Στερνή μου άδεια, να σ'είχα πιότερο

By Carina

Ωραίο πράγμα η άδεια. Κι ο ύπνος, το φαγητό, η ξεκούραση, η χαλάρωση, μακριά από τα τηλέφωνα, το άγχος, την πίεση, τα νεύρα. 

Αλλά ακόμα πιο ωραίο είναι να σηκώνεσαι το πρωί για να πας μια βόλτα στα μαγαζιά, να μην βρίσκεις καθόλου κόσμο, να σου βγαίνουν τα ψιλά, να βγάζεις κάρτα ΜΜΜ για τον Μάιο 5 μέρες νωρίτερα (in your face, ουρές!), και κυρίως, να καταλήγεις στα Jumbo και να φεύγεις από εκεί με δέκα πράγματα περισσότερα από αυτά που υπολόγιζες να πάρεις. 

Να, όπως αυτή η ατζέντα δώρο για μια συν-Παριζιάνα, ή το μικρό λεοπάρ σημειωματάριο που ανυπομονώ να βγάζω από την τσάντα μου για να δείχνω ότι ναι, δεν ντρέπομαι να κουβαλάω κάτι τόσο κιτς. Ή αυτή η λευκή κόλλα που χρησιμοποιούσαν στο Art Attack και ζηλεύαμε όλα τα παιδάκια, ή εκείνες οι μίνι τέμπερες που χρησιμοποιώ για να βάφω chopsticks (ναι, εγώ κινέζικο τρώω με πιρούνι γιατί κρατάω τα chopsticks για να τα βάψω και να τα φορέσω στα μαλλιά μου). Το ωραίο ρεσώ που σκέφτομαι να κάνω δώρο στη μαμά μου (πλησιάζει και η γιορτή της μητέρας βλέπεις...), και τέλος, η μίνι τράπουλα που βρήκα στο ταμείο. Η οποία, by the way, αποδείχτηκε πολύ χρήσιμη, αφού με αυτή έντυσα ένα τετράδιο (φώτο πριν και μετά σύντομα στις οθόνες σας), ενώ αποδείχτηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για να φτιάξω και ένα κολιέ (φώτο soon-to-come). Ποιος είπε ότι οι παρορμητικές αγορές (impulse buying) είναι αποτυχημένες?

Το ζουμί τελοσπάνων, όλης της υπόθεσης, είναι ότι η δουλειά με τσιτώνει και ενώ έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο στη διάθεση μου, τον χάνω μέσα σε όλο αυτό το τσίτωμα και δεν κάνω τίποτα από όσα θέλω να κάνω, όπως ας πούμε, να πάω χαλαρά για χαζο-ψώνια (που πάντα με κάνουν να νιώθω λιγάκι ευδιάθετη), ή να κάτσω στην πλατεία της γειτονιάς για παγωτό, χωρίς να σκέφτομαι "Σε 36 ώρες δουλειά...σε 24 ώρες δουλειά...σε 10 ώρες δουλειά...", σαν να κάνω αντίστροφη μέτρηση για την τελευταία πτήση του Challenger ένα πράγμα, σε slow motion. Γιατρέ μου, είμαι σοβαρά?

Ψάχνω μια λύση λοιπόν, για να είναι κάθε ΣΚ μου σαν mini διακοπές. Όποιος τη βρει, θα του κάνω δώρο μια βόλτα στα Jumbo. Ίσως πάλι, να χρειάζομαι διακοπές μεγάλης διάρκειας, σαν το spring break που κάνουν οι Αμερικάνοι. Ή αλλιώς, περιμένω ενδόμυχα το καλοκαίρι για να "λιώνω στο εξοχικό", δηλαδή στην παραλία, τα απογεύματα μετά τη δουλειά, παρέα με ένα βιβλίο, έτσι ώστε να είναι η κάθε μέρα σαν μικρές, πολύ πολύ μικρές, διακοπές. Διακοπούλες. Διακοπίτσες. Χμ. Ναι. Αυτά.

ΠιΕς: Πειράζει που θυμάμαι τις σούπες που έφαγα στην Ελβετία και μου τρέχουν τα σάλια, ενώ με αφήνουν αδιάφορη τα γλυκά?

ΠιΕς Δύο: Ένα μωρό ήξερε να διαβάσει και να προφέρει τη λέξη Jumbo που είδε γραμμένη πάνω σε μια σακούλα. Ουάου.

ΠιΕς Τρία: Επόμενη αργία: 13 Ιουνίου. 47 ημέρες, 5 ώρες, 15 λεπτά, και μερικά δευτερόλεπτα μακριά...

Το μυστικό πίσω από το γλυκό γάλα

By Carina

Σήμερα κατάλαβα γιατί δεν πρέπει να μένω μόνη μου σπίτι. Οι γονείς μου έφυγαν για τας εξοχάς, και ο αδερφός μου βγήκε μόλις για 3 ώρες. Και ενώ εγώ έχω να αντικρίσω το δωμάτιο μου απόγευμα για σχεδόν...πολλές...ημέρες (βάλε 5!), και να ανοίξω τον υπολογιστή από χτες το πρωί *επιφώνημα έκπληξης*, με έπιασε αυτή η απροσδιόριστη βαρεμάρα που καταλήγει συνήθως...στην κουζίνα.

Μιλάμε βέβαια για αυτού του είδους την λαιμαργία που είναι κάτι ανάμεσα στο "κάθομαι να φάω κανονικό φαγητό" και στο "τσιμπολογάω για να εξασκήσω τη μασέλα μου". Ξεκίνησα την επιδρομή μου από τα κριτσίνια, με τη συνοδεία μιας φέτας τυριού για τοστ. Λίγο το αλάτι, δίψασα, και καθώς άνοιξα το ψυγείο, έπεσε το μάτι μου σε αυτά τα αμύγδαλα που περιφρονούσα τόσο καιρό. Πήρα τέσσερα, θαύμασα για ακόμα μια φορά το εξαιρετικό κάλλος του εσωτερικού του ψυγείου μου, και κατευθύνθηκα στο διπλανό ντουλαπάκι για τη γλυκιά αμαρτία που ακολουθεί κάθε αλμυρό γεύμα. Μμμ...γλυκό κερασιού, σαν αυτό που μας έβαζαν στο παγωτό όταν ήμασταν μικρά. Γρήγορα και αθόρυβα άρπαξα ένα κερασάκι, και μεταφέρθηκα στον απέναντι πάγκο, όπου το βλέμμα μου έπεσε πάνω στις μερίδες γαλατάκια Νουνού που βάζουμε στον καφέ. Κοίτα να δεις που ποτέ δεν μπορώ να τους αντισταθώ, και σαν παρανοϊκή πίνω γάλα εβαπορέ από τις μικροσκοπικές συσκευασίες. Κανένας δεν καταλαβαίνει γιατί έχω τέτοια ψύχωση (ούτε εγώ η ίδια) αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να με κάνει να σταματήσω! Φυσικά, μετά το γάλα ακολουθεί πάντα μπισκότο, και συγκεκριμένα Petite Beure, ενώ λίγο παραδίπλα είχε αράξει λίγο τσουρέκι, το οποίο είπα να τιμήσω, μέρες που είναι. Και έτσι βρέθηκα πάνω από τον νεροχύτη (ε μην ρίξω παντού ψίχουλα και σκουπίζω μετά!) να συλλογίζομαι τι άλλο θα "τσιμπήσω". Τελικά κατέληξα σε φρέσκο γάλα...με ένα μικρό twist.

Έβαλα μια κουταλιά από το σιρόπι του γλυκού κερασιού, κι όταν το δοκίμασα, σκέφτηκα ότι ανακάλυψα επιτέλους το μυστικό πίσω από το γλυκό γάλα που μπορεί να κάνει και το πιο αμετανόητο νιάνιαρο να λυγίσει. Ώσπου έβγαλα το κουτάλι και ανακάλυψα ότι όλο το σιρόπι είχε μείνει πάνω του, κι εγώ στεκόμουν σαν ανόητη πάνω από τον νεροχύτη με ένα σφηνοπότηρο απλού φρέσκου γάλακτος.

Έτσι το γύρισα στο νερό...γιατί τα άλλα..."με χαλάνε".

ΠιΕς: Μακριά από την κουζίνα, όσο κι αν βαριέστε!

ΠιΕς Δύο: Καλή Ανάσταση, καλή ξεκούραση, και...βαθιές αναπνοές! 

ΠιΕς Τρία: Σαν να ψιλοπείνασα. Τι να φάω?

Τουίτ Tweet Τουίτ

By Carina

Αγαπάμε την ΑΝΟΙΞΗ:

-Γιατί τα παγκάκια και οι πλατείες γίνονται ξανά τα αγαπημένα μας στέκια, όπου μπορούμε να περάσουμε ώρες με έναν χυμό, παγωτό, ή μπύρα στο χέρι. No more πορτιέρηδες, κάπνα, και πηγμένες καφετέριες.

-Γιατί φοράμε πλέον χρώματα, χρώματα, χρώματα!

-Γιατί τα μπαλκόνια γίνονται ο νέος χώρος όπου εκτυλίσσονται όλα τα οικογενειακά δράματα, κάνοντας πιο ευχάριστη τη διαδρομή Τέρμα λεωφορείου-Σπίτι, με ενδιάμεσο σταθμό μια τεράστια ανηφόρα.

-Γιατί κλείνει σταδιακά το στομάχι, κι έτσι το ρίχνουμε στις σαλάτες, φρουτοσαλάτες, και παγωτοσαλάτες. Και στα κρύα ποτά με πολύ πάγο, σαν την καϊπιρίνια με Malibu!

-Γιατί ανοίγουν οι ταράτσες και τα μπαλκόνια, και μπορούμε να απολαύσουμε το ούζο, τον μεζέ, τη βάφλα μας κάτω από τον καθαρό νυχτερινό ουρανό.

-Γιατί δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για το χρώμα των μαλλιών μας, αφού αποκτούν φυσικές ανταύγειες από τα πρώτα (τολμηρά!) θαλασσινά μπάνια, ή αλλιώς, λάμπουν υπέροχα στον απογευματινό ήλιο που δύει.

-Γιατί φεύγουμε από τη δουλειά κι έχουμε άλλες 4 ώρες ήλιου, κι έτσι τίποτα δεν μας κρατάει στο σπίτι, τουλάχιστον μέχρι να νυχτώσει και να αρχίσουμε τα χασμουρητά.

-Γιατί μπορούμε να κυκλοφορούμε ντυμένοι όπως θέλουμε, με ένα απλό τζιν και t-shirt, αφού όλοι βγαίνουν έξω χύμα στο κύμα κι οι πλεξούδες της Ραπουνζέλ.

-Γιατί μπορείς να πάρεις αγκαλιά το λάπτοπ και να αράξεις στο μπαλκόνι που σνόμπαρες όλο το χειμώνα, και να γράψεις την πιο ευφάνταστη ανάρτηση έβερ.

-Γιατί είναι η εποχή όπου κρυώνεις τόσο ώστε να κουβαλάς μαζί σου ένα ελαφρύ ζακετάκι και ζεσταίνεσαι αρκετά για να κυκλοφορείς με κοντομάνικο. Πρόκειται για την μαθηματικά τέλεια ισορροπία της ιδανικής θερμοκρασίας.

-Γιατί ανοίγουν σιγά-σιγά οι θερινοί κινηματογράφοι. Yay!

-Γιατί κάνεις ήδη όνειρα για τα μέρη που θα επισκεφτείς το καλοκαίρι που έρχεται και το χρώμα που θα αποκτήσεις επιτέλους!

-Γιατί μπορείς να δείχνεις σιγά-σιγά τους μύες που έχτισες με τόσο κόπο ολόκληρο το χειμώνα, όταν έλιωνες πάνω από τον διάδρομο, κι έφευγες πιασμένος από τις πιλάτες.

-Γιατί όλα ανθίζουν, κι έτσι αποκτούν χρώμα οι μουντοί αθηναϊκοί δρόμοι.

-Γιατί όλοι είναι λίγο πιο χαρούμενοι την άνοιξη.

-*Προσωπικός λόγος* Γιατί είμαι παιδί της άνοιξης.

-Γιατί την άνοιξη γεννιούνται πολλά μωρά / μένουν έγκυες πολλές γυναίκες --> ίσως κάποιο από αυτά τα ανοιξιάτικα μπουμπούκια να είναι ο σωτήρας που όλοι ψάχνουμε.

-Γιατί φεύγει η μελαγχολία, κάτι το οποίο οφείλεται στην μεγαλύτερη πρόσληψη βιταμίνης D, η οποία σύμφωνα με τους επιστήμονες, μας κάνει πιο ευτυχισμένους. 

-Γιατί ξεστρώνουμε τα χαλιά, βγάζουμε το πάπλωμα, αλλάζουμε την ώρα, κατεβάζουμε τις μπότες κι ανεβάζουμε τις πλατφόρμες-εσπαντρίγιες, ακούμε χαρούμενη μουσική, κι αλλάζουμε το screensaver του υπολογιστή και του κινητού σε ένα τοπίο που μας κάνει να ταξιδεύουμε.

-Γιατί είναι η καλύτερη εποχή να ερωτευτείς...ή να ερωτευτείς ξανά!

-Γιατί γράφεις εδώ και είκοσι λεπτά κι ο ήλιος δεν έχει δύσει ακόμα. Αλλά βλέπεις την αντανάκλαση του στο τζάμι του γείτονα. Ποιητικό!

-Γιατί έχεις όρεξη να κάνεις, να κάνεις, να κάνεις, και νιώθεις τη χαμένη σου ενέργεια, και την αγνοούμενη δημιουργικότητα σου να επιστρέφει!

Μια βαθιά υπόκλιση στο θαύμα της άνοιξης, λοιπόν!

ΠιΕς: Κι ας ξεκίνησαν οι αλλεργίες. Γείτσες!

8000 miles

By Carina

...and maybe more?

Ο τελευταίος μήνας ήταν αρκετά ευνοϊκός για εμένα και την ταξιδιάρικη φύση μου, αφού ο δρόμος (και το αεροπλάνο) με οδήγησαν στην Πόλη του Φωτός και στην Ουδέτερη Χώρα. Μετά από 15 μέρες μακριά από την Αθήνα, τα βλέπω όλα πιο μουντά κι αδιάφορα, όσο επιμένει αυτός ο χειμώνας πάνω από τα κεφάλια μας. Έχω αγοράσει τόσα όμορφα χρωματιστά ρούχα, μα αν δεν ανοίξει ο καιρός, κλεισμένα θα μένουν στην ντουλάπα..

"Αν είναι να'ρθει, θε να'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει"

Μου αρέσουν τελικά τα μανιτάρια. Το τυρί και τα λουκάνικα. Η μπύρα και η σοκολάτα. Ο αυθεντικός cappuccino. Τα κρουασάν με σοκολάτα. Τα μάφιν- τα σοκολατένια και αυτά με φραγκοστάφυλο. Ο χυμός μήλου και οι σως. Να μένω δίπλα σε ποτάμι. Να κυλιέμαι στο γρασίδι τις ηλιόλουστες μέρες. Να τρώω πίτσα με θέα τον απέραντο ουρανό όπου τα αεροπλάνα κάνουν σχέδια με τον καπνό τους. Οι ίσιοι δρόμοι και τα γραφικά τραμ. Τα γαλλικά. Οι μπαγκέτες. Το προστατευόμενο ύψος του Άιφελ. Ο Βαν Γκογκ. Τα σουβενίρ. Η γειτονιές των καλλιτεχνών. Τα ταξίδια. Και άλλα.

Άνοιξα τους ασκούς του Αιόλου, μιας και ήδη σκέφτομαι το επόμενο ταξίδι μου. Θέλω να δω τόσα, μα τόσα! Ονειροπολώ άλλωστε ακόμα, μην ασχολείστε μαζί μου. Το μυαλό μου έμεινε κάποια χιλιάδες μίλια πίσω...

ΠιΕς: Καλό μήνα!