I just want to thank you

 By Carina

Σε λίγες μέρες αλλάζει ο χρόνος. Μπαίνουμε σε μια καινούρια δεκαετία, αν κι αυτό δεν αλλάζει πολλά. Είναι λοιπόν η κατάλληλη στιγμή να κοιτάξουμε πίσω και να σκεφτούμε τι κάναμε αυτή τη χρονιά. Να αναλογιστούμε τα λάθη και τα σωστά μας, όσα κάναμε και δεν έπρεπε, ή όσα κάναμε και έπρεπε, να σκεφτούμε ποιοι άνθρωποι πέρασαν από τη ζωή μας, ποιοι έμειναν, και γιατί.

Αυτό που θυμάμαι από πέρσι είναι το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του 2008. Ταξιδεύαμε τελευταία μέρα του χρόνου για να ανεβούμε στο χωριό και όπως ήμασταν στο δρόμο, είδαμε το πιο υπέροχο ηλιοβασίλεμα που μας χάρισε ο περσινός χρόνος. Πεντακάθαρος ουρανός. Όλες οι αποχρώσεις του κόκκινου: ο ουρανός είχε πιάσει φωτιά. Μπορεί να φανεί υπερβολικό αλλά αυτό το ηλιοβασίλεμα ήταν ανατριχιαστικό. Σα να μας άφηνε το 2008 με την πιο όμορφη όψη του που την φύλαγε μόνο για όσους είχαν την τύχη να τη δουν.

Το 2009 ήταν περίεργη χρονιά. Αλλά πιστεύω ότι ήταν -είναι- από τις πιο εποικοδομητικές για μένα. Φέτος αναθεώρησα πολλά. Έμαθα λίγο περισσότερο τον εαυτό μου, δοκίμασα πολλά καινούρια πράγματα, γνώρισα άτομα πολύ διαφορετικά από εμένα. Έκανα αρκετά από όσα έλεγα ότι θα κάνω (αν και θα ήθελα να είχα κάνει πολλά περισσότερα). Απογοητεύτηκα από κάποιους ανθρώπους, αλλά το κυριότερο είναι ότι ενθουσιάστηκα με κάποιους άλλους. Τη θέση ενός από τους "βλαμμένους" που πέρασαν από τη ζωή μου, την πήρε κάποιος άλλος, κάποια άλλη, άτομα που πάλεψαν -ναι!- για να γίνουν κομμάτι της καθημερινότητάς μου, και τους ευχαριστώ γι'αυτό.

Έμαθα ότι οι άνθρωποι μπορούν πάντα να σε εκπλήσσουν. Συχνά δυσάρεστα, αλλά κάποιες φορές ευχάριστα. Έμαθα ότι πρέπει να παλεύεις καθημερινά για όσους θέλεις να έχεις δίπλα σου, αλλά αν κάποιος δεν ανταποκρίνεται, τότε μάλλον πρέπει να τον αφήσεις να αφεθεί στη δεδομένη κατάστασή του. Έμαθα ότι ξέρω πολύ λίγα για εμένα, αλλά ότι μπορώ να με γνωρίσω μέσα από τους άλλους. Έμαθα ότι "η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της γλυκός". Έμαθα ότι δε χρειάζεται να πεις πολλά για να σε καταλάβουν. Έμαθα ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακούν με όλη την έννοια της λέξης. Έμαθα ότι δεν έχει σημασία να αναγνωρίσεις μόνο το λάθος σου αλλά να κάνεις ό,τι είναι αναγκαίο για να μην το επαναλάβεις. Έμαθα ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις κάτι δυσάρεστο είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να το αποδεχτεί. Έμαθα ότι η ζωή είναι σπαρμένη με ροδοπέταλα κάτω από τα οποία κρύβονται αγκάθια. Όλοι μας πατάμε κάποια. Το θέμα είναι να αφήσεις το αίμα να τρέξει, και την πληγή να κλείσει πριν κάνεις το επόμενο βήμα. Δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Το φεγγάρι θα είναι πάντα εκεί αλλά εμείς όχι. Βγες λοιπόν έξω και χάζεψέ το για λίγο.

Έμαθα πολλά φέτος. Έκανα πολλά φέτος. Δε θα μπορούσα να τα συνοψίσω γιατί ούτε εγώ η ίδια δεν τα έχω συνειδητοποιήσει ακόμα.

Αυτό που ζητάω από εσάς είναι να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να αναλογιστείτε με τη σειρά σας τι κάνατε φέτος, τι προσφέρατε, τι πήρατε, τι επιλογές κάνατε και πώς εξελίχτηκαν αυτές στο τέλος. Σας ζητάω να βάλετε στόχους για την επόμενη χρονιά....και να προσπαθήσετε να μην είστε σκληροί με τους ανθρώπους. Όλοι θα σας πληγώσουν λίγο ή πολύ κάποια στιγμή. Αν όμως εσείς ξέρετε πού πατάτε, τότε δε μπορεί να σας κλονίσει κανείς. Κι οι άνθρωποι που είναι πραγματικά δίπλα σας δε θα σας πληγώσουν ποτέ, παρά μόνο θα σας γρατζουνίσουν λίγο για να σας θυμίσουν ότι είστε θνητοί παρ'όλα αυτά.

Καλές γιορτές...και καλή περισυλλογή!


PS: Θα ζητήσω για ακόμα μια φορά τη βοήθειά σας...Έχω φτιάξει ένα site για μια εργασία της σχολής και θέλω μέλη! Το site είναι για το Twilight/New Moon κλπ. Το λινκ είναι: whatevertwilight.webs.com.
Η εγγραφή είναι απλή. Πατάτε Members-->Join. Ευχαριστώ πολύ!!!

Η σαϊτα

By Carina

Διαβάστε αυτή την ιστορία, είναι όμορφη...

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κουφό Κινεζάκι. Μια μέρα αποφάσισε να γυρίσει σπίτι του περνώντας από τις γραμμές των τραίνων. Κάποια στιγμή, πίσω από το αγοράκι αχνοφαίνεται το τραίνο. Είναι αρκετά μακριά του όμως όχι και τόσο μακριά για να προλάβει ο οδηγός να σταματήσει, και το αγοράκι είναι κουφό και δεν θα καταλάβει ότι κινδυνεύει.

Λίγο πιο πέρα από τις σιδηροδρομικές γραμμές, βρίσκεται ένας παράξενος παλιός πύργος, όπου μένει ένας ηλικιωμένος μόνος του, κάνοντας μαθηματικούς υπολογισμούς όλη μέρα.

Ο γέρος αυτός λοιπόν κοιτάζει κάποια στιγμή έξω από το παράθυρο και βλέπει το αγοράκι και το τραίνο που πλησιάζει. Αποτιμά την κατάσταση κι αντιλαμβάνεται ότι το αγοράκι δε θα γλιτώσει γιατί αν του φωνάξει δε θα ακούσει, κι ο ίδιος δεν πρόκειται να τρέξει έξω να το σώσει. Κοιτάζει λοιπόν το αγοράκι και το τραίνο που πλησιάζει...κι αποφασίζει, για την πλάκα του, να κάνει έναν μαθηματικό υπολογισμό, να υπολογίσει δηλαδή σε ποιο σημείο το τραίνο θα συναντήσει και θα χτυπήσει το μικρό αγοράκι.

Όταν τελείωσε με τους υπολογισμούς του, βρήκε ότι το τραίνο θα χτυπούσε το παιδί ακριβώς δέκα μέτρα πριν από τον πύργο του. Μόλις δέκα μέτρα από εκεί που βρισκόταν ο ίδιος. Βαριεστημένος, παίρνει το χαρτί όπου έκανε τον υπολογισμό, φτιάχνει μια σαϊτα και την πετάει έξω από το παράθυρο. Αμέσως γυρίζει την πλάτη του και επιστρέφει στη δουλειά που έκανε πριν τον απασχολήσει το μικρό Κινεζάκι.

Έντεκα μέτρα πριν από τον πύργο, το μικρό αγόρι πήδηξε έξω από τις σιδηροδρομικές γραμμές για να πιάσει μια χάρτινη σαϊτα. Το τραίνο πέρασε από πίσω του μουγκρίζοντας."

Από τον Πουπουλένιο του Martin McDonagh

Ελπίζω να είστε όλοι καλά!

Τελεία.

Ένα μόνο θα πω. Είναι άδικο.

Δυστυχώς χάσατε την παρτίδα. Καλή τύχη την επόμενη φορά.

 By Carina

Part One: Το μοίρασμα των χαρτιών

Όλοι μας παίζουμε παιχνίδια. Όλοι μας χάνουμε κάποια στιγμή, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Κάθε φορά που χάνουμε, ελπίζουμε ότι η επόμενη παρτίδα θα είναι πιο τυχερή. Ότι θα μας μοιραστούν τα χαρτιά όπως πρέπει και θα κερδίσουμε με ευκολία, σχεδόν χαρισμένο το παιχνίδι. Από ένα σημείο και έπειτα, μαθαίνουμε να μην απογοητευόμαστε από την ήττα μας γιατί καταλαβαίνουμε ότι το παιχνίδι έχει άπειρες παρτίδες, περισσότερες από όσες θα μπορούσαμε να παίξουμε σε όλη μας τη ζωή. Μια ήττα δε μας πειράζει. Ούτε μια δεύτερη. Όταν όμως αρχίσουν να συνωστίζονται οι ήττες και να γίνονται περισσότερες από τις νίκες, τότε μας πιάνει μια ανησυχία. Τι κάνουμε λάθος άραγε; Κάναμε εμείς κάποια λάθος κίνηση, ή μήπως ήταν γραφτό να χάσουμε; Άλλαξαν οι κανόνες του παιχνιδιού και δεν το πήραμε είδηση; Ήμασταν υπερβολικά αισιόδοξοι; Ή μήπως είχαμε προδιαγράψει την ήττα μας από την αρχή; Άραγε έχουμε πάντα βαθιά μέσα μας μια φωνή που μας λέει αν θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε αυτή τη φορά; Κάθε φορά που παίζουμε αναμετριόμαστε με τον αντίπαλο ή με τον εαυτό μας; Μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο πάνω μας, και όχι πάνω σε κάποιον άλλο;

Αυτά για όσους λένε ότι η πασιέτζα είναι χάσιμο χρόνου...

Part Two: Βαίνειν καλώς

Σήμερα αποφάσισα να φάω τριμμένο καρότο, σαν σαλάτα. Μη γελάτε, είναι πολύ σχετικό με αυτό που θέλω να πω. Επειδή λοιπόν θα έκανα φασαρία στην κουζίνα για να τρίψω το καρότο, πήρα τον τρίφτη στο δωμάτιό μου. Όταν τελείωσα, έπρεπε κάπου να τον αφήσω για να μη μου λερώσει όλο το γραφείο. Τότε λοιπόν συνειδητοποίησα την αξία ύπαρξης ενός νεροχύτη στη ζωή μας. Δε μιλάω φυσικά για πραγματικό νεροχύτη. Μιλάω για κάτι συμβολικό. Συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να έχουμε έναν "νεροχύτη" όπου μπορούμε να αφήνουμε τα άπλυτα, ό,τι μας ενοχλεί, για κάποιο καιρό μέχρι να τα ξε-καθαρίσουμε. Με άλλα λόγια, δεν είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να βάζουμε στην άκρη όσα μας βασανίζουν για λίγο καιρό μέχρι να βάλουμε σε τάξη τη ζωή μας, και να επανερχόμαστε σε αυτά όταν είμαστε έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε; Δε θα τρελαινόμασταν αλλιώς; Όμως, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι όπως τα άπλυτα πιάτα θα αρχίσουν να μυρίζουν μετά από λίγο καιρό, έτσι και τα ποβλήματά μας θα αρχίσουν να γιγαντώνονται αν τα αφήσουμε άλυτα στην άκρη. Το ότι μπορούμε να αποφύγουμε κάτι για κάποιο καιρό, δε σημαίνει ότι μπορούμε να τα αποφεύγουμε επ'αόριστον. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτό που μας απασχολεί. Όσο πιο γρήγορα μάλιστα, τόσο καλύτερα.

Πόσο πιο ήρεμο ύπνο κάνεις με καθαρό νεροχύτη άλλωστε;

Part Three: Η μοιραία κίνηση

Όλοι -σχεδόν- ξέρουν το "Ο χαμένος τα παίρνει όλα". Για κάποιους είναι ύμνος. Εγώ τέτοια μουσική δεν ακούω, όσο κι αν προσπαθήσω. Δεν μου κάθεται καλά στο αυτί, τι να κάνουμε;

Δε λέω, δίκιο έχει ότι ευτυχισμένος είναι όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα. Ή τρελός. Αλλά η ευτυχία πάει με την τρέλα, γιατί ποιος τολμά να παραδεχτεί την ευτυχία του σε αυτόν τον κόσμο, όπου ό,τι λες φωναχτά, καταρρέει μπροστά στα μάτια σου;

Αλλά γιατί ο χαμένος να τα παίρνει όλα; Τζογάρει στο όνειρο, μαγκιά του, αλλά όταν μένει χωρίς όνειρο και εφόδια, πώς μπορεί να τα έχει πάρει όλα;

Αν πονάει μια φορά να χάνεις κάπου, πονάει χίλιες να χάνεις το όνειρό σου. Γιατί θέλει κότσια να κυνηγήσεις κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, να βγεις "στο δρόμο της φωτιάς", να καείς ή να τσουρουφλιστείς, κι αν είσαι τυχερός, να τη βγάλεις καθαρή.

Ο χαμένος τα χάνει όλα. Αλλά είναι αυτός που γελάει μπροστά στην καρμανιόλα. Δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει.

Θα κλείσω με έναν άλλο στίχο. Σχέση δεν έχει με τα παραπάνω. Έχει σχέση με την αφορμή.

"Σε κοίταζα με όλο το φως και το σκοτάδι που έχω."

To Bee?

 Αυτά είναι της ζωής τα διλήμματα....

By Carina

Να πηγαίνεις για καφέ στο Κολωνάκι ή για ρακόμελα στο Γκάζι;

Να πηγαίνεις να δεις ταινία blockbuster ή να κάνεις μαραθώνιο cult ταινιών;

Να φοράς All Stars με το φορεματάκι σου ή να συμπιέζεις τα πόδια σου στις καινούριες σου μπότες;

Να προσπαθείς να μείνεις ξύπνιος στη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη με το νυχτερινό τραίνο ή να χαπακώνεσαι και να πέφτεις ξερός;

Να χαζεύεις τα μαγικά κόλπα με την τράπουλα ή να προσπαθείς να καταλάβεις πώς γίνονται;

Να τρως γεμιστό τσουρέκι για πρωινό ή να περιορίζεσαι σε ένα Πτι Μπερ;

Να είσαι ανώτερος άνθρωπος ή να φέρεσαι στους άλλους όπως σου φέρονται;

Να ζητάς ψυχολογική υποστήριξη ή να τα κρατάς μέσα σου;

Να είσαι αυθόρμητος ακόμα κι αν το μετανιώσεις ή να σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές κάθε σου πράξη;

Να μπαίνεις offline στο msn ή να μπλοκάρεις όποιον σε ενοχλεί;

Να αφήνεις το relationship status σου απροσδιόριστο ή να δείχνεις σε όλους ότι είσαι complicated/in a relationship/divorced/married;

Να ακούς την μπανανιά επειδή είναι στη μόδα ή να μένεις πιστός στα ξένα ακούσματά σου;

Να αλλάζεις για κάποιον ή να μένεις ο ίδιος;

Να πανηγυρίζεις τη νίκη σου στο UNO ή να τη δέχεσαι με ψυχραιμία, σαν να έχεις νικήσει άλλες 50 φορές στο ίδιο παιχνίδι;

Να αγοράσεις αυτά τα funky σκουλαρίκια ή να ελπίσεις ότι θα τα βρεις και στην Αθήνα;

Να κολλήσεις τα ξεκολλημένα All Stars σου ή να τα αφήσεις να διαλυθούν τελείως;

Να γράψεις πάνω τους "I only want what I can't have" ή όχι, από φόβο μη σε πουν emo;

Να πάρεις λεωφορείο ή να απολαύσεις τη βόλτα με τα πόδια στη Λεωφόρο Νίκης;

Να ζητήσεις από τον ωραίο που κάθεται δίπλα σου να σου ανεβάσει τη βαλίτσα ή να σου βγει ο ώμος στην προσπάθεια;

Να παραδεχτείς ότι κάνεις περισσότερα από όσα αντέχεις ή να προσπαθήσεις να τα καταφέρεις όλα;

Να "κοιμηθείς 5 λεπτά ακόμα" ή να σηκωθείς γιατί η μέρα είναι μικρή;

Να παίζεις τρίλιζα την ώρα του μαθήματος ή να προσπαθήσεις να παρακολουθήσεις τον ασυνάρτητο καθηγητή;

Να έχεις ως profile picture ένα τοπίο που τράβηξες εσύ ή μια χιλιοphotoshopαρισμένη φωτογραφία σου;

Να μιλήσεις σε αυτόν τον τύπο επειδή σου φαίνεται ενδιαφέρον άτομο ή να δειλιάσεις από φόβο μη σε περάσει για παράξενη;

Να προσπαθήσεις να κάνεις κονέ σε μια φίλη σου ή να αφήσεις τα πράγματα να κυλήσουν πολύ πολύ αργά;

Να χαίρεσαι που έχει 20 βαθμούς μέσα Νοέμβρη ή να ζητάς κρύο και βροχές για να φορέσεις τις καινούριες σου γαλότσες;

Να έχεις αλλεργία στη σκόνη ή στα κουνούπια;

Να πιεις ένα ακόμα ποτήρια σαγκρία ή να το γυρίσεις σε νερό για να μη μεθύσεις;

Να κανονίσεις έξοδο ή να μαζευτείτε όλοι μαζί σε ένα σπίτι για ποπ κορν, επιτραπέζια, ψυχολογικά τεστ, και κλαψο-ταινίες;

Να κάνεις add sτο facebook κάποιον που γνώρισες προχτές ή όχι;

Να αντισταθείς στις μόδες που κυριαρχούν στο facebook κατά καιρούς ή να κάνεις κι εσύ join στο "Είμαι στον κόσμο μου γιατί δε μου αρέσει ο δικός σας";

Να κάνεις φίλους τους καθηγητές σου από το πανεπιστήμιο ή να αρκείσαι στο να τους στέλνεις mail με τις απορίες σου;

Να λες όσα σκέφτεσαι ή να το ξανα-σκέφτεσαι για να μην πληγώσεις κάποιον;

Να λες την αλήθεια ή να λες γλυκά ψέμματα;

Να σηκώνεις τα χέρια ψηλά ή να προσπαθείς άλλη μια φορά;

Να απαντάς ή να "σου τελειώνει η κάρτα";

Να αγοράζεις iphone ή να μένεις με την γλυκειά σου μπακατέλα;

Να ακούς μουσική στο λεωφορείο ή να διαβάζεις το περιοδικό του διπλανού σου;

Να ανεβαίνεις πέντε σκάλες ή να περιμένεις το ασανσέρ για 10 λεπτά;

Να ελπίζεις ή να παραιτείσαι;

Να είσαι ή να προσποιείσαι;

Να ακούς τη φωνή σου ή τις φωνές των άλλων;

Να μιλάς ή να σωπαίνεις;

Να κρίνεις ή όχι;

Lunatic of a god or god of a lunatic?

Να φας την τρύπα ή το τυρί;

Υou're not the first, or the last, but you're possibly the prettiest...

The right regrets

Εγώ και τα κλισέ έχουμε μια περίεργη σχέση. Κάποια τα υποστηρίζω ολόθερμα, ενώ κάποια άλλα απλά τα απεχθάνομαι.

Σήμερα θα μιλήσω για μια πολύ γνωστή φράση-κλισέ που την ακούμε παντού, και ακριβώς επειδή την ακούμε παντού, δεν την αμφισβητούμε ποτέ.

"Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες ποτέ."

Πρώτα απ'όλα αυτή η φράση βάζει στο ίδιο τσουβάλι όλες τις πράξεις. Ίδιο είναι να παραδεχτείς ότι είσαι ερωτευμένη/ος με κάποιον/α και ίδιο να σκοτώσεις κάποιον; Αλλά ας πούμε ότι η φράση αυτή μιλάει για ηθικά αποδεχτές πράξεις και αφήνει απ'έξω ακραία ζητήματα.

Καλύτερα να μετανιώνεις λοιπόν. Αυτό που δε σου λέει κανείς όταν αναφέρει αυτή τη φράση (με μεγάλο πάθος ομολογουμένως) είναι ότι το πόσο θα μετανιώσεις εξαρτάται από τη σπουδαιότητα της πράξης που θα τελέσεις. Αν διαλέξεις λάθος επάγγελμα ή λάθος σύζυγο δε θα το μετανιώνεις σε όλη σου τη ζωή; Μερικά λάθη δε μπορούμε να τα διορθώσουμε, ή έστω να τα διορθώσουμε σχετικά αναίμακτα. Μερικά λάθη τα πληρώνουμε σε όλη μας τη ζωή, αν όχι με τη ζωή μας.

Ποιος μπορεί λοιπόν να κρίνει τι αξίζει να ρισκάρεις και να το μετανιώσεις, και τι όχι;

Ας δεχτώ όμως ότι η φράση αυτή αναφέρεται στον έρωτα. Γιατί όπως λέει και μια φίλη μου, μελλοντική ψυχολόγος, ο άνθρωπος δε μπορεί να ζει χωρίς να έχει ένα ερωτικό αντικείμενο απέναντί του, χωρίς να έχει κάποιον ή κάποια να τον απασχολεί, να κυβερνάει το μυαλό του, κατά προτίμηση τις μικρές ώρες. Πόσο μάλλον όταν είσαι νέος και ζεις μόνο για τον έρωτα, άντε και για κανένα brownie με ζεστή σοκολάτα και παγωτό βανίλια.

Ας πούμε λοιπόν ότι καλύτερα να μετανιώνουμε για ερωτικά θέματα παρά να αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν... Η καρδιά σου όμως δε λειτουργεί όπως η δικιά μου, και η καρδιά του διπλανού μου ραγίζει λίγο πιο εύκολα από του άλλου. Αυτό που εμένα μπορεί να με γραντζουνίσει, τον άλλο μπορεί να τον γδάρει και να του αφήσει μια ουλή τόσο βαθιά που να τον πονάει στους εφιάλτες του. Ποιος είσαι εσύ λοιπόν που μου λες να μετανιώσω καλύτερα; Με ποια κριτήρια υποστηρίζεις ότι εγώ θα βγω σχετικά αλώβητη από το λάθος μου;

Ο χρόνος λένε τα γιατρεύει όλα. Ο χρόνος, λέω εγώ, απλά επουλώνει τις πληγές. Το σημάδι όμως είναι πάντα εκεί, κι ακόμα κι αν δεν το νιώθεις, μια ματιά να του ρίξεις, θα σου λυγίσει τα γόνατα, θα σε γκρεμίσει για ακόμα μια φορά.

Δεν γίνεται να ζούμε την (ερωτική) ζωή μας σα να είμαστε παιδιά που θα καθαρίσουν οι γονείς τους τα κομμάτια από το σπασμένο βάζο. Κανείς δεν θα καθαρίσει για εμάς, τουλάχιστον όχι σε αυτά τα θέματα. Δε μπορώ να ζω έχοντας στο μυαλό μου ότι καλύτερο είναι να μετανιώσω παρά να αναρωτιέμαι.

Και καλά, πες εμένα με εξιτάρει ο πόνος και το δράμα (όπως τους περισσότερους άλλωστε. Ένας ευτυχισμένος έρωτας δε αφήνει τίποτα να συζητήσεις με τους φίλους σου. Όσο περισσότερο δράμα όμως έχει η σχέση σου, τόσο πιο ενδιαφέρουσα γίνεται και η ανάλυση πάνω από ένα ποτήρι χυμό.). Στον έρωτα όμως δεν μπλέκονται πάντα δύο άτομα; Τι θα γίνει λοιπόν αν εγώ προχωράω σαν σίφουνας, κάνω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, γιατί δε θέλω να μετανιώσω για τίποτα στη ζωή μου, αλλά στην πορεία αφήνω και ουλές;

Μήπως δεν πειράζει τι παθαίνουν οι άλλοι αρκεί εγώ να μην μετανιώνω, γιατί "είναι κι αυτό μια εμπειρία";

Δε θέλω να δώσω την εντύπωση ότι δεν πρέπει να ρισκάρουμε τίποτα τελικά μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε τις συνέπειες. Μη μας δίνει όμως αυτή η φράση την αφορμή να κάνουμε πράξεις αλόγιστες και απερίσκεπτες. Δεν πρέπει άλλωστε να λογαριάζουμε κάθε πράξη μας με βάση το αν θα μετανιώσουμε για αυτήν ή όχι. Ακόμα και στον έρωτα, πρέπει να δρούμε με λογική, να κοιτάζουμε πέρα από το αίσθημα της στιγμής, αυτόν τον ενθουσιασμό που μας συνεπαίρνει με κάθε γλυκό χαμόγελο που μας χαρίζουν, και να κρίνουμε κατά πόσο τα σχέδιά μας θα μας φέρουν πιο κοντά στο στόχο μας ή όχι.

Ίσως τελικά αυτό που πρέπει να λέμε να μην είναι "Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες ποτέ."

Αυτό που πρέπει να λέμε είναι...
"Ίσως το μόνο που μπορεί να ελπίζει κάποιος είναι ότι θα καταλήξει να μετανιώνει για τα σωστά πράγματα."

Ας μη φοβόμαστε τα λάθη. Άνθρωποι είμαστε. Κι ας μετανιώσουμε και για κάτι που δεν κάναμε. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο... (να μια φράση που αγαπάω)

Maybe all one can do is hope to end up with the right regrets.

 

 

~Carina

Τα πιο μεγάλα όνειρα

Έκανα ένα λάθος κατά την αλλαγή του layout, αλλά τελικά κατάφερα να το διορθώσω. Ελπίζω να συνεχίσετε να μας διαβάζετε εδώ!

"Χίλιες στιγμές δεν πρόλαβα να δω, μα η τωρινή προέχει..."

Ο καιρός περνάει γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα απ'όσο θα θέλαμε. Κι ακόμα κι όταν θέλουμε να περάσει ο καιρός, μέσα μας ξέρουμε ότι είναι χρόνος χαμένος αυτός που ευχόμαστε να φύγει. Όταν έχεις χίλιες στιγμές στα χέρια σου, γιατί να πετάς τις εκατό;

Τις προάλλες, έριξαν τα χαρτιά σε μια φίλη μου με μια τράπουλα από επιτραπέζιο του Playhouse (σσ μαγαζί στα Εξάρχεια που μαζεύει τρελό φοιτητόκοσμο πορωμένο με επιτραπέζια). Αυτό που της είπαν ήταν ότι "τώρα δεν είσαι καλά, και η κατάσταση στην οποία βρισκόσουν λίγο καιρό πριν ήταν η καλύτερη". Είναι όμως στο χέρι της να γυρίσει πίσω; Και γιατί να γυρίσει πίσω έστω και σε μια υποτιθέμενη ιδανική κατάσταση; Μήπως δεν πρέπει άραγε η ζωή να έχει κάποιες λακκούβες για να μάθουμε να περνάμε από πάνω τους, έστω και με κάποια δυσκολία; Γιατί να ψάχνουμε το ιδανικό, αφού όπως λέει και μια συγγραφέας, το ιδανικό και το απόλυτο δε χωράει μέσα στη σχετική ζωή μας. Ακόμα κι αν το βρούμε ποτέ, θα είμαστε οι πρώτοι που θα τρέξουμε να το σκοτώσουμε από αδυναμία μονάχα.

Η τωρινή στιγμή προέχει. Υπάρχει το παρελθόν, υπάρχει και το μέλλον. Αλλά ξέρουμε καλά πως το μόνο που κρατάμε στα χέρια μας είναι αυτό το παρόν. Ό,τι κι αν κάνουμε, το παρελθόν δε θα το ξαναζήσουμε ποτέ (παρά μόνο μέσα από τις αναμνήσεις, αλλά κι αυτές θολές είναι και συχνά παραμορφωμένες από όσα θα θέλαμε να ήταν), και το μέλλον μπορούμε μόνο να το κυνηγάμε και να μην το φτάνουμε ποτέ. Το μέλλον το χτίζουμε τώρα, αλλά λόγω της αδυναμίας της φύσης μας, καλό θα ήταν να μην κοιτάμε πέρα απ'όσο φτάνουν τα δάχτυλά μας, πέρα από όσα μπορούμε να αγγίξουμε δηλαδή.

Χίλιες στιγμές δεν πρόλαβα να δω, μα η τωρινή προέχει...

Ο τίτλος της ανάρτησης προέρχεται από ένα τελείως ερασιτεχνικό συγκρότημα, αλλά με πολύ καλές προοπτικές κατά τη γνώμη μου. Αν το ένα και μόνο τραγούδι που έχουν ανεβάσει είναι δείγμα της δουλειάς τους, τότε νομίζω ότι θα γεμίσουν πολλές μουσικές ώρες, αν το πάρουν απόφαση...

Σημείωση: Όπως βλέπετε, το layout του blog άλλαξε ριζικά. Αποφάσισα ότι μιας και οι συνεργάτες μου δεν γράφουν πλέον, θα κάνω αυτό το blog πιο προσωπικό, για να αναλάβω αποκλειστικά την ευθύνη και να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να πετάει το μπαλάκι στους άλλους ("αφού δεν γράφετε εσείς, γιατί να γράψω εγώ;"). Θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής στις αναρτήσεις, αλλά και στην επίσκεψη των δικών σας ιστολογίων. Ευχαριστώ πολύ όλους όσους συνεχίζουν να επισκέπτονται την λαμπίτσα αυτή!

Καλό Σάββατο να έχετε!

~Carina

When Harry met Sally

Χτες το απόγευμα, πες λόγω βαρεμάρας, πες λόγω "σινεφιλίας", αποφάσισα να δω επιτέλους μια από τις κλασσικές ρομαντικές ταινίες του Hollywood, το "Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλυ", με τους Μεγκ Ράιαν και τον Μπίλι Κρύσταλ. Τον εν λόγω κύριο δεν τον είχα και πολύ σε υπόληψη. Νόμιζα ότι γύριζε μόνο ηλίθιες ταινίες, αλλά η αλήθεια είναι πως ο ρόλος του Χάρι του ταίριαζε πάρα πολύ, όπως αντίστοιχα και η Σάλυ στην Μέγκ Ράιαν.

Αν σκεφτεί τώρα κανείς ότι ο Κρύσταλ ήταν γύρω στα 40 όταν γύριζε την ταινία, ενώ η Ράιαν με το ζόρι 30, θα αντιληφθεί την αδικία της φύσης, να μπορεί ένας άντρας να περνάει για 25αρης όταν είναι 40 αλλά μια γυναίκα να μην περνάει και τόσο εύκολα για 25αρα όταν είναι 40. Πφφφ...

Συνοπτικά, η ταινία μου άρεσε. Να ένας ακόμα λόγος να εκτιμάω το 1989. Πέρα από όλα τα άλλα, όπως το ότι τότε έπεσε το τείχος του Βερολίνου, και α...ότι τότε γεννήθηκα (λεπτομέρειες!).

Αυτό που με έκανε να ανεβάσω αυτή τη σύντομη ανάρτηση είναι το θέμα της φιλίας αντρών-γυναικών.

Συγκεκριμένα, ο Χάρι στην ταινία λέει ότι:
"..men and women can't be friends because the sex part always gets in the way...no man can be friends with a woman that he finds attractive. He always wants to have sex with her....(even if the woman is unattractive) he pretty much wants to nail her too..."

Δεν μεταφράζω, όλοι ξέρετε αγγλικά. Μόνο μια επεξήγηση: nail her=have sex with her
(Τώρα συνειδητοποίησα γιατί χρησιμοποιούν τη λέξη nail. Τι αγένεια!)

Το ερώτημα λοιπόν είναι...μπορεί ένας άντρας και μια γυναίκα να είναι πραγματικοί φίλοι, ή το θέμα του σεξ είναι ήδη "εκεί έξω" με αποτέλεσμα η φιλία να έχει καταδικαστεί πριν καν γεννηθεί;

Προσωπικά...πιστεύω πως μπορεί να υπάρχει φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών. Δεν έχω πολλούς άντρες φίλους αλλά μου φαίνεται παράλογο οτιδήποτε αρσενικό βλέπουμε να θέλουμε να το κατακτήσουμε, και αντίστοιχα οτιδήποτε θηλυκό βλέπει ένας άντρας να γίνεται φαντασίωση στο κρεββάτι του. Απλά είναι παράλογο! Δηλαδή γιατί να μην υπάρξει πραγματική φιλία ποτέ; Δε γίνεται το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν γνωρίζουμε ένα άτομο του αντίθετου φύλου να είναι η διαιώνιση του είδους! Και επίσης μου φαίνεται άβολη και μόνο η ιδέα ότι οι φίλοι μου δε με βλέπουν ως φίλη, αλλά πέρασε κάποια στιγμή από το μυαλό τους ότι μπορεί να είμαι οτιδήποτε άλλο γι'αυτούς! Και αντίστοιχα...δε νομίζω ότι θα μπορούσα να είμαι φίλη με κάποιον με τον οποίο θα ήθελα να κάνω σχέση ή κάτι παρόμοιο. Άλλο το να θεωρείς κάποιον ελκυστικό κι άλλο να θέλεις να "είσαι μαζί του". Είναι υποκριτικό δηλαδή να είσαι φίλος με κάποιον τη στιγμή που δεν τον βλέπεις σαν φίλο. Άρα σε αυτή την περίπτωση, δε μπορούμε να μιλήσουμε για φιλία έτσι κι αλλιώς.

Γιατί λοιπόν να μην υπάρχει φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών αν τα εμπλεκόμενα μέρη δεν τρέφουν κανένα ερωτικό αίσθημα, πέρα ίσως από μια επιφανειακή εκτίμηση της εξωτερικής εμφάνισης του άλλου;

Εσείς τι πιστεύετε;

Θα κλείσω (είδατε πόσο σύντομη ήμουν; Είναι που δεν έχω τι άλλο να γράψω, γιατί περιμένω τις δικές σας απόψεις!) με μια πολύ ωραία φράση του "Χάρι"...

"When you realize you want to spend the rest of your life with somebody, you want the rest of your life to start as soon as possible. "

~Carina

Teenage Lobotomy

Την ξέρετε αυτή την αίσθηση όπου όλα πέφτουν μαζί με αποτέλεσμα να μην έχετε χρόνο να επεξεργαστείτε τίποτα και να τα τρώτε όλα στην μάπα σαν χυλόπιτα τρίτης δημοτικού; Αν όχι, πού ζείτε; Αν ναι, καταλαβαίνετε το δράμα μου.

Γενικά ο Σεπτέμβρης είναι ένας αλαλούμ μήνας. Χρειάστηκε να περάσουν 2 δεκαετίες για να το καταλάβω, αλλά η σοφία έρχεται με τα χρόνια, έτσι δεν είναι; Βασικά τον Σεπτέμβρη όλοι γινόμαστε μυρμήγκια: κάνουμε σχέδια, συσσωρεύουμε, προετοιμαζόμαστε για τον μακρύ χειμώνα. Ψάχνουμε τι μαθήματα θα κάνουμε φέτος, πού θα συνεχίσουμε το χορό χωρίς να μας γδέρνουν κάθε μήνα, τι καλλιτεχνικές ανησυχίες θα ξεδιπλώσουμε (ζωγραφική ή μήπως κινηματογράφο; Άστο, καλύτερα να μάθω πλέξιμο)...και ταυτόχρονα προσπαθούμε να συνέλθουμε από το σοκ της νέας σχολικής/φοιτητικής χρονιάς, aka του προγράμματος που μόλις βγήκε και είναι το πιο άθλιο που υπήρξε ποτέ. Τι μαθήματα θα διαλέξω την σχολή μου μέσα, που το ένα είναι χειρότερο από το άλλο, γιατί να ζω αυτό το δράμα δυο φορές το χρόνο, πόσο θα αντέξει η δόλια η λογική μας τα πολλαπλά χτυπήματα, και ούτω καθ'εξής.

Μην με παρεξηγείτε, σας είπα, είμαι σε φάση α-φασίας, που προσπαθώ να βάλω ένα δόλιο πρόγραμμα στην καθημερινότητά μου, αλλά δε με αφήνουν. Μια οι εκλογές που βάζουν όλα τα κρατικά προγράμματα σε πάγο (λες και λειτουργούσαν ποτέ θα μου πεις), μια οι φίλοι που γύρισαν στην Αθήνα και θυμήθηκαν όλοι μαζί ότι θέλουν να με δουν, μια αυτό το ρημάδι το Φεστιβάλ Κινηματογράφου που μας κάνει να ξεροσταλιάζουμε έξω από το Αττικόν με την ελπίδα να προλάβουμε τα εισιτήρια για τις καλές ταινίες (εντάξει, εγώ στέκομαι λιγάκι και για τον Ορεστούλη- αν δεν ξέρεις ποιος είναι άνοιξε κανένα γκουγκλ χρυσέ μου!), μια όλες οι εκδηλώσεις που γίνονται...ε πώς να μπω σε πρόγραμμα;

Πού είναι εκείνες οι παλιές καλές εποχές που με το ζόρι κανονίζαμε για ένα καφέ την εβδομάδα; Τώρα παντελόνι δε βάζουμε κάτω, και το σπίτι και οι Sims μας κάνουν μαύρα μάτια να μας δουν. Αναρωτιέσαι μετά γιατί δεν αφήνω την Carrie (την Sim μου) να μείνει έγκυος από την κρυφή σχέση της (ένα τεκνό ονόματι Jared); Αυτό μου λείπει τώρα, να έχω να φροντίζω και ένα εικονικό νιάνιαρο!

Εντάξει, να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν παραπονιέμαι. Ειλικρινά. Εννοείται πως προτιμάω να βγαίνω συνέχεια και να τιμάω όλες τις αθηναϊκές πολιτιστικές εκδηλώσεις με την νεοαποκτηθείσα παρέα μου. Απλά μερικές φορές με πιάνει το παράπονο που είμαι ή του ύψους ή του βάθους, και φοβάμαι το βάθος που θα έρθει αγκαζέ με τον χειμώνα. Γι'αυτό σαν καλό μυρμηγκάκι γράφομαι σε μαθήματα, μόνο και μόνο για να με βγάζω από τη μιζέρια. Των φρονίμων τα παιδιά πριν χειμωνιάσει κανονίζουν.

Μέσα σε τούτα και σε εκείνα, ξέχασα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Daizy και στην λύκαινα για τα βραβεία που μας έδωσαν. Ξέρω ότι δεν τα αξίζουμε, γιατί τον τελευταίο καιρό είμαστε απόντες, αλλά όπως και να έχει, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ! Τώρα εγώ δεν μπορώ να κάνω διακρίσεις, γι'αυτό όποιος δεν το έχει πάρει ήδη, του το απονέμω, και σε όλους τους υπόλοιπους, το απονέμω για δεύτερη και τρίτη φορά.

Και για να μην μπερδευτούμε, τα βραβειάκια είναι το Lovely Blog Award και το Smart Blogger. (kakos lykos δεν ξέρω αν έχεις το δεύτερο, γι'αυτό αν δεν το έχεις, here you go!)

Μιας και δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, θα κλείσω με μια ατάκα από την ταινία Rock'n'Roll High School, cult special του φεστιβάλ.
"I'd just like to say one thing: Screw you, Principal Togar, we made it to the concert anyway!"

Hey, ho, let's go!

~Carina

Φιλόσοφος τάδε έφη

Το καλοκαίρι τελείωσε. Πότε ακριβώς έγινε αυτό δεν κατάλαβα, και το ότι σε τρεις μήνες έχουμε Χριστούγεννα μου μοιάζει απίστευτο. Αντί ο χρόνος να κυλάει πιο αργά τις μεγάλες μέρες του καλοκαιριού, πηγαίνει όλο και πιο γρήγορα, λες και κουράστηκε κι αυτός από τη ζέστη και θέλει φθινόπωρο!

Το blog όπως είδατε (γκουχου...γκουχου...) πέρασε στα αζήτητα. Δεν υπόσχομαι τίποτα, γιατί τον τελευταίο καιρό περισσότερο ονειροπολώ γι'αυτά που θέλω να γράψω, παρά γράφω. Η γνωστή procrastination, το ζώδιό μου μέσα!

Αλλά σήμερα διάβασα μια ενδιαφέρουσα ιστορία που δεν την είχα ξαναδιαβάσει πουθενά αλλού, και θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας. Βουαλά!


" Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στη τάξη μ' ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο κι άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:

"-Είναι γεμάτο το βάζο;" κι οι μαθητές απάντησαν:
"-Ναι, είναι γεμάτο."

Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια κι άρχισε να γεμίζει το βάζο. Το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησαν και γεμίσανε τα κενά ανάμεσα στις πέτρες.

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:

"-Είναι γεμάτο το βάζο;" κι οι μαθητές απάντησαν:
"-Ναι, είναι γεμάτο."

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο κι άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ πετρών και βότσαλων.

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:

"-Είναι γεμάτο το βάζο;"

Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:

"-Ναι, είναι γεμάτο."

Αυτός ξαναχαμογέλασε και πάντα χωρίς να μιλά, πήρε από τη χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες κι άρχισε να τ' αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα κενά.

Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:

"-Είναι γεμάτο το βάζο;" κι οι μαθητές, γελώντας αυτή τη φορά, απάντησαν:
"-Ναι, είναι γεμάτο."

"-Τώρα", τους λέει ο καθηγητής, "θέλω να θεωρήσετε πως το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μεγάλες πέτρες είναι τα πιο σημαντικά. Τέτοια είναι η οικογένεια, ο σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούνε στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να 'ναι γεμάτη.
Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές, η εργασία, το σπίτι, το αυτοκίνητο. Είναι μικρά πράγματα... βοτσαλάκια... Αν αυτά βάλετε πρώτα στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος για τις μεγάλες πέτρες: τα σημαντικά της ζωής!
Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα: ένα καλό γεύμα, μια βόλτα στη παραλία, ο χορός, το τραγούδι, ένα βιβλίο, οι μικρές απολαύσεις της ζωής. Αν βάλετε πρώτα την άμμο στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα αλλά ούτε και για τις πέτρες!
Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δε θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε το σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε τα δημοτικά τέλη και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας."

Οι μαθητές είχανε μείνει άφωνοι.

Ένας όμως ρώτησε:

"-Η μπύρα κύριε καθηγητή τι αντιπροσωπεύει;"

Ο καθηγητής χαμογέλασε κι απάντησε:

"-Χαίρομαι που το ρωτάς! Να σας πω: δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένοι είστε, γιατί πρέπει να ξέρετε: Πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για δύο μπυρίτσες με φίλους!"



Καλό φθινόπωρο, πολύ δημιουργικό και με υγεία!

~Carina

I'll shoot the sunshine in my veins

Πριν μια εβδομάδα τελείωσε η εξεταστική, και τα μυαλά μας ταξιδεύουν σε παραλίες και θάλασσες, παρά το γεγονός ότι τα σώματά μας είναι παγιδευμένα στην Αθήνα. Dear gravity, you held me down in this starless city...που λένε και τα Ξεπεσμένα Αγόρια (Fall Out Boy, dear!).

Όσο ζεσταίνει ο καιρός, ο κόσμος αποτρελαίνεται και οι καθημερινές διαδρομές αποκτούν όλο και περισσότερη αθηναϊκή, κλασσική εικονογραφημένη, χάρη. Ο τρελός των ΜΜΜ, τα παιδιά της γειτονιάς, οι ΛΟΛαμένοι της δουλειάς...απ'όλα έχει ο μπαξές, κι ακόμα περισσότερα!

Πρώτα απ'όλα, να σας πω ότι τελείωσε η εξεταστική κι όλοι έφυγαν σαν κυνηγημένοι. Πότε μάζεψαν τα συμπράγκαλά τους και την έκαναν για άλλες παραλίες, δεν κατάλαβα! Πάντως εγώ βρέθηκα μόνη στην Αθήνα να λιώνω στο δρόμο και να ξεπαγιάζω στο λεωφορείο. Ρε παιδιά, get back home!

Έχω να σας πω πολλά, γνωστά πλέον, Carinιστικα...

Πήγαμε κινηματογράφο να δούμε το "The Proposal" αλλά με έπιασε νευρικό γέλιο γιατί τα αγαπητά Village μας ενημέρωσαν ότι "Η αντιγραφή του περιεχομένου απαγορεύεται με οποιοδήποτε μέσο μπλα-μπλα-μπλα...Η προστασία των έργων της διάνοιας είναι υπόθεση όλων μας." Το διάβασα και αναρωτήθηκα φωναχτά "Ποιας διάνοιας; Του Αϊνστάιν, του Ντα Βίντσι;". Ε και εντάξει, δεν ήθελα και πολύ, άρχισα να γελάω πριν αρχίσει καν η ταινία, που -υποτίθεται ότι- ήταν κωμωδία. 10 άτομα ήμασταν όλα κι όλα...αλλά την έσπασα σε έναν κυριούλη...που αν κατάλαβα καλά, θα έβαζε να με πετάξουν έξω αν δε σταματούσα. Ο ζωολογικός κήπος είναι από την άλλη, ξενέρωτε μπαμπουίνε!

Την είδαμε τελικά την ταινία, γελάσαμε λιγουλάκι, λιγουρευτήκαμε τους κοιλιακούς του συζύγου της Scarlett, aka Ryan Reynolds, και αποφασίσαμε να πάμε σε τίποτα πιο κουλτουρέ την επόμενη φορά. Όπως το Ice Age 3 για παράδειγμα.

Το άλλο το κουλό που έγινε σήμερα...Bλέπαμε σήμερα αυτό το πολυσυζητημένο βίντεο του troktikou..και λέει ένας εξυπνάκιας "Το έχω ξαναδεί αυτό". "Πού;" του απάντησε κάποιος. "Στην Κερατέα." Εντάξει, τώρα δεν ακούγεται αστείο, αλλά ήταν και πολύ κουλέξ εκείνη την ώρα.

Ο κ. Λολοστεφανής που σας είχα παρουσιάσει σε προηγούμενη ανάρτηση, ο Glamourness my God ντε!, έχει τελικά όνομα και λέγεται Βασίλης Θεοτόκης. Ε με αυτό το όνομα πώς να κάνεις καριέρα στον εσύ-σωλήνα; Έχει και προφίλ στο μισητό facebook, τον κάναμε και add, έτσι γιατί όλο κάτι ξενέρωτους έχουμε σαν φίλους, και μήπως είναι καιρός να διαγράψουμε όσους ξέρουμε και να κάνουμε add άγνωστους;

Latest news: Οι τσιγγάνοι που μαζεύουν τις λαμαρίνες σήκωσαν κεφάλι: Αντί να σε πληρώνουν εκείνοι για τα σίδερα, ζητούν ανταμοιβή! 10 Ευρώ άκουσον-άκουσον! Θράσος αγαπητοί μου, θράσος! Χίλιες φορές να τα πάμε μόνοι μας στις χωματερές παρά να μας ανεβαίνει η πίεση στο 1023 από το υφάκι τους. Oh mon Dieu!

Το είχα διαβάσει και σε άλλο ιστολόγιο και συμφωνώ απόλυτα...Όλοι μου λένε ότι είμαι πάρα πολύ ήσυχη σαν να μην υπάρχω. Μα τι να κάνω άνθρωπέ μου; Να χοροπηδάω πάνω-κάτω, να βγάζω αρθρωμένες κραυγές, και να κοπανάω τον υπολογιστή που είναι πιο παλιός κι από τα σπίρτα; Je suis civilise, και άλλωστε, όταν δε μιλάω, σκέφτομαι. Με άλλα λόγια, εσύ που μιλάς συνέχεια, σκέφτεσαι πολύ λιγότερο από εμένα. Φαίνεται άλλωστε. Όλο βλακείες λες.

Μια συμβουλή, μιας και φτάσαμε τα όρια της πανδημίας: Μην τρώτε κοτόπουλο! Κυκλοφορεί γρίπη των χοίρων!

Οι ειδικοί συμβουλεύουν να μη μιλάμε στο κινητό πάνω από ενάμιση λεπτό τη μέρα. Γι'αυτό όταν μπαίνετε σε ΜΜΜ, παρακαλούμε να απενεργοποιείτε αυτά τα διαβολεμένα μηχανήματα, για να μην σας την πει κάποιος συμπαθητικός κυριούλης και του φέρετε το Blackberry βραχιόλι.

Don't try this at home: Αν προσπαθήσετε να σκεφτείτε μια μηχανική πράξη την ώρα που την κάνετε, θα μπερδευτείτε. Μόλις τώρα προσπάθησα να ξεκλειδώσω μια πόρτα και άρχισα να την χτυπάω πανικόβλητη. Έπρεπε να πάρω τρεις βαθιές ανάσες και να σκεφτώ το παγωτό Sundae για να ξεκλειδώσω την πόρτα χωρίς να τη σπάσω.

Και για να μη νομίζετε ότι ξοδεύω το χρόνο μου όπως να'ναι, πήγαμε και στο Schoolwave να καμαρώσουμε την νέα γενιά. Elvis (Micahel) isn't dead cause I heard him on the radio, και 70's never died! Έφηβοι ξαπλωμένοι στη χλόη (χημικά χρωματισμένη πράσινη), αγόρια με μακριά ελαφριά λιγδωμένα μαλλιά, καπνίζοντες άπειροι (αλλά ήταν σε ανοιχτό χώρο γι'αυτό δεν τους καταγγείλαμε)...παιδιά εν ολίγοις που θέλουν να ξεφύγουν, να φωνάξουν, να καπνίσουν, να ροκάρουν...τραγουδώντας τα ίδια τραγούδια που άκουγαν και οι γονείς τους. Ο Αγγελάκης 70αρης, αλλά καθόλου ξεπερασμένος παρ'όλα αυτά, και το πλήθος ενωμένο σε μια φωνή να κραυγάζει τους διαχρονικούς στίχους "Πλάι σου μόνο το χάος μέσα μου σωπαίνει". Κι αν τα '00s λέτε ότι είναι ριζοσπαστικά, θα σας διαψεύσω, γιατί οι άνθρωποι έπαψαν να πρωτοτυπούν από τότε που ο Αδάμ βιάστηκε να τελειώσει τον Φραπέ του.

Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου, απ'το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα, σπίτι δίχως Γιάννη, προκοπή δεν κάνει...Βγάλε το παιδί σου Παντελή να τον λένε ξενέρωτο, Παναγιώτα να τη λένε άσχημη, Γιάννη στυλοβάτη...Καιρός να αλλάξουμε παροιμίες! Δεν έχει στον Ήλιο μπύρα ρε παιδί μου!...

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ο τρόπος με τον οποίο χειριζόμαστε τα αντικείμενά μας, μαρτυρεί κάτι για την προσωπικότητά μας. Τι μας λες ρε παιδί μου! Κι εγώ που νόμιζα ότι έβαψα τα παπούτσια μου κίτρινα επειδή υπνοβατώ τις τρίτες Πέμπτες του μήνα!

Μισώ το μσν. Μισώ το μσν! Ξέρετε ότι το ηλίθιο πρόγραμμα μπορεί να αποθηκεύει συζητήσεις; Ξέρετε πόσο μ*λ*κί* είναι αυτό όταν χρησιμoποιείς τον υπολογιστή κάποιου άλλου; Και ξέρετε πόσο ωραίο είναι να ανακαλύπτει τυχαία τις εκ βαθέων συζητήσεις σου με την κολλητή σου για το αν το ύφος του συγκεκριμένου ήταν λάγνο ή βαριεστημένο; Και να μαθαίνει ότι τρέφεις ραπανάκια με το όνομά του στο πίσω μέρος του κήπου σου; Αναθεματισμένη τεχνολογία! (Τουλάχιστον να μην το μάθει ο Κακλαμάνης και μας κυνηγάει για να γραφτούμε ως οπαδοί του Green Roofs στο facebook!)

Μου κάνουν νόημα τώρα να μαζέψω την μπλε τσαντούλα μου και τον ογκώδη 6ο Χάρι Πόττερ μου για να φύγουμε επιτέλους για ΣΚ. Να φύγετε κύριοι, να πάτε...ε...θα φύγουμε κύριοι, θα πάμε αλλού!

Σας είχα λείψει ε; Το ξέρω! Το ξέρω, με λατρεύετε!

Ζητώ συγνώμη που δεν αφήνω σχόλια στις αναρτήσεις σας. Το ιντερνετ μου μια χαλάει, μια φτιάχνει, κι όλως περιέργως φτιάχνει για το facebook, και χαλάει για όλα τα άλλα!

Καλά να περνάτε συν-bloggers μας! Κάντε βουτιές ελεύθερα!

Free your spirit...free your body...walk naked!

~Carina

Αξιαγάπητο Blog

Ο kakos lykos, που μόνο κακός και μόνο λύκος δεν είναι (λύκαινα για την ακρίβεια!), μας χάρισε ένα ακόμα βραβείο, το βραβείο του Αξιαγάπητου blog! Σ' ευχαριστούμε πολύυυυυυ! Ξέρουμε ότι είμαστε αξιαγάπητοι, αλλά δε βαριόμαστε να το ακούμε ποτέ!... (How modest!)

Θα αναρτηθεί σύντομα στο blog μας, με τιμή και καμάρι!

Τώρα λοιπόν που μας τίμησαν, εμείς με τη σειρά μας πρέπει να κάνουμε τα εξής:

α) Να δεχτούμε αυτό το βραβείο και να το αναρτήσουμε στο blog σας μαζί με το όνομα του ατόμου που μας βράβευσε (το link και το blog).

β) Να απονείμουμε το βραβείο αυτό σε άλλα 15 αξιαγάπητα blogs.

γ) Να θυμηθούμε να επικοινωνήσουμε με τους bloggers και να τους ενημερώσουμε για το βραβείο!

Λοιπόν...

Με τη σειρά μας απονέμουμε αυτό το βραβείο στους...

-Daizy, γιατί αν δεν είναι αξιολάτρευτες οι μαργαρίτες, τι είναι;;

-ΑΝΝΑ, γιατί είσαι γλύκα, και αύριο μεγαλώνεις κι έναν χρόνο!

-Aspa, γιατί δε χορταίνω να διαβάζω τις ιστορίες των μικρών σου!

-SKPOUTZAKO, ξέρω ότι το έχεις πάρει, αλλά είσαι διπλά αξιαγάπητος με τα ανέκδοτά σου!

-Flonsavardu, γιατί τα σπας!

-γυάλινο δάκρυ, γιατί είσαι τρελή και παλαβή, αλλά όλα συγχωρούνται λόγω Sunrise Avenue!

-Chica Griega, γιατί οι ιστορίες σου μας πάνε αλλού...

-Λασπολόγο, γιατί είναι τέλειο να κυλιέσαι στο χώμα!

-Χρήστο, γιατί έχεις ταλέντο στη σκηνοθεσία!

-K@terin@, γιατί τα (λίγα) κοσμήματά σου είναι αξιολάτρευτα!

-ΜΑΡΙΒΙΛΗ ΚΑΙ ΦΡΕΝΤΥ, γιατί τα σκυλάκια είναι γλύκες!

-Eleni Dafnidi, γιατί η Barbie είναι ροζ!

-everything53, γιατί μας αρέσει το "Καφενείο" σου!

-Fri, γιατί "χαμογελάμε"!

-korinoskylo, γιατί το μυαλό σου κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου, και γι'αυτό είσαι αξιαγάπητη!


Συγνώμη αν έχω αφήσει κάποιον απ' έξω...Το μυαλό μου είναι πήχτρα!!

Ευχαριστούμε ξανά το λυκάκι μας για την τιμή!!!

Καλή συνέχεια σε όλους!...Τις λάμπες μας θα τις ανάψουμε ξανά σε δυο βδομάδες...Μέχρι τότε...καλές ζέστες!

PS: Μου έστειλαν ένα αρχείο με συνταγές γλυκών γνωστού σεφ. Όποιος το θέλει, ας μου το πει. Ελάτε να παχύνουμε μαζί!

~Carina

Αυτό που έχει συνήθως το μαγαζί...

Τα πράγματα είναι απλά. Θέλω να ανεβάσω μια ανάρτηση...αλλά δεν έχω έμπνευση. Θέλω να κάνω μια εργασία...αλλά δεν μου βγαίνει. Θέλω να διαβάσω...αλλά βαριέμαι. Έχω φτάσει ακριβώς στο σημείο που δεν αντέχεις άλλο, θες να τα παρατήσεις όλα, και να πας διακοπές σε ένα εξωτικό νησί αγκαλιά με πολύχρωμα κοκτέιλ και μουσική reggae να γεμίζει το χώρο. Όσοι πιστοί, προσέλθετε, γιατί θα νιώσω τύψεις που δε θα περάσω τα μαθήματα. Ελάτε να κοπούμε μαζί!

Μην περιμένετε λογική από την ανάρτηση...πάλι καλά να λέτε που γράφω και εγώ, γιατί Sunshine και SHARKastic στον κόσμο τους ξανά...Παιδιάααα αλλάξτε τις λάμπες σας! Κάηκαν!...

Μιας και αναφέρθηκα στις λάμπες...δεν ξέρω τι μουσική άκουγε μικρός ο SHARKastic (όλο για κάτι μπλιαξ ελληνικά έλεγε, (α)Γαρμπή και αυτοκτονία) αλλά μάλλον το αυτί του είχε πιάσει και Πίτσα Παπαδοπούλου, και απλά απώθησε την ανάμνηση στα τρίσβαθα (;) του μυαλού του....γιατί εκείνος πρότεινε τον τίτλο Τσάμπα καίει η λάμπα...τίτλο που τίμησε η Πίτσα (με πεπερόνι και μπέικον) σε ένα από τα τραγούδια της. Παραθέτω βίντεο στο τέλος της ανάρτησης. Αν βαριέστε να διαβάσετε τα υπόλοιπα, απλά κάντε skip και πηγαίντε κάτω-κάτω. Δεν ευθυνόμαστε για οποιαδήποτε απώλεια IQ.

H Flonsavardu είχε κάνει πριν καιρό μια ανάρτηση για παιδικούς μύθους...ήθελα να ακολουθήσω το παράδειγμά της, αλλά ανακάλυψα ότι οι δικοί μου παιδικοί μύθοι ή έχουν ειπωθεί ήδη ή απλά είναι κοινότυποι. Δύο πράγματα όμως θυμάμαι και γελάω ακόμα...

Μικροί δεν ακούγαμε "La vasse qui rit" (=Η αγελάδα που γελάει/ Καλά ό,τι να' ναι, κέφια είχαν οι διαφημιστές!), αλλά "Να φας τυρί" το οποίο είναι πιο καλό τελικά γιατί ποιος ήξερε γαλλικά το '90; Άσε που η δική μας εκδοχή περνάει το νόημα ξεκάθαρα...φάε τυρί! Κάνει καλό!

Το δεύτερο...και καλύτερο...το τραγουδάγαμε κιόλας (τι ρεζίλι!)...Τη γνωστή διαφήμιση με τη σιδερώστρα που έπαιζε συνέχεια στις ποιοτικές εκπομπές της Πάνια τη θυμάστε; Την είχαν επενδύσει με ένα άσχετο τραγούδι, το "Stay Alive...stay alive...oh-oh-oh-oh". Εμείς, μην ξέροντας ούτε αγγλικά, ακούγαμε "Στίβελα...στίβελα...ω ω ω ω..." γιατί νομίζαμε ότι Στίβελα ήταν η μάρκα της σιδερώστρας. Σαν το ξίδι Τοπ ένα πράγμα.

Κρίμα που όταν ήμασταν εμείς μικρά δεν υπήρχαν blog και μαμάδες σαν την Άσπα να καταγράφουν τις ατάκες μας! Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι τα μακαρόνια τα έλεγα καμαρόνια (καμάρωναν τα χρυσά μου που ήταν λεπτά, ψηλά, και ξανθά) και το ιώδιο το έλεγα καλώδιο. Μην ρωτήσετε γιατί.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, το μόνο που έχω όρεξη να κάνω είναι να πηγαίνω στα Friday's, να κάθομαι έξω για να παίρνω αέρα, και να λέμε βλακείες με τις τρελές φίλες που απέκτησα ούτε εγώ κατάλαβα πώς. Sunshine έχασες χτες...Το 4χρονο παίρνει αγκαλιά το μετρό, και εγώ βγαίνω ραντεβού με το λεωφορείο...Μου την έπεσε και η "αστυνομία"...πού να σου λέω τώρα! Αλλά πάνω απ'όλα θέλουμε κοτόπουλο. Γιατί αν δεν πουλήσεις τρέλα, θα μείνεις άφραγκος από γέλιο. Και χωρίς γέλιο γκριζάρουμε. Στα μαλλιά και στα μυαλά. Και καλά, το ένα το φτιάχνουμε. Το άλλο;

Συμβουλή προς τους άντρες: Μην διανοηθείτε να βάψετε τα μαλλιά σας. Ακόμα κι αν γκριζάρετε από τα 20. Ιου ιου ιου. Κάτι συμβαίνει με τα αντρικά γονίδια, και μόλις η βαφή αγγίξει ρίζα, καταδικάζεται στην αποτυχία. Do not try this at home. Or at κομμωτήριο.

Μου ήρθε ένα spam το πρωί...Did you lose your libido and passion? We can help you look for it! Κοίτα να δεις τι κάνει η τεχνολογία σήμερα...

Τώρα στο facebook μπορούμε να κάνουμε personalise και το url του προφιλ μας, του στυλ facebook.com....profileid/de.mas.paratas.leo.ego. Ακόμα το ψάχνω...μιλάμε για απόφαση ζωής.

Οι Ιταλοί είναι βλαμμένοι. Τουλάχιστον όταν παίζουν UNO. Παίζαμε ένα παιχνίδι χτες με τον SHARKastic και τον είχε κάψει ένας Ιταλός. Του έδινε συνέχεια action cards, +2, +4, τον έκανε skip (όχι το απορρυπαντικό ντε!), του είχε αλλάξει τα φώτα κοινώς. Ε και εγώ για να τον εκδικηθώ του έδινα όλη την ώρα επιπλέον κάρτες και δεν τον άφηνα να παίξει. Μετά έκανα τη χαζομάρα και άλλαξα τη φορά του παιχνιδιού...και όλο το μίσος ήρθε κατά πάνω μου. Επειδή όμως του τελείωσαν κάποια στιγμή οι action cards και αναγκάστηκε να παίξει τίμια, ζήτησε τη βοήθεια μιας άλλης Ιταλίδας, η οποία ήταν παντελώς άσχετη να τονίσω, και έχανε συνέχεια. Φυσικά στο τέλος νικάει ο καλός...δηλαδή εγώ. Ελλάδα-Ιταλία 1-0. Έλα μωρή παιχτούρα Carina!

Ε...ξέφυγα; Ξέφυγα.

Επειδή γράφω ήδη μισή ώρα...και επειδή έχω ανάγκη να πάω διακοπές τον Αύγουστο...σας αφήνω...Δεν ξεχνάω το τραγούδι!

Press play...

Μ' ένα "αχ" κι ένα τσιγάρο
πάλι απόψε το ρισκάρω και σε σκέφτομαι.
Πάλι θα με φάει η ζήλια
για τα ολόγλυκά σου χείλια και θα καίγομαι.

Κι έχω το φως ν' ανάβει
για να δεις πως δεν κοιμάμαι,
όμως τζάμπα καίει η λάμπα,
τζάμπα σε θυμάμαι.

Μ' ένα "αχ" όλο συγγνώμη
ξεμυαλίζομαι ακόμη ότι έρχεσαι.
Κι η καρδιά μου σταματάει
σ' όποιο βήμα προσπερνάει, μα δεν φαίνεσαι.

(Σχόλιο χρήστη: Τότε ήταν φτηνότερη η ΔΕΗ. Τώρα που να αφήσει το φως ανοιχτό;...
και συμπληρώνει ένας άλλος: Τώρα του κάνει αναπάντητες.)

Όπαααα!


EDIT: Έχει σπουδάσει κανείς σε ΤΕΙ Διακοσμητικής; Ή έχετε κάποιον γνωστό που να σπουδάζει σε τέτοιο τμήμα; Χρειάζομαι info!!

~Carina

It's all a blurr

Πρώτα απ'όλα, θέλω να ευχαριστήσω τον SKPOUTZAKO που μας χάρισε το πρώτο μας βραβείο! Μπορείτε να το δείτε στα δεξιά της σελίδας. Κανονικά πρέπει να το δώσω με τη σειρά μου σε άλλα πέντε άτομα...ωστόσο πιστεύω ότι τα καλά πρέπει να τα μοιραζόμαστε με όλους. Οπότε, όσοι θέλετε, μπορείτε να το προσθέσετε! Όλοι αξίζουμε ένα βραβείο δημιουργικότητας!

Θέλω ακόμα να ζητήσω μια συγνώμη για την προηγούμενη ανάρτηση. Ξέρω ότι ήταν λίγο στενάχωρη, ειδικά για το ξεκίνημα του μήνα, και του καλοκαιριού...Αλλά αν δεν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι στα blog μας, πού αλλού θα το κάνουμε;

Σκόπευα να κάνω μια ανάρτηση για τα συμπαντικά μηνύματα. Μετά σκέφτηκα να σας μιλήσω για τον άνθρωπο-χαμαιλέοντα. Η αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκομαι σε ιδιαίτερα δημιουργική φάση αυτή τη στιγμή, παρά το γλυκό βραβείο που ντύνει τη σελίδα μας!...

Υπόσχομαι να επιστρέψω σύντομα με μια πιο ευχάριστη ανάρτηση...μέχρι τότε, καλά να περνάτε όλοι, και καλό κουράγιο στους ομοιοπαθούντες φοιτητές!

Σας αφήνω με ένα τραγουδάκι...



~Carina

Αντίο

Καλό ταξίδι Νώντα...

Ελπίζω εκεί που είσαι να πετάς συνέχεια...

Game's on

Αυτό το παιχνίδι είναι πολύ απλό...αλλά πολύ διασκεδαστικό!

Να οι οδηγίες:

1. Ρυθμίστε το mp3 σας, το iTunes, Windows Media Player, etc. στο shuffle.
2. Για κάθε μία από τις ερωτήσεις, πατήστε το κουμπί επόμενο για να πάρετε την απάντησή σας.
3. Να μην περνάτε τραγούδια, όσο άσχετοι κι αν είναι οι τίτλοι τους με την ερώτηση!


Για πάμε...

Αν κάποιος σε ρωτήσει "Είσαι καλά;", εσύ λες....:
Μην κάνεις πως δεν θυμάσαι - Nevma
(Ατιμούλη...ξέρεις εσύ!)

Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου;
Η απουσία - Νέα Τάξη Πραγμάτων
(Ναι...πάντα μου λείπει κάτι! Btw, ακούστε το!)

Τι σου αρέσει στο άλλο φύλο;
Until you're mine - Demi Lovato
(Το κυνήγι φυσικά!!)

Πώς αισθάνεσαι σήμερα;
When you look me in the eyes - Jonas Brothers
(Ερωτευμένη;; Μμμμ...Συγνώμη για την πολλαπλή σαβούρα!)

Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής σου;
New Classic - Joe κάτι
(Να είμαι πάντα PYT-Pretty Young Thing!)

Ποιο είναι το μόττο σου;
New Divide - Linkin Park
(And every loss, and every lie, and every truth that you deny, and each regret, and each divide was a mistake too great to hide / And your voice was all I heard that I get what I deserve...)

Τι πιστεύουν οι φίλοι σου για σένα;
Fake it - Seether
(Σαν δε ντρέπεστε! Τουλάχιστον ροκάρω!)

Τι πιστεύουν οι γονείς σου για σένα;
Many Shades of Black - The Raconteurs
(Εεε...δεν καταλαβαίνω!)

Τι σκέφτεσαι συχνά;
If I can't have you - Kelly Clarkson
(Α μπα, πώς σου ήρθε αυτό;;;)

Τι είναι 2+2;
Πάμε να φύγουμε μακριά - Πέτρος Μπουσουλόπουλος
(Ω ναι, ας παρατήσουμε την εξεταστική κι ας πάμε διακοπές!)

Τι πιστεύεις για τους φίλους σου;
That's what you get - Paramore
(No sir, I don't want to be the blame, not anymore...Δίκιο έχει!)

Ποια είναι η ιστορία της ζωής σου;
You found me - The Fray
(Μμμ...ενδιαφέρον!)

Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Whispers in the dark -Skilet
(Παιδί της νύχτας, αυτά είναι όνειρα!)

Τι σκέφτεσαι όταν βλέπεις αυτόν/αυτή που σου αρέσει;
Never felt like this - Jo O'Meara
(Ωωωω τι γλυκό!)

Τι θα χορέψεις στο γάμο σου;
Love is noise - The Verve
(Όχι παίζουμε!)

Τι θα παίξουν στην κηδεία σου;
Ε και τι έγινε - Χρήστος Μενηδιάτης
(Ουστ ρε! Θα σας στοιχειώσω!)

Ποιο είναι τι χόμπι σου;
Closer - Ne-Yo
(Να χορεύω και να σαγηνεύω!...)

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Run it - Chris Brown
(Ναι, δεν μου αρέσει να τρέχω!)

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μυστικό σου;
Η αγάπη μου ένα βράδυ - Πέτρος Μπουσουλόπουλος
(Ε...τι να πω τώρα εγώ;)

Τι θέλεις τώρα;
Bridging the Gap - Boxie
(Ή να χορέψω...ή να γεφυρώσω τα χάσματα με...διάφορους.)

Καλώ στο παιχνιδάκι την γλυκειά ΑΝΝΑ, τον SKPOUTZAKO, το γυάλινο δάκρυ, το korinoskylo, την Chica Griega (όταν επιστρέψει με το καλό!), τον kako lyko, και τον Χρήστο. Φυσικά εννοείται ότι παίζει όποιος άλλος θέλει!

~Carina

Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή

Κοινώς ό,τι να' ναι.

Η μέρα ξεκίνησε ψιλοχάλια. Είδα ένα απίστευτο όνειρο το βράδυ (μετά από ώρες στριφογυρίσματος στο κρεββάτι, αυτή η ζέστη με εξοντώνει day by day), ξύπνησα πάνω στο καλύτερο (κλασσικά...), και όταν ξανακοιμήθηκα, είδα τη συνέχεια του ονείρου, που ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσα να δω για να μου καταστραφεί η ουτοπία.

Ξύπνησα λοιπόν με νεύρα. Άνοιξα τον υπολογιστή να χαζέψω στο ίντερνετ..και είδα πάλι κάτι διφορούμενα μηνύματα από διάφορους. Και σκέφτηκα "πότε θα σταματήσουν μερικοί άνθρωποι να το παίζουν ντίβες;". Μου ήρθε τότε η σοφή ρήση "Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τις Κόκα-κόλες: αφρίζουν με το παραμικρό κούνημα" (την πατρότητα της ρήσης την διεκδικώ εγώ, και την μητρότητα μη σας πω! SHARKastic, τόσες Κόκα κόλες χτες με πείραξαν στον εγκέφαλο!), και κούνησα και εγώ το κεφάλι μου πάνω κάτω. Κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ, Drama Queens forever. Τσαντίζονται από μόνοι τους, ενώ αν κάποιος πρέπει να τσαντιστεί, αυτός είσαι εσύ!

Αποφάσισα να κλείσω λοιπόν τον υπολογιστή γιατί μόνο νεύρα μου έφερε...και άρχισα να διαβάζω (ξανά). Από τις 60 σελίδες που έβγαλα με το ζόρι, κράτησα τα εξής:
-Υπήρχε άνθρωπος με το όνομα Κουζινερύ. Πάλι καλά που δεν τον έλεγαν Κεφαλογραβιέρ (α)
-Έναν άλλο τον αποκαλούσαν Segniore Ψαλύδα.
-Ο Έλγιν έκανε 14 παιδιά.

Συνήθως διαβάζω καλά, αλλά σήμερα (εκτός από την ονειροπόληση λόγω ονείρου) είχαμε και μαστόρους στο σπίτι (την τύχη μου, μια μέρα έχω και εγώ ελεύθερη και ήρθαν ντριγκι ντραγκα ντριγκι ντρουγκα με τα τρυπάνια τους...να φύγετε, να πάτε αλλού! -Ε Chica??-). Με βλέπει λοιπόν ένας από τους κυρίους που διάβαζα (για ξεκάρφωμα το έκανα, μη νομίζετε) και μου λέει "Τι τάξη πας;". Γελάω..."Δεν πάω". Πόσα χρόνια είχαν να με ρωτήσουν αυτό το πράγμα ούτε που θυμάμαι!...

Μετά από αυτή την ερώτηση νοκ άουτ, είπα να ανοίξω ξανά τον υπολογιστή να δω μήπως συνέβη τίποτα. Τι το' θελα; Τσατάλια τα νεύρα με τον Jack the Ripper της σχολής (aka τον καθηγητή αντερο-ψυχο βγάλτη, στυλοβάτη της σχολής, και εικόνα με βελάκια στον τοίχο των φοιτητών)...

Μπήκα και facebook..."Ανακάλυψε το επίπεδο αλκοόλ στο αίμα σου / Συνδρομητική υπηρεσία 4Ε/εβδομάδα" Δηλαδή, για να καταλάβω, θα τους στέλνω κάθε βδομάδα το αίμα μου και θα το εξετάζουν για 4Ε? Και τα αποτελέσματα θα τα στέλνουν με SMS?
"Επίπεδο αλκοόλ 40 mg/κάτι. Κόψε τις μαλακίες που πίνεις κάθε μέρα."
Not bad. Not bad. Θέλω επίσης και ένα τεστ για επίπεδο φερορμόνων. Πλησιάζει και καλοκαίρι, να μην ξέρουμε τι μας γίνεται;

Μιας και τα λέω όλα τώρα, να σας πω και για τον τυπικό ΛΟΛοστεφανή, τον οποίο είχα την τιμή να συναντήσω χτες στο λεωφορείο.

Τρίτη μεσημέρι. Ζέστη. Πήχτρα. Μπαίνει μια...κυρία...σπρώχνει, γκρινιάζει, καπαρώνει μια θέση, και μας αφήνει ήσυχους. Εγώ κατάλαβα ότι σε κάποιον πάγκο της λαϊκής ξέχασε τον εγκέφαλό της, αλλά είπα να μη μιλήσω για να μην προκαλέσω πανικό (sic). (Btw, δεν ξέρω τι σημαίνει sic αλλά μου αρέσει να το βάζω. Είναι πολύ sic.) Μετά από κάποια ώρα, φτάνει η στιγμή να κατέβει. Σηκώνεται λοιπόν, παίρνει τα ψώνια της, κατευθύνεται προς την πόρτα, και λέει στον οδηγό: "Έχετε καταλάβει ότι κουβαλάτε ανθρώπους; Τι πηγαίνετε πέρα δώθε όλη την ώρα, θα μας σκοτώσετε!" (το ότι ο δήμαρχος είναι αδιάφορος και ο δρόμος είναι γεμάτος λακκούβες, το περνάμε στο ντούκου, ε; Για όλα φταίει ο οδηγός.) Ο καημένος ο άνθρωπος δεν της είπε τίποτα (βέβαια, αμέσως εμφανίστηκαν και συνήγοροι υπεράσπισης, κλασικά πράγματα.) Για να καταλάβετε γιατί τη λέω ΛΟΛοστεφανή...είναι από τους ανθρώπους που θα κατέβαινε στο μετρό και θα χτυπούσε το τζαμάκι του οδηγού για να του ζητήσει να πάει πιο αργά επειδή ζαλίζεται. Ναι. Κοινώς βλαμμένη.

Αλλά η κιουρία από πάνω είναι το κλασικό δείγμα ΛΟΛοστεφανή. Οι χειρότεροι είναι τα κρυφά ποτάμια που στο παίζουν φυσιολογικοί, και μια μέρα..τσουπ!...τρώνε μια φλασιά και σου γυρίζουν τον κόσμο ανάποδα. Εσύ κάθεσαι ήρεμα στη γωνίτσα σου, και ξαφνικά βρίσκεσαι ένοχος για εγκλήματα που ούτε ήξερες ότι υπήρχαν στον ποινικό νόμο των σχέσεων. Ε ακούστε κύριοι/κυρίες ΛΟΛοστεφανήδες...εγώ Κόκα Κόλα ΔΕΝ ΠΙΝΩ!


Σας χαρίζω ένα video με τον αγαπημένο μου ΛΟΛοστεφανή:

Η μέρα έχει ακόμα 8 ώρες...τι άλλο θα γίνει, τι άλλο θα γίνει!

PS: Μη νομίζετε ότι δεν έχω να σας πω κι άλλα. Απλά κουράστηκα. Αν κοιμηθώ, λέτε να ξαναδω το υπέροχο όνειρο;;

PS2: Συγνώμη για τις ασυναρτησίες!

PS3: Ευχαριστώ πάρα πολύ όσους έχουν γραφτεί στη Θανατική Ποινή. Να'στε καλά παιδιά! Ε εννοώ...όχι να μην κάνετε "αταξίες" (χεχε, not sic), αλλά να είστε καλά. Έλεος πια με τα ελληνικά!

~Carina

Η αιώνια λιακάδα

Κανονικά δε θα έπρεπε να ήμουν εδώ τώρα. Κανονικά θα έπρεπε να ήμουν σε αυτή την πράσινη πολυθρόνα με τα πολύχρωμα μαξιλάρια, και το βιβλίο του Ρουσώ αγκαλιά. Κανονικά δε θα έπρεπε να κάναμε πολλά πράγματα αλλά κάτι μέσα μας μας τσιγκλάει να τα κάνουμε.

Υπάρχει κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Για δύο λόγους: γιατί πολύ απλά δεν αφήνεις τις ιδέες να φύγουν όταν έρχονται, και δεύτερον, γιατί προσπαθώ να ρίξω την προηγούμενη ανάρτησή μου στα τρίσβαθα της ιστορίας του blog. Την έκανα μόνο για να την κάνω. Και όταν κανεις κάτι καταπιεστικά, ή σχεδόν, σου βγαίνει μίζερο.

Για να μη μου βγει λοιπόν και το διάβασμα μίζερο, είμαι εδώ και γράφω.

Αυτό που με απασχολεί λοιπόν (εκτός από τη φράτζα μου που πέφτει συνεχώς μες τα μάτια μου και μου σπάει τα νεύρα) είναι οι μαγικές λύσεις.

Ένα από τα πολλά κακά των ανθρώπων (δε βγάζω φυσικά την ουρά μου απ'έξω) είναι ότι περιμένουμε μια μαγική λύση σε όλα μας τα προβλήματα. Περιμένουμε ότι μια μέρα θα εμφανιστεί το ξωτικό με τη χρυσή γαβάθα του ουράνιου τόξου και θα μας ψεκάσει με αιώνια τύχη. Περιμένουμε ότι ως δια μαγείας όλα θα λυθούν από μόνα τους. (Μετά πώς να μην ζητάμε έξυπνες συσκευές που θα μαγειρεύουν, πλένουν, σιδερώνουν μόνες τους;) Περιμένουμε γενικά ένα θαύμα να μας βγάλει από τη μιζέρια μας.

Γι'αυτό και διαβάζουμε τα ζώδια. Γιατί ελπίζουμε ότι θα πουν κάτι καλό που θα αλλάξει τη ζωή μας. Γι'αυτό ρίχνουμε ταρώ, γι'αυτό διαβάζουμε τον καφέ (εντάξει εγώ το κάνω για να εξασκήσω τη φαντασία μου), γι'αυτό ψάχνουμε στο ιντερνετ νυχομαντείες και αριθμοπροβλέψεις. Γι'αυτό ψάχνουμε μανιωδώς ποιοι πλανήτες ήταν 63 μοίρες δυτικά του ήλιου τη μέρα που γεννηθήκαμε, μπας και βρούμε μια άκρη.

Φοβόμαστε το μέλλον, και γιατί είναι απρόβλεπτο, αλλά και γιατί φοβόμαστε ότι θα προκύψει ένα πρόβλημα το οποίο θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε κατάματα και όχι με υπεκφυγές.

Έτσι ψάχνουμε το ματζούνι (μαγικό για όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει), τα λόγια, το χορό που θα μας φέρει όλα όσα επιθυμούμε. Αν ήταν τόσο εύκολο με λίγες λέξεις, με πέντε κεριά, να βρεις την ευτυχία, τότε όλος ο κόσμος θα ήταν ευτυχισμένος.

Δεν είναι όμως έτσι. Πρέπει να παλέψουμε, πρέπει να αντιμετωπίσουμε κακοτυχίες, και να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στους εαυτούς μας ακόμα και αν αποτύχουμε. Μερικές φορές μόνο και μόνο η πίστη στη "μαγική λύση" είναι αυτή που μας αλλάζει όλη τη ζωή. Γιατί πιστεύουμε ειλικρινά ότι αν κάνουμε όσα μας είπε η σοφή κυριούλα του χωριού θα βρούμε την ηρεμία μας, γιατί το πιστεύουμε τόσο βαθιά που φέρνουμε εμείς οι ίδιοι αυτή την αλλαγή στη ζωή μας!

Ισχύει ένας απλός κανόνας: αν φαντάζεσαι ότι θα γίνει κάτι, και αρχίζεις να το πιστεύεις τόσο πολύ, τότε χωρίς να το καταλάβεις, αλλάζεις τον εαυτό σου και τη στάση σου, με αποτέλεσμα να ελκύεις τελικά αυτό που περίμενες! Δεν είναι εύκολο φυσικά. Αλλά είναι εφικτό.

Όσες μαγικές λύσεις και αν δοκιμάσουμε, πάντα θα χάνουμε την ευτυχία γιατί θα επαναπαυόμαστε, πιστεύοντας ότι το ματζούνι δρα από μόνο του, ενώ στην πραγματικότητα χρειάζεται συνεχής προσπάθεια από τη μεριά μας. Αν όλοι το δεχόμασταν αυτό, ίσως να καταφέρναμε να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στην προσωπική μας ολοκλήρωση.

Ο Καντ σε ένα από τα έργα του είχε γράψει ότι η φύση έχει ένα σχέδιο για τον άνθρωπο, και αυτό είναι ότι μέσα από τους πολέμους, την πρόοδο, τα κινήματα, θα μπορέσουμε να φτάσουμε ως γένος μελλοντικά στο απόλυτο παγκόσμιο πολίτευμα, την τέλεια δημοκρατία, η οποία όμως θα έχει βαφτεί με πολύ αίμα για να ακμάσει αρκετά και να γίνει αποδεχτή. Ίσως λοιπόν αυτό να ισχύει (και?) ατομικά. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να φτάσει σε μια τέλεια κατάσταση, για να φτάσει όμως εκεί πρέπει να κοπιάσει, να παλέψει, να δυστυχήσει προσωρινά, έτσι ώστε να αγγίξει αυτό το σημείο όπου θα μπορεί να αποδεχτεί την τελειότητα επειδή θα ξέρει πόσο κουράστηκε για αυτή. Δεν ξέρω πώς ορίζεται η τελειότητα. Αλλά ξέρω ότι είναι εφικτή.

Και τώρα πάω στην πολυθρόνα να τελειώσω τον Ρουσώ. Κάτι μας μαθαίνει τελικά αυτό πανεπιστήμιο!

~Carina

This ain't a scene

Μετά από το σύντομο (ευτυχώς) και ευχάριστο (εε..ναι) γιουροβιζιονικό διάλειμμα, ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Πάντως, να πω για την ιστορία ότι μου έχει κολλήσει το "Fairytale" και επίσης...Sharkastic, μπορεί να έφευγες από το νησί που θα το έπαιζε, αλλά κανείς δε θα σε ακολουθούσε! Άλλωστε, we're all in love with a fairytale, even though it hurts!

Λοιπόν...η γλυκειά πρώην Boubou, νυν Άννα, με κάλεσε σε ένα παιχνίδι. Πρέπει να γράψω τα όνειρά μου...θα γράψω αυτά που με καίνε πιο πολύ τώρα, γιατί από όνειρα άλλο τίποτα. I'm a dreamer, τι να κάνουμε;

Όνειρο νούμερο 1: Να έρθουν οι καλοκαιρινές διακοπές όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα γίνεται. Ναι, σιγά το όνειρο, αλλά με 11 συγγράμματα προς αποστήθιση να με κοιτάζουν από τη βιβλιοθήκη μου με ύπουλο και χαιρέκακο τρόπο, μόνο να ονειρεύομαι μπορώ το καλοκαίρι!

Όνειρο νούμερο 2: Να σιχαθώ τα γλυκά. Συγνώμη, αλλά αυτή η ζέστη δε σηκώνει χαλαρά ένα Magnum καραμέλα;; Η μαμά μου μου έλεγε πάντα να μην τρώω παγωτά πριν το καλοκαίρι γιατί βγάζουν πρώτα όσα τους έχουν ξεμείνει στα ψυγεία. Πότε είναι καλή εποχή να φάω "φρέσκο" παγωτό; Βέβαια, υπάρχει η Παγωτομανία στην Ομόνοια...σλουρπ, σλουρπ.....Μμμμμ....είδατε γιατί θέλω να σιχαθώ τα γλυκά;;

Όνειρο νούμερο 3: Να καταφέρω να πάω σε συναυλία φέτος! Έχω να δω κάγκελο από τους Evanescence...και καλοκαίρι χωρίς συναυλία δε γίνεται!...Πάλι καλά που υπάρχουν συμπάσχοντες για να με βγάλουν από τη μιζέρια μου! (Which came first, the music or the misery?)

Όνειρο νούμερο 4: Να βρω έναν άνθρωπο που να με καταλαβαίνει. Να τον ακούω, να με ακούει, να μη μου σπάει τα νεύρα, να επικοινωνούμε χωρίς πολλά-πολλά και να μη μου τη φέρει όπως η πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μου. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν της ανθρωπότητας, το παραδέχομαι. Αλλά δε μου δίνει και τίποτα καλό για να αλλάξω γνώμη. Πιο συχνά βλέπεις κακία, ξεκατινιάσματα, ζήλεια, παρά ειλικρίνεια, αγάπη, ενδιαφέρον. Τα πάτησε το τρένο αυτά, έτσι δε λέγαμε μικρά;

Όνειρο νούμερο 5: Να σταματήσει να βάζει το ΣΚΑΪ αγώνες μοτοσικλέτας, και να φέρει ξανά το Top Chef. Προτιμώ τη σαβούρα από τις σαβούρες! (τι λογοπαίγνιο)

Όνειρο νούμερο 6: Να ωριμάσουν κάποιοι άνθρωποι. Να βγουν έξω από τον μικροσκοπικό εαυτό τους και να συνειδητοποιήσουν ότι τίποτα δεν περιστρέφεται γύρω από αυτούς. Να δουν ότι δε γίνεται να είναι παράλογοι όλοι οι άλλοι εκτός από τους ίδιους. Να μάθουν να ακούν και να μην μιλάνε μονάχα. Να σταματήσουν να ζητάνε συμβουλές ενώ έχουν ήδη αποφασίσει τι θέλουν να κάνουν. Να μην δίνουν υποσχέσεις τις οποίες δεν πρόκειται να τηρήσουν. Να αντιληφθούν ότι οι ίδιοι θέτουν τα όρια έκθεσής τους, στον κόσμο και στο ίντερνετ Ο κόσμος θα μάθει μόνο όσα θα του δείξεις. Μη σου φαίνεται λοιπόν παράλογο να σε σχολιάζουν. Κατά βάθος το θέλεις...

Όνειρο νούμερο 7: Να κάνω μια τρέλα! Να αρχίσω να χορεύω στο Σύνταγμα. Να πέσω μέσα στο συντριβάνι. Να πάρω ένα πιστόλι που πετάει φούσκες (η τελευταία εφεύρεση των Πακιστανών) και να αρχίσω να σημαδεύω τον κόσμο. Κάτι να με βγάλει έξω από την αποχαύνωση!

Όνειρο νούμερο 8: Να πάνε όλα καλά στον bro μου που μπαίνει σε μια αναγκαστικά ενοχλητική φάση...θα έχει τελειώσει πριν το καταλάβουμε!


Γενικά, τα όνειρά μου είναι...δεν είναι...όνειρα. Είναι ευχές. Τα πραγματικά μου όνειρα προτιμώ να τα κρατήσω κρυφά. Για λίγο ακόμα καιρό...

Το παιχνίδι ας το παίξει όποιος ονειροπόλος επιθυμεί!

Καλή εβδομάδα σε όλους!


PS: Όπως μπορεί να έχετε δει ήδη στο πλάι του ιστολογίου, ζητάω την βοήθειά σας. Ετοιμάζω μια εργασία για τη σχολή μου, και έτσι έχω ανοίξει ένα blog με θέμα τη θανατική ποινή (http://thanatikipoini.blogspot.com). Θα το εκτιμούσα πολύ αν γραφόσασταν σαν αναγνώστες και αφήνατε κάποια σχόλια! Ε καταπληκτικοί bloggers? (σλουρπ παγωτό σλουρπ)

{Ευχαριστώ την Daizy και το Γυάλινο δάκρυ για τη συμμετοχή τους!}

~Carina

Lemme sing a song for you

Η γλυκειά BOUBOU και ο αγαπητός SKPOUTZAKOS κάλεσαν το blogακι μας σε ένα παιχνίδι. Πρέπει να γράψουμε δέκα αγαπημένα τραγούδια. Επειδή όμως εγώ θα κλέψω λιγάκι (γιατί δεν έχω 10 αγαπημένα τραγούδια...συνήθως κολλάω με κάτι, το ακούω συνέχεια, το βαριέμαι, και το ανακαλύπτω ξανά μετά από μήνες!....), θα γράψω τα 10 τελευταία τραγούδια που άκουσα. Το ίδιο δεν είναι, ε ε ε;


1. In the air tonight - Phil Collins

Δεν ξέρω γιατί κόλλησα τόσο με αυτό το τραγούδι όταν το πέτυχα σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό...ακούστε το αν δεν το ξέρετε ήδη!





2. Take my hand - The Cab

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά τραγούδια με αυτόν τον τίτλο. Το συγκεκριμένο το βρήκα όταν έψαχνα ένα συγκρότημα, τους "Hey Monday". Όποιος ακούει Paramore, ας τους ρίξει...ένα αυτί!





3. I'd come for you - Nickelback

Εντάξει, ό,τι και να πει κανείς για τους Nickelback δεν είναι αρκετό. Μακάρι να περνούσαν και μια βολτούλα από την Αθήνα...Ε Sunshine?





4. Use Somebody - Kings of Leon

Το πολυπαιγμένο Sex on Fire δεν πιάνει μία σε σχέση με το Use Somebody. Προσωπική άποψη φυσικά!





5. Justify - The Rasmus

Σίγουρα δεν είναι και από τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια τους. Παρ'όλα αυτά, είναι όμορφο τραγούδι, με ωραίους στίχους, που αποδεικνύει ότι δε χρειάζεται να ουρλιάξεις για να περάσεις ένα μήνυμα!





6. Ο δρόμος σου είσαι εσύ - Αλκίνοος Ιωαννίδης

Τώρα θα μου πείτε πού κολλάει ο Ιωαννίδης...και δίκιο θα έχετε. Αλλά πιστεύω ότι αξίζει να μπει στη λίστα αυτή μόνο και μόνο (που λέει ο λόγος) για την μελωδία και τους απίστευτους στίχους!





7. In Trance - Scorpions

ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ. Τέλος!

Sharkastic σκέψου το για τη συναυλία!





8. Wicked game - Chris Isaak

Τόσο καιρό νόμιζα ότι αυτό το τραγούδι το έλεγαν οι Depeche Mode. Ναι, shoot me!

Video εδώ.



9. Wish you were here - Gregorian & Vangelis

Αυτό το τραγούδι το έχω ακούσει σε εκδοχή Alpha Blondy (βλέπε reggae, καλοκαιράκι...). Τη συγκεκριμένη εκδοχή την άκουσα σε ιατρείο. Τώρα πείτε μου, πόσο πιο χαλαρωτική μπορεί να γίνει μια επίσκεψη στην καρέκλα του ορθοδοντικού;





10. Always look on the bright side of life - Monty Python

Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος τι ακριβώς είναι οι Monty Python? Εγώ το χιούμορ τους δεν το καταλαβαίνω...
Το τραγουδάκι πάντως...δεν έχετε παράπονο!




♪ Always look on the bright side of life ♪


Καλώ στο παιχνίδι την ChicaGriega, και φυσικά τους συν-καμμένους Sunshine και Sharkastic. Το ξέρω ότι θέλετε να παίξετε...μην ντρέπεστε!

Καλή εβδομάδα να έχουμε!


~Carina

Drama Queen

Δύσκολη μέρα η Δευτέρα...καιρό έχω να ανεβάσω κείμενο...χάρηκα που οι συν-καμμένοι θυμήθηκαν ότι υπάρχει blog...και λέω να κάνω και εγώ μια αναρτησούλα, έτσι για να μου φύγει το άχτι!

Σήμερα λοιπόν καλά μου παιδιά, θα σας μιλήσω για τους Drama Queens. Ανέβασα το πρωί μια ανάρτηση σε φιλικό blog (Όταν κάτι έχεις να πεις) για τις 10 κατηγορίες των πιο ενοχλητικών ανθρώπων, και φυσικά δεν παρέλειψα τους αγαπητούς γκρινιάρηδες. Επειδή όμως όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα μπλε στρουμφάκι με άγριες διαθέσεις και είμαστε έτοιμοι να γκρινιάξουμε ανά πάσα στιγμή, πιστεύω ότι πρέπει να αφιερώσω μια ανάρτηση μόνο σε αυτούς!

Μια διευκρίνηση...λέω Drama Queen γιατί όπως όλοι ξέρουμε, μπορεί ο βασιλιάς να είναι ο αρχηγός του κράτους, αλλά τις αποφάσεις τις παίρνει η βασίλισσα. Για να μην αναφέρω ότι η μεγαλύτερη μοναρχία που υπάρχει στην Ευρώπη διοικείται από μια γυναίκα.


Τι είναι λοιπόν οι Drama Queens?

Οι Drama Queens είναι άνθρωποι που γκρινιάζουν. Που βρίσκουν πάντα κάτι αρνητικό να πούνε. Όλα είναι δυνητικά αντικείμενα γκρίνιας, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο.


Πώς θα ξεχωρίσετε έναν original Drama Queen?

-Από το ύφος. Έχει το χαρακτηριστικό look "μου έχουν βάλει βρασμένο σέλινο κάτω από τη μύτη μου και ξέρετε όλοι πόσο βρωμάει", το οποίο συνοδεύεται από σφιγμένα φρύδια, και σουφρωμένα χείλη.

-Οι πρώτες του/της λέξεις προμηνύουν ένα κύμα γκρίνιας. "Είμαι χάλια/πτώμα/τα νεύρα μου τσατάλια/Δεν αντέχω άλλο/Μου τη δίνουν όλοι/όλα/Δεν την παλεύω καθόλου/Χάλια η μέρα σήμερα/Όλα σκατά μου πάνε" κλπ. Η εισαγωγή σε προετοιμάζει για τον μονόλογο που θα ακολουθήσει.

-Ο/Η Drama Queen μονοπωλεί τη συζήτηση. Θεωρεί ότι πάντα η δική του/της κατάσταση είναι η χειρότερη ακόμα και αν γύρω του/της έχει εξαπλωθεί η νόσος των γουρουνιών, των κοτόπουλων, και των ασβών, και πέφτουν κάτω οι άνθρωποι όπως τα μήλα στο κεφάλι του Νεύτωνα.

-Λόγω του παραπάνω χαρακτηριστικού, είναι μάταιο να προσπαθήσει κάποιος να τους εξηγήσει ότι τίποτα δεν είναι τόσο τραγικό όσο το περιγράφουν. Αν προσπαθήσει παρ'όλα αυτά κάποιος αφελής, το μόνο που θα ακούσει είναι "Καλά καλά, έξω απ'το χορό όλοι καλά χορεύουν".

-Ο/Η Drama Queen δεν έχει φίλους. Γιατί όσο υπομονετικός και να είσαι, τόση γκρίνια δεν την αντέχεις με τίποτα, ούτε με 3 Lexotanil. Ακόμα και ο Bob Σφουγγαράκης να είσαι, θα την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια (ή τρία μακροβούτια αν όντως είσαι ένα κίτρινο gay σφουγγάρι).

-Ο/Η Drama Queen κάνει τον Καλαμάρη να δείχνει ένα γλυκό πλασματάκι του βυθού, και τον Γκρινιάρη ένα συμπαθητικό μπλε νανάκι με ωραίες καλτσούλες.

-Αν δεις ποτέ παραπάνω από δύο Drama Queens μαζί, να τραβήξεις μια φωτογραφία και να τη στείλεις στο National Geographic για να το καταχωρήσουν ως νέο είδος. Τρεις ή περισσότεροι Drama Queens δε μπορούν να συνυπάρξουν γιατί πολύ απλά δε θα συμφωνήσουν ποτέ για το ποιος θα πρωτογκρινιάξει. For the record, η συζήτηση θα πήγαινε κάπως έτσι:
"Είμαι χάλια. Τι να σας πρωτοπώ...Στη δουλειά κάποιος πάτησε το καλώδιο και έκλεισε ο υπολογιστής μου!"
"Αυτό δεν είναι τίποτα! Κάποιος έριξε σάλτσα μπάρμπεκιου στο πληκτρολόγιό μου και μετά κολλούσαν τα χέρια μου."
"Μα καλά, καταστροφή το λέτε εσείς αυτό; Εμένα κάποιος πέταξε το κολατσιό μου..." και πάει λέγοντας. Για γέλια...και για κλάματα.

-Δεν υπάρχει γιατρειά για τον/την Drama Queen. Αν κάποιος γεννηθεί γκρινιάρης, ό,τι και να κάνει, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Και ανάποδα να τον κρεμάσεις από ένα δέντρο και να τον χτυπάς με μια σκούπα, θα συνεχίσει να μιλάει και να γκρινιάζει, με ενδιάμεσες κραυγές πόνου. Συνιστώ να μην το δοκιμάσετε γιατί μετά θα γκρινιάζει μια ζωή γι'αυτή την εμπειρία.


Τι να κάνετε αν βρεθείτε με έναν/μια Drama Queen;

-Να φύγετε γρήγορα όσο προλαβαίνετε.

-Να αρχίσετε να γκρινιάζετε πριν από εκείνους. Σίγουρα δε θα το περιμένουν.

-Να βάλετε τις φωνές και να αρχίσετε να φωνάζετε "Drama Queen Alert, Drama Queen Alert, DQA, DQA!!!" Αν δεν πιάσει, φωνάξτε πυρκαγιά.

-Αν περνάτε μια δύσκολη μέρα, ο καλός Θεούλης είπε να σας ανταμείψει με το να σας στείλει αυτόν/ην τον/την Drama Queen στο δρόμο σας. Καιρός να ξεσπάσετε και να πείτε ό,τι σας ενοχλεί στη ζωή σας, στη ζωή των άλλων, στη δουλειά σας, στον καιρό, στην φάτσα των Drama Queens. Ήρθε η ώρα να τους βάλετε τις φωνές και να τους πείτε να ξεκολλήσουν επιτέλους από τη μίζερη ζωή τους και να δουν ότι με την γκρίνια δεν πάνε πουθενά. Γενικά, αυτή είναι η ιδανική περίπτωση να ξεσπάσετε και να βγάλετε τα απωθημένα σας!


Πώς να μη γίνετε Drama Queens:

-Όπως είπα, Drama Queen γεννιέται κάποιος, δε γίνεται. Στην ατυχή περίπτωση όμως που καταλήξετε έτσι, ζητήστε από τους φίλους σας να σας βάλουν τις φωνές, να σας πετάξουν μαξιλάρια, να σας ξεματιάσουν, και να σας πουν ότι σας κάνουν έξωση, έτσι για να σας συνεφέρουν. Αν τίποτα από αυτά δεν βοηθήσει...η κατάστασή σας είναι αγιάτρευτη. Λυπάμαι πολύ που σας το λέω. Μην αρχίσετε την γκρίνια τώρα!


Φυσικά όλα τα παραπάνω είναι τραβηγμένα από τα αυτιά...ως ένα βαθμό! Πάντα υπάρχουν οι υπερβολικοί που βγάζουν το όνομα στους υπόλοιπους, και πάντα υπάρχουν οι Οσιομάρτυρες που κάνουν εμάς τους κουρασμένους ανθρώπους να φαινόμαστε τραγικά σπαστικοί. Αν παρ'όλα αυτά τα παραπάνω σας θυμίζουν κάτι, σας προτείνω να κοιτάξετε το διπλανό σας και να αναρωτηθείτε..."Is s/he a Drama Queen?"


Καλή εβδομάδα!

~Carina

Life is too short to be pissed off all the time

Πρώτα απ' όλα, να πω και από εδώ Χρόνια Πολλά σε όλους σας! Ελπίζω να περάσατε υπέροχα και να γεμίσατε τις μπαταρίες σας!

Back on topic τώρα, εδώ και πολλές μέρες ήθελα να ανεβάσω μια συγκεκριμένη ανάρτηση. Μου έχει κολλήσει στο μυαλό και δε θα ηρεμήσω μέχρι να κάνω post αυτό το κείμενο!

Η ανάρτηση αυτή έχει να κάνει με τον...θυμό. Όχι, δε με χτύπησε το πνεύμα των ημερών για συγχώρεση, λύτρωση της ψυχής και λοιπά. Ούτε καν κατάλαβα ότι ήταν Πάσχα. Άναψα τη λαμπάδα μου όταν την άναψαν όλοι, έφαγα ό,τι μου έβαλαν στο πιάτο μου...και γενικά έκανα διακοπές αλλά χωρίς να με πιάσει το πασχαλινό πνεύμα.

Τώρα σχετικά με το θυμό...δεν ξέρω πώς ακριβώς να το πω. Η αλήθεια είναι ότι είδα μια ταινία που αποτέλεσε αφορμή για τη δημοσίευση αυτή. Η ταινία ήταν το "Dead Man Walking", όπου ο Sean Penn υποδύεται έναν κρατούμενο στον οποίο έχει επιβληθεί η θανατική ποινή. Στην ταινία αυτή ο Penn είναι ένας άνθρωπος οργισμένος, αλλά μόνο στο τέλος σε αφήνει να καταλάβεις τι έκρυβε μέσα του. Οι τελευταίες σκηνές είναι πραγματικά απίστευτες. Έτσι λοιπόν ήθελα να πω και εγώ κάτι για το θυμό.

Να, σκέφτομαι τον εαυτό μου, και φίλους μου...θυμώνουμε με πολλά άτομα και κρατάμε κακίες χωρίς λόγο. Μένουμε θυμωμένοι με άλλους συνήθως για μικροπράγματα. Επειδή ο άλλος δε μας κάλεσε στο πάρτι του, επειδή δε μας μιλάει στο μσν, επειδή μας πάτησε τα καινούρια μας All Stars και λοιπές χαζομάρες που θα έπρεπε κανονικά να χαρακτηρίζουν μόνο τα 10χρονα. Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που άλλοι δε μας φέρθηκαν σωστά. Που μας μαχαίρωσαν πισώπλατα, που μας πρόδωσαν, ή που δεν τήρησαν κάποια υπόσχεση. Οκ. Συμβαίνουν αυτά. Με το να κρατάμε κακία, δε γινόμαστε εξίσου κακοί και ανώριμοι; Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να συγχωρέσεις τον άλλο. Να πεις άντε στο καλό, το ξεχνάω. Είναι μεγάλη πολυτέλεια να μην κρατάς κακίες, γιατί πολύ απλά αναπνέεις ελεύθερα Βλέπεις τους άλλους και δε σκέφτεσαι όσα σου έκαναν. Σκέφτεσαι μόνο ότι εσύ φάνηκες ανώτερος και συγχώρεσες ό,τι κι αν ήταν αυτό. Ας σε πουν ηλίθιο. Πόσοι ηλίθιοι έχουν τη δύναμη να συγχωρούν όπως εσύ;

Μη νομίζετε ότι βγάζω την ουρά μου απ' έξω. I'm guilty of all charges. Και εγώ έχω κρατήσει παλιές κακίες γιατί δεν έχω ωριμάσει αρκετά ώστε να τις αφήσω πίσω μου. Αλλά από την άλλη, κατάφερα να συγχωρήσω άτομα, και να δω και το δικό μου φταίξιμο σε κάποιες καταστάσεις. Γιατί ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας. Να σας πω την αλήθεια, είναι τρομερό αίσθημα να αφήσεις πίσω σου αυτό που σου έκανε ο άλλος και σε πλήγωσε, και να παραδεχτείς ότι φέρθηκες και εσύ μαλακισμένα. Να μπορείς να τον κοιτάξεις χωρίς να εξαπολύσεις 100 κατάρες, και να νευριάσεις με τη χαρά του. Να μπορείς να λυπηθείς πραγματικά με τη στεναχώρια του, και όχι να γελάς χαιρέκακα από μέσα σου. Ό,τι έγινε, έγινε. Αναλώνουμε πάρα πολύ χρόνο όντας θυμωμένοι και ξεχνάμε ότι ποτέ δε θα μπορέσουμε να είμαστε πραγματικά χαρούμενοι αν αφήνουμε το παρελθόν να μας τραβάει πίσω.

Γι' αυτό...μια συμβουλή...ξεχάστε ό,τι μικρό ή λίγο μεγαλύτερο σας έκανε κάποιος. Δεν υπάρχει λόγος να αναδεύουμε συνέχεια το παρελθόν, όταν υπάρχουν τόσα άλλα να σκεφτούμε.

Και για να το πω πιο σωστά..."Life is too short to be pissed off all the time. It's just not worth it."

PS: Να και μια ιστοριούλα που περιγράφει πολύ καλύτερα το τι είναι ο θυμός...

Κάποτε ήταν ένα μικρό αγόρι το οποίο είχε έναν άσχημο χαρακτήρα και θύμωνε πάρα πολύ εύκολα· θύμωνε με το παραμικρό. Ο πατέρας του του έδωσε μια τσάντα με καρφιά και του είπε κάθε φορά που θα έχανε την αυτοκυριαρχία του και θα θύμωνε, θα έπρεπε να καρφώσει ένα καρφί στην πίσω πλευρά του φράχτη τους. Την πρώτη ημέρα το αγόρι κάρφωσε 37 καρφιά επάνω στο φράχτη. Τις επόμενες βδομάδες, καθώς το αγόρι με προσπάθεια μάθαινε να ελέγχει τα λόγια του και το θυμό του, ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε καθημερινά όλο και μίκραινε. Το αγόρι κατάλαβε ότι ήταν ευκολότερο να ελέγχει το θυμό του από το να καρφώνει εκείνα τα καρφιά επάνω στο φράχτη.
Τελικά ήρθε μια μέρα που το αγόρι δεν θύμωσε καθόλου. Με χαρά το είπε στον πατέρα του και εκείνος του σύστησε να βγάζει ένα καρφί από το φράχτη για κάθε μέρα που θα μπορούσε να συγκρατήσει τα λόγια του και το θυμό του εντελώς. Οι μέρες πέρασαν και τελικά μια μέρα το αγόρι είπε στον πατέρα του πως όλα τα καρφιά είχαν φύγει από το φράχτη.
Τότε ο πατέρας πήρε το αγόρι από το χέρι και το οδήγησε στο πίσω μέρος του φράχτη. Του είπε τότε: τα κατάφερες πολύ καλά γιε μου, αλλά κοίταξε όλες αυτές τις τρύπες επάνω στο φράχτη. Ο φράχτης ποτέ δεν θα είναι ο ίδιος, όπως και πρώτα. Όταν λες πράγματα επάνω στο θυμό σου πάντα αφήνουν μια ουλή, πάντα αφήνουν κάποιο σημάδι όπως αυτά εδώ. Μπορείς να μπήξεις ένα μαχαίρι σε έναν άνθρωπο και μετά να το βγάλεις. Δεν έχει σημασία πόσες φορές θα πεις πως λυπάσαι και θα ζητήσεις συγνώμη· η πληγή παραμένει εκεί.»

~Carina