Η τυραννία του υπεράνθρωπου

 By Carina

Ο Νίτσε είχε μιλήσει κάποτε για τον Υπεράνθρωπο, μια θεωρία που χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τον ναζισμό ως πρόφαση για την ιδέα της αρείας φυλής. Ο Υπεράνθρωπος λοιπόν, είναι η εξέλιξη του ανθρώπου σε κάτι ανώτερο από αυτό που είναι ήδη, όπως κι ο άνθρωπος ήταν η εξέλιξη από τον πίθηκο. Ο Νίτσε μιλούσε για αυτόν που θα ξεπερνούσε τα ανθρώπινα όρια και θα γινόταν κάτι παραπάνω από όσα θεωρούσε δεδομένα και εφικτά. Αυτός ο Υπεράνθρωπος (ανέφικτος άραγε μέχρι σήμερα?) είναι η τυραννία μας.

Μήπως δεν έχουμε νιώσει όλοι την πίεση να είμαστε πολύ καλοί σε κάτι? Να έχουμε μια κλίση? Να ξεχωρίζουμε κάπου? Κι όχι απλά έτσι να το λέμε, αλλά να αποδεικνύεται και από τις επευφημίες των άλλων.

Τι βάρος αυτός ο Υπεράνθρωπος! Πόσο με εγκλωβίζει! Κι όλο να βλέπω ανθρώπους γύρω μου που κάπως κάπου τα καταφέρνουν, κι εγώ να ψάχνω ακόμα αυτή την κλίση. Κι όσο αγνοείται, τόσο να αγωνιώ. Κατάρα! τι θα κάνω αν εγώ δεν έχω κλίση? Θα εξοριστώ μια για πάντα σε εκείνη την ποταπή αγνοημένη ομάδων των μετρίων ανθρώπων χωρίς στόχους και λαμπερές στιγμές στη σύντομη ζωή τους? Θα παραμείνω ένα ακόμα αποτύπωμα στον χάρτη, άχρηστο και βλαβερό, χωρίς να αφήσω τίποτα πίσω μου, επειδή η φύση δεν με προίκισε με αυτό το κάτι το ξεχωριστό?

Και πώς συναναστρέφεται άραγε ένας μέτριος, ένας μέσος, άνθρωπος τις κλίσεις των ξεχωριστών ανθρώπων γύρω του? Κουνάει το κεφάλι ευγενικά, και προσποιείται ότι η δική του κλίση τώρα στρίβει στη γωνία (καθυστέρησε βλέπετε, λόγω του όγκου της) κι όπου να'ναι θα φανεί?

Η μη κλίση είναι εξορισμός? Και γιατί τελοσπάντων, να περιμένουμε από τη φύση να κάνει κι από ένα θαύμα στα 10, 100, 1000 βρέφη που γεννιούνται κάθε μέρα? Μήπως γινόμαστε λιγάκι υπερβολικοί? Σάμπως είναι εύκολο να ξεδιαλέγεις και να μοιράζεις χαρίσματα? Δεν γίνεται έτσι αβίαστα και απερίσκεπτα, σα να λες "Να, εσύ θα πάρεις ευφυΐα...Εσύ θα πάρεις λέγειν...Εσύ θα πάρεις φωτογραφική μνήμη...Κι εσύ θα πάρεις τα βουνά γιατί άδειασε το σακούλι." Κάπως σαν τον μύθο του Πλάτωνα για την δημιουργία του κόσμου, όπου οι θεοί έδωσαν σε όλα τα πλάσματα σωματικά χαρίσματα, και για τον άνθρωπο ξέμεινε η λογική. Τελευταίος και καταϊδρωμένος, μόνος σε έναν άγνωστο κόσμο, να πρέπει να τα ανακαλύψει όλα από την αρχή. Έτσι είναι άραγε κι αυτοί οι άνθρωποι χωρίς κλίση? Ξέμειναν με ό,τι ταπεινό είχε απομείνει και τρέχουν να φτάσουν τους υπόλοιπους σε έναν κόσμο λάμψης και διάνοιας?

Μα ο Μπουκόφσκι το είχε πει..."Κάνε πως γίνεσαι καλός σε κάτι, κι έχεις φτιάξει ήδη τους εχθρούς σου. Οι πρωταθλητές την έχουν πιο άσχημα από όλους. Το πλήθος ψοφάει να τους δει να τσακίζονται για να τους κατεβάσει στο ίδιο βαρέλι με *περιττώματα* (κομψό) "

Τι είναι καλύτερο λοιπόν? Να είσαι στον πάτο του βαρελιού, ή να το τσουλάς ρισκάροντας κάθε δευτερόλεπτο την ωραία λευκή οδοντοστοιχία σου, τα ίσια μακριά χέρια που ζωγραφίζουν τόσο ωραία, τα λεπτά καλλίγραμμα πόδια που μαγεύουν στις πίστες, το λαμπρό μυαλό που σου υπόσχεται μια θέση στους αιώνιους...από στιγμή σε στιγμή?

"...όποιος κι αν ήταν, ήξερε από κόλπα, μόνο που μιλούσε πολύ. Ο καθένας μπορεί να μιλάει πολύ. Ακόμα κι εγώ."

Μακάριοι οι αδιάφοροι.