Δεκαπέντε λεπτά

By Carina

Can we pretend that airplanes in the night sky are like shooting stars?
I could really use a wish right now 

Χτες το βράδυ, καθίσαμε έξω και κοιτάζαμε τα αστέρια. Πουθενά αλλού δε βρίσκεις τέτοιον ουρανό. Η Αθήνα είναι πάντα τόσο φωτισμένη, που μόνο τα πιο φωτεινά αστέρια αχνοφαίνονται για αυτούς τους λίγους που τυχαίνει να κοιτάζουν τον ουρανό μια στο τόσο.

Κι όμως, εδώ πέρα, ανάμεσα σε ψηλά βουνά, σε ένα χωριό που δε φαίνεται στους χάρτες, τα αστέρια είναι τόσο φωτεινά που δε γίνεται να μην τα προσέξεις!

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας των ευχών. Κοιτάζαμε χτες τον ουρανό για μία ώρα, και μετρήσαμε πέντε αστέρια να πέφτουν. Κι όμως, την ίδια ώρα πέρασαν δεκαπέντε αεροπλάνα από τα έξι χιλιάδες που πετούν κάθε μέρα. Ευχήθηκα να έπεφταν περισσότερα αστέρια, και να περνούσαν λιγότερα αεροπλάνα με τον εκκωφαντικό τους θόρυβο και τα κόκκινα φωτάκια που αναβοσβήνουν μες τη νύχτα. Ποιος να πετά άραγε εκεί πάνω, πού να πηγαίνει, άραγε να βλέπει τα φώτα του χωριού από ψηλά; Σκέφτεται ότι υπάρχει κάποιος χιλιόμετρα πιο κάτω που τον κοιτάζει;

Είδαμε ένα εντυπωσιακό αστέρι. Έπεφτε για δύο δευτερόλεπτα, σαν κομήτης που είχε πιάσει φωτιά. Δεν έχω δει πιο θεαματική πτώση! Ακόμα και τώρα, κλείνω τα μάτια μου και φέρνω την εικόνα του μπροστά μου. Τέτοιο θέαμα δεν το βλέπεις συχνά...Έμεινα τόσο εντυπωσιασμένη που ούτε ευχή δεν πρόλαβα να κάνω.

Έτσι όπως κοίταζα τα αστέρια...σκεφτόμουν πόσο μοιάζουν με τους ανθρώπους. Τα δεκαπέντε λεπτά μας. Όλη μας τη ζωή προετοιμαζόμαστε για αυτή τη στιγμή που θα λάμψουμε τόσο φωτεινά ώστε θα τραβήξουμε τα βλέμματα όλων πάνω μας. Περιμένουμε με αγωνία τη στιγμή που θα γίνουμε θεαματικοί. Κι όταν το ζούμε, είμαστε τυλιγμένοι σε μια θολούρα που δε μας αφήνει να ζήσουμε αυτό που περιμέναμε τόσο καιρό. Όπως όλα τα καλά, τελειώνει τόσο γρήγορα, κι εμείς καιγόμαστε από την πτώση, δε μπορούμε πια να λάμψουμε όπως πριν. Πόσο κρίμα να περνάς το χρόνο σου σκεπτόμενος την προσωρινή σου λάμψη...γιατί όταν αυτή περάσει δε σου μένει τίποτα πια, κι ας είναι ο κόσμος γεμάτος εκπλήξεις.

Κάποια αστέρια είναι πιο λαμπερά. Κάποια άλλα λιγότερο. Κάποια αχνοφαίνονται, και κάποια τα επισκιάζει η λάμψη των άλλων. Κάποια πέφτουν και στο πέρασμα τους κάνουμε μια ευχή. Κάποια δεν τα βλέπει ποτέ κανείς κι είναι σα να μην υπήρξαν.

Εσύ τι αστέρι είσαι;

PS: Η πανσέληνος του Αυγούστου θα με βρει στην Αθήνα...Αχ, ας μην ξεχάσω να την χαζέψω κι εγώ, έστω κι από το μπαλκόνι μου!