Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Οι ενδιάμεσες αποχρώσεις

by Carina lookwhosback
 
 
Έχω μια φίλη που όταν μιλάμε για τα ερωτικά μας, μου λέει πάντα αυτό που θέλω να ακούσω. Θα σε πάρει τηλέφωνο, του αρέσεις, ναι, σε κοίταξε με υπονοούμενα. Αυτή η φίλη μου επιβεβαιώνει πάντα τις κρυφές μου επιθυμίες, δίνοντας μια παράταση στις αβάσιμες φαντασιώσεις μου, που με κρατάνε ξύπνια κάποια βράδια, και ευτυχισμένη μερικά πρωινά. Ζω από κάτι τέτοιες ονειροπολήσεις, και όταν δεν έχω κάτι να φανταστώ, επιστρέφω ηττημένη στον βαρετό κόσμο της καθημερινότητας, όπου τίποτε μαγικό δε συμβαίνει, όπου κανένας άνθρωπος δε σε εκπλήσσει, όπου όλα κυλάνε βάση σχεδίου, και κανένας δεν έρχεται να σε αρπάξει στην αγκαλιά του και να σου σκάσει ένα φιλί, έτσι απλά γιατί το ένιωσε. Αυτή φίλη μου είναι ο κρυφός χορηγός των φαντασιώσεων μου. Σε ευχαριστώ "Φωτεινή", κι ας μην το ξέρεις.
 
Έχω έναν φίλο (?) που όταν μιλάμε για όλα αυτά που θέλουμε να κάνουμε, έχει πάντα ωραίες περιπετειώδεις ιδέες. Να πάρουμε μια μηχανή και να γυρίσουμε την Κρήτη το καλοκαίρι. Άσχετα που φοβάμαι τα ύψη και τις μεγάλες στροφές. Να κάνουμε rafting, παρόλο που φοβάμαι μην πνιγώ. Να παίξουμε beachvolley κι ας μην προλάβαμε να κάνουμε ούτε μπάνιο παρέα. Γεμάτοι ιδέες και οι δυο μας, γεμάτοι διάθεση, παρόλο που στο τέλος δημιουργούμε ο ένας στον άλλο "περισσότερες προσδοκίες από αυτές που μπορούμε να εκπληρώσουμε". Κι όμως χαίρομαι να βγαίνω μαζί του, γιατί περνάμε καλά. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μιας και ξέρω πως δεν διαβάζει το blog, δε μπορώ να τον χαρακτηρίσω φίλο μου, ούτε γνωστό μου, αλλά κάτι ανάμεσα, με ένα πασπάλισμα έλξης για topping, που κάνει την όλη κατάσταση περίπλοκη και ενδιαφέρουσα, έως ότου κάτι ραγίσει, αρκεί να μην είναι η "φιλία".
 
Έχω μια άλλη φίλη εδώ και δέκα χρόνια. Είναι εκείνη που τη βοηθούσα στα γαλλικά, και σε ανταπόδοση μου έκανε μια στο τόσο μασάζ. Είναι εκείνη που βλέπαμε πάντα τις ίδιες σειρές, τις ίδιες ταινίες, είχαμε τους ίδιους celebrity crush, και όμως, ποτέ δεν είχαμε πραγματικά κοινά σημεία. Η επικοινωνία μας μοιάζει με σύρμα κομμένο, κάτι χάνεται στην πορεία, σαν να μην ταιριάζουν κατά βάθος τα χνώτα μας, και μένουμε φίλες για την τιμή των όπλων, και για χάρη των δέκα χρόνων γνωριμίας. Είναι η υπενθύμιση της εφηβείας μου, και ακόμα κι αν δεν ταιριάζουμε, είναι ένας άνθρωπος που θέλω να υπάρχει στη ζωή μου, όχι μόνο γιατί το θέλω εγώ, μα γιατί το επιδιώκει και εκείνη, και γι'αυτόν ακριβώς το λόγο, το παλεύω ακόμα περισσότερο. Σε ευχαριστώ μπροστινή μου, γιατί είσαι εδώ και προσπαθείς. Περισσότερο από άλλους, που λέμε ότι "ταιριάζουμε".
 
 
Όλα αυτά σε απάντηση του προηγούμενου post. Γιατί η ζωή έχει πολλές ενδιάμεσες αποχρώσεις, και αυτοί οι άνθρωποι μου το θυμίζουν καθημερινά. Και γιατί αυτό το ψάρι ταξιδεύει σε πολλά νερά, αλλά ποτέ δεν ξεχνάει τα ρεύματα όπου έχει κολυμπήσει. Τόσο απλά.

 

2 σχόλια:

Rockmantic είπε...

Ειδικά η πρώτη παράγραφος μου θύμισε πολύ εμένα... :)

Little Hope Flags είπε...

Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται και ηλεκτρονικά!
Ελπίζω να είσαι καλά!
Καλημέρα!