Dear City

by Carina lookwhosback

 



 

Η Αθήνα μου αρέσει. Ό,τι και να λένε, ό,τι και να λέω. Μου αρέσει το απρόβλεπτο της, μου αρέσουν τα στενάκια, μου αρέσουν τα μικρά μαγαζάκια, μου αρέσουν όλα όσα ανακαλύπτω.

 

Όπως το παζάρι βιβλίου στην πλατεία Κοτζιά, για ακόμα μια χρονιά, έως τις 24 Νοεμβρίου. Όπου μπαίνω πάντα με τη γλυκειά προσμονή του μικρού παιδιού που ανοίγει τα δώρα του ανήμερα της Πρωτοχρονιάς. Με αυτόν τον ενθουσιασμό που γεννούν τα βιβλία με την νοσταλγική μυρωδιά του χαρτιού καθώς με καλούν να τα εξερευνήσω, όλα, ένα προς ένα. Από όπου βγαίνω πάντα με μια αγκαλιά βιβλία με αποτέλεσμα να πιάνονται τα χέρια μου μέχρι να φτάσω σπίτι. Φέτος είμαι περήφανη για τις αγορές μου: από ένα βιβλίο του Άντλερ και του Μπάροουζ, έως την αγαπημένη μου Ιρλανδή Κάθυ Κέλλυ και το ξενόγλωσσο μυθιστόρημα σε μετάφραση του "in" Κορτώ.

 

Καθώς προχωρούσα στη Σταδίου, κοιτούσα με περίσσια αγάπη τα νέα μου βιβλία και αναλογιζόμουν ποιο να πιάσω πρώτο, ενώ σκεφτόμουν με ικανοποίηση πως money spent on books is money well spent.

 

 

Εκεί που περπατάς λοιπόν στο κέντρο, πετυχαίνεις κατά λάθος το παζάρι του Ιανού, με CD που ξεκινάνε από 1.5-2 €, για τους μουσικόφιλους της κλασσικής, της τζαζ, της rock'n'roll, και των λαϊκών, ρεμπέτικων, και λίγων φρέσκων. Κάνεις μια στάση και εκεί, ίσαμε να πάρεις ένα δώρο, και συνεχίζεις τη βόλτα σου.

 

 

Καθώς περπατάς. δε μπορείς να μη θαυμάσεις ξανά τα όμορφα κτίρια του κέντρου, που η σκοτεινιά τα κάνει να δείχνουν ακόμα πιο εντυπωσιακά, ενώ κάθε λίγο και λιγάκι βγάζεις μια φωτογραφία, γιατί κάτι σου τράβηξε το βλέμμα.

Όπως αυτή η κούκλα της άδειας βιτρίνας που κοιτάζει με μόνιμα στραμμένο το βλέμμα στην κίνηση του δρόμου....

                     ...φυλακισμένη μαζί με όλες τις άλλες κούκλες που έλουζε κάποτε η δόξα...

 

 

Συχνά πρέπει να έχεις τη διάθεση να εξερευνήσεις, και έτσι ανακαλύπτεις από τον τρίτο όροφο του Ρεξ μια ιδιαίτερη θέα που σου προκαλεί ίλιγγο.

 

Γελάς λίγο χαριτωμένα όταν ανακαλύπτεις πως υπάρχουν ακόμα σινεμά που προβάλλουν ταινίες x-rated, και νιώθεις αμήχανα για όλους εκείνους τους κυρίους, άνω των 60, που μπαίνουν μέσα άνετοι και χαλαροί, ενώ η ντροπή βαραίνει τους δικούς σου ώμους που τους χαζεύεις.

 

 

 

 

Μέσα σε όλα αυτά, συνειδητοποιείς πως η Αθήνα είναι ακόμα γεμάτη γωνιές παγωμένες στο χρόνο που σου θυμίζουν εποχές μακρινές και κιτρινιασμένες, σαν τις φωτογραφίες του οικογενιακού άλμπουμ.

 

 

 

 

Και έτσι ανακαλύπτεις ξανά την πόλη σου, και έτσι ανακαλύπτεις ξανά τον εαυτό σου. Στα βιβλία, τις φωτογραφίες, και τις μοναχικές βόλτες. Και αυτό μοιάζει να είναι πιο διασκεδαστικό κι από το καλύτερο πάρτυ του κόσμου, ακόμα κι αν οικοδεσπότης ήταν ο κύριος Γκάτσμπυ.

 

 

                                        “I was within and without.

                                              Simultaneously enchanted and repelled

                                              by the inexhaustible variety of life.”