Η καινούρια σου πρόθεση

By Carina

Ζεις σε έναν ελεύθερο κόσμο. Μπορεί να έχεις παράπονο που αυτός ο κόσμος λέγεται Αθήνα, κι όχι Παρίσι, ή Λονδίνο, ή Νέα Υόρκη, αλλά παρ'όλα αυτά είναι ένας ελεύθερος κόσμος. 

Δύει, έχεις ανοιχτό το παράθυρο και ακούς τις φωνές. Τα παιδιά, τους γονείς, το λεωφορείο. Φυσάει λιγάκι, κι ο ήλιος δύει νωρίτερα. Φθινοπωριάζει. 

Τα δίδυμα απέναντι μεγάλωσαν. Κλείνουν τα 4. Πριν 4 χρόνια, καθόσουν πάλι σε αυτό το ξύλινο πάτωμα και διάβαζες. Έχει πλάκα να βλέπεις πώς (ότι) περνάει η ζωή. Το καταλαβαίνεις από τους άλλους, όχι από τον εαυτό σου. Στους άλλους βλέπεις την εξέλιξη. Σε σένα μόνο τις μέρες, την μία μέρα μετά την άλλη, την κουραστική ρουτίνα, τον χρόνο που τελειώνει. Και δε θέλεις να σε δει κανένας να κλαις, γιατί μόλις διάβασες ότι είναι μύθος πως αν τα κρατάς όλα μέσα σου, κάνεις κακό στον εαυτό σου. Είναι πολύ προσωπική άλλωστε, η στιγμή που κλαις. 

Η μέρα πέρασε, δε θες να κάνεις ξανά τα ίδια. Θες να ξαπλώσεις στο πάτωμα το ηλιοβασίλεμα και να αφήσεις την ανάσα σου να γίνει ένα με τα γέλια και τις φωνές.  Δε θες να δύσει ο ήλιος, δε σου αρέσει η νύχτα. Δεν σε κρατάει τίποτα μέσα το απόγευμα, μα όταν νυχτώσει, θέλεις να κλείσεις τα μάτια και να κοιμηθείς.

Ειρωνεία...εκεί που βροντοφωνάζει το γέλιο, μπορεί να ψιθυρίζει το δάκρυ. 

Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια σε αυτό το κρεβάτι. Στριφογυρίζοντας, διαβάζοντας, με το κοντρολ στο χέρι, πονώντας, φωνάζοντας, σιωπώντας... Κι όμως, στο τέλος της ημέρας, είναι ένα μέρος όπου πάντα θα γυρνάς.

Δύει...έδυσε..."Πρόσεχε!", φωνάζει ο πατέρας στο παιδί, και το παιδί τον αγνοεί. 

Οι φωνές σβήνουν. Έχει ακόμα κουνούπια. Έχει ακόμα επαναλήψεις. Κι όμως ο δρόμος αδειάζει. Έχεις σχολείο αύριο...

Το παράθυρο μένει ανοιχτό κι αφουγκράζεται τα φύλλα που πέφτουν. Θυμάσαι το άγουρο πρωινό που φύσηξε κι άδειασε ένα δέντρο στα πόδια σου.

Νύχτωσε. Τικ...Τακ...

Ωραία η καινούρια σου πρόθεση.