By Carina
"...χρησίμους ημας αυτούς καταστήσομεν, προς άπαντας τους δεομένους της ημετέρας αρωγής και εν πάση ανθρώπων κοινωνία...."
...να προσπαθήσω να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου παρά τις δυσκολίες, με σεβασμό.
Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό...
Η ορκωμοσία είναι δύσκολη υπόθεση. Είναι το τελευταίο σημείο επαφής με τη σχολή σου. (Δηλαδή τώρα πρέπει να σβήσω το λινκ του site της σχολής από τα bookmarks??) Δεν σε ενδιαφέρει πλέον αν γίνονται καταλήψεις (καιρός ήταν!), ημιαργίες και σχολικές γιορτές τέλος (φτου! Κι ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί δεν γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο όλοι μας. Στην τελική, όλους δεν τους αφορούσε η πτώση της δικτατορίας?). Είσαι πλέον πτυχιούχος. Τρομάρα σου! Μπαίνει λοιπόν ένα τέλος...μια τελεία. Τέλος μιας εποχής. Τέλος των φοιτητικών χρόνων. Καλή σταδιοδρομία, καλά μυαλά, και του χρόνου.
Πώς είναι να ορκίζεσαι? Αγχωτικά! Ειδικά όταν σου ανακοινώνει περιχαρής ο πιο μισητός της γραμματείας ότι αν δεν εμφανιστεί ο πρώτος σε βαθμολογία, θα διαβάσεις εσύ τον όρκο, ως δεύτερη. Σοκ. Μικρό σοκ.
Είναι άγχος γιατί δε θες να πιάσεις τη μαμά σου να κλαίει από συγκίνηση. Το ίδιο βιολί από το πρώτο σου ποίημα (είμαι μικρό, μικρούτσικο, μα έχω φωνή μεγάλη)...Άγχος γιατί περιμένεις να φωνάξουν το όνομα σου και νιώθεις κάπως σαν τα γενέθλια σου. Που μαζεύονται όλοι γύρω από την τούρτα και σου τραγουδάνε, κι εσύ προσπαθείς να δείχνεις χαρούμενος, αλλά κατά βάθος νιώθεις μια μικρή αμηχανία. Και στο τέλος ξεχνάς να κάνεις ευχή, και πρέπει να περιμένεις άλλες 364 ημέρες, ή μέχρι τα Χριστούγεννα. Κάθεσαι λοιπόν και περιμένεις (κατάρα στα επίθετα από Μ και μετά!).
Περιμένεις...περιμένεις...περιμένεις...Όταν φτάνει το επίθετο σου, αναρωτιέσαι αν άκουσες καλά και το ίδιο σκέφτεται κι η εξέδρα σου, με αποτέλεσμα να σε επευφημήσει ετεροχρονισμένα. Μετά πετάς το καπελάκι σου, βγάζεις φωτογραφίες, γελάς, φταρνίζεσαι από τα λουλούδια (σοκολάτες την επόμενη φορά να γλυκάνουμε τον πόνο μας που είμαστε πλέον άνεργοι πτυχιούχοι επικοινωνιολόγοι), παραδίδεις την μπλε υπερμεγέθη τήβεννο (είμαι ο Χάρι Πόττερ!!), και κάθεσαι κάπου απόμερα για καφέ.
Όταν γυρίσεις σπίτι, σε περιμένουν δώρα, ευχές, tags σε φωτογραφίες στο facebook (προσοχή στον νέο ιό!)...και την επόμενη μέρα...back to reality.
Πας στη δουλειά κι όλα είναι όπως πριν. Μόνο που δεν είσαι πια φοιτητής. Και δεν είναι καν σαν τα γενέθλια σου που μπορείς να περιμένεις 364 μέρες για να τα ξαναζήσεις. Έχει τελειώσει μια εποχή, μια εποχή πολύ όμορφη, που ξυπνάς ό,τι ώρα θες, γκρινιάζεις για την πρωινή στατιστική, αγχώνεσαι για εκείνο το δύσκολο μάθημα στην εξεταστική, λιώνεις στα έδρανα, όχι από τις πολλές ώρες μαθημάτων, αλλά επειδή ξεχνιέσαι παίζοντας Scrabble στο iphone της "Ιρλανδέζας" φίλης σου...Κουτσομπολεύεις τους αντιπαθητικούς (κάτι που δεν το κάνεις κι εύκολα στο χώρο εργασίας σου), τρως άκυρα φαγητά σε άκυρες ώρες, γυρνάς όλα τα μουσεία γιατί έχεις δωρεάν είσοδο και ελεύθερο χρόνο...Αλλά πάνω από όλα παίρνεις μια πρώτη γλυκιά γεύση της ενήλικης ζωής, χωρίς τα αρνητικά της. Αρχίζεις να μαθαίνεις τον εαυτό σου, να ψάχνεσαι, και να εξερευνάς όλες τις πτυχές της σχετικότητας του χρόνου κατά τον Αϊνστάιν. Είναι μια πολύ όμορφη εποχή. Και είσαι τυχερός αν την έχεις περάσει με άτομα που αξίζουν, σε μια σχολή που αγαπάς, με δραστηριότητες που ξεδιπλώνουν τον χαρακτήρα σου, και καταλαβαίνεις ότι η ορκωμοσία δεν είναι ένα τέλος, αλλά απλά ένα πέρασμα στο επόμενο στάδιο, που κρύβει ακόμα μεγαλύτερες προκλήσεις. Κι αν νοσταλγείς τα παλιά, μπορείς πάντα να πάρεις ένα τηλέφωνο τους παλιούς σου συμφοιτητές για να θυμηθείτε εκείνον τον περίεργο καθηγητή που τόσο σε είχε τρομοκρατήσει στο πρώτο έτος (πριν -μόλις- τέσσερα χρόνια! Κι όμως, μοιάζει τόσο μακρινό...)
Εξάλλου, είσαι πολύ μικρός στα 22 σου για να νιώθεις ότι όλα τελείωσαν. Γι' αυτό ανακάλυψαν τα μεταπτυχιακά άλλωστε!
(Πάντως...σε μερικά χρόνια, ο ένας θα είναι στρατό, ο άλλος θα προσπαθεί να γίνει ακαδημαϊκός, ο τρίτος θα πηγαίνει από τη μία δουλειά στην άλλη, κάποιος θα έχει κατασταλάξει...τι αστεία η ζωή, κανείς δεν ξεφεύγει από τα ήδη πεπραγμένα...)
Η ορκωμοσία σου είναι μια πρόκληση. Είναι μια προσπάθεια ισορροπίας. Ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο. Να μπορέσεις δηλαδή να εκτιμήσεις πλήρως το παλιό, τώρα που τελείωσε, και να προχωρήσεις στο καινούριο έχοντας αφομοιώσει όλα όσα έμαθες. Κι όποιος θεωρεί ότι σχολή ίσον πτυχίο μονάχα...δεν ξέρει τι χάνει.
Αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται λοιπόν στον κυνικό Σαρκάστικ, την αγαπημένη Ιρλανδέζα, το αγαπητό Σαπούνι, τον φίλο Φόκς (ναι, θυμάμαι πώς σου είχα συστηθεί!), στα άτομα που κάναμε παρέα και χαθήκαμε, στα άτομα που τελικά αντιπάθησα, στα άτομα που γνώρισα μόνο φατσικά, στις στιγμές γέλιου, άγχους, θυμού, απογοήτευσης. Αφιερώνεται σε εκείνη την κοπελίτσα με τα γυαλιά που μισούσε τα αρχαία και έκλαψε όταν έχασε τη Νομική, γιατί δεν ήξερε τίποτα από αυτά. Και στη μελλοντική εκδοχή της που θα έχει ακόμα περισσότερα διδάγματα.
Ποτέ δεν περνάς το ίδιο ποτάμι δύο φορές. Αλλά είναι στο χέρι σου να θυμάσαι πώς ήταν το ποτάμι την πρώτη φορά που το διέσχισες.
