Slide baby, slide

By Carina

...Some things change. You either slide or get stuck...

Αυτό μου έχει διδάξει η μέχρι τώρα εμπειρία ζωής μου. Γιατί ναι, 252+ μήνες μπορούν να θεωρηθούν εμπειρία ζωής. 

Περνούσα τις προάλλες από το Παγκράτι και ξαφνικά είδα ότι τα Mc Donalds έκλεισαν. Κάτι που μου έκανε εντύπωση γιατί περνάω κάθε μέρα απο εκεί. Πώς γίνεται να μην πάρω χαμπάρι ότι κάτι τόσο κοσμοϊστορικό συνέβη στο άλσος Παγκρατίου; 

Λίγο πιο πάνω, ο παλαιότερος κινηματογράφος της περιοχής περιστοιχίζεται από μια πρώην καφετέρια, νυν εγκαταλειμμένο κτίριο, και ένα Φλοκαφέ που ή πάει για ανακαίνιση τέτοιες δύσκολες εποχές, ή για κλείσιμο. 

Περίεργο να βλέπεις τα πάντα γύρω σου να κλείνουν και να αλλάζουν. Τι να είναι χειρότερο αραγε; Το ένα μαγαζί μετά το άλλο, ή το ένα ενοικιαστήριο μετά το άλλο; Οφείλουμε να προσαρμοζόμαστε στους δύσκολους καιρούς. Μιας κι ανεβήκαμε στην τσουλήθρα, ή θα κυλήσουμε ή θα κολλήσουμε σε ένα σχετικά άβολο ύψος.

Όπως και να έχει πάντως, κάποια πράγματα μένουν αναλλοίωτα, να όπως το Παλάς, ο θερινός/χειμερινος κινηματογράφος όπου μπορείς να δεις 3 ταινίες με 10 ευρώ κάνοντας όση φασαρία θες γιατί είσαι εσύ και η παρέα σου, ή βλέποντας παλιές ασπρόμαυρες ταινίες που σε μεταφέρουν σε μια nouvelle époque του πενήντα. 

Δίπλα σε ένα από τα πρώτα mall είναι οι γνωστές πολυκατοικίες του εξήντα, και λίγο πιο κάτω, το νεοκλασσικό που έχει μετατραπεί σε μπαρ. Απέναντι είναι το παρκάκι, όπου γινόντουσαν προβολές το καλοκαίρι. Τα πρωινά σφύζει από ζωή, μα μόλις πέσει ο ήλιος, κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει ανάμεσα στους θάμνους και τα αειθαλή. Λίγα στενά πιο πάνω, τα δυο μικροσκοπικά μπαρ, το ένα με το αστείο όνομα Μπρίκι, δίπλα από το μαγαζί με τα κινεζικά ρούχα που είχαν γίνει μόδα πριν 2 χρόνια, και το άλλο με τις αστείες επιγραφές.

Σην Υμηττού το μικρό Ποκίτο και στην Πρατίνου το μεγάλο. Κάπου εκεί και τα Bershka απ'όπου είχα πρωτοαγοράσει ρούχα. Όταν ήμουν γυμνάσιο, και η επωνυμία ήταν σχετική άγνωστη. Τότε τα νούμερα ήταν διαφορετικά, πιο μεγάλα ή μήπως πιο μικρά; Δε θυμάμαι. Στα Hondos Center στην πλατεία Μαρτάκη, ή Δεληολάνη όπως είναι πιο γνωστή, έχω αφήσει μια μικρή περιουσία για καλλυντικά που δε χρησιμοποίησα ποτέ. Γιατί μετά από χρόνια πειραματισμών και επιρροών από τις Μούσες του καταναλωτισμού, κατέληξα στο τρίο κονσίλερ-μάσκαρα-ρουζ με λίγη πούδρα και μολύβι για τα μάτια. 

Τα jumbo στην Εμπεδοκλέους η αγαπημένη αμαρτία πολλών, γιατί όπως λέει και το νέο τους τραγούδι, "...Έχω κι εγώ δικαίωμα στου shopping το ξεθέωμα....". Αμαρτία γιατί λατρεύω τα τετράδια και ξεμένω συνέχεια απο κοκκαλάκια για τα μαλλιά. Έχω καιρό όμως να βρω χαρτί αλληλογραφίας, αυτό το χρωματιστό με το ωραίο άρωμα που κάποτε έκανα συλλογή. Σήμερα το χρησιμοποιώ για τις δικές μου αυτοσχέδιες κάρτες. 

Τόσες ιστορίες που έχει το Παγκράτι. Κάποτε ήταν το Κολωνάκι της Αθήνας, σύμφωνα με τη μαμά μου που μεγάλωσε εκεί. Σήμερα είναι μια δεύτερη Κυψέλη με πολλα μαγαζιά, μικρά μπαράκια, μεγάλες καφετέριες για ανήλικους. Και κάπου στο μεταξύ κάποια παλιά κτίρια τα οποία κανείς δεν κοιτάζει όταν τρέχει να προλάβει το ολονύκτιο τρόλεϋ 11...

PS: Καλή χρονιά!