When Harry met Sally

Χτες το απόγευμα, πες λόγω βαρεμάρας, πες λόγω "σινεφιλίας", αποφάσισα να δω επιτέλους μια από τις κλασσικές ρομαντικές ταινίες του Hollywood, το "Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλυ", με τους Μεγκ Ράιαν και τον Μπίλι Κρύσταλ. Τον εν λόγω κύριο δεν τον είχα και πολύ σε υπόληψη. Νόμιζα ότι γύριζε μόνο ηλίθιες ταινίες, αλλά η αλήθεια είναι πως ο ρόλος του Χάρι του ταίριαζε πάρα πολύ, όπως αντίστοιχα και η Σάλυ στην Μέγκ Ράιαν.

Αν σκεφτεί τώρα κανείς ότι ο Κρύσταλ ήταν γύρω στα 40 όταν γύριζε την ταινία, ενώ η Ράιαν με το ζόρι 30, θα αντιληφθεί την αδικία της φύσης, να μπορεί ένας άντρας να περνάει για 25αρης όταν είναι 40 αλλά μια γυναίκα να μην περνάει και τόσο εύκολα για 25αρα όταν είναι 40. Πφφφ...

Συνοπτικά, η ταινία μου άρεσε. Να ένας ακόμα λόγος να εκτιμάω το 1989. Πέρα από όλα τα άλλα, όπως το ότι τότε έπεσε το τείχος του Βερολίνου, και α...ότι τότε γεννήθηκα (λεπτομέρειες!).

Αυτό που με έκανε να ανεβάσω αυτή τη σύντομη ανάρτηση είναι το θέμα της φιλίας αντρών-γυναικών.

Συγκεκριμένα, ο Χάρι στην ταινία λέει ότι:
"..men and women can't be friends because the sex part always gets in the way...no man can be friends with a woman that he finds attractive. He always wants to have sex with her....(even if the woman is unattractive) he pretty much wants to nail her too..."

Δεν μεταφράζω, όλοι ξέρετε αγγλικά. Μόνο μια επεξήγηση: nail her=have sex with her
(Τώρα συνειδητοποίησα γιατί χρησιμοποιούν τη λέξη nail. Τι αγένεια!)

Το ερώτημα λοιπόν είναι...μπορεί ένας άντρας και μια γυναίκα να είναι πραγματικοί φίλοι, ή το θέμα του σεξ είναι ήδη "εκεί έξω" με αποτέλεσμα η φιλία να έχει καταδικαστεί πριν καν γεννηθεί;

Προσωπικά...πιστεύω πως μπορεί να υπάρχει φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών. Δεν έχω πολλούς άντρες φίλους αλλά μου φαίνεται παράλογο οτιδήποτε αρσενικό βλέπουμε να θέλουμε να το κατακτήσουμε, και αντίστοιχα οτιδήποτε θηλυκό βλέπει ένας άντρας να γίνεται φαντασίωση στο κρεββάτι του. Απλά είναι παράλογο! Δηλαδή γιατί να μην υπάρξει πραγματική φιλία ποτέ; Δε γίνεται το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν γνωρίζουμε ένα άτομο του αντίθετου φύλου να είναι η διαιώνιση του είδους! Και επίσης μου φαίνεται άβολη και μόνο η ιδέα ότι οι φίλοι μου δε με βλέπουν ως φίλη, αλλά πέρασε κάποια στιγμή από το μυαλό τους ότι μπορεί να είμαι οτιδήποτε άλλο γι'αυτούς! Και αντίστοιχα...δε νομίζω ότι θα μπορούσα να είμαι φίλη με κάποιον με τον οποίο θα ήθελα να κάνω σχέση ή κάτι παρόμοιο. Άλλο το να θεωρείς κάποιον ελκυστικό κι άλλο να θέλεις να "είσαι μαζί του". Είναι υποκριτικό δηλαδή να είσαι φίλος με κάποιον τη στιγμή που δεν τον βλέπεις σαν φίλο. Άρα σε αυτή την περίπτωση, δε μπορούμε να μιλήσουμε για φιλία έτσι κι αλλιώς.

Γιατί λοιπόν να μην υπάρχει φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών αν τα εμπλεκόμενα μέρη δεν τρέφουν κανένα ερωτικό αίσθημα, πέρα ίσως από μια επιφανειακή εκτίμηση της εξωτερικής εμφάνισης του άλλου;

Εσείς τι πιστεύετε;

Θα κλείσω (είδατε πόσο σύντομη ήμουν; Είναι που δεν έχω τι άλλο να γράψω, γιατί περιμένω τις δικές σας απόψεις!) με μια πολύ ωραία φράση του "Χάρι"...

"When you realize you want to spend the rest of your life with somebody, you want the rest of your life to start as soon as possible. "

~Carina

Teenage Lobotomy

Την ξέρετε αυτή την αίσθηση όπου όλα πέφτουν μαζί με αποτέλεσμα να μην έχετε χρόνο να επεξεργαστείτε τίποτα και να τα τρώτε όλα στην μάπα σαν χυλόπιτα τρίτης δημοτικού; Αν όχι, πού ζείτε; Αν ναι, καταλαβαίνετε το δράμα μου.

Γενικά ο Σεπτέμβρης είναι ένας αλαλούμ μήνας. Χρειάστηκε να περάσουν 2 δεκαετίες για να το καταλάβω, αλλά η σοφία έρχεται με τα χρόνια, έτσι δεν είναι; Βασικά τον Σεπτέμβρη όλοι γινόμαστε μυρμήγκια: κάνουμε σχέδια, συσσωρεύουμε, προετοιμαζόμαστε για τον μακρύ χειμώνα. Ψάχνουμε τι μαθήματα θα κάνουμε φέτος, πού θα συνεχίσουμε το χορό χωρίς να μας γδέρνουν κάθε μήνα, τι καλλιτεχνικές ανησυχίες θα ξεδιπλώσουμε (ζωγραφική ή μήπως κινηματογράφο; Άστο, καλύτερα να μάθω πλέξιμο)...και ταυτόχρονα προσπαθούμε να συνέλθουμε από το σοκ της νέας σχολικής/φοιτητικής χρονιάς, aka του προγράμματος που μόλις βγήκε και είναι το πιο άθλιο που υπήρξε ποτέ. Τι μαθήματα θα διαλέξω την σχολή μου μέσα, που το ένα είναι χειρότερο από το άλλο, γιατί να ζω αυτό το δράμα δυο φορές το χρόνο, πόσο θα αντέξει η δόλια η λογική μας τα πολλαπλά χτυπήματα, και ούτω καθ'εξής.

Μην με παρεξηγείτε, σας είπα, είμαι σε φάση α-φασίας, που προσπαθώ να βάλω ένα δόλιο πρόγραμμα στην καθημερινότητά μου, αλλά δε με αφήνουν. Μια οι εκλογές που βάζουν όλα τα κρατικά προγράμματα σε πάγο (λες και λειτουργούσαν ποτέ θα μου πεις), μια οι φίλοι που γύρισαν στην Αθήνα και θυμήθηκαν όλοι μαζί ότι θέλουν να με δουν, μια αυτό το ρημάδι το Φεστιβάλ Κινηματογράφου που μας κάνει να ξεροσταλιάζουμε έξω από το Αττικόν με την ελπίδα να προλάβουμε τα εισιτήρια για τις καλές ταινίες (εντάξει, εγώ στέκομαι λιγάκι και για τον Ορεστούλη- αν δεν ξέρεις ποιος είναι άνοιξε κανένα γκουγκλ χρυσέ μου!), μια όλες οι εκδηλώσεις που γίνονται...ε πώς να μπω σε πρόγραμμα;

Πού είναι εκείνες οι παλιές καλές εποχές που με το ζόρι κανονίζαμε για ένα καφέ την εβδομάδα; Τώρα παντελόνι δε βάζουμε κάτω, και το σπίτι και οι Sims μας κάνουν μαύρα μάτια να μας δουν. Αναρωτιέσαι μετά γιατί δεν αφήνω την Carrie (την Sim μου) να μείνει έγκυος από την κρυφή σχέση της (ένα τεκνό ονόματι Jared); Αυτό μου λείπει τώρα, να έχω να φροντίζω και ένα εικονικό νιάνιαρο!

Εντάξει, να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν παραπονιέμαι. Ειλικρινά. Εννοείται πως προτιμάω να βγαίνω συνέχεια και να τιμάω όλες τις αθηναϊκές πολιτιστικές εκδηλώσεις με την νεοαποκτηθείσα παρέα μου. Απλά μερικές φορές με πιάνει το παράπονο που είμαι ή του ύψους ή του βάθους, και φοβάμαι το βάθος που θα έρθει αγκαζέ με τον χειμώνα. Γι'αυτό σαν καλό μυρμηγκάκι γράφομαι σε μαθήματα, μόνο και μόνο για να με βγάζω από τη μιζέρια. Των φρονίμων τα παιδιά πριν χειμωνιάσει κανονίζουν.

Μέσα σε τούτα και σε εκείνα, ξέχασα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Daizy και στην λύκαινα για τα βραβεία που μας έδωσαν. Ξέρω ότι δεν τα αξίζουμε, γιατί τον τελευταίο καιρό είμαστε απόντες, αλλά όπως και να έχει, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ! Τώρα εγώ δεν μπορώ να κάνω διακρίσεις, γι'αυτό όποιος δεν το έχει πάρει ήδη, του το απονέμω, και σε όλους τους υπόλοιπους, το απονέμω για δεύτερη και τρίτη φορά.

Και για να μην μπερδευτούμε, τα βραβειάκια είναι το Lovely Blog Award και το Smart Blogger. (kakos lykos δεν ξέρω αν έχεις το δεύτερο, γι'αυτό αν δεν το έχεις, here you go!)

Μιας και δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, θα κλείσω με μια ατάκα από την ταινία Rock'n'Roll High School, cult special του φεστιβάλ.
"I'd just like to say one thing: Screw you, Principal Togar, we made it to the concert anyway!"

Hey, ho, let's go!

~Carina

Φιλόσοφος τάδε έφη

Το καλοκαίρι τελείωσε. Πότε ακριβώς έγινε αυτό δεν κατάλαβα, και το ότι σε τρεις μήνες έχουμε Χριστούγεννα μου μοιάζει απίστευτο. Αντί ο χρόνος να κυλάει πιο αργά τις μεγάλες μέρες του καλοκαιριού, πηγαίνει όλο και πιο γρήγορα, λες και κουράστηκε κι αυτός από τη ζέστη και θέλει φθινόπωρο!

Το blog όπως είδατε (γκουχου...γκουχου...) πέρασε στα αζήτητα. Δεν υπόσχομαι τίποτα, γιατί τον τελευταίο καιρό περισσότερο ονειροπολώ γι'αυτά που θέλω να γράψω, παρά γράφω. Η γνωστή procrastination, το ζώδιό μου μέσα!

Αλλά σήμερα διάβασα μια ενδιαφέρουσα ιστορία που δεν την είχα ξαναδιαβάσει πουθενά αλλού, και θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας. Βουαλά!


" Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στη τάξη μ' ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο κι άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:

"-Είναι γεμάτο το βάζο;" κι οι μαθητές απάντησαν:
"-Ναι, είναι γεμάτο."

Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια κι άρχισε να γεμίζει το βάζο. Το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησαν και γεμίσανε τα κενά ανάμεσα στις πέτρες.

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:

"-Είναι γεμάτο το βάζο;" κι οι μαθητές απάντησαν:
"-Ναι, είναι γεμάτο."

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο κι άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ πετρών και βότσαλων.

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:

"-Είναι γεμάτο το βάζο;"

Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:

"-Ναι, είναι γεμάτο."

Αυτός ξαναχαμογέλασε και πάντα χωρίς να μιλά, πήρε από τη χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες κι άρχισε να τ' αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα κενά.

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:

"-Είναι γεμάτο το βάζο;" κι οι μαθητές, γελώντας αυτή τη φορά, απάντησαν:
"-Ναι, είναι γεμάτο."

"-Τώρα", τους λέει ο καθηγητής, "θέλω να θεωρήσετε πως το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μεγάλες πέτρες είναι τα πιο σημαντικά. Τέτοια είναι η οικογένεια, ο σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούνε στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να 'ναι γεμάτη.
Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές, η εργασία, το σπίτι, το αυτοκίνητο. Είναι μικρά πράγματα... βοτσαλάκια... Αν αυτά βάλετε πρώτα στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος για τις μεγάλες πέτρες: τα σημαντικά της ζωής!
Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα: ένα καλό γεύμα, μια βόλτα στη παραλία, ο χορός, το τραγούδι, ένα βιβλίο, οι μικρές απολαύσεις της ζωής. Αν βάλετε πρώτα την άμμο στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα αλλά ούτε και για τις πέτρες!
Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δε θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε το σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε τα δημοτικά τέλη και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας."

Οι μαθητές είχανε μείνει άφωνοι.

Ένας όμως ρώτησε:

"-Η μπύρα κύριε καθηγητή τι αντιπροσωπεύει;"

Ο καθηγητής χαμογέλασε κι απάντησε:

"-Χαίρομαι που το ρωτάς! Να σας πω: δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένοι είστε, γιατί πρέπει να ξέρετε: Πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για δύο μπυρίτσες με φίλους!"



Καλό φθινόπωρο, πολύ δημιουργικό και με υγεία!

~Carina