Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

On a side note

by Carina



Τα καλά του Σεπτεμβρίου, για να λέμε τα σύκα σύκα, και τη σκάφη σκάφη...



  • Μπορείς να κάνεις όλα όσα έκανες το καλοκαίρι...χωρίς να ιδρώνεις κάθε πέντε λεπτά

  • Όλοι χαίρονται για τις πρώτες βροχές, αν και γνωρίζουν ότι σε λίγο καιρό θα γκρινιάζουν για τον κακό καιρό

  • Τα καλοκαιρινά ρούχα φοριούνται ακόμα με μια ζακετούλα, το mix and match βασιλεύει, το layering ζει τις πρώτες μέρες της δόξας του, και τα πόδια μας υποδέχονται με χαρά τα κλειστά παπούτσια

  • Έχει περάσει η εποχή των γάμων και των βαφτίσεων. Δε λέω, είναι όμορφες εορταστικές στιγμές αλλά καταντούν λίγο βαρετά όλα αυτά κάποια στιγμή...

  • Ξεκινούν ξανά οι αγαπημένες μας σειρές...οι ξένες φυσικά!

  • Κάνουμε σχέδια για αποδράσεις σε βουνά...ενώ σύντομα θα αρχίσουμε να ονειρευόμαστε και τζάκια!

  • Αντί για παραλία, μαζευόμαστε όλη η παρέα σε κάποιο σπίτι για επιτραπέζια

  • Το μαύρισμα φεύγει σταδιακά και έτσι αποκτάμε όλοι ξανά την ίδια απόχρωση. Αυτό για εμάς που δεν μαυρίζουμε εύκολα!

  • Τρώμε άφοβα γλυκά. Η κυτταρίτιδα θα μας απασχολήσει ξανά σε 8 μήνες!

  • Υπάρχει ακόμα άφθονο ζεστό νερό για να κάνεις μπάνιο κάθε φορά που ανοίγεις τη βρύση...αλλά και αρκετό κρύο για να δροσιστείς

  • Ανακαλύπτεις ξανά τα φθινοπωρινά χρώματα, πράσινο, καφέ...

  • Ανοίγουν τα σχολεία...και η γειτονιά αποκτά ησυχία!

  • Τα Jumbo φουλάρουν σε σχολικά είδη (τετράδια, στυλό, σετ αλληλογραφίας) και θυμόμαστε ξανά την παιδική μας ηλικία

  • Είναι η κατάλληλη εποχή για αλλαγές, μικρές ή μεγάλες

  • Η μελαγχολία της συνεφιασμένης Κυριακής δεν σε στεναχωρεί, αλλά ίσα-ίσα, σε γεμίζει δημιουργική έμπνευση και διάθεση να ξεχυθείς στους δρόμους με τη φωτογραφική σου μηχανή

  • Και τέλος...μετράμε μόνο 70 εργάσιμες μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα!!


Please don't wake me up when September ends

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Διπολικά και Αόριστα


By Carina


Είναι κάποιες στιγμές που νιώθεις ότι η έμπνευση στερεύει. Οι στιγμές όμως τείνουν να γίνουν μέρες, και οι μέρες εβδομάδες, και οι εβδομάδες μήνες. Κι όλο σου έρχονται ιδέες, και όλο αρχίζεις να γράφεις, και ο ενοχλητικός κέρσορας αναβοσβήνει σαν το χαλασμένο φανάρι που θέτει τις οδηγικές σου ικανότητες επί τάπητος και ασφάλτου. Μια μέρα λοιπόν αρχίζει να σκοτεινιάζει, κι ακούς ότι στην Καλαμάτα έβρεχε για δύο ώρες, και στην Άρτα "πλημμύρισε ο τόπος", ενώ στην Αθήνα συννεφιάζει αισθητά. Έτσι σκέφτεσαι ότι ο άνθρωπος είναι ανώμαλος κυκλοθυμικός διπολικός, ή τουλάχιστον από όλους τους ανθρώπους εγώ, γιατί δε με πειράζει καθόλου, αντίθετα γεννάται η διάθεση να γράψω ασυνάρτητα απεριόριστα αόριστα. Όσο κι αν αγαπώ τη θάλασσα, τη ζέστη, το καλοκαίρι, αυτή η γλυκιά μελαγχολία του φθινοπώρου, με τις σταγόνες που λερώνουν το τζάμι με μια ιδιαίτερη καλλιτεχνικότητα, μου θυμίζει άλλες εποχές, σαν αυτές στις οποίες θα ταίριαζα περισσότερο, χωρίς να μπορώ ωστόσο να τις προσδιορίσω. Η σχολική τσάντα, τα καινούρια βιβλία, τα μαθήματα χωρίς διάβασμα, οι ελαστικές πρώτες μέρες...το μαύρισμα που φθίνει σταδιακά χωρίς να σε νοιάζει γιατί θυμάσαι ξανά τα μποτάκια και τα μπλουζάκια με τους ταράνδους... Κάπως έτσι καταλήγω γραφική σαν όλους εκείνους που εύχονται καλό χειμώνα, με το που μπει ο Αύγουστος, ή ακόμα χειρότερα "καλό υπόλοιπο καλοκαιριού" λες και το καλοκαίρι είναι στρατός, θητεία, ή πρακτική.

Η νωχελικότητα και ραθυμία (και όλες αυτές οι λέξεις που θυμίζουν κείμενα εποχής και Χέμινγουεϊ, καλοκαίρια στον αμερικάνικο Νότο, από αυτά που βλέπουμε στις ταινίες μόνο) αποβλακώνει το μυαλό και κουκουλώνει ασφυκτικά την έμπνευση. Αχ ήλιε, μη βγαίνεις τώρα, δε σκοπεύω να πάω στη θάλασσα σήμερα, άσε με να απολαύσω λοιπόν αυτό το αίσθημα του ξεπλύματος, λόγω-της-απουσίας-καλύτερης-λέξης, από τη θερινή υπνηλία, για να μην πω υγρασία, ιδρώτα, και αίσθημα αντιπάθειας για τον εαυτό, ή μάλλον για το σώμα που προβάλλει τις αδυναμίες του περίτρανα και ένδοξα με παραπάνω από έναν τρόπους.

Θα μου άρεσε να περνάω τις μέρες μου χωμένη στις λέξεις, διαβάζοντας για εμπειρίες άλλων ανθρώπων, πραγματικές ή φανταστικές, μα κάτι τέτοιο μοιάζει δύσκολο, αδύνατο, μα κυρίως αδυναμία...υπεκφυγή. Θυμάμαι τα καταπράσινα δάση του χωριού και με πιάνει μια ιδιαίτερη νοσταλγία. Είναι ανόητο σκέφτομαι, δεν έχω περπατήσει ποτέ στα δύσβατα μονοπάτια τους, και άλλωστε φοβάμαι τα έντομα και τα ερπετά. Κυρίως τις αράχνες, και φυσικά τα φίδια. Όμως μόνο εκεί μπορείς να αφεθείς στο τίποτα (αέρας) και τα πάντα (φύση). Τι ποιητικό.

Όλοι εκείνοι που γράφουν, δεν ξέρω γιατί γράφουν. Για τους άλλους? Για τον εαυτό τους? Για να μην ξεχάσουν? Για να μοιραστούν? Ή απλά και μόνο για να νιώσουν ότι η μέρα είχε κάτι ξεχωριστό και ανεξίτηλο...αντίθετα από τη ζωή που τους προσπερνάει. Να, σαν το λεωφορείο που μόλις έχασες.

Είναι φοβερό. Είναι μια φοβερή αηδία.



Sometimes finding the light means you must pass through the deepest darkness

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Εδώ φλουρί, εκεί φλουρί

 By Carina

 Just shine on...


Η βασική συνταγή για μια αξέχαστη Πρωτοχρονιά είναι, μεταξύ άλλων, η διακοπή ρεύματος πάνω στο καλύτερο: την βασιλόπιτα. Να λοιπόν ένας πρωτότυπος τρόπος να κερδίσει κανείς το φλουρί: από τύχη γιατί έσβησαν τα φώτα και πήρε το κομμάτι που αναλογούσε σε κάποιον άλλον, στημένα γιατί είδε πού κρυβόταν λίγο πριν πέσει το ρεύμα, με συνωμοσία έχοντας συμφωνήσει με την ΔΕΗ να κάνει την διακοπή ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, ή με γκαμεντιά, όταν παραλίγο να το καταπιεί καταβροχθίζοντας την ωραία βασιλόπιτα μέσα στο σκοτάδι. Για εμάς στις εξωτικές περιοχές Παγκρατίου, Ζωγράφου, Υμηττού, που ζήσαμε αυτή τη μεγαλειώδη στιγμή, το 2012 προμηνύεται...γεμάτο εκπλήξεις, αφού δεν ξέρεις τι σου φυλάει στην επόμενη γωνία, ή μάλλον στον επόμενο διακόπτη. Σε εμάς τους λίγους και εκλεκτούς που ένιωσαν το μένος της ΔΕΗ Πρωτοχρονιάτικα, πέρα από τα χαράτσια και τις αυξήσεις (αυτό είναι καθημερινότητα πλέον), γεννήθηκε το εξής εύλογο ερώτημα: αν μια υπερφόρτωση αλλαγής του χρόνου ήταν αρκετή να ρίξει την τάση, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε όταν δουλεύουν τα air-condition στο φουλ, φαντάσου τι καταστροφή θα προκαλέσει το ληγμένο ημερολόγιο των Μάγιας. Τα ρολόγια θα αρχίσουν να τρέχουν ανάποδα, ο Καμίνης θα στήσει δέντρο στο Σύνταγμα, τα άδεια μαγαζιά θα χαρίζονται, δεν θα νοικιάζονται, οι τηλεοράσεις θα αυτοαναφλεγούν, και θα ηρεμήσουν επιτέλους τα κεφάλια μας.

Λοιπόν, το να κερδίσεις το φλουρί σε τέτοιες δύσκολες εποχές είναι ευχή και κατάρα. Ειδικά αν το κερδίσεις με την πρώτη...βασιλόπιτα. Ευχή γιατί η τύχη περισσεύει όσο και τα πέντε ευρώ στον άφραγκο. Και κατάρα γιατί αναλαμβάνεις την σκληρή υποχρέωση να κάνεις ποδαρικό σε όλους. Δηλαδή Όπα...ΟΠΑ! Από πότε ένα στρογγυλό νόμισμα σε μια πίτα βουτύρου, ζάχαρης, αυγών, και άχνης χαρίζει τόση τύχη ώστε να εγγυάται μαγικά στον αποδέκτη τυχερό πόδι; Κι αν σου πάει στραβά η χρονιά, θα φταίει το νόμισμα άραγες; Δεν νομίζω...εγώ θα κακοχαρακτηριστώ, και η χαζοφάτσα του Δημόκριτου θα με κοιτάζει με το ανέκφραστο πλαγιαστό του μάτι, σαν να μου λέει "Βρε δεν με παρατάς κι εσύ...Εγώ φορτώθηκα την αιωνιότητα."

Λοιπόν...είχα πολλά χρόνια να κερδίσω το φλουρί. Τώρα που το σκέφτομαι...η πρώτη φορά που το κέρδισα ήταν, θαρρώ, το 2000, όπου με χαρά ανακάλυψα στην πίτα μου ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο, το οποίο, όπως ανακάλυψα με ανακούφιση, δεν οφειλόταν σε μαγειρικό σφάλμα, αλλά στην καλή μου τύχη. Κι εγώ κοκορευόμουν ότι κέρδισα το φλουρί κι είμαι εξασφαλισμένη για ολόκληρη τη χιλιετία (ναι, αυτό χρειαζόμουν για να ζήσω μέχρι το 2999). Αργότερα γκρέμισαν το όνειρό μου, αφού μου αποκάλυψαν ότι ήταν στημένο γιατί ως μικρή κι ανώριμη, τους είχα πρήξει όλους με το σοβαρό ερώτημα "εγώ πότε θα κερδίσω το φλουρί;" κι έτσι προτίμησαν να μου το δώσουν, μπας και τους αφήσω ήσυχους για τα επόμενα χίλια χρόνια. Ήττα no1.

Ήττα no2. Την επόμενη φορά που κέρδισα το φλουρί ήταν πριν λίγα χρόνια, δε θυμάμαι πόσα, ή πότε, αλλά όσο το σκέφτομαι μου φαίνεται όλο και πιο πρόσφατο. Λοιπόν, κόβαμε την πίτα, και με προσπέρασαν κατά λάθος, δίνοντας το κομμάτι μου σε κάποιον άλλο. Διαμαρτυρήθηκα φυσικά (ας το πάρουν απόφαση επιτέλους, όπου μπλέκεται βασιλόπιτα το παίρνω πατριωτικά) και πήρα το επόμενο κομμάτι το οποίο...τσα! Είχε το φλουρί. Ένιωσα σαφώς προδομένη και αδικημένη. Το κομμάτι που προοριζόταν για μένα αρχικά, ήταν ά-φλουρο, και η τύχη με κορόιδευε κατάμουτρα, χαρίζοντας μου την τύχη κάποιου άλλου. Fail.

Το τρίτο και τυχερό ήταν το φετινό...όπου η διακοπή ρεύματος προκάλεσε μια σύγχυση, κι έτσι όπως απλώσαμε το χέρι να πιάσουμε το πιάτο του συγγενή στα αριστερά, ρίξαμε την σαμπάνια, προκλήθηκε ένας μικρός πανικός, ένας μικρός Τιτανικός (σε απλά D) και όταν επανήλθαμε στο σοβαρό θέμα που μας έκαιγε όλους, προσπέρασαν τον συγγενή αριστερά, και έδωσαν το κομμάτι του σε εμένα, το οποίο ξεκόλλησε πριν φτάσει τον προορισμό του, και Ω! αποκαλύφθηκε το φλουρί. Λοιπόν, κάποιος θα έλεγε ότι πήρα το αίμα μου πίσω για την άδικη προσπέραση των προηγούμενων χρόνων. Εγώ όμως, η γκρινιάρα της βασιλόπιτας, λέω ότι είναι καιρός επιτέλους να σταματήσει να με κοροϊδεύει το φλουρί, και να έρθει κάποια στιγμή στο κομμάτι μου φυσιολογικά, χωρίς στημένα μοιράσματα, χωρίς προσπεράσεις, με την ορθή σειρά, και σαν νορμάλ άνθρωπος να το δαγκώσω και να ουρλιάξω με χαρά "το βρήκα!", καταστρέφοντας την αγωνία όλων των υπόλοιπων που ψαχουλεύουν με μανία το κομμάτι τους. Ζητάω πολλά;

Όχι, δηλαδή, φαντάσου τι έχει να γίνει τα επόμενα χρόνια. Αν εξελίσσεται έτσι η σχέση μου με τη βασιλόπιτα, έχοντας "κερδίσει" το φλουρί 3 φορές σε 22 χρόνια, δηλαδή περίπου 1 φορά κάθε 7 χρόνια (συμβολικό το 7), στα 29 μου που θα κερδίσω ξανά το φλουρί, αν τα μαθηματικά δεν με διαψεύσουν, υποθέτω ότι θα ξεκολλήσει η σκεπή και θα προσγειωθεί στο κεφάλι μου ο Άγιος Βασίλης. Στα 36 θα χαλάσουν τα φρένα του Ρούντολφ και θα σκάσει με τα κέρατα στο τραπέζι, στα 43 θα μας χτυπήσει την πόρτα ο παππούς ΕΤ ζητώντας να τον πάμε επιτέλους σπίτι, στα 50 θα ξαναγεννηθεί ο Βόλντεμορτ από τις στάχτες στο τζάκι...και λοιπά και λοιπά και λοιπά...

Αλλά νομίζω ότι βιάζομαι λιγάκι. Για να φτάσουμε στην επόμενη βασιλόπιτα (εντάξει, έχουμε κι αυτή της δουλειάς, αλλά δεν έχει φλουρί) πρέπει πρώτα από όλα να επιβιώσουμε από το 2012, την χρονιά που ήδη από καιρό έχει κακοχαρακτηριστεί εξαιτίας ενός λαού που κανείς δεν γνώρισε, εξαιτίας των Αμερικάνων που όπου ακούν καταστροφή βλέπουν δολλάρια, και εξαιτίας των μεγάλων πολιτικών κεφαλιών και οικονομικών κεφαλαίων αυτού του τόπου και μη. Λοιπόν, έρχονται, αν είμαστε τυχεροί, άλλες 363 ημέρες για εμάς, οι οποίες εύχομαι να είναι ανώδυνες, κι όχι σαν το τσιρότο, γεμάτες καλές εκπλήξεις, κι όχι σαν την βασιλόπιτα, και φυσικά με υγεία και δουλειές...Και λιγότερους φανταστικούς διαλόγους με αρχαίους χαρακτήρες παλιών νομισμάτων. Το είχε πει και ο Νταμπλντορ άλλωστε, δεν κάνει καλό να ονειρεύεσαι και να ξεχνάς να ζεις.

Καληνύχτα τρύπια δεκάρα, καληνύχτα τυχερό ευρώ, καληνύχτα 10 δραχμές του 1982...Εγώ πέφτω για ύπνο τώρα, φροντίστε να δουλέψετε, εντάξει; Δεν σας πληρώνω τσάμπα...

ΠιΕς: Καλή Χρονιά σε όλους με υγεία, δύναμη, και ασφάλεια!...