Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Ο Νόμος του Μέρφυ

Όλοι γνωρίζουμε και μισούμε το Νόμο του Μέρφυ. Το βασικό αξίωμά του είναι πως αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, τότε θα πάει.

Ακολουθούν βασικές αρχές που ανήκουν σε αυτό το Νόμο:

-Τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται.

-Όποτε ξεκινάς να κάνεις κάτι, κάτι άλλο πρέπει πρώτα να γίνει.

-Κάθε λύση γεννάει ένα καινούριο πρόβλημα.

-Τα πάντα πάνε στραβά ταυτόχρονα.

-Η πιθανότητα τού να γίνει κάτι είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιθυμίας τού να γίνει.

-Οτιδήποτε ξεκινά καλά, τελειώνει άσχημα.
Οτιδήποτε ξεκινά άσχημα, τελειώνει χειρότερα.

-Όταν η γάτα σου έχει αποκοιμηθεί στα γόνατά σου και δείχνει αξιαγάπητη και ευτυχισμένη, τότε είναι η στιγμή που πρέπει ξαφνικά να πας στην τουαλέτα.

-Η διπλανή ουρά κινείται πάντα πιο γρήγορα.

-Αν αλλάξεις ουρά, η ουρά που μόλις άφησες αρχίζει να κινείται πιο γρήγορα από την ουρά που βρίσκεσαι τώρα.

-Όλα τα καλά τα έχουν πάρει οι άλλοι.

-Το μόνο ζευγάρι παπούτσια που σου αρέσει δεν υπάρχει στο νούμερό σου. Ή ακόμα χειρότερα, μόλις πουλήθηκε.

-Η πλειοψηφία των θεμάτων της εξεταστικής θα προέρχονται από το μόνο κεφάλαιο που δε διάβασες.

-Αν η εξέταση γίνει με ανοιχτά βιβλία, εσύ θα έχεις ξεχάσει το βιβλίο.

-Αν κάνεις σκονάκι μια φορά, θα σε πιάσουν. Αν το κάνεις συνέχεια, δε θα σε πιάσουν ποτέ.

-Αν ο διπλανός σου αντιγράψει από εσένα, θα πάρει μεγαλύτερο βαθμό.

-Αν εσύ αντιγράψεις από το διπλανό σου, θα κοπείς.

-Στον κινηματογράφο, οι θεατές των οποίων οι θέσεις είναι στο κέντρο, έρχονται πάντα τελευταίοι.

-Πάντα θα κάθεται μπροστά σου κάποιος πιο ψηλός, με αποτέλεσμα να μην βλέπεις.

-Πάντα θες να πας τουαλέτα στο καλύτερο σημείο της ταινίας.

-Το ίδιο συμβαίνει και στον διπλανό σου. Μόνο που αυτός δε μπορεί να κρατηθεί.

-Το φανάρι είναι πάντα κόκκινο όταν βιάζεσαι.

-Όταν παίρνεις λάθος νούμερο, η γραμμή δεν είναι ποτέ κατειλημμένη.

-Αν παρακολουθείς μια σειρά ανελλειπώς, το μόνο επεισόδιο που θα χάσεις, θα είναι και το καλύτερο.

-Ένα άσπρο ρούχο πάντα θα λερώνεται, ενώ ένα μαύρο ποτέ.

-Το αυτοκίνητό σου θα χαλάσει όταν θα έχεις χαθεί.

-Βρέχει πάντα τη μέρα που θα έχεις ξεχάσει την ομπρέλα σου.

-Αρχίζει να βρέχει όταν φεύγεις από κάπου.

-Στο λεωφορείο θα κάθεται πάντα δίπλα σου κάποιος ενοχλητικός.

-Συναντάς τον έρωτα της ζωής σου όταν δείχνεις χάλια.

-Αν κάτι γίνει μια φορά, μπορεί να γίνει και δεύτερη. Αν όμως γίνει δύο φορές, τότε σίγουρα θα γίνει και τρίτη.


Χαμογελάτε λοιπόν...γιατί χανόμαστε!


~Carina

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Με αφορμή ένα e-mail

Όλοι έχουμε λάβει διάφορα e-mail κατά καιρούς. Μέσα σε αυτά, κάποια στιγμή εμφανίζεται και ένα μήνυμα που θες να το προωθήσεις, όχι για να βρεις τον έρωτα της ζωής σου μέσα στις επόμενες δυο μέρες, αλλά για να δώσεις και σε άλλους τη δυνατότητα να διαβάσουν ό,τι διάβασες εσύ.

Το παρακάτω e-mail (με κάποιες μικρές αλλαγές) αφορά την ευτυχία.


"Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη όταν θα παντρευτούμε, θα αποκτήσουμε ένα μωρό, μετά ένα ακόμα..
Μετά αγχωνόμαστε διότι τα παιδιά μας δεν είναι αρκετά μεγάλα και όλα θα είναι καλύτερα όταν θα μεγαλώσουν..
Στη συνέχεια αγχωνόμαστε γιατί φτάνουν στην εφηβεία και πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους. Θα είμαστε σίγουρα ευτυχείς όταν θα ξεπεράσουν αυτό το στάδιο..

Λέμε στους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι ολοκληρωμένη όταν ο σύντροφός μας θα αποκατασταθεί, όταν θα αποκτήσουμε ένα πιο ωραίο αυτοκίνητο, όταν θα μπορέσουμε να πάμε διακοπές, όταν θα πάρουμε την σύνταξή μας..

Η αλήθεια είναι ότι η καλύτερη στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι ΤΩΡΑ.
Αλλιώς πότε;

Η ζωή μας θα είναι πάντοτε γεμάτη με απογοήτευση. Είναι προτιμότερο να το παραδεχτούμε και να αποφασίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι παρόλα αυτά.

Για πολύ καιρό, μου φαινόταν ότι η ζωή μου θα άρχιζε.
Η πραγματική ζωή.
Αλλά υπήρχαν πάντα εμπόδια, μία δοκιμασία να ξεπεραστεί, μια δουλειά να τελειώσει, χρόνος να δοθεί, ένα χρέος να πληρωθεί. Μετά η ζωή θα ξεκινούσε.

Τελικά κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η ΖΩΗ.

Αυτή η προοπτική με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει μονοπάτι προς την ευτυχία.

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.

Λοιπόν, εκτιμήστε κάθε στιγμή.

Σταματήστε να περιμένετε να τελειώσετε το σχολείο, να ξαναγυρίσετε στο σχολείο, να χάσετε 10 κιλά, να πάρετε 10 κιλά, να ξεκινήσετε να δουλεύετε, να παντρευτείτε, να έρθει η Παρασκευή, να αγοράσετε ένα καινούριο αμάξι, να πληρώσετε την υποθήκη σας, να έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η πρώτη του μήνα, ή τα μέσα του μήνα, να ακουστεί το τραγούδι σας στο ραδιόφωνο, να πεθάνετε, να ξαναγεννηθείτε ... πριν αποφασίσετε να ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.

Είναι λίγος καιρός, στους Ολυμπιακούς του Σιάτλ, 9 αθλητές, όλοι ανάπηροι σωματικά ή πνευματικά, ήταν στην γραμμή εκκίνησης της κούρσας των 100 μέτρων.
Στο σύνθημα της εκκίνησης, η κούρσα ξεκίνησε. Δεν έτρεχαν όλοι αλλά όλοι είχαν την επιθυμία να συμμετέχουν και να κερδίσουν.
Έτρεχαν ανά 2, ένα αγόρι έπεσε στην πίστα, έκανε κάποιες τούμπες και άρχισε να κλαίει.
Οι άλλοι 8 τον άκουσαν να κλαίει.
Επιβράδυναν και κοίταξαν πίσω τους.
Σταμάτησαν και άρχισαν να επιστρέφουν πίσω .... ΌΛΟΙ...
Μία κοπέλα με το σύνδρομο Down καθισμένη δίπλα του, άρχισε να τον χαϊδεύει και να τον ρωτά : ‘Είσαι καλύτερα τώρα;’
Τότε, και οι υπόλοιποι 9 τον πήραν από τους ώμους και ξεκίνησαν όλοι μαζί να περπατάνε προς την γραμμή του τερματισμού.
Ολόκληρο το στάδιο σηκώθηκε και άρχισε να χειροκροτεί. Και τα χειροκροτήματα διήρκησαν πάρα πολύ..

Γιατί βαθιά μέσα μας, όλοι ξέρουμε ότι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή δεν είναι να κερδίσουμε για μας.

Το πιο σημαντικό πράγμα σε αυτή τη ζωή, είναι να βοηθάμε τους άλλους να κερδίσουν.
Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα επιβραδύνουμε ή θα αλλάξουμε την δική μας πορεία.

Θυμηθείτε: Η ζωή είναι τώρα. Η ευτυχία είναι μπροστά μας. Και οι άλλοι δεν είναι εμπόδιο αλλά μέσο για να αποκτήσουμε όσα επιθυμούμε, και για να γίνουμε και οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι. Αν δεν είστε ευτυχισμένοι τώρα, δε θα είστε ποτέ. Το παρόν είναι ένα δώρο. Εκτιμήστε τα καλά που έχετε. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά εκεί για να μας δίνουν ένα κίνητρο να προσπαθούμε κάθε μέρα. Έχουμε ήδη ό,τι χρειαζόμαστε, από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Η ζωή είναι τώρα."



Και μερικές φράσεις περί ευτυχίας:
"There are as many nights as days, and the one is just as long as the other in the year's course. Even a happy life cannot be without a measure of darkness, and the word 'happy' would lose its meaning if it were not balanced by sadness."

"When one door of happiness closes, another opens; but often we look so long at the closed door that we do not see the one which has been opened for us."

"Thousands of candles can be lit from a single candle, and the life of the candle will not be shortened. Happiness never decreases by being shared."


Η ζωή είναι τώρα. Ζήσε!

~Carina

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Life is a mere coincidence

"The man who said "I'd rather be lucky than good" saw deeply into life. People are afraid to face how great a part of life is dependent on luck. It's scary to think so much is out of one's control. There are moments in a match when the ball hits the top of the net, and for a split second, it can either go forward or fall back. With a little luck, it goes forward, and you win. Or maybe it doesn't, and you lose.
(Matchpoint - opening line)



Θεωρίες περί τύχης


Καθώς βλέπω το Matchpoint για δεύτερη φορά, δε μπορώ να μην αναρωτηθώ πόσο μεγάλο ρόλο παίζει τελικά η τύχη στη ζωή μας.

Υπάρχουν άπειρες ρήσεις. "Αν έχεις τύχη, διάβαινε". "Το πεπρωμενο φυγείν αδύνατον". "Η μοίρα, το κισμέτ". "Όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο και κανένας δε μπορεί να τ'αποφύγει." Τα έχεις ακούσει, τα έχεις διαβάσει, ίσως και να τα έχεις ζήσει. Τι είναι όμως αλήθεια τελικά;

Υπάρχουν όντως συμπτώσεις ή μήπως όλα λειτουργούν βάσει ενός μεγάλου σχεδίου που εμείς δε θα μάθουμε ποτέ; Τι μας συμφέρει να πιστεύουμε αλήθεια; Αν όλα είναι θέμα τύχης, και τίποτα δεν είναι προγραμματισμένο, τότε αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να ζούμε την κάθε μέρα, χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Αν είναι να αποκτήσουμε όσα επιθυμούμε, αυτό θα γίνει, επειδή θα είμαστε τυχεροί. Αν όχι, τότε θα είμαστε τα θύματα της τύχης που δε λέει να μας ευνοήσει. Από την άλλη, αν όντως υπάρχει ένα μεγαλύτερο σχέδιο, δεν είναι μοιρολατρικό να το αποδεχόμαστε ξέροντας πως ό,τι και αν κάνουμε, είναι μέρος αυτού του σχεδίου, είτε το θέλουμε είτε όχι;

Ίσως να προτιμάω την τύχη. Μου δίνει την ελευθερία να επηρεάσω εγώ οποιαδήποτε στιγμή το μέλλον μου. Και η αλήθεια είναι πως μου αρέσει να σκέφτομαι όλα τα πιθανά ενδεχόμενα που ξεδιπλώνονται μπροστά μου κάθε μέρα.

Κάποιος όμως μπορεί να πει εδώ πως τα σημαντικά γεγονότα θα συμβούν έτσι κι αλλιώς ανεξάρτητα από το ποιο δρόμο θα διαλέξω να ακολουθήσω. Ίσως να είναι ανόητο να θέλουμε να ελέγχουμε κάθε πτυχή της ζωής μας τη στιγμή που η ίδια η ζωή είναι έρμαιο συμπτώσεων και τυχαιοτήτων.

Μην αγχώνεστε όμως. Υπάρχει και η μέση λύση, όπως συμβαίνει (σχεδόν) πάντα. Δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα. Έτσι, συμβιβάζουμε τα ασυμβίβαστα. Η ζωή λειτουργεί βάσει ενός μεγάλου σχεδίου. Δεν είναι όμως σταθερό και αμετάκλητο. Είναι ένα σχέδιο που αλλάζει ανάλογα με τις επιλογές μας και τις αποφάσεις μας. Η ζωή άλλωστε είναι δική μας. Οφείλουμε να έχουμε έναν έλεγχο πάνω της, όσο μικρός και αν είναι αυτός.

Όλα αυτά είναι καλά. Θα μπορούσα να πω περισσότερα, αλλά επειδή η ταινία παίζει ακόμα, και το τελευταίο μέρος είναι ό,τι αξίζει να δει κανείς, ας το αφήσω εδώ.

Τι πιστεύω όμως εγώ;


"Life is like a box of chocolates. You never know what you're gonna get."

Και με αυτό, κλείνω.

~Carina

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω ή πώς μια φράση με κάνει να σκέφτομαι πολλά

Κάθομαι τώρα μπροστά από τον υπολογιστή και δεν ξέρω τι να γράψω. Έχουμε ήδη γύρω στις 10 δημοσιεύσεις, αλλά πολύ φοβάμαι ότι οι μόνοι αναγνώστες είναι οι ίδιοι οι συντάκτες. Αλλά από την άλλη, είναι δύσκολο να ανοιχτείς και να γράψεις ελεύθερα, γιατί σίγουρα κάποιος θα διαβάσει κάποια στιγμή, και αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι γνωστός σου. Και ενώ δε θα έπρεπε να με ενδιαφέρει, το να δέχεσαι κριτική δεν είναι πάντα και το πιο εύκολο πράγμα. Πραγματική ή εικονική ζωή, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.

Έχω τόσα ερεθίσματα και πολλά να πω, αλλά δε θέλω να γράψω τα γνωστά κλισέ. Γι'αυτό, θα μιλήσω για ό,τι έχω τώρα μπροστά μου.

Αναρωτιέμαι πόσο επηρεάζουν τη ζωή μας τα λάθη που κάνουμε. Πόσο μικρό ή μεγάλο πρέπει να είναι ένα λάθος για να μας οδηγήσει κάπου αλλού από εκεί που σχεδιάζαμε να πάμε; Τι θεωρείται ως λάθος; Μια κακή επιλογή ή μια επιλογή αντίθετα από το κοινώς αποδεκτό; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει ότι δεν κάναμε το σωστό; Μήπως ο χειρότερος κριτής είναι όντως ο εαυτός μας; Κι αν ναι, γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ τους άλλους και κρεμόμαστε από τα χείλη τους, περιμένοντας με αγωνία τα σχόλιά τους; Δε θα έπρεπε να μας νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι. Και τα λάθη είναι για να γίνονται. Μόνο έτσι μπορούμε να μάθουμε, μόνο έτσι σταματάμε να φοβόμαστε την κριτική των άλλων.

Αν υπάρχει κάτι που με τρομάζει περισσότερο από την κριτική, είναι το να μετανιώνω για κάτι που δεν έκανα. Γιατί λάθος δεν είναι μόνο ό,τι κάνεις, αλλά και ό,τι δεν κάνεις απλά επειδή δε θες να ρισκάρεις. Είναι δύσκολο να εκθέτεις τον εαυτό σου, ναι, είναι δύσκολο να ανοίγεσαι. Το να χτίσεις ένα προστατευτικό τείχος γύρω σου είναι συχνά η πιο εύκολη λύση. Το θέμα όμως είναι ότι αφού το χτίσεις, έχεις φυλακίσει τον εαυτό σου τόσο γερά μέσα σε αυτό που χρειάζεσαι πολύ περισσότερο κόπο για να το γκρεμίσεις και να είσαι ελεύθερος ξανά.

Φοβόμαστε τα λάθη, την απόρριψη, οτιδήποτε θα μας δείξει ότι δεν κάνουμε αυτό που πρέπει. Στο τέλος όμως, αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι να είμαστε αληθινοί απέναντι στον εαυτό μας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, αυτό είναι το πιο δύσκολο, αυτό είναι...το πιο τρομακτικό. Είμαι μόνο εγώ εδώ. Λοιπόν;

~Carina

Όσα δε μπορώ να καταλάβω

Γιατί ο καιρός χαλάει πάντα το Σαββατοκύριακο, και συγκεκριμένα, Σάββατο απόγευμα...

Γιατί ο νόμος του Μέρφυ λειτουργεί κάθε, μα κάθε, φορά...

Γιατί πάντα με διακόπτουν...

Γιατί ο καφές δε με κρατάει ξύπνια, αλλά αν δεν πιω, θα έχω πονοκέφαλο...

Γιατί κανείς δε σέβεται το δικαίωμά μου να μην γίνομαι παθητική καπνίστρια...

Γιατί τα πιο ωραία πράγματα σε αυτό τον κόσμο πρέπει ή να παχαίνουν, ή να βλάπτουν, ή να είναι παράνομα (με κάποια επιφύλαξη για το τελευταίο)...

Γιατί πάντα το επεισόδιο που θα χάσω θα είναι το καλύτερο...

Γιατί πάντα ερωτευόμαστε το λάθος άνθρωπο...

Γιατί πάντα αρέσουμε σε όσους δε μας αρέσουν...

Γιατί πάντα συναντάμε το μεγάλο μας έρωτα όταν δείχνουμε χάλια...

Γιατί να είναι ντροπή να παραδεχτεί κάποιος ότι ακούει (και) κλασσική μουσική. Είναι η μόνη μουσική που αγγίζει ακόμα και τις πιο κρυφές πλευρές μου...

Γιατί κάποιοι θέλουν να μεθάνε για να περνάνε καλά...

Γιατί ο υπολογιστής αποφασίζει να κάνει επανεκκίνηση την χειρότερη στιγμή...

Γιατί τελειώνουν οι μονάδες στο κινητό όταν έχεις να πεις τα πιο σημαντικά πράγματα...

Γιατί με παίρνει πάντα ο ύπνος όταν βλέπω ταινία ξαπλωμένη, είτε βλέπω κοινωνικό δράμα, είτε θρίλερ...

Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πότε γίνονται ενοχλητικοί ή φορτικοί...

Γιατί ή θα τρέχω συνέχεια ή δε θα κάνω τίποτα...

Γιατί όταν φτιάχνω κάτι, χαλάει κάτι άλλο...

Γιατί το Norton Antivirus δε λειτουργεί σωστά...

Γιατί δε μπορώ να σκεφτώ άλλες απορίες...

Και γιατί δεν πρόκειται να βρω ποτέ απάντηση στα παραπάνω...

Άλλωστε το νόημα του κόσμου είναι 2.



ΥΓ: Μια τελευταία απορία: Γιατί όσες φορές κι αν δω το video clip με το κουτάκι γάλα θα στεναχωρηθώ....




~Carina

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

The first post

Αυτό είναι το πρώτο post του blog "Τσάμπα καίει η λάμπα".

Το πιο δύσκολο πράγμα όταν αποφασίζεις να ανοίξεις ένα blog, είναι να του βρεις όνομα. Εμείς ψάξαμε πολύ, βρήκαμε πολλά ονόματα, αλλά όλα ήταν πιασμένα ή ακατάλληλα για το blog.
Το mialampa ήταν η λύση της τελευταίας στιγμής.

Αφού βρεις τίτλο, πρέπει να αποφασίσεις τι να γράψεις. Ακούγεται πολύ εύκολο αλλά στην πραγματικότητα είναι αρκετά πιο δύσκολο.

Ελπίζω να μπορέσουμε να διατηρήσουμε αυτό το blog για αρκετό καιρό και να αποκτήσουμε πιστούς αναγνώστες!

Καλή μας αρχή λοιπόν!...

Να πω ένα καλώς ήρθες στην Sunshine η οποία θα συμμετέχει μαζί με εμένα σε αυτό το blog! :)

~Carina