Ανακαίνιση Τώρα

by Carina lookwhosback



 

 

Το 2013 έχει αποδειχτεί περίτρανα και εντυπωσιακά η χρονιά των αλλαγών, ανακατατάξεων, αναδιαμορφώσεων, και όλων αυτών των χαριτωμένων. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως χρονιά-ανακαίνιση, αλλά χωρίς τη συγκατάθεση του ιδιοκτήτη. Αλλαγές ούτε καν συζητημένες και προσυμφωνημένες, τα παλιά στον κάδο, τα καινούρια με μέτρο και τάχιστη αξιολόγηση (βλέπεις το σύμπαν θέλει να είναι το τσαρδί μου καθαρό, όχι να το βρομίσω ξανά). Πρακτικά αυτό σημαίνει πως φέτος έχω βγάλει από τη ζωή μου πολλούς ανθρώπους, συνειδητά ή ασυνείδητα, με εξηγήσεις ή χωρίς, ενώ κάποιοι με τη συμπεριφορά τους δήλωσαν την οικειοθελή παραίτηση τους, έστω έμμεσα και υπονοούμενα. Η απώλεια είναι πάντα δύσκολο πράγμα, ειδικά όταν δεν είσαι προετοιμασμένος, και ακόμα και τότε, δεν αντιλαμβάνεσαι τη νέα κατάσταση σε όλο της το μεγαλείο, παρά μόνο αφότου το βιώσεις, και ίσως ούτε καν τότε, γιατί όταν βρίσκεσαι στη μέση του τυφώνα, δε σκέφτεσαι "α, αυτός είναι ο τυφώνας που λέγανε όλοι, ε; Ενδιαφέρον". Όχι, αντίθετα, σκέφτεσαι πώς να τη βγάλεις καθαρή, κι αφότου επιβιώσεις, τότε εκ των υστέρων, και εξ αποστάσεως, φιλοσοφείς και αερολογείς. Όπως κάνω εγώ για παράδειγμα, τώρα. Έμαθα λοιπόν φέτος πως οι άνθρωποι δεν είναι σταθεροί, εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σταθεροί, και οι άλλοι είναι πάντα μια ασαφής παρουσία που αλλάζει σχήματα. Σήμερα περιλαμβάνει την Μαρία, την Κατερίνα, και τον Κώστα, αύριο κάποιος μπορεί να έχει αποχωρήσει ως ο πιο αδύναμος κρίκος, και η θέση του να μένει κενή μέχρι τον επόμενο υποψήφιο. Έτσι είναι. Έτσι είναι; Ίσως δε χρειάζεται να είναι έτσι, ίσως κάποια στιγμή ο κύκλος να κλείνει, με σένα μέσα του. Ίσως να είμαι ακόμα στη δεκαετία των αλλαγών. Κι αυτό δεν είναι κακό, γιατί μου θυμίζει τη ζωή όπως τη βλέπουν τα παιδιά: γεμάτη άπειρες δυνατότητες, τεράστια, ανεξερεύνητη, μοναδική. Σήμερα μπορεί να συμβεί κάτι που θα αλλάξει αυτό τον κύκλο, κι αυτό είναι τρομακτικό αλλά και τόσο, μα τόσο υπέροχο. Και στην τελική, αν οι φίλοι είναι όντως καριο-φίλοι, και οι αγάπες πουκάμισα αδειανά, τότε δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να κλείσει ο κύκλος μου με τόσο σαθρά θεμέλια. Μπορώ να συμβιβαστώ, αλλά αν μη τι άλλο, έχω την απαίτηση από αυτό τον κόσμο και από όλους εσάς που είστε στη ζωή μου, να μου προσφέρετε όσα σας προσφέρω κι εγώ, αν όχι σε ποσότητα, τουλάχιστον σε ποιότητα. Διαφορετικά, αν δεν φύγετε μόνοι σας, θα σας διώξω εγώ, σπάζοντας την αλυσίδα, χωρίς αναισθητικό, χωρίς ντροπή και αιδώ, χωρίς ίχνος αγάπης, με την ίδια ελαφρότητα που ακυρώνετε και εσείς τις προθέσεις μου, όχι για εκδίκηση, ούτε καν για να σας δώσω ένα μάθημα, αλλά γιατί ίσως τελικά εγώ και εσείς να είμαστε ίδιοι, και η δική σας συμπεριφορά να είναι αντανάκλαση της δικής μου. Ό,τι μου δίνεις, αυτό παίρνεις. Ό,τι παίρνεις, αυτό μου επιστρέφεις. Και τελικά αντιλαμβάνομαι πως δεν αλλάζει μονάχα η δική μου αλυσίδα, μα και η δική σου, έτσι όπως αλληλοαποχωρούμε ο ένας από τον άλλο. Και γι'αυτόν ακριβώς το λόγο, μοιάζουμε ακόμα περισσότερο. Γιατί μαλώνουμε, αγάπη μου; Πάμε να φύγουμε από εδώ...