκείνος ήταν πιο αγχωμένος από εμένα και κατά βάθος θα πήγαιναν όλα καλά. Τώρα αυτός ο διπλανός είναι στρατό, κι έχει τόσα να μου πει, κι έχω τόσα πολύ να του γκρινιάξω, για όλα όσα έχω ζήσει όσο εκείνος λείπει, κι αυτός ο διπλανός ήταν και πάλι δίπλα μου όταν ορκιζόμασταν (πώς το πήραμε αυτό το πτυχίο ποτέ δεν θα καταλάβω), κι αποτελεί για μένα μια ζωντανή ανάμνηση όλων εκείνων των στιγμών. Της ραδιοφωνικής εκπομπής, των τσακωμών, της νοερής επίθεσης στον τάδε και στον δείνα καθηγητή ("μα πόσο @γ$*5!^% είναι!!"), της γκρίνιας για τις απεργίες των ΜΜΜ, του άγχους, του γέλιου, της παράνοιας, του μοιράσματος βιογραφικών σε όλα τα ραδιόφωνα του λεκανοπεδίου... Κι αυτές είναι στιγμές που δεν περίμενα ότι θα ζήσω. Και στιγμές που πέρασαν πιο γρήγορα από όσο θα ήθελα. Σαν το Μilko, πίνεις πίνεις και λες δε θα τελειώσει ποτέ, και ξαφνικά έχει αδειάσει το μπουκάλι. Το ξέρεις ότι θα συμβεί αλλά δεν το περιμένεις.

Και να ήταν μόνο αυτά...Θυμάμαι τις ώρες που περνούσαμε στις καφετέριες με παρέες των 20 ατόμων (ο εφιάλτης κάθε σερβιτόρου), τα κρουασάν σοκολάτα και τα παγωτά Mac Flurry μετά από κάθε αγχωτική παρουσίαση, η αντίστροφη μέτρηση των μαθημάτων (41...32...27...12...το ένα έμοιαζε πολύ μακριά), οι παρέες που άλλαζαν κάθε μέρα, η γεμάτη μνήμη του κινητού από όλους αυτούς τους νέους (άχρηστους) αριθμούς, τα βίντεο, και τις φωτογραφίες...

Και όλα αυτά τώρα είναι παρελθόν. Το μόνο που σε ενώνει μαζί τους είναι το back up του σκληρού δίσκου και τα περιστασιακά μηνύματα από τους παλιούς σου συμφοιτητές.

Τι είναι πιο κοντά λοιπόν: αυτά που πέρασαν ή αυτά που έρχονται?

They say quitters never win

We walk the plank on a sinking ship

There's a world outside of my front door..

Walking down on memory lane

We're alone together, we're alone