By Carina
....Καληνύχτα μαλάκα
Η ζωή είναι περίεργη. Τα όνειρα είναι πολύπλοκα. Αν ήταν απλά, δε θα λεγόντουσαν όνειρα μα στόχοι. Τα όνειρα είναι πολλά, κι ένα όνειρο από μόνο του είναι πολλές μικρές ελπίδες. Πόσα πρέπει να θυσιάσεις για ένα όνειρο; Πόσο πρέπει να θυσιαστείς για το όνειρο κάποιου άλλου; Πόσο αντέχεις, και θα αντέχεις, κι αν παύεις να αντέχεις, τι μένει να συμβεί; Τέλος στο όνειρο, ή τέλος στο εμπόδιο;
"Όσο περνάει ο καιρός...θα γίνεται εκκρεμότητα.."
Το τέλειο...είναι καταδικασμένο σε τέλος. Σε αφήνει κουλουριασμένο στο πάτωμα να κλαις ανήμπορος. Να θυμάσαι όμορφες στιγμές και να αναρωτιέσαι γιατί να περνάνε, γιατί να τις θυμάσαι και να σε πνίγουν. Να θυμάσαι άσχημες στιγμές και να λες πάλι καλά που πέρασα εκείνη τη δύσκολη φάση, αλλά να τρομάζεις γι'αυτό που σε περιμένει μόλις ανοίξεις ξανά τα μάτια σου. Να είσαι ξαπλωμένος δίπλα "στον άνθρωπο σου" και να νιώθεις πως κάτι χάνεις από τη ζωή του, κι η απόσταση όλο και μεγαλώνει, ξανά και ξανά, μέχρι να είστε κοντά μα τόσο μακριά, μα όχι αρκετά κοντά για να αντέξετε, και αρκετά μακριά για να σας διαλύσει.
Φωτιά στο αίμα και πάγος στην καρδιά, τι από τα δύο θα επικρατήσει;
Αυτός ο χειμώνας με βρήκε απροετοίμαστη. Το κρύο με παγώνει και νιώθω...
"...λες και θάμπωνε το γυαλί, και δεν υπήρχε περίπτωση ν'ανακαλύψει αν η ομίχλη ήταν απ'έξω ή από μέσα, ή αν, ακόμα χειρότερα, δε συνέβαινε τίποτα από αυτά και το ίδιο το γυαλί άρχιζε ξαφνικά να εκκρίνει το αδιαφανές, γαλατένιο στοιχείο του επάνω στην επιφάνειά του. Κι αν εκείνος δεν ξυπνούσε και δεν το έσπαζε αυτή τη στιγμή, αυτό θα συνέχιζε να θαμπώνει, ο λήθαργος όλο και θα βάθαινε, η ανάμνηση των στιγμών της εγρήγορσης θα ξεθώριαζε βαθμιαία, κι αυτός θα πέθαινε δίχως να το πάρει είδηση, σαν οδοιπόρος που αποκοιμιέται μες το χιόνι."
...λες και όλη μου η εγρήγορση ξοδεύτηκε μέσα σε λίγους μήνες και τώρα μένω παγωμένη και ανήμπορη μπροστά στο δικό μου γυαλί που αντανακλά τις όμορφες στιγμές, ενώ από πίσω διακρίνεται το τώρα, το λιγότερο ανέμελο τώρα, το διαφορετικό τώρα για το οποίο τίποτα δεν με προειδοποίησε, και σαν τον ήρωα του βιβλίου, καλούμαι να ξυπνήσω, ή να σιωπήσω για πάντα, να αφεθώ στην προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων, ή απλά να ξυπνήσω και να πάρω εγώ τον έλεγχο, σβήνοντας την αντανάκλαση και κοιτώντας μόνο ότι συμβαίνει τώρα, μπροστά μου.
Αστεία η φύση του ανθρώπου...Όλα τα ξέρει, μα αγνοεί τα δύσκολα.
"Τίποτα δεν είναι πιο αληθινό και καθοριστικό, πιο απτό και σκληρό από τα φαντάσματα."
Πόσα συνοψίζει αυτή η φράση! Τίποτα πιο σκληρό...από τα φαντάσματα. Τίποτα πιο απτό...από τα φαντάσματα. Τίποτα πιο καθοριστικό...από τα δικά μου, αυτοδημιούργητα και αυτοτρεφόμενα φαντάσματα.
"Τίποτα σημαντικό...ζω μονάχα εν λευκώ..."
Τι χρώμα έχει η ζωή σου;
"Η ζωή είναι ένα σύνολο από σχέδια που ανατρέπονται συνεχώς"
...με δικό μου copyright
Η ζωή ίσως και να έχει πλάκα
Κι ας σε λένε μαλάκα
PS: Ήθελα να γράψω για το παιδάκι που το έβαλαν σηκωτό στο σχολικό του σήμερα το πρωί. Ήθελα να γράψω για το πώς είναι να βλέπεις 500 βιογραφικά και να σκέφτεσαι ότι πίσω από τους τύπους κρύβονται άνθρωποι, κι ίσως οι ελπίδες τους να έχουν εναποθετηθεί πάνω σου. Ήθελα να γράψω για το πόσο μου τη δίνουν τα γυαλιά. Δε μου βγαίνει.
PS2: All the things I know right now...I'm glad I didn't know back then!
