tag:blogger.com,1999:blog-39076292350695494672024-03-13T07:20:37.425+02:00Τσάμπα καίει η λάμπαΥπάρχει ζωή μετά τα 25, ή τσάμπα ελπίζω?Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.comBlogger113125tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-12958442762267696342013-12-10T10:18:00.000+02:002013-12-10T10:18:08.048+02:00Jane ψάχνει Tarzan<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<em><strong><span style="background-color: yellow;">by Carina lookwhosback</span></strong></em></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Διάβασα πριν λίγο καιρό <a href="http://www.athensvoice.gr/article/fashion-look/look/flip-the-city-9" target="_blank">αυτό το άρθρο, της αγαπημένης μου στήλης στην Athens Voice, η οποία μιλάει στα βάθη της ψυχής και του γυναικείου μου είναι</a>, και άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως ισχύει πως οι άντρες δεν φλερτάρουν πια. Προσπαθώ να θυμηθώ όλες τις νυχτερινές μου εξόδους τους τελευταίους μήνες, για να δω πού θα γείρει η πλάστιγγα, μα δυσκολεύομαι λιγάκι, αφού με έχουν φλερτάρει ουκ ολίγοι (άσχετα που πολλοί δεν πήραν τηλέφωνο ποτέ, αλλά αυτό είναι θέμα άλλης κουβέντας, από αυτές τις δίχως τέλος). Αλλά έχουν υπάρξει και βραδιές, πιο ξερές κι από την Σαχάρα, που όχι φύλλο, ούτε κόκκος σκόνης δεν κινούταν στην ατμόσφαιρα. Που αναρωτιέσαι μήπως είσαι αόρατη, ή έχεις λερωθεί με το κόκκινο κραγιόν σου, και γι'αυτό αποφεύγουν όλοι το βλέμμα σου. Που πέφτει η αυτοπεποίθηση σου πιο χαμηλά κι από τα τάρταρα, καθώς ξαπλώνεις κουρασμένη, λίγο μεθυσμένη, και πολύ απογοητευμένη, για μια ακόμα άκαρπη βραδιά νοτισμένη με φρούδες ελπίδες. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Θυμάμαι το καλοκαίρι, που ήμασταν στη Σκιάθο, και γίναμε μάρτυρες του εξής σκηνικού, χαρακτηριστικού της σύγχρονης γενιάς των αντρών, προς μεγάλη απογοήτευση μας: μια κοπέλα έπιασε την κουβέντα σε έναν τύπο που της άρεσε, και άρχισαν να μιλάνε, και ενώ εκείνη τον κάρφωνε όλο το βράδυ, αυτός είχε κάνει κλίκα με την παρέα του, όπου συζητούσαν όλοι με σκυμμένα τα κεφάλια αν όντως ενδιαφέρεται η κοπέλα, και όταν εκείνη έφευγε, τον χαιρέτησε, δεν της ζήτησε κινητό, αλλά της είπε γεμάτος απογοήτευση "φεύγεις από τώρα;". Και μείναμε εμείς να αναρωτιόμαστε τι άλλο έπρεπε να κάνει αυτή η κοπέλα για να τον προσεγγίσει. Μήπως να του δώσει ένα πλαστικοποιημένο ταμπελάκι με όλα τα στοιχεία της, και για τίτλο τη φράση "Call me_ίσως να σου βγει σε καλό"; Πόσο πιο ξεκάθαρο θα μπορούσε να είναι το ενδιαφέρον της, και εν τέλει, γιατί φοβούνται τόσο πολύ να ρισκάρουν πλέον οι άντρες; Ο άντρας κυνηγός πέθανε, και στην κηδεία του έκλαψαν πολλές wanna-be μανούλες. End of story.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Από την άλλη όμως, έχω γνωρίσει και ανθρώπους, που με το πρώτο μου βλέμμα, βρήκαν έναν έξυπνο τρόπο να με προσεγγίσουν, και με πολύ άνεση, και μπριο, μου μίλησαν όπως ένα ανθρώπινο ον προς ένα άλλο ανθρώπινο ον: είμαι ο τάδε, τι κάνεις; Κια βρεθήκαμε να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, περί κρίσης και ανεργίας, περί χόμπυ και ονείρων, και ανταλλάξαμε εν τέλει αριθμούς, και βγήκαμε και για ένα ποτό. Αυτό μου δίνει μια ελπίδα πως υπάρχουν ακόμα "μάγκες που φλερτάρουν", που δεν τους πάτησαν τα τρένα του μοντερνισμού, πως υπάρχουν έξοδοι όπου κάποιες από τις προσδοκίες μας έρχονται παρέα για να εκπληρωθούν, και πως δεν είναι όλα τόσο τραγικά, και δεν μπαίνουν αναγκαστικά στο ίδιο τσουβάλι. Πως μπορεί μια μέρα να γνωρίσουμε κάποιον αξιόλογο, πως δεν πάει κάτι στραβά με εμάς, πως αυτοί που δεν μας προσεγγίζουν είναι άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς δε θα είχαν κάτι να μας προσφέρουν, πως δεν γίνεται κάθε βραδιά να συνοδεύεται και από ένα κοπλιμέντο, γιατί θα έχανε την αξία του το παιχνίδι. Πως ο άνθρωπος που ψάχνουμε είναι ήδη δίπλα μας, και τελικά εμείς είμαστε οι μάγκες που δεν φλερτάρουν πια, γιατί φοβόμαστε την απόρριψη που πονάει πιο πολύ όταν έχεις επενδύσει κάτι περισσότερο από ένα appletini και μερικά τυχαία βλέμματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Το πρόβλημα μας λοιπόν, δεν είστε όλοι εσείς που κοτεύετε να μιλήσετε, αλλά όλες εμείς που περιμένουμε από εσάς να το κάνετε. Αν θέλουμε να ξυπνήσουν τα τρένα, για να μην καταλήξουμε στα τρένα, πρέπει να πιάσουμε τα θέλω μας από τα ηνία, και να προχωρήσουμε στο ηλιοβασίλεμα, σαν το Λούκυ Λουκ που ξεπάστρεψε μια ακόμα γενιά κακοποιών. <em>Είμαι ένας φτωχός και μόνος cowboy...</em></div>
<br />
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-7852199255363987832013-12-01T12:14:00.006+02:002013-12-01T12:16:03.431+02:00December<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<i><b style="background-color: yellow;">by Carina lookwhosback</b></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χειμώνιασε...</div>
<div style="text-align: justify;">
Έπιασε κρύο...</div>
<div style="text-align: justify;">
Πλησιάζουν οι γιορτές...</div>
<div style="text-align: justify;">
Ας είναι αυτός ο μήνας γεμάτος όμορφες στιγμές, με αγαπημένους ανθρώπους, και ζεστές καρδιές!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br />
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL0EnNxt76JpLqUzsWvDYE46uRssvBT6G9hkIuI3HGPgbT-9TR4_8y2OQnQa-elANX_CNxxRcVWsuAqf6penQZ-nog-V_D5xYigEKs5A_1C_qKC5OZQRAODh2sV2WxOM5UELy66JjeO5Ce/s1600/decem2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL0EnNxt76JpLqUzsWvDYE46uRssvBT6G9hkIuI3HGPgbT-9TR4_8y2OQnQa-elANX_CNxxRcVWsuAqf6penQZ-nog-V_D5xYigEKs5A_1C_qKC5OZQRAODh2sV2WxOM5UELy66JjeO5Ce/s1600/decem2.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXXSsmzrlK6CDiYDZosLWFy3MGNov1R6ts-o3gIHi8FFyV8Pj_3tJuHtcfVduyl5DyMaewqiqfRHHvR9ygrgFuKfl6L-jt3_1H9Bc1g6iqsq0Wvg0zQzPVS7FPckAJ_XmiiPNzQW_B4P86/s1600/decem3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXXSsmzrlK6CDiYDZosLWFy3MGNov1R6ts-o3gIHi8FFyV8Pj_3tJuHtcfVduyl5DyMaewqiqfRHHvR9ygrgFuKfl6L-jt3_1H9Bc1g6iqsq0Wvg0zQzPVS7FPckAJ_XmiiPNzQW_B4P86/s1600/decem3.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8-7r-BYJ0Yw8n-3RvPS3UEO6l-XdLTYwA_ImdYUAEYuocnhyphenhyphenUvf2vMSfBKU0FHTooeWoCrEz4vTUSt0XbJ4hm06BotmXDdMujoa6p28OE1O8Gxc4txwRMD9iCpFHSR1jAaG40buZVrfQo/s1600/decem.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8-7r-BYJ0Yw8n-3RvPS3UEO6l-XdLTYwA_ImdYUAEYuocnhyphenhyphenUvf2vMSfBKU0FHTooeWoCrEz4vTUSt0XbJ4hm06BotmXDdMujoa6p28OE1O8Gxc4txwRMD9iCpFHSR1jAaG40buZVrfQo/s1600/decem.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHWqwkprnyJV2Lm519VfJPiWWNB4VVEeege88F2OXic3ryL1wjx88Kya-iqHW93vgr-Khp2OjMZ3bQcOLoKVvixS7zfJAAeWiu2ZHkLnIdG700ZczhRL8kb68XKi1n5xaGybgUovy_hEL-/s1600/decem4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHWqwkprnyJV2Lm519VfJPiWWNB4VVEeege88F2OXic3ryL1wjx88Kya-iqHW93vgr-Khp2OjMZ3bQcOLoKVvixS7zfJAAeWiu2ZHkLnIdG700ZczhRL8kb68XKi1n5xaGybgUovy_hEL-/s400/decem4.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
*Όλες οι φωτογραφίες από το <a href="http://weheartit.com/" target="_blank">Weheartit</a></div>
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-34092404507435113002013-11-26T16:31:00.002+02:002013-11-26T16:32:56.679+02:00Όταν δε μπορείς να έχεις αυτό που θέλεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="right">
<em><strong><span style="background-color: yellow;"></span></strong></em><br />
<em><strong><span style="background-color: yellow;"></span></strong></em><br />
<em><strong><span style="background-color: yellow;"></span></strong></em><br />
<em><strong><span style="background-color: yellow;"></span></strong></em><br />
<em><strong><span style="background-color: yellow;">by Carina lookwhosback</span></strong></em></div>
<br />
<br />
<br />
Μερικές φορές χρειάζεσαι απλά ένα διάλειμμα. Όταν δεν μπορείς να έχεις αυτό(ν) που θέλεις.<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH5gPy2s9nVtcFBww6ZOWAhHLqEQeVLznxx1AZvw7y9XI8slspdRMdDS-FuuxoG69e7EY6KPwzHeHngRsJzNLd2LsE69axcWwup60l27qRsuUt4sty-jdPNmz8eiX_FT6CAl2wa32MBvCc/s1600/deboraschwedhelm02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH5gPy2s9nVtcFBww6ZOWAhHLqEQeVLznxx1AZvw7y9XI8slspdRMdDS-FuuxoG69e7EY6KPwzHeHngRsJzNLd2LsE69axcWwup60l27qRsuUt4sty-jdPNmz8eiX_FT6CAl2wa32MBvCc/s1600/deboraschwedhelm02.jpg" height="285" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-PTH51Obk7C_CBHuomHfGRl6T5PIBagOaVGrQoAJ5Fml1skb_QXz44QN4R78yGLqv0gw6qy_n-zVtyJKxfv3OlxDZuvLsf9GfDEk7hM59-eClbRFwtD25WSb9eBmrL-XJyKw3H1mU_ZcZ/s1600/landscapephotographer01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-PTH51Obk7C_CBHuomHfGRl6T5PIBagOaVGrQoAJ5Fml1skb_QXz44QN4R78yGLqv0gw6qy_n-zVtyJKxfv3OlxDZuvLsf9GfDEk7hM59-eClbRFwtD25WSb9eBmrL-XJyKw3H1mU_ZcZ/s1600/landscapephotographer01.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIqoHvomKL7zd45TZNrXq1NLXHRB-JUaWbk5r-alPFSyv-X2x5yKcNZZroNA7M2RCScK1FpeCuNMPNQeFoPVyxw40XPvFcI-tlafwagIWeuFHAcbB9mzfd1EZOT6BWjC9OaEtbZApt65AQ/s1600/alexstoddard9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIqoHvomKL7zd45TZNrXq1NLXHRB-JUaWbk5r-alPFSyv-X2x5yKcNZZroNA7M2RCScK1FpeCuNMPNQeFoPVyxw40XPvFcI-tlafwagIWeuFHAcbB9mzfd1EZOT6BWjC9OaEtbZApt65AQ/s1600/alexstoddard9.jpg" height="291" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG8jbaY2IoDZwXX3TJ7manadU1eOZmdBRtmgW5T31Ht1BFY6j1OtW-pcdHcX5_hMQXrxEBgS_zopxYomJRWtFefNUeGYmRoP0FegN_4pOfeEYVrITLSP3OX51WVI_J-s9wXcOp5fMhyHgT/s1600/alexstoddard7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG8jbaY2IoDZwXX3TJ7manadU1eOZmdBRtmgW5T31Ht1BFY6j1OtW-pcdHcX5_hMQXrxEBgS_zopxYomJRWtFefNUeGYmRoP0FegN_4pOfeEYVrITLSP3OX51WVI_J-s9wXcOp5fMhyHgT/s1600/alexstoddard7.jpg" height="400" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Και για το αστείο της υπόθεσης...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiMClfH1IMFqEEh5cXq2fBUhV0DLP1G2fo8juZjpgxzvErNaVMcPUrr7w-QfDaoNLkm3_jcUh3uHC-ClNHsDD700hJzdlYRyaQumZPylAsdHZzllURq43ad-cHbY2NY3auxNU_s8ZN3Fb3/s1600/EduardoSalles5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiMClfH1IMFqEEh5cXq2fBUhV0DLP1G2fo8juZjpgxzvErNaVMcPUrr7w-QfDaoNLkm3_jcUh3uHC-ClNHsDD700hJzdlYRyaQumZPylAsdHZzllURq43ad-cHbY2NY3auxNU_s8ZN3Fb3/s1600/EduardoSalles5.jpg" height="400" width="266" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div align="center" class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Όλες οι photos από το <a href="http://www.mymodernmet.com/" target="_blank">My Modern Met</a></div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-62512095241946044822013-11-20T11:05:00.002+02:002013-11-20T11:05:56.206+02:00Dear City<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<em><strong><span style="background-color: yellow;">by Carina lookwhosback</span></strong></em></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Η Αθήνα μου αρέσει. Ό,τι και να λένε, ό,τι και να λέω. Μου αρέσει το απρόβλεπτο της, μου αρέσουν τα στενάκια, μου αρέσουν τα μικρά μαγαζάκια, μου αρέσουν όλα όσα ανακαλύπτω.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Όπως <strong>το παζάρι βιβλίου στην πλατεία Κοτζιά</strong>, για ακόμα μια χρονιά, έως τις 24 Νοεμβρίου. Όπου μπαίνω πάντα με τη γλυκειά προσμονή του μικρού παιδιού που ανοίγει τα δώρα του ανήμερα της Πρωτοχρονιάς. Με αυτόν τον ενθουσιασμό που γεννούν τα βιβλία με την νοσταλγική μυρωδιά του χαρτιού καθώς με καλούν να τα εξερευνήσω, όλα, ένα προς ένα. Από όπου βγαίνω πάντα με μια αγκαλιά βιβλία με αποτέλεσμα να πιάνονται τα χέρια μου μέχρι να φτάσω σπίτι. Φέτος είμαι περήφανη για τις αγορές μου: από ένα βιβλίο του Άντλερ και του Μπάροουζ, έως την αγαπημένη μου Ιρλανδή Κάθυ Κέλλυ και το ξενόγλωσσο μυθιστόρημα σε μετάφραση του "in" Κορτώ. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Καθώς προχωρούσα στη Σταδίου, κοιτούσα με περίσσια αγάπη τα νέα μου βιβλία και αναλογιζόμουν ποιο να πιάσω πρώτο, ενώ σκεφτόμουν με ικανοποίηση πως money spent on books is money well spent.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Εκεί που περπατάς λοιπόν στο κέντρο, πετυχαίνεις κατά λάθος <strong>το παζάρι του Ιανού</strong>, με CD που ξεκινάνε από 1.5-2 €, για τους μουσικόφιλους της κλασσικής, της τζαζ, της rock'n'roll, και των λαϊκών, ρεμπέτικων, και λίγων φρέσκων. Κάνεις μια στάση και εκεί, ίσαμε να πάρεις ένα δώρο, και συνεχίζεις τη βόλτα σου.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Καθώς περπατάς. δε μπορείς να μη θαυμάσεις ξανά τα όμορφα κτίρια του κέντρου, που η σκοτεινιά τα κάνει να δείχνουν ακόμα πιο εντυπωσιακά, ενώ κάθε λίγο και λιγάκι βγάζεις μια φωτογραφία, γιατί κάτι σου τράβηξε το βλέμμα.</div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
Όπως αυτή η κούκλα της άδειας βιτρίνας που κοιτάζει με μόνιμα στραμμένο το βλέμμα στην κίνηση του δρόμου....</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjK_oP7-C2WBPTZZOEd-cn4ZpEV78I2NFZKqG9ijQdqLpjXYwkXxvNugMoKHX3Wq2M_CO_Rc9t8KbsTEbJYW7JFCourcS5jo_DNSJEI-iTiU8FgNOIAOO5BseVuyRzX1BNjr_tDIxEkJxps/s1600/WHAT+NOW.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjK_oP7-C2WBPTZZOEd-cn4ZpEV78I2NFZKqG9ijQdqLpjXYwkXxvNugMoKHX3Wq2M_CO_Rc9t8KbsTEbJYW7JFCourcS5jo_DNSJEI-iTiU8FgNOIAOO5BseVuyRzX1BNjr_tDIxEkJxps/s400/WHAT+NOW.jpg" width="300" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
...φυλακισμένη μαζί με όλες τις άλλες κούκλες που έλουζε κάποτε η δόξα...<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg431zrR8grLjUaapvKEZ-wviT2C-hnKH2e148XjJ6HPrFipl3C7MSlqst7rMUY0WVcTVVcCX7DvIWlqLHGRORa5S2a8uhMxeSXfP1rzpGAHABeHt5oeBZiC7LL81fNHTFasScjKY6Vw6Vt/s1600/BLURRED+LINES.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg431zrR8grLjUaapvKEZ-wviT2C-hnKH2e148XjJ6HPrFipl3C7MSlqst7rMUY0WVcTVVcCX7DvIWlqLHGRORa5S2a8uhMxeSXfP1rzpGAHABeHt5oeBZiC7LL81fNHTFasScjKY6Vw6Vt/s400/BLURRED+LINES.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
Συχνά πρέπει να έχεις τη διάθεση να εξερευνήσεις, και έτσι ανακαλύπτεις από τον τρίτο όροφο του Ρεξ μια ιδιαίτερη θέα που σου προκαλεί ίλιγγο.</div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhveNJBq5YWu9OiiZ3j4376CIFq0gT4CB4nzm8S5Hk-BmIuZJ9nmrb9HYz9aQ1eN0t4IZxVNDzurcQULFea7BGApCCEhxToddQgVhAqROfrzFkri3aosZeqE2maI3pKnXTfcoB8dTLz-5uH/s1600/ETHNIKO.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhveNJBq5YWu9OiiZ3j4376CIFq0gT4CB4nzm8S5Hk-BmIuZJ9nmrb9HYz9aQ1eN0t4IZxVNDzurcQULFea7BGApCCEhxToddQgVhAqROfrzFkri3aosZeqE2maI3pKnXTfcoB8dTLz-5uH/s640/ETHNIKO.jpg" width="384" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
Γελάς λίγο χαριτωμένα όταν ανακαλύπτεις πως υπάρχουν ακόμα σινεμά που προβάλλουν ταινίες x-rated, και νιώθεις αμήχανα για όλους εκείνους τους κυρίους, άνω των 60, που μπαίνουν μέσα άνετοι και χαλαροί, ενώ η ντροπή βαραίνει τους δικούς σου ώμους που τους χαζεύεις.</div>
<div class="separator" style="clear: both; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaqULrLb_BqYiPN_McNcZIopJ4ZkhkxKDtsFPdSb_XuFSt2HflEXVJMbedyV5dUIdVOYIEaiB6G8oTAWRYvSr9pG6qquZE85Y_bThLu9GfpG0T1mByc1xYE_RD8nj3cREjTpE1I5rc5yqp/s1600/AVEROF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaqULrLb_BqYiPN_McNcZIopJ4ZkhkxKDtsFPdSb_XuFSt2HflEXVJMbedyV5dUIdVOYIEaiB6G8oTAWRYvSr9pG6qquZE85Y_bThLu9GfpG0T1mByc1xYE_RD8nj3cREjTpE1I5rc5yqp/s320/AVEROF.jpg" width="311" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
Μέσα σε όλα αυτά, συνειδητοποιείς πως η Αθήνα είναι ακόμα γεμάτη γωνιές παγωμένες στο χρόνο που σου θυμίζουν εποχές μακρινές και κιτρινιασμένες, σαν τις φωτογραφίες του οικογενιακού άλμπουμ.</div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiywvxBr-ClsDhwE-_ltLILkEXyqgU0Rzth08CbAS6v-xKrowQylDvTAW173YJaW-vjzQ-eNkw7GuVIFuC_reh61gBM9FOiCJEpsbsgT6iWYWFkAh9Y8N1oX-78Wi7Lx71tx4UVuRJW1x3R/s1600/RUN.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiywvxBr-ClsDhwE-_ltLILkEXyqgU0Rzth08CbAS6v-xKrowQylDvTAW173YJaW-vjzQ-eNkw7GuVIFuC_reh61gBM9FOiCJEpsbsgT6iWYWFkAh9Y8N1oX-78Wi7Lx71tx4UVuRJW1x3R/s400/RUN.jpg" width="300" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Και έτσι ανακαλύπτεις ξανά την πόλη σου, και έτσι ανακαλύπτεις ξανά τον εαυτό σου. Στα βιβλία, τις φωτογραφίες, και τις μοναχικές βόλτες. Και αυτό μοιάζει να είναι πιο διασκεδαστικό κι από το καλύτερο πάρτυ του κόσμου, ακόμα κι αν οικοδεσπότης ήταν ο κύριος Γκάτσμπυ.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;">
<em> “I was within and without. </em></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;">
<em> Simultaneously enchanted and repelled </em></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;">
<em> by the inexhaustible variety of life.”</em> </div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-58415051382554180882013-11-12T15:44:00.000+02:002013-11-12T15:44:38.786+02:00Σι Γιου Σουν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<em><span style="background-color: yellow;"><strong>by Carina lookwhosback</strong></span></em></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Είσαι η πιο αναπάντεχη γνωριμία της χρονιάς. Είσαι η πιο ειλικρινής συζήτηση που έχω κάνει ποτέ. Είσαι ο μόνος άνθρωπος που με κατάλαβε, και τον κατάλαβα σε ανταπόδοση, που με φλέρταρε όπως ήθελα, που μου έκανε τα πιο όμορφα κοπλιμέντα που μπορεί να ακούσει γυναίκα, που μου είπε ότι του αρέσω πολύ, και όμως, ακριβώς όπως και εγώ, παραδέχτηκε με κάθε ειλικρίνεια, χωρίς φόβο και αιδώ, ότι δεν αισθάνεται τίποτα. Ακριβώς όπως και εγώ. </div>
<div style="text-align: justify;">
Γνωριστήκαμε ένα Σάββατο. Περάσαμε μια Τρίτη να μιλάμε στο ιντερνετ 6 ώρες, και να φλερτάρουμε συγκαλυμμένα, νόμιζα άλλωστε ότι είχες "κορίτσι". Βγήκαμε μια Παρασκευή, 6 μόλις μέρες μετά τη γνωριμία μας. Συμφωνήσαμε σε τόσα πολλά, όχι μόνο στα φιλοσοφικά, περί ζωής και έρωτα, αλλά και στα σημαντικά, όπως ότι το τέλος του Lion King ήταν η μεγαλύτερη συναισθηματική ήττα που έχουμε βιώσει ποτέ. Κάποια στιγμή με φίλησες, και από τότε, δε σταματήσαμε να φιλιόμαστε. Σου είπα ότι μου άρεσε πολύ, και μου είπες και μένα. Σε άφησα ελεύθερο να μου μιλήσεις όταν θα ήθελες εσύ ξανά. Με έπαιρνες τα βράδια, που λίγο μου κακοφάνηκε στην αρχή, αλλά ύστερα το συνήθισα. Σου είπα ότι ελεύθερο χρόνο θα είχα ξανά την Τρίτη, και με πήρες για ποτό. Ήθελες να με πας στο στέκι σου, και ένιωσα πεταλούδες, γιατί δεν στο λένε αυτό πολλά αγόρια μετά από λίγες μέρες γνωριμίας. </div>
<div style="text-align: justify;">
Στο τελευταίο μας ραντεβού με πήγες εκεί που περνάς τα καλοκαίρια σου. Ερωτεύτηκα ξανά τα αστέρια και ένιωσα την ανάγκη να κάνω ένα ταξίδι, για να βρω τον εαυτό μου. Στον γυρισμό μιλήσαμε και συμφωνήσαμε σε όλα. Με χάιδευες με τρυφερότητα, και ήταν τόσο αντιφατικό που δεν νιώθαμε τίποτα. Σαν να είχαμε κλειδώσει τις καρδιές μας, για να μην μπει κανένα απολύτως συναίσθημα. Σε αποχαιρέτησα με ένα χαμόγελο και σε παρακολουθούσα που έφευγες μέσα στην ψυχρή νύχτα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έχουμε να μιλήσουμε από πότε, και η αλήθεια είναι πως μου λείπεις. Ακόμα δεν νιώθω κάτι, και είμαι σίγουρη ότι και εσύ το ίδιο, αλλά η παρουσία σου άλλαξε για λίγο τα χρώματα της παλέτας μου, και έτσι συνειδητοποίησα πως<strong> ήσουν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν</strong>.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σι γιου σουν (?) λοιπόν, ψαράκι...</div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-48430055181261369682013-11-08T15:57:00.000+02:002013-11-08T15:57:29.823+02:00Συγνώμη κύριε, ποιος είστε;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<em><strong><span style="background-color: yellow;">by Carina lookwhosback</span></strong></em></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Η διάθεση της πρώτης εβδομάδας του Νοεμβρίου μπορεί να συνοψιστεί σε ένα μόνο στίχο: </div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
"<em>Κοίτα με καλά, δε μ'αναγνωρίζω πια</em>..." </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2kWoWiSvVfJcdrrf8TVhHpCKcFvTLngVLp8uDl7h0II50qED3yEe9Lq8lukhY3gGvl51rHweii4-3rP2R-yO8xepmbyl32uf7vhQ7ffb8gZflqnvIF8YyH94FWLVCbSgtx-OqZrG6o9MX/s1600/%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2kWoWiSvVfJcdrrf8TVhHpCKcFvTLngVLp8uDl7h0II50qED3yEe9Lq8lukhY3gGvl51rHweii4-3rP2R-yO8xepmbyl32uf7vhQ7ffb8gZflqnvIF8YyH94FWLVCbSgtx-OqZrG6o9MX/s400/%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1.JPG" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Ας κοιταχτούμε καλά, και εγώ, και εσείς, σε αυτόν τον καθρέφτη που στέκει απέναντι μας, και ας αναρωτηθούμε για λίγο πού πηγαίνουμε, και με ποιους σκοπούς, με ποιους ανθρώπους, και με τι μυαλό. Πολύ φοβάμαι πως βλέπουν όλοι την καταστροφική μας πορεία, εκτός από εμάς τους ίδιους. Άνοιξε τα μάτια σου, και ΔΕΣ. Πριν να έχεις αδειάσει. Πριν να έχουν αδειάσει. Πριν να χαραμίσεις όλα σου τα βλέμματα εκεί που πηγαίνουν χαμένα. Τώρα. ΤΩΡΑ.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiIDM9MfZ0RaT0v7tBTJDCZJT53p81tmJHGG-m5a-VRnihbSRLt9tmH_LRcPcAt_l_3mR0RgZY7QEG32X2mQMZeddddYA3SKUQp7RaYoYhj5c0nvZVRtnEN35InMQWJ8NN15wwOyKIikZM/s1600/Untitled.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiIDM9MfZ0RaT0v7tBTJDCZJT53p81tmJHGG-m5a-VRnihbSRLt9tmH_LRcPcAt_l_3mR0RgZY7QEG32X2mQMZeddddYA3SKUQp7RaYoYhj5c0nvZVRtnEN35InMQWJ8NN15wwOyKIikZM/s400/Untitled.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<em>Be <strong>your own</strong>, before there is nothing in you <strong>to own</strong></em></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-24427289874600373802013-11-04T08:45:00.000+02:002013-11-04T08:51:09.189+02:00Το τώρα δίχως ύστερα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<em><strong><span style="background-color: yellow;">by Carina lookwhosback</span></strong></em></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο κόσμος είναι μικρός. Το συνειδητοποιείς κάθε μέρα. Και έτσι όπως είναι μικρός, οι στιγμιαίες επιλογές και αποφάσεις σου έρχονται να σε στοιχειώσουν σαν το χειρότερο φάντασμα στην ιστορία του κόσμου, για το οποίο καμία ταινία δεν έχει φτιαχτεί, και το οποίο κανένας δεν τολμά να αναφέρει, σαν μια κατάρα που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Όσο τα σκέφτομαι αυτά, λέω πως πρέπει να προσέχω τι κάνω, και με ποιον το κάνω, αλλά είναι φορές που σε παρασύρουν οι στιγμές και το τώρα είναι τόσο ζωντανό που κάνει το αύριο να μοιάζει σαν μια μακρινή υπόσχεση. Σαν να θεωρείς πως αυτό το τώρα θα κλειστεί σε ένα κουκούλι από όπου δε θα ξεφύγει κανένα ίχνος παράπλευρης απώλειας, ότι το τώρα θα μείνει στο τώρα και δε θα απλωθεί και στο ύστερα. Στιγμιαία υπεροψία. Χαλάλι. Αν μη τι άλλο, το απολαύσαμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-2QAPp2Wes2EOKWdtO5Ah-IZXTiZmSe39p77SQD9NXI6rnLwCFIXhyphenhyphentFeo29QQ077hUbhlOLBVaZ9puUFsn4gSuuoNhUhxHlbt1jUuugkX7YP33KT8TzBHT5m58xIXVWpcdLrZ7QF8BTX/s1600/light.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-2QAPp2Wes2EOKWdtO5Ah-IZXTiZmSe39p77SQD9NXI6rnLwCFIXhyphenhyphentFeo29QQ077hUbhlOLBVaZ9puUFsn4gSuuoNhUhxHlbt1jUuugkX7YP33KT8TzBHT5m58xIXVWpcdLrZ7QF8BTX/s400/light.jpg" width="300" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<br />
<div align="center">
<em>Θα σπάω τα λόγια μου</em></div>
<div align="center">
<strong>στο πρόσωπο σου</strong></div>
<div align="center">
<strong></strong> </div>
<div align="center">
</div>
<div align="justify">
PS: Καλό Μήνα! Ας είναι Γλυκός ο Νοέμβρης...</div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-21532943768764822512013-10-29T21:43:00.002+02:002013-10-29T21:43:56.532+02:00Τσιγάρα και ΣιΝτι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<i><b style="background-color: yellow;">by Carina</b></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο τίτλος της ανάρτησης δεν έχει κάποια άμεση σχέση με το περιεχόμενο της. Ή σχεδόν. Όπως δηλώνω περίτρανα σε αυτό το κουτάκι τέρμα δεξιά (ναι, δεξιά, έτσι όπως διαβάζεις, εκεί που βλέπεις κάτι πόδια, δεν είναι δικά μου, αλλά θα μπορούσαν, είναι όμως που δε μου βρίσκεται καμιά προκυμαία εδώ κοντά) βιώνω μια κρίση, εδώ και κάποια χρόνια, όπου προσπαθώ να αποφασίσω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, και όσο το σκέφτομαι, τόσο ονειροπολώ, με αποτέλεσμα να φτιάχνω υπέροχα φανταστικά σενάρια, τα οποία γκρεμίζονται οσάν τραπουλόχαρτα στην άμμο όταν αρχίζω να σκέφτομαι όλες τις πρακτικές δυσκολίες. Στην πραγματικότητα ξέρω τι θέλω να κυνηγήσω, αλλά φοβάμαι. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω (από κάπου θα μου πεις, δεν έχει σημασία. Άλλωστε <b>ποτέ κανείς δεν έφτασε κάπου χωρίς να κάνει το πρώτο βήμα</b>), αλλά πιο πολύ με τρομάζει η απόρριψη. Και η αρνητική κριτική, γιατί είμαι αμαθής (κακό μαζί με το γάλα σου σαν μωρό να ακούς και επαίνους τελικά). Αλλά κυρίως η απόρριψη. Δεν ξέρω πόσες απορρίψεις μπορώ να αντέξω. Και καλά η απόρριψη, το ξεκάθαρο όχι. Ή το ας πούμε καμουφλαρισμένο και πασπαλισμένο όχι, που όλοι ξέρουν ότι είναι όχι αλλά κανείς δεν το παραδέχεται ανοιχτά. Που ναι μεν είναι αρκετά ξεκάθαρο για να σε κάνει να φύγεις, αλλά ταυτόχρονα και αρκετά ευγενικό για να φύγεις με μια σχετική ευδιαθεσία. <b>Η χειρότερη απόρριψη είναι αυτή που δεν συνειδητοποιείς παρά μόνο αφότου έχεις περάσει αρκετό καιρό ελπίζοντας</b>. Και είναι η χειρότερη όχι για το χαμένο χρόνο, μα γιατί καλείσαι να την αντιληφθείς μόνος σου. Μαζεύεις λοιπόν τα κομμάτια, και την επόμενη φορά συνεχίζεις, με μια δόση δυσπιστίας. Αλλά συνεχίζεις nevertheless, έως ότου, who knows. Οπότε βλέπω έναν μονόδρομο. Να προσπαθήσω. Και να πιστέψω ότι θα συμβεί. Κάποια στιγμή θα συμβεί. Έτσι;</div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/YDj2yufgIZE?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
<br />
PS: Και όπως είπε ο "Ζαχαρ"... <span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><b>"<span style="background-color: white; color: #333333; font-size: 13px; line-height: 17px; white-space: pre-wrap;">κορίτσι μου, μια μεθυσμένη κουβέντα είναι σαν μια καλή ζωή. Σύντομη και γεμάτη νόημα."</span></b></span><br />
<br /></div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-22561397079490789232013-10-26T00:30:00.000+03:002013-10-26T00:30:00.284+03:00Οι ενδιάμεσες αποχρώσεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<em><strong><span style="background-color: yellow; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">by Carina lookwhosback</span></strong></em></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Έχω μια φίλη που όταν μιλάμε για τα ερωτικά μας, μου λέει πάντα αυτό που θέλω να ακούσω. Θα σε πάρει τηλέφωνο, του αρέσεις, ναι, σε κοίταξε με υπονοούμενα. Αυτή η φίλη μου επιβεβαιώνει πάντα τις κρυφές μου επιθυμίες, δίνοντας μια παράταση στις αβάσιμες φαντασιώσεις μου, που με κρατάνε ξύπνια κάποια βράδια, και ευτυχισμένη μερικά πρωινά. Ζω από κάτι τέτοιες ονειροπολήσεις, και όταν δεν έχω κάτι να φανταστώ, επιστρέφω ηττημένη στον βαρετό κόσμο της καθημερινότητας, όπου τίποτε μαγικό δε συμβαίνει, όπου κανένας άνθρωπος δε σε εκπλήσσει, όπου όλα κυλάνε βάση σχεδίου, και κανένας δεν έρχεται να σε αρπάξει στην αγκαλιά του και να σου σκάσει ένα φιλί, έτσι απλά γιατί το ένιωσε. Αυτή φίλη μου είναι ο κρυφός χορηγός των φαντασιώσεων μου. Σε ευχαριστώ "Φωτεινή", κι ας μην το ξέρεις.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Έχω έναν φίλο (?) που όταν μιλάμε για όλα αυτά που θέλουμε να κάνουμε, έχει πάντα ωραίες περιπετειώδεις ιδέες. Να πάρουμε μια μηχανή και να γυρίσουμε την Κρήτη το καλοκαίρι. Άσχετα που φοβάμαι τα ύψη και τις μεγάλες στροφές. Να κάνουμε rafting, παρόλο που φοβάμαι μην πνιγώ. Να παίξουμε beachvolley κι ας μην προλάβαμε να κάνουμε ούτε μπάνιο παρέα. Γεμάτοι ιδέες και οι δυο μας, γεμάτοι διάθεση, παρόλο που στο τέλος δημιουργούμε ο ένας στον άλλο "περισσότερες προσδοκίες από αυτές που μπορούμε να εκπληρώσουμε". Κι όμως χαίρομαι να βγαίνω μαζί του, γιατί περνάμε καλά. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μιας και ξέρω πως δεν διαβάζει το blog, δε μπορώ να τον χαρακτηρίσω φίλο μου, ούτε γνωστό μου, αλλά κάτι ανάμεσα, με ένα πασπάλισμα έλξης για topping, που κάνει την όλη κατάσταση περίπλοκη και ενδιαφέρουσα, έως ότου κάτι ραγίσει, αρκεί να μην είναι η "φιλία".</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Έχω μια άλλη φίλη εδώ και δέκα χρόνια. Είναι εκείνη που τη βοηθούσα στα γαλλικά, και σε ανταπόδοση μου έκανε μια στο τόσο μασάζ. Είναι εκείνη που βλέπαμε πάντα τις ίδιες σειρές, τις ίδιες ταινίες, είχαμε τους ίδιους celebrity crush, και όμως, ποτέ δεν είχαμε πραγματικά κοινά σημεία. Η επικοινωνία μας μοιάζει με σύρμα κομμένο, κάτι χάνεται στην πορεία, σαν να μην ταιριάζουν κατά βάθος τα χνώτα μας, και μένουμε φίλες για την τιμή των όπλων, και για χάρη των δέκα χρόνων γνωριμίας. Είναι η υπενθύμιση της εφηβείας μου, και ακόμα κι αν δεν ταιριάζουμε, είναι ένας άνθρωπος που θέλω να υπάρχει στη ζωή μου, όχι μόνο γιατί το θέλω εγώ, μα γιατί το επιδιώκει και εκείνη, και γι'αυτόν ακριβώς το λόγο, το παλεύω ακόμα περισσότερο. Σε ευχαριστώ μπροστινή μου, γιατί είσαι εδώ και προσπαθείς. Περισσότερο από άλλους, που λέμε ότι "ταιριάζουμε".</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Όλα αυτά σε απάντηση του προηγούμενου post. Γιατί η ζωή έχει πολλές ενδιάμεσες αποχρώσεις, και αυτοί οι άνθρωποι μου το θυμίζουν καθημερινά. Και γιατί αυτό το ψάρι ταξιδεύει σε πολλά νερά, αλλά ποτέ δεν ξεχνάει τα ρεύματα όπου έχει κολυμπήσει. Τόσο απλά.</span></div>
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span><br />
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-10532727573996429492013-10-23T09:44:00.000+03:002013-10-23T10:27:13.197+03:00Ανακαίνιση Τώρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<em><strong><span style="background-color: yellow; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">by Carina lookwhosback</span></strong></em></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Το 2013 έχει αποδειχτεί περίτρανα και εντυπωσιακά η χρονιά των αλλαγών, ανακατατάξεων, αναδιαμορφώσεων, και όλων αυτών των χαριτωμένων. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως χρονιά-ανακαίνιση, αλλά χωρίς τη συγκατάθεση του ιδιοκτήτη. Αλλαγές ούτε καν συζητημένες και προσυμφωνημένες, τα παλιά στον κάδο, τα καινούρια με μέτρο και τάχιστη αξιολόγηση (βλέπεις το σύμπαν θέλει να είναι το τσαρδί μου καθαρό, όχι να το βρομίσω ξανά). Πρακτικά αυτό σημαίνει πως φέτος έχω βγάλει από τη ζωή μου πολλούς ανθρώπους, συνειδητά ή ασυνείδητα, με εξηγήσεις ή χωρίς, ενώ κάποιοι με τη συμπεριφορά τους δήλωσαν την οικειοθελή παραίτηση τους, έστω έμμεσα και υπονοούμενα. Η απώλεια είναι πάντα δύσκολο πράγμα, ειδικά όταν δεν είσαι προετοιμασμένος, και ακόμα και τότε, δεν αντιλαμβάνεσαι τη νέα κατάσταση σε όλο της το μεγαλείο, παρά μόνο αφότου το βιώσεις, και ίσως ούτε καν τότε, γιατί όταν βρίσκεσαι στη μέση του τυφώνα, δε σκέφτεσαι "α, αυτός είναι ο τυφώνας που λέγανε όλοι, ε; Ενδιαφέρον". Όχι, αντίθετα, σκέφτεσαι πώς να τη βγάλεις καθαρή, κι αφότου επιβιώσεις, τότε εκ των υστέρων, και εξ αποστάσεως, φιλοσοφείς και αερολογείς. Όπως κάνω εγώ για παράδειγμα, τώρα. Έμαθα λοιπόν φέτος πως οι άνθρωποι δεν είναι σταθεροί, εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σταθεροί, και οι άλλοι είναι πάντα μια ασαφής παρουσία που αλλάζει σχήματα. Σήμερα περιλαμβάνει την Μαρία, την Κατερίνα, και τον Κώστα, αύριο κάποιος μπορεί να έχει αποχωρήσει ως ο πιο αδύναμος κρίκος, και η θέση του να μένει κενή μέχρι τον επόμενο υποψήφιο. Έτσι είναι. Έτσι είναι; Ίσως δε χρειάζεται να είναι έτσι, ίσως κάποια στιγμή ο κύκλος να κλείνει, με σένα μέσα του. Ίσως να είμαι ακόμα στη δεκαετία των αλλαγών. Κι αυτό δεν είναι κακό, γιατί μου θυμίζει τη ζωή όπως τη βλέπουν τα παιδιά: γεμάτη άπειρες δυνατότητες, τεράστια, ανεξερεύνητη, μοναδική. Σήμερα μπορεί να συμβεί κάτι που θα αλλάξει αυτό τον κύκλο, κι αυτό είναι τρομακτικό αλλά και τόσο, μα τόσο υπέροχο. Και στην τελική, αν οι φίλοι είναι όντως καριο-φίλοι, και οι αγάπες πουκάμισα αδειανά, τότε δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να κλείσει ο κύκλος μου με τόσο σαθρά θεμέλια. Μπορώ να συμβιβαστώ, αλλά αν μη τι άλλο, έχω την απαίτηση από αυτό τον κόσμο και από όλους εσάς που είστε στη ζωή μου, να μου προσφέρετε όσα σας προσφέρω κι εγώ, αν όχι σε ποσότητα, τουλάχιστον σε ποιότητα. Διαφορετικά, αν δεν φύγετε μόνοι σας, θα σας διώξω εγώ, σπάζοντας την αλυσίδα, χωρίς αναισθητικό, χωρίς ντροπή και αιδώ, χωρίς ίχνος αγάπης, με την ίδια ελαφρότητα που ακυρώνετε και εσείς τις προθέσεις μου, όχι για εκδίκηση, ούτε καν για να σας δώσω ένα μάθημα, αλλά γιατί ίσως τελικά εγώ και εσείς να είμαστε ίδιοι, και η δική σας συμπεριφορά να είναι αντανάκλαση της δικής μου. Ό,τι μου δίνεις, αυτό παίρνεις. Ό,τι παίρνεις, αυτό μου επιστρέφεις. Και τελικά αντιλαμβάνομαι πως δεν αλλάζει μονάχα η δική μου αλυσίδα, μα και η δική σου, έτσι όπως αλληλοαποχωρούμε ο ένας από τον άλλο. Και γι'αυτόν ακριβώς το λόγο, μοιάζουμε ακόμα περισσότερο. Γιατί μαλώνουμε, αγάπη μου; Πάμε να φύγουμε από εδώ...</span></div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-61727719928845883322013-10-21T08:30:00.001+03:002013-10-21T08:33:16.134+03:00Monday, I'm in love<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<strong><em><span style="background-color: yellow; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">by Carina lookwhosback</span></em></strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Είναι Δευτέρα πρωί. Έξω έχει 12 βαθμούς, λίγο πριν βγει ο ήλιος. Το φεγγάρι στέκεται ακόμα όρθιο στον ουρανό, περιμένοντας πώς και πώς να τελειώσει η βάρδια του για να κλείσει τα μάτια του με ανακούφιση.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Η Δευτέρα είναι η πιο μισητή μέρα. Είναι η τιμωρία μαθητών και εργαζόμενων για το Σαββατοκύριακο. Αν μπορούσε να εξαφανιστεί από προσώπου γης, και να μείνουμε με την Τρίτη, και με λειψή εβδομάδα 4 ημερών, θα ήμασταν όλοι πιο ευτυχισμένοι. Όχι μόνο γιατί θα δουλεύαμε λιγότερο (για μια μέρα δουλειάς, μισή ξεκούρασης), αλλά γιατί θα ζούσαμε και περισσότερες βδομάδες.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Αν η εβδομάδα είχε έξι μέρες, στις έξι βδομάδες θα κερδίζαμε άλλη μία, εν τη απουσία της Δευτέρας. Και έτσι εκεί που τώρα ζούμε 6 εφταήμερες βδομάδες, εκεί θα ζούσαμε 7 εξαήμερες βδομάδες. Αυτό δεν μοιάζει άραγε σαν πολύ περισσότερος χρόνος για να κάνουμε όλα όσα θέλουμε, που λέμε ότι δεν προλαβαίνουμε; </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Για στάσου όμως...42 οι μέρες και στη μία περίπτωση, 42 και στην άλλη. Κάτι κάνουμε λάθος λοιπόν. Ναι, όντως κάτι κάνουμε λάθος (μεταξύ άλλων). Κάνουμε λάθος με αυτό που λέγεται σχετικότητα του χρόνου. Αντί λοιπόν να κατηγορούμε τις Δευτέρες, που απλά είναι εκεί και υπάρχουν, και τους έλαχε να είναι πρώτες πρώτες στη βδομάδα (όπως θα μπορούσε να σου τύχει και εσένα να είσαι το πρωτότοκο παιδί 7μελούς οικογένειας ή να σε έχουν βαφτίσει με κάποιο άθλιο όνομα που όλοι μισούν, όπως Πετούνια ας πούμε, ή από αυτά τα αρχαία που κανείς δεν ξέρει πώς γράφονται ή προσφέρονται σωστά), μήπως ήρθε η ώρα να τις απαλλάξουμε από την αθώα ενοχή τους, και απλά να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε; </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Η Δευτέρα είναι μια ακόμα από τις 42 ημέρες. Έχει 24 ώρες και πολλά λεπτά. Και περνάει όπως όλες.</span> </div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-6860881514283509702013-10-18T14:45:00.000+03:002013-10-18T14:53:39.674+03:00Ή έστω τηλεφώνα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<em><strong><span style="background-color: yellow; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">by Carina lookwhosback</span></strong></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: center;">
<strong><span style="color: red; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">**Reader Alert: Ακολουθεί absolutely κλισεδιάρικο post**</span></strong></div>
<div style="text-align: center;">
<strong><span style="color: #990000;"></span></strong><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Όσοι κυκλοφορούν στον έξω κόσμο τα βράδια τα αδέσποτα που ανάβει η πόλη, ξέρουν πολύ καλά πως η υπόσχεση ενός έρωτα είναι πανταχού παρούσα. Όποιος όμως νύχτα περπατεί, γρήγορα μαθαίνει πως ό,τι λάμπει είναι μάλλον glitter, και της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει την επόμενη μέρα στο facebook και κλαίει. Για να μη σε πιάνει κανείς κορόιδο λοιπόν, να ένας βασικός οδηγός επιβίωσης στο νούμερο 1 σενάριο κάθε αξιολάτρευτης νυχτερινής εξόδου όπου κάποιος επίδοξος εραστής ζητάει το κινητό σου:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><strong>1. Του μπάρμαν απέναντι:</strong></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Οι μπάρμεν είναι, ως γνωστό, είδος περιζήτητο για λόγους αδιευκρίνιστους, αφού όποια πέτρα κι αν ρωτήσεις, έχει κάνει ένα φεγγάρι μπάρμαν. Ίσως είναι η γοητεία των μεθυστικών cocktail; Τα αλλεπάλληλα σφηνάκια που κερνάει όταν πιάσει καλό πελάτη; Το σκοτάδι που τον κάνει να δείχνει πιο εντυπωσιακός; Η σοφία που συνοδεύει αυτό το επάγγελμα, καθότι όλοι οι πονεμένοι, απογοητευμένοι, χωρισμένοι, και όλα αυτά τα χαριτωμένα, μετά το τρίτο ποτό τον περνάνε για ψυχολόγο και ζητάνε τη συμβουλή του; Κάτι από όλα αυτά; Ή μήπως τα τσιγάρα, τα ποτά, τα ξενύχτια, και τα hardcore tattoο που φωνάζουν ''είμαι το κακό παιδί που ψάχνεις''; Κάπως έτσι λοιπόν, πιάνετε την κουβέντα, βρίσκετε και γνωστούς, βγαίνετε γείτονες, πρώην συνάδελφοι, γιατί ο-κόσμος-είναι-μικρός-και-μας-κάνει-πλάκα, και ανταλλάσετε κινητά με κάποια πρόφαση. Όπως πχ (λέω εγώ τώρα) να ζητήσει να του στείλεις μήνυμα για να σιγουρευτεί ότι θα φτάσεις σπίτι σου καλά μετά από τόσα ποτά. Αν του στείλεις λοιπόν, και δεν κάνεις την ανοησία (duh!) να κλείσεις το κινητό σου και καλά για να κοιμηθείς, να ξέρεις ότι πολύ πιθανό να απαντήσει με την πρόθεση να συνεχίσει την κουβέντα. Ειδικά αν τον πετύχεις την ώρα που κλείνει το μαγαζί, και έχει μείνει πίσω να συμμαζέψει, μάλλον θα θέλει παρέα, και ειδικά, τη δική σου νέα, άγνωστη, ανεξερεύνητη παρουσία. Αν το συνεχίσεις, η κουβέντα πολύ πιθανό να καταλήξει σε δύσβατα μονοπάτια, και να ντραπείς να πατήσεις ξανά το πόδι σου στο ίδιο μαγαζί. Το συμπέρασμα πάντως είναι πως ο μπάρμαν δεν είναι το αμόρε που ψάχνεις, γιατί σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε, και αύριο συγκεκριμένα, ο αριθμός σου μπορεί να έχει αντικατασταθεί με κάποιας άλλης επίδοξης, νέας, ωραίας, γης. Απόλαυσε το while it lasts και move on. Το θετικό της υπόθεσης: ήπιες πολύ, ήπιες καλά, γέλασες, και πήρες και μια γενναία έκπτωση στον τελικό λογαριασμό. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><strong>2. Η αγάπη κάνει πάρτυ:</strong></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ας πούμε ότι γνωρίζεις κάποιον σε ένα πάρτυ. Ναι, συμβαίνουν ακόμα αυτά, και ναι, μας φέρνουν στο μυαλό σχολικές αναμνήσεις που είχαμε απωθήσει τόσο καλά τόσο καιρό. Αλλά ας πούμε τελοσπάντων ότι συμβαίνει, γιατί συμβαίνει. Αν ο περί ου ο λόγος τύπος ζητήσει το κινητό σου με μια ανόητη αφορμή, του στυλ να σε πάρω να σε ρωτήσω για το γυμναστήριο σου, πολύ πιθανό να μην σε πάρει ποτέ. Αν χρειάζεται κάποια αφορμή για να βρει το θάρρος να ζητήσει τον αριθμό σου, τότε δύσκολα θα βρει τα κότσια να τον χρησιμοποιήσει. Αν ωστόσο θέλεις να προσπαθήσεις εσύ, ίσως να τον βγάλεις από τη δύσκολη θέση. Εκτός κι αν πρόκειται για την κλασσική περίπτωση, έβαλα-στοίχημα-με-τον-εαυτό-μου-να-ρίξω-γκόμενα, οπότε είσαι το θύμα της βραδιάς. Καλύτερα να χορεύεις λοιπόν παρά να μασάς με τις γοητευτικές ατάκες ενός φλούφλη.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><strong>3. Σήκω χόρεψε κουκλί μου:</strong></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Αν το προηγούμενο σενάριο σου μυρίζει 90ίλα (ναι, και μένα λιγάκι τώρα που το ξαναβλέπω), η </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">'00s εκδοχή του είναι η εντυπωσιακή γνωριμία σε κάποιο club ένα Παρασκευο-Σάββατόβραδο. Ας το παραδεχτούμε, ποτέ κανείς δεν έχει κάνει αξιόλογη γνωριμία σε ένα τέτοιο μέρος, και αν κάποιος το έχει καταφέρει, να μην το πει ούτε του παπά. Τι θέλει λοιπόν αυτός ο κάποιος από τη ζωή σου; Εκτός από το προφανές, έλα να περάσουμε καλά τώρα που είμαστε νέοι, και συγκεκριμένα απόψε, να έχεις ανοιχτά τα μάτια σου για σημάδια τύπου "των δύο και των τριών κρύων βραδιών". Τι εννοώ; Ας πούμε ότι ανταλλάζετε κινητά. Και ας πούμε ότι σε παίρνει τηλέφωνο κάποιο βράδυ, κατά προτίμηση μετά τα μεσάνυχτα (οπότε γίνεται ξανά Σταχτοπούτα) με την πρόθεση να βρεθείτε. Καμπανάκι πρώτο. Ας πούμε ότι πετάει και την ατάκα "είμαι με μια παρέα, μήπως θέλεις να συναντηθούμε μετά;". Καμπανάκι δεύτερο. Ε το τρίτο καμπανάκι είναι να σε ρωτήσει αν υπάρχει ανοιχτό περίπτερο στη γειτονιά σου, και όχι, δε θέλει τσιγάρα. Πρόκειται για τον κλασσικό τύπο του booty call, που όχι, μην ελπίζεις, δεν σε παίρνει τηλέφωνο μέσα στην άγρια νύχτα με την πρόθεση να το ξημερώσετε μαζί για να σε γνωρίσει στη μαμά του το πρωινό. Όχι. Θέλει απλά να γεμίσει το βράδυ του, αφότου διασκέδασε με τους φίλους του, και είσαι ένα από τα διάφορα τηλέφωνα που θα κάνει. Get over it, don't get under him, και διέγραψε το από τη μνήμη (του μυαλού σου) σαν ένα ατυχές περιστατικό σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><strong>4. Σε συνάντησα στην πλατεία</strong></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Μια στο τόσο, βρίσκεται μια παρέα αγοριών που θέλουν να κάνουν πλάκα (αχ, τα νιάτα...) και μιλάνε σε κάθε κοπέλα που συναντάνε. Υποψήφιο θύμα και η αφεντιά σου φυσικά. Συμβουλή: αν δε θες να σε κράξουν με κάποιο ευγενέστατο γεμάτο χολή σχόλιο, απάντησε τους έξυπνα και καυστικά. Αν έχουν χιούμορ, θα το εκτιμήσουν. Αν όχι, δε θα το καταλάβουν και θα προχωρήσουν παρακάτω. Στο πλαίσιο αυτού του παιχνιδιού σε-πόσους-μπορώ-να-μιλήσω-σήμερα, μπορεί να βρεθείς να δίνεις το κινητό σου. Spoiler alert: όχι, δε σκοπεύουν να το χρησιμοποιήσουν. Αντίθετα, υποψιάζομαι πως έχουν μια σπέσιαλ λίστα στο καρνέ τους με τον τίτλο "Τυχαίες επαφές" ή "Κορίτσια του δρόμου". Κι αν τύχει να τους συναντήσεις ξανά, γιατί η ζωή παίζει παιχνίδια (μακάρι να ξέραμε τους κανόνες τουλάχιστον), τότε είναι η δική τους σειρά να νιώσουν άβολα. Σκέψου το λίγο σαν το άτομο που λέει πως κάνει δίαιτα και το παίζει υπεράνω, αλλά ξαφνικά ξεπετάγεται ένα περιτύλιγμα σοκολάτας από την τσέπη του. Κάπως έτσι. Αν εσύ έχεις χιούμορ τώρα, θα το χειριστείς έξυπνα. Αλλά ό,τι, μα ό,τι, και να κάνεις, για όνομα των Τζεντάι, μην διανοηθείς να ξεστομίσεις τη φράση "δεν με πήρες" in any way, shape, or form. Ένα κούτελο έχουμε σε αυτή την κοινωνία, μην το λερώσεις για μια παρέα 18χρονων.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><strong>5. One and only</strong></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Αυτός ο τύπος δεν συναντάται σε συγκεκριμένα μέρη. Μπορεί να είναι ένας τυχαίος, φίλος φίλου, ξάδερφος φίλου, τύπος από το γυμναστήριο, υπάλληλος μαγαζιού, συμπλήρωσε-το-κενό-με-τη-δική-σου-εμπειρία. Είναι ο τύπος που παίρνει το κινητό σου με την πρόθεση να βγείτε. Και βγαίνετε, με δική του ή δική σου πρωτοβουλία. Και περνάτε καλά. Και μιλάτε για λίγες μέρες. Και εξαφανίζεται. Αν δεν μείνατε στα λόγια, και προχωρήσατε στην πράξη, είναι over the obvious γιατί εξαφανίστηκε σαν χελιδόνι το χειμώνα. Αν πάλι η επαφή σας ήταν μόνο λεκτική, ίσως αυτό να τον ξενέρωσε. Και αν δεν ισχύει ούτε αυτό, τότε πρόκειται είτε για την κλασσική περίπτωση τιυ ψυχανώμαλου που δεν ξέρει τι θέλει (μμμ...τι μου θυμίζει αυτό;) είτε για κάποιον που απλά έχει υψηλές προσδοκίες, ή ακόμα χειρότερα, προσδοκίες της πρώην, κοινώς δεν έχει ξεπεράσει την προηγούμενη και κουβαλάει τα απωθημένα του σαν υπέρβαρη βαλίτσα. Συμβουλή: Μην προσπαθήσεις να γίνεις ο καμαρότος του. Αυτό το πλοίο σαλπάρει μοναχικά.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να πω ότι αυτός ο κατάλογος συνοψίζει όλες τις ανεμοδαρμένες ψυχές που κυκλοφορούν εκεί έξω τα βράδια. Στην πραγματικότητα όμως, όπως εγώ και εσύ, έτσι και όλος ο κόσμος κρύβει μια τεράστια γκάμα ανεξήγητων συμπεριφορών που ενεργοποιούνται κάτω από κατάλληλες συνθήκες. Συνεπώς, keep your eyes open, your expectations average, και just dance. Στο τέλος της ημέρας, όλα αυτά γίνονται ιστορίες, και εξομολογήσεις σε blog τύφλα-να'χει-το-Cosmopolitan.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-31813919646853355432013-10-16T16:37:00.000+03:002013-10-21T08:31:24.497+03:00Ό,τι δεν βλέπω, δεν υπάρχει<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<em><strong><span style="background-color: yellow;">by Carina lookwhosback</span></strong></em></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Άκουσα κάπου τη λέξη αποφυγή. Ξέρεις, αυτό το "κάνω ότι δεν το βλέπω και συνεπώς, δεν υπάρχει". Αυτά τα ψέμματα που λέμε στον εαυτό μας, τα λίγο πιο μικρά και τα λίγο πιο μεγάλα, που μας βασανίζουν τα άδεια βράδια και τα σκοτεινά πρωινά, και καμιά φορά μας στοιχειώνουν και στον ξύπνιο μας. Σου θυμίζει κάτι; Ναι, αυτά, τα αυτονόητα, which-must-not-be-named. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Αναρωτήθηκα λοιπόν γιατί μπαίνουμε σε μια τόσο επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία να προστατέψουμε τον εαυτό μας από μια αλήθεια που ήδη ξέρουμε, έστω και αν δεν διαλαλούμε ανοιχτά. Τι μας τρομάζει τόσο πολύ ώστε να αποφασίζουμε να το θάψουμε στα βάθη του μυαλού, και ακόμα παρακάτω; Τι μπορεί να είναι τόσο φοβερό που αδυνατούμε να διαχειριστούμε, και αντίθετα, το κρύβουμε τόσο καλά που στο τέλος το ξεχνάμε, έστω κι αν σκάει πάντα μύτη στο τέλος; Και εν τέλει, εάν δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας, πώς μπορούμε να είμαστε με τους άλλους, και κυρίως, πώς μπορούμε να απαιτούμε να είναι οι άλλοι ειλικρινείς απέναντι σε εμάς; </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Η αλήθεια είναι τελείως υποκειμενική, και από ό,τι φαίνεται, μονίμως λειψή. Σαν τη ζωή μας. Ναι, κάπως έτσι.</div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-83371966465429495072013-10-15T10:48:00.001+03:002013-10-15T10:49:09.253+03:00Restart<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="right">
<strong><em><span style="background-color: yellow; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">by Carina lookwhosback</span></em></strong></div>
<br />
<br />
Μερικές φορές αυτό που χρειάζεσαι είναι ένα κουμπί επανεκκίνησης. Αυτό που κάνει reboot το σύστημα και ξεκινάει από την αρχή. Με όλες τις πληροφορίες και τα προηγούμενα δεδομένα. Αλλά χωρίς τα bugs που υπερφορτώνουν το λειτουργικό και προκαλούν σύγχυση σε μηχάνημα και χρήστη.<br />
<br />
Μερικές φορές το ίδιο χρειάζονται και άλλα πράγματα στη ζωή σου, όπως η δουλειά σου, το σπίτι σου, οι σχέσεις σου, και γενικώς όλα τα σου που έχουν αρχίσει να δυσκολεύουν την καθημερινότητα-σου. <br />
<br />
Και μερικές φορές ένας τρόπος να κάνεις restart στις σκέψεις και τα συναισθήματα σου είναι μέσα από την προέκταση του μυαλού σου (aka το blog σου) το οποίο φωνάζει για επανάκαμψη και επείγουσα αλλαγή. <br />
<br />
Έτσι λοιπόν, ήρθε η ώρα να ξεσκονίσουμε αυτούς τους ιστούς, να πετάξουμε τα σκουπίδια, να ανοίξουμε τα παράθυρα, και οπωσδήποτε, να ξαναβάψουμε τους τοίχους που είναι γεμάτοι με παλιές δαχτυλιές.<br />
<br />
Σας καλωσορίζω στο νέο-παλιό μου blog και εύχομαι να κάψουμε πολλές λάμπες ακόμα, για να μην κάψουμε άλλο τους εγκεφάλους μας.<br />
<br />
PS: Ίσως να καταφέρω ακόμα και να αλλάξω το θέμα σε αυτό τον περίπλοκο κόσμο του html. I'll be back.</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-26900719164206549282013-06-26T19:23:00.004+03:002013-06-26T19:23:51.971+03:00How about?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<span style="background-color: yellow;"><b>by Carina</b></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλοι είναι καλοί στην αρχή. Οι προθέσεις τους, οι τρόποι τους, η εμφάνιση τους, το χιούμορ, ο τρόπος που σε κοιτάνε, σε αγκαλιάζουν, σε φιλάνε. Οι υποσχέσεις, τα λόγια, τα χαμόγελα, το μέλλον που σου χτίζουν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Εσύ είσαι καλός στην αρχή. Η διάθεση, η εμπιστοσύνη, η ανοιχτή αγκαλιά, το ανοιχτό μυαλό, η καθαρή καρδιά, χωρίς δισταγμούς, χωρίς παρελθόν, σαν να έχεις μόλις ξαναγεννηθεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και έτσι πιστεύει ο ένας τον άλλο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και έτσι πληγώνει ο ένας τον άλλο. </div>
<div style="text-align: justify;">
Και έτσι τελειώνει ο ένας τον άλλο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σημασία έχει πώς είναι όλοι στο τέλος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όλοι είναι κακοί στο τέλος. Οι προθέσεις, ξεκάθαρες, ο τρόπος, τραχύς, η εμφάνιση, απόμακρη, το χιούμορ, ειρωνικό, ο τρόπος που σε κοιτάνε, σκληρός, που σε αγκαλιάζουν, ψυχρός, που σε φιλάνε, αποχαιρετιστήριος. Οι υποσχέσεις καταρρέουν, τα λόγια μοιάζουν ψεύτικα, τα χαμόγελα εξασθαινούν, το μέλλον που κάποτε σου έχτιζαν γκρεμίζεται σαν κάστρο στην άμμο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Εσύ είσαι κακός στο τέλος. Η διάθεση, ανύπαρκτη, η εμπιστοσύνη, ασταθής, η ανοιχτή αγκαλιά, κλειστή για εκείνον, το ανοιχτό μυαλό, μόνο για τους άλλους, η καθαρή καρδιά, σκοτεινιασμένη, χωρίς δισταγμούς, για το τέλος, χωρίς παρελθόν, που δε θέλεις να θυμάσαι. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και είναι σαν να έχεις μόλις ξαναπεθάνει.</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><i>Εμπνευσμένο καθώς έπαιζε....</i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/zXZj4O5T25I?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-3613850613085242812012-09-16T11:09:00.000+03:002012-09-16T11:09:17.712+03:00On a side note<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<i><b style="background-color: yellow;">by Carina</b></i></div>
<br />
<br />
<br />
Τα καλά του Σεπτεμβρίου, για να λέμε τα σύκα σύκα, και τη σκάφη σκάφη...<br />
<br />
<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Μπορείς να κάνεις όλα όσα έκανες το καλοκαίρι...χωρίς να ιδρώνεις κάθε πέντε λεπτά</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Όλοι χαίρονται για τις πρώτες βροχές, αν και γνωρίζουν ότι σε λίγο καιρό θα γκρινιάζουν για τον κακό καιρό</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τα καλοκαιρινά ρούχα φοριούνται ακόμα με μια ζακετούλα, το mix and match βασιλεύει, το layering ζει τις πρώτες μέρες της δόξας του, και τα πόδια μας υποδέχονται με χαρά τα κλειστά παπούτσια</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Έχει περάσει η εποχή των γάμων και των βαφτίσεων. Δε λέω, είναι όμορφες εορταστικές στιγμές αλλά καταντούν λίγο βαρετά όλα αυτά κάποια στιγμή...</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ξεκινούν ξανά οι αγαπημένες μας σειρές...οι ξένες φυσικά!</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Κάνουμε σχέδια για αποδράσεις σε βουνά...ενώ σύντομα θα αρχίσουμε να ονειρευόμαστε και τζάκια!</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Αντί για παραλία, μαζευόμαστε όλη η παρέα σε κάποιο σπίτι για επιτραπέζια</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το μαύρισμα φεύγει σταδιακά και έτσι αποκτάμε όλοι ξανά την ίδια απόχρωση. Αυτό για εμάς που δεν μαυρίζουμε εύκολα!</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τρώμε άφοβα γλυκά. Η κυτταρίτιδα θα μας απασχολήσει ξανά σε 8 μήνες!</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Υπάρχει ακόμα άφθονο ζεστό νερό για να κάνεις μπάνιο κάθε φορά που ανοίγεις τη βρύση...αλλά και αρκετό κρύο για να δροσιστείς</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ανακαλύπτεις ξανά τα φθινοπωρινά χρώματα, πράσινο, καφέ...</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ανοίγουν τα σχολεία...και η γειτονιά αποκτά ησυχία!</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τα Jumbo φουλάρουν σε σχολικά είδη (τετράδια, στυλό, σετ αλληλογραφίας) και θυμόμαστε ξανά την παιδική μας ηλικία</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Είναι η κατάλληλη εποχή για αλλαγές, μικρές ή μεγάλες</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η μελαγχολία της συνεφιασμένης Κυριακής δεν σε στεναχωρεί, αλλά ίσα-ίσα, σε γεμίζει δημιουργική έμπνευση και διάθεση να ξεχυθείς στους δρόμους με τη φωτογραφική σου μηχανή</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Και τέλος...μετράμε μόνο 70 εργάσιμες μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα!!</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;">Please don't wake me up when September ends</span></i></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-70178882693274702572012-08-02T13:50:00.000+03:002012-10-04T11:47:05.970+03:00Διπολικά και Αόριστα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="background-color: yellow;"><em><strong>By Carina</strong></em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι κάποιες στιγμές που νιώθεις ότι η έμπνευση στερεύει. Οι στιγμές όμως τείνουν να γίνουν μέρες, και οι μέρες εβδομάδες, και οι εβδομάδες μήνες. Κι όλο σου έρχονται ιδέες, και όλο αρχίζεις να γράφεις, και ο ενοχλητικός κέρσορας αναβοσβήνει σαν το χαλασμένο φανάρι που θέτει τις οδηγικές σου ικανότητες επί τάπητος και ασφάλτου. Μια μέρα λοιπόν αρχίζει να σκοτεινιάζει, κι ακούς ότι στην Καλαμάτα έβρεχε για δύο ώρες, και στην Άρτα "πλημμύρισε ο τόπος", ενώ στην Αθήνα συννεφιάζει αισθητά. Έτσι σκέφτεσαι ότι ο άνθρωπος είναι ανώμαλος κυκλοθυμικός διπολικός, ή τουλάχιστον από όλους τους ανθρώπους εγώ, γιατί δε με πειράζει καθόλου, αντίθετα γεννάται η διάθεση να γράψω ασυνάρτητα απεριόριστα αόριστα. Όσο κι αν αγαπώ τη θάλασσα, τη ζέστη, το καλοκαίρι, αυτή η γλυκιά μελαγχολία του φθινοπώρου, με τις σταγόνες που λερώνουν το τζάμι με μια ιδιαίτερη καλλιτεχνικότητα, μου θυμίζει άλλες εποχές, σαν αυτές στις οποίες θα ταίριαζα περισσότερο, χωρίς να μπορώ ωστόσο να τις προσδιορίσω. Η σχολική τσάντα, τα καινούρια βιβλία, τα μαθήματα χωρίς διάβασμα, οι ελαστικές πρώτες μέρες...το μαύρισμα που φθίνει σταδιακά χωρίς να σε νοιάζει γιατί θυμάσαι ξανά τα μποτάκια και τα μπλουζάκια με τους ταράνδους... Κάπως έτσι καταλήγω γραφική σαν όλους εκείνους που εύχονται καλό χειμώνα, με το που μπει ο Αύγουστος, ή ακόμα χειρότερα "καλό υπόλοιπο καλοκαιριού" λες και το καλοκαίρι είναι στρατός, θητεία, ή πρακτική.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η νωχελικότητα και ραθυμία (και όλες αυτές οι λέξεις που θυμίζουν κείμενα εποχής και Χέμινγουεϊ, καλοκαίρια στον αμερικάνικο Νότο, από αυτά που βλέπουμε στις ταινίες μόνο) αποβλακώνει το μυαλό και κουκουλώνει ασφυκτικά την έμπνευση. Αχ ήλιε, μη βγαίνεις τώρα, δε σκοπεύω να πάω στη θάλασσα σήμερα, άσε με να απολαύσω λοιπόν αυτό το αίσθημα του ξεπλύματος, λόγω-της-απουσίας-καλύτερης-λέξης, από τη θερινή υπνηλία, για να μην πω υγρασία, ιδρώτα, και αίσθημα αντιπάθειας για τον εαυτό, ή μάλλον για το σώμα που προβάλλει τις αδυναμίες του περίτρανα και ένδοξα με παραπάνω από έναν τρόπους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα μου άρεσε να περνάω τις μέρες μου χωμένη στις λέξεις, διαβάζοντας για εμπειρίες άλλων ανθρώπων, πραγματικές ή φανταστικές, μα κάτι τέτοιο μοιάζει δύσκολο, αδύνατο, μα κυρίως αδυναμία...υπεκφυγή. Θυμάμαι τα καταπράσινα δάση του χωριού και με πιάνει μια ιδιαίτερη νοσταλγία. Είναι ανόητο σκέφτομαι, δεν έχω περπατήσει ποτέ στα δύσβατα μονοπάτια τους, και άλλωστε φοβάμαι τα έντομα και τα ερπετά. Κυρίως τις αράχνες, και φυσικά τα φίδια. Όμως μόνο εκεί μπορείς να αφεθείς στο τίποτα (αέρας) και τα πάντα (φύση). Τι ποιητικό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλοι εκείνοι που γράφουν, δεν ξέρω γιατί γράφουν. Για τους άλλους? Για τον εαυτό τους? Για να μην ξεχάσουν? Για να μοιραστούν? Ή απλά και μόνο για να νιώσουν ότι <strong>η μέρα είχε κάτι ξεχωριστό και ανεξίτηλο</strong>...αντίθετα από τη ζωή που τους προσπερνάει. Να, σαν το λεωφορείο που μόλις έχασες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι φοβερό. <em>Είναι μια φοβερή αηδία</em>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Calibri;"><strong>Sometimes finding the light means you must pass through the deepest darkness</strong></span></div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-32247518721267620132012-01-03T01:19:00.000+02:002012-10-04T11:47:46.403+03:00Εδώ φλουρί, εκεί φλουρί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<b style="background-color: yellow;"><i>By Carina</i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i> Just shine on...</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η βασική συνταγή για μια αξέχαστη Πρωτοχρονιά είναι, μεταξύ άλλων, η διακοπή ρεύματος πάνω στο καλύτερο: την βασιλόπιτα. Να λοιπόν ένας πρωτότυπος τρόπος να κερδίσει κανείς το φλουρί: από τύχη γιατί έσβησαν τα φώτα και πήρε το κομμάτι που αναλογούσε σε κάποιον άλλον, στημένα γιατί είδε πού κρυβόταν λίγο πριν πέσει το ρεύμα, με συνωμοσία έχοντας συμφωνήσει με την ΔΕΗ να κάνει την διακοπή ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, ή με γκαμεντιά, όταν παραλίγο να το καταπιεί καταβροχθίζοντας την ωραία βασιλόπιτα μέσα στο σκοτάδι. Για εμάς στις εξωτικές περιοχές Παγκρατίου, Ζωγράφου, Υμηττού, που ζήσαμε αυτή τη μεγαλειώδη στιγμή, το 2012 προμηνύεται...γεμάτο εκπλήξεις, αφού δεν ξέρεις τι σου φυλάει στην επόμενη γωνία, ή μάλλον στον επόμενο διακόπτη. Σε εμάς τους λίγους και εκλεκτούς που ένιωσαν το μένος της ΔΕΗ Πρωτοχρονιάτικα, πέρα από τα χαράτσια και τις αυξήσεις (αυτό είναι καθημερινότητα πλέον), γεννήθηκε το εξής εύλογο ερώτημα: αν μια υπερφόρτωση αλλαγής του χρόνου ήταν αρκετή να ρίξει την τάση, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε όταν δουλεύουν τα air-condition στο φουλ, φαντάσου τι καταστροφή θα προκαλέσει το ληγμένο ημερολόγιο των Μάγιας. Τα ρολόγια θα αρχίσουν να τρέχουν ανάποδα, ο Καμίνης θα στήσει δέντρο στο Σύνταγμα, τα άδεια μαγαζιά θα χαρίζονται, δεν θα νοικιάζονται, οι τηλεοράσεις θα αυτοαναφλεγούν, και θα ηρεμήσουν επιτέλους τα κεφάλια μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λοιπόν, το να κερδίσεις το φλουρί σε τέτοιες δύσκολες εποχές είναι ευχή και κατάρα. Ειδικά αν το κερδίσεις με την πρώτη...βασιλόπιτα. Ευχή γιατί η τύχη περισσεύει όσο και τα πέντε ευρώ στον άφραγκο. Και κατάρα γιατί αναλαμβάνεις την σκληρή υποχρέωση να κάνεις ποδαρικό σε όλους. Δηλαδή Όπα...ΟΠΑ! Από πότε ένα στρογγυλό νόμισμα σε μια πίτα βουτύρου, ζάχαρης, αυγών, και άχνης χαρίζει τόση τύχη ώστε να εγγυάται μαγικά στον αποδέκτη τυχερό πόδι; Κι αν σου πάει στραβά η χρονιά, θα φταίει το νόμισμα άραγες; Δεν νομίζω...εγώ θα κακοχαρακτηριστώ, και η χαζοφάτσα του Δημόκριτου θα με κοιτάζει με το ανέκφραστο πλαγιαστό του μάτι, σαν να μου λέει "Βρε δεν με παρατάς κι εσύ...Εγώ φορτώθηκα την αιωνιότητα."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λοιπόν...είχα πολλά χρόνια να κερδίσω το φλουρί. Τώρα που το σκέφτομαι...η πρώτη φορά που το κέρδισα ήταν, θαρρώ, το 2000, όπου με χαρά ανακάλυψα στην πίτα μου ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο, το οποίο, όπως ανακάλυψα με ανακούφιση, δεν οφειλόταν σε μαγειρικό σφάλμα, αλλά στην καλή μου τύχη. Κι εγώ κοκορευόμουν ότι κέρδισα το φλουρί κι είμαι εξασφαλισμένη για ολόκληρη τη χιλιετία (ναι, αυτό χρειαζόμουν για να ζήσω μέχρι το 2999). Αργότερα γκρέμισαν το όνειρό μου, αφού μου αποκάλυψαν ότι ήταν στημένο γιατί ως μικρή κι ανώριμη, τους είχα πρήξει όλους με το σοβαρό ερώτημα "εγώ πότε θα κερδίσω το φλουρί;" κι έτσι προτίμησαν να μου το δώσουν, μπας και τους αφήσω ήσυχους για τα επόμενα χίλια χρόνια. Ήττα no1.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήττα no2. Την επόμενη φορά που κέρδισα το φλουρί ήταν πριν λίγα χρόνια, δε θυμάμαι πόσα, ή πότε, αλλά όσο το σκέφτομαι μου φαίνεται όλο και πιο πρόσφατο. Λοιπόν, κόβαμε την πίτα, και με προσπέρασαν κατά λάθος, δίνοντας το κομμάτι μου σε κάποιον άλλο. Διαμαρτυρήθηκα φυσικά (ας το πάρουν απόφαση επιτέλους, όπου μπλέκεται βασιλόπιτα το παίρνω πατριωτικά) και πήρα το επόμενο κομμάτι το οποίο...τσα! Είχε το φλουρί. Ένιωσα σαφώς προδομένη και αδικημένη. Το κομμάτι που προοριζόταν για μένα αρχικά, ήταν ά-φλουρο, και η τύχη με κορόιδευε κατάμουτρα, χαρίζοντας μου την τύχη κάποιου άλλου. Fail.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το τρίτο και τυχερό ήταν το φετινό...όπου η διακοπή ρεύματος προκάλεσε μια σύγχυση, κι έτσι όπως απλώσαμε το χέρι να πιάσουμε το πιάτο του συγγενή στα αριστερά, ρίξαμε την σαμπάνια, προκλήθηκε ένας μικρός πανικός, ένας μικρός Τιτανικός (σε απλά D) και όταν επανήλθαμε στο σοβαρό θέμα που μας έκαιγε όλους, προσπέρασαν τον συγγενή αριστερά, και έδωσαν το κομμάτι του σε εμένα, το οποίο ξεκόλλησε πριν φτάσει τον προορισμό του, και Ω! αποκαλύφθηκε το φλουρί. Λοιπόν, κάποιος θα έλεγε ότι πήρα το αίμα μου πίσω για την άδικη προσπέραση των προηγούμενων χρόνων. Εγώ όμως, η γκρινιάρα της βασιλόπιτας, λέω ότι είναι καιρός επιτέλους να σταματήσει να με κοροϊδεύει το φλουρί, και να έρθει κάποια στιγμή στο κομμάτι μου φυσιολογικά, χωρίς στημένα μοιράσματα, χωρίς προσπεράσεις, με την ορθή σειρά, και σαν νορμάλ άνθρωπος να το δαγκώσω και να ουρλιάξω με χαρά "το βρήκα!", καταστρέφοντας την αγωνία όλων των υπόλοιπων που ψαχουλεύουν με μανία το κομμάτι τους. Ζητάω πολλά;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όχι, δηλαδή, φαντάσου τι έχει να γίνει τα επόμενα χρόνια. Αν εξελίσσεται έτσι η σχέση μου με τη βασιλόπιτα, έχοντας "κερδίσει" το φλουρί 3 φορές σε 22 χρόνια, δηλαδή περίπου 1 φορά κάθε 7 χρόνια (συμβολικό το 7), στα 29 μου που θα κερδίσω ξανά το φλουρί, αν τα μαθηματικά δεν με διαψεύσουν, υποθέτω ότι θα ξεκολλήσει η σκεπή και θα προσγειωθεί στο κεφάλι μου ο Άγιος Βασίλης. Στα 36 θα χαλάσουν τα φρένα του Ρούντολφ και θα σκάσει με τα κέρατα στο τραπέζι, στα 43 θα μας χτυπήσει την πόρτα ο παππούς ΕΤ ζητώντας να τον πάμε επιτέλους σπίτι, στα 50 θα ξαναγεννηθεί ο Βόλντεμορτ από τις στάχτες στο τζάκι...και λοιπά και λοιπά και λοιπά...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αλλά νομίζω ότι βιάζομαι λιγάκι. Για να φτάσουμε στην επόμενη βασιλόπιτα (εντάξει, έχουμε κι αυτή της δουλειάς, αλλά δεν έχει φλουρί) πρέπει πρώτα από όλα να επιβιώσουμε από το 2012, την χρονιά που ήδη από καιρό έχει κακοχαρακτηριστεί εξαιτίας ενός λαού που κανείς δεν γνώρισε, εξαιτίας των Αμερικάνων που όπου ακούν καταστροφή βλέπουν δολλάρια, και εξαιτίας των μεγάλων πολιτικών κεφαλιών και οικονομικών κεφαλαίων αυτού του τόπου και μη. Λοιπόν, έρχονται, αν είμαστε τυχεροί, άλλες 363 ημέρες για εμάς, οι οποίες εύχομαι να είναι ανώδυνες, κι όχι σαν το τσιρότο, γεμάτες καλές εκπλήξεις, κι όχι σαν την βασιλόπιτα, και φυσικά με υγεία και δουλειές...Και λιγότερους φανταστικούς διαλόγους με αρχαίους χαρακτήρες παλιών νομισμάτων. Το είχε πει και ο Νταμπλντορ άλλωστε, δεν κάνει καλό να ονειρεύεσαι και να ξεχνάς να ζεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καληνύχτα τρύπια δεκάρα, καληνύχτα τυχερό ευρώ, καληνύχτα 10 δραχμές του 1982...Εγώ πέφτω για ύπνο τώρα, φροντίστε να δουλέψετε, εντάξει; Δεν σας πληρώνω τσάμπα...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ΠιΕς: Καλή Χρονιά σε όλους με υγεία, δύναμη, και ασφάλεια!...</div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-68933912760350887362011-10-28T13:53:00.003+03:002012-10-04T11:48:13.375+03:00Do not hold back<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="background-color: yellow;">By Carina</span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Just a <span style="font-size: x-small;">little</span> note to say...</i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πολλά πράγματα στη ζωή είναι τρομακτικά. Πολλά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όπως...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα μπεις σε αεροπλάνο μόνος σου</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα δώσεις συνέντευξη</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα χαθείς σε κάποια άγνωστη περιοχή</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα πας σινεμά μόνος σου</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα βρεθείς σε μια ξένη χώρα χωρίς κάποιον να σε καθοδηγεί</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα πιάσεις το τιμόνι χωρίς συνοδηγό</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα δώσεις εξετάσεις</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα βγεις ραντεβού</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα αποφασίσεις να βάλεις ένα τέλος</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα μπεις στο αμφιθέατρο</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα μιλήσεις, χορέψεις, τραγουδήσεις μπροστά σε κοινό</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα κάνεις ζημιά</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα σηκώσεις το τηλέφωνο στη δουλειά</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα στείλεις ένα μαζικό επίσημο email</div>
<div style="text-align: justify;">
...η πρώτη φορά που θα αποφασίσεις ότι έχεις πια μεγαλώσει και πρέπει να σταματήσεις να κρύβεσαι πίσω από την πλάτη των άλλων, που θα αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου, που θα πεις μια ιστορία χωρίς δισταγμούς, που θα υψώσεις το ανάστημά σου, που θα υποστηρίξεις τη γνώμη σου, που θα βρεθείς σε μια διαμάχη, που θα καταλάβεις ότι το μόνο που χρειάζεσαι είναι πίστη στον εαυτό σου...</div>
<br />
<br />
...άλλωστε <i>ο φόβος του σήμερα γίνεται η ανάμνηση του χτες</i>.<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
"Οι τραγωδίες των άλλων είναι πάντα απογοητευτικά μπανάλ"</div>
<br />
<br /></div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-17713031189934904512011-10-18T21:09:00.001+03:002012-10-04T11:50:52.535+03:00True Story<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<i style="background-color: yellow;"><b>By Carina</b></i></div>
<div style="text-align: right;">
<i style="background-color: yellow;"><b></b></i></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<i>Happy winter, you fools!</i></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Όταν μπαίνεις σε μια σχολή, η τετραετία σου μοιάζει απίστευτα μακρινή, τόσο όσο σου μοιάζουν και τα 30 στα 20 κάτι. Το σχολείο είναι μια παρελθοντική οντότητα που θέλεις να καταχωνιάσεις για πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου, κι έτσι ξεκινάς ένα ωραίο χειμωνιάτικο πρωινό για το άγνωστο κέντρο, με βάρκα την ελπίδα. Η μεγαλύτερη διαφορά σχολείου-πανεπιστημίου, πέρα από τα προφανή, είναι ότι στο πανεπιστήμιο ζεις μεγάλες στιγμές πραγματικής ενηλικίωσης, όπου νιώθεις σαν το παπάκι που το άφησε μόνο του η μαμά του να κολυμπήσει στα νερά της μεγάλης λίμνης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μέρα. Στην επιβλητική Νομική. Είχα αργήσει (έπρεπε να το είχα καταλάβει από τότε: αν δεν μπορώ να είμαι συνεπής την πρώτη μέρα της επίσημης ενηλικίωσης μου, τι θα με κάνει άραγε να γίνω?), κι έτσι με το που μπήκα στο αμφιθέατρο, δεν πρόλαβα να απολαύσω την μεγαλειότητα του. Σωριάστηκα σε μια καρέκλα κι άρχισα να αναπνέω (όχι γνώση) ενθουσιασμό. Όλα ήταν καινούρια, μεγάλα, άγνωστα, τρομακτικά, και γεμάτα δυνατότητες. Σαν την Αμερική ένα πράγμα. <u>Τα πάντα</u> από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα θα ήταν, <b>είναι</b>, γεμάτα δυνατότητες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Θυμάμαι...το άγχος της εξεταστικής, που έφερνε αυτόν τον κόμπο στο στομάχι, αλλά κοίταζα τον διπλανό μου (τον πρώτο αγόρι-φίλο μου) κι ένιωθα ανακούφιση γιατί ήξερα ότι εκείνος ήταν πιο αγχωμένος από εμένα και κατά βάθος θα πήγαιναν όλα καλά. Τώρα αυτός ο διπλανός είναι στρατό, κι έχει τόσα να μου πει, κι έχω τόσα πολύ να του γκρινιάξω, για όλα όσα έχω ζήσει όσο εκείνος λείπει, κι αυτός ο διπλανός ήταν και πάλι δίπλα μου όταν ορκιζόμασταν (πώς το πήραμε αυτό το πτυχίο ποτέ δεν θα καταλάβω), κι αποτελεί για μένα μια ζωντανή ανάμνηση όλων εκείνων των στιγμών. Της ραδιοφωνικής εκπομπής, των τσακωμών, της νοερής επίθεσης στον τάδε και στον δείνα καθηγητή ("μα πόσο @γ$*5!^% είναι!!"), της γκρίνιας για τις απεργίες των ΜΜΜ, του άγχους, του γέλιου, της παράνοιας, του μοιράσματος βιογραφικών σε όλα τα ραδιόφωνα του λεκανοπεδίου... Κι αυτές είναι στιγμές που δεν περίμενα ότι θα ζήσω. Και στιγμές που πέρασαν πιο γρήγορα από όσο θα ήθελα. Σαν το Μilko, πίνεις πίνεις και λες δε θα τελειώσει ποτέ, και ξαφνικά έχει αδειάσει το μπουκάλι. Το ξέρεις ότι θα συμβεί αλλά δεν το περιμένεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και να ήταν μόνο αυτά...Θυμάμαι τις ώρες που περνούσαμε στις καφετέριες με παρέες των 20 ατόμων (ο εφιάλτης κάθε σερβιτόρου), τα κρουασάν σοκολάτα και τα παγωτά Mac Flurry μετά από κάθε αγχωτική παρουσίαση, η αντίστροφη μέτρηση των μαθημάτων (41...32...27...12...το ένα έμοιαζε πολύ μακριά), οι παρέες που άλλαζαν κάθε μέρα, η γεμάτη μνήμη του κινητού από όλους αυτούς τους νέους (άχρηστους) αριθμούς, τα βίντεο, και τις φωτογραφίες...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και όλα αυτά τώρα είναι παρελθόν. Το μόνο που σε ενώνει μαζί τους είναι το back up του σκληρού δίσκου και τα περιστασιακά μηνύματα από τους παλιούς σου συμφοιτητές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τι είναι πιο κοντά λοιπόν: αυτά που πέρασαν ή αυτά που έρχονται?</div>
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<div style="font-family: 'Courier New',Courier,monospace; text-align: center;">
<span style="font-size: small;">They say quitters never win</span></div>
<div style="font-family: 'Courier New',Courier,monospace; text-align: center;">
<span style="font-size: small;">We walk the plank <u>on a sinking ship</u></span></div>
<div style="font-family: 'Courier New',Courier,monospace; text-align: center;">
<span style="font-size: small;">There's a world outside of my front door.. </span></div>
<div style="font-family: 'Courier New',Courier,monospace; text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><i>Walking down on memory lane</i></span></div>
<div style="font-family: 'Courier New',Courier,monospace; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><i><span style="font-size: small;">We're alone together, <b>we're alone</b></span> </i></span></div>
<br />
<br /></div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-64873215487610036342011-09-18T18:03:00.002+03:002012-10-04T11:52:50.577+03:00Ο Πρωτάρης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<b style="background-color: yellow;"><i>By Carina</i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i>...New shoes always hurt...</i></div>
<div style="text-align: center;">
(όπως λέμε, κάθε αρχή και δύσκολη)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μπήκαμε χτες το βράδυ σε έναν ταξιτζή πρωτάρη. Εγώ δεν είμαι κι άνθρωπος που έχει φάει τα ταξί με το κουτάλι (σε αντίθεση με τα λεωφορεία...) αλλά δεν είχα μπει ποτέ ξανά σε καινούριο, ολόφρεσκο, να σπαρταράει στο τιμόνι, ταξιτζή. Η ιστορία γνωστή: είχε μείνει άνεργος, λεφτά γιοκ, ζωή γιοκ, σχέση γιοκ, οπότε για να μην γιοκ κι εκείνος, είπε να στραφεί στην γνωστή λύση. Δεν ήξερε λοιπόν, καθόλου το Παγκράτι, ούτε τη Φρύνης, ούτε την Υμηττού, ούτε πως είχε σταματήσει σε πιάτσα έξω από τα Village. Από τον Κορυδαλλό ξεκίνησε (από την Πόλη έρχομαι που λένε...) και βρέθηκε τυχαία σε μια περιοχή που δεν ήξερε καθόλου. Λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος όχι απλά ήταν ψαρωμένος (όπως όλοι σε μια καινούρια δουλειά) αλλά μάλλον δεν το πολυ-είχε και με την οδήγηση. Γι'αυτό και το αφεντικό του του είχε δώσει ένα παλιό αυτοκίνητο...Σου λέει, να μου το χτυπήσει και να τρέχω? Ας πάρει το σαράβαλο κι ο Μερσεντές βοηθός! Λοιπόν, το αυτοκίνητο μούγκριζε (ήθελε αλλαγή ταχύτητας) και λίγο το είχε για να σβήσει (τι ντροπή!)...κι εγώ σκεφτόμουν ότι κάτι μέσα μου μου έλεγε να μην πάρουμε το δικό του ταξί, ώσπου αντιλήφθηκα την υποσυνείδητη δράση των στερεοτύπων, τα οποία μας οδηγούν στο καινούριο, το γυαλιστερό, το προσεγμένο τελοσπάντων, γιατί το παλιό ίσον εγκατάλειψη ίσον κίνδυνος. Όλα αυτά σκεφτόμουν όσο ο Θ. του εξηγούσε τον κώδικα των ταξιτζήδων (υπάρχει τέτοιο πράγμα?) κι εγώ κοίταζα με ένα βλέμμα ΝΑ! τα στενά, μην πεταχτεί κανένας και μας εκτοξεύσει σε καμιά πλατεία. Φτάσαμε σώοι κι αβλαβείς αλλά μου έμεινε πόσο πρωτάρης φαινόταν αυτός ο άνθρωπος. Σχεδόν τον λυπόσουν, σαν να ήταν χαμένος σε έναν κόσμο που τρέχει (ειρωνεία) πολύ γρήγορα..."μα να πηγαινοφέρνω όλη μέρα (και νύχτα) ανθρώπους μέσα σε ένα αυτοκίνητο? πόσο χαζό ακούγεται! κι αυτό θα το κάνω όλη μέρα, από εδώ και πέρα?? δεν γίνεται, ονειρεύομαι..." Να σαν αυτά τα όνειρα, που βλέπεις ότι πηγαίνεις σχολείο ξανά κι ουρλιάζεις "μα έχω τελειώσει πανεπιστήμιο, πώς γίνεται να έχω ξανά σχολείο;;", αλλά σε πραγματικό, δηλαδή χωρίς το ουφ-ήταν-απλά-ένα-όνειρο feeling ανακούφισης. Ε όλα αυτά τα λίγα σκεφτόμουν στη σύντομη διαδρομή των 3,10Ε κι ευχήθηκα να μην <strike>χρειαστεί να πάρω ποτέ ξανά ταξί</strike> ξαναπέσω σε πρωτάρη γιατί μου θυμίζει όλα αυτά τα πρωινά της μέχρι τώρα ζωής μου που σηκώνομαι και η φωνή μέσα στο κεφάλι μου ουρλιάζει "δε θέλωωωωωω, σε παρακαλώωωωω, μην μου το κάνεις αυτόοοο", αλλά παίρνω μια βαθιά ανάσα, της λέω να σκάσει πρωινιάτικα, και κάνω αυτό που πρέπει να κάνω.<br />
<br />
It is what it is. As long as it is not pointed out by someone else.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
PS: Να, τώρα το κεφάλι μου φταίει που φωνάζει "Πώς πέρασεεεεε έτσι πάλιιιι το Σαββατοκύριακοοοοο..." ?</div>
<br /></div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-41609373153316665472011-09-13T19:40:00.000+03:002012-10-04T11:54:09.161+03:00Η καινούρια σου πρόθεση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<i style="background-color: yellow;"><b>By Carina </b></i></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ζεις σε έναν ελεύθερο κόσμο. Μπορεί να έχεις παράπονο που αυτός ο κόσμος λέγεται Αθήνα, κι όχι Παρίσι, ή Λονδίνο, ή Νέα Υόρκη, αλλά παρ'όλα αυτά είναι ένας ελεύθερος κόσμος. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δύει, έχεις ανοιχτό το παράθυρο και ακούς τις φωνές. Τα παιδιά, τους γονείς, το λεωφορείο. Φυσάει λιγάκι, κι ο ήλιος δύει νωρίτερα. Φθινοπωριάζει. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα δίδυμα απέναντι μεγάλωσαν. Κλείνουν τα 4. Πριν 4 χρόνια, καθόσουν πάλι σε αυτό το ξύλινο πάτωμα και διάβαζες. Έχει πλάκα να βλέπεις πώς (ότι) περνάει η ζωή. Το καταλαβαίνεις από τους άλλους, όχι από τον εαυτό σου. Στους άλλους βλέπεις την εξέλιξη. Σε σένα μόνο τις μέρες, την μία μέρα μετά την άλλη, την κουραστική ρουτίνα, τον χρόνο που τελειώνει. Και δε θέλεις να σε δει κανένας να κλαις, γιατί μόλις διάβασες ότι είναι μύθος πως αν τα κρατάς όλα μέσα σου, κάνεις κακό στον εαυτό σου. Είναι πολύ προσωπική άλλωστε, η στιγμή που κλαις. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η μέρα πέρασε, δε θες να κάνεις ξανά τα ίδια. Θες να ξαπλώσεις στο πάτωμα το ηλιοβασίλεμα και να αφήσεις την ανάσα σου να γίνει ένα με τα γέλια και τις φωνές. Δε θες να δύσει ο ήλιος, δε σου αρέσει η νύχτα. Δεν σε κρατάει τίποτα μέσα το απόγευμα, μα όταν νυχτώσει, θέλεις να κλείσεις τα μάτια και να κοιμηθείς.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ειρωνεία...εκεί που βροντοφωνάζει το γέλιο, μπορεί να ψιθυρίζει το δάκρυ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια σε αυτό το κρεβάτι. Στριφογυρίζοντας, διαβάζοντας, με το κοντρολ στο χέρι, πονώντας, φωνάζοντας, σιωπώντας... Κι όμως, στο τέλος της ημέρας, είναι ένα μέρος όπου πάντα θα γυρνάς. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δύει...έδυσε..."Πρόσεχε!", φωνάζει ο πατέρας στο παιδί, και το παιδί τον αγνοεί. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι φωνές σβήνουν. Έχει ακόμα κουνούπια. Έχει ακόμα επαναλήψεις. Κι όμως ο δρόμος αδειάζει. Έχεις σχολείο αύριο...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το παράθυρο μένει ανοιχτό κι αφουγκράζεται τα φύλλα που πέφτουν. Θυμάσαι το άγουρο πρωινό που φύσηξε κι άδειασε ένα δέντρο στα πόδια σου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Νύχτωσε. Τικ...Τακ...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ωραία η καινούρια σου πρόθεση.</div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-8701886344976127792011-08-29T19:43:00.000+03:002012-10-04T11:56:46.480+03:00Η τυραννία του υπεράνθρωπου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<i><b style="background-color: yellow;">By Carina</b></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Νίτσε είχε μιλήσει κάποτε για τον Υπεράνθρωπο, μια θεωρία που χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τον ναζισμό ως πρόφαση για την ιδέα της αρείας φυλής. Ο Υπεράνθρωπος λοιπόν, είναι η εξέλιξη του ανθρώπου σε κάτι ανώτερο από αυτό που είναι ήδη, όπως κι ο άνθρωπος ήταν η εξέλιξη από τον πίθηκο. Ο Νίτσε μιλούσε για αυτόν που θα ξεπερνούσε τα ανθρώπινα όρια και θα γινόταν κάτι παραπάνω από όσα θεωρούσε δεδομένα και εφικτά. Αυτός ο Υπεράνθρωπος (ανέφικτος άραγε μέχρι σήμερα?) είναι η τυραννία μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μήπως δεν έχουμε νιώσει όλοι την πίεση να είμαστε πολύ καλοί σε κάτι? Να έχουμε μια κλίση? Να ξεχωρίζουμε κάπου? Κι όχι απλά έτσι να το λέμε, αλλά να αποδεικνύεται και από τις επευφημίες των άλλων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τι βάρος αυτός ο Υπεράνθρωπος! Πόσο με εγκλωβίζει! Κι όλο να βλέπω ανθρώπους γύρω μου που κάπως κάπου τα καταφέρνουν, κι εγώ να ψάχνω ακόμα αυτή την κλίση. Κι όσο αγνοείται, τόσο να αγωνιώ. Κατάρα! τι θα κάνω αν εγώ δεν έχω κλίση? Θα εξοριστώ μια για πάντα σε εκείνη την ποταπή αγνοημένη ομάδων των μετρίων ανθρώπων χωρίς στόχους και λαμπερές στιγμές στη σύντομη ζωή τους? Θα παραμείνω ένα ακόμα αποτύπωμα στον χάρτη, άχρηστο και βλαβερό, χωρίς να αφήσω τίποτα πίσω μου, επειδή η φύση δεν με προίκισε με αυτό το κάτι το ξεχωριστό?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και πώς συναναστρέφεται άραγε ένας μέτριος, ένας μέσος, άνθρωπος τις κλίσεις των ξεχωριστών ανθρώπων γύρω του? Κουνάει το κεφάλι ευγενικά, και προσποιείται ότι η δική του κλίση τώρα στρίβει στη γωνία (καθυστέρησε βλέπετε, λόγω του όγκου της) κι όπου να'ναι θα φανεί?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η μη κλίση είναι εξορισμός? Και γιατί τελοσπάντων, να περιμένουμε από τη φύση να κάνει κι από ένα θαύμα στα 10, 100, 1000 βρέφη που γεννιούνται κάθε μέρα? Μήπως γινόμαστε λιγάκι υπερβολικοί? Σάμπως είναι εύκολο να ξεδιαλέγεις και να μοιράζεις χαρίσματα? Δεν γίνεται έτσι αβίαστα και απερίσκεπτα, σα να λες "Να, εσύ θα πάρεις ευφυΐα...Εσύ θα πάρεις λέγειν...Εσύ θα πάρεις φωτογραφική μνήμη...Κι εσύ θα πάρεις τα βουνά γιατί άδειασε το σακούλι." Κάπως σαν τον μύθο του Πλάτωνα για την δημιουργία του κόσμου, όπου οι θεοί έδωσαν σε όλα τα πλάσματα σωματικά χαρίσματα, και για τον άνθρωπο ξέμεινε η λογική. Τελευταίος και καταϊδρωμένος, μόνος σε έναν άγνωστο κόσμο, να πρέπει να τα ανακαλύψει όλα από την αρχή. Έτσι είναι άραγε κι αυτοί οι άνθρωποι χωρίς κλίση? Ξέμειναν με ό,τι ταπεινό είχε απομείνει και τρέχουν να φτάσουν τους υπόλοιπους σε έναν κόσμο λάμψης και διάνοιας?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μα ο Μπουκόφσκι το είχε πει..."Κάνε πως γίνεσαι καλός σε κάτι, κι έχεις φτιάξει ήδη τους εχθρούς σου. Οι πρωταθλητές την έχουν πιο άσχημα από όλους. Το πλήθος ψοφάει να τους δει να τσακίζονται για να τους κατεβάσει στο ίδιο βαρέλι με *περιττώματα* (κομψό) "</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τι είναι καλύτερο λοιπόν? Να είσαι στον πάτο του βαρελιού, ή να το τσουλάς ρισκάροντας κάθε δευτερόλεπτο την ωραία λευκή οδοντοστοιχία σου, τα ίσια μακριά χέρια που ζωγραφίζουν τόσο ωραία, τα λεπτά καλλίγραμμα πόδια που μαγεύουν στις πίστες, το λαμπρό μυαλό που σου υπόσχεται μια θέση στους αιώνιους...από στιγμή σε στιγμή?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"...όποιος κι αν ήταν, ήξερε από κόλπα, μόνο που μιλούσε πολύ. Ο καθένας μπορεί να μιλάει πολύ. Ακόμα κι εγώ."</div>
<br />
Μακάριοι οι αδιάφοροι.<br />
<br /></div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-53606292969526446662011-08-22T22:13:00.004+03:002012-10-04T11:58:31.643+03:00Imagine if...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<i style="background-color: yellow;"><b>By Carina</b></i></div>
<br />
<br />
<div style="background-color: #cfe2f3; text-align: center;">
...your life was an endless series of Mondays!</div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Δεν καταλαβαίνω την χρησιμότητα του ξένου μανικιούρ. Τόσο δύσκολο είναι να βάψει κανείς (καμία) τα νύχια του (της) μόνος του (της)?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από τότε που μου άρχισα να χρησιμοποιώ Μακ αντί για Γουίντοους, νιώθω σαν τον χρήστη iphone 4 που χρησιμοποιεί το κινητό του μόνο για τηλέφωνα και μηνύματα. Ξέρει κανείς πώς αλλάζει αυτόματα η γλώσσα από τα ελληνικά στα αγγλικά? Πολύ παιδεύομαι...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δώστε μου 20 Ευρώ για ψώνια (πού είναι το ευρώ σε αυτό το πληκτρολόγιο? *σύγχυση*) και θα γυρίσω πίσω χορτασμένη (οπτικά) χωρίς να έχω ψωνίσει τίποτα. Αχ αυτή η μανία του καταναλωτή!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τιμή και δέος στον εφευρέτη της πίτσας. Είναι το μόνο φαγητό που τρώγεται φρέσκο και όχι, την ώρα που στην φέρνουν, ή κατευθείαν από το ψυγείο, ζεστή ή παγωμένη, στο σπίτι ή στο γραφείο (αποσπώντας βλέμματα φθόνου), με τύψεις ("a moment on the lips, forever on the hips!") ή χωρίς, σαν άνθρωπος ή πάνω από τον νιπτήρα στη 1 το βράδυ. Εξάλλου, με τα κουπόνια και τις προσφορές τείνει να γίνει πιο φτηνή κι από δύο σουβλάκια με μια μερίδα πατάτες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχει τρόπος να εξαπατήσεις τις εξετάσεις αίματος? Επιπλέον, μπορείς άραγε να αποτύχεις?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτοί που εύχονται καλό χειμώνα μπορούν να πάνε να χωθούν κάτω από καμιά χιονοστιβάδα και να μας αφήσουν ήσυχους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τα βαμπίρ τον τελευταίο καιρό. Μου θυμίζουν τα κουνούπια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος στην τυραννία του μαυρίσματος, δόξα στο γαλακτερό δέρμα!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το να βλέπεις τα Φιλαράκια ξανά από την αρχή είναι επίπονο κι εθιστικό. Επίπονα εθιστικό...ή μήπως εθιστικά επίπονο?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο υπολογιστής μοιάζει ιδιαίτερα βαρετός όταν κάθεσαι όλη μέρα μπροστά του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αναρωτιέμαι αν η χυδαιότητα και ωμότητα του Μπουκόφσκι θα θεωρούταν αποδεκτή λογοτεχνία σήμερα και πρωτοπόρα, ή μήπως κοινότοπη κι αδιάφορη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το trendy είναι αποκλεισμένο από τα Εξάρχεια?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η απάντηση "Τίποτα" στην ερώτηση "Τι κάνετε?" είναι αποδεκτή?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γίνεται να χαλαρώσεις τόσο πολύ που να μοιάζεις σαν ξεχειλωμένο λάστιχο που δεν μπορεί πλέον να έρθει στην πρότερη μορφή του?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Κόλιν Φερθ είναι ο νέος Τζορτζ Κλούνεϊ. Το ήξερα ότι είχα ανακαλύψει ένα διαμάντι, από εκείνη τη σκηνή της Υπερηφάνειας και Προκατάληψης που βγαίνει ως κύριος Ντάρσυ από τη λίμνη με βρεγμένο λευκό πουκάμισο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκτός όμως από την ανακάλυψη αντρικών προτύπων, ήμουν η πρώτη που έβαψε τα νύχια της μαύρα, και μετέπειτα κίτρινα, που έκανε αφέλειες πριν έρθουν ξανά στη μόδα, και αγόρασε πορτοκαλί και φούξια μανώ χρόνια πριν θεωρηθούν αποδεκτά χρώματα για τα νύχια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χωρίς το κουμπί της ανανέωσης, το ίντερνετ θα ήταν μια αποτυχία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γίνεται να εθιστείς στο air condition?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Love is the least random act in the entire universe.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Φαντάσου έναν κόσμο...χωρίς τίποτα από όσα γνωρίζεις. Πώς θα ήταν? Αυτός ο κόσμος είσαι εσύ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
PS: Oh Chaos. If only you were structured.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3907629235069549467.post-16546353882707516612011-08-17T13:04:00.000+03:002012-10-04T12:00:21.401+03:00He said, She said<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="right" closure_uid_swlxsm="84">
<em><span closure_uid_swlxsm="112" style="background-color: yellow; color: black;"><strong>By Carina</strong></span></em></div>
<div closure_uid_swlxsm="84">
<br /></div>
<div align="center" closure_uid_swlxsm="84">
<br /></div>
<div align="center" closure_uid_swlxsm="84">
<em closure_uid_swlxsm="127">...But who's laughing now?...</em></div>
<div closure_uid_swlxsm="84">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="84">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="84">
Ο Αϊνστάιν είχε πει ότι ο χρόνος είναι σχετικός: όταν κάθεσαι δίπλα σε μια όμορφη γυναίκα, η μία ώρα μοιάζει ένα λεπτό, ενώ όταν κάθεσαι πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, το ένα λεπτό μοιάζει μια ώρα. Για τα δικά μας δεδομένα, όταν είναι Σαββατοκύριακο, οι δύο μέρες μοιάζουν μισή, κι όταν είναι καθημερινή, οι 8 ώρες μοιάζουν πενθήμερο. </div>
<div closure_uid_swlxsm="84">
<br /></div>
<br />
<div closure_uid_swlxsm="85">
Κάποιος είχε πει ότι ο μόνος λόγος που χάνονται οι άνθρωποι μέσα στο κεφάλι τους είναι επειδή είναι άγνωστο έδαφος. Στη δική μας περίπτωση, ο μόνος λόγος που χάνονται οι άνθρωποι στο κεφάλι τους είναι επειδή αυτό είναι τόσο άδειο που δεν χρειάζεται καν πόρτα.</div>
<div closure_uid_swlxsm="85">
<br /></div>
<br />
<div closure_uid_l2zimi="85">
<div closure_uid_swlxsm="86">
Ο Demetri Martin είχε πει ότι ο υπάλληλος το μήνα είναι ταυτόχρονα η καλύτερη και χειρότερη διάκριση. Στη δική μας περίπτωση, το να είσαι υπάλληλος του μήνα σημαίνει ότι έχεις δουλειά, κι αυτό μάλλον αρκεί.</div>
<div closure_uid_swlxsm="86">
<br /></div>
</div>
<div closure_uid_l2zimi="85">
<br /></div>
<div closure_uid_l2zimi="85">
<div closure_uid_swlxsm="87">
Ο Robert Orben είχε πει ότι κάθε μέρα σηκώνεται και αν δεν βρίσκει το όνομα του στη λίστα του Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, πηγαίνει στη δουλειά. Στη δική μας περίπτωση, απλά δεν αγοράζουμε το Forbes.</div>
<div closure_uid_swlxsm="87">
<br /></div>
</div>
<div closure_uid_l2zimi="85">
<br /></div>
<div closure_uid_l2zimi="85">
<div closure_uid_swlxsm="88">
Κάποιος είχε πει ότι ο κόσμος χωρίζεται σε αυτούς που κάνουν τη δουλειά και σε αυτούς που παίρνουν τα εύσημα. Στη δική μας περίπτωση, ο κόσμος χωρίζεται σε αυτούς που λένε ότι κάνουν τη δουλειά και σε αυτούς που κοκορεύονται για κάτι που δεν έχει γίνει.</div>
<div closure_uid_swlxsm="88">
<br /></div>
</div>
<div closure_uid_l2zimi="85">
<br /></div>
<div closure_uid_l2zimi="85">
<div closure_uid_swlxsm="89">
H Lily Tomlin είχε πει ότι ο άνθρωπος ανακάλυψε τη γλώσσα για να παραπονιέται. Στη δική μας περίπτωση, ο άνθρωπος ανακάλυψε τη γλώσσα για να βρίζει σιωπηρά, και να γράφει στο blog του.</div>
<div closure_uid_swlxsm="89">
<br /></div>
</div>
<div closure_uid_l2zimi="85">
<br /></div>
<div closure_uid_l2zimi="85">
<div closure_uid_swlxsm="90">
Κάποιος είχε πει ότι αν μοιάζεις με τη φωτογραφία του διαβατηρίου σου, είσαι πολύ άρρωστος για να ταξιδέψεις. Στη δική μας περίπτωση, αν μοιάζεις με τη φωτογραφία του διαβατηρίου σου, είσαι πολύ τυχερός που έχεις διαβατήριο.</div>
<div closure_uid_swlxsm="90">
<br /></div>
</div>
<div closure_uid_l2zimi="85" closure_uid_swlxsm="134">
<br /></div>
<div closure_uid_l2zimi="85">
<div closure_uid_swlxsm="68">
Κάποιος είπε στον Βολταίρο, "Η ζωή είναι δύσκολη" και εκείνος απάντησε, "Σε σχέση με τι?". Στη δική μας περίπτωση, σε σχέση με τις ντομάτες.</div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
Κάποιος (μάλλον δάσκαλος!) είχε πει ότι δεν υπάρχουν ηλίθιες ερωτήσεις αλλά ηλίθιοι άνθρωποι. Στη δική μας περίπτωση, δεν υπάρχουν ηλίθιες ερωτήσεις αλλά ακατάλληλες ερωτήσεις.</div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
Η Lily Tomlin είχε πει ότι ο δρόμος για την επιτυχία είναι πάντα υπό κατασκευή. Στη δική μας περίπτωση, ο δρόμος για την επιτυχία βγάζει σε αδιέξοδο.</div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
Ο David Brent είχε πει ότι αν σε εκνευρίζει το αφεντικό σου, κοίταξε τον μέσα από τις σχισμές ενός πιρουνιού και φαντάσου τον στην φυλακή. Στη δική μας περίπτωση, αν σε εκνευρίζει το αφεντικό σου, απομάκρυνε όλα τα αιχμηρά αντικείμενα από το γραφείο σου.</div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
Κάποιος είχε πει ότι γνώση είναι να ξέρεις ότι η ντομάτα είναι φρούτο και σοφία είναι να μην την βάζεις στη φρουτοσαλάτα. Στη δική μας περίπτωση, γνώση είναι να ξέρεις τι είναι η ντομάτα και σοφία να μην την τρως όταν δεν σου γεμίζει το μάτι.</div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
Κάποιος είχε πει ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου η πίτσα έρχεται πιο γρήγορα από την αστυνομία. Στη δική μας περίπτωση, ζούμε σε μια κοινωνία όπου η αστυνομία σου κόβει την όρεξη ακόμα και για πίτσα.</div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
Ο Jerry Seinfield είχε πει ότι μερικές φορές ο λιγότερο ταξιδεμένος δρόμος είναι έτσι για κάποιο λόγο. Στη δική μας περίπτωση, ο λιγότερο ταξιδεμένος δρόμος είναι αποτέλεσμα επιχορήγησης της οποίας τα μισά κονδύλια έγιναν πισίνες.</div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
<br /></div>
<div closure_uid_swlxsm="68">
PS: <em>So make your jokes, go for broke, blow your smoke, you're not alone... Let the haters hate!</em></div>
</div>
</div>
Little Hope Flagshttp://www.blogger.com/profile/03827241860214369891noreply@blogger.com0