Κάθομαι τώρα μπροστά από τον υπολογιστή και δεν ξέρω τι να γράψω. Έχουμε ήδη γύρω στις 10 δημοσιεύσεις, αλλά πολύ φοβάμαι ότι οι μόνοι αναγνώστες είναι οι ίδιοι οι συντάκτες. Αλλά από την άλλη, είναι δύσκολο να ανοιχτείς και να γράψεις ελεύθερα, γιατί σίγουρα κάποιος θα διαβάσει κάποια στιγμή, και αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι γνωστός σου. Και ενώ δε θα έπρεπε να με ενδιαφέρει, το να δέχεσαι κριτική δεν είναι πάντα και το πιο εύκολο πράγμα. Πραγματική ή εικονική ζωή, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.
Έχω τόσα ερεθίσματα και πολλά να πω, αλλά δε θέλω να γράψω τα γνωστά κλισέ. Γι'αυτό, θα μιλήσω για ό,τι έχω τώρα μπροστά μου.
Αναρωτιέμαι πόσο επηρεάζουν τη ζωή μας τα λάθη που κάνουμε. Πόσο μικρό ή μεγάλο πρέπει να είναι ένα λάθος για να μας οδηγήσει κάπου αλλού από εκεί που σχεδιάζαμε να πάμε; Τι θεωρείται ως λάθος; Μια κακή επιλογή ή μια επιλογή αντίθετα από το κοινώς αποδεκτό; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει ότι δεν κάναμε το σωστό; Μήπως ο χειρότερος κριτής είναι όντως ο εαυτός μας; Κι αν ναι, γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ τους άλλους και κρεμόμαστε από τα χείλη τους, περιμένοντας με αγωνία τα σχόλιά τους; Δε θα έπρεπε να μας νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι. Και τα λάθη είναι για να γίνονται. Μόνο έτσι μπορούμε να μάθουμε, μόνο έτσι σταματάμε να φοβόμαστε την κριτική των άλλων.
Αν υπάρχει κάτι που με τρομάζει περισσότερο από την κριτική, είναι το να μετανιώνω για κάτι που δεν έκανα. Γιατί λάθος δεν είναι μόνο ό,τι κάνεις, αλλά και ό,τι δεν κάνεις απλά επειδή δε θες να ρισκάρεις. Είναι δύσκολο να εκθέτεις τον εαυτό σου, ναι, είναι δύσκολο να ανοίγεσαι. Το να χτίσεις ένα προστατευτικό τείχος γύρω σου είναι συχνά η πιο εύκολη λύση. Το θέμα όμως είναι ότι αφού το χτίσεις, έχεις φυλακίσει τον εαυτό σου τόσο γερά μέσα σε αυτό που χρειάζεσαι πολύ περισσότερο κόπο για να το γκρεμίσεις και να είσαι ελεύθερος ξανά.
Φοβόμαστε τα λάθη, την απόρριψη, οτιδήποτε θα μας δείξει ότι δεν κάνουμε αυτό που πρέπει. Στο τέλος όμως, αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι να είμαστε αληθινοί απέναντι στον εαυτό μας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, αυτό είναι το πιο δύσκολο, αυτό είναι...το πιο τρομακτικό. Είμαι μόνο εγώ εδώ. Λοιπόν;
Έχω τόσα ερεθίσματα και πολλά να πω, αλλά δε θέλω να γράψω τα γνωστά κλισέ. Γι'αυτό, θα μιλήσω για ό,τι έχω τώρα μπροστά μου.
Αναρωτιέμαι πόσο επηρεάζουν τη ζωή μας τα λάθη που κάνουμε. Πόσο μικρό ή μεγάλο πρέπει να είναι ένα λάθος για να μας οδηγήσει κάπου αλλού από εκεί που σχεδιάζαμε να πάμε; Τι θεωρείται ως λάθος; Μια κακή επιλογή ή μια επιλογή αντίθετα από το κοινώς αποδεκτό; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει ότι δεν κάναμε το σωστό; Μήπως ο χειρότερος κριτής είναι όντως ο εαυτός μας; Κι αν ναι, γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ τους άλλους και κρεμόμαστε από τα χείλη τους, περιμένοντας με αγωνία τα σχόλιά τους; Δε θα έπρεπε να μας νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι. Και τα λάθη είναι για να γίνονται. Μόνο έτσι μπορούμε να μάθουμε, μόνο έτσι σταματάμε να φοβόμαστε την κριτική των άλλων.
Αν υπάρχει κάτι που με τρομάζει περισσότερο από την κριτική, είναι το να μετανιώνω για κάτι που δεν έκανα. Γιατί λάθος δεν είναι μόνο ό,τι κάνεις, αλλά και ό,τι δεν κάνεις απλά επειδή δε θες να ρισκάρεις. Είναι δύσκολο να εκθέτεις τον εαυτό σου, ναι, είναι δύσκολο να ανοίγεσαι. Το να χτίσεις ένα προστατευτικό τείχος γύρω σου είναι συχνά η πιο εύκολη λύση. Το θέμα όμως είναι ότι αφού το χτίσεις, έχεις φυλακίσει τον εαυτό σου τόσο γερά μέσα σε αυτό που χρειάζεσαι πολύ περισσότερο κόπο για να το γκρεμίσεις και να είσαι ελεύθερος ξανά.
Φοβόμαστε τα λάθη, την απόρριψη, οτιδήποτε θα μας δείξει ότι δεν κάνουμε αυτό που πρέπει. Στο τέλος όμως, αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι να είμαστε αληθινοί απέναντι στον εαυτό μας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, αυτό είναι το πιο δύσκολο, αυτό είναι...το πιο τρομακτικό. Είμαι μόνο εγώ εδώ. Λοιπόν;
~Carina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου