Oh lovely chaos

By Carina

Ορκίζομαι να μην βγω ποτέ ξανά για ψώνια τελευταία στιγμή. Επίσης, να μην πιστεύω ό,τι ακούω, γιατί αν έπασχε η αγορά τόσο όσο λένε, θα ψώνιζα σαν άνθρωπος, κι όχι σαν Αμερικάνος σε black Friday. Όπως και να έχει όμως, η τελευταία μέρα του χρόνου κύλησε μέσα στον πανικό, να προλάβω να προλάβω να προλάβω να πάρω δώρα για όλους, να μην ξεχάσω τίποτα, να γυρίσω νωρίς σπίτι, να κάνω μπάνιο, να ξαπλώσω, και να δω εκείνον πριν αλλάξει η χρονιά για να του ευχηθώ πρώτη. Και στο τέλος αγοράζεις δώρα με το ζόρι, κι ας σου αρέσει τόσο να διαλέγεις κάτι για εκείνους που αγαπάς, νευριάζεις με τις ουρές, με τις τιμές, με τις φωνές. Φτάνεις στο σπίτι σου αργά, πλένεσαι γρήγορα, ίσα που κλείνεις τα μάτια για πέντε λεπτά, κι όταν τα ανοίγεις έχει περάσει η ώρα. Σε λίγο θα έρθουν οι συγγενείς για το τραπέζι, κι εσύ χαζολογείς αντί να ντυθείς στα γρήγορα να πεταχτείς να τον δεις γιατί έχει θυμώσει. Ήλπιζες να μην μπει έτσι ο χρόνος, γιατί λένε πως ό,τι κάνεις την πρώτη μέρα του χρόνου θα το κάνεις όλο το χρόνο. Ας μην τσακωνόμαστε αύριο, ας περάσουμε καλά μπας και κυλήσει όμορφα αυτή η χρονιά.

Αυτό το άγχος να τα προλάβουμε όλα, να αγοράσουμε δώρα, να μην αφήσουμε εκκρεμότητες, να στολιστούμε, να...να...να...Αυτό είναι που μας κάνει να χάνουμε το νόημα. Και να, πέρασαν τα Χριστούγεννα, και πάλι δεν το κατάλαβα, και πάλι δεν έκανα καρουζελ, πατινάζ, βόλτα στις στολισμένες πλατείες. Και πάλι αντάλλαξα ευχές με το κιλό, κι αύριο θα έχει τελειώσει το πανηγύρι, και πάλι πίσω στη ρουτίνα, και κυρίως, τις δύσκολες αποφάσεις. Χωρίς τίποτα να περιμένεις, και μετρώντας πάλι αντίστροφα ως τα επομένα Χριστούγεννα, με την ελπίδα ότι θα νιώσεις κάτι του χρόνου, όπως ένιωθες όταν ήσουν παιδί. *ανάσα*

Αχ...ας σταματήσει να γυρίζει αυτή η γη για λίγο...

Καλή χρονιά σε όλους σας. Με δύο πράγματα: υγεία και σωστή διαίσθηση. Ελπίζω, εύχομαι, θέλω, τη χρονιά που έρχεται να είμαστε πραγματικά χαρούμενοι, και γεμάτοι με όσα έχουμε και θα έχουμε. Και να θυμόμαστε να αναπνέουμε πού και πού όχι από συνήθεια, αλλά από συνείδηση...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΛΟΙΠΟΝ!

ΠιΕς: Να θυμάμαι να είμαι αυθόρμητη.

Merry Χι-stmas!

By Carina

Φέτος είναι μια δύσκολη χρονιά για τα κάλαντα. Πού είναι εκείνες οι εποχές που βγάζαμε το ένα χιλιάρικο μετά το άλλο; Τώρα το επάγγελμα του μικρού περιπλανώμενου τραγουδιστή αρχίζει να παρακμάζει μέχρι να φτάσουμε στην ολική εξάλειψη του. Έως τότε βέβαια, πολλοί μικροί, και -δυστυχώς- μεγάλοι, θα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το πνεύμα των γιορτών, αλλά κυρίως την αμηχανία που νιώθεις όταν είσαι στη δουλειά σου και έρχεται ο ένας τραγουδιστής μετά τον άλλο. Δώσαμε, δώσαμε!

Νιάνιαρα που μόλις έμαθαν να περπατάνε, χαριτωμένα μικράκια με σκουφάκια santa, ξεπεταγμένα 15χρονα που σε κάνουν να νιώθεις άβγαλτη και άβαφη, οικογένειες τσιγγάνων που ντύνουν τα νεογέννητα τους με στολές και τους φοράνε αρκοντεόν, ηλικιωμένοι που κάνουν εράνους με εορταστικά άσματα...όλα τα έχουν αυτές οι μέρες.

Κρίση όμως...οπότε και το 10λεπτο το σκεφτόμαστε πολύ για να το δώσουμε. Δύσκολες εποχές για μη επαγγελματίες τροβαδούρους. Εδώ πεινάει η Βίσση, θες να βγάλεις εσύ χαρτζιλίκι μικρέ μου παράφωνε;

Γιατί, κι όπως λέει ο Sharkastic "Όποιο παιδάκι έρθει να μου πει τα κάλαντα, να ξέρει ότι ζητάω απόδειξη". Και προσθέτει ο Fawkes "...και δελτίο παροχής υπηρεσιών!".

Τέλος στο μαύρο χρήμα των γιορτών. Ό,τι φάγαμε, φάγαμε...Μελομακάρονα τέλος! Γιατί, έτσι όπως πάμε, αντί να γεμίζουμε γαλοπούλες, θα γεμίζουμε αυγά...κι αυτά από κότες!

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν...με υγεία, τύχη, και φυσικά, αισιοδοξία.

Και ποιος ξέρει, ίσως κάποια στιγμή οι μικροί καλαντο-τραγουδιστές να μπουν στην κατηγορία των βαρέων και ανθυγιεινών,  και οι χορηγοί τους (δηλαδή εμείς) να παίρνουν φοροαπαλλαγή για κάθε 20λεπτο που δίνουν.

Εις το επανιδείν...μέχρι την επόμενη γκρινιάρα ανάρτηση!


ΠιΕς: Ο τίτλος παραπέμπει στη γνωστή φράση "Έφαγα Χι." και συνιστά ένα αποτυχημένο λογοπαίγνιο για τα Χ, τα άκυρα που τρώνε οι μικροί τραγουδιστές αυτές τις μέρες.

Οι άνθρωποι με τις χίλιες ταυτότητες

By Carina

Το Σάββατο βρέθηκα σε μια εκδήλωση στο Γκάζι. Μια γνωστή μου είχε ζωγραφίσει έναν πίνακα για την διαδραστική παρουσίαση μιας ιστορίας, και μας προσκάλεσε στα εγκαίνια. Εκεί μας σύστησε έναν φίλο της, με τον οποίο έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή.

Καθώς έκανε τις συστάσεις λοιπόν, μας παρουσίασε με τις ιδιότητες μας.

"-Από εδώ η Λίλα. Σκηνοθέτις, ηθοποιός, καθηγήτρια θεάτρου.

-Από εδώ η Χρυσή. Ηθοποιός, μουσικός...τι να πρωτοπώ για τη Χρυσή;

-Από εδώ ο Νίκος. Συγγραφέας και ζωγράφος.

-Και από εδώ η Carina. Τελεία."

Η Λίλα, η Χρυσή, και ο Νίκος είχαν πέντε ταυτότητες άξιες προς παρουσίαση. Εγώ δεν είχα καμία. Εγώ δεν έχω καμία. Κάποτε ήμουν φοιτήτρια, κι αυτό αρκούσε, γιατί σήμαινε πολλά. Τώρα είμαι εργαζόμενη. Μπανάλ. Πολύ μπανάλ. Και θλιβερό.

Άραγε τόση αδιάφορη είναι η ζωή μου που δεν έχω ούτε μια ταυτότητα άξια προς παρουσίαση; Ή μήπως με έχει απορροφήσει τόσο η παραγωγή των προς το ζην, που έχω εγκαταλείψει όλα εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να μου εξασφαλίσουν μια ενδιαφέρουσα πλευρά μου, αρκετά ιδιαίτερη για να με χαρακτηρίσει κάποιος σε ένα άσχετο, τρίτο πρόσωπο;

Θα ήθελα να είμαι η Carina, η blogger, η φωτογράφος, που φτιάχνει κοσμήματα για δική της χρήση  που δεν έχει ανάγκη από τέτοιες ταμπέλες για να αναδειχθεί. Θα ήθελα να είμαι η Carina, που απλά δεν ενδιαφέρεται για τη γνώμη των άλλων, και που προτιμάει να μένει στο πίσω μέρος της παρέας, γιατί έτσι μπορεί να μελετήσει τους γύρω της με την ησυχία της, εκτελώντας το δικό της, ιδιαίτερο,  πείραμα πάνω στις ανασφάλειες της ανθρώπινης φύσης.

Είμαι όμως η Carina που χαμογελάει και δεν αφήνει κανέναν να δει τι κρύβεται πίσω από εκείνη τη ρυτίδα στο βλέφαρο, παρά μόνο εκείνους που δεν έχουν ανάγκη από ταυτότητες για να τη θέλουν στη ζωή τους.

Εξάλλου, η Λίλα, η Χρυσή, και ο Νίκος, είναι όλοι μεγαλύτεροι από εμένα. Ίσως η σοφία -και κυρίως οι ταυτότητες- να έρχονται με τα χρόνια. 

ΠιΕς: Πολύ μελοδραματικό. Γιατί είμαι κι εγώ λίγο Δράμα (Καβάλα, Ξάνθη) Queen.

Κόκκινες πούλιες

 By Carina

Τόπος: Λ. Συγγρού

Ώρα: 07:02

Συμβάν: Σταματάμε με το αυτοκίνητο στην τράπεζα για ανάληψη. (Πληρωθήκαμε βλέπεις χτες, θες να τα φάμε μαζί;;;) Μένω μέσα εγώ (ισχνές αγελάδες γαρ), στη θέση του συνοδηγού να χαζεύω τη σκοτεινή Συγγρού και τη λάμψη των αστεριών φρένων. 

Το μάτι μου όμως, πιάνει μια άλλη λάμψη, από φτηνές πούλιες, λίγα μέτρα πιο κάτω. Μια μελαχρινή κοπέλα, με κόκκινο φόρεμα, παλτό, και μυτερές γόβες (always in fashion, no matter what) κάνει οχτάρια στο  πεζοδρόμιο. Ένα αυτοκίνητο σταματάει, εκείνη σκύβει στο παράθυρο, κάτι συζητάνε. Το αυτοκίνητο φεύγει μετά από λίγο, κι η κοπέλα μένει στο κρύο. Τότε καταλαβαίνω. Συγγρού. Κοιτάζω το ρολόι (μήπως άλλαξε ξανά η ώρα και δεν το πήρα είδηση;) .07:05. Το πρωί. 

Είναι τρομερό πώς ένας δρόμος που σφύζει από ζωή το πρωί, να είναι τόσο σκοτεινός και γεμάτος θλιβερές ιστορίες, το βράδυ. 

Ξεπαρκάραμε, και στη στροφή, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στην κοπέλα. Τι να σκέφτεται άραγε; Πώς να νιώθει; Όταν βγαίνουν στους δρόμους τέτοια ώρα, τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Μπήκα για λίγο στο μυαλό αυτής της κοπέλας. Να δίνει το σώμα της, να δέχεται σιχαμερά αγγίγματα, να υποκύπτει σε κάθε διεστραμμένη επιθυμία, γιατί αυτό έμαθε να κάνει. Στεναχωρήθηκα, αηδίασα, απογοητεύτηκα.

Αυτή η κοπέλα δε θα ζει για πολύ. Και δε θα μείνει τίποτα -και κανείς- που να τη θυμίζει, παρά μόνo εκείνη η πρόσκαιρη λάμψη μέσα στο σκοτάδι κάποιου χειμωνιάτικου ξημερώματος.

Όσα γίνονται τη νύχτα, τα βλέπει η μέρα και μελαγχολεί.

Άσε κι εσύ τη ζωή ειρωνικά να γελάει

By Carina

Διαβάσαμε...

Σχέδιο άθλησης για όλους τους πολίτες παρουσίασαν τα λαμπρά μυαλά του Υπουργείου Υγείας με στόχο την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας και των λοιπών προβλημάτων που προκαλούνται από την ακινησία. Θα χρησιμοποιηθούν λέει, όλοι οι ελεύθεροι χώροι για να δημιουργηθούν οι αναγκαίες υποδομές.

Σχόλιο: Η πόλη είναι τίγκα στο τσιμέντο, αλλά ναι, αυτό που μας λείπει είναι χώροι άθλησης. Για να μη χρειαστεί να γίνει αναδιάρθρωση στο σύστημα υγείας, το οποίο μπάζει χειρότερα κι από τον Τιτανικό. Το ότι θα αναπνέουμε καυσαέριο και σκουπιδίλα είναι κάτι το οποίο περνάει στα ψιλά γράμματα αυτών των μεγαλεπήβολων σχεδίων. Γιατί όλα τα'χε η Μαριωρή...

Νέα 48ωρη απεργία για τα σκουπιδιάρικα.

Σχόλιο: Τα σκουπίδια στη γειτονιά μου δεν τα μάζεψε κανείς τόσες μέρες, τι είναι 48 ώρες ακόμα; Και δεν πάμε για παγκόσμιο ρεκόρ;

Παράνομη αποστολή αραχνών γένους ταραντούλας σε όλο τον κόσμο.

Σχόλιο: Φαντάσου τώρα να περιμένεις περιχαρής πακέτο από τη γιαγιά στο χωριό με φρέσκα λαχανικά, κι όταν το παραλάβεις στα χέρια σου από τους συμπαθείς οδηγούς των ΚΤΕΛ, αυτό να κουνιέται κι εσύ να λες από μέσα σου "το ξέρω ότι είναι φρέσκα, αλλά τόσο φρέσκα πια;;". Το αποκορύφωμα φυσικά θα είναι το ξεπακετάρισμα, όταν οι ντομάτες θα έχουν πόδια και μάτια. Αηδίασα, ανατρίχιασα, και δεν ανοίγω κανένα δέμα από εδώ και πέρα. Είχαμε που είχαμε την άσπρη σκόνη άνθρακα, μετά τις βόμβες των κούριερ-καμικάζι, τώρα έχουμε και τις ταραντούλες. Και μετά σου λέει "γιατί δεν στέλνεις γράμμα; είναι ρομαντικό". 

Πόρτα έπεσε από αεροσκάφος λίγο πριν την προσγείωση του στην Κοπεγχάγη. Ο πιλότος ήταν ενήμερος για την ύπαρξη υδραυλικού προβλήματος, αλλά "ευτυχώς, τέτοια περιστατικά δε συμβαίνουν συχνά."

Σχόλιο: Κάποτε φοβόμασταν τις γλάστρες (βλέπε "Μπουρλότο") και τις ζαρντινιέρες. Τώρα θα κοιτάμε ψηλά μήπως μας έρθει και καμιά πόρτα στο κεφάλι. Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά τέτοια ατυχήματα δεν καλύπτονται από ασφάλειες ζωής!

Ένας στους πέντε Αμερικάνους δηλώνει ότι έχει κάποιου είδους ψυχική νόσο.

Σχόλιο: Είναι αυτό που λέμε: κοίτα τους 4 καλύτερους σου φίλους. Αν φαίνονται εντάξει, μάλλον πρέπει να ανησυχείς.

Πτώση της θερμοκρασίας προβλέπεται στην Αττική από την Παρασκευή, ενώ ενδέχεται να χιονίσει στα βόρεια προάστια. Η θερμοκρασία δε θα ξεπερνάει τη Δευτέρα τους 3 βαθμούς.

Σχόλιο: Να το δω και να μην το πιστέψω. Δε λέω, το πρωί έχει μια ψυχρούλα, αλλά ο Φιρφόξης (Firefox) δείχνει τώρα καθαρό ουρανό με 16 βαθμούς. *Ονειροπόληση* Τι καλά να χιόνιζε την επόμενη βδομάδα, ή τη μεθεπόμενη, και να κάναμε επιτέλους White Christmas... (και να μην πηγαίναμε και στη δουλειά, λα λα λα!)

Αυτά τα λίγα τα πικρόχολα για σήμερα!

Ζήτω τα μ-e-δια!

Το μετέωρο βήμα της γάτας

 By Carina

...Τους καληνύχτισα κι έφυγα. 

Στα σκαλιά με σταμάτησε όμως ένα απρόσμενο θέαμα: μια γάτα ισορροπούσε στο ύψος των ματιών μου μεταξύ ασφάλτου και μπαλκονιού, κάμποσα μέτρα πάνω από το έδαφος, μα αρκετά ψηλά για να νιώθω υψοφοβία. Η γάτα είχε κουρνιάσει στην ξεβαμμένη κουπαστή. 

Με κοίταξε κάπως αμήχανα, σαν το δικό μου βλέμμα να της υπενθύμισε πού είχε βολευτεί τόσο παράδοξα. Άρχισε να κοιτάζει γύρω της σκεπτική. Σαν να ήθελε να μετακινηθεί σε μια γωνία πιο ασφαλή, πιο χαμηλά στο έδαφος. Πόσες ψυχές της έμεναν άλλωστε να χαραμίσει σε άδεια μπαλκόνια;

Σιγά σιγά σηκώθηκε στα πόδια της και μέτρησε το περιβάλλον γύρω της. Να πηδήξει στο πεζούλι; Κι από εκεί, πού να πάει; Να πέσει στο μπαλκόνι; Πώς βρέθηκε εκεί εξαρχής τελοσπάντων; Τι να κάνει; 

Με κοίταξε και μου νιαούρισε με παράπονο. Γλυκιά μου γατούλα, δεν είσαι η μόνη που αιωρείται. Ισορροπώ δύσκολα ανάμεσα στο πρέπει και το θέλω, τις υποχρεώσεις και τις επιλογές, τον μέχρι πρότινος γνωστό εαυτό μου και το καινούριο μου εγώ που ορθώνεται μπροστά μου. Κι εγώ δεν είμαι εφτάψυχη. Μακάρι να σε βοηθούσα...αλλά εμένα ποιος θα με βοηθήσει; Καθείς για τον εαυτό του..

Προσεκτικά, αλλά γρήγορα, η γάτα διάλεξε το δρόμο της επικίνδυνης κουπαστής. Έτρεξε πάνω από αυτά τα κάμποσα μέτρα που την χώριζαν από την άσφαλτο, διακινδύνευσε την ισορροπία της, σε μια προσπάθεια να κάνει τη μικρή διαδρομή από τη μία άκρη του μπαλκονιού στην άλλη, πιο σύντομη. Όταν έφτασε στην άλλη γωνία, βολεύτηκε ξανά. Με διαφορετική θέα αυτή τη φορά, αλλά παρ' όλα αυτά, στο ίδιο μπαλκόνι. 

Δεν ξέρω αν την πείραξε τελικά το ύψος, ο αέρας, ή μήπως η δική μου ενοχλητική παρουσία. Δεν έμεινα αρκετά για να το διαπιστώσω. Άκουσα βήματα από πίσω μου κι απομακρύνθηκα γρήγορα για να γλιτώσω τον ανεπιθύμητο.