Oh lovely chaos

By Carina

Ορκίζομαι να μην βγω ποτέ ξανά για ψώνια τελευταία στιγμή. Επίσης, να μην πιστεύω ό,τι ακούω, γιατί αν έπασχε η αγορά τόσο όσο λένε, θα ψώνιζα σαν άνθρωπος, κι όχι σαν Αμερικάνος σε black Friday. Όπως και να έχει όμως, η τελευταία μέρα του χρόνου κύλησε μέσα στον πανικό, να προλάβω να προλάβω να προλάβω να πάρω δώρα για όλους, να μην ξεχάσω τίποτα, να γυρίσω νωρίς σπίτι, να κάνω μπάνιο, να ξαπλώσω, και να δω εκείνον πριν αλλάξει η χρονιά για να του ευχηθώ πρώτη. Και στο τέλος αγοράζεις δώρα με το ζόρι, κι ας σου αρέσει τόσο να διαλέγεις κάτι για εκείνους που αγαπάς, νευριάζεις με τις ουρές, με τις τιμές, με τις φωνές. Φτάνεις στο σπίτι σου αργά, πλένεσαι γρήγορα, ίσα που κλείνεις τα μάτια για πέντε λεπτά, κι όταν τα ανοίγεις έχει περάσει η ώρα. Σε λίγο θα έρθουν οι συγγενείς για το τραπέζι, κι εσύ χαζολογείς αντί να ντυθείς στα γρήγορα να πεταχτείς να τον δεις γιατί έχει θυμώσει. Ήλπιζες να μην μπει έτσι ο χρόνος, γιατί λένε πως ό,τι κάνεις την πρώτη μέρα του χρόνου θα το κάνεις όλο το χρόνο. Ας μην τσακωνόμαστε αύριο, ας περάσουμε καλά μπας και κυλήσει όμορφα αυτή η χρονιά.

Αυτό το άγχος να τα προλάβουμε όλα, να αγοράσουμε δώρα, να μην αφήσουμε εκκρεμότητες, να στολιστούμε, να...να...να...Αυτό είναι που μας κάνει να χάνουμε το νόημα. Και να, πέρασαν τα Χριστούγεννα, και πάλι δεν το κατάλαβα, και πάλι δεν έκανα καρουζελ, πατινάζ, βόλτα στις στολισμένες πλατείες. Και πάλι αντάλλαξα ευχές με το κιλό, κι αύριο θα έχει τελειώσει το πανηγύρι, και πάλι πίσω στη ρουτίνα, και κυρίως, τις δύσκολες αποφάσεις. Χωρίς τίποτα να περιμένεις, και μετρώντας πάλι αντίστροφα ως τα επομένα Χριστούγεννα, με την ελπίδα ότι θα νιώσεις κάτι του χρόνου, όπως ένιωθες όταν ήσουν παιδί. *ανάσα*

Αχ...ας σταματήσει να γυρίζει αυτή η γη για λίγο...

Καλή χρονιά σε όλους σας. Με δύο πράγματα: υγεία και σωστή διαίσθηση. Ελπίζω, εύχομαι, θέλω, τη χρονιά που έρχεται να είμαστε πραγματικά χαρούμενοι, και γεμάτοι με όσα έχουμε και θα έχουμε. Και να θυμόμαστε να αναπνέουμε πού και πού όχι από συνήθεια, αλλά από συνείδηση...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΛΟΙΠΟΝ!

ΠιΕς: Να θυμάμαι να είμαι αυθόρμητη.

Merry Χι-stmas!

By Carina

Φέτος είναι μια δύσκολη χρονιά για τα κάλαντα. Πού είναι εκείνες οι εποχές που βγάζαμε το ένα χιλιάρικο μετά το άλλο; Τώρα το επάγγελμα του μικρού περιπλανώμενου τραγουδιστή αρχίζει να παρακμάζει μέχρι να φτάσουμε στην ολική εξάλειψη του. Έως τότε βέβαια, πολλοί μικροί, και -δυστυχώς- μεγάλοι, θα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το πνεύμα των γιορτών, αλλά κυρίως την αμηχανία που νιώθεις όταν είσαι στη δουλειά σου και έρχεται ο ένας τραγουδιστής μετά τον άλλο. Δώσαμε, δώσαμε!

Νιάνιαρα που μόλις έμαθαν να περπατάνε, χαριτωμένα μικράκια με σκουφάκια santa, ξεπεταγμένα 15χρονα που σε κάνουν να νιώθεις άβγαλτη και άβαφη, οικογένειες τσιγγάνων που ντύνουν τα νεογέννητα τους με στολές και τους φοράνε αρκοντεόν, ηλικιωμένοι που κάνουν εράνους με εορταστικά άσματα...όλα τα έχουν αυτές οι μέρες.

Κρίση όμως...οπότε και το 10λεπτο το σκεφτόμαστε πολύ για να το δώσουμε. Δύσκολες εποχές για μη επαγγελματίες τροβαδούρους. Εδώ πεινάει η Βίσση, θες να βγάλεις εσύ χαρτζιλίκι μικρέ μου παράφωνε;

Γιατί, κι όπως λέει ο Sharkastic "Όποιο παιδάκι έρθει να μου πει τα κάλαντα, να ξέρει ότι ζητάω απόδειξη". Και προσθέτει ο Fawkes "...και δελτίο παροχής υπηρεσιών!".

Τέλος στο μαύρο χρήμα των γιορτών. Ό,τι φάγαμε, φάγαμε...Μελομακάρονα τέλος! Γιατί, έτσι όπως πάμε, αντί να γεμίζουμε γαλοπούλες, θα γεμίζουμε αυγά...κι αυτά από κότες!

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν...με υγεία, τύχη, και φυσικά, αισιοδοξία.

Και ποιος ξέρει, ίσως κάποια στιγμή οι μικροί καλαντο-τραγουδιστές να μπουν στην κατηγορία των βαρέων και ανθυγιεινών,  και οι χορηγοί τους (δηλαδή εμείς) να παίρνουν φοροαπαλλαγή για κάθε 20λεπτο που δίνουν.

Εις το επανιδείν...μέχρι την επόμενη γκρινιάρα ανάρτηση!


ΠιΕς: Ο τίτλος παραπέμπει στη γνωστή φράση "Έφαγα Χι." και συνιστά ένα αποτυχημένο λογοπαίγνιο για τα Χ, τα άκυρα που τρώνε οι μικροί τραγουδιστές αυτές τις μέρες.

Οι άνθρωποι με τις χίλιες ταυτότητες

By Carina

Το Σάββατο βρέθηκα σε μια εκδήλωση στο Γκάζι. Μια γνωστή μου είχε ζωγραφίσει έναν πίνακα για την διαδραστική παρουσίαση μιας ιστορίας, και μας προσκάλεσε στα εγκαίνια. Εκεί μας σύστησε έναν φίλο της, με τον οποίο έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή.

Καθώς έκανε τις συστάσεις λοιπόν, μας παρουσίασε με τις ιδιότητες μας.

"-Από εδώ η Λίλα. Σκηνοθέτις, ηθοποιός, καθηγήτρια θεάτρου.

-Από εδώ η Χρυσή. Ηθοποιός, μουσικός...τι να πρωτοπώ για τη Χρυσή;

-Από εδώ ο Νίκος. Συγγραφέας και ζωγράφος.

-Και από εδώ η Carina. Τελεία."

Η Λίλα, η Χρυσή, και ο Νίκος είχαν πέντε ταυτότητες άξιες προς παρουσίαση. Εγώ δεν είχα καμία. Εγώ δεν έχω καμία. Κάποτε ήμουν φοιτήτρια, κι αυτό αρκούσε, γιατί σήμαινε πολλά. Τώρα είμαι εργαζόμενη. Μπανάλ. Πολύ μπανάλ. Και θλιβερό.

Άραγε τόση αδιάφορη είναι η ζωή μου που δεν έχω ούτε μια ταυτότητα άξια προς παρουσίαση; Ή μήπως με έχει απορροφήσει τόσο η παραγωγή των προς το ζην, που έχω εγκαταλείψει όλα εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να μου εξασφαλίσουν μια ενδιαφέρουσα πλευρά μου, αρκετά ιδιαίτερη για να με χαρακτηρίσει κάποιος σε ένα άσχετο, τρίτο πρόσωπο;

Θα ήθελα να είμαι η Carina, η blogger, η φωτογράφος, που φτιάχνει κοσμήματα για δική της χρήση  που δεν έχει ανάγκη από τέτοιες ταμπέλες για να αναδειχθεί. Θα ήθελα να είμαι η Carina, που απλά δεν ενδιαφέρεται για τη γνώμη των άλλων, και που προτιμάει να μένει στο πίσω μέρος της παρέας, γιατί έτσι μπορεί να μελετήσει τους γύρω της με την ησυχία της, εκτελώντας το δικό της, ιδιαίτερο,  πείραμα πάνω στις ανασφάλειες της ανθρώπινης φύσης.

Είμαι όμως η Carina που χαμογελάει και δεν αφήνει κανέναν να δει τι κρύβεται πίσω από εκείνη τη ρυτίδα στο βλέφαρο, παρά μόνο εκείνους που δεν έχουν ανάγκη από ταυτότητες για να τη θέλουν στη ζωή τους.

Εξάλλου, η Λίλα, η Χρυσή, και ο Νίκος, είναι όλοι μεγαλύτεροι από εμένα. Ίσως η σοφία -και κυρίως οι ταυτότητες- να έρχονται με τα χρόνια. 

ΠιΕς: Πολύ μελοδραματικό. Γιατί είμαι κι εγώ λίγο Δράμα (Καβάλα, Ξάνθη) Queen.

Κόκκινες πούλιες

 By Carina

Τόπος: Λ. Συγγρού

Ώρα: 07:02

Συμβάν: Σταματάμε με το αυτοκίνητο στην τράπεζα για ανάληψη. (Πληρωθήκαμε βλέπεις χτες, θες να τα φάμε μαζί;;;) Μένω μέσα εγώ (ισχνές αγελάδες γαρ), στη θέση του συνοδηγού να χαζεύω τη σκοτεινή Συγγρού και τη λάμψη των αστεριών φρένων. 

Το μάτι μου όμως, πιάνει μια άλλη λάμψη, από φτηνές πούλιες, λίγα μέτρα πιο κάτω. Μια μελαχρινή κοπέλα, με κόκκινο φόρεμα, παλτό, και μυτερές γόβες (always in fashion, no matter what) κάνει οχτάρια στο  πεζοδρόμιο. Ένα αυτοκίνητο σταματάει, εκείνη σκύβει στο παράθυρο, κάτι συζητάνε. Το αυτοκίνητο φεύγει μετά από λίγο, κι η κοπέλα μένει στο κρύο. Τότε καταλαβαίνω. Συγγρού. Κοιτάζω το ρολόι (μήπως άλλαξε ξανά η ώρα και δεν το πήρα είδηση;) .07:05. Το πρωί. 

Είναι τρομερό πώς ένας δρόμος που σφύζει από ζωή το πρωί, να είναι τόσο σκοτεινός και γεμάτος θλιβερές ιστορίες, το βράδυ. 

Ξεπαρκάραμε, και στη στροφή, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στην κοπέλα. Τι να σκέφτεται άραγε; Πώς να νιώθει; Όταν βγαίνουν στους δρόμους τέτοια ώρα, τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Μπήκα για λίγο στο μυαλό αυτής της κοπέλας. Να δίνει το σώμα της, να δέχεται σιχαμερά αγγίγματα, να υποκύπτει σε κάθε διεστραμμένη επιθυμία, γιατί αυτό έμαθε να κάνει. Στεναχωρήθηκα, αηδίασα, απογοητεύτηκα.

Αυτή η κοπέλα δε θα ζει για πολύ. Και δε θα μείνει τίποτα -και κανείς- που να τη θυμίζει, παρά μόνo εκείνη η πρόσκαιρη λάμψη μέσα στο σκοτάδι κάποιου χειμωνιάτικου ξημερώματος.

Όσα γίνονται τη νύχτα, τα βλέπει η μέρα και μελαγχολεί.

Άσε κι εσύ τη ζωή ειρωνικά να γελάει

By Carina

Διαβάσαμε...

Σχέδιο άθλησης για όλους τους πολίτες παρουσίασαν τα λαμπρά μυαλά του Υπουργείου Υγείας με στόχο την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας και των λοιπών προβλημάτων που προκαλούνται από την ακινησία. Θα χρησιμοποιηθούν λέει, όλοι οι ελεύθεροι χώροι για να δημιουργηθούν οι αναγκαίες υποδομές.

Σχόλιο: Η πόλη είναι τίγκα στο τσιμέντο, αλλά ναι, αυτό που μας λείπει είναι χώροι άθλησης. Για να μη χρειαστεί να γίνει αναδιάρθρωση στο σύστημα υγείας, το οποίο μπάζει χειρότερα κι από τον Τιτανικό. Το ότι θα αναπνέουμε καυσαέριο και σκουπιδίλα είναι κάτι το οποίο περνάει στα ψιλά γράμματα αυτών των μεγαλεπήβολων σχεδίων. Γιατί όλα τα'χε η Μαριωρή...

Νέα 48ωρη απεργία για τα σκουπιδιάρικα.

Σχόλιο: Τα σκουπίδια στη γειτονιά μου δεν τα μάζεψε κανείς τόσες μέρες, τι είναι 48 ώρες ακόμα; Και δεν πάμε για παγκόσμιο ρεκόρ;

Παράνομη αποστολή αραχνών γένους ταραντούλας σε όλο τον κόσμο.

Σχόλιο: Φαντάσου τώρα να περιμένεις περιχαρής πακέτο από τη γιαγιά στο χωριό με φρέσκα λαχανικά, κι όταν το παραλάβεις στα χέρια σου από τους συμπαθείς οδηγούς των ΚΤΕΛ, αυτό να κουνιέται κι εσύ να λες από μέσα σου "το ξέρω ότι είναι φρέσκα, αλλά τόσο φρέσκα πια;;". Το αποκορύφωμα φυσικά θα είναι το ξεπακετάρισμα, όταν οι ντομάτες θα έχουν πόδια και μάτια. Αηδίασα, ανατρίχιασα, και δεν ανοίγω κανένα δέμα από εδώ και πέρα. Είχαμε που είχαμε την άσπρη σκόνη άνθρακα, μετά τις βόμβες των κούριερ-καμικάζι, τώρα έχουμε και τις ταραντούλες. Και μετά σου λέει "γιατί δεν στέλνεις γράμμα; είναι ρομαντικό". 

Πόρτα έπεσε από αεροσκάφος λίγο πριν την προσγείωση του στην Κοπεγχάγη. Ο πιλότος ήταν ενήμερος για την ύπαρξη υδραυλικού προβλήματος, αλλά "ευτυχώς, τέτοια περιστατικά δε συμβαίνουν συχνά."

Σχόλιο: Κάποτε φοβόμασταν τις γλάστρες (βλέπε "Μπουρλότο") και τις ζαρντινιέρες. Τώρα θα κοιτάμε ψηλά μήπως μας έρθει και καμιά πόρτα στο κεφάλι. Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά τέτοια ατυχήματα δεν καλύπτονται από ασφάλειες ζωής!

Ένας στους πέντε Αμερικάνους δηλώνει ότι έχει κάποιου είδους ψυχική νόσο.

Σχόλιο: Είναι αυτό που λέμε: κοίτα τους 4 καλύτερους σου φίλους. Αν φαίνονται εντάξει, μάλλον πρέπει να ανησυχείς.

Πτώση της θερμοκρασίας προβλέπεται στην Αττική από την Παρασκευή, ενώ ενδέχεται να χιονίσει στα βόρεια προάστια. Η θερμοκρασία δε θα ξεπερνάει τη Δευτέρα τους 3 βαθμούς.

Σχόλιο: Να το δω και να μην το πιστέψω. Δε λέω, το πρωί έχει μια ψυχρούλα, αλλά ο Φιρφόξης (Firefox) δείχνει τώρα καθαρό ουρανό με 16 βαθμούς. *Ονειροπόληση* Τι καλά να χιόνιζε την επόμενη βδομάδα, ή τη μεθεπόμενη, και να κάναμε επιτέλους White Christmas... (και να μην πηγαίναμε και στη δουλειά, λα λα λα!)

Αυτά τα λίγα τα πικρόχολα για σήμερα!

Ζήτω τα μ-e-δια!

Το μετέωρο βήμα της γάτας

 By Carina

...Τους καληνύχτισα κι έφυγα. 

Στα σκαλιά με σταμάτησε όμως ένα απρόσμενο θέαμα: μια γάτα ισορροπούσε στο ύψος των ματιών μου μεταξύ ασφάλτου και μπαλκονιού, κάμποσα μέτρα πάνω από το έδαφος, μα αρκετά ψηλά για να νιώθω υψοφοβία. Η γάτα είχε κουρνιάσει στην ξεβαμμένη κουπαστή. 

Με κοίταξε κάπως αμήχανα, σαν το δικό μου βλέμμα να της υπενθύμισε πού είχε βολευτεί τόσο παράδοξα. Άρχισε να κοιτάζει γύρω της σκεπτική. Σαν να ήθελε να μετακινηθεί σε μια γωνία πιο ασφαλή, πιο χαμηλά στο έδαφος. Πόσες ψυχές της έμεναν άλλωστε να χαραμίσει σε άδεια μπαλκόνια;

Σιγά σιγά σηκώθηκε στα πόδια της και μέτρησε το περιβάλλον γύρω της. Να πηδήξει στο πεζούλι; Κι από εκεί, πού να πάει; Να πέσει στο μπαλκόνι; Πώς βρέθηκε εκεί εξαρχής τελοσπάντων; Τι να κάνει; 

Με κοίταξε και μου νιαούρισε με παράπονο. Γλυκιά μου γατούλα, δεν είσαι η μόνη που αιωρείται. Ισορροπώ δύσκολα ανάμεσα στο πρέπει και το θέλω, τις υποχρεώσεις και τις επιλογές, τον μέχρι πρότινος γνωστό εαυτό μου και το καινούριο μου εγώ που ορθώνεται μπροστά μου. Κι εγώ δεν είμαι εφτάψυχη. Μακάρι να σε βοηθούσα...αλλά εμένα ποιος θα με βοηθήσει; Καθείς για τον εαυτό του..

Προσεκτικά, αλλά γρήγορα, η γάτα διάλεξε το δρόμο της επικίνδυνης κουπαστής. Έτρεξε πάνω από αυτά τα κάμποσα μέτρα που την χώριζαν από την άσφαλτο, διακινδύνευσε την ισορροπία της, σε μια προσπάθεια να κάνει τη μικρή διαδρομή από τη μία άκρη του μπαλκονιού στην άλλη, πιο σύντομη. Όταν έφτασε στην άλλη γωνία, βολεύτηκε ξανά. Με διαφορετική θέα αυτή τη φορά, αλλά παρ' όλα αυτά, στο ίδιο μπαλκόνι. 

Δεν ξέρω αν την πείραξε τελικά το ύψος, ο αέρας, ή μήπως η δική μου ενοχλητική παρουσία. Δεν έμεινα αρκετά για να το διαπιστώσω. Άκουσα βήματα από πίσω μου κι απομακρύνθηκα γρήγορα για να γλιτώσω τον ανεπιθύμητο.

Οι πέντε ιδιότητες

 By Carina

"Ένα αγόρι έβλεπε τη γιαγιά του να γράφει ένα γράμμα. Κάποια στιγμή, τη ρωτάει:

-Τι γράφεις; Μια ιστορία για εμένα;

Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει το γράμμα και είπε στον εγγονό της:

-Η αλήθεια είναι ότι για εσένα γράφω, αλλά πιο σημαντικές από τις λέξεις είναι αυτό το μολύβι που χρησιμοποιώ. Εύχομαι όταν μεγαλώσεις να του μοιάσεις.

Μπερδεμένο, το αγόρι κοίταξε το μολύβι. Δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο.

-Αλλά αυτό το μολύβι είναι σαν όλα τα άλλα μολύβια που έχω δει μέχρι τώρα!

-Εξαρτάται...Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, που αν καταφέρεις να τις αποκτήσεις, θα είσαι για πάντα σε αρμονία με τον κόσμο.

Η πρώτη ιδιότητα: είσαι ικανός για εξαιρετικά πράγματα, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς ότι υπάρχει ένα χέρι που καθοδηγεί τα βήματα σου.

Η δεύτερη ιδιότητα: κάποιες στιγμές πρέπει να σταματήσω να γράφω και να χρησιμοποιήσω μια ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στη συνέχεια είναι πολύ πιο κοφτερό. Έτσι κι εσύ, πρέπει να μάθεις να αντέχεις μερικές δυσκολίες, γιατί αυτές θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Η τρίτη ιδιότητα: το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιήσουμε μια γόμα για να σβήσουμε τα λάθη. Αυτό σημαίνει ότι το να προσπαθήσεις να διορθώσεις κάτι που έκανες δεν είναι αναγκαστικά κακό αλλά σε βοηθάει να παραμένεις δίκαιος.

Η τέταρτη ιδιότητα: αυτό που μετράει στο μολύβι δεν είναι το εξωτερικό του περίβλημα, αλλά ο γραφίτης που έχει μέσα του. Γι'αυτό κι εσύ να δίνεις πάντα προσοχή σε όσα συμβαίνουν μέσα σου.

Και η τελευταία ιδιότητα: το μολύβι αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι και εσύ να θυμάσαι πως ό,τι κάνεις στη ζωή σου έχει αντίκτυπο, γι'αυτό να προσέχεις κάθε σου πράξη."

Από Paolo Coelho

Ορκίζομαι να...

By Carina

"...χρησίμους ημας αυτούς καταστήσομεν, προς άπαντας τους δεομένους της ημετέρας αρωγής και εν πάση ανθρώπων κοινωνία...." 

...να προσπαθήσω να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου παρά τις δυσκολίες, με σεβασμό. 

Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό...

Η ορκωμοσία είναι δύσκολη υπόθεση. Είναι το τελευταίο σημείο επαφής με τη σχολή σου. (Δηλαδή τώρα πρέπει να σβήσω το λινκ του site της σχολής από τα bookmarks??) Δεν σε ενδιαφέρει πλέον αν γίνονται καταλήψεις (καιρός ήταν!), ημιαργίες και σχολικές γιορτές τέλος (φτου! Κι ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί δεν γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο όλοι μας. Στην τελική, όλους δεν τους αφορούσε η πτώση της δικτατορίας?). Είσαι πλέον πτυχιούχος. Τρομάρα σου! Μπαίνει λοιπόν ένα τέλος...μια τελεία. Τέλος μιας εποχής. Τέλος των φοιτητικών χρόνων. Καλή σταδιοδρομία, καλά μυαλά, και του χρόνου.

Πώς είναι να ορκίζεσαι? Αγχωτικά! Ειδικά όταν σου ανακοινώνει περιχαρής ο πιο μισητός της γραμματείας ότι αν δεν εμφανιστεί ο πρώτος σε βαθμολογία, θα διαβάσεις εσύ τον όρκο, ως δεύτερη. Σοκ. Μικρό σοκ.

Είναι άγχος γιατί δε θες να πιάσεις τη μαμά σου να κλαίει από συγκίνηση. Το ίδιο βιολί από το πρώτο σου ποίημα (είμαι μικρό, μικρούτσικο, μα έχω φωνή μεγάλη)...Άγχος γιατί περιμένεις να φωνάξουν το όνομα σου και νιώθεις κάπως σαν τα γενέθλια σου. Που μαζεύονται όλοι γύρω από την τούρτα και σου τραγουδάνε, κι εσύ προσπαθείς να δείχνεις χαρούμενος, αλλά κατά βάθος νιώθεις μια μικρή αμηχανία. Και στο τέλος ξεχνάς να κάνεις ευχή, και πρέπει να περιμένεις άλλες 364 ημέρες, ή μέχρι τα Χριστούγεννα. Κάθεσαι λοιπόν και περιμένεις (κατάρα στα επίθετα από Μ και μετά!). 

Περιμένεις...περιμένεις...περιμένεις...Όταν φτάνει το επίθετο σου, αναρωτιέσαι αν άκουσες καλά και το ίδιο σκέφτεται κι η εξέδρα σου, με αποτέλεσμα να σε επευφημήσει ετεροχρονισμένα. Μετά πετάς το καπελάκι σου, βγάζεις φωτογραφίες, γελάς, φταρνίζεσαι από τα λουλούδια (σοκολάτες την επόμενη φορά να γλυκάνουμε τον πόνο μας που είμαστε πλέον άνεργοι πτυχιούχοι επικοινωνιολόγοι), παραδίδεις την μπλε υπερμεγέθη τήβεννο (είμαι ο Χάρι Πόττερ!!), και κάθεσαι κάπου απόμερα για καφέ.

Όταν γυρίσεις σπίτι, σε περιμένουν δώρα, ευχές, tags σε φωτογραφίες στο facebook (προσοχή στον νέο ιό!)...και την επόμενη μέρα...back to reality.

Πας στη δουλειά κι όλα είναι όπως πριν. Μόνο που δεν είσαι πια φοιτητής. Και δεν είναι καν σαν τα γενέθλια σου που μπορείς να περιμένεις 364 μέρες για να τα ξαναζήσεις. Έχει τελειώσει μια εποχή, μια εποχή πολύ όμορφη, που ξυπνάς ό,τι ώρα θες, γκρινιάζεις για την πρωινή στατιστική, αγχώνεσαι για εκείνο το δύσκολο μάθημα στην εξεταστική, λιώνεις στα έδρανα, όχι από τις πολλές ώρες μαθημάτων, αλλά επειδή ξεχνιέσαι παίζοντας Scrabble στο iphone της "Ιρλανδέζας" φίλης σου...Κουτσομπολεύεις τους αντιπαθητικούς (κάτι που δεν το κάνεις κι εύκολα στο χώρο εργασίας σου), τρως άκυρα φαγητά σε άκυρες ώρες, γυρνάς όλα τα μουσεία γιατί έχεις δωρεάν είσοδο και ελεύθερο χρόνο...Αλλά πάνω από όλα παίρνεις μια πρώτη γλυκιά γεύση της ενήλικης ζωής, χωρίς τα αρνητικά της. Αρχίζεις να μαθαίνεις τον εαυτό σου, να ψάχνεσαι, και να εξερευνάς όλες τις πτυχές της σχετικότητας του χρόνου κατά τον Αϊνστάιν. Είναι μια πολύ όμορφη εποχή. Και είσαι τυχερός αν την έχεις περάσει με άτομα που αξίζουν, σε μια σχολή που αγαπάς, με δραστηριότητες που ξεδιπλώνουν τον χαρακτήρα σου, και καταλαβαίνεις ότι η ορκωμοσία δεν είναι ένα τέλος, αλλά απλά ένα πέρασμα στο επόμενο στάδιο, που κρύβει ακόμα μεγαλύτερες προκλήσεις. Κι αν νοσταλγείς τα παλιά, μπορείς πάντα να πάρεις ένα τηλέφωνο τους παλιούς σου συμφοιτητές για να θυμηθείτε εκείνον τον περίεργο καθηγητή που τόσο σε είχε τρομοκρατήσει στο πρώτο έτος (πριν -μόλις- τέσσερα χρόνια! Κι όμως, μοιάζει τόσο μακρινό...)

Εξάλλου, είσαι πολύ μικρός στα 22 σου για να νιώθεις ότι όλα τελείωσαν. Γι' αυτό ανακάλυψαν τα μεταπτυχιακά άλλωστε!

(Πάντως...σε μερικά χρόνια, ο ένας θα είναι στρατό, ο άλλος θα προσπαθεί να γίνει ακαδημαϊκός, ο τρίτος θα πηγαίνει από τη μία δουλειά στην άλλη, κάποιος θα έχει κατασταλάξει...τι αστεία η ζωή, κανείς δεν ξεφεύγει από τα ήδη πεπραγμένα...)

Η ορκωμοσία σου είναι μια πρόκληση. Είναι μια προσπάθεια ισορροπίας. Ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο. Να μπορέσεις δηλαδή να εκτιμήσεις πλήρως το παλιό, τώρα που τελείωσε, και να προχωρήσεις στο καινούριο έχοντας αφομοιώσει όλα όσα έμαθες. Κι όποιος θεωρεί ότι σχολή ίσον πτυχίο μονάχα...δεν ξέρει τι χάνει.

Αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται λοιπόν στον κυνικό Σαρκάστικ, την αγαπημένη Ιρλανδέζα, το αγαπητό Σαπούνι, τον φίλο Φόκς (ναι, θυμάμαι πώς σου είχα συστηθεί!), στα άτομα που κάναμε παρέα και χαθήκαμε, στα άτομα που τελικά αντιπάθησα, στα άτομα που γνώρισα μόνο φατσικά, στις στιγμές γέλιου, άγχους, θυμού, απογοήτευσης. Αφιερώνεται σε εκείνη την κοπελίτσα με τα γυαλιά που μισούσε τα αρχαία και έκλαψε όταν έχασε τη Νομική, γιατί δεν ήξερε τίποτα από αυτά. Και στη μελλοντική εκδοχή της που θα έχει ακόμα περισσότερα διδάγματα.

Ποτέ δεν περνάς το ίδιο ποτάμι δύο φορές. Αλλά είναι στο χέρι σου να θυμάσαι πώς ήταν το ποτάμι την πρώτη φορά που το διέσχισες.

Η ζωή έχει πλάκα...

By Carina

....Καληνύχτα μαλάκα

Η ζωή είναι περίεργη. Τα όνειρα είναι πολύπλοκα. Αν ήταν απλά, δε θα λεγόντουσαν όνειρα μα στόχοι. Τα όνειρα είναι πολλά, κι ένα όνειρο από μόνο του είναι πολλές μικρές ελπίδες. Πόσα πρέπει να θυσιάσεις για ένα όνειρο; Πόσο πρέπει να θυσιαστείς για το όνειρο κάποιου άλλου; Πόσο αντέχεις, και θα αντέχεις, κι αν παύεις να αντέχεις, τι μένει να συμβεί; Τέλος στο όνειρο, ή τέλος στο εμπόδιο; 

"Όσο περνάει ο καιρός...θα γίνεται εκκρεμότητα.."

Το τέλειο...είναι καταδικασμένο σε τέλος. Σε αφήνει κουλουριασμένο στο πάτωμα να κλαις ανήμπορος. Να θυμάσαι όμορφες στιγμές και να αναρωτιέσαι γιατί να περνάνε, γιατί να τις θυμάσαι και να σε πνίγουν. Να θυμάσαι άσχημες στιγμές και να λες πάλι καλά που πέρασα εκείνη τη δύσκολη φάση, αλλά να τρομάζεις γι'αυτό που σε περιμένει μόλις ανοίξεις ξανά τα μάτια σου. Να είσαι ξαπλωμένος δίπλα "στον άνθρωπο σου" και να νιώθεις πως κάτι χάνεις από τη ζωή του, κι η απόσταση όλο και μεγαλώνει, ξανά και ξανά, μέχρι να είστε κοντά μα τόσο μακριά, μα όχι αρκετά κοντά για να αντέξετε, και αρκετά μακριά για να σας διαλύσει.

Φωτιά στο αίμα και πάγος στην καρδιά, τι από τα δύο θα επικρατήσει;

Αυτός ο χειμώνας με βρήκε απροετοίμαστη. Το κρύο με παγώνει και νιώθω...

"...λες και θάμπωνε το γυαλί, και δεν υπήρχε περίπτωση ν'ανακαλύψει αν η ομίχλη ήταν απ'έξω ή από μέσα, ή αν, ακόμα χειρότερα, δε συνέβαινε τίποτα από αυτά και το ίδιο το γυαλί άρχιζε ξαφνικά να εκκρίνει το αδιαφανές, γαλατένιο στοιχείο του επάνω στην επιφάνειά του. Κι αν εκείνος δεν ξυπνούσε και δεν το έσπαζε αυτή τη στιγμή, αυτό θα συνέχιζε να θαμπώνει, ο λήθαργος όλο και θα βάθαινε, η ανάμνηση των στιγμών της εγρήγορσης θα ξεθώριαζε βαθμιαία, κι αυτός θα πέθαινε δίχως να το πάρει είδηση, σαν οδοιπόρος που αποκοιμιέται μες το χιόνι."

...λες και όλη μου η εγρήγορση ξοδεύτηκε μέσα σε λίγους μήνες και τώρα μένω παγωμένη και ανήμπορη μπροστά στο δικό μου γυαλί που αντανακλά τις όμορφες στιγμές, ενώ από πίσω διακρίνεται το τώρα, το λιγότερο ανέμελο τώρα, το διαφορετικό τώρα για το οποίο τίποτα δεν με προειδοποίησε, και σαν τον ήρωα του βιβλίου, καλούμαι να ξυπνήσω, ή να σιωπήσω για πάντα, να αφεθώ στην προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων, ή απλά να ξυπνήσω και να πάρω εγώ τον έλεγχο, σβήνοντας την αντανάκλαση και κοιτώντας μόνο ότι συμβαίνει τώρα, μπροστά μου.

Αστεία η φύση του ανθρώπου...Όλα τα ξέρει, μα αγνοεί τα δύσκολα.

"Τίποτα δεν είναι πιο αληθινό και καθοριστικό, πιο απτό και σκληρό από τα φαντάσματα."

Πόσα συνοψίζει αυτή η φράση! Τίποτα πιο σκληρό...από τα φαντάσματα. Τίποτα πιο απτό...από τα φαντάσματα. Τίποτα πιο καθοριστικό...από τα δικά μου, αυτοδημιούργητα και αυτοτρεφόμενα φαντάσματα.

"Τίποτα σημαντικό...ζω μονάχα εν λευκώ..."

Τι χρώμα έχει η ζωή σου;

"Η ζωή είναι ένα σύνολο από σχέδια που ανατρέπονται συνεχώς"

...με δικό μου copyright

Η ζωή ίσως και να έχει πλάκα

Κι ας σε λένε μαλάκα

PS: Ήθελα να γράψω για το παιδάκι που το έβαλαν σηκωτό στο σχολικό του σήμερα το πρωί. Ήθελα να γράψω για το πώς είναι να βλέπεις 500 βιογραφικά και να σκέφτεσαι ότι πίσω από τους τύπους κρύβονται άνθρωποι, κι ίσως οι ελπίδες τους να έχουν εναποθετηθεί πάνω σου. Ήθελα να γράψω για το πόσο μου τη δίνουν τα γυαλιά. Δε μου βγαίνει.

PS2: All the things I know right now...I'm glad I didn't know back then!

Μια σταγόνα αρκεί

By Carina

Κλέψε όσα δε σου χαρίζονται

Όσο κι αν μεγαλώνεις, υπάρχει πάντα μια μικρή μαγική στιγμή που νομίζεις ότι αφουγκράζεσαι τη φωνή του κόσμου. Όλες οι κρυφές αλήθειες...είναι εκεί, για να τις κάνεις δικές σου. Μα σαν από κατάρα, με το που τις αγγίζεις αυτές χάνονται, και εκεί που λες "κατάλαβα", ξεχνάς κι αρχίζεις πάλι απ'την αρχή. Ο κόσμος κρύβεται από τον ήλιο.

Κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν...

Γεμάτη η ζωή από εκκρεμότητες...

Όσα λέμε πως θα γίνουν, μα μένουν πάντα μισά...

Γεμάτη η ζωή με πιθανότητες...

Κι ας μένουμε πάντα σε εκείνα τα γνωστά...

Προσαρμόζομαι...στα λίγα που αντέχω

Φοβάμαι...τη σταθερότητα

Ελπίζω...σε αβεβαιότητα

Θα γίνομαι κάποιος άλλος

ίσα για να κοιτάζεις την αντανάκλαση

και να τρομάζεις

πόσο μ'αλλάζει

μια σταγόνα βροχή

Δεν σε ξέρω όσο αλλάζεις

Πόσο μοιάζεις...με όλα εκείνα που κρύβεις

Νομίζω πως αλλάζω....μα μένω πάντα ίδια.....Τι κατάρα κι αυτή.

Ούτε εγώ δεν με καταλαβαίνω.

" Μια γραμμή μπροστά στη στάση

ποιος θα τρέξει να προφτάσει
μόδα είναι, θα περάσει
τα λεπτά γίνονται μήνες
τη ζωή του ποιος θα πιάσει? "

...Γιατί είμαι εκείνη που βλέπει το λάθος και μελαγχολεί.


PS: Κι εγώ μελαγχολώ με το Νησί. Κι εγώ φοβάμαι την απώλεια. Κι εγώ αγαπώ το χειμώνα, μα με τρομάζει πού και πού το τόσο του σκοτάδι...

The pause

By Carina

October...the mellow, messy, leaf-kicking, perfect pause 

between the opposing miseries of summer and winter.

These autumn leaves float around everywhere

Take the time to feel the air rushing through your hair, let the raindrops wet your skin as you're dreaming of another world where there is no such thing as a gloomy day, only a darker, and yet so much lighter one. You'll shine so much brighter in the darkness...

 October...in a summery heart.

Ταξιδιάρα Ψυχή

By Carina

Α-πορείες και Δια-δηλώσεις

*Θα ξεκινήσω την ανάρτηση με μια απορία. Γιατί το Σαββατοκύριακο να είναι τόσο σύντομο; Αυτή η Βιομηχανική εποχή μας κατέστρεψε. Όταν δουλεύεις, συνειδητοποιείς την πραγματική υπόσταση του χρόνου. Κι αν είσαι και λίγο πιο βαθύς, αντιλαμβάνεσαι ότι πουλάς το χρόνο σου για χρήματα. Τι θλιβερό πραγματικά. Ό,τι μας δίνεται μετατρέπεται σε εξαγοράσιμο προϊόν...

*Χτες ο καιρός μας έκανε τη χάρη να φερθεί ώριμα, αποδεχόμενος το γεγονός ότι είναι πλέον φθινόπωρο. (Θαρρώ ότι είδα το τελευταίο ξεχασμένο χελιδόνι) Σήμερα όμως μας τα χάλασε πάλι. Έτσι από τη μία βλέπεις γαλότσες, κι από την άλλη σαγιονάρες. Φούτερ και τιραντάκια. Ζακέτες και διαφημιστικά φυλλάδια για αέρα. Ομπρέλες και μπουκαλάκια νερό. Αυτός ο δυισμός με διχάζει. 

*Περπατάς στο δρόμο κι ακούς αυτό τον διάλογο, και λες 'επιτέλους, να δυο άνθρωποι που συμφωνούν μαζί μου!':

"-Φθινοπώριασε ο καιρός..."

"-Ναι...ωραία είναι!"

...μέχρι που λένε το επόμενο και σε γειώνουν:

"-...αλλά δεν έχω παπούτσια να βάλω."

*Αναρωτιέμαι...περάσαμε μια για πάντα στην εποχή των συνεχόμενων καμουφλαρισμένων εκπτώσεων; Προσφορές παντού, σε καλοκαιρινά, χειμωνιάτικα, περσινής σεζόν που είναι ίδια με τη φετινή, σε ρούχα και αξεσουάρ που τα φοράς άνετα με αυτόν τον καιρό και φαίνεσαι τελείως "ιν". Να πώς "η κρίση γίνεται ευκαιρία" για τα απανταχού καταναλωτικά όντα.

*Δωρεάν μαθήματα ιταλικών, ισπανικών, χορού, αγιογραφίας, θεάτρου, φωτογραφίας, κινηματογράφου, κεντήματος...οτιδήποτε για να γεμίζει το μυαλό, το βιογραφικό, και το καρνέ των επαφών στο τρέντυ iphone.

*"Έτσι δεν είναι η ζωή;...Άμα ρέει;"

Και πότε ρέει η ζωή αναρωτιέμαι...

*Σε αυτή την εποχή είμαστε όλοι υπερβολικά διαθέσιμοι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κι ας το παίζουμε δύσκολοι...Κατά βάθος όλοι είμαστε ανοιχτοί για όλους και για όλα. Αρχικά...

*Δεν μπορώ να ζω σε μια κοινωνία όπου ένας φιλάει τους γλουτούς του άλλου. Αλληλογλειψίματα, γελοιωδέστατες ευγένειες, γλοιώδεις εκφράσεις αγάπης και λατρείας. Δε θέλω να γλείψω για να πάω κάπου! Ας μείνει η γλώσσα μας ξεραμένη, θα βρούμε άλλο τρόπο.

*Η [λογοκρισία] μαλακία [/λογοκρισία] είναι πηγή ζωής.-

*Γιατί όλα τα κακά να έρχονται μαζί; Τα καλά τα αντέχω. Τα άσχημα όμως...κάνουν τα νεύρα μου κρόσσια. Και δεν έχω κι άδεια να φύγω, να φύγω, να φύγω!

"Ο Θεός δε μας στέλνει τίποτα περισσότερο απ'όσα αντέχουμε...μακάρι όμως να μην με εμπιστευόταν τόσο!" (Μητέρα Τερέζα)

*Θα ήθελα πολύ να ήμουν από αυτούς τους ανθρώπους που μπορούν μέσα σε μια φράση να συνοψίσουν όλα όσα περνάνε από το κεφάλι τους. Αυτό που θέλω να πω, με τα δικά μου λόγια, είναι πως...η ζωή δε σταματάει ποτέ. Θα θέλαμε να είχαμε ένα μαγικό κουμπί που θα πάγωνε το χρόνο και την κίνηση για να πάρουμε μια ανάσα. Όμως οι ανάσες είναι παντού γύρω μας. Σε εκείνη την αχτίδα ηλίου που μπαίνει δειλά στο δωμάτιο, στο αεράκι που φυσάει όταν περιμένεις το λεωφορείο στη στάση, στα λουλούδια που ανθίζουν με πείσμα στο τσιμέντο, σε εκείνον τον άνθρωπο που κάνει όλες σου τις σκέψεις να σβήνουν, σε εκείνη την αγκαλιά που συνοψίζει όλη σου την αγάπη, σε εκείνη τη μοναδική στιγμή που νιώθεις ολόκληρος με όσα λίγα ή πολλά έχεις. Σε εκείνη τη στιγμή που δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μονάχα η αίσθηση ότι ζεις. Εδώ. Και τώρα.

*Χαμογέλα. Είναι Κυριακή.

Heavy heart to carry

By Carina

They say for every heart high

There must be a low, low, low

Τον Σεπτέμβρη συνήθως τον αγαπώ. Είναι η πρώτη ανάσα δροσιάς μετά από ένα αφόρητο καλοκαίρι. Είναι η πρώτη βροχή που ποτίζει τη γη κι όλα μυρίζουν τόσο...ζωντανά! Είναι ο μήνας της νέας σεζόν, των αλλαγών, την αναθεωρήσεων...Των νέων δραστηριοτήτων, των επανασυνδέσεων κι αποσυνδέσεων. Ο μήνας του φεστιβάλ κινηματογράφου, των χειμωνιάτικων εκθέσεων στα μουσεία, του χειμερινού σινεμά, της βάφλας σε συνδυασμό με το παγωτό, αντί για το παγωτό σκέτο.

Κι όμως φέτος...αυτός ο Σεπτέμβρης δε μου αρέσει. Δε μου κάνει τη χάρη να έχει συννεφιά κάθε μέρα. Δε με αφήνει να κάνω αυτά που θέλω. Μου έχει φάει όλο το χρόνο. Με έχει υπνωτίσει κι έχω χαθεί κάπου μεταξύ Αυγούστου κι Οκτωβρίου. Τι θλιβερό, και μου αρέσει τόσο αυτός ο μήνας! Είναι ήδη 20...πόσοι ακόμα ύπνοι μέχρι τα Χριστούγεννα;

Θέλω να αρχίσω να φοράω ζακετούλες. Να σηκώνει ο καιρός μια ζεστή πηχτή σοκολάτα όπως τη φτιάχνουν σε επιλεγμένα μικροσκοπικά καφέ. Να γυρίσω πίσω στα σκισμένα All Stars μου και να σταματήσω να βασανίζω με παρδαλά χρώματα τα νύχια μου. Να μπορώ να τραβήξω θλιβερές φωτογραφίες, να μείνω μέσα μια Κυριακή με φίλους για επιτραπέζια, κρασί, και κέικ σοκολάτα. Ναι λοιπόν, θέλω να μπει επιτέλους το φθινόπωρο!

Αρκετά με τα χαμόγελα, και τα χαζόγελα ενίοτε. Καιρός για κατεβασμένα μούτρα και σκεπάσματα! Και για τους fashionistas, layering χωρίς να βγάζουμε σπυριά από τη ζέστη.

The dog days are over

The dog days are done

The horses are coming so you better run

PS: Πάλι καλά που υπάρχει ακόμα καλή μουσική για να συνοδεύει τα σκοτεινά πρωινά που ο ήλιος δεν έχει ανατείλει ακόμα κι αναρωτιέσαι αν έσβησε για πάντα όσο κοιμόσουν.

PS2: Δεν ξέρω ποιο ακριβώς είναι το...point της ανάρτησης....Μάλλον ότι λυπάμαι που περνάνε οι μέρες μέσα σε μια θολούρα, και χάνονται στα αζήτητα. Κι έτσι θυμήθηκα την Μόμο του Έντε...Ο χρόνος μας γίνεται πουράκια.

Σημείο βρασμού

By Carina

Το γεγονός είναι ότι έχω αρκετές τυχαίες (random) σκέψεις. Πράγματα που θέλω να πω στον κόσμο, έτσι γιατί μπορώ. Να λοιπόν:

--> Είναι κακή ιδέα να ρίξεις νερό στο (πολύ) παλιό κινητό σου. Πολύ κακή ιδέα όμως. Η παθούσα συσκευή μου ανοιγοκλείνει μόνη της, σβήνει στα καλά καθούμενα, και ενώ δείχνει ότι έχει σήμα, δε με αφήνει να πάρω τηλέφωνο. Μπάι-μπάι 7210. Σε ματιάξανε.

Επίσης, οφείλω να δηλώσω ότι το σήμα καμπάνα της Cosmote είναι η μεγαλύτερη διαφημιστική απάτη έβερ. Είναι επιεικώς απαράδεκτο να μην πιάνει το κινητό σε περιοχή όπου και η Vodafone και το φορητό internet της Wind δουλεύουν μια χαρά. Κουτσουμπιλό fail.

--> Μόλις χτες έμαθα ότι πετούν συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας κατασκοπευτικά των ΗΠΑ, τα οποία ανεφοδιάζονται στον αέρα, και μπορούν να ακούσουν όποια τηλεφωνική και μη, συζήτηση επιθυμούν. Άντε τώρα να μιλήσεις για ανθρώπινα δικαιώματα.

--> Το ξέρατε ότι δέκα λεπτά τραμπολίνο ισοδυναμούν με 45 λεπτά διάδρομο; Δεν το ξέρατε! Πού να έχει άραγε καλό τραμπολίνο στην Αθήνα; Αν δεν έχετε δοκιμάσει, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Θέλω να πάω και για bowling αλλά ποιος τρέχει στο Mall ή στο Ρέντη; Να τι λείπει από το κέντρο...Ένα ωραίο μαγαζί με ποδοσφαιράκι, bowling, μπιλιάρδο και όλες αυτές τις ωραίες εφηβικές και μη απολαύσεις. 

--> Θέλω να αρχίσω να φτιάχνω πιο περίτεχνα κοσμήματα. Θέλω να αγοράσω πηλό και να πειραματιστώ με τα υλικά. Κρίμα μόνο που δεν τα πουλάνε πουθενά με το κιλό, γιατί βρίσκω εξαιρετικά ακριβά τα χαντράδικα στο Μοναστηράκι.

--> Χτες το βράδυ είδα εφιάλτη επιπέδου "Ανατριχίλες". Είδα ότι εκεί που κοιταζόμουν στον καθρέφτη, βρέθηκε ξαφνικά δίπλα μου η δίδυμή μου. Όχι, δεν έχω δίδυμα αδέρφια. (για το καλό όλων!) Είχε έρθει από ένα παράλληλο σύμπαν, και προσπαθούσα να την κρύψω για να μην πάθουν κανένα εγκεφαλικό οι γείτονες. Μετά σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να τη στέλνω εκείνη στη δουλειά κι εγώ να σαπίζω όλη μέρα μακριά από όλους και όλα. Αλλά τελικά κατέληξα ότι ήταν κίνδυνος για τη ζωή μου γιατί μπορεί να έπαιρνε τον έλεγχο και να γινόταν εκείνη η πραγματική Carina, με αποτέλεσμα να καταλήξω εγώ ο φυγάς και το φρικιό. Κάπου εκεί ξύπνησα. Αυτή η Ανατριχίλα (δε θυμάμαι τίτλο τώρα) τελειώνει εφιαλτικά, με τον ήρωα να είναι παγιδευμένος ανάμεσα σε άπειρα παράλληλα σύμπαντα μη μπορώντας να επιστρέψει στην κανονική του ζωή. Ανατρίχιασα.

Είδα και άλλον εφιάλτη, αλλά ήταν τόσο παρακμιακό το όλο σκηνικό, που ακόμα κι εγώ προτιμώ να το ξεχάσω. Μιλάμε για υπερπαραγωγές. Κρίμα να μην έχει εφευρεθεί μηχάνημα που να παίρνει τα ηλεκτρομαγνητικά σήματα του εγκεφάλου και να τα μετατρέπει στις εικόνες που βλέπουμε στο κεφάλι μας.

--> Επίσης, θα ήθελα να ενημερώσω τον κόσμο ότι άλλαξα αριθμό κινητού μετά από οχτώ χρόνια. Ναι, έχω κινητό από την πρώτη γυμνασίου. Και ναι, έχω ζήσει την εποχή όπου μόνο πέντε παιδιά σε ολόκληρο το σχολείο είχαν κινητό, κι αυτό ήταν μια υπερμεγέθης συσκευή με κεραία και οθόνη της μίας γραμμής.

--> Αυτή η ζέστη...μου φέρνει υπνηλία. Μακάρι να τηρούσαμε τη μεσημεριανή σιέστα των φίλων Μεξικανών: να κάναμε ένα διάλειμμα από τις 2 έως τις 5 για φαγητό και ύπνο! Αχρείαστο θα ήταν το κονσίλερ και τα παγωμένα κουταλάκια για τα μάτια. *χασμουρητό*

--> Αυτό το καλοκαίρι διάβασα γύρω στα 25 βιβλία και έκανα γύρω στα 20 μπάνια. Δε νιώθω καθόλου σοφότερη, μάλλον πιο ονειροπόλα (φαντασιόπληκτη θα έλεγα), και δεν απέκτησα το χρωματάκι της Tyra (Banks). Είναι καιρός να αποδεχτώ ότι για να φαίνομαι μαυρισμένη δίπλα σε άλλους μαυρισμένους ανθρώπους, πρέπει να κάθομαι στην παραλία τρεις ώρες κάθε μέρα. Λέω να καταπιώ την ανικανότητα μου για σούπερ μαύρισμα και να γλιτώσω το δέρμα μου από μελλοντικές παθήσεις, ή τουλάχιστον ρυτίδες. Εξάλλου, υπάρχουν χειρότεροι "ασπρουλιάρηδες" από εμένα.

Αυτές οι τυχαίες και ασυνάρτητες σκέψεις προς το παρόν. Σέρνω το σιγοψημένο σώμα μου στο διπλό κρεββάτι μπας και αναπληρώσω τις χαμένες ώρες ύπνου λόγω του εφιάλτη.

Καλό ψήσιμο (και κάψιμο) σε όλους!

PS: Δεν αντέχω άλλο Κωνσταντίνου και Ελένης. Έχω φτάσει σε σημείο να συμπάσχω με τη μανιαμούνια Κατακουζήνα. Περιμένω με ιδιαίτερη περιέργεια την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου της Χίσλοπ, "Το νησί". Ελπίζω να μην είναι ακόμα μια σειρά που προβάλλει την ελληνο/κρητικο-λατρεία πασπαλισμένη με αρκετό δράμα. Οψόμεθα!

Δεκαπέντε λεπτά

By Carina

Can we pretend that airplanes in the night sky are like shooting stars?
I could really use a wish right now 

Χτες το βράδυ, καθίσαμε έξω και κοιτάζαμε τα αστέρια. Πουθενά αλλού δε βρίσκεις τέτοιον ουρανό. Η Αθήνα είναι πάντα τόσο φωτισμένη, που μόνο τα πιο φωτεινά αστέρια αχνοφαίνονται για αυτούς τους λίγους που τυχαίνει να κοιτάζουν τον ουρανό μια στο τόσο.

Κι όμως, εδώ πέρα, ανάμεσα σε ψηλά βουνά, σε ένα χωριό που δε φαίνεται στους χάρτες, τα αστέρια είναι τόσο φωτεινά που δε γίνεται να μην τα προσέξεις!

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας των ευχών. Κοιτάζαμε χτες τον ουρανό για μία ώρα, και μετρήσαμε πέντε αστέρια να πέφτουν. Κι όμως, την ίδια ώρα πέρασαν δεκαπέντε αεροπλάνα από τα έξι χιλιάδες που πετούν κάθε μέρα. Ευχήθηκα να έπεφταν περισσότερα αστέρια, και να περνούσαν λιγότερα αεροπλάνα με τον εκκωφαντικό τους θόρυβο και τα κόκκινα φωτάκια που αναβοσβήνουν μες τη νύχτα. Ποιος να πετά άραγε εκεί πάνω, πού να πηγαίνει, άραγε να βλέπει τα φώτα του χωριού από ψηλά; Σκέφτεται ότι υπάρχει κάποιος χιλιόμετρα πιο κάτω που τον κοιτάζει;

Είδαμε ένα εντυπωσιακό αστέρι. Έπεφτε για δύο δευτερόλεπτα, σαν κομήτης που είχε πιάσει φωτιά. Δεν έχω δει πιο θεαματική πτώση! Ακόμα και τώρα, κλείνω τα μάτια μου και φέρνω την εικόνα του μπροστά μου. Τέτοιο θέαμα δεν το βλέπεις συχνά...Έμεινα τόσο εντυπωσιασμένη που ούτε ευχή δεν πρόλαβα να κάνω.

Έτσι όπως κοίταζα τα αστέρια...σκεφτόμουν πόσο μοιάζουν με τους ανθρώπους. Τα δεκαπέντε λεπτά μας. Όλη μας τη ζωή προετοιμαζόμαστε για αυτή τη στιγμή που θα λάμψουμε τόσο φωτεινά ώστε θα τραβήξουμε τα βλέμματα όλων πάνω μας. Περιμένουμε με αγωνία τη στιγμή που θα γίνουμε θεαματικοί. Κι όταν το ζούμε, είμαστε τυλιγμένοι σε μια θολούρα που δε μας αφήνει να ζήσουμε αυτό που περιμέναμε τόσο καιρό. Όπως όλα τα καλά, τελειώνει τόσο γρήγορα, κι εμείς καιγόμαστε από την πτώση, δε μπορούμε πια να λάμψουμε όπως πριν. Πόσο κρίμα να περνάς το χρόνο σου σκεπτόμενος την προσωρινή σου λάμψη...γιατί όταν αυτή περάσει δε σου μένει τίποτα πια, κι ας είναι ο κόσμος γεμάτος εκπλήξεις.

Κάποια αστέρια είναι πιο λαμπερά. Κάποια άλλα λιγότερο. Κάποια αχνοφαίνονται, και κάποια τα επισκιάζει η λάμψη των άλλων. Κάποια πέφτουν και στο πέρασμα τους κάνουμε μια ευχή. Κάποια δεν τα βλέπει ποτέ κανείς κι είναι σα να μην υπήρξαν.

Εσύ τι αστέρι είσαι;

PS: Η πανσέληνος του Αυγούστου θα με βρει στην Αθήνα...Αχ, ας μην ξεχάσω να την χαζέψω κι εγώ, έστω κι από το μπαλκόνι μου!

Γιατί μένεις εκεί που μένεις;

By Carina

Μια εύλογη απορία. Γιατί μένω εδώ που μένω; Και δεν εννοώ "γιατί μένω σε αυτό το μέρος ενώ θα μπορούσα να κάνω διακοπές σε κάποιο εξωτικό νησί του Ιονίου χωρίς να κάνω το λάθος να πάρω μαζί μου άτομα που κάθισαν πάνω σε παλούκι τη μέρα που ενηλικιώθηκαν". Εννοώ γιατί μένω στην Αθήνα, όπου επέλεξε η μοίρα να γεννηθώ;

Από τη μία, θεωρώ ότι αυτή η ερώτηση είναι αρκετά ρητορική. Μένω εδώ γιατί εδώ γεννήθηκα. Βέβαια θα μου πεις, κι αν κάποιος γεννηθεί στην Ουγκάντα, πρέπει να μείνει στη φτώχεια και την ελονοσία επειδή εκεί τον ξέβρασε το κύμα; Όχι φυσικά, αλλά άλλο Λωζάνη κι άλλo Κοζάνη, και σε αυτή την περίπτωση, η Αθήνα είναι Λωζάνη.

Από την άλλη βέβαια, η ερώτηση αυτή επιδέχεται απάντηση. Μένω στην Αθήνα γιατί είναι η πρωτεύουσα. Γιατί είναι μεγάλη πόλη. Γιατί μου αρέσει. Γιατί έχει τρέλα. Γιατί έχει πολλές επιλογές. Γιατί συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Γιατί μπορείς να τη γυρίσεις όλη χωρίς να αγγίξει το πόδι σου γκάζι και φρένο. Γιατί μένουν εδώ όλοι οι φίλοι μου. Γιατί και λοιπά και λοιπά.

Ωστόσο, ας είμαστε ειλικρινείς. Μένω εδώ μέχρι να βρεθεί κάποιος αρκετά ευγενικός ώστε να μου παρέχει το εισόδημα για να μπορέσω να μετακομίσω...ας πούμε στη Ρώμη της Ιταλίας, στην Βαρκελώνη της Ισπανίας, στο Λονδίνο της Αγγλίας, ή σε κάποια άλλη μεγάλη πόλη μιας συμπαθέστατης χώρας. Τώρα αν ο χρηματοδότης και χορηγός μου θελήσει να με στείλει στο εξωτικό Μαϊάμι, δε θα πω και όχι. Αθήνα λοιπόν μένω προσωρινά μέχρι το προαναφερθέν κύμα να με πάρει και να με σηκώσει, πετώντας με θεαματικά σε κάποια ξεχασμένη ακτή.

ΥΓ: Μη με ξεσινερίζεστε. Έχω αλλεργία τόσο έντονη που νομίζω ότι ο εγκέφαλος μου βιώνει κάποιου είδους διαρροή, κι απ'ότι καταλαβαίνω, μέσα σε όλο αυτόν τον κατακλυσμό χάνονται και οι πολύτιμες ζωές των εγκεφαλικών μου κυττάρων. Ενός bit σιωπή.

ΥΓ2: Συνόδευσέ με στις ανούσιες δημοσιεύσεις! Ας μολύνουμε μαζί τον ιστότοπο! Εσύ γιατί μένεις εκεί που μένεις;;

Στο χωριό που νυχτώνει από τις 7

By Carina

Είναι έθιμο πλέον οι καλοκαιρινές μου διακοπές να κλείνουν τον κύκλο τους με μια δεκαήμερη (ενίοτε και εικοσαήμερη) παραμονή σε ένα ορεινό χωριό της Άρτας. Πείτε με αργόστροφη...αλλά μέχρι πρότινος το χωριό μου ήταν για μένα ένας τόπος με τη μαγική ιδιότητα να υπάρχει για 5 μέρες τα Χριστούγεννα, 5 το Πάσχα, και 15 το καλοκαίρι. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο εξαφανιζόταν σε ένα αδιευκρίνιστο μέρος, το επονομαζόμενο "πίσω μέρος του μυαλού μου", όπου και παρέμενε μέχρι τις επόμενες διακοπές. Φέτος όμως είχα μια αναλαμπή, από την πρώτη κιόλας μέρα της παραμονής μου σε αυτό το μέρος!

Εδώ λοιπόν έχουμε μια γειτόνισσα 90 χρονών. Καλά το ότι δε μοιάζει για 90 δεν το συζητάω καν. Αυτή η γυναίκα έζησε δύο παγκόσμιους πολέμους, φτώχεια, πείνα, κατοχή, παγετούς και ξηρασίες. Κι όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα της σήμερα είναι η...χολέρα που έπιασαν οι αγγουριές της.

Αυτή η γριούλα (η θεία, γιατί όλοι εδώ πέρα θείοι είναι) ήρθε χτες για επίσκεψη, απρόσκλητη, όπως πάντα φυσικά. (Να ένας νόμος της επαρχίας: οι πόρτες όλων των σπιτιών είναι ανοιχτές 16/7, αφήνω και ένα 8ωρο για τον βραδινό ύπνο) Καθόταν λοιπόν και συζητούσε με τη γιαγιά μου, κι εγώ, καθαρά από κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, καθόμουν και τις άκουγα. Η συζήτηση αφορούσε τις προαναφερθείσες αγγουριές, έναν απρόσμενο επισκέπτη της θείας από την Αθήνα (φίλο του αδερφού της που ήρθε να αγοράσει γάλα από τα ζώα της, αλλά κατάλαβε εκ των υστέρων ότι αυτός ο άνθρωπος είναι κολλητός του αδερφού της και ντράπηκε που δεν του προσέφερε κάτι να φάει), το μικρό προβατάκι που γεννήθηκε πριν λίγες εβδομάδες (είναι υπέροχο, άσπρο και αφράτο, πεντακάθαρο και αθώο, καμία σχέση με τα μεγάλα πρόβατα), τις εγγονές της θείας...και...ε κάπου εκεί βαρέθηκα και βγήκα έξω.

Αυτό που με εντυπωσίασε (γιατί δεν το είχα συνειδητοποιήσει τόσο καιρό) είναι πως το χωριό μου, όπως κάθε χωριό, έχει τη δική του αυτόνομη ζωή, που κινείται σε διαφορετικούς χρόνους από την πόλη. Εδώ δεν υπάρχει κρίση, άγχος, προβλήματα. Υπάρχει μόνο πρωινό ξύπνημα, αγωνία για τα ζώα που είναι να γεννηθούν, στεναχώρια για τις κότες που έσκασαν από τη ζέστη. Κάποιες φορές η ζωή έξω από εδώ εισβάλλει στην καθημερινότητα, με κουτσομπολιά για τον γιο της τάδε που χώρισε, την κόρη του δείνα που μεγαλουργεί στην πρωτεύουσα, το εγγόνι ενός τρίτου που απολύθηκε...αλλά όλα αυτά είναι ευχάριστα μικρά διαλείμματα από μια κατά τ'άλλα ήσυχη καθημερινότητα.

Υπάρχει λοιπόν ζωή και έξω από την Αθήνα, τη βαβούρα, το στρες, το τρέξιμο, το καυσαέριο...να πω κι άλλα; Μικροί κρυμμένοι "παράδεισοι", χωμένοι ανάμεσα σε βουνά, όπου τα άσχημα νέα των πόλεων δεν φτάνουν ποτέ. Αλλά σσσσςςςςς...ας μην το μάθουν αυτό οι εξαίσιοι πολιτικοί μας γιατί μπορεί να επιβάλλουν φόρο σε όσους ζουν χωρίς άγχος, αναπνέουν καθαρό αέρα, και πίνουν δροσερό μη επεξεργασμένο νερό.

Στο μεταξύ, ας απολαύσουμε τη μεσημεριανή μας σιέστα κι ας μην σκεφτόμαστε από τώρα την γκρίζα Αθήνα που μας περιμένει...Εξάλλου, είμαστε αισιόδοξοι άνθρωποι, κι έτσι για εμάς, υπάρχουν κι άλλα χρώματα πέρα από το άσπρο, το μαύρο, και το γκρι. Ένα φούξια ας πούμε δε θα ήταν άσχημο!

PS: Έμαθα και μια καινούρια λέξη: σουργιάνι, που σημαίνει ρεζίλι. Κατάλοιπο των Τούρκων; Ποιος ξέρει...Τρέμε Μπαμπινιώτη!

Multicolour

 By Carina

Υπάρχουν δύο τρόποι να βλέπεις τον κόσμο:...

Ο ασπρόμαυρος...

...και ο πολύχρωμος.

Όπως όμως κι αν κοιτάζεις...

...μερικές φορές και με τρομαγμένο βλέμμα...

 ....να θυμάσαι να έχεις πίστη στον εαυτό σου...σε αυτά που αγαπάς...σε αυτά που θέλεις να κάνεις...σε όσα ονειρεύεσαι κρυφά...και φωναχτά...

...σε όσα νόμιζες ότι δε μπορούσες να κάνεις (ακόμα και να φτιάξεις κολάζ με δύο φωτογραφίες χωρίς να σε βοηθήσει κανείς!).

Αν η ζωή είναι παιχνίδι, δεν τελειώνει ποτέ. Όσο χρονών κι αν είσαι. Βγάλε τη γλώσσα, όχι για να δείξεις πόσο αδιαφορείς για τον κόσμο, αλλά για να θυμηθείς πώς είναι να προσπαθείς να συγκρατήσεις το γέλιο σου...

 Οι θλιβερές σου ιστορίες...

...και μερικές φορές και οι θλιβερές ιστορίες των άλλων (εδώ φωτογραφία από αναπαράσταση δωματίου στο υπερωκεάνιο "Ο Τιτανικός"), θα σε ακολουθούν παντού.

Μοιράσου αυτό που σε πνίγει, προσπάθησε να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, με τα αισθήματά σου, αντιμετώπισε το παρελθόν σου, ξεπέρασέ το, και ζήσε το παρόν σου. Φόρα ένα χαμόγελο, οπλίσου με δύναμη απ'όσα σε κάνουν να νιώθεις χαρούμενος, και θα είσαι αρκετά δυνατός για εκείνα που έρχονται...

 ...ακόμα κι αν βρεθείς εκτεθειμένος, σαν γυμνή κούκλα βιτρίνας τα μεσάνυχτα.

PS: Έτσι γιατί βρέχει και με έπιασε μια μελαγχολία...
Οι φωτογραφίες είναι copyrighted by me, από Art Athens 2010, Public, και στιγμιότυπα της γειτονιάς.


PS2: Να και το τραγούδι της ανάρτησης...The Cool Song...

Hey, baby, take a look at me / I think I'm ready for the kick-down 

You can take a look at the bozo / You can make a rest somewhere / You can have my chair 

What do I tell you now / Will you ever know somehow / Please do not understand / That I am a normal man

Late Night Wondering

By Carina

"Η μνήμη είναι το μόνο που έχουμε. Διάλεξε την καλύτερη."

Η μνήμη είναι επιλεκτική. Δε θυμόμαστε τις χιλιάδες εκδοχές μιας κατάστασης, παρά μόνο αυτή που μας συμφέρει. Η μνήμη είναι ύπουλη. Σου φανερώνεται εκεί που δεν την περιμένεις. Θολώνει το παρόν σου με την ξεθωριασμένη ομίχλη του αμφίβολου παρελθόντος. Η μνήμη...γένους ουδετέρου, που ξυπνάει στις θηλυκές νύχτες και σκοτεινιάζει τις πληθυντικές μέρες.

"Ξέρω ότι αυτό που κάνω δεν είναι σωστό. Αλλά παρ'όλα αυτά το συνεχίζω."

Γιατί μπορώ; Γιατί έτσι είμαι; Γιατί βαρέθηκα να με λένε καλό; Κάποτε θα το σταματήσω κι αυτό. Ας ελπίσω να είναι από επιλογή κι όχι από τιμωρία.

"Ποτέ δε θα κάνεις κομμάτια εσύ την ψυχή μου..."

Μη λες ποτέ. Χωρίς το πρώτο ποτέ.

"...θα'σαι πάντα βατράχι του παραμυθιού μου"

Μπορεί να σε φιλήσω...μπορεί κι όχι. Προτιμώ να κρατάω ένα βατράχι ελπίζοντας ότι εκεί κρύβεται αυτό που ψάχνω (τι ψάχνω;;) παρά να σε φιλήσω και να είμαι η απελπισμένη που φίλησε έναν βάτραχο. Life ain't nofairytale.

"Ακόμα κι αν φύγεις για τον γύρο του κόσμου, θα'σαι πάντα δικός μου..."

Ο γύρος του κόσμου είναι μεγάλη απόσταση...

"Τα ήσυχα βράδια η Αθήνα θα ανάβει σαν μεγάλο καράβι..."

Καημένη Αρλέτα, η Αθήνα δεν κοιμάται πια τα βράδια...Εκκωφαντικός ο αναστεναγμός...

Ο κόσμος ξεμακραίνει, είναι βράδυ, μη μιλάς
ωραία στιγμή μου ξένη, στάσου λίγο αν μ'αγαπάς

Κάποτε

 By Carina

Είχα πει ότι δε θέλω αυτό το blog να πάρει πολιτικό χαρακτήρα. Όλοι ξέρουν να μιλάνε για αυτά τα θέματα, δεν υπάρχει ανάγκη για μια ακόμα τέτοια σελίδα. Αλλά με αυτά που γίνονται σήμερα στην Αθήνα, και εδώ και χρόνια στη χώρα, δε μπορώ απλά να σωπάσω.

Από πού να ξεκινήσω;

Από το θάνατο τριών ανθρώπων; Καμία δικαιολογία, καμία συγνώμη, τίποτα δεν είναι αρκετό για να ξεπλύνει το αίμα αυτών των ανθρώπων από τα χέρια εκείνων που έριξαν τη μολότοφ. Η αντίδραση, η διαδήλωση, όλα έχουν ένα μέτρο. Αν πάψεις να σέβεσαι την ανθρώπινη ζωή, έχεις πάψει να είσαι άνθρωπος. Ούτε ζώο δε μπορεί να σε χαρακτηρίσει κάποιος. Ζώα είναι αυτοί που καίνε ασύστολα και αναρτούν πανό στην Ακρόπολη. Εσύ που σκότωσες, όποιος κι αν είσαι, δεν αξίζεις καν να λέγεσαι ζώο. Η ζωή σου δεν έχει καμία αξία πλέον.

Έχουμε χωθεί τόσο βαθιά που δε μας ξελασπώνει τίποτα. Είμαστε χαμένοι. Δεν είμαστε τίποτα. Αν ζούσε κάποιος αγωνιστής του '21, θα αυτοκτονούσε. Πού πήγαμε τη χώρα; Κανένας σεβασμός πλέον; Απευθύνομαι σε όλους, πολιτικούς, κομματόσκυλα, απλούς ανθρώπους. Πώς μπορούμε να κοιτάζουμε γύρω μας και να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας; Υπάρχει κανείς που να αγαπάει ακόμα την Ελλάδα; Να μην είμαστε εθνικιστές, αλλά να σεβόμαστε το χώμα που πατάμε, τη ζωή που μας δόθηκε, και τους ανθρώπους γύρω μας. Ας σεβόμαστε την ελευθερία μας, την αναπνοή που παίρνουμε τόσο αβασάνιστα, γιατί κάποτε τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν δεδομένα.

Είμαστε κατάπτυστοι. Όλοι μας. Μπορεί εσύ και εγώ να μην έχουμε σηκώσει όπλο, βάλει φωτιά, χτυπήσει κάποιον, κλέψει, αλλά έχουμε πονέσει, έχουμε αδιαφορήσει, έχουμε βρομίσει το χώρο μας. Τα εγκλήματα ξεκινούν από τη σκέψη. Για όσους έχουν διαβάσει το 1984, είναι ξεκάθαρο γιατί οι αρχές μιλούσαν για "έγκλημα σκέψης". Η σκέψη οδηγεί στην πράξη, και ένα μολυσμένο μυαλό δεν κάνει αγνές πράξεις.

Ο κόσμος δε θα καταστραφεί από μετεωρίτες, ιούς, έκρηξη πλανητών. Θα καταστραφεί από τους ανθρώπους. Τι υπέροχα πλάσματα που είμαστε, παίρνουμε το πιο αγνό πράγμα στον κόσμο και το διαλύουμε. Δημιουργούμε κάτι και στο τέλος αυτή η δημιουργία παίρνει το πάνω χέρι. Βλέπε το χρήμα. Πώς αφήσαμε αυτά τα κομμάτια χαρτί να κυριέψουν τις ζωές μας; Να μας κάνουν άπληστους; Κλέφτες, δολοφόνους; Γιατί; 

Ας αποδοθεί δικαιοσύνη επιτέλους. Στους δολοφόνους, όλους τους δολοφόνους. Στους κλέφτες. Σε αυτούς που καταστρέφουν τη χώρα εν γνώσει τους. Σε όλους όσους κάνουν κακό για δικό τους όφελος. Πού είναι η δικαιοσύνη;

Τι στο καλό πήγε στραβά με εμάς;

Δε θέλω να κινδυνολογώ. Αλλά με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Στεναχωριέμαι για τη χώρα μου, γιατί δε θέλω να τη βλέπω να καταστρέφεται. Στεναχωριέμαι για τα παιδιά που γεννιούνται τώρα, γιατί δε θα είναι ποτέ αγνά. Στεναχωριέμαι για τη γενιά μου, γιατί η ανεμελιά τελειώνει κάπου εδώ. Στεναχωριέμαι που νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι, ότι θα ζήσουμε αιώνια. Ο χρόνος όλων είναι μετρημένος. Αν μπορούσαμε να τον χρησιμοποιήσουμε για να προσφέρουμε κάτι όμορφο στους επόμενους...τι καλά που θα ήταν.

Η ελπίδα κάπου εδώ γύρω είναι. Πάντα υπάρχει κρυμμένη σε μια γωνιά. Το ερώτημα είναι...πότε θα δούμε μια φωτεινή ημέρα με πραγματικά χαμογελαστούς και ήρεμους ανθρώπους;

Με μια λέξη; Κάποτε.

Η Μεγάλη Ανάρτηση

By Carina

Αγαπητέ αναγνώστη (γιατί είμαι σίγουρη ότι μας έχει μείνει μόνο ένας, κι αυτός σκέφτεται να την κάνει σιγά-σιγά. Επ, πού πας; Σε τσάκωσα! Εδώ θα κάτσεις, να διαβάσεις!),

Μετά από ένα μήνα απουσίας, αποφάσισα να επιστρέψω δριμύτερη με μια...μεγάλη ανάρτηση, που θα σε κάνει να βαρεθείς τη ζωή σου, να πατήσεις skip to the end, και να αφήσεις ένα ξερό σχόλιο "Πολύ ενδιαφέρον", έτσι για τα μάτια του κόσμου της Carina. Θα σε συμβούλευα να οπλιστείς με υπομονή γιατί όσα σκοπεύω να γράψω αφορούν και εσένα. Μην γυρνάς την πλάτη σε αυτό το blog. Μην γυρνάς την πλάτη σε αυτούς που θέλουν το καλό σου. Αν νοιαστείς για εμάς, θα νοιαστούμε και εμείς για εσένα. Μπορείς να κάνεις τη διαφορά, με ένα σου μόνο σχόλιο. Στις 20 Απριλίου...σχολιάζουμε στο mialampa! (Αν δεν κατάλαβες, προσπάθησα να μιμηθώ προεκλογικό σποτ. Αλλά νομίζω ότι οι πολιτικοί επικοινωνιολόγοι είναι άφταστοι σε μπουρδολογία, ακόμα και για εμάς που το σπουδάζουμε το πράγμα.)

Λοιπόν! Τέρμα ο πρόλογος.

Σε αυτή την ανάρτηση θέλω να μιλήσω για τρία πράγματα: τις απεργίες, τον εικοσάλογο του καλού επιβάτη των Αστικών Λεωφορείων, και για άλλα μικροζητήματα που με απασχολούν.

Απεργίες

Οι απεργίες που γίνονται τον τελευταίο καιρό ποσώς με απασχολούν, μου έχουν σπάσει τα νεύρα, έχουν αρκετό ενδιαφέρον από κοινωνιολογική πλευρά. Είναι εξαιρετικά interesting να σκεφτεί κανείς τι χαμός επικρατεί όταν απεργούν οι ταξιτζήδες. Μιλάμε γίνεται της μουρλής. Συνωστίζονται όλοι στα ΜΜΜ, τα ΜΜΜ εντωμεταξύ αργούν περισσότερο, επικρατεί ένταση, και δεν τα'χαμε ήδη όλα, οι ταξιτζήδες κλείνουν και τους δρόμους να μας βγαίνει η πίστη μέχρι να γυρίσουμε σπίτι μας. Έλα όμως που χωρίς ταξί δε γίνεται.

Προσωπικά, σιχαίνομαι τα ταξί. Μέσα στο Πάσχα μπήκα σε ταξί όπου ο οδηγός έβλεπε Βουγιουκλάκη την ώρα που οδηγούσε. Το πώς δεν τρακάραμε, η Μάρθα Βούρτση το ξέρει. Μετά από λίγες μέρες, μπήκα σε έναν άχρηστο από αυτούς που πηγαίνουν σαν κότες σε άδειο δρόμο επίτηδες για να πάρουν περισσότερα. Για να μη μιλήσω για τις γελοίες στρογγυλοποιήσεις (2,75 λέει; Κάντο 3 γιατί δεν έχω ψιλά). Εγώ φταίω τώρα να σε...ψιλοκόψω με τον μπαλτά; Άτιμοι ταξιτζήδες, πέφτω στην ανάγκη σας μόνο αργά τα βράδια, και επειδή με παρασύρουν άλλοι. Δε θα αρχίσω να οδηγώ; Από το φόβο σας, θα κλειδαμπαρωθείτε στα σπίτια σας και δε θα ξεμυτάτε για κανένα απολύτως λόγο.

Προσθέτω φωτογραφία από πρόσφατη απεργία των ταξιτζήδων όπου είχαν κλείσει το Σύνταγμα με καμιά πενηνταριά ακινητοποιημένα αυτοκίνητα. Τόση κιτρινίλα μέσα στο μεσημέρι...σε προκαλεί να της βάλεις φωτιά!

Να μη μιλήσω τώρα για την κοινή απεργία ταξί-ΜΜΜ την προηγούμενη Πέμπτη. Ποδαράτο ή αυτοκινητάτο, αλλιώς στο σπιτάκι σου και μη βγάζεις άχνα. Παρ' όλα αυτά, στη σχολή μου έκαναν μάθημα. Σχόλιο ουδέν.

Φυσικά, η πιο γελοία απεργία, είναι αυτή των περιπτεράδων σήμερα. Με ποια αιτήματα απεργούν...κανείς δεν ενδιαφέρεται να ψάξει. Αν κάνουν πορεία πάντως, παρακαλούνται να πετούν στους ΜΑΤατζήδες τσιγάρα, σοκολάτες, τσίχλες, και κανένα εισιτήριο για τα λεωφορεία, γιατί με την απεργία βάζω στοίχημα ότι πολύς κόσμος θα μπήκε σε ΜΜΜ χωρίς εισιτήριο. Και τι να σου πει ο ελεγκτής; Πάρτο με τα πόδια; Ας το ήξερες; Πού τα πουλάς αυτά, ρε; Έχε πάντα μαζί σου ένα έξτρα εισιτήριο. Δίπλα από ένα χιλιοτυλιγμένο πεντάευρω (για έκτακτη ανάγκη) και την ταυτότητά σου, γιατί -λέει- τώρα κάνουν και εξακρίβωση στοιχείων όλοι αυτοί οι τύποι με τις μπλε στολές, και αν δεν έχεις ID μαζί, σε πάνε στο αστυνομικό τμήμα. Τώρα αν τους ζητήσουμε εμείς ταυτότητα, θα θεωρηθεί ότι κάνουμε αντίσταση κατά της αρχής; Κι αν είσαι διάσημη και σου ζητήσουν ταυτότητα, και μετά αποκαλύψουν στην Σκορδά την πραγματική σου ηλικία, φταις να γίνεις αναρχική; Ε πες μου, φταις;

Πάντως πέρα από την πλάκα, η απεργία των περιπτεράδων δεν είναι παίξε-γέλασε. Λίγο να διψάσεις με τέτοια ζέστη που κάνει αυτές τις μέρες, λίγο να σε πιάσει μια λιγούρα βρε παιδί μου, λίγο να έχεις καυτό ραντεβού και να έφαγες τζατζίκι πριν...ε πέφτεις στην ανάγκη τους! Ου διψάσεις και Ου έχεις λιγούρα σε αυτή τη χώρα.

Ακολουθεί φωτογραφία περιπτέρου στην Κοραή (στο κέντρο) που δε φοβάται να δηλώσει περίτρανα ότι "Ναι, και εμείς άνθρωποι είμαστε, και θέλουμε να απεργήσουμε". Βέβαια, το συγκεκριμένο περίπτερο δεν ήταν κλειδαμπαρωμένο όπως τα άλλα, πράγμα το οποίο με οδηγεί στην εξής σκέψη: Μήπως η λέξη "Απεργία" ήταν απλά ένα καμουφλάζ που κρύβει από πίσω έναν στυγνό απεργοσπάστη που εξακολουθεί να πουλάει καλούδια στους περαστικούς, παρά την γενική απεργία των συναδέλφων του; Κρίμα που δεν το σκέφτηκα εκείνη την ώρα, να έκανα μια...επιτόπια έρευνα...

Ο Εικοσάλογος του καλού επιβάτη των λεωφορείων

Μπήκα σήμερα σε δύο λεωφορεία και με έκπληξη διαπίστωσα ότι είχαν κολλήσει ένα φυλλάδιο με οδηγίες προς τους επιβάτες. Ακολουθεί κουνημένη αλλά, παρ' όλα αυτά, ικανοποιητική φωτογραφία.

Μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι ο επιβάτης απαγορεύεται να:

• "Ταξιδεύει" (τα εισαγωγικά δικά μου γιατί πήγαινε από Πειραιά Κηφισιά με το 550 σε ώρα αιχμής και πες μου μετά αν θα γκρινιάξεις ξανά για τη διαδρομή Πειραιάς-Πάρος) χωρίς επικυρωμένο εισιτήριο.
• Να είναι μεθυσμένος ή υπό την επήρεια ναρκωτικών. (Πλέον θα σου κάνουν αλκοτέστ πριν μπεις για να μην...."τρακάρεις" τους συνεπιβάτες σου)
• Να συμπεριφέρεται άσεμνα, προκλητικά, ή προσβλητικά. (....)
• Να ξαπλώνει στα καθίσματα και να κοιμάται. ("Παρακαλείται ο επιβάτης στη γαλαρία να ξυπνήσει. Άντε, το κάναμε εδώ μέσα λεωφορείο του Χάρι Πότερ. Μήπως να σου φέρουμε και καμιά ζεστή σοκολάτα;")
• Να χρησιμοποιεί mp3 κλπ με τέτοιο τρόπο που να ενοχλεί τους υπόλοιπους. ("Μα καλά ρε παππού, δε συ αρέσει η GaGa; Η γυναίκα είναι ΘΕΑ!")
• Να κάνει προπαγάνδα. ("OMG ας γίνουμε όλοι Σαϊεντολόγοι μήπως γνωρίσουμε τη μικρή Σούρι από κοντά!")
• Να ρυπαίνει τα οχήματα. (Αν δεν έχεις κάνει μπάνιο πριν μπεις στο λεωφορείο, θα σε διώχνουν. Ούτε καν να το σκεφτείς να φταρνιστείς. "Τι είναι αυτό που έριξες κάτω; Τρίχα από τα μαλλιά σου;; Μάζεψέ την ΤΩΡΑ!")
• Να χρησιμοποιεί μουσικά όργανα. ("Κι εγώ πού θα κάνω εξάσκηση στη φλογέρα γαμώτο;;")

Καλά όλα αυτά. Αυτό που δε λέει είναι τι θα γίνει αν κάποιος κάνει κάτι ή όλα (Ιιιιιιιι!!!) από αυτά. Θα τον κάνει ντα ο οδηγός; Θα αποκτήσει μητρώο κακού επιβάτη; Θα τον γιουχάρουν; Θα τον κατεβάσουν από το όχημα; Κι αν ναι, θα του πάρει κάποιος το εισιτήριο για να μην επιβιβαστεί σε άλλο λεωφορείο; Αυτές τις απορίες θα ήθελα να μου λύσουν οι κύριο εργαζόμενοι των Αστικών Λεωφορείων.

Μιας και έγινε το πρώτο βήμα για τη βελτίωση των συνθηκών στα ΜΜΜ, προτείνω να γράψουμε εμείς οι επιβάτες τον δεκάλογο για την καλή συμπεριφορά των οδηγών. Μεταξύ αυτών πρέπει να περιλαμβάνονται οπωσδήποτε τα εξής:

• Ο οδηγός απαγορεύεται να ακούει δυνατά μουσική τύπου ελαφρολαϊκά, σκυλάδικα, κλαψιάρικα, τσάμικα και όσα ακούγονται στους γάμους. Επιτρέπεται ροκ, mainstream, και λάτιν για τις ζέστες του καλοκαιριού.
• Ο οδηγός οφείλει να ανοίγει την πόρτα σε όποιον έχει τρέξει με τη γλώσσα έξω για να προλάβει το λεωφορείο.
• Ο οδηγός οφείλει να είναι στην ώρα του στα προκαθορισμένα δρομολόγια, κι αν αργεί να αυτοκτονεί όπως κάνουν στην Κίνα να ζητάει συγνώμη σε κάθε στάση.
• Ο οδηγός οφείλει να δίνει οδηγίες περί στάσεων όταν του ζητούνται και να μην το παίζει θεός επειδή ξέρει "ποια είναι η στάση δίπλα στο ΙΚΑ Ζωγράφου."

Σας προτρέπω να προσθέσετε τις δικές σας προτάσεις και όλοι μαζί να φτιάξουμε ένα φυλλάδιο το οποίο και θα μοιράζουμε στους οδηγούς.

Ουπς. Αυτό απαγορεύεται σύμφωνα με τον εικοσάλογο του καλού επιβάτη. Αν όμως ανεβούμε, δώσουμε το φυλλάδιο, και κατεβούμε πριν κλείσουν οι πόρτες, δε θα θεωρούμαστε επιβάτες. Έτσι δεν είναι;

Άλλα μικροζητήματα που με απασχολούν

Πότε θα φύγει επιτέλους η άνοιξη; Μέχρι να τελειώσει, θα έχει αδειάσει όλος μου ο εγκέφαλος από το πολύ φύσημα της μύτης, και τα μάτια μου θα ανταγωνίζονται επάξια τους κόκκινους φακούς επαφής του Μάριλυν Μάνσον.

Το άλλο με το ηφαίστειο στην Ισλανδία; Εγώ το λέω, και να το θυμάστε. Κάπως έτσι ξεκινάει η καταστροφή του κόσμου. Πλήθος ανθρώπων εγκλωβισμένοι σε ξένες χώρες, που φρικάρουν και συνειδητοποιούν πόσο τους λείπει η χωρούλα τους. Πανικός για μια θέση σε ένα πούλμαν, και ξαφνικά τα roadtrips δε φαίνονται και τόσο κακή ιδέα.

Αφήσαμε τη γρίπη Η1Ν1 και πιάσαμε το ΔΝΤ. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, γι' αυτό ακούς. Μοιράζουν πουθενά μάσκες για να μην κολλήσουμε;

Παθαίνει κανείς τίποτα αν μείνει χωρίς σοκολάτα για 22 μέρες;

Τι λιακάδα είναι αυτή!...Θέλω να πάω για βουτιές και παγωτό! Αλλά ξέχασα... έχω κόψει τα γλυκά.

Κι αν έφτασες ως εδώ και τα διάβασες όοοοολα, σε συγχαίρω και σε χρίζω "αναγνώστη του μήνα". Θα επισυνάψω και ειδική φωτογραφία να την κολλήσεις στον τοίχο σου για να τη βλέπεις κάθε μέρα και να σου φτιάχνει η διάθεση. Πολύ Ουάου.

ΠιΕς: Μιας και κάποιοι αξιόλογοι άνθρωποι σχολίασαν (ναιιιιιι!), έφτιαξα μια εικονίτσα για εσάς! Βουαλά! Κι αν σας αρέσει, να την βάλετε στο blog σας! Μερσίιιιι!