by Carina lookwhosback
Διάβασα πριν λίγο καιρό αυτό το άρθρο, της αγαπημένης μου στήλης στην Athens Voice, η οποία μιλάει στα βάθη της ψυχής και του γυναικείου μου είναι, και άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως ισχύει πως οι άντρες δεν φλερτάρουν πια. Προσπαθώ να θυμηθώ όλες τις νυχτερινές μου εξόδους τους τελευταίους μήνες, για να δω πού θα γείρει η πλάστιγγα, μα δυσκολεύομαι λιγάκι, αφού με έχουν φλερτάρει ουκ ολίγοι (άσχετα που πολλοί δεν πήραν τηλέφωνο ποτέ, αλλά αυτό είναι θέμα άλλης κουβέντας, από αυτές τις δίχως τέλος). Αλλά έχουν υπάρξει και βραδιές, πιο ξερές κι από την Σαχάρα, που όχι φύλλο, ούτε κόκκος σκόνης δεν κινούταν στην ατμόσφαιρα. Που αναρωτιέσαι μήπως είσαι αόρατη, ή έχεις λερωθεί με το κόκκινο κραγιόν σου, και γι'αυτό αποφεύγουν όλοι το βλέμμα σου. Που πέφτει η αυτοπεποίθηση σου πιο χαμηλά κι από τα τάρταρα, καθώς ξαπλώνεις κουρασμένη, λίγο μεθυσμένη, και πολύ απογοητευμένη, για μια ακόμα άκαρπη βραδιά νοτισμένη με φρούδες ελπίδες.
Θυμάμαι το καλοκαίρι, που ήμασταν στη Σκιάθο, και γίναμε μάρτυρες του εξής σκηνικού, χαρακτηριστικού της σύγχρονης γενιάς των αντρών, προς μεγάλη απογοήτευση μας: μια κοπέλα έπιασε την κουβέντα σε έναν τύπο που της άρεσε, και άρχισαν να μιλάνε, και ενώ εκείνη τον κάρφωνε όλο το βράδυ, αυτός είχε κάνει κλίκα με την παρέα του, όπου συζητούσαν όλοι με σκυμμένα τα κεφάλια αν όντως ενδιαφέρεται η κοπέλα, και όταν εκείνη έφευγε, τον χαιρέτησε, δεν της ζήτησε κινητό, αλλά της είπε γεμάτος απογοήτευση "φεύγεις από τώρα;". Και μείναμε εμείς να αναρωτιόμαστε τι άλλο έπρεπε να κάνει αυτή η κοπέλα για να τον προσεγγίσει. Μήπως να του δώσει ένα πλαστικοποιημένο ταμπελάκι με όλα τα στοιχεία της, και για τίτλο τη φράση "Call me_ίσως να σου βγει σε καλό"; Πόσο πιο ξεκάθαρο θα μπορούσε να είναι το ενδιαφέρον της, και εν τέλει, γιατί φοβούνται τόσο πολύ να ρισκάρουν πλέον οι άντρες; Ο άντρας κυνηγός πέθανε, και στην κηδεία του έκλαψαν πολλές wanna-be μανούλες. End of story.
Από την άλλη όμως, έχω γνωρίσει και ανθρώπους, που με το πρώτο μου βλέμμα, βρήκαν έναν έξυπνο τρόπο να με προσεγγίσουν, και με πολύ άνεση, και μπριο, μου μίλησαν όπως ένα ανθρώπινο ον προς ένα άλλο ανθρώπινο ον: είμαι ο τάδε, τι κάνεις; Κια βρεθήκαμε να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, περί κρίσης και ανεργίας, περί χόμπυ και ονείρων, και ανταλλάξαμε εν τέλει αριθμούς, και βγήκαμε και για ένα ποτό. Αυτό μου δίνει μια ελπίδα πως υπάρχουν ακόμα "μάγκες που φλερτάρουν", που δεν τους πάτησαν τα τρένα του μοντερνισμού, πως υπάρχουν έξοδοι όπου κάποιες από τις προσδοκίες μας έρχονται παρέα για να εκπληρωθούν, και πως δεν είναι όλα τόσο τραγικά, και δεν μπαίνουν αναγκαστικά στο ίδιο τσουβάλι. Πως μπορεί μια μέρα να γνωρίσουμε κάποιον αξιόλογο, πως δεν πάει κάτι στραβά με εμάς, πως αυτοί που δεν μας προσεγγίζουν είναι άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς δε θα είχαν κάτι να μας προσφέρουν, πως δεν γίνεται κάθε βραδιά να συνοδεύεται και από ένα κοπλιμέντο, γιατί θα έχανε την αξία του το παιχνίδι. Πως ο άνθρωπος που ψάχνουμε είναι ήδη δίπλα μας, και τελικά εμείς είμαστε οι μάγκες που δεν φλερτάρουν πια, γιατί φοβόμαστε την απόρριψη που πονάει πιο πολύ όταν έχεις επενδύσει κάτι περισσότερο από ένα appletini και μερικά τυχαία βλέμματα.
Το πρόβλημα μας λοιπόν, δεν είστε όλοι εσείς που κοτεύετε να μιλήσετε, αλλά όλες εμείς που περιμένουμε από εσάς να το κάνετε. Αν θέλουμε να ξυπνήσουν τα τρένα, για να μην καταλήξουμε στα τρένα, πρέπει να πιάσουμε τα θέλω μας από τα ηνία, και να προχωρήσουμε στο ηλιοβασίλεμα, σαν το Λούκυ Λουκ που ξεπάστρεψε μια ακόμα γενιά κακοποιών. Είμαι ένας φτωχός και μόνος cowboy...
