By Carina
Είδα ένα κοριτσάκι στο δρόμο. Σχεδόν νεογέννητο. Μια σταλίτσα άνθρωπος. Ανθρωπάκι, με πυκνά μαύρα μαλλιά κι ανοιχτόχρωμα μάτια. Την κοίταζα και χαμογελούσα. Πώς γίνεται να μην χαμογελάσει κανείς όταν αντικρίζει μια τέτοια φατσούλα, που ατενίζει με τα μικρά της μάτια τον κόσμο όλο?
Σκεφτόμουν ότι αυτό το κοριτσάκι κάποια στιγμή θα μεγαλώσει. Δεν θα την δω ποτέ ξανά εγώ, και δε μάθω ποτέ τι (απ)έγινε στη ζωή της. Μπορεί να γίνει ξανθιά με κατάμαυρα μάτια. Μπορεί να είναι καλή μαθήτρια, ή ίσως ατίθαση. Μπορεί να είναι ήρεμη ή να γκρινιάζει και να επαναστατεί συνεχώς. Μπορεί να μείνει μοναχοπαίδι. Μπορεί να ζήσει τους γονείς της μέχρι τα εκατό τους, ή μπορεί να φύγει εκείνη πιο γρήγορα από αυτούς. Μπορεί να γίνει διάσημη, άσημη, πετυχημένη, αποτυχημένη, με γάμο, ή διαζύγια, με παιδιά ή χωρίς, ζωόφιλη, αλλεργική, businesswoman, να φοβάται την οδήγηση, να εμφανίσει αλλεργία στις ντομάτες, να αρρωστήσει σοβαρά, να μην έχει ποτέ έλλειψη βιταμινών, να παχύνει, να είναι αδύνατη, να εκπληρώσει τα όνειρα της, να μάθει να ζει σε έναν κόσμο κατεστραμμένο, να να να...
Αυτό το μικρό πλασματάκι, και εδώ βρίσκεται το πιο τρομερό, ή μάλλον τρομακτικό (κυρίως τρομακτικό) συμπέρασμα: αυτό το λιλιπούτειο έχει όλη του τη ζωή μπροστά. Υπάρχουν τόσες πολλές πιθανότητες, τόσες εκβάσεις, τόσες στροφές κι ευθείες που μπορεί να ακολουθήσει η ζωή της που σχεδόν μου κόβει την ανάσα. Δεν είναι όμως έτσι μονάχα για εκείνη. Και για εσένα που είσαι 50 και θεωρείς ότι η ζωή σου έχει πάρει την πορεία της, τα πράγματα είναι ρευστά, κατά τον Ηράκλειτο. Μπορεί να ξυπνήσεις αύριο και να χωρίσεις, να αλλάξεις δουλειά, κομμωτήριο, αέρα. Και για εμένα που είμαι λίγο πάνω από τα 20, η ζωή έχει τόσες πιθανότητες όσο και η δική σου.
Έβλεπα σήμερα ένα (άλλο) παιδάκι που έκανε ποδήλατο χωρίς βοηθητικές, και σκέφτηκα το εξής: Η ζωή είναι σαν την πρώτη φορά που κάνεις ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες: δεν μετράει μόνο η ισορροπία για να μην χτυπήσεις, αλλά και η πορεία που θα ακολουθήσεις. Γιατί αν έχεις το βλέμμα στο τιμόνι, θα χάσεις αυτά που σε προσπερνάνε κι αυτά που έρχονται κατά πάνω σου. Αν κοιτάς όμως μπροστά, κι απορροφάς όσα σου δίνει ο κόσμος, θα βρεις και την ισορροπία σου και την πορεία που σου ταιριάζει.
Η ζωή είναι σαν την πρώτη φορά που κάνεις ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες.
Πάντα τρομαχτική, μα και συνάμα τόσο ευχάριστη.
