Άγιε μου Βασίλη...

Ο καιρός έφτασε...Μετά από αναμονή ενός ολόκληρου χρόνου, 52 εβδομάδων, 365 ημερών, ήρθε η ώρα να βγάλουμε ξανά το σετ αλληλογραφίας μας και το στυλό μας (ή να ανοίξουμε το Word στον υπολογιστή αλλά ας μην γίνω τόσο ρηχή χρονιάρες μέρες) και να γράψουμε το γραμματάκι μας στο Άι Βασίλη...

Αρχίζω...


Άγιε μου Βασίλη,

Ελπίζω να είσαι καλά και φέτος και να ξεκουράστηκες τις προηγούμενες 51 εβδομάδες γιατί τώρα που πλησιάζει η Πρωτοχρονιά θα ξεπατωθείς, θες δε θες. Ακόμα, ελπίζω να αποφάσισες να αλλάξεις επιτέλους τους ταράνδους με ένα υβριδικό. Αρκετά γράμματα παίρνεις ήδη, χωρίς να έχεις και τις διαμαρτυρίες της PETA από πάνω. Όσο για βενζινοκίνητο αυτοκίνητο...α πα πα! Ολόκληρος Άι Βασίλης και να μην προστατεύεις το περιβάλλον;

Πέρα από όλα αυτά, ελπίζω να έκανες και αυτή τη διαιτούλα που λέγαμε πέρσι. Δε λέω, ωραία τα γλυκά, αλλά ένα μπισκοτάκι εδώ, ένα στο γείτονα, ένα παραδίπλα...δε θέλει και πολύ! Για ανεβασμένες χοληστερίνες είμαστε τώρα; Πάντως, αν ω μη γένετω, έχεις πρόβλημα, το Becel Proactive είναι πολύ καλό.

Στο θέμα μας όμως τώρα. Φέτος ήμουν πολύ καλό παιδί. Αν εξαιρέσεις κάτι ψεμματάκια που είπα εδώ και εκεί..κάτι κόκκινα φανάρια..δυο-τρεις κατάρες..και μια μικρή συνεργασία στην εξεταστική..κατά τ'άλλα ήμουν πάρα πολύ καλή! Τέτοια καλοσύνη θα τη ζήλευε και η Κοκκινοσκουφίτσα. Μη ρωτήσεις γιατί. Κάτι ξέρω και εγώ. Υπόσχομαι του χρόνου να είμαι ακόμα καλύτερη. Να μην περάσω κόκκινα φανάρια, να μην τσαντίζομαι με αυτούς που περπατάνε αργά όταν εγώ βιάζομαι, και να μην αγριοκοιτάζω όλους τους παράξενους που κάθονται δίπλα μου στα λεωφορεία. Για να είμαι όμως καλή, χρειάζομαι και μια ανταμοιβή. Ως κίνητρο φυσικά!

Να λοιπόν τι θέλω για φέτος:
-Ένα Wii
-Ένα ιδιωτικό τζετ
-Μια Φεράρι και κάποιον να την οδηγεί γιατί εγώ...μπα! (Φανάρια μπορώ να μην περνάω με κόκκινο. Να μην πατήσω όμως κάποιον...δεν το εγγυώμαι. Γι'αυτό φέρε μου το σοφέρ, καλού κακού.)
-Μια έπαυλη...
τι; Δε γίνεται να μου φέρεις τέτοια δώρα; Γιατί; Πάλι με ελαφάκι θα τη βγάλουμε δηλαδή; Τέτοια συλλογή ούτε το δάσος της Βουργουνδίας! Τι; Ε, αν δεν έχει δάσος η Βουργουνδία, τότε βάλε και ένα από αυτά στη λίστα μου!

Άντε, επειδή είσαι καλούλης, θα ζητήσω κάτι λιγότερο υλιστικό.
Λοιπόν...θέλω...:
-Μια καλή δουλίτσα που να κάνω σοβαρή δημοσιογραφία και να με πληρώνουν με μισθό πάνω από 700Ε. Βαρέθηκα να με λένε η γενιά των 700Ε!
-Να περάσω ένα ολόκληρο εξάμηνο χωρίς ούτε μια απεργία, αναταραχή, κινητοποίηση...
-Να αλλάξει ο μεταβολισμός μου και να τρώω ό,τι θέλω χωρίς να παίρνω γραμμάριο. Ή μάλλον, όχι. Να είμαι μεταμορφωμάγισσα. Δεν ξέρεις τι είναι; Να διαβάσεις Χάρι Πόττερ να μορφωθείς!
Τι πάλι; Αντίρρηση έχεις και τώρα; Δε μου τα λες πολύ καλά φέτος! Και να πω ότι ήμουν κακό παιδί; Μα ήμουν; Αφού το ξέρω, δεν ήμουν!

Καλά...καλά...ξέχνα όλα τα άλλα. Ένα ταξιδάκι στην Ιταλία μπορείς να μου το φέρεις; Είδες, δε ζητάω πολλά; Ούτε καν σε ξενοδοχείο πρώτης τάξης δε σου είπα! Με ρίχνεις πολύ Άγιε μου Βασίλη, αλλά τι να κάνω...αφού δε μου δίνεις τίποτα άλλο...

Τι;; Και εδώ αντίρρηση;;
Ε Άι Βασίλη, φέρε μου μια κόκκινη μύτη να βάλω στο σκατο-ελάφι να τελειώνουμε.
Τώρα να δεις τι κακό παιδί που θα είμαι του χρόνου!

Καλό ταξίδι στην Ελλάδα...και πρόσεξε μην πάρεις καμιά φωτιά από τζάκια και ΑΑ...Ανώνυμους Αναρχικούς...

Τα λέμε του χρόνου! Σου φτιάχνω μια ωραιότατη λίστα...να τρίβεις τα μάτια σου!

Με κακιασμένη κυνική θερμή αγάπη,
Carina


Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους! Ό,τι δώρα και αν πάρετε, μικρά, μεσαία, μεγάλα..ωραία ή άσχημα, φτηνά ή ακριβά...ένα να θυμάστε: αυτό που μετράει...είναι να έχουν κάρτα αλλαγής!

Τις καλύτερες ευχές μου!

~Carina

Inspirational e-mails

Μέσα σε όλη τη σαβούρα των spam που λαμβάνουμε κάθε μέρα, υπάρχουν μερικά μηνύματα που θέλουμε να τα προωθήσουμε. Αληθινές ή ψεύτικες, οι δύο ιστορίες που ακολουθούν, μας κάνουν να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι έχουν και μια καλή πλευρά. Ή μάλλον, τα παιδιά έχουν μια υπέροχη πλευρά που μεγαλώνοντας ξεχνιέται. Ας τη θυμηθούμε έστω και μόνο για όσο θα κρατήσει η ανάγνωση...

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.

Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:

«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»

«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.

«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε:

- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.

- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές.

- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι.

- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα.

- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας· αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό.

- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι.

- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα.

- Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους.

- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.

Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του.

Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:

«Σ'ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε.»

Κάθε μέρα γινόμαστε όλο και πιο φτωχοί, όχι υλικά αλλά πνευματικά. Ξεχνάμε ότι γεννιόμαστε χωρίς τίποτα, και σταματάμε να εκτιμάμε αυτό που έχουμε, το μόνο που αξίζει πραγματικά. Σταμάτα να θες όλο και περισσότερα, και μάθε να αναπτύσσεις αυτά που έχεις ήδη, αυτά που βρίσκονται μέσα σου.

~~~~

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.

"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, μπορείς να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση από το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."

Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..

"Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά επειδή θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει."
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρεις πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρεις έξω από την βάση, ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη...τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι'αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακριά κι από τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακριά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...

Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε...τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του
έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "από 'δώ, από 'δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε από την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, ..κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος..

Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία ή και τους εργασιακούς χώρους μας.

Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.
Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:
Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο;

Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της"

Προώθησε την ιστορία. Πού ξέρεις; Η δική σου κοινωνία μπορεί και να αλλάξει.


Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο....Τα συμπεράσματα δικά σας.


~Carina

Look at the average person

Βλέποντας όλες αυτές τις διαφημίσεις με το λόγκο “Δεν υπάρχει μέσος άνθρωπος”, άρχισα να σκέφτομαι κατά πόσο ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος με βάση αυτόν τον αόρατο, άγνωστο αλλά πανταχού παρών μέσο άνθρωπο.

Πόσα πράγματα στον κόσμο μας είναι φτιαγμένα με βάση τα μέτρα του μέσου ανθρώπου;
Να μερικά από αυτά:

-τα ρούχα: Σπάνια θα βρεις ένα ρούχο που θα σου ταιριάζει “γάντι”.

-οι κάλτσες, τα εσώρουχα, τα γάντια, και τα καπέλα: Κεφάλα λένε αυτόν που δεν έχει το μέσο κεφάλι άλλωστε.

-τα καθίσματα στο αυτοκίνητο, στις συγκοινωνίες (...), στα θέατρα, τον κινηματογράφο...: Κάτι πρέπει να γίνει πια, ειδικά στα ΜΜΜ. Ρωτήστε τους μη μέσους να σας πουν...

-το πληκτρολόγιο του υπολογιστή

-τα παπούτσια: Αν μη τι άλλο, εδώ υπάρχει και το μισό.

-το (πράσινο) σαπούνι: Εξάλλου, μικρά σαπουνάκια δίνουν μόνο τα ξενοδοχεία...

-τα μολύβια, τα στυλό, οι μαρκαδόροι...

-τα βιβλία: Πολύ λίγες εκδόσεις έχουν το μέγεθος εγκυκλοπαίδειας.

-οι πόρτες

-οι τουαλέτες

-οι νιπτήρες

-τα μικρά μπουκαλάκια νερού: Είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να έχουν αρκετό νερό για να ξεδιψάσει κάποιος, χωρίς όμως να είναι δύσκολα στη μεταφορά. Αυτός ο κάποιος, ποιος άλλος; Ο μέσος άνθρωπος.

-η οδοντόβουρτσα

-τα μαχαιροπίρουνα

-τα ακουστικά

-τα τηλεχειριστήρια


Αυτά είναι λίγα από τα αντικείμενα που έχουν κατασκευαστεί με βάση αυτόν τον μέσο άνθρωπο.

Ποιος είναι όμως αυτός που αποφασίζει τι ανήκει στο μέσο όρο, και τι όχι; Πώς μετρήθηκε ο μέσος άνθρωπος; Αν πάλι λένε ότι δεν υπάρχει, τότε δε δικαιολογείται ούτε το μέσο νούμερο του νέου μου τζιν, ούτε η μαζικότητα που μας πνίγει. Ακόμα και οι σειρές στην τηλεόραση, ή μάλλον, κυρίως αυτές, είναι φτιαγμένες με βάση τις προτιμήσεις του...μέσου τηλεθεατή.

Τι συμβαίνει λοιπόν με τον μέσο άνθρωπο; Αν ανήκεις στην κατηγορία του, δεν διαλύεται η ψευδαίσθηση της μοναδικότητάς σου; Και αν δεν ανήκεις, δε νιώθεις μειονεκτικά γιατί...είσαι διαφορετικός; Γιατί όλοι προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε, παραμένοντας παράλληλα και μέσοι; Μήπως προσπαθούμε να συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα; Και μήπως είναι καιρός να πάψουμε να κοιτάμε το μετρήσιμο, και να ενδιαφερθούμε γι'αυτό που ποτέ δε θα μετρηθεί;



ΥΓ: Αγαπητή εταιρεία τηλεφωνίας, ο μέσος άνθρωπος ΔΕΝ τρώει πίτσα με αντζούγιες. Τρώει πίτσα με έξτρα τυρί, μπέικον, ζαμπόν, πιπεριά και μανιτάρια. Και ο μέσος άνθρωπος έχει βαρεθεί να τον αποκαλούν μέσο.



Και καθώς κλείνω δε μπορώ να μην τραγουδήσω...

Look at the average person / Speak to the man in the street / Can you imagine the first one you'd meet?
Look at the average person / Speak to the man in the queue / Can you imagine the first one is you?
Look at the average person...


Yours,

~Carina

If looks could kill...

Όσοι ζουν σε κάποια ανεπτυγμένη κοινωνία, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η εμφάνιση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο πώς μας αποδέχονται οι άλλοι, αλλά και στο πώς εμείς οι ίδιοι δεχόμαστε τους άλλους. Όσο σκέφτομαι αυτό το ζήτημα, τόσα περισσότερα ερωτήματα μου έρχονται στο μυαλό.

Υπάρχει κάποιου είδους εμφανισιακός ρατσισμός; Δεν αναφέρομαι καν στο θέμα στο εργασίας. Όλοι γνωρίζουμε ότι δύσκολα θα γινόταν δεκτή για υπάλληλος σε ένα κατάστημα μια κοπέλα που δεν πληρεί κάποια από τα κριτήρια ομορφιάς. Αν δεν το πιστεύετε, ήρθε καιρός να κοιτάξτε καλύτερα γύρω σας...

Το ζήτημα είναι κατά πόσο η εμφάνιση επηρεάζει τις σχέσεις μας. Κάποιοι (άντρες και γυναίκες) θέλουν το άτομο που επιλέγουν να είναι ωραίο, και συχνά πέφτουν στην παγίδα να είναι με κάποιον μόνο και μόνο γιατί αρέσει στους φίλους τους. Κάποιοι αδιαφορούν για το πώς δείχνει ο άλλος, αρκεί να αρέσει στους ίδιους. Και κάποιοι αποκλείουν άτομα από τις επιλογές τους μόνο και μόνο επειδή δεν πληρούν τα προσωπικά τους κριτήρια, χωρίς να δίνουν στον άλλον την δυνατότητα να τους δείξει τι κρύβεται από κάτω. Γιατί, ωραίος ο Brad Pitt και ο κλώνος του νέου μοντέλου του Armani, αλλά αν κάτω από ένα ωραίο χαμόγελο δεν κρύβεται τίποτα, νιώθεις ότι είσαι με ένα ντουβάρι και όχι με έναν άνθρωπο.

Το θέμα λοιπόν είναι ότι όλοι λίγο-πολύ παγιδευόμαστε από την εμφάνιση του άλλου. Το μεγαλύτερο ερώτημα όμως είναι άλλο: η εμφάνιση κάνει τον χαρακτήρα, ή αυτός υπάρχει ανεξάρτητα από το πώς δείχνουμε;

Αν κάποιος είναι ωραίος, αυτό δεν του δίνει αμέσως περισσότερη αυτοπεποίθηση; Και συνεπώς, δεν εκφράζει καλύτερα την ατομικότητά του; Ενώ κάποιος άλλος, λιγότερο ωραίος, δεν κρύβεται πίσω από από αυτή την ανεπαρκή, κατά τη γνώμη του, εμφάνιση, με αποτέλεσμα να θάβεται και η προσωπικότητά του, όσο εξαιρετική και αν είναι; Ταυτόχρονα, η κατάσταση αυτή διαιωνίζεται και από το πώς μας δέχονται οι υπόλοιποι. Αν μας απορρίπτουν, δεν αρχίζουμε να θεωρούμε υπαίτια την εμφάνισή μας; Όμως, πόσες φορές δεν έχουμε δει άτομο, όχι και τόσο εντυπωσιακό, να έχει έναν τεράστιο κύκλο φίλων, επειδή έχει λάμψει η προσωπικότητά του; Τι πρέπει να κάνουμε τελικά; Τι ισχύει στην κοινωνία μας; Γιατί κάποιος ωραίος να μη δίνει ποτέ εξηγήσεις, ενώ ένας λιγότερο ωραίος να βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο;

Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι πως τα ζευγάρια που μένουν μαζί τον περισσότερο καιρό, είναι αυτά που ταιριάζουν εξωτερικά, χωρίς βέβαια αυτό να είναι και χρυσός κανόνας. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό; Ίσως γιατί αν θεωρείς το άλλο σου μισό είναι εξίσου ωραίο με σένα, είναι πιο εύκολο να το αποδεχτείς, χωρίς να το ζηλεύεις (αν βγαίνεις με τον νέο Jonathan Rhys Meyer) ούτε όμως και να νιώθεις μειονεκτικά όταν είσαι μαζί του.

Αυτό που με θλίβει είναι πως μπαίνουμε όλοι σε καλούπια. Ο Α θα είναι με την Α, ενώ ο Ψ με την Ψ. Αν ο Α βγει με την Ψ, θα έχει διαταραχτεί μια ισορροπία, τόσο λεπτή και όμως πολύ ισχυρή. Δεν είναι όμως κρίμα να μας κρίνουν για κάτι που δεν επηρεάζουμε εμείς οι ίδιοι; Είναι όμως και μάταιο να επιδιώκουμε συνεχώς την αποδοχή των άλλων. Αν μου αρέσω, θα αρέσω και σε αυτόν που μου αρέσει, γιατί πολύ απλά θα ξέρω πώς να "πουλήσω" τον εαυτό μου (με την καλή έννοια). Εξάλλου, αυτό που είναι και το πιο γοητευτικό, κυρίως στις γυναίκες, είναι η αυτοπεποίθηση.

Μήπως λοιπόν είναι καιρός να σταματήσουμε να ασχολούμαστε τόσο με το φαίνεσθαι και να ενδιαφερθούμε για το είναι; Ίσως έτσι να καταλάβουν όλοι ότι τελικά, αυτό που σου μένει είναι το ποιος είσαι. Ο χρόνος περνάει, οι πράξεις μένουν. Όλα τα υπόλοιπα ξεχνιούνται και την θέση τους παίρνουν νέα...μοντέλα.

If looks could kill, we'd all be dead by now.


PS: Για να αποφύγω σχόλια, να προσθέσω ότι μια θετική στάση ήταν αυτή που με έκανε να σκεφτώ τα της εμφάνισης, και όχι μια απόρριψη. ;)
Arrivederci!


~Carina

Θεωρίες της μίας χρήσεως

Συζητώντας χτες με την Sunshine περί σχέσεων, αγοριών, και πάει λέγοντας, μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες θεωρίες. Μισο-αστεία, μισο-σοβαρά, πολλά απ'όσα θα γράψω στη συνέχεια τα έχουμε ζήσει όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας...

Θεωρία no1: Η θεωρία του χάους

Η θεωρία αυτή είναι πολύ απλή, και βασίζεται στην αρχή ότι στο σύμπαν επικρατεί ένα χάος. Μπορεί να φαίνεται σε εμάς ακίνητο, σχεδόν νεκρό, αλλά εκτυλίσσονται πόλεμοι ανάμεσα σε πλανήτες, κομήτες, και μαύρες τρύπες.
Στην απλή, κοινή, καθημερινή ζωή, αυτή η θεωρία μεταφράζεται...λιγάκι διαφορετικά. Η αρχή της είναι βασική: "Όλα τα καλά έρχονται μαζί. Όλα τα κακά έρχονται μαζί. Ποτέ όμως ταυτόχρονα, και πάντα μετά από μεγάλα διαστήματα νέκρας". Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι αν είναι να συμβεί κάτι καλό, θα ξεκινήσει μια αλυσίδα ευτυχών συμβάντων, ενώ το αντίστροφο αν πρόκειται για κάτι κακό.
Δε με πιστεύετε; Για κοιτάξτε γύρω σας. Μη μου πείτε ότι ποτέ δεν έχετε ακούσει κάποιον να λέει ότι όλες οι συμφορές του ήρθαν μαζεμένες, λες και τον μούτζωσε κάποιος.
Τώρα γιατί τη λέω "θεωρία του χάους"; Απλό: Σκέψου να περπατάς αμέριμνα σε ένα ωραίο λιβάδι (πού να το βρεις τώρα το λιβάδι θα μου πεις, μέσα στην τσιμεντούπολη;) και ξαφνικά να αρχίσει να φυσάει, να βρέχει, να ρίχνει κεραυνούς και να γίνει και σεισμός. Θα έχανες τη γη κάτω από τα πόδια σου, και όχι μόνο λόγω των τεκτονικών πλακών...

Θεωρία no2: Ο μαγικός αριθμός 3

Δεν ξέρω αν μικροί προσέχατε στο μάθημα λογοτεχνίας. Αυτό που θυμάμαι να μας λένε συνέχεια οι καθηγητές είναι για τους μαγικούς αριθμούς, δίνοντας έμφαση στον μαγικό αριθμό 3. Δεν ξέρω πως προέκυψε αυτή η λατρεία για το 3 (έκανα και ρίμα), αλλά δυστυχώς, στοιχειώνει τη ζωή μας.
Η θεωρία είναι απλη: "Αν κάτι συμβεί μια φορά, μπορεί να γίνει και δεύτερη. Αν όμως γίνει δυο φορές, τότε σίγουρα θα γίνει και τρίτη." (Πάολο Κοέλο)
Προκατάληψη; Μπορεί.
Εγώ όμως ξέρω ότι η λέξη "τρίτωσε" κατακτά τις πρώτες θέσεις του λεξιλογείου του Έλληνα.
Τριτώνει το καλό, τριτώνει και το κακό.

Θεωρία no3: Τα συννεφάκια

Έχετε νιώσει ποτέ τόσο χαρούμενοι που βρισκόσασταν στον έβδομο ουρανό; Ε, αυτή η θεωρία είναι μια παραλλαγή του 7th Heaven (όχι της σειράς, ανόητοι!).
Ο έβδομος ουρανός είναι αυτό που η Sunshine ονόμασε "ροζ συννεφάκι". Είναι το πουπουλένιο, σα μαλλί της γριάς, ροζ συννεφάκι του ερωτευμένου. Όμορφο, σαγηνευτικό, αλλά και πολύ πρόσκαιρο.
Το αμέσως επόμενο σύννεφο στην κατηγορία των αισθημάτων είναι το μοβ. Το μοβ είναι ως γνωστόν το χρώμα της θλίψης. Το σύννεφο αυτό κατοικείται κυρίως από πρόσφατα χωρισμένους (Οι χωρισμένοι δε γιορτάζουν ποτέ, ένα πράγμα). Δεν έχουν προσγειωθεί ακόμα στη γη, με τους υπόλοιπους μη ερωτευμένους ανθρώπους, αλλά δεν αντέχουν να βλέπουν ροζ μπροστά τους. Στην πραγματικότητα, το μοβ σύννεφο είναι ένα μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στο ροζ και το μαύρο.
Και έρχομαι στο μαύρο. Ίσως να μην έπρεπε να χρησιμοποιώ σύννεφο γι'αυτό το στάδιο, αλλά μιας και πιάσαμε τα του ουρανού...Το μαύρο σύννεφο λοιπόν είναι σαν τα μαύρα σύννεφα του ουρανού πριν μια καταιγίδα. Είναι γεμάτο μοχθηρότητα, σχεδόν μίσος, έτοιμο να ξεσπάσει και να αρχίσει να ρίχνει καρεκλοπόδαρα, ή cats and dogs, που λένε και οι συμπαθείς Άγγλοι. Αυτό το σύννεφο το ονομάζω το σύννεφο του ξεσπάσματος και/ή της εκδίκησης. Είναι το αγαπημένο μου.

Θεωρία no4: Ο μαλακομαγνήτης

Ξέρω ότι εδώ ο Sharkastic θα διαφωνήσει.
Έχετε ακούσει τη φράση: "Οι άνδρες είναι σαν τις τουαλέτες: ή θα είναι πιασμένες ή γεμάτες....you-know-what". Πολύ γενικευτική (υπάρχει αυτή η λέξη; αν όχι, μόλις την πρόσθεσα στο ελληνικό λεξιλόγειο), αλλά και πολύ αληθινή.
Λέμε λοιπόν ότι έχουμε το μαλακομαγνήτη. Γιατί;
Γιατί όσους τραβάμε πάνω μας είναι τωρινά ή μελλοντικά μέλη του γένους των βλαμμένων.
Αυτό σημαίνει: τρελοί, ανώμαλοι, άπιστοι, φρεσκοχωρισμένοι (πάνω στο μαύρο σύννεφο, να μην ξεχνιόμαστε), φλούφληδες, και τα καλά-παιδιά-που-αποδεικνύονται-μαλάκες.
Θα μου πείτε τώρα τι με χαλάει η τελευταία κατηγορία; Δε με χαλάει, αλλά όταν εγώ έχω σκαρφαλώσει με κόπο στο ροζ σύννεφο, είναι να μη νευριάσω όταν ο Mr. supposedly-Perfect έρθει και μου το διαλύσει και βρεθώ με τα μούτρα στη γη, δίπλα στους κοινούς θνητούς που νόμιζα ότι είχα αποχωριστεί για ένα εύλογο χρονικό διάστημα; *ανάσα*
Η θεωρία είναι ότι λίγοι είναι αυτοί που έχουν το πακέτο. Δε ζητάω τον Μπραντ Πιτ, αλλά να μη μου αρέσει ο άλλος; Και δε θέλω τον Αινστάιν σε εξυπνάδα, αλλά να μην έχει και IQ χαρτοπετσέτας...

Θεωρία no5: Συναισθηματική κατάσταση επίπεδο

Αυτή η συναισθηματική κατάσταση είναι η αγαπημένη μου. Ξεχάστε τα συννεφάκια, τους μαλακομαγνήτες, και όλα τα άλλα. Βρίσκεστε στη ζώνη νιρβάνα. Έχετε φτάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο πρόσληψης του κόσμου. Είστε σε φάση ζεν. Δε σας αγγίζει τίποτα και κανένας. Αδιαφορείτε αν αυτό το ωραίο παιδί στη γωνία είναι πιασμένο, ή αν ο τρελός που κάθισε δίπλα σας ζητάει τσιρότο για να ανάψει το τσιγάρο του. Εσείς δεν καπνίζετε άλλωστε.
Και ξέρετε τι είναι το καλύτερο; Ότι αδιαφορείτε πλήρως αν θα βρείτε αυτόν που ψάχνετε. Ζείτε απλά τη ζωή σας. Χαλαρά.
Και τότε έρχεται ο ιππότης με το άσπρο άλογο (ή το βαμπίρ με το ασημένιο γυαλιστερό Βόλβο, για τους λάτρεις του Twilight), που σας ανεβάζει στο συννεφάκι και σας αφήνει εκεί για καιρό..
Αλλά...προσοχή: Στο ζεν φτάνετε με τον καιρό. Αν το σκέφτεστε, δε θα φτάσετε ποτέ. Enjoy the trip to Ithaki, but don't think about the destination. Σοφός ο Καβάφης.

Θεωρίς no6: Συναισθηματική κατάσταση λακκούβα

...είναι συνέχεια και συμπλήρωμα της προηγούμενης θεωρίας. Όπως είπε και η Sunshine χτες "Η συναισθηματική μου κατάσταση είναι λακκούβα. Όποιος περνάει, πέφτει", κάτι το οποίο επιβεβαιώνει και τη θεωρία του μαλακομαγνήτη. Γιατί για να πέσει κάποιος στη λακκούβα πρέπει να είναι βλαμμένος. Οι σωστοί τις προσπερνάνε. Βρουυυυμ.

Θεωρία no7: Σε σένανε ζουμάρω, μα άλλονε γουστάρω

Χρειάζεται να πω τίποτα εδώ; Οτινανίτιδα σε όλο της το μεγαλείο. Ή αλλιώς, συμβιβάζομαι με αυτό που έχω αλλά χωρίς να βγάλω από το μυαλό μου αυτό που δεν έχω και θέλω να αποκτήσω. Κακό, αλλά αληθινό.

Θεωρία no8: Don't speak

Αυτή η θεωρία επιβεβαιώνεται καθημερινά, σε κάθε δυνατή περίπτωση. Αν μιλήσεις, ή αν σκεφτείς έστω, κάτι καλό που θα γίνει ή που πρόκειται να γίνει, πολύ απλά...δε θα γίνει.
Θα πας ταξίδι και το σκέφτεσαι συνέχεια; Λες "τι ωραία, θα δω τον πύργο του Eiffel θα φάω και γαλλική κουζίνα, θα δω και το Λούβρο...μπλα-μπλα-μπλα". Keep on dreaming, γιατί μόνο έτσι θα τα δεις όλα αυτά.
Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως με το να συζητάμε κάτι καλό (που περιμένουμε να γίνει γιατί πιστεύουμε ότι θα έχει αντίκτυπο στη ζωή μας) να διαταράσσουμε την ισορροπία του κόσμου και αυτό το κάτι να μη γίνεται, ή ακόμα χειρότερα, να παίρνει κάτι άσχημο τη θέση του.
Αν δε με πιστεύετε, τότε δοκιμάστε το. Και θα θυμηθείτε μετά την Carina. Κάτι ξέρω και εγώ...

Κάτι θα ξεχνάω σίγουρα. Με τούτα και με εκείνα πέρασε η ώρα και πρέπει να θρέψω τον σωματικό μου κόσμο. Κοινώς πεινάω.

Θα επανέλθω με περισσότερα.

Μέχρι τότε...αν είστε σε σύννεφο, απολαύστε το, πλάκα έχει. Θυμηθείτε να κοιτάξετε τους κοινούς θνητούς που βρίσκονται από κάτω σας, και αν δείτε να περνάει κανένας που αντιπαθείτε, ξέρετε τι να κάνετε.
Αν πάλι βρίσκεστε στη γη και ψιχαλίσει χωρίς να βρέξει, λερωμένη θα είναι η φωλιά σας..

Au revoir!


~Carina

Αστικοί μύθοι και άλλα

Οι αστικοί μύθοι είναι ιστορίες που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα και αναφέρονται σε τρομακτικά ή παράξενα γεγονότα της πόλης. Κάποιες από αυτές τις ιστορίες έχουν μια δόση αληθοφάνειας, ενώ άλλες αποτελούν αποκλειστικά κατασκευάσματα της φαντασίας. Όπως και να έχει, οι αστικοί μύθοι μπορούν να μας κρατήσουν ξύπνιους όλη τη νύχτα!


1)Πολλοί μιλούν για καταραμένα αυτοκίνητα που σκοτώνουν τους ιδιοκτήτες τους. Όσοι έχετε δει το Christine, θα καταλάβετε τι εννοώ. Υπάρχουν πολλές αφηγήσεις οι οποίες αναφέρουν την ύπαρξη αυτοκινήτων που σκότωναν τον έναν ιδιοκτήτη μετά τον άλλο. Ένα από αυτά λένε πως ήταν η Porsche Spyder του ηθοποιού James Dean.

2)Άλλος αστικός μύθος που αφορά τα αυτοκίνητα σχετίζεται με τη συμμορία των φώτων. Μύθοι λένε πως αν συναντήσουμε τη νύχτα ένα αυτοκίνητο με σβηστά φώτα, να μην του κάνουμε σήμα με τα δικά μας γιατί πρόκειται για μια συμμορία η οποία κυνηγάει όσους το κάνουν αυτό. Έχουν υπάρξει πολλές ιστορίες, αλλά αυτός ο μύθος είναι μάλλον ψευδής.

3)Ο πιο γνωστός μύθος, τον οποίο εξακολουθούμε να πιστεύουμε όλοι μας είναι πως αν έχουμε ανοιχτό το κινητό μας ενώ βάζουμε βενζίνη, μπορεί να προκληθεί έκρηξη. Οι εταιρείες κινητών τηλεφώνων θεωρούν ότι υπάρχει ένας ελάχιστος κίνδυνος, αλλά προειδοποιούν τους οδηγούς για να αποφύγουν μια πιθανή έκρηξη. Ωστόσο, δεν έχει υπάρξει κανένα επιβεβαιωμένο γεγονός που να αποδεικνύει την ορθότητα του μύθου. Παρ'όλα αυτά, για να μην είστε εσείς τα πρώτα θύματα, ας μη χρησιμοποιείετε το κινητό σας ενώ βάζετε βενζίνη.

4)Ονομασίες εταιρειών: Πολλοί λένε πως το όνομα GAP, της γνωστής μάρκας ρόυχων, προέρχεται από το ακρωνύμιο "Gay and Proud". Παρομοίως, το Adidas από το "All Day I Dream About Sex". Το όνομα του υλικού nylon, από τις πόλεις New York και London, και το όνομα της Sony από τη φράση "Standard Oil of New York". Και τα τέσσερα είναι ψευδή.

5)Για να διαβάζετε αυτό εδώ, προφανώς χρησιμοποιείτε internet. Μία από τις φάρσες που κυκλοφορούν μέσω e-mail αφορούν την ύπαρξη ενός ιού. Συγκεκριμένα, αν ανοίξετε μια παρουσίαση με το όνομα "Life is beautiful", θα καταστραφεί ο σκληρός σας δίσκος. Άλλη απάτη αφορά τα e-mail που λένε ότι αν το προωθήσετε η aol θα σας στείλει χρήματα. Η ίδια η εταιρεία έχει δηλώσει πως ουδέποτε δεν είχε προωθήσει κάτι τέτοιο. Ακόμα, τα e-mail που μιλάνε για χαμένα παιδιά είναι συνήθως ψεύτικα. Προσέξτε το εξής: αν δεν αναφέρεται η ηλικία και το πού ακριβώς χάθηκαν, όπως και το πότε, τότε πρόκειται μάλλον για φάρσα. Απλά διαγράψτε το. Τέλος, τα γνωστά chain-mails που αναφέρουν ότι αν δεν προωθήσετε το μήνυμα θα σας επιτεθούν, θα σας βιάσουν, θα σας σκοτώσουν, είναι απλά γελοίες ιστορίες. Πιστέψτε με, τίποτα απολύτως δε θα σας συμβεί αν δεν προωθήσετε ένα μήνυμα.

6)Πολλοί μύθοι αφορούν την Disney. Η πιο γνωστή ιστορία αφορά τον Walt Disney. Λένε ότι όταν πέθανε, τοποθετήθηκε σε κρυογονικό θάλαμο έτσι ώστε να διατηρηθεί το σώμα του μέχρι τη μέρα που θα έβρισκαν θεραπεία στην αρρώστεια του. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν ισχύει, όπως επίσης δεν ισχύουν και οι φήμες ότι η Φινλανδία απαγόρευσε την κυκλοφορία του Donald Duck επειδή δε φοράει παντελόνι. Ακόμα, οι εφτά νάνοι δεν αντιπροσωπεύουν τα στάδια εθισμού στην κοκαίνη. Ωστόσο, ο μύθος που λέει ότι στην ταινία Lion King εμφανίζεται η λέξη sex είναι μάλλον αληθινός.

7)Οι μύθοι που αφορούν τα Mc Donalds δεν είναι αληθινοί, ευτυχώς για εμάς, αν και η ποιότητα του φαγητού είναι ιδιαίτερα...αμφίβολη. Έχει ακουστεί πως οι αγελάδες τους είναι γενετικά τροποποιημένες έτσι ώστε να μην έχουν κεφάλι και πόδια, παρά μόνο τον κύριο κορμό, ο οποίος είναι φαγώσιμος. Όμως, οι ιστορίες που αναφέρουν ότι έχουν βρεθεί ζωύφια, μαλλιά, νύχια και άλλα σε hamburger μπορεί να είναι τόσο αληθινοί όσο και ψεύτικοι. Όλοι μας τις έχουμε ακούσει από έναν φίλο που το έζησε ένα φίλος του κοκ...

8)Όλοι έχουμε ακούσει λίγο πολύ διάφορους υπερφυσικούς μύθους. Ένας απο αυτούς λέει ότι αν τραγουδήσεις τη φράση Bloody Mary μπροστά από έναν καθρέπτη στο μπάνιο, θα ελευθερώσεις ένα αιμοβόρο πνεύμα. Αυτή η ιστορία ξεκινάει από παλιά, κατά την περίοδο των μαγισσών. Ωστόσο, δεν γνωρίζουμε αν ισχύει ο μύθος. Τολμάτε να δοκιμάσετε; Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι ιστορίες του Oujia Board, που είναι ένας πίνακας με τον οποίο καλείς πνεύματα. Λένε πως αν καλέσεις ένα κακό πνεύμα αυτό θα σε στοιχειώσει. Κυκλοφορούν πολλές ιστορίες στο ιντερνετ. Παρ'όλα αυτά, γνωρίζω άτομα που το έχουν δοκιμάσει χωρίς να συμβεί κάτι τέτοιο. Μια άλλη γνωστή ιστορία φαντασμάτων σχετίζεται με το φάντασμα του auto-stop. Πολλές αφηγήσεις μιλούν για οδηγούς που πήραν μαζί τους άτομα που στέκονταν στην άκρη του δρόμου, και τα οποία αποδείχτηκε ότι ήταν νεκρά. Η κατάληξη αυτής της ιστορίας διαφέρει. Άλλοι λένε ότι το πνεύμα εξαφανίστηκε, ενώ πολλοί λένε ότι σκότωσε τον οδηγό. Μάλιστα, υπάρχει και ένα video στο youtube που δείχνει αυτό ακριβώς. Ψεύτικο ή αληθινό, κανείς δεν ξέρει. Πάντως είναι αρκετά τρομαχτικό.

9)Μύθοι σχετικά με ταινίες: Η κατάρα του Superman. Όσοι έχουν παίξει το Superman έπαθαν κάποιο σοβαρό ατύχημα. Η κατάρα του Χριστού: Όσοι υποδύθηκαν το Χριστό δεν μπόρεσαν να παίξουν ποτέ ξανά σε άλλη ταινία. Ο θάνατος ενός Bond Girl από το χρυσό χρώμα στο οποίο την περιέλουσαν. Υπάρχουν αρκετοί ακόμα μύθοι, όπως το ότι η ταινία Amytville Horror βασίστηκε σε πραγματική ιστορία και ότι πολλοί εργαζόμενοι στα σετ του Εξορκιστή δαιμονίστηκαν.

10)Υποσυνείδητα μηνύματα στη διαφήμιση και τη μουσική. Κατά τη δεκαετία του 1960, οι ερευνητές άρχισαν να μελετούν την επίδραση των υποσυνείδητων μηνυμάτων στα άτομα. Έγιναν πολλά πειράματα και διάφορες εταιρείες λέγεται ότι έβαλαν υποσυνείδητα μηνύματα στις διαφημίσεις τους. Ωστόσο, αυτό δεν είναι εξακριβωμένο. Τα κρυμμένα μηνύματα έχουν γίνει πιο γνωστά στη μουσική. Συγκεκριμένα, σε τραγούδι των Beatles ακούγεται ότι "Paul is dead". Ακόμα στο Hotel California ακούγεται ένας ύμνος προς το Σατανά αν παιχτεί ανάποδα. Κρυμμένα μηνύματα έχουν βρεθεί ακόμα και σε πιο...light τραγουδιστές, όπως η Britney Spears. Μάλιστα, ένα συγκρότημα για να διακωμωδίσει την όλη κατάσταση έβαλε επίτηδες ένα κρυμμένο μήνυμα σε ένα από τα τραγούδια του στο οποίο συγχαίρει αυτόν που το ανακάλυψε. Πάντως, πολλοί παλιοί τραγουδιστές έχουν πει ότι είναι παράλογο να βάλουν υποσυνείδητα μηνύματα στα τραγούδια τους, παρακινώντας το κοινό να αγοράσει το δίσκο τους, αφού εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα μέσα αντιγραφής που διαθέτουμε σήμερα.



Αυτοί ήταν κάποιοι από τους πιο γνωστούς μύθους. Υπάρχουν άπειρες ιστορίες εκεί έξω, ιστορίες πραγματικές και φανταστικές που εξιτάρουν το άτομο. Ίσως τελικά να έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε στο υπερφυσικό, γιατί αλλιώς ο κόσμος είναι πολύ...βαρετός.

Πάντως να θυμάστε: αν δείτε κάτι παράξενο να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σας, κοιτάξτε αλλού. Δε θέλετε να είστε αυτοί που θα επιβεβαιώσουν έναν αστικό μύθο...

~Carina

Greeks do it better. Or so they say.

Είμαστε οι απόγονοι και κληρονόμοι του αρχαίου αθάνατου ελληνικού πνεύματος. Ζούμε στη λεγόμενη κοιτίδα του πολιτισμού. Όσοι οι άλλοι σκαρφάλωναν στα δέντρα, εμείς γράφαμε ιστορία.

Όλα αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα. Τι είναι αυτό όμως που κάνει τους σύγχρονους Έλληνες να ξεχωρίζουν; Διαφέρουμε όντως ή μήπως δυσκολευόμαστε ακόμα μετά από δύο χιλιετίες να αποδεχτούμε ότι πλέον δεν είμαστε το πιο ξεχωριστό γένος σε ολόκληρη τη γη;

Η αλήθεια είναι ότι, αντικειμενικά πάντα, ξεχωρίζουμε. Όμως, μην απατάστε...Ακολουθούν τόσο καλοί όσο και...κακοί λόγοι που μας καθιστούν one of a kind, ανάμεσα σε πολλούς άλλους λαούς.


-Μιλάμε μία από τις πιο δύσκολες γλώσσες του κόσμου, και οι ξένοι δυσκολεύονται να μάθουν τη διαφορά ανάμεσα στο φίλοι και φιλί. Για να μη μιλήσω για το φύλο, φύλλο...

-Καπνίζουμε σαν φουγάρα όπου βρούμε αρκετό χώρο για να ανεβοκατεβάζουμε το χέρι μας. Και η λέξη τασάκι μας φέρνει περισσότερο σε κάτι διακοσμητικό παρά σε χρηστικό αντικείμενο.

-Βρίζουμε την κατάντια της χώρας μας, αλλά αν κάποιος θίξει τα πατρία εδάφη, πέφτουμε πάνω του σαν κοράκια.

-Λέμε ότι δεν είμαστε ρατσιστές, αλλά γινόμαστε συνεχώς "Τούρκοι" και κάνουμε τους "Κινέζους". Και φωνάζουμε τους μαύρους που πουλάνε CD "μαυρούληδες".

-Παραπονιόμαστε συνεχώς, και δεν βαριόμαστε να συζητάμε όλη την ώρα για το ίδιο θέμα.

-Πιστεύουμε ότι μας έχουν μουτζώσει. Όχι μόνο εμάς, αλλά και τον γείτονα, και τον γείτονα του γείτονα. Τα ελληνόπουλα ξαδέρφια μας όμως που ζουν στο εξωτερικό το γλίτωσαν το μούτζωμα.

-Παθιαζόμαστε με τις ξένες εκλογές περισσότερο από τις δικές μας (βλέπε Σαρκοζί, Μπαράκ Ομπάμα), και πιστεύουμε ότι οι ξένοι πολιτικοί θα βοηθήσουν την Ελλάδα, αντί να το κάνουν οι εγχώριοι. (Τι ζητάω όμως τώρα;)

-Όλοι γκρινιάζουν ότι δεν έχουν χρήματα, αλλά τα κέντρα και τα club είναι γεμάτα κάθε Σαββατοκύριακο και αργία. Για να μη μιλήσω για τις καφετέριες. Είναι να απορείς πότε δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι.

-Από τότε που βγήκε ο Fredoccino και οι παραλλαγές του, όποιος πίνει Frappe είναι Ελληνάρας και εκτός μόδας.

-Μιλάμε για διατήρηση της κουλτούρας μας αλλά πρώτοι τρέχουμε να υιοθετήσουμε ξένες τάσεις. (Τόσα emo μαζεμένα στο Σύνταγμα καμία άλλη χώρα δεν τα είχε!)

-Μπορεί να αντιπαθούμε έναν καλλιτέχνη/πολιτικό, αλλά αν τον πετύχουμε στο δρόμο και θα του μιλήσουμε και θα του σφίξουμε το χέρι, κυρίως αν υπάρχουν και κάμερες εκεί.

-Όλη η Ελλάδα είναι καλλίφωνη.

-Οι Έλληνες ονειρεύονται καριέρα στο εξωτερικό πριν καν γίνουν γνωστοί εδώ.

-Η μισή Ελλάδα είναι τσακωμένη με την υπόλοιπη μισή. Βλέπε Αθήνα-Θεσσαλονίκη πχ.

-Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα που έχει δύο πρωτεύουσες για να μη θίξουμε κανέναν.

-Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αν έχεις μέσο, γίνεσαι και βασιλιάς εδώ.

-Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώνεις.

-Αν περάσεις στην Ιατρική, θα σου πουν "Έχει γεμίσει ο κόσμος γιατρούς.". Αν περάσεις στη Νομική, θα σου πουν "Άτιμη φάρα οι δικηγόροι.". Αν περάσεις Δημοσιογραφία, θα σου πουν "Σε τι κύκλωμα πας να μπλέξεις παιδάκι μου;". Γενικά, όπου και να περάσεις, είσαι αποτυχημένος. Είτε Αρχιτεκτονική είτε Ιχθυοκαλλιέργεια.

-Όταν δίνουν κάτι δωρεάν, πέφτουν όλοι πάνω σαν λυσσασμένοι.

-Μπορεί να μην έχει ο Έλληνας σπίτι να μείνει, αλλά το ρούχο μάρκα και το ακριβό αυτοκίνητο θα το οδηγήσει.

-Παίρνουμε δάνεια για να ξεπληρώσουμε δάνεια.

-Μπορεί να τσακωνόμαστε, αλλά εξακολουθούμε να είμαστε φιλόξενοι.

-Ο θεσμός της οικογένειας καλά κρατεί.

-Έχουμε 563 φίλους, έναν για κάθε περίσταση. Άλλος για σινεμά, άλλος για ποτό, άλλος για βόλτα...

-Αρνούμαστε να μας αλλάξουν κάποιοι άσχετοι τη γλώσσα, επειδή τους φαίνεται δύσκολη.

-Υπάρχουν πολλοί ξένοι που περηφανεύονται για τις ελληνικές ρίζες τους.

-Μια επιτυχία, όσο μικρή κι αν είναι, σηκώνει πανηγύρι.

-Λυπόμαστε όσους δεν έχουν χωριό να πάνε στις διακοπές. Καλά τα νησιά, αλλά σαν τον αέρα του βουνού, δεν υπάρχει.

-Μας δίνουν τα ονόματα των παπούδων και των γιαγιάδων, είτε είναι αυτό είναι Μαρία, είτε Περιστέρω.

-Είμαστε ανοιχτόμυαλοι, πολύ περισσότερο από τους ξένους. Το φλιτζάνι όμως ακόμα το διαβάζουμε.

-Όλες οι λέξεις προέρχονται από τα ελληνικά. Ακόμα και το κιμονό (βλέπε χειμώνας).

-Η μυθολογία μας έχει εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες.

-Έχουμε ποιητές που βραβεύτηκαν με Νόμπελ Λογοτεχνίας.

-Πολλά Ελληνόπουλα ανήκουν στο MIT. Γιατί έχουμε και μυαλό.

-Κανείς δε μπορεί να μας πει βλάχους.

-Αλλά έχουμε όμως αρκετούς...

-Αγαπάμε τα ζώα.

-Αλλά έχουμε πολλά αδέσποτα.

-Το σουβλάκι είναι το καλύτερο, φτηνότερο, και πιο χορταστικό junk food.

-Τιμάμε το κρέας και το ψάρι καθημερινά.

-Δεν αγοράζουμε ένα, δύο, πέντε μήλα, αλλά κιλά ολόκληρα.

-Το ούζο είναι αποκλειστικά ελληνικό.

-Έχουμε μια υγιή δόση τρέλας...

-...και γνήσιο χιούμορ.

-Όταν οι ξένοι ακούν τη λέξη "Ελλάδα", σκέφτονται τον πολιτισμό, την Ακρόπολη, τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όχι τον Χίτλερ, τον Στάλιν και πάει λέγοντας...


Η Ελλάδα λοιπόν έχει 1002 λόγους για να ξεχωρίζει.
Το ερώτημα όμως είναι: τι ζητάμε; Να ξεχωρίζουμε για κάτι καλό ή...απλά να ξεχωρίζουμε;

Και να θυμάστε: σε όποιον δεν αρέσει η Ελλάδα, να φύγει. (Να φύγετε, να πάτε αλλού!) Ας βρουν καλύτερα αλλού, αν μπορούν!

Όπα!


~Carina

Ο Νόμος του Μέρφυ

Όλοι γνωρίζουμε και μισούμε το Νόμο του Μέρφυ. Το βασικό αξίωμά του είναι πως αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, τότε θα πάει.

Ακολουθούν βασικές αρχές που ανήκουν σε αυτό το Νόμο:

-Τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται.

-Όποτε ξεκινάς να κάνεις κάτι, κάτι άλλο πρέπει πρώτα να γίνει.

-Κάθε λύση γεννάει ένα καινούριο πρόβλημα.

-Τα πάντα πάνε στραβά ταυτόχρονα.

-Η πιθανότητα τού να γίνει κάτι είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιθυμίας τού να γίνει.

-Οτιδήποτε ξεκινά καλά, τελειώνει άσχημα.
Οτιδήποτε ξεκινά άσχημα, τελειώνει χειρότερα.

-Όταν η γάτα σου έχει αποκοιμηθεί στα γόνατά σου και δείχνει αξιαγάπητη και ευτυχισμένη, τότε είναι η στιγμή που πρέπει ξαφνικά να πας στην τουαλέτα.

-Η διπλανή ουρά κινείται πάντα πιο γρήγορα.

-Αν αλλάξεις ουρά, η ουρά που μόλις άφησες αρχίζει να κινείται πιο γρήγορα από την ουρά που βρίσκεσαι τώρα.

-Όλα τα καλά τα έχουν πάρει οι άλλοι.

-Το μόνο ζευγάρι παπούτσια που σου αρέσει δεν υπάρχει στο νούμερό σου. Ή ακόμα χειρότερα, μόλις πουλήθηκε.

-Η πλειοψηφία των θεμάτων της εξεταστικής θα προέρχονται από το μόνο κεφάλαιο που δε διάβασες.

-Αν η εξέταση γίνει με ανοιχτά βιβλία, εσύ θα έχεις ξεχάσει το βιβλίο.

-Αν κάνεις σκονάκι μια φορά, θα σε πιάσουν. Αν το κάνεις συνέχεια, δε θα σε πιάσουν ποτέ.

-Αν ο διπλανός σου αντιγράψει από εσένα, θα πάρει μεγαλύτερο βαθμό.

-Αν εσύ αντιγράψεις από το διπλανό σου, θα κοπείς.

-Στον κινηματογράφο, οι θεατές των οποίων οι θέσεις είναι στο κέντρο, έρχονται πάντα τελευταίοι.

-Πάντα θα κάθεται μπροστά σου κάποιος πιο ψηλός, με αποτέλεσμα να μην βλέπεις.

-Πάντα θες να πας τουαλέτα στο καλύτερο σημείο της ταινίας.

-Το ίδιο συμβαίνει και στον διπλανό σου. Μόνο που αυτός δε μπορεί να κρατηθεί.

-Το φανάρι είναι πάντα κόκκινο όταν βιάζεσαι.

-Όταν παίρνεις λάθος νούμερο, η γραμμή δεν είναι ποτέ κατειλημμένη.

-Αν παρακολουθείς μια σειρά ανελλειπώς, το μόνο επεισόδιο που θα χάσεις, θα είναι και το καλύτερο.

-Ένα άσπρο ρούχο πάντα θα λερώνεται, ενώ ένα μαύρο ποτέ.

-Το αυτοκίνητό σου θα χαλάσει όταν θα έχεις χαθεί.

-Βρέχει πάντα τη μέρα που θα έχεις ξεχάσει την ομπρέλα σου.

-Αρχίζει να βρέχει όταν φεύγεις από κάπου.

-Στο λεωφορείο θα κάθεται πάντα δίπλα σου κάποιος ενοχλητικός.

-Συναντάς τον έρωτα της ζωής σου όταν δείχνεις χάλια.

-Αν κάτι γίνει μια φορά, μπορεί να γίνει και δεύτερη. Αν όμως γίνει δύο φορές, τότε σίγουρα θα γίνει και τρίτη.


Χαμογελάτε λοιπόν...γιατί χανόμαστε!

~Carina

Με αφορμή ένα e-mail

Όλοι έχουμε λάβει διάφορα e-mail κατά καιρούς. Μέσα σε αυτά, κάποια στιγμή εμφανίζεται και ένα μήνυμα που θες να το προωθήσεις, όχι για να βρεις τον έρωτα της ζωής σου μέσα στις επόμενες δυο μέρες, αλλά για να δώσεις και σε άλλους τη δυνατότητα να διαβάσουν ό,τι διάβασες εσύ.

Το παρακάτω e-mail (με κάποιες μικρές αλλαγές) αφορά την ευτυχία.


"Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη όταν θα παντρευτούμε, θα αποκτήσουμε ένα μωρό, μετά ένα ακόμα..
Μετά αγχωνόμαστε διότι τα παιδιά μας δεν είναι αρκετά μεγάλα και όλα θα είναι καλύτερα όταν θα μεγαλώσουν..
Στη συνέχεια αγχωνόμαστε γιατί φτάνουν στην εφηβεία και πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους. Θα είμαστε σίγουρα ευτυχείς όταν θα ξεπεράσουν αυτό το στάδιο..

Λέμε στους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι ολοκληρωμένη όταν ο σύντροφός μας θα αποκατασταθεί, όταν θα αποκτήσουμε ένα πιο ωραίο αυτοκίνητο, όταν θα μπορέσουμε να πάμε διακοπές, όταν θα πάρουμε την σύνταξή μας..

Η αλήθεια είναι ότι η καλύτερη στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι ΤΩΡΑ.
Αλλιώς πότε;

Η ζωή μας θα είναι πάντοτε γεμάτη με απογοήτευση. Είναι προτιμότερο να το παραδεχτούμε και να αποφασίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι παρόλα αυτά.

Για πολύ καιρό, μου φαινόταν ότι η ζωή μου θα άρχιζε.
Η πραγματική ζωή.
Αλλά υπήρχαν πάντα εμπόδια, μία δοκιμασία να ξεπεραστεί, μια δουλειά να τελειώσει, χρόνος να δοθεί, ένα χρέος να πληρωθεί. Μετά η ζωή θα ξεκινούσε.

Τελικά κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η ΖΩΗ.

Αυτή η προοπτική με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει μονοπάτι προς την ευτυχία.

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.

Λοιπόν, εκτιμήστε κάθε στιγμή.

Σταματήστε να περιμένετε να τελειώσετε το σχολείο, να ξαναγυρίσετε στο σχολείο, να χάσετε 10 κιλά, να πάρετε 10 κιλά, να ξεκινήσετε να δουλεύετε, να παντρευτείτε, να έρθει η Παρασκευή, να αγοράσετε ένα καινούριο αμάξι, να πληρώσετε την υποθήκη σας, να έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η πρώτη του μήνα, ή τα μέσα του μήνα, να ακουστεί το τραγούδι σας στο ραδιόφωνο, να πεθάνετε, να ξαναγεννηθείτε ... πριν αποφασίσετε να ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.

Είναι λίγος καιρός, στους Ολυμπιακούς του Σιάτλ, 9 αθλητές, όλοι ανάπηροι σωματικά ή πνευματικά, ήταν στην γραμμή εκκίνησης της κούρσας των 100 μέτρων.
Στο σύνθημα της εκκίνησης, η κούρσα ξεκίνησε. Δεν έτρεχαν όλοι αλλά όλοι είχαν την επιθυμία να συμμετέχουν και να κερδίσουν.
Έτρεχαν ανά 2, ένα αγόρι έπεσε στην πίστα, έκανε κάποιες τούμπες και άρχισε να κλαίει.
Οι άλλοι 8 τον άκουσαν να κλαίει.
Επιβράδυναν και κοίταξαν πίσω τους.
Σταμάτησαν και άρχισαν να επιστρέφουν πίσω .... ΌΛΟΙ...
Μία κοπέλα με το σύνδρομο Down καθισμένη δίπλα του, άρχισε να τον χαϊδεύει και να τον ρωτά : ‘Είσαι καλύτερα τώρα;’
Τότε, και οι υπόλοιποι 9 τον πήραν από τους ώμους και ξεκίνησαν όλοι μαζί να περπατάνε προς την γραμμή του τερματισμού.
Ολόκληρο το στάδιο σηκώθηκε και άρχισε να χειροκροτεί. Και τα χειροκροτήματα διήρκησαν πάρα πολύ..

Γιατί βαθιά μέσα μας, όλοι ξέρουμε ότι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή δεν είναι να κερδίσουμε για μας.

Το πιο σημαντικό πράγμα σε αυτή τη ζωή, είναι να βοηθάμε τους άλλους να κερδίσουν.
Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα επιβραδύνουμε ή θα αλλάξουμε την δική μας πορεία.

Θυμηθείτε: Η ζωή είναι τώρα. Η ευτυχία είναι μπροστά μας. Και οι άλλοι δεν είναι εμπόδιο αλλά μέσο για να αποκτήσουμε όσα επιθυμούμε, και για να γίνουμε και οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι. Αν δεν είστε ευτυχισμένοι τώρα, δε θα είστε ποτέ. Το παρόν είναι ένα δώρο. Εκτιμήστε τα καλά που έχετε. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά εκεί για να μας δίνουν ένα κίνητρο να προσπαθούμε κάθε μέρα. Έχουμε ήδη ό,τι χρειαζόμαστε, από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Η ζωή είναι τώρα."

Και μερικές φράσεις περί ευτυχίας:
"There are as many nights as days, and the one is just as long as the other in the year's course. Even a happy life cannot be without a measure of darkness, and the word 'happy' would lose its meaning if it were not balanced by sadness."

"When one door of happiness closes, another opens; but often we look so long at the closed door that we do not see the one which has been opened for us."

"Thousands of candles can be lit from a single candle, and the life of the candle will not be shortened. Happiness never decreases by being shared."

Η ζωή είναι τώρα. Ζήσε!

~Carina

Life is a mere coincidence

"The man who said "I'd rather be lucky than good" saw deeply into life. People are afraid to face how great a part of life is dependent on luck. It's scary to think so much is out of one's control. There are moments in a match when the ball hits the top of the net, and for a split second, it can either go forward or fall back. With a little luck, it goes forward, and you win. Or maybe it doesn't, and you lose.

(Matchpoint - opening line)

Θεωρίες περί τύχης

Καθώς βλέπω το Matchpoint για δεύτερη φορά, δε μπορώ να μην αναρωτηθώ πόσο μεγάλο ρόλο παίζει τελικά η τύχη στη ζωή μας.

Υπάρχουν άπειρες ρήσεις. "Αν έχεις τύχη, διάβαινε". "Το πεπρωμενο φυγείν αδύνατον". "Η μοίρα, το κισμέτ". "Όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο και κανένας δε μπορεί να τ'αποφύγει." Τα έχεις ακούσει, τα έχεις διαβάσει, ίσως και να τα έχεις ζήσει. Τι είναι όμως αλήθεια τελικά;

Υπάρχουν όντως συμπτώσεις ή μήπως όλα λειτουργούν βάσει ενός μεγάλου σχεδίου που εμείς δε θα μάθουμε ποτέ; Τι μας συμφέρει να πιστεύουμε αλήθεια; Αν όλα είναι θέμα τύχης, και τίποτα δεν είναι προγραμματισμένο, τότε αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να ζούμε την κάθε μέρα, χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Αν είναι να αποκτήσουμε όσα επιθυμούμε, αυτό θα γίνει, επειδή θα είμαστε τυχεροί. Αν όχι, τότε θα είμαστε τα θύματα της τύχης που δε λέει να μας ευνοήσει. Από την άλλη, αν όντως υπάρχει ένα μεγαλύτερο σχέδιο, δεν είναι μοιρολατρικό να το αποδεχόμαστε ξέροντας πως ό,τι και αν κάνουμε, είναι μέρος αυτού του σχεδίου, είτε το θέλουμε είτε όχι;

Ίσως να προτιμάω την τύχη. Μου δίνει την ελευθερία να επηρεάσω εγώ οποιαδήποτε στιγμή το μέλλον μου. Και η αλήθεια είναι πως μου αρέσει να σκέφτομαι όλα τα πιθανά ενδεχόμενα που ξεδιπλώνονται μπροστά μου κάθε μέρα.

Κάποιος όμως μπορεί να πει εδώ πως τα σημαντικά γεγονότα θα συμβούν έτσι κι αλλιώς ανεξάρτητα από το ποιο δρόμο θα διαλέξω να ακολουθήσω. Ίσως να είναι ανόητο να θέλουμε να ελέγχουμε κάθε πτυχή της ζωής μας τη στιγμή που η ίδια η ζωή είναι έρμαιο συμπτώσεων και τυχαιοτήτων.

Μην αγχώνεστε όμως. Υπάρχει και η μέση λύση, όπως συμβαίνει (σχεδόν) πάντα. Δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα. Έτσι, συμβιβάζουμε τα ασυμβίβαστα. Η ζωή λειτουργεί βάσει ενός μεγάλου σχεδίου. Δεν είναι όμως σταθερό και αμετάκλητο. Είναι ένα σχέδιο που αλλάζει ανάλογα με τις επιλογές μας και τις αποφάσεις μας. Η ζωή άλλωστε είναι δική μας. Οφείλουμε να έχουμε έναν έλεγχο πάνω της, όσο μικρός και αν είναι αυτός.

Όλα αυτά είναι καλά. Θα μπορούσα να πω περισσότερα, αλλά επειδή η ταινία παίζει ακόμα, και το τελευταίο μέρος είναι ό,τι αξίζει να δει κανείς, ας το αφήσω εδώ.

Τι πιστεύω όμως εγώ;

"Life is like a box of chocolates. You never know what you're gonna get."

Και με αυτό, κλείνω.

~Carina

Δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω ή πώς μια φράση με κάνει να σκέφτομαι πολλά

Κάθομαι τώρα μπροστά από τον υπολογιστή και δεν ξέρω τι να γράψω. Έχουμε ήδη γύρω στις 10 δημοσιεύσεις, αλλά πολύ φοβάμαι ότι οι μόνοι αναγνώστες είναι οι ίδιοι οι συντάκτες. Αλλά από την άλλη, είναι δύσκολο να ανοιχτείς και να γράψεις ελεύθερα, γιατί σίγουρα κάποιος θα διαβάσει κάποια στιγμή, και αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι γνωστός σου. Και ενώ δε θα έπρεπε να με ενδιαφέρει, το να δέχεσαι κριτική δεν είναι πάντα και το πιο εύκολο πράγμα. Πραγματική ή εικονική ζωή, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.

Έχω τόσα ερεθίσματα και πολλά να πω, αλλά δε θέλω να γράψω τα γνωστά κλισέ. Γι'αυτό, θα μιλήσω για ό,τι έχω τώρα μπροστά μου.

Αναρωτιέμαι πόσο επηρεάζουν τη ζωή μας τα λάθη που κάνουμε. Πόσο μικρό ή μεγάλο πρέπει να είναι ένα λάθος για να μας οδηγήσει κάπου αλλού από εκεί που σχεδιάζαμε να πάμε; Τι θεωρείται ως λάθος; Μια κακή επιλογή ή μια επιλογή αντίθετα από το κοινώς αποδεκτό; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει ότι δεν κάναμε το σωστό; Μήπως ο χειρότερος κριτής είναι όντως ο εαυτός μας; Κι αν ναι, γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ τους άλλους και κρεμόμαστε από τα χείλη τους, περιμένοντας με αγωνία τα σχόλιά τους; Δε θα έπρεπε να μας νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι. Και τα λάθη είναι για να γίνονται. Μόνο έτσι μπορούμε να μάθουμε, μόνο έτσι σταματάμε να φοβόμαστε την κριτική των άλλων.

Αν υπάρχει κάτι που με τρομάζει περισσότερο από την κριτική, είναι το να μετανιώνω για κάτι που δεν έκανα. Γιατί λάθος δεν είναι μόνο ό,τι κάνεις, αλλά και ό,τι δεν κάνεις απλά επειδή δε θες να ρισκάρεις. Είναι δύσκολο να εκθέτεις τον εαυτό σου, ναι, είναι δύσκολο να ανοίγεσαι. Το να χτίσεις ένα προστατευτικό τείχος γύρω σου είναι συχνά η πιο εύκολη λύση. Το θέμα όμως είναι ότι αφού το χτίσεις, έχεις φυλακίσει τον εαυτό σου τόσο γερά μέσα σε αυτό που χρειάζεσαι πολύ περισσότερο κόπο για να το γκρεμίσεις και να είσαι ελεύθερος ξανά.

Φοβόμαστε τα λάθη, την απόρριψη, οτιδήποτε θα μας δείξει ότι δεν κάνουμε αυτό που πρέπει. Στο τέλος όμως, αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι να είμαστε αληθινοί απέναντι στον εαυτό μας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, αυτό είναι το πιο δύσκολο, αυτό είναι...το πιο τρομακτικό. Είμαι μόνο εγώ εδώ. Λοιπόν;

~Carina

Όσα δε μπορώ να καταλάβω

Γιατί ο καιρός χαλάει πάντα το Σαββατοκύριακο, και συγκεκριμένα, Σάββατο απόγευμα...

Γιατί ο νόμος του Μέρφυ λειτουργεί κάθε, μα κάθε, φορά...

Γιατί πάντα με διακόπτουν...

Γιατί ο καφές δε με κρατάει ξύπνια, αλλά αν δεν πιω, θα έχω πονοκέφαλο...

Γιατί κανείς δε σέβεται το δικαίωμά μου να μην γίνομαι παθητική καπνίστρια...

Γιατί τα πιο ωραία πράγματα σε αυτό τον κόσμο πρέπει ή να παχαίνουν, ή να βλάπτουν, ή να είναι παράνομα (με κάποια επιφύλαξη για το τελευταίο)...

Γιατί πάντα το επεισόδιο που θα χάσω θα είναι το καλύτερο...

Γιατί πάντα ερωτευόμαστε το λάθος άνθρωπο...

Γιατί πάντα αρέσουμε σε όσους δε μας αρέσουν...

Γιατί πάντα συναντάμε το μεγάλο μας έρωτα όταν δείχνουμε χάλια...

Γιατί να είναι ντροπή να παραδεχτεί κάποιος ότι ακούει (και) κλασσική μουσική. Είναι η μόνη μουσική που αγγίζει ακόμα και τις πιο κρυφές πλευρές μου...

Γιατί κάποιοι θέλουν να μεθάνε για να περνάνε καλά...

Γιατί ο υπολογιστής αποφασίζει να κάνει επανεκκίνηση την χειρότερη στιγμή...

Γιατί τελειώνουν οι μονάδες στο κινητό όταν έχεις να πεις τα πιο σημαντικά πράγματα...

Γιατί με παίρνει πάντα ο ύπνος όταν βλέπω ταινία ξαπλωμένη, είτε βλέπω κοινωνικό δράμα, είτε θρίλερ...

Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πότε γίνονται ενοχλητικοί ή φορτικοί...

Γιατί ή θα τρέχω συνέχεια ή δε θα κάνω τίποτα...

Γιατί όταν φτιάχνω κάτι, χαλάει κάτι άλλο...

Γιατί το Norton Antivirus δε λειτουργεί σωστά...

Γιατί δε μπορώ να σκεφτώ άλλες απορίες...

Και γιατί δεν πρόκειται να βρω ποτέ απάντηση στα παραπάνω...

Άλλωστε το νόημα του κόσμου είναι 2.



ΥΓ: Μια τελευταία απορία: Γιατί όσες φορές κι αν δω το video clip με το κουτάκι γάλα θα στεναχωρηθώ....

~Carina

The first post

Αυτό είναι το πρώτο post του blog "Τσάμπα καίει η λάμπα".

Το πιο δύσκολο πράγμα όταν αποφασίζεις να ανοίξεις ένα blog, είναι να του βρεις όνομα. Εμείς ψάξαμε πολύ, βρήκαμε πολλά ονόματα, αλλά όλα ήταν πιασμένα ή ακατάλληλα για το blog.
Το mialampa ήταν η λύση της τελευταίας στιγμής.

Αφού βρεις τίτλο, πρέπει να αποφασίσεις τι να γράψεις. Ακούγεται πολύ εύκολο αλλά στην πραγματικότητα είναι αρκετά πιο δύσκολο.

Ελπίζω να μπορέσουμε να διατηρήσουμε αυτό το blog για αρκετό καιρό και να αποκτήσουμε πιστούς αναγνώστες!

Καλή μας αρχή λοιπόν!...

Να πω ένα καλώς ήρθες στην Sunshine η οποία θα συμμετέχει μαζί με εμένα σε αυτό το blog! :)

~Carina