Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Όταν δε μπορείς να έχεις αυτό που θέλεις





by Carina lookwhosback



Μερικές φορές χρειάζεσαι απλά ένα διάλειμμα. Όταν δεν μπορείς να έχεις αυτό(ν) που θέλεις.



 
 
 
 

 
 
 
 

 
 
 
 

 
 
 
 
Και για το αστείο της υπόθεσης...
 

 
 
 
 
Όλες οι photos από το My Modern Met
 

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Dear City

by Carina lookwhosback
 

 
Η Αθήνα μου αρέσει. Ό,τι και να λένε, ό,τι και να λέω. Μου αρέσει το απρόβλεπτο της, μου αρέσουν τα στενάκια, μου αρέσουν τα μικρά μαγαζάκια, μου αρέσουν όλα όσα ανακαλύπτω.
 
Όπως το παζάρι βιβλίου στην πλατεία Κοτζιά, για ακόμα μια χρονιά, έως τις 24 Νοεμβρίου. Όπου μπαίνω πάντα με τη γλυκειά προσμονή του μικρού παιδιού που ανοίγει τα δώρα του ανήμερα της Πρωτοχρονιάς. Με αυτόν τον ενθουσιασμό που γεννούν τα βιβλία με την νοσταλγική μυρωδιά του χαρτιού καθώς με καλούν να τα εξερευνήσω, όλα, ένα προς ένα. Από όπου βγαίνω πάντα με μια αγκαλιά βιβλία με αποτέλεσμα να πιάνονται τα χέρια μου μέχρι να φτάσω σπίτι. Φέτος είμαι περήφανη για τις αγορές μου: από ένα βιβλίο του Άντλερ και του Μπάροουζ, έως την αγαπημένη μου Ιρλανδή Κάθυ Κέλλυ και το ξενόγλωσσο μυθιστόρημα σε μετάφραση του "in" Κορτώ.
 
Καθώς προχωρούσα στη Σταδίου, κοιτούσα με περίσσια αγάπη τα νέα μου βιβλία και αναλογιζόμουν ποιο να πιάσω πρώτο, ενώ σκεφτόμουν με ικανοποίηση πως money spent on books is money well spent.
 
 
Εκεί που περπατάς λοιπόν στο κέντρο, πετυχαίνεις κατά λάθος το παζάρι του Ιανού, με CD που ξεκινάνε από 1.5-2 €, για τους μουσικόφιλους της κλασσικής, της τζαζ, της rock'n'roll, και των λαϊκών, ρεμπέτικων, και λίγων φρέσκων. Κάνεις μια στάση και εκεί, ίσαμε να πάρεις ένα δώρο, και συνεχίζεις τη βόλτα σου.
 
 
Καθώς περπατάς. δε μπορείς να μη θαυμάσεις ξανά τα όμορφα κτίρια του κέντρου, που η σκοτεινιά τα κάνει να δείχνουν ακόμα πιο εντυπωσιακά, ενώ κάθε λίγο και λιγάκι βγάζεις μια φωτογραφία, γιατί κάτι σου τράβηξε το βλέμμα.



Όπως αυτή η κούκλα της άδειας βιτρίνας που κοιτάζει με μόνιμα στραμμένο το βλέμμα στην κίνηση του δρόμου....





                     ...φυλακισμένη μαζί με όλες τις άλλες κούκλες που έλουζε κάποτε η δόξα...





 
 
Συχνά πρέπει να έχεις τη διάθεση να εξερευνήσεις, και έτσι ανακαλύπτεις από τον τρίτο όροφο του Ρεξ μια ιδιαίτερη θέα που σου προκαλεί ίλιγγο.






 
Γελάς λίγο χαριτωμένα όταν ανακαλύπτεις πως υπάρχουν ακόμα σινεμά που προβάλλουν ταινίες x-rated, και νιώθεις αμήχανα για όλους εκείνους τους κυρίους, άνω των 60, που μπαίνουν μέσα άνετοι και χαλαροί, ενώ η ντροπή βαραίνει τους δικούς σου ώμους που τους χαζεύεις.
 
 


 
 
Μέσα σε όλα αυτά, συνειδητοποιείς πως η Αθήνα είναι ακόμα γεμάτη γωνιές παγωμένες στο χρόνο που σου θυμίζουν εποχές μακρινές και κιτρινιασμένες, σαν τις φωτογραφίες του οικογενιακού άλμπουμ.


 
 
 
 
Και έτσι ανακαλύπτεις ξανά την πόλη σου, και έτσι ανακαλύπτεις ξανά τον εαυτό σου. Στα βιβλία, τις φωτογραφίες, και τις μοναχικές βόλτες. Και αυτό μοιάζει να είναι πιο διασκεδαστικό κι από το καλύτερο πάρτυ του κόσμου, ακόμα κι αν οικοδεσπότης ήταν ο κύριος Γκάτσμπυ.
 
 
                                        “I was within and without.
                                              Simultaneously enchanted and repelled
                                              by the inexhaustible variety of life.”  
 


Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Σι Γιου Σουν

by Carina lookwhosback
 

 
Είσαι η πιο αναπάντεχη γνωριμία της χρονιάς. Είσαι η πιο ειλικρινής συζήτηση που έχω κάνει ποτέ. Είσαι ο μόνος άνθρωπος που με κατάλαβε, και τον κατάλαβα σε ανταπόδοση, που με φλέρταρε όπως ήθελα, που μου έκανε τα πιο όμορφα κοπλιμέντα που μπορεί να ακούσει γυναίκα, που μου είπε ότι του αρέσω πολύ, και όμως, ακριβώς όπως και εγώ, παραδέχτηκε με κάθε ειλικρίνεια, χωρίς φόβο και αιδώ, ότι δεν αισθάνεται τίποτα. Ακριβώς όπως και εγώ.
Γνωριστήκαμε ένα Σάββατο. Περάσαμε μια Τρίτη να μιλάμε στο ιντερνετ 6 ώρες, και να φλερτάρουμε συγκαλυμμένα, νόμιζα άλλωστε ότι είχες "κορίτσι". Βγήκαμε μια Παρασκευή, 6 μόλις μέρες μετά τη γνωριμία μας. Συμφωνήσαμε σε τόσα πολλά, όχι μόνο στα φιλοσοφικά, περί ζωής και έρωτα, αλλά και στα σημαντικά, όπως ότι το τέλος του Lion King ήταν η μεγαλύτερη συναισθηματική ήττα που έχουμε βιώσει ποτέ. Κάποια στιγμή με φίλησες, και από τότε, δε σταματήσαμε να φιλιόμαστε. Σου είπα ότι μου άρεσε πολύ, και μου είπες και μένα. Σε άφησα ελεύθερο να μου μιλήσεις όταν θα ήθελες εσύ ξανά. Με έπαιρνες τα βράδια, που λίγο μου κακοφάνηκε στην αρχή, αλλά ύστερα το συνήθισα. Σου είπα ότι ελεύθερο χρόνο θα είχα ξανά την Τρίτη, και με πήρες για ποτό. Ήθελες να με πας στο στέκι σου, και ένιωσα πεταλούδες, γιατί δεν στο λένε αυτό πολλά αγόρια μετά από λίγες μέρες γνωριμίας.
Στο τελευταίο μας ραντεβού με πήγες εκεί που περνάς τα καλοκαίρια σου. Ερωτεύτηκα ξανά τα αστέρια και ένιωσα την ανάγκη να κάνω ένα ταξίδι, για να βρω τον εαυτό μου. Στον γυρισμό μιλήσαμε και συμφωνήσαμε σε όλα. Με χάιδευες με τρυφερότητα, και ήταν τόσο αντιφατικό που δεν νιώθαμε τίποτα. Σαν να είχαμε κλειδώσει τις καρδιές μας, για να μην μπει κανένα απολύτως συναίσθημα. Σε αποχαιρέτησα με ένα χαμόγελο και σε παρακολουθούσα που έφευγες μέσα στην ψυχρή νύχτα.
Έχουμε να μιλήσουμε από πότε, και η αλήθεια είναι πως μου λείπεις. Ακόμα δεν νιώθω κάτι, και είμαι σίγουρη ότι και εσύ το ίδιο, αλλά η παρουσία σου άλλαξε για λίγο τα χρώματα της παλέτας μου, και έτσι συνειδητοποίησα πως ήσουν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν.
Σι γιου σουν (?) λοιπόν, ψαράκι...

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Συγνώμη κύριε, ποιος είστε;

by Carina lookwhosback
 
 
 
Η διάθεση της πρώτης εβδομάδας του Νοεμβρίου μπορεί να συνοψιστεί σε ένα μόνο στίχο:
 
 
"Κοίτα με καλά, δε μ'αναγνωρίζω πια..."
 
 
 
 
 
Ας κοιταχτούμε καλά, και εγώ, και εσείς, σε αυτόν τον καθρέφτη που στέκει απέναντι μας, και ας αναρωτηθούμε για λίγο πού πηγαίνουμε, και με ποιους σκοπούς, με ποιους ανθρώπους, και με τι μυαλό. Πολύ φοβάμαι πως βλέπουν όλοι την καταστροφική μας πορεία, εκτός από εμάς τους ίδιους. Άνοιξε τα μάτια σου, και ΔΕΣ. Πριν να έχεις αδειάσει. Πριν να έχουν αδειάσει. Πριν να χαραμίσεις όλα σου τα βλέμματα εκεί που πηγαίνουν χαμένα. Τώρα. ΤΩΡΑ.
 
 
 
 
Be your own, before there is nothing in you to own
 
 

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Το τώρα δίχως ύστερα

by Carina lookwhosback
 
 
Ο κόσμος είναι μικρός. Το συνειδητοποιείς κάθε μέρα. Και έτσι όπως είναι μικρός, οι στιγμιαίες επιλογές και αποφάσεις σου έρχονται να σε στοιχειώσουν σαν το χειρότερο φάντασμα στην ιστορία του κόσμου, για το οποίο καμία ταινία δεν έχει φτιαχτεί, και το οποίο κανένας δεν τολμά να αναφέρει, σαν μια κατάρα που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Όσο τα σκέφτομαι αυτά, λέω πως πρέπει να προσέχω τι κάνω, και με ποιον το κάνω, αλλά είναι φορές που σε παρασύρουν οι στιγμές και το τώρα είναι τόσο ζωντανό που κάνει το αύριο να μοιάζει σαν μια μακρινή υπόσχεση. Σαν να θεωρείς πως αυτό το τώρα θα κλειστεί σε ένα κουκούλι από όπου δε θα ξεφύγει κανένα ίχνος παράπλευρης απώλειας, ότι το τώρα θα μείνει στο τώρα και δε θα απλωθεί και στο ύστερα. Στιγμιαία υπεροψία. Χαλάλι. Αν μη τι άλλο, το απολαύσαμε.
 
 
 

Θα σπάω τα λόγια μου
στο πρόσωπο σου
 
 
PS: Καλό Μήνα! Ας είναι Γλυκός ο Νοέμβρης...