Υπέροχα Πλάσματα Αυτοκαταστροφικά Όντα

 By Carina

Οι άνθρωποι είναι υπέροχα πλάσματα. Δημιουργούν υπέροχη μουσική, γράφουν όμορφες λέξεις, τραγουδάνε μαγικές μελωδίες, χτίζουν φανταστικούς κόσμους για να ξεφύγουν από τις μουντές πόλεις.

Οι άνθρωποι όμως είναι και αυτοκαταστροφικά όντα. Κάθε φορά που χτίζουν κάτι όμορφο, βρίσκουν τον τρόπο να το γκρεμίζουν. Σπέρνουν αμφιβολίες, για να φυτρώσουν φόβους, και να οργώσουν ένα δραματικό τέλος. Άραγε είναι σύμπτωμα dramaqueenισμού; Μήπως οι ζωές μας γίνονται έτσι πιο ενδιαφέρουσες; Τι θα αναλύεις με τους φίλους σου για ώρες, αν όχι για εκείνο ή το άλλο περιέργο σχόλιο που έκανε το έτερον ήμισυ, τον τελευταίο σας τσακωμό, τον κολλητό που την γυροφέρνει περίεργα; Αν όλα βαίνουν καλώς, δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσουμε. Και γιατί να συζητήσουμε άλλωστε; Μια σχέση είναι ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, όχι ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και τον περίγυρό τους.

Έχω γνωστούς που συχνά διαλέγουν σχέσεις καταδικασμένες από την αρχή. Εδώ ευθύνεται η ανάγκη τους για δράμα ή μήπως η αυτοκαταστροφικότητα που τους διέπει; Μήπως αυτά τα δύο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος; Θέλουμε δράμα και γι'αυτό διαλέγουμε μια σχέση που δεν οδηγεί πουθενά (αλλά προσφέρει πολλές ώρες συζητήσεων και απόψεων και μήπως... και ίσως... και μπορεί...); Ή μήπως διαλέγουμε έναν αταίριαστο με εμάς άνθρωπο γιατί είναι στη φύση μας να αυτοϋποβιβαζόμαστε; Φαύλος κύκλος λιγάκι;;

Συζητούσαμε χτες σε μια παρέα το θέμα του cheating σε μια σχέση. Τι επιτρέπεται και τι όχι. Ποιο φύλο είναι τελικά πιο επιρρεπές στο να απατήσει. Η αγάπη πονάει και συγχωρεί, ή μήπως απλά πονάει και...καταπίνει;

Για μένα το να απατήσεις αυτόν με τον οποίο είσαι μαζί, είναι ως ένα βαθμό σύμπτωμα της αυτοκαταστροφικής σου φύσης. Κάτι μέσα μας μας τσιγκλάει...δε γίνεται να πηγαίνουν όλα τόσο καλά! Κάτι βρωμάει εδώ πέρα! Και σκέψη με τη σκέψη, βάλε και έναν πειρασμό, και δύο-τρία ποτά παραπάνω, και σε πήρε από κάτω. Να μετά πώς γεννιούνται τα δράματα. Δε μας ενδιαφέρει το ότι απατήσαμε τον άλλο, η πράξη αυτή καθ'αυτή, αλλά το τι γίνεται μετά, το ότι επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μας (αν μας απάτησε ο άλλος), το ότι αποδείχτηκε πως όντως δεν υπάρχει "τέλεια" σχέση. Ενδόμυχα ίσως να ξέρουμε ότι δεν απατήσαμε επειδή το θέλαμε, αλλά επειδή αυτό το dramaqueenίστικο γονίδιο μας έσπρωξε εκεί, για να βάλουμε λίγο δράμα στη ζωή μας.

Για μένα οι άντρες είναι πιο επιρρεπείς στην απάτη. Όμως πάντα είναι θέμα ατόμου, και όχι φύλου. Πόσο σταθερός είσαι, πόσο ηθικός, πόσο ενδιαφέρεσαι πραγματικά για τον άλλο, και στην τελική, πόσο δυνατός είσαι ώστε να αγνοήσεις τη φωνούλα που σου λέει "έλα, δείξε σε όλους ότι πίσω και από αυτό το υπέροχο πλάσμα κρύβεται ένα αυτοκαταστροφικό ον!".

Πώς μπορείς να πεις ευγενικά σε έναν άνθρωπο ότι πηγαίνει από το ένα λάθος στο άλλο; Πώς μπορείς να του πεις ότι είναι καιρός να ωριμάσει, να κάνει διαλογισμό για να καθαρίσει το μυαλό του και να δει την κατάσταση ακριβώς όπως είναι; Είμαι εγώ υπεύθυνη για να δείξω στον άλλο αυτό που (κάνει πώς) δε βλέπει; Ή μήπως πρέπει να το δει μόνος του, γιατί είναι και αυτό ένα στάδιο προς την προσωπική του ωρίμανση; Τι οφείλω να κάνω εγώ; Μπορώ να στέκομαι σε μια γωνία και να βλέπω τον άλλο να κάνει τη μία λανθασμένη επιλογή πίσω από την άλλη;

Κι αν είμαι εγώ αυτή που καταστρέφει τον εαυτό της; Μπορούν να με βοηθήσουν οι άλλοι; Θα θυμώσω άραγε με την επέμβασή τους; Θα ακούσω κάτι που ξέρω αλλά προτιμώ να αγνοώ;

Είμαστε υπέροχα πλάσματα παρά το ότι είμαστε αυτοκαταστροφικά όντα... ή μήπως όταν πάψουμε να είμαστε αυτοκαταστροφικά όντα αναδεικνύονται τα υπέροχα πλάσματα που κρύβουμε μέσα μας;