by Carina
Ο τίτλος της ανάρτησης δεν έχει κάποια άμεση σχέση με το περιεχόμενο της. Ή σχεδόν. Όπως δηλώνω περίτρανα σε αυτό το κουτάκι τέρμα δεξιά (ναι, δεξιά, έτσι όπως διαβάζεις, εκεί που βλέπεις κάτι πόδια, δεν είναι δικά μου, αλλά θα μπορούσαν, είναι όμως που δε μου βρίσκεται καμιά προκυμαία εδώ κοντά) βιώνω μια κρίση, εδώ και κάποια χρόνια, όπου προσπαθώ να αποφασίσω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, και όσο το σκέφτομαι, τόσο ονειροπολώ, με αποτέλεσμα να φτιάχνω υπέροχα φανταστικά σενάρια, τα οποία γκρεμίζονται οσάν τραπουλόχαρτα στην άμμο όταν αρχίζω να σκέφτομαι όλες τις πρακτικές δυσκολίες. Στην πραγματικότητα ξέρω τι θέλω να κυνηγήσω, αλλά φοβάμαι. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω (από κάπου θα μου πεις, δεν έχει σημασία. Άλλωστε ποτέ κανείς δεν έφτασε κάπου χωρίς να κάνει το πρώτο βήμα), αλλά πιο πολύ με τρομάζει η απόρριψη. Και η αρνητική κριτική, γιατί είμαι αμαθής (κακό μαζί με το γάλα σου σαν μωρό να ακούς και επαίνους τελικά). Αλλά κυρίως η απόρριψη. Δεν ξέρω πόσες απορρίψεις μπορώ να αντέξω. Και καλά η απόρριψη, το ξεκάθαρο όχι. Ή το ας πούμε καμουφλαρισμένο και πασπαλισμένο όχι, που όλοι ξέρουν ότι είναι όχι αλλά κανείς δεν το παραδέχεται ανοιχτά. Που ναι μεν είναι αρκετά ξεκάθαρο για να σε κάνει να φύγεις, αλλά ταυτόχρονα και αρκετά ευγενικό για να φύγεις με μια σχετική ευδιαθεσία. Η χειρότερη απόρριψη είναι αυτή που δεν συνειδητοποιείς παρά μόνο αφότου έχεις περάσει αρκετό καιρό ελπίζοντας. Και είναι η χειρότερη όχι για το χαμένο χρόνο, μα γιατί καλείσαι να την αντιληφθείς μόνος σου. Μαζεύεις λοιπόν τα κομμάτια, και την επόμενη φορά συνεχίζεις, με μια δόση δυσπιστίας. Αλλά συνεχίζεις nevertheless, έως ότου, who knows. Οπότε βλέπω έναν μονόδρομο. Να προσπαθήσω. Και να πιστέψω ότι θα συμβεί. Κάποια στιγμή θα συμβεί. Έτσι;
PS: Και όπως είπε ο "Ζαχαρ"... "κορίτσι μου, μια μεθυσμένη κουβέντα είναι σαν μια καλή ζωή. Σύντομη και γεμάτη νόημα."
7 σχόλια:
Καλησπέρα, Carina!
Σε διάβασα με πολλή προσοχή. Λοιπόν: κανένα ξεκίνημα δεν είναι εύκολο (ειδικά στις μέρες μας) και όλα θέλουν τόλμη...
Το να ονειρεύεσαι είναι καλό! Αυτό που δεν πρέπει να κάνεις, είναι να αφήνεις να σε σταματούν οι πιθανές πρακτικές δυσκολίες.
Δεν είμαστε πάντα έτοιμοι για το καθετί... Απλώς πέφτουμε στα βαθιά και κολυμπάμε (χρησιμοποιώ εδώ μια προσφιλή έκφραση των γονιών μου). Σημασία έχει να πέφτεις στα βαθιά, αλλά στα νερά που επιλέγεις ΕΣΥ και όχι στα νερά που σε σπρώχνουν οι άλλοι.
Όσο για την απόρριψη, μην τη φοβάσαι. Κι αυτή μέσα στο πρόγραμμα είναι! Βρες τρόπους λοιπόν να τη χρησιμοποιείς προς όφελός σου! Να σε πεισμώνει, όχι να σε τσακίζει...
Καλό σου απόγευμα (και συγνώμη για το σχόλιο-σεντόνι)!
Καλημέρα!
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό που λες, ότι πρέπει να κολυμπάμε στα βαθιά της δικιάς μας θάλασσας, όχι των άλλων. Έχεις απόλυτο δίκιο. Άλλωστε μονάχα έτσι θα τα βγάλουμε πέρα, όταν βουτάμε από επιλογή, και συνειδητά.
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου! Μου δίνει δύναμη :)
Τελικά ποιά είναι η σχέση του τίτλου με την ανάρτηση; Ή έστω σχεδόν;
"Πως θα μπορέσω να ανέβω γρηγορότερα στην κορυφή του βουνού?"
"Ανέβαινε συνέχεια και μη το σκέφτεσαι πολύ".
Μια ωραία παραβολή από το Νίτσε ήταν αυτή. :) Περίπου όπως αυτό που λες, "κανείς δεν έφτασε κάπου χωρίς να κάνει το πρώτο βήμα". Ο δρόμος πάντα φαντάζει πελώριος στην αρχή. Χρειάζεται απλά να προχωράς, λίγο λίγο. Να μη στρέφεις το βήμα σου ανάποδα.
Και ποιός είπε πως ο δρόμος είναι εύκολος. Θα πέσεις. Αλλά δες το σαν το ποδήλατο... Πρέπει να πέσεις καμιά φορά για να μπορέσεις να μάθεις - το δεύτερο δεν σου εξασφαλίζει πως δεν θα πέσεις ποτέ ξανά, αλλά πως θα γίνεσαι ικανότερη να αναγνωρίζεις τις κακοτοπιές, τα όρια σου, τις δυνατότητες σου.
Και τα όνειρα είναι σαν τον ορίζοντα, στο βάθος του δρόμου: δεν πρέπει να περιμένουμε να φτάσουμε στον ορίζοντα με την πρώτη.
Με άλλα λόγια, χρειάζεται η απόρριψη για να μάθεις τον εαυτό σου. Είναι επώδυνη, μα μπορείς να την εκμεταλλευτείς προς όφελος σου. Και αργά ή γρήγορα θα έρθει και το Ναι. Πάντα έρχεται, που θα πάει. Αρκεί να μην το περιμένεις σαν δώρο απ' τον ουρανό, καθισμένη στο ίδιο σημείο, στάσιμη, αναμασώντας τα ίδια - πρέπει απλά να προχωράς, να συνεχίζεις, να αντλήσεις "Ναι" από αλλού... (παράδειγμα: αν βιώνεις την απόρριψη σε έναν τομέα της ζώης σου, κοίτα πως μπορείς να αντλήσεις χαρά από έναν άλλον, και για τον πρώτο απλά συνέχισε τον δρόμο).
Αυτά που λέω πάνω ισχύουν για όλους μας... που έχουμε βιώσει αυτά που γράφεις. Την καλησπέρα μου. :)
Α.: Τα τσιγάρα και σιντι είναι τα δώρα προς ένα φίλο μου που μπαίνει στρατό και που μου είπε την ατάκα του υστερόγραφου...Και μερικές φορές είναι η μόνη σου παρέα στο μακρύ δρόμο!
Το φονικό κουνέλι: (που μόνο φονικό δε μοιάζει, ίσα ίσα) Αυτό μου θυμίζει ένα κομμάτι από τη Μόμο του Έντε, όπου ένας οδοκαθαριστής έλεγε ότι αν κοιτάζει το δρόμο που έχει να καθαρίσει, δεν θα τα καταφέρει ποτέ, αλλά αντίθετα επικεντρώνεται σε κάθε βήμα ξεχωριστά, και έτσι διανύει ολόκληρο το δρόμο.
Έχεις δίκιο σε όσα λες, η φυσική πορεία της ζωής είναι να προχωράει και της δικιάς μας να συνεχίζουμε μπροστά, με τα ναι και με τα όχι, με όλα όσα έρχονται, και κάποια στιγμή, θα καταλήξουμε εκεί που θέλουμε, αν το θέλουμε πολύ :)
Σε ευχαριστώ πολύ! Καλημέρα!
Οντως καλη ατακα. Σε φιλω!
Έχει και εκλάμψεις ο άτιμος!
Φιλιά :)
Δημοσίευση σχολίου