Jane ψάχνει Tarzan

by Carina lookwhosback

 



 

Διάβασα πριν λίγο καιρό αυτό το άρθρο, της αγαπημένης μου στήλης στην Athens Voice, η οποία μιλάει στα βάθη της ψυχής και του γυναικείου μου είναι, και άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως ισχύει πως οι άντρες δεν φλερτάρουν πια. Προσπαθώ να θυμηθώ όλες τις νυχτερινές μου εξόδους τους τελευταίους μήνες, για να δω πού θα γείρει η πλάστιγγα, μα δυσκολεύομαι λιγάκι, αφού με έχουν φλερτάρει ουκ ολίγοι (άσχετα που πολλοί δεν πήραν τηλέφωνο ποτέ, αλλά αυτό είναι θέμα άλλης κουβέντας, από αυτές τις δίχως τέλος). Αλλά έχουν υπάρξει και βραδιές, πιο ξερές κι από την Σαχάρα, που όχι φύλλο, ούτε κόκκος σκόνης δεν κινούταν στην ατμόσφαιρα. Που αναρωτιέσαι μήπως είσαι αόρατη, ή έχεις λερωθεί με το κόκκινο κραγιόν σου, και γι'αυτό αποφεύγουν όλοι το βλέμμα σου. Που πέφτει η αυτοπεποίθηση σου πιο χαμηλά κι από τα τάρταρα, καθώς ξαπλώνεις κουρασμένη, λίγο μεθυσμένη, και πολύ απογοητευμένη, για μια ακόμα άκαρπη βραδιά νοτισμένη με φρούδες ελπίδες.

 

Θυμάμαι το καλοκαίρι, που ήμασταν στη Σκιάθο, και γίναμε μάρτυρες του εξής σκηνικού, χαρακτηριστικού της σύγχρονης γενιάς των αντρών, προς μεγάλη απογοήτευση μας: μια κοπέλα έπιασε την κουβέντα σε έναν τύπο που της άρεσε, και άρχισαν να μιλάνε, και ενώ εκείνη τον κάρφωνε όλο το βράδυ, αυτός είχε κάνει κλίκα με την παρέα του, όπου συζητούσαν όλοι με σκυμμένα τα κεφάλια αν όντως ενδιαφέρεται η κοπέλα, και όταν εκείνη έφευγε, τον χαιρέτησε, δεν της ζήτησε κινητό, αλλά της είπε γεμάτος απογοήτευση "φεύγεις από τώρα;". Και μείναμε εμείς να αναρωτιόμαστε τι άλλο έπρεπε να κάνει αυτή η κοπέλα για να τον προσεγγίσει. Μήπως να του δώσει ένα πλαστικοποιημένο ταμπελάκι με όλα τα στοιχεία της, και για τίτλο τη φράση "Call me_ίσως να σου βγει σε καλό"; Πόσο πιο ξεκάθαρο θα μπορούσε να είναι το ενδιαφέρον της, και εν τέλει, γιατί φοβούνται τόσο πολύ να ρισκάρουν πλέον οι άντρες; Ο άντρας κυνηγός πέθανε, και στην κηδεία του έκλαψαν πολλές wanna-be μανούλες. End of story.

 

Από την άλλη όμως, έχω γνωρίσει και ανθρώπους, που με το πρώτο μου βλέμμα, βρήκαν έναν έξυπνο τρόπο να με προσεγγίσουν, και με πολύ άνεση, και μπριο, μου μίλησαν όπως ένα ανθρώπινο ον προς ένα άλλο ανθρώπινο ον: είμαι ο τάδε, τι κάνεις; Κια βρεθήκαμε να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, περί κρίσης και ανεργίας, περί χόμπυ και ονείρων, και ανταλλάξαμε εν τέλει αριθμούς, και βγήκαμε και για ένα ποτό. Αυτό μου δίνει μια ελπίδα πως υπάρχουν ακόμα "μάγκες που φλερτάρουν", που δεν τους πάτησαν τα τρένα του μοντερνισμού, πως υπάρχουν έξοδοι όπου κάποιες από τις προσδοκίες μας έρχονται παρέα για να εκπληρωθούν, και πως δεν είναι όλα τόσο τραγικά, και δεν μπαίνουν αναγκαστικά στο ίδιο τσουβάλι. Πως μπορεί μια μέρα να γνωρίσουμε κάποιον αξιόλογο, πως δεν πάει κάτι στραβά με εμάς, πως αυτοί που δεν μας προσεγγίζουν είναι άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς δε θα είχαν κάτι να μας προσφέρουν, πως δεν γίνεται κάθε βραδιά να συνοδεύεται και από ένα κοπλιμέντο, γιατί θα έχανε την αξία του το παιχνίδι. Πως ο άνθρωπος που ψάχνουμε είναι ήδη δίπλα μας, και τελικά εμείς είμαστε οι μάγκες που δεν φλερτάρουν πια, γιατί φοβόμαστε την απόρριψη που πονάει πιο πολύ όταν έχεις επενδύσει κάτι περισσότερο από ένα appletini και μερικά τυχαία βλέμματα.

 

Το πρόβλημα μας λοιπόν, δεν είστε όλοι εσείς που κοτεύετε να μιλήσετε, αλλά όλες εμείς που περιμένουμε από εσάς να το κάνετε. Αν θέλουμε να ξυπνήσουν τα τρένα, για να μην καταλήξουμε στα τρένα, πρέπει να πιάσουμε τα θέλω μας από τα ηνία, και να προχωρήσουμε στο ηλιοβασίλεμα, σαν το Λούκυ Λουκ που ξεπάστρεψε μια ακόμα γενιά κακοποιών. Είμαι ένας φτωχός και μόνος cowboy...

 

December

by Carina lookwhosback

Χειμώνιασε...

Έπιασε κρύο...

Πλησιάζουν οι γιορτές...

Ας είναι αυτός ο μήνας γεμάτος όμορφες στιγμές, με αγαπημένους ανθρώπους, και ζεστές καρδιές!

*Όλες οι φωτογραφίες από το Weheartit

Όταν δε μπορείς να έχεις αυτό που θέλεις

by Carina lookwhosback

Μερικές φορές χρειάζεσαι απλά ένα διάλειμμα. Όταν δεν μπορείς να έχεις αυτό(ν) που θέλεις.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Και για το αστείο της υπόθεσης...

 

 

 

 

 

Όλες οι photos από το My Modern Met

 

Dear City

by Carina lookwhosback

 



 

Η Αθήνα μου αρέσει. Ό,τι και να λένε, ό,τι και να λέω. Μου αρέσει το απρόβλεπτο της, μου αρέσουν τα στενάκια, μου αρέσουν τα μικρά μαγαζάκια, μου αρέσουν όλα όσα ανακαλύπτω.

 

Όπως το παζάρι βιβλίου στην πλατεία Κοτζιά, για ακόμα μια χρονιά, έως τις 24 Νοεμβρίου. Όπου μπαίνω πάντα με τη γλυκειά προσμονή του μικρού παιδιού που ανοίγει τα δώρα του ανήμερα της Πρωτοχρονιάς. Με αυτόν τον ενθουσιασμό που γεννούν τα βιβλία με την νοσταλγική μυρωδιά του χαρτιού καθώς με καλούν να τα εξερευνήσω, όλα, ένα προς ένα. Από όπου βγαίνω πάντα με μια αγκαλιά βιβλία με αποτέλεσμα να πιάνονται τα χέρια μου μέχρι να φτάσω σπίτι. Φέτος είμαι περήφανη για τις αγορές μου: από ένα βιβλίο του Άντλερ και του Μπάροουζ, έως την αγαπημένη μου Ιρλανδή Κάθυ Κέλλυ και το ξενόγλωσσο μυθιστόρημα σε μετάφραση του "in" Κορτώ.

 

Καθώς προχωρούσα στη Σταδίου, κοιτούσα με περίσσια αγάπη τα νέα μου βιβλία και αναλογιζόμουν ποιο να πιάσω πρώτο, ενώ σκεφτόμουν με ικανοποίηση πως money spent on books is money well spent.

 

 

Εκεί που περπατάς λοιπόν στο κέντρο, πετυχαίνεις κατά λάθος το παζάρι του Ιανού, με CD που ξεκινάνε από 1.5-2 €, για τους μουσικόφιλους της κλασσικής, της τζαζ, της rock'n'roll, και των λαϊκών, ρεμπέτικων, και λίγων φρέσκων. Κάνεις μια στάση και εκεί, ίσαμε να πάρεις ένα δώρο, και συνεχίζεις τη βόλτα σου.

 

 

Καθώς περπατάς. δε μπορείς να μη θαυμάσεις ξανά τα όμορφα κτίρια του κέντρου, που η σκοτεινιά τα κάνει να δείχνουν ακόμα πιο εντυπωσιακά, ενώ κάθε λίγο και λιγάκι βγάζεις μια φωτογραφία, γιατί κάτι σου τράβηξε το βλέμμα.

Όπως αυτή η κούκλα της άδειας βιτρίνας που κοιτάζει με μόνιμα στραμμένο το βλέμμα στην κίνηση του δρόμου....

                     ...φυλακισμένη μαζί με όλες τις άλλες κούκλες που έλουζε κάποτε η δόξα...

 

 

Συχνά πρέπει να έχεις τη διάθεση να εξερευνήσεις, και έτσι ανακαλύπτεις από τον τρίτο όροφο του Ρεξ μια ιδιαίτερη θέα που σου προκαλεί ίλιγγο.

 

Γελάς λίγο χαριτωμένα όταν ανακαλύπτεις πως υπάρχουν ακόμα σινεμά που προβάλλουν ταινίες x-rated, και νιώθεις αμήχανα για όλους εκείνους τους κυρίους, άνω των 60, που μπαίνουν μέσα άνετοι και χαλαροί, ενώ η ντροπή βαραίνει τους δικούς σου ώμους που τους χαζεύεις.

 

 

 

 

Μέσα σε όλα αυτά, συνειδητοποιείς πως η Αθήνα είναι ακόμα γεμάτη γωνιές παγωμένες στο χρόνο που σου θυμίζουν εποχές μακρινές και κιτρινιασμένες, σαν τις φωτογραφίες του οικογενιακού άλμπουμ.

 

 

 

 

Και έτσι ανακαλύπτεις ξανά την πόλη σου, και έτσι ανακαλύπτεις ξανά τον εαυτό σου. Στα βιβλία, τις φωτογραφίες, και τις μοναχικές βόλτες. Και αυτό μοιάζει να είναι πιο διασκεδαστικό κι από το καλύτερο πάρτυ του κόσμου, ακόμα κι αν οικοδεσπότης ήταν ο κύριος Γκάτσμπυ.

 

 

                                        “I was within and without.

                                              Simultaneously enchanted and repelled

                                              by the inexhaustible variety of life.”  

 



Σι Γιου Σουν

by Carina lookwhosback

 



 

Είσαι η πιο αναπάντεχη γνωριμία της χρονιάς. Είσαι η πιο ειλικρινής συζήτηση που έχω κάνει ποτέ. Είσαι ο μόνος άνθρωπος που με κατάλαβε, και τον κατάλαβα σε ανταπόδοση, που με φλέρταρε όπως ήθελα, που μου έκανε τα πιο όμορφα κοπλιμέντα που μπορεί να ακούσει γυναίκα, που μου είπε ότι του αρέσω πολύ, και όμως, ακριβώς όπως και εγώ, παραδέχτηκε με κάθε ειλικρίνεια, χωρίς φόβο και αιδώ, ότι δεν αισθάνεται τίποτα. Ακριβώς όπως και εγώ.

Γνωριστήκαμε ένα Σάββατο. Περάσαμε μια Τρίτη να μιλάμε στο ιντερνετ 6 ώρες, και να φλερτάρουμε συγκαλυμμένα, νόμιζα άλλωστε ότι είχες "κορίτσι". Βγήκαμε μια Παρασκευή, 6 μόλις μέρες μετά τη γνωριμία μας. Συμφωνήσαμε σε τόσα πολλά, όχι μόνο στα φιλοσοφικά, περί ζωής και έρωτα, αλλά και στα σημαντικά, όπως ότι το τέλος του Lion King ήταν η μεγαλύτερη συναισθηματική ήττα που έχουμε βιώσει ποτέ. Κάποια στιγμή με φίλησες, και από τότε, δε σταματήσαμε να φιλιόμαστε. Σου είπα ότι μου άρεσε πολύ, και μου είπες και μένα. Σε άφησα ελεύθερο να μου μιλήσεις όταν θα ήθελες εσύ ξανά. Με έπαιρνες τα βράδια, που λίγο μου κακοφάνηκε στην αρχή, αλλά ύστερα το συνήθισα. Σου είπα ότι ελεύθερο χρόνο θα είχα ξανά την Τρίτη, και με πήρες για ποτό. Ήθελες να με πας στο στέκι σου, και ένιωσα πεταλούδες, γιατί δεν στο λένε αυτό πολλά αγόρια μετά από λίγες μέρες γνωριμίας.

Στο τελευταίο μας ραντεβού με πήγες εκεί που περνάς τα καλοκαίρια σου. Ερωτεύτηκα ξανά τα αστέρια και ένιωσα την ανάγκη να κάνω ένα ταξίδι, για να βρω τον εαυτό μου. Στον γυρισμό μιλήσαμε και συμφωνήσαμε σε όλα. Με χάιδευες με τρυφερότητα, και ήταν τόσο αντιφατικό που δεν νιώθαμε τίποτα. Σαν να είχαμε κλειδώσει τις καρδιές μας, για να μην μπει κανένα απολύτως συναίσθημα. Σε αποχαιρέτησα με ένα χαμόγελο και σε παρακολουθούσα που έφευγες μέσα στην ψυχρή νύχτα.

Έχουμε να μιλήσουμε από πότε, και η αλήθεια είναι πως μου λείπεις. Ακόμα δεν νιώθω κάτι, και είμαι σίγουρη ότι και εσύ το ίδιο, αλλά η παρουσία σου άλλαξε για λίγο τα χρώματα της παλέτας μου, και έτσι συνειδητοποίησα πως ήσουν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν.

Σι γιου σουν (?) λοιπόν, ψαράκι...

Συγνώμη κύριε, ποιος είστε;

by Carina lookwhosback

 

 

 

Η διάθεση της πρώτης εβδομάδας του Νοεμβρίου μπορεί να συνοψιστεί σε ένα μόνο στίχο:

 

 

"Κοίτα με καλά, δε μ'αναγνωρίζω πια..."

 

 

 

 

 

Ας κοιταχτούμε καλά, και εγώ, και εσείς, σε αυτόν τον καθρέφτη που στέκει απέναντι μας, και ας αναρωτηθούμε για λίγο πού πηγαίνουμε, και με ποιους σκοπούς, με ποιους ανθρώπους, και με τι μυαλό. Πολύ φοβάμαι πως βλέπουν όλοι την καταστροφική μας πορεία, εκτός από εμάς τους ίδιους. Άνοιξε τα μάτια σου, και ΔΕΣ. Πριν να έχεις αδειάσει. Πριν να έχουν αδειάσει. Πριν να χαραμίσεις όλα σου τα βλέμματα εκεί που πηγαίνουν χαμένα. Τώρα. ΤΩΡΑ.

 

 

 

 

Be your own, before there is nothing in you to own

 

 

Το τώρα δίχως ύστερα

by Carina lookwhosback

 

 

Ο κόσμος είναι μικρός. Το συνειδητοποιείς κάθε μέρα. Και έτσι όπως είναι μικρός, οι στιγμιαίες επιλογές και αποφάσεις σου έρχονται να σε στοιχειώσουν σαν το χειρότερο φάντασμα στην ιστορία του κόσμου, για το οποίο καμία ταινία δεν έχει φτιαχτεί, και το οποίο κανένας δεν τολμά να αναφέρει, σαν μια κατάρα που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Όσο τα σκέφτομαι αυτά, λέω πως πρέπει να προσέχω τι κάνω, και με ποιον το κάνω, αλλά είναι φορές που σε παρασύρουν οι στιγμές και το τώρα είναι τόσο ζωντανό που κάνει το αύριο να μοιάζει σαν μια μακρινή υπόσχεση. Σαν να θεωρείς πως αυτό το τώρα θα κλειστεί σε ένα κουκούλι από όπου δε θα ξεφύγει κανένα ίχνος παράπλευρης απώλειας, ότι το τώρα θα μείνει στο τώρα και δε θα απλωθεί και στο ύστερα. Στιγμιαία υπεροψία. Χαλάλι. Αν μη τι άλλο, το απολαύσαμε.

 

 

 

Θα σπάω τα λόγια μου

στο πρόσωπο σου

 

 

PS: Καλό Μήνα! Ας είναι Γλυκός ο Νοέμβρης...

Τσιγάρα και ΣιΝτι

by Carina

Ο τίτλος της ανάρτησης δεν έχει κάποια άμεση σχέση με το περιεχόμενο της. Ή σχεδόν. Όπως δηλώνω περίτρανα σε αυτό το κουτάκι τέρμα δεξιά (ναι, δεξιά, έτσι όπως διαβάζεις, εκεί που βλέπεις κάτι πόδια, δεν είναι δικά μου, αλλά θα μπορούσαν, είναι όμως που δε μου βρίσκεται καμιά προκυμαία εδώ κοντά) βιώνω μια κρίση, εδώ και κάποια χρόνια, όπου προσπαθώ να αποφασίσω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, και όσο το σκέφτομαι, τόσο ονειροπολώ, με αποτέλεσμα να φτιάχνω υπέροχα φανταστικά σενάρια, τα οποία γκρεμίζονται οσάν τραπουλόχαρτα στην άμμο όταν αρχίζω να σκέφτομαι όλες τις πρακτικές δυσκολίες. Στην πραγματικότητα ξέρω τι θέλω να κυνηγήσω, αλλά φοβάμαι. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω (από κάπου θα μου πεις, δεν έχει σημασία. Άλλωστε ποτέ κανείς δεν έφτασε κάπου χωρίς να κάνει το πρώτο βήμα), αλλά πιο πολύ με τρομάζει η απόρριψη. Και η αρνητική κριτική, γιατί είμαι αμαθής (κακό μαζί με το γάλα σου σαν μωρό να ακούς και επαίνους τελικά). Αλλά κυρίως η απόρριψη. Δεν ξέρω πόσες απορρίψεις μπορώ να αντέξω. Και καλά η απόρριψη, το ξεκάθαρο όχι. Ή το ας πούμε καμουφλαρισμένο και πασπαλισμένο όχι, που όλοι ξέρουν ότι είναι όχι αλλά κανείς δεν το παραδέχεται ανοιχτά. Που ναι μεν είναι αρκετά ξεκάθαρο για να σε κάνει να φύγεις, αλλά ταυτόχρονα και αρκετά ευγενικό για να φύγεις με μια σχετική ευδιαθεσία. Η χειρότερη απόρριψη είναι αυτή που δεν συνειδητοποιείς παρά μόνο αφότου έχεις περάσει αρκετό καιρό ελπίζοντας. Και είναι η χειρότερη όχι για το χαμένο χρόνο, μα γιατί καλείσαι να την αντιληφθείς μόνος σου. Μαζεύεις λοιπόν τα κομμάτια, και την επόμενη φορά συνεχίζεις, με μια δόση δυσπιστίας. Αλλά συνεχίζεις nevertheless, έως ότου, who knows. Οπότε βλέπω έναν μονόδρομο. Να προσπαθήσω. Και να πιστέψω ότι θα συμβεί. Κάποια στιγμή θα συμβεί. Έτσι;

PS: Και όπως είπε ο "Ζαχαρ"... "κορίτσι μου, μια μεθυσμένη κουβέντα είναι σαν μια καλή ζωή. Σύντομη και γεμάτη νόημα."

Οι ενδιάμεσες αποχρώσεις

by Carina lookwhosback

 

 

Έχω μια φίλη που όταν μιλάμε για τα ερωτικά μας, μου λέει πάντα αυτό που θέλω να ακούσω. Θα σε πάρει τηλέφωνο, του αρέσεις, ναι, σε κοίταξε με υπονοούμενα. Αυτή η φίλη μου επιβεβαιώνει πάντα τις κρυφές μου επιθυμίες, δίνοντας μια παράταση στις αβάσιμες φαντασιώσεις μου, που με κρατάνε ξύπνια κάποια βράδια, και ευτυχισμένη μερικά πρωινά. Ζω από κάτι τέτοιες ονειροπολήσεις, και όταν δεν έχω κάτι να φανταστώ, επιστρέφω ηττημένη στον βαρετό κόσμο της καθημερινότητας, όπου τίποτε μαγικό δε συμβαίνει, όπου κανένας άνθρωπος δε σε εκπλήσσει, όπου όλα κυλάνε βάση σχεδίου, και κανένας δεν έρχεται να σε αρπάξει στην αγκαλιά του και να σου σκάσει ένα φιλί, έτσι απλά γιατί το ένιωσε. Αυτή φίλη μου είναι ο κρυφός χορηγός των φαντασιώσεων μου. Σε ευχαριστώ "Φωτεινή", κι ας μην το ξέρεις.

 

Έχω έναν φίλο (?) που όταν μιλάμε για όλα αυτά που θέλουμε να κάνουμε, έχει πάντα ωραίες περιπετειώδεις ιδέες. Να πάρουμε μια μηχανή και να γυρίσουμε την Κρήτη το καλοκαίρι. Άσχετα που φοβάμαι τα ύψη και τις μεγάλες στροφές. Να κάνουμε rafting, παρόλο που φοβάμαι μην πνιγώ. Να παίξουμε beachvolley κι ας μην προλάβαμε να κάνουμε ούτε μπάνιο παρέα. Γεμάτοι ιδέες και οι δυο μας, γεμάτοι διάθεση, παρόλο που στο τέλος δημιουργούμε ο ένας στον άλλο "περισσότερες προσδοκίες από αυτές που μπορούμε να εκπληρώσουμε". Κι όμως χαίρομαι να βγαίνω μαζί του, γιατί περνάμε καλά. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μιας και ξέρω πως δεν διαβάζει το blog, δε μπορώ να τον χαρακτηρίσω φίλο μου, ούτε γνωστό μου, αλλά κάτι ανάμεσα, με ένα πασπάλισμα έλξης για topping, που κάνει την όλη κατάσταση περίπλοκη και ενδιαφέρουσα, έως ότου κάτι ραγίσει, αρκεί να μην είναι η "φιλία".

 

Έχω μια άλλη φίλη εδώ και δέκα χρόνια. Είναι εκείνη που τη βοηθούσα στα γαλλικά, και σε ανταπόδοση μου έκανε μια στο τόσο μασάζ. Είναι εκείνη που βλέπαμε πάντα τις ίδιες σειρές, τις ίδιες ταινίες, είχαμε τους ίδιους celebrity crush, και όμως, ποτέ δεν είχαμε πραγματικά κοινά σημεία. Η επικοινωνία μας μοιάζει με σύρμα κομμένο, κάτι χάνεται στην πορεία, σαν να μην ταιριάζουν κατά βάθος τα χνώτα μας, και μένουμε φίλες για την τιμή των όπλων, και για χάρη των δέκα χρόνων γνωριμίας. Είναι η υπενθύμιση της εφηβείας μου, και ακόμα κι αν δεν ταιριάζουμε, είναι ένας άνθρωπος που θέλω να υπάρχει στη ζωή μου, όχι μόνο γιατί το θέλω εγώ, μα γιατί το επιδιώκει και εκείνη, και γι'αυτόν ακριβώς το λόγο, το παλεύω ακόμα περισσότερο. Σε ευχαριστώ μπροστινή μου, γιατί είσαι εδώ και προσπαθείς. Περισσότερο από άλλους, που λέμε ότι "ταιριάζουμε".

 

 

Όλα αυτά σε απάντηση του προηγούμενου post. Γιατί η ζωή έχει πολλές ενδιάμεσες αποχρώσεις, και αυτοί οι άνθρωποι μου το θυμίζουν καθημερινά. Και γιατί αυτό το ψάρι ταξιδεύει σε πολλά νερά, αλλά ποτέ δεν ξεχνάει τα ρεύματα όπου έχει κολυμπήσει. Τόσο απλά.

 

Ανακαίνιση Τώρα

by Carina lookwhosback



 

 

Το 2013 έχει αποδειχτεί περίτρανα και εντυπωσιακά η χρονιά των αλλαγών, ανακατατάξεων, αναδιαμορφώσεων, και όλων αυτών των χαριτωμένων. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως χρονιά-ανακαίνιση, αλλά χωρίς τη συγκατάθεση του ιδιοκτήτη. Αλλαγές ούτε καν συζητημένες και προσυμφωνημένες, τα παλιά στον κάδο, τα καινούρια με μέτρο και τάχιστη αξιολόγηση (βλέπεις το σύμπαν θέλει να είναι το τσαρδί μου καθαρό, όχι να το βρομίσω ξανά). Πρακτικά αυτό σημαίνει πως φέτος έχω βγάλει από τη ζωή μου πολλούς ανθρώπους, συνειδητά ή ασυνείδητα, με εξηγήσεις ή χωρίς, ενώ κάποιοι με τη συμπεριφορά τους δήλωσαν την οικειοθελή παραίτηση τους, έστω έμμεσα και υπονοούμενα. Η απώλεια είναι πάντα δύσκολο πράγμα, ειδικά όταν δεν είσαι προετοιμασμένος, και ακόμα και τότε, δεν αντιλαμβάνεσαι τη νέα κατάσταση σε όλο της το μεγαλείο, παρά μόνο αφότου το βιώσεις, και ίσως ούτε καν τότε, γιατί όταν βρίσκεσαι στη μέση του τυφώνα, δε σκέφτεσαι "α, αυτός είναι ο τυφώνας που λέγανε όλοι, ε; Ενδιαφέρον". Όχι, αντίθετα, σκέφτεσαι πώς να τη βγάλεις καθαρή, κι αφότου επιβιώσεις, τότε εκ των υστέρων, και εξ αποστάσεως, φιλοσοφείς και αερολογείς. Όπως κάνω εγώ για παράδειγμα, τώρα. Έμαθα λοιπόν φέτος πως οι άνθρωποι δεν είναι σταθεροί, εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σταθεροί, και οι άλλοι είναι πάντα μια ασαφής παρουσία που αλλάζει σχήματα. Σήμερα περιλαμβάνει την Μαρία, την Κατερίνα, και τον Κώστα, αύριο κάποιος μπορεί να έχει αποχωρήσει ως ο πιο αδύναμος κρίκος, και η θέση του να μένει κενή μέχρι τον επόμενο υποψήφιο. Έτσι είναι. Έτσι είναι; Ίσως δε χρειάζεται να είναι έτσι, ίσως κάποια στιγμή ο κύκλος να κλείνει, με σένα μέσα του. Ίσως να είμαι ακόμα στη δεκαετία των αλλαγών. Κι αυτό δεν είναι κακό, γιατί μου θυμίζει τη ζωή όπως τη βλέπουν τα παιδιά: γεμάτη άπειρες δυνατότητες, τεράστια, ανεξερεύνητη, μοναδική. Σήμερα μπορεί να συμβεί κάτι που θα αλλάξει αυτό τον κύκλο, κι αυτό είναι τρομακτικό αλλά και τόσο, μα τόσο υπέροχο. Και στην τελική, αν οι φίλοι είναι όντως καριο-φίλοι, και οι αγάπες πουκάμισα αδειανά, τότε δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να κλείσει ο κύκλος μου με τόσο σαθρά θεμέλια. Μπορώ να συμβιβαστώ, αλλά αν μη τι άλλο, έχω την απαίτηση από αυτό τον κόσμο και από όλους εσάς που είστε στη ζωή μου, να μου προσφέρετε όσα σας προσφέρω κι εγώ, αν όχι σε ποσότητα, τουλάχιστον σε ποιότητα. Διαφορετικά, αν δεν φύγετε μόνοι σας, θα σας διώξω εγώ, σπάζοντας την αλυσίδα, χωρίς αναισθητικό, χωρίς ντροπή και αιδώ, χωρίς ίχνος αγάπης, με την ίδια ελαφρότητα που ακυρώνετε και εσείς τις προθέσεις μου, όχι για εκδίκηση, ούτε καν για να σας δώσω ένα μάθημα, αλλά γιατί ίσως τελικά εγώ και εσείς να είμαστε ίδιοι, και η δική σας συμπεριφορά να είναι αντανάκλαση της δικής μου. Ό,τι μου δίνεις, αυτό παίρνεις. Ό,τι παίρνεις, αυτό μου επιστρέφεις. Και τελικά αντιλαμβάνομαι πως δεν αλλάζει μονάχα η δική μου αλυσίδα, μα και η δική σου, έτσι όπως αλληλοαποχωρούμε ο ένας από τον άλλο. Και γι'αυτόν ακριβώς το λόγο, μοιάζουμε ακόμα περισσότερο. Γιατί μαλώνουμε, αγάπη μου; Πάμε να φύγουμε από εδώ...

Monday, I'm in love

by Carina lookwhosback

 

 

Είναι Δευτέρα πρωί. Έξω έχει 12 βαθμούς, λίγο πριν βγει ο ήλιος. Το φεγγάρι στέκεται ακόμα όρθιο στον ουρανό, περιμένοντας πώς και πώς να τελειώσει η βάρδια του για να κλείσει τα μάτια του με ανακούφιση.

 

Η Δευτέρα είναι η πιο μισητή μέρα. Είναι η τιμωρία μαθητών και εργαζόμενων για το Σαββατοκύριακο. Αν μπορούσε να εξαφανιστεί από προσώπου γης, και να μείνουμε με την Τρίτη, και με λειψή εβδομάδα 4 ημερών, θα ήμασταν όλοι πιο ευτυχισμένοι. Όχι μόνο γιατί θα δουλεύαμε λιγότερο (για μια μέρα δουλειάς, μισή ξεκούρασης), αλλά γιατί θα ζούσαμε και περισσότερες βδομάδες.

 

Αν η εβδομάδα είχε έξι μέρες, στις έξι βδομάδες θα κερδίζαμε άλλη μία, εν τη απουσία της Δευτέρας. Και έτσι εκεί που τώρα ζούμε 6 εφταήμερες βδομάδες, εκεί θα ζούσαμε 7 εξαήμερες βδομάδες. Αυτό δεν μοιάζει άραγε σαν πολύ περισσότερος χρόνος για να κάνουμε όλα όσα θέλουμε, που λέμε ότι δεν προλαβαίνουμε;

 

Για στάσου όμως...42 οι μέρες και στη μία περίπτωση, 42 και στην άλλη. Κάτι κάνουμε λάθος λοιπόν. Ναι, όντως κάτι κάνουμε λάθος (μεταξύ άλλων). Κάνουμε λάθος με αυτό που λέγεται σχετικότητα του χρόνου. Αντί λοιπόν να κατηγορούμε τις Δευτέρες, που απλά είναι εκεί και υπάρχουν, και τους έλαχε να είναι πρώτες πρώτες στη βδομάδα (όπως θα μπορούσε να σου τύχει και εσένα να είσαι το πρωτότοκο παιδί 7μελούς οικογένειας ή να σε έχουν βαφτίσει με κάποιο άθλιο όνομα που όλοι μισούν, όπως Πετούνια ας πούμε, ή από αυτά τα αρχαία που κανείς δεν ξέρει πώς γράφονται ή προσφέρονται σωστά), μήπως ήρθε η ώρα να τις απαλλάξουμε από την αθώα ενοχή τους, και απλά να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε;

 

Η Δευτέρα είναι μια ακόμα από τις 42 ημέρες. Έχει 24 ώρες και πολλά λεπτά. Και περνάει όπως όλες.

Ή έστω τηλεφώνα

by Carina lookwhosback

 

 

**Reader Alert: Ακολουθεί absolutely κλισεδιάρικο post**

 

 

Όσοι κυκλοφορούν στον έξω κόσμο τα βράδια τα αδέσποτα που ανάβει η πόλη, ξέρουν πολύ καλά πως η υπόσχεση ενός έρωτα είναι πανταχού παρούσα. Όποιος όμως νύχτα περπατεί, γρήγορα μαθαίνει πως ό,τι λάμπει είναι μάλλον glitter, και της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει την επόμενη μέρα στο facebook και κλαίει. Για να μη σε πιάνει κανείς κορόιδο λοιπόν, να ένας βασικός οδηγός επιβίωσης στο νούμερο 1 σενάριο κάθε αξιολάτρευτης νυχτερινής εξόδου όπου κάποιος επίδοξος εραστής ζητάει το κινητό σου:

 

1. Του μπάρμαν απέναντι:

Οι μπάρμεν είναι, ως γνωστό, είδος περιζήτητο για λόγους αδιευκρίνιστους, αφού όποια πέτρα κι αν ρωτήσεις, έχει κάνει ένα φεγγάρι μπάρμαν. Ίσως είναι η γοητεία των μεθυστικών cocktail; Τα αλλεπάλληλα σφηνάκια που κερνάει όταν πιάσει καλό πελάτη; Το σκοτάδι που τον κάνει να δείχνει πιο εντυπωσιακός; Η σοφία που συνοδεύει αυτό το επάγγελμα, καθότι όλοι οι πονεμένοι, απογοητευμένοι, χωρισμένοι, και όλα αυτά τα χαριτωμένα, μετά το τρίτο ποτό τον περνάνε για ψυχολόγο και ζητάνε τη συμβουλή του; Κάτι από όλα αυτά; Ή μήπως τα τσιγάρα, τα ποτά, τα ξενύχτια, και τα hardcore tattoο που φωνάζουν ''είμαι το κακό παιδί που ψάχνεις''; Κάπως έτσι λοιπόν, πιάνετε την κουβέντα, βρίσκετε και γνωστούς, βγαίνετε γείτονες, πρώην συνάδελφοι, γιατί ο-κόσμος-είναι-μικρός-και-μας-κάνει-πλάκα, και ανταλλάσετε κινητά με κάποια πρόφαση. Όπως πχ (λέω εγώ τώρα) να ζητήσει να του στείλεις μήνυμα για να σιγουρευτεί ότι θα φτάσεις  σπίτι σου καλά μετά από τόσα ποτά. Αν του στείλεις λοιπόν, και δεν κάνεις την ανοησία (duh!) να κλείσεις το κινητό σου και καλά για να κοιμηθείς, να ξέρεις ότι πολύ πιθανό να απαντήσει με την πρόθεση να συνεχίσει την κουβέντα. Ειδικά αν τον πετύχεις την ώρα που κλείνει το μαγαζί, και έχει μείνει πίσω να συμμαζέψει, μάλλον θα θέλει παρέα, και ειδικά, τη δική σου νέα, άγνωστη, ανεξερεύνητη παρουσία. Αν το συνεχίσεις, η κουβέντα πολύ πιθανό να καταλήξει σε δύσβατα μονοπάτια, και να ντραπείς να πατήσεις ξανά το πόδι σου στο ίδιο μαγαζί. Το συμπέρασμα πάντως είναι πως ο μπάρμαν δεν είναι το αμόρε που ψάχνεις, γιατί σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε, και αύριο συγκεκριμένα, ο αριθμός σου μπορεί να έχει αντικατασταθεί με κάποιας άλλης επίδοξης, νέας, ωραίας, γης. Απόλαυσε το while it lasts και move on. Το θετικό της υπόθεσης: ήπιες πολύ, ήπιες καλά, γέλασες, και πήρες και μια γενναία έκπτωση στον τελικό λογαριασμό.

 

2. Η αγάπη κάνει πάρτυ:

Ας πούμε ότι γνωρίζεις κάποιον σε ένα πάρτυ. Ναι, συμβαίνουν ακόμα αυτά, και ναι, μας φέρνουν στο μυαλό σχολικές αναμνήσεις που είχαμε απωθήσει τόσο καλά τόσο καιρό. Αλλά ας πούμε τελοσπάντων ότι συμβαίνει, γιατί συμβαίνει. Αν ο περί ου ο λόγος τύπος ζητήσει το κινητό σου με μια ανόητη αφορμή, του στυλ να σε πάρω να σε ρωτήσω για το γυμναστήριο σου, πολύ πιθανό να μην σε πάρει ποτέ. Αν χρειάζεται κάποια αφορμή για να βρει το θάρρος να ζητήσει τον αριθμό σου, τότε δύσκολα θα βρει τα κότσια να τον χρησιμοποιήσει. Αν ωστόσο θέλεις να προσπαθήσεις εσύ, ίσως να τον βγάλεις από τη δύσκολη θέση. Εκτός κι αν πρόκειται για την κλασσική περίπτωση, έβαλα-στοίχημα-με-τον-εαυτό-μου-να-ρίξω-γκόμενα, οπότε είσαι το θύμα της βραδιάς. Καλύτερα να χορεύεις λοιπόν παρά να μασάς με τις γοητευτικές ατάκες ενός φλούφλη.

 

3. Σήκω χόρεψε κουκλί μου:

Αν το προηγούμενο σενάριο σου μυρίζει 90ίλα (ναι, και μένα λιγάκι τώρα που το ξαναβλέπω), η

'00s εκδοχή του είναι η εντυπωσιακή γνωριμία σε κάποιο club ένα Παρασκευο-Σάββατόβραδο. Ας το παραδεχτούμε, ποτέ κανείς δεν έχει κάνει αξιόλογη γνωριμία σε ένα τέτοιο μέρος, και αν κάποιος το έχει καταφέρει, να μην το πει ούτε του παπά. Τι θέλει λοιπόν αυτός ο κάποιος από τη ζωή σου; Εκτός από το προφανές, έλα να περάσουμε καλά τώρα που είμαστε νέοι, και συγκεκριμένα απόψε, να έχεις ανοιχτά τα μάτια σου για σημάδια τύπου "των δύο και των τριών κρύων βραδιών". Τι εννοώ; Ας πούμε ότι ανταλλάζετε κινητά. Και ας πούμε ότι σε παίρνει τηλέφωνο κάποιο βράδυ, κατά προτίμηση μετά τα μεσάνυχτα (οπότε γίνεται ξανά Σταχτοπούτα) με την πρόθεση να βρεθείτε. Καμπανάκι πρώτο. Ας πούμε ότι πετάει και την ατάκα "είμαι με μια παρέα, μήπως θέλεις να συναντηθούμε μετά;". Καμπανάκι δεύτερο. Ε το τρίτο καμπανάκι είναι να σε ρωτήσει αν υπάρχει ανοιχτό περίπτερο στη γειτονιά σου, και όχι, δε θέλει τσιγάρα. Πρόκειται για τον κλασσικό τύπο του booty call, που όχι, μην ελπίζεις, δεν σε παίρνει τηλέφωνο μέσα στην άγρια νύχτα με την πρόθεση να το ξημερώσετε μαζί για να σε γνωρίσει στη μαμά του το πρωινό. Όχι. Θέλει απλά να γεμίσει το βράδυ του, αφότου διασκέδασε με τους φίλους του, και είσαι ένα από τα διάφορα τηλέφωνα που θα κάνει. Get over it, don't get under him, και διέγραψε το από τη μνήμη (του μυαλού σου) σαν ένα ατυχές περιστατικό σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή.

 

4. Σε συνάντησα στην πλατεία

Μια στο τόσο, βρίσκεται μια παρέα αγοριών που θέλουν να κάνουν πλάκα (αχ, τα νιάτα...) και μιλάνε σε κάθε κοπέλα που συναντάνε. Υποψήφιο θύμα και η αφεντιά σου φυσικά. Συμβουλή: αν δε θες να σε κράξουν με κάποιο ευγενέστατο γεμάτο χολή σχόλιο, απάντησε τους έξυπνα και καυστικά. Αν έχουν χιούμορ, θα το εκτιμήσουν. Αν όχι, δε θα το καταλάβουν και θα προχωρήσουν παρακάτω. Στο πλαίσιο αυτού του παιχνιδιού σε-πόσους-μπορώ-να-μιλήσω-σήμερα, μπορεί να βρεθείς να δίνεις το κινητό σου. Spoiler alert: όχι, δε σκοπεύουν να το χρησιμοποιήσουν. Αντίθετα, υποψιάζομαι πως έχουν μια σπέσιαλ λίστα στο καρνέ τους με τον τίτλο "Τυχαίες επαφές" ή "Κορίτσια του δρόμου". Κι αν τύχει να τους συναντήσεις ξανά, γιατί η ζωή παίζει παιχνίδια (μακάρι να ξέραμε τους κανόνες τουλάχιστον), τότε είναι η δική τους σειρά να νιώσουν άβολα. Σκέψου το λίγο σαν το άτομο που λέει πως κάνει δίαιτα και το παίζει υπεράνω, αλλά ξαφνικά ξεπετάγεται ένα περιτύλιγμα σοκολάτας από την τσέπη του. Κάπως έτσι. Αν εσύ έχεις χιούμορ τώρα, θα το χειριστείς έξυπνα. Αλλά ό,τι, μα ό,τι, και να κάνεις, για όνομα των Τζεντάι, μην διανοηθείς να ξεστομίσεις τη φράση "δεν με πήρες" in any way, shape, or form. Ένα κούτελο έχουμε σε αυτή την κοινωνία, μην το λερώσεις για μια παρέα 18χρονων.

 

5. One and only

Αυτός ο τύπος δεν συναντάται σε συγκεκριμένα μέρη. Μπορεί να είναι ένας τυχαίος, φίλος φίλου, ξάδερφος φίλου, τύπος από το γυμναστήριο, υπάλληλος μαγαζιού, συμπλήρωσε-το-κενό-με-τη-δική-σου-εμπειρία. Είναι ο τύπος που παίρνει το κινητό σου με την πρόθεση να βγείτε. Και βγαίνετε, με δική του ή δική σου πρωτοβουλία. Και περνάτε καλά. Και μιλάτε για λίγες μέρες. Και εξαφανίζεται. Αν δεν μείνατε στα λόγια, και προχωρήσατε στην πράξη, είναι over the obvious γιατί εξαφανίστηκε σαν χελιδόνι το χειμώνα. Αν πάλι η επαφή σας ήταν μόνο λεκτική, ίσως αυτό να τον ξενέρωσε. Και αν δεν ισχύει ούτε αυτό, τότε πρόκειται είτε για την κλασσική περίπτωση τιυ ψυχανώμαλου που δεν ξέρει τι θέλει (μμμ...τι μου θυμίζει αυτό;) είτε για κάποιον που απλά έχει υψηλές προσδοκίες, ή ακόμα χειρότερα, προσδοκίες της πρώην, κοινώς δεν έχει ξεπεράσει την προηγούμενη και κουβαλάει τα απωθημένα του σαν υπέρβαρη βαλίτσα. Συμβουλή: Μην προσπαθήσεις να γίνεις ο καμαρότος του. Αυτό το πλοίο σαλπάρει μοναχικά.

 

 

Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να πω ότι αυτός ο κατάλογος συνοψίζει όλες τις ανεμοδαρμένες ψυχές που κυκλοφορούν εκεί έξω τα βράδια. Στην πραγματικότητα όμως, όπως εγώ και εσύ, έτσι και όλος ο κόσμος κρύβει μια τεράστια γκάμα ανεξήγητων συμπεριφορών που ενεργοποιούνται κάτω από κατάλληλες συνθήκες. Συνεπώς, keep your eyes open, your expectations average, και just dance. Στο τέλος της ημέρας, όλα αυτά γίνονται ιστορίες, και εξομολογήσεις σε blog τύφλα-να'χει-το-Cosmopolitan.

 

 

Ό,τι δεν βλέπω, δεν υπάρχει

by Carina lookwhosback

 

 

Άκουσα κάπου τη λέξη αποφυγή. Ξέρεις, αυτό το "κάνω ότι δεν το βλέπω και συνεπώς, δεν υπάρχει". Αυτά τα ψέμματα που λέμε στον εαυτό μας, τα λίγο πιο μικρά και τα λίγο πιο μεγάλα, που μας βασανίζουν τα άδεια βράδια και τα σκοτεινά πρωινά, και καμιά φορά μας στοιχειώνουν και στον ξύπνιο μας. Σου θυμίζει κάτι; Ναι, αυτά, τα αυτονόητα, which-must-not-be-named.

 

Αναρωτήθηκα λοιπόν γιατί μπαίνουμε σε μια τόσο επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία να προστατέψουμε τον εαυτό μας από μια αλήθεια που ήδη ξέρουμε, έστω και αν δεν διαλαλούμε ανοιχτά. Τι μας τρομάζει τόσο πολύ ώστε να αποφασίζουμε να το θάψουμε στα βάθη του μυαλού, και ακόμα παρακάτω; Τι μπορεί να είναι τόσο φοβερό που αδυνατούμε να διαχειριστούμε, και αντίθετα, το κρύβουμε τόσο καλά που στο τέλος το ξεχνάμε, έστω κι αν σκάει πάντα μύτη στο τέλος; Και εν τέλει, εάν δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας, πώς μπορούμε να είμαστε με τους άλλους, και κυρίως, πώς μπορούμε να απαιτούμε να είναι οι άλλοι ειλικρινείς απέναντι σε εμάς;

 

Η αλήθεια είναι τελείως υποκειμενική, και από ό,τι φαίνεται, μονίμως λειψή. Σαν τη ζωή μας. Ναι, κάπως έτσι.

Restart

by Carina lookwhosback

Μερικές φορές αυτό που χρειάζεσαι είναι ένα κουμπί επανεκκίνησης. Αυτό που κάνει reboot το σύστημα και ξεκινάει από την αρχή. Με όλες τις πληροφορίες και τα προηγούμενα δεδομένα. Αλλά χωρίς τα bugs που υπερφορτώνουν το λειτουργικό και προκαλούν σύγχυση σε μηχάνημα και χρήστη.

Μερικές φορές το ίδιο χρειάζονται και άλλα πράγματα στη ζωή σου, όπως η δουλειά σου, το σπίτι σου, οι σχέσεις σου, και γενικώς όλα τα σου που έχουν αρχίσει να δυσκολεύουν την καθημερινότητα-σου.

Και μερικές φορές ένας τρόπος να κάνεις restart στις σκέψεις και τα συναισθήματα σου είναι μέσα από την προέκταση του μυαλού σου (aka το blog σου) το οποίο φωνάζει για επανάκαμψη και επείγουσα αλλαγή.

Έτσι λοιπόν, ήρθε η ώρα να ξεσκονίσουμε αυτούς τους ιστούς, να πετάξουμε τα σκουπίδια, να ανοίξουμε τα παράθυρα, και οπωσδήποτε, να ξαναβάψουμε τους τοίχους που είναι γεμάτοι με παλιές δαχτυλιές.

Σας καλωσορίζω στο νέο-παλιό μου blog και εύχομαι να κάψουμε πολλές λάμπες ακόμα, για να μην κάψουμε άλλο τους εγκεφάλους μας.

PS: Ίσως να καταφέρω ακόμα και να αλλάξω το θέμα σε αυτό τον περίπλοκο κόσμο του html. I'll be back.

How about?

 by Carina

Όλοι είναι καλοί στην αρχή. Οι προθέσεις τους, οι τρόποι τους, η εμφάνιση τους, το χιούμορ, ο τρόπος που σε κοιτάνε, σε αγκαλιάζουν, σε φιλάνε. Οι υποσχέσεις, τα λόγια, τα χαμόγελα, το μέλλον που σου χτίζουν.

Εσύ είσαι καλός στην αρχή. Η διάθεση, η εμπιστοσύνη, η ανοιχτή αγκαλιά, το ανοιχτό μυαλό, η καθαρή καρδιά, χωρίς δισταγμούς, χωρίς παρελθόν, σαν να έχεις μόλις ξαναγεννηθεί.

Και έτσι πιστεύει ο ένας τον άλλο.

Και έτσι πληγώνει ο ένας τον άλλο. 

Και έτσι τελειώνει ο ένας τον άλλο.

Σημασία έχει πώς είναι όλοι στο τέλος.

Όλοι είναι κακοί στο τέλος. Οι προθέσεις, ξεκάθαρες, ο τρόπος, τραχύς, η εμφάνιση, απόμακρη, το χιούμορ, ειρωνικό, ο τρόπος που σε κοιτάνε, σκληρός, που σε αγκαλιάζουν, ψυχρός, που σε φιλάνε, αποχαιρετιστήριος. Οι υποσχέσεις καταρρέουν, τα λόγια μοιάζουν ψεύτικα, τα χαμόγελα εξασθαινούν, το μέλλον που κάποτε σου έχτιζαν γκρεμίζεται σαν κάστρο στην άμμο.

Εσύ είσαι κακός στο τέλος. Η διάθεση, ανύπαρκτη, η εμπιστοσύνη, ασταθής, η ανοιχτή αγκαλιά, κλειστή για εκείνον, το ανοιχτό μυαλό, μόνο για τους άλλους, η καθαρή καρδιά, σκοτεινιασμένη, χωρίς δισταγμούς, για το τέλος, χωρίς παρελθόν, που δε θέλεις να θυμάσαι. 

Και είναι σαν να έχεις μόλις ξαναπεθάνει.

Εμπνευσμένο καθώς έπαιζε....