Το μετέωρο βήμα της γάτας

 By Carina

...Τους καληνύχτισα κι έφυγα. 

Στα σκαλιά με σταμάτησε όμως ένα απρόσμενο θέαμα: μια γάτα ισορροπούσε στο ύψος των ματιών μου μεταξύ ασφάλτου και μπαλκονιού, κάμποσα μέτρα πάνω από το έδαφος, μα αρκετά ψηλά για να νιώθω υψοφοβία. Η γάτα είχε κουρνιάσει στην ξεβαμμένη κουπαστή. 

Με κοίταξε κάπως αμήχανα, σαν το δικό μου βλέμμα να της υπενθύμισε πού είχε βολευτεί τόσο παράδοξα. Άρχισε να κοιτάζει γύρω της σκεπτική. Σαν να ήθελε να μετακινηθεί σε μια γωνία πιο ασφαλή, πιο χαμηλά στο έδαφος. Πόσες ψυχές της έμεναν άλλωστε να χαραμίσει σε άδεια μπαλκόνια;

Σιγά σιγά σηκώθηκε στα πόδια της και μέτρησε το περιβάλλον γύρω της. Να πηδήξει στο πεζούλι; Κι από εκεί, πού να πάει; Να πέσει στο μπαλκόνι; Πώς βρέθηκε εκεί εξαρχής τελοσπάντων; Τι να κάνει; 

Με κοίταξε και μου νιαούρισε με παράπονο. Γλυκιά μου γατούλα, δεν είσαι η μόνη που αιωρείται. Ισορροπώ δύσκολα ανάμεσα στο πρέπει και το θέλω, τις υποχρεώσεις και τις επιλογές, τον μέχρι πρότινος γνωστό εαυτό μου και το καινούριο μου εγώ που ορθώνεται μπροστά μου. Κι εγώ δεν είμαι εφτάψυχη. Μακάρι να σε βοηθούσα...αλλά εμένα ποιος θα με βοηθήσει; Καθείς για τον εαυτό του..

Προσεκτικά, αλλά γρήγορα, η γάτα διάλεξε το δρόμο της επικίνδυνης κουπαστής. Έτρεξε πάνω από αυτά τα κάμποσα μέτρα που την χώριζαν από την άσφαλτο, διακινδύνευσε την ισορροπία της, σε μια προσπάθεια να κάνει τη μικρή διαδρομή από τη μία άκρη του μπαλκονιού στην άλλη, πιο σύντομη. Όταν έφτασε στην άλλη γωνία, βολεύτηκε ξανά. Με διαφορετική θέα αυτή τη φορά, αλλά παρ' όλα αυτά, στο ίδιο μπαλκόνι. 

Δεν ξέρω αν την πείραξε τελικά το ύψος, ο αέρας, ή μήπως η δική μου ενοχλητική παρουσία. Δεν έμεινα αρκετά για να το διαπιστώσω. Άκουσα βήματα από πίσω μου κι απομακρύνθηκα γρήγορα για να γλιτώσω τον ανεπιθύμητο.