Σημείο βρασμού

By Carina

Το γεγονός είναι ότι έχω αρκετές τυχαίες (random) σκέψεις. Πράγματα που θέλω να πω στον κόσμο, έτσι γιατί μπορώ. Να λοιπόν:

--> Είναι κακή ιδέα να ρίξεις νερό στο (πολύ) παλιό κινητό σου. Πολύ κακή ιδέα όμως. Η παθούσα συσκευή μου ανοιγοκλείνει μόνη της, σβήνει στα καλά καθούμενα, και ενώ δείχνει ότι έχει σήμα, δε με αφήνει να πάρω τηλέφωνο. Μπάι-μπάι 7210. Σε ματιάξανε.

Επίσης, οφείλω να δηλώσω ότι το σήμα καμπάνα της Cosmote είναι η μεγαλύτερη διαφημιστική απάτη έβερ. Είναι επιεικώς απαράδεκτο να μην πιάνει το κινητό σε περιοχή όπου και η Vodafone και το φορητό internet της Wind δουλεύουν μια χαρά. Κουτσουμπιλό fail.

--> Μόλις χτες έμαθα ότι πετούν συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας κατασκοπευτικά των ΗΠΑ, τα οποία ανεφοδιάζονται στον αέρα, και μπορούν να ακούσουν όποια τηλεφωνική και μη, συζήτηση επιθυμούν. Άντε τώρα να μιλήσεις για ανθρώπινα δικαιώματα.

--> Το ξέρατε ότι δέκα λεπτά τραμπολίνο ισοδυναμούν με 45 λεπτά διάδρομο; Δεν το ξέρατε! Πού να έχει άραγε καλό τραμπολίνο στην Αθήνα; Αν δεν έχετε δοκιμάσει, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Θέλω να πάω και για bowling αλλά ποιος τρέχει στο Mall ή στο Ρέντη; Να τι λείπει από το κέντρο...Ένα ωραίο μαγαζί με ποδοσφαιράκι, bowling, μπιλιάρδο και όλες αυτές τις ωραίες εφηβικές και μη απολαύσεις. 

--> Θέλω να αρχίσω να φτιάχνω πιο περίτεχνα κοσμήματα. Θέλω να αγοράσω πηλό και να πειραματιστώ με τα υλικά. Κρίμα μόνο που δεν τα πουλάνε πουθενά με το κιλό, γιατί βρίσκω εξαιρετικά ακριβά τα χαντράδικα στο Μοναστηράκι.

--> Χτες το βράδυ είδα εφιάλτη επιπέδου "Ανατριχίλες". Είδα ότι εκεί που κοιταζόμουν στον καθρέφτη, βρέθηκε ξαφνικά δίπλα μου η δίδυμή μου. Όχι, δεν έχω δίδυμα αδέρφια. (για το καλό όλων!) Είχε έρθει από ένα παράλληλο σύμπαν, και προσπαθούσα να την κρύψω για να μην πάθουν κανένα εγκεφαλικό οι γείτονες. Μετά σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να τη στέλνω εκείνη στη δουλειά κι εγώ να σαπίζω όλη μέρα μακριά από όλους και όλα. Αλλά τελικά κατέληξα ότι ήταν κίνδυνος για τη ζωή μου γιατί μπορεί να έπαιρνε τον έλεγχο και να γινόταν εκείνη η πραγματική Carina, με αποτέλεσμα να καταλήξω εγώ ο φυγάς και το φρικιό. Κάπου εκεί ξύπνησα. Αυτή η Ανατριχίλα (δε θυμάμαι τίτλο τώρα) τελειώνει εφιαλτικά, με τον ήρωα να είναι παγιδευμένος ανάμεσα σε άπειρα παράλληλα σύμπαντα μη μπορώντας να επιστρέψει στην κανονική του ζωή. Ανατρίχιασα.

Είδα και άλλον εφιάλτη, αλλά ήταν τόσο παρακμιακό το όλο σκηνικό, που ακόμα κι εγώ προτιμώ να το ξεχάσω. Μιλάμε για υπερπαραγωγές. Κρίμα να μην έχει εφευρεθεί μηχάνημα που να παίρνει τα ηλεκτρομαγνητικά σήματα του εγκεφάλου και να τα μετατρέπει στις εικόνες που βλέπουμε στο κεφάλι μας.

--> Επίσης, θα ήθελα να ενημερώσω τον κόσμο ότι άλλαξα αριθμό κινητού μετά από οχτώ χρόνια. Ναι, έχω κινητό από την πρώτη γυμνασίου. Και ναι, έχω ζήσει την εποχή όπου μόνο πέντε παιδιά σε ολόκληρο το σχολείο είχαν κινητό, κι αυτό ήταν μια υπερμεγέθης συσκευή με κεραία και οθόνη της μίας γραμμής.

--> Αυτή η ζέστη...μου φέρνει υπνηλία. Μακάρι να τηρούσαμε τη μεσημεριανή σιέστα των φίλων Μεξικανών: να κάναμε ένα διάλειμμα από τις 2 έως τις 5 για φαγητό και ύπνο! Αχρείαστο θα ήταν το κονσίλερ και τα παγωμένα κουταλάκια για τα μάτια. *χασμουρητό*

--> Αυτό το καλοκαίρι διάβασα γύρω στα 25 βιβλία και έκανα γύρω στα 20 μπάνια. Δε νιώθω καθόλου σοφότερη, μάλλον πιο ονειροπόλα (φαντασιόπληκτη θα έλεγα), και δεν απέκτησα το χρωματάκι της Tyra (Banks). Είναι καιρός να αποδεχτώ ότι για να φαίνομαι μαυρισμένη δίπλα σε άλλους μαυρισμένους ανθρώπους, πρέπει να κάθομαι στην παραλία τρεις ώρες κάθε μέρα. Λέω να καταπιώ την ανικανότητα μου για σούπερ μαύρισμα και να γλιτώσω το δέρμα μου από μελλοντικές παθήσεις, ή τουλάχιστον ρυτίδες. Εξάλλου, υπάρχουν χειρότεροι "ασπρουλιάρηδες" από εμένα.

Αυτές οι τυχαίες και ασυνάρτητες σκέψεις προς το παρόν. Σέρνω το σιγοψημένο σώμα μου στο διπλό κρεββάτι μπας και αναπληρώσω τις χαμένες ώρες ύπνου λόγω του εφιάλτη.

Καλό ψήσιμο (και κάψιμο) σε όλους!

PS: Δεν αντέχω άλλο Κωνσταντίνου και Ελένης. Έχω φτάσει σε σημείο να συμπάσχω με τη μανιαμούνια Κατακουζήνα. Περιμένω με ιδιαίτερη περιέργεια την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου της Χίσλοπ, "Το νησί". Ελπίζω να μην είναι ακόμα μια σειρά που προβάλλει την ελληνο/κρητικο-λατρεία πασπαλισμένη με αρκετό δράμα. Οψόμεθα!

Δεκαπέντε λεπτά

By Carina

Can we pretend that airplanes in the night sky are like shooting stars?
I could really use a wish right now 

Χτες το βράδυ, καθίσαμε έξω και κοιτάζαμε τα αστέρια. Πουθενά αλλού δε βρίσκεις τέτοιον ουρανό. Η Αθήνα είναι πάντα τόσο φωτισμένη, που μόνο τα πιο φωτεινά αστέρια αχνοφαίνονται για αυτούς τους λίγους που τυχαίνει να κοιτάζουν τον ουρανό μια στο τόσο.

Κι όμως, εδώ πέρα, ανάμεσα σε ψηλά βουνά, σε ένα χωριό που δε φαίνεται στους χάρτες, τα αστέρια είναι τόσο φωτεινά που δε γίνεται να μην τα προσέξεις!

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας των ευχών. Κοιτάζαμε χτες τον ουρανό για μία ώρα, και μετρήσαμε πέντε αστέρια να πέφτουν. Κι όμως, την ίδια ώρα πέρασαν δεκαπέντε αεροπλάνα από τα έξι χιλιάδες που πετούν κάθε μέρα. Ευχήθηκα να έπεφταν περισσότερα αστέρια, και να περνούσαν λιγότερα αεροπλάνα με τον εκκωφαντικό τους θόρυβο και τα κόκκινα φωτάκια που αναβοσβήνουν μες τη νύχτα. Ποιος να πετά άραγε εκεί πάνω, πού να πηγαίνει, άραγε να βλέπει τα φώτα του χωριού από ψηλά; Σκέφτεται ότι υπάρχει κάποιος χιλιόμετρα πιο κάτω που τον κοιτάζει;

Είδαμε ένα εντυπωσιακό αστέρι. Έπεφτε για δύο δευτερόλεπτα, σαν κομήτης που είχε πιάσει φωτιά. Δεν έχω δει πιο θεαματική πτώση! Ακόμα και τώρα, κλείνω τα μάτια μου και φέρνω την εικόνα του μπροστά μου. Τέτοιο θέαμα δεν το βλέπεις συχνά...Έμεινα τόσο εντυπωσιασμένη που ούτε ευχή δεν πρόλαβα να κάνω.

Έτσι όπως κοίταζα τα αστέρια...σκεφτόμουν πόσο μοιάζουν με τους ανθρώπους. Τα δεκαπέντε λεπτά μας. Όλη μας τη ζωή προετοιμαζόμαστε για αυτή τη στιγμή που θα λάμψουμε τόσο φωτεινά ώστε θα τραβήξουμε τα βλέμματα όλων πάνω μας. Περιμένουμε με αγωνία τη στιγμή που θα γίνουμε θεαματικοί. Κι όταν το ζούμε, είμαστε τυλιγμένοι σε μια θολούρα που δε μας αφήνει να ζήσουμε αυτό που περιμέναμε τόσο καιρό. Όπως όλα τα καλά, τελειώνει τόσο γρήγορα, κι εμείς καιγόμαστε από την πτώση, δε μπορούμε πια να λάμψουμε όπως πριν. Πόσο κρίμα να περνάς το χρόνο σου σκεπτόμενος την προσωρινή σου λάμψη...γιατί όταν αυτή περάσει δε σου μένει τίποτα πια, κι ας είναι ο κόσμος γεμάτος εκπλήξεις.

Κάποια αστέρια είναι πιο λαμπερά. Κάποια άλλα λιγότερο. Κάποια αχνοφαίνονται, και κάποια τα επισκιάζει η λάμψη των άλλων. Κάποια πέφτουν και στο πέρασμα τους κάνουμε μια ευχή. Κάποια δεν τα βλέπει ποτέ κανείς κι είναι σα να μην υπήρξαν.

Εσύ τι αστέρι είσαι;

PS: Η πανσέληνος του Αυγούστου θα με βρει στην Αθήνα...Αχ, ας μην ξεχάσω να την χαζέψω κι εγώ, έστω κι από το μπαλκόνι μου!

Γιατί μένεις εκεί που μένεις;

By Carina

Μια εύλογη απορία. Γιατί μένω εδώ που μένω; Και δεν εννοώ "γιατί μένω σε αυτό το μέρος ενώ θα μπορούσα να κάνω διακοπές σε κάποιο εξωτικό νησί του Ιονίου χωρίς να κάνω το λάθος να πάρω μαζί μου άτομα που κάθισαν πάνω σε παλούκι τη μέρα που ενηλικιώθηκαν". Εννοώ γιατί μένω στην Αθήνα, όπου επέλεξε η μοίρα να γεννηθώ;

Από τη μία, θεωρώ ότι αυτή η ερώτηση είναι αρκετά ρητορική. Μένω εδώ γιατί εδώ γεννήθηκα. Βέβαια θα μου πεις, κι αν κάποιος γεννηθεί στην Ουγκάντα, πρέπει να μείνει στη φτώχεια και την ελονοσία επειδή εκεί τον ξέβρασε το κύμα; Όχι φυσικά, αλλά άλλο Λωζάνη κι άλλo Κοζάνη, και σε αυτή την περίπτωση, η Αθήνα είναι Λωζάνη.

Από την άλλη βέβαια, η ερώτηση αυτή επιδέχεται απάντηση. Μένω στην Αθήνα γιατί είναι η πρωτεύουσα. Γιατί είναι μεγάλη πόλη. Γιατί μου αρέσει. Γιατί έχει τρέλα. Γιατί έχει πολλές επιλογές. Γιατί συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Γιατί μπορείς να τη γυρίσεις όλη χωρίς να αγγίξει το πόδι σου γκάζι και φρένο. Γιατί μένουν εδώ όλοι οι φίλοι μου. Γιατί και λοιπά και λοιπά.

Ωστόσο, ας είμαστε ειλικρινείς. Μένω εδώ μέχρι να βρεθεί κάποιος αρκετά ευγενικός ώστε να μου παρέχει το εισόδημα για να μπορέσω να μετακομίσω...ας πούμε στη Ρώμη της Ιταλίας, στην Βαρκελώνη της Ισπανίας, στο Λονδίνο της Αγγλίας, ή σε κάποια άλλη μεγάλη πόλη μιας συμπαθέστατης χώρας. Τώρα αν ο χρηματοδότης και χορηγός μου θελήσει να με στείλει στο εξωτικό Μαϊάμι, δε θα πω και όχι. Αθήνα λοιπόν μένω προσωρινά μέχρι το προαναφερθέν κύμα να με πάρει και να με σηκώσει, πετώντας με θεαματικά σε κάποια ξεχασμένη ακτή.

ΥΓ: Μη με ξεσινερίζεστε. Έχω αλλεργία τόσο έντονη που νομίζω ότι ο εγκέφαλος μου βιώνει κάποιου είδους διαρροή, κι απ'ότι καταλαβαίνω, μέσα σε όλο αυτόν τον κατακλυσμό χάνονται και οι πολύτιμες ζωές των εγκεφαλικών μου κυττάρων. Ενός bit σιωπή.

ΥΓ2: Συνόδευσέ με στις ανούσιες δημοσιεύσεις! Ας μολύνουμε μαζί τον ιστότοπο! Εσύ γιατί μένεις εκεί που μένεις;;

Στο χωριό που νυχτώνει από τις 7

By Carina

Είναι έθιμο πλέον οι καλοκαιρινές μου διακοπές να κλείνουν τον κύκλο τους με μια δεκαήμερη (ενίοτε και εικοσαήμερη) παραμονή σε ένα ορεινό χωριό της Άρτας. Πείτε με αργόστροφη...αλλά μέχρι πρότινος το χωριό μου ήταν για μένα ένας τόπος με τη μαγική ιδιότητα να υπάρχει για 5 μέρες τα Χριστούγεννα, 5 το Πάσχα, και 15 το καλοκαίρι. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο εξαφανιζόταν σε ένα αδιευκρίνιστο μέρος, το επονομαζόμενο "πίσω μέρος του μυαλού μου", όπου και παρέμενε μέχρι τις επόμενες διακοπές. Φέτος όμως είχα μια αναλαμπή, από την πρώτη κιόλας μέρα της παραμονής μου σε αυτό το μέρος!

Εδώ λοιπόν έχουμε μια γειτόνισσα 90 χρονών. Καλά το ότι δε μοιάζει για 90 δεν το συζητάω καν. Αυτή η γυναίκα έζησε δύο παγκόσμιους πολέμους, φτώχεια, πείνα, κατοχή, παγετούς και ξηρασίες. Κι όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα της σήμερα είναι η...χολέρα που έπιασαν οι αγγουριές της.

Αυτή η γριούλα (η θεία, γιατί όλοι εδώ πέρα θείοι είναι) ήρθε χτες για επίσκεψη, απρόσκλητη, όπως πάντα φυσικά. (Να ένας νόμος της επαρχίας: οι πόρτες όλων των σπιτιών είναι ανοιχτές 16/7, αφήνω και ένα 8ωρο για τον βραδινό ύπνο) Καθόταν λοιπόν και συζητούσε με τη γιαγιά μου, κι εγώ, καθαρά από κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, καθόμουν και τις άκουγα. Η συζήτηση αφορούσε τις προαναφερθείσες αγγουριές, έναν απρόσμενο επισκέπτη της θείας από την Αθήνα (φίλο του αδερφού της που ήρθε να αγοράσει γάλα από τα ζώα της, αλλά κατάλαβε εκ των υστέρων ότι αυτός ο άνθρωπος είναι κολλητός του αδερφού της και ντράπηκε που δεν του προσέφερε κάτι να φάει), το μικρό προβατάκι που γεννήθηκε πριν λίγες εβδομάδες (είναι υπέροχο, άσπρο και αφράτο, πεντακάθαρο και αθώο, καμία σχέση με τα μεγάλα πρόβατα), τις εγγονές της θείας...και...ε κάπου εκεί βαρέθηκα και βγήκα έξω.

Αυτό που με εντυπωσίασε (γιατί δεν το είχα συνειδητοποιήσει τόσο καιρό) είναι πως το χωριό μου, όπως κάθε χωριό, έχει τη δική του αυτόνομη ζωή, που κινείται σε διαφορετικούς χρόνους από την πόλη. Εδώ δεν υπάρχει κρίση, άγχος, προβλήματα. Υπάρχει μόνο πρωινό ξύπνημα, αγωνία για τα ζώα που είναι να γεννηθούν, στεναχώρια για τις κότες που έσκασαν από τη ζέστη. Κάποιες φορές η ζωή έξω από εδώ εισβάλλει στην καθημερινότητα, με κουτσομπολιά για τον γιο της τάδε που χώρισε, την κόρη του δείνα που μεγαλουργεί στην πρωτεύουσα, το εγγόνι ενός τρίτου που απολύθηκε...αλλά όλα αυτά είναι ευχάριστα μικρά διαλείμματα από μια κατά τ'άλλα ήσυχη καθημερινότητα.

Υπάρχει λοιπόν ζωή και έξω από την Αθήνα, τη βαβούρα, το στρες, το τρέξιμο, το καυσαέριο...να πω κι άλλα; Μικροί κρυμμένοι "παράδεισοι", χωμένοι ανάμεσα σε βουνά, όπου τα άσχημα νέα των πόλεων δεν φτάνουν ποτέ. Αλλά σσσσςςςςς...ας μην το μάθουν αυτό οι εξαίσιοι πολιτικοί μας γιατί μπορεί να επιβάλλουν φόρο σε όσους ζουν χωρίς άγχος, αναπνέουν καθαρό αέρα, και πίνουν δροσερό μη επεξεργασμένο νερό.

Στο μεταξύ, ας απολαύσουμε τη μεσημεριανή μας σιέστα κι ας μην σκεφτόμαστε από τώρα την γκρίζα Αθήνα που μας περιμένει...Εξάλλου, είμαστε αισιόδοξοι άνθρωποι, κι έτσι για εμάς, υπάρχουν κι άλλα χρώματα πέρα από το άσπρο, το μαύρο, και το γκρι. Ένα φούξια ας πούμε δε θα ήταν άσχημο!

PS: Έμαθα και μια καινούρια λέξη: σουργιάνι, που σημαίνει ρεζίλι. Κατάλοιπο των Τούρκων; Ποιος ξέρει...Τρέμε Μπαμπινιώτη!