By Carina
Σε λίγο καιρό κλείνω ένα χρόνο δουλειάς. Ένα πολύ μακρύ αλλά και πολύ σύντομο χρόνο δουλειάς. Για ένα πλάσμα σαν εμένα, που ζει στον κόσμο του, μαθαίνει τα νέα αποσπασματικά, και θέλει απλά να μετακομίσει στο Βυθό του Μπικίνι και να τρώει Καβουροπάττυ όλη μέρα παρέα με τον Βόλντεμορτ, το να δουλεύω μοιάζει περισσότερο σαν μια κοινωνική σύμβαση (παύλα) ανάγκη, τη στιγμή που time is money, και δεν γίνεται να κάθεσαι όλη μέρα σπίτι και να τριγυρνάς σαν την αναποφάσιστη αράχνη που δεν ξέρει πού να φτιάξει τον ιστό της. Ώρες-ώρες θα ήθελα να ζούσα σε έναν κόσμο όπου θα μπορούσα να δουλεύω 10 μήνες το χρόνο και τους υπόλοιπους 2 να γυρνάω τον πλανήτη με τους μισθούς που θα είχα μαζέψει.
Σπαστικό πράγμα όλο αυτό. Έχεις 20 μέρες άδεια, κι όταν την παίρνεις, μετά από πολλή σκέψη γιατί ξέρεις πόση δουλειά θα σε περιμένει όταν γυρίσεις, το κινητό γίνεται η προέκταση του χεριού σου. Ακόμα κι αν μπορούσες να κλειστείς σε μια σπηλιά για αυτές τις 20 μέρες (έρευνες έχουν δείξει ότι δύσκολα αντέχεται η μοναξιά, εκτός κι αν έχεις παρέα μια σκασμένη μπάλα του βόλεϋ), το κινητό δεν γίνεται να μην το σηκώσεις, γιατί hello, μπορεί να μην είσαι στο γραφείο, but you're still getting paid για τις μέρες που λείπεις. Τι χαζομάρα τελοσπάντων αυτό το σύστημα! Πουλάμε το μόνο που μας έχει δοθεί (το έχω ξαναπει, είμαι σίγουρη) ! Για να μπορούμε να ζούμε καλύτερα, αλλά με λιγότερο χρόνο.
Έχω άδεια αυτή τη βδομάδα, κι ειλικρινά δεν έχω όρεξη να πάω πουθενά. Βαριέμαι να φτιάξω βαλίτσα, δεν είναι αυτό καλοκαίρι, κάποιος μου κάνει πλάκα. Πότε θα έρθει ο Σεπτέμβρης τελοσπάντων? Είναι καλύτερη η άδεια το χειμώνα. Τώρα λείπουν όλοι έτσι κι αλλιώς, κι εσύ βολοδέρνεις μεταξύ σπιτιού και internet ψάχνοντας πού να πας, γιατί δεν γίνεται να μην πας κάπου! Μα τι κάλος στον εγκέφαλο είναι αυτός τελικά! Παλιο-καλό-καιρο!
Στην πραγματικότητα, θέλω απλά να μείνω Αθήνα και να μην-κάνω-τί-πο-τα, κι αν με πιάσει να πάω κάπου, να σηκωθώ και να μπω στο πρώτο πλοίο για Αίγινα. Μα τι βάρος είναι αυτό πια? Πάτρικ, στο καλό, δε σου έχω πει να κλείνεις την πέτρα της σπηλιάς? Μπαίνουν αρνητικές σκέψεις μέσα και μου χαλάνε το κάρμα!
Σε 4 βδομάδες λοιπόν, κλείνω έναν χρόνο δουλειάς. Τι έχω μάθει? Πολλά. Να κάνω περισσότερη υπομονή. Να κάνω photoshop με τη ζωγραφική. Γεωγραφία. Να ακούγομαι ψαρωτική. Να κάνω υπομονή. Να διαβάζω νούμερα. Να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Να βάζω το ακουστικό μεταξύ αυτιού και ώμου για να μένουν τα χέρια ελεύθερα. Να κάνω υπομονή.
Τι δεν έχω μάθει? Να ακούω. Να το παίρνω όλο αυτό στα σοβαρά...ή μήπως στα λιγότερο σοβαρά? Να προβλέπω περισσότερο. Να κάνω υπομονή. Για τι?
Για εκείνη τη μέρα, την εποχή, την περίοδο που η δουλειά θα είναι απλά ένα από τα πολλά πράγματα που θα κάνω στη ζωή μου, και θα με διαμορφώνει τόσο όσο τα μαθήματα pilates, κι οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα θα έχω καθημερινά.
Για εκείνη τη μέρα που όταν αρχίζει να με απορροφάει κάτι, θα το τραβάω από πάνω μου και θα το πετάω σε μια μαύρη τρύπα να ψάχνει αιώνια την καταραμένη έξοδο, ακούγοντας το σαρδόνιο γέλιο μου σε replay για πάντα...για πάντα...για πάντα...
ΠιΕς: Δεν ακούς τίποτα ευχάριστο πλέον. Amy Winehouse, Μιχάλης Κακογιάννης... Τι κόσμος και κοσμάκης είναι αυτός?
ΠιΕς 2: "Μην κλαις", του είπε η Έμμα. "Ύστερα από λίγο, δε θα σε βασανίζω πια" {Τυχαία ανάγνωση βιβλίου}
ΠιΕς 3: Σας είπα, δε σας είπα. Καλό καλοκαίρι, βρε! Γιατί από Σεπτέμβρη...περιμένουν όλοι την καταστροφή του κόσμου. Ελπίζω τουλάχιστον να έχει γεύση παγωτό φυστίκι με γαρνιτούρα γκοφρέτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου