If looks could kill...

Όσοι ζουν σε κάποια ανεπτυγμένη κοινωνία, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η εμφάνιση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο πώς μας αποδέχονται οι άλλοι, αλλά και στο πώς εμείς οι ίδιοι δεχόμαστε τους άλλους. Όσο σκέφτομαι αυτό το ζήτημα, τόσα περισσότερα ερωτήματα μου έρχονται στο μυαλό.

Υπάρχει κάποιου είδους εμφανισιακός ρατσισμός; Δεν αναφέρομαι καν στο θέμα στο εργασίας. Όλοι γνωρίζουμε ότι δύσκολα θα γινόταν δεκτή για υπάλληλος σε ένα κατάστημα μια κοπέλα που δεν πληρεί κάποια από τα κριτήρια ομορφιάς. Αν δεν το πιστεύετε, ήρθε καιρός να κοιτάξτε καλύτερα γύρω σας...

Το ζήτημα είναι κατά πόσο η εμφάνιση επηρεάζει τις σχέσεις μας. Κάποιοι (άντρες και γυναίκες) θέλουν το άτομο που επιλέγουν να είναι ωραίο, και συχνά πέφτουν στην παγίδα να είναι με κάποιον μόνο και μόνο γιατί αρέσει στους φίλους τους. Κάποιοι αδιαφορούν για το πώς δείχνει ο άλλος, αρκεί να αρέσει στους ίδιους. Και κάποιοι αποκλείουν άτομα από τις επιλογές τους μόνο και μόνο επειδή δεν πληρούν τα προσωπικά τους κριτήρια, χωρίς να δίνουν στον άλλον την δυνατότητα να τους δείξει τι κρύβεται από κάτω. Γιατί, ωραίος ο Brad Pitt και ο κλώνος του νέου μοντέλου του Armani, αλλά αν κάτω από ένα ωραίο χαμόγελο δεν κρύβεται τίποτα, νιώθεις ότι είσαι με ένα ντουβάρι και όχι με έναν άνθρωπο.

Το θέμα λοιπόν είναι ότι όλοι λίγο-πολύ παγιδευόμαστε από την εμφάνιση του άλλου. Το μεγαλύτερο ερώτημα όμως είναι άλλο: η εμφάνιση κάνει τον χαρακτήρα, ή αυτός υπάρχει ανεξάρτητα από το πώς δείχνουμε;

Αν κάποιος είναι ωραίος, αυτό δεν του δίνει αμέσως περισσότερη αυτοπεποίθηση; Και συνεπώς, δεν εκφράζει καλύτερα την ατομικότητά του; Ενώ κάποιος άλλος, λιγότερο ωραίος, δεν κρύβεται πίσω από από αυτή την ανεπαρκή, κατά τη γνώμη του, εμφάνιση, με αποτέλεσμα να θάβεται και η προσωπικότητά του, όσο εξαιρετική και αν είναι; Ταυτόχρονα, η κατάσταση αυτή διαιωνίζεται και από το πώς μας δέχονται οι υπόλοιποι. Αν μας απορρίπτουν, δεν αρχίζουμε να θεωρούμε υπαίτια την εμφάνισή μας; Όμως, πόσες φορές δεν έχουμε δει άτομο, όχι και τόσο εντυπωσιακό, να έχει έναν τεράστιο κύκλο φίλων, επειδή έχει λάμψει η προσωπικότητά του; Τι πρέπει να κάνουμε τελικά; Τι ισχύει στην κοινωνία μας; Γιατί κάποιος ωραίος να μη δίνει ποτέ εξηγήσεις, ενώ ένας λιγότερο ωραίος να βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο;

Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι πως τα ζευγάρια που μένουν μαζί τον περισσότερο καιρό, είναι αυτά που ταιριάζουν εξωτερικά, χωρίς βέβαια αυτό να είναι και χρυσός κανόνας. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό; Ίσως γιατί αν θεωρείς το άλλο σου μισό είναι εξίσου ωραίο με σένα, είναι πιο εύκολο να το αποδεχτείς, χωρίς να το ζηλεύεις (αν βγαίνεις με τον νέο Jonathan Rhys Meyer) ούτε όμως και να νιώθεις μειονεκτικά όταν είσαι μαζί του.

Αυτό που με θλίβει είναι πως μπαίνουμε όλοι σε καλούπια. Ο Α θα είναι με την Α, ενώ ο Ψ με την Ψ. Αν ο Α βγει με την Ψ, θα έχει διαταραχτεί μια ισορροπία, τόσο λεπτή και όμως πολύ ισχυρή. Δεν είναι όμως κρίμα να μας κρίνουν για κάτι που δεν επηρεάζουμε εμείς οι ίδιοι; Είναι όμως και μάταιο να επιδιώκουμε συνεχώς την αποδοχή των άλλων. Αν μου αρέσω, θα αρέσω και σε αυτόν που μου αρέσει, γιατί πολύ απλά θα ξέρω πώς να "πουλήσω" τον εαυτό μου (με την καλή έννοια). Εξάλλου, αυτό που είναι και το πιο γοητευτικό, κυρίως στις γυναίκες, είναι η αυτοπεποίθηση.

Μήπως λοιπόν είναι καιρός να σταματήσουμε να ασχολούμαστε τόσο με το φαίνεσθαι και να ενδιαφερθούμε για το είναι; Ίσως έτσι να καταλάβουν όλοι ότι τελικά, αυτό που σου μένει είναι το ποιος είσαι. Ο χρόνος περνάει, οι πράξεις μένουν. Όλα τα υπόλοιπα ξεχνιούνται και την θέση τους παίρνουν νέα...μοντέλα.

If looks could kill, we'd all be dead by now.


PS: Για να αποφύγω σχόλια, να προσθέσω ότι μια θετική στάση ήταν αυτή που με έκανε να σκεφτώ τα της εμφάνισης, και όχι μια απόρριψη. ;)
Arrivederci!


~Carina