Στο χωριό που νυχτώνει από τις 7

By Carina

Είναι έθιμο πλέον οι καλοκαιρινές μου διακοπές να κλείνουν τον κύκλο τους με μια δεκαήμερη (ενίοτε και εικοσαήμερη) παραμονή σε ένα ορεινό χωριό της Άρτας. Πείτε με αργόστροφη...αλλά μέχρι πρότινος το χωριό μου ήταν για μένα ένας τόπος με τη μαγική ιδιότητα να υπάρχει για 5 μέρες τα Χριστούγεννα, 5 το Πάσχα, και 15 το καλοκαίρι. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο εξαφανιζόταν σε ένα αδιευκρίνιστο μέρος, το επονομαζόμενο "πίσω μέρος του μυαλού μου", όπου και παρέμενε μέχρι τις επόμενες διακοπές. Φέτος όμως είχα μια αναλαμπή, από την πρώτη κιόλας μέρα της παραμονής μου σε αυτό το μέρος!

Εδώ λοιπόν έχουμε μια γειτόνισσα 90 χρονών. Καλά το ότι δε μοιάζει για 90 δεν το συζητάω καν. Αυτή η γυναίκα έζησε δύο παγκόσμιους πολέμους, φτώχεια, πείνα, κατοχή, παγετούς και ξηρασίες. Κι όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα της σήμερα είναι η...χολέρα που έπιασαν οι αγγουριές της.

Αυτή η γριούλα (η θεία, γιατί όλοι εδώ πέρα θείοι είναι) ήρθε χτες για επίσκεψη, απρόσκλητη, όπως πάντα φυσικά. (Να ένας νόμος της επαρχίας: οι πόρτες όλων των σπιτιών είναι ανοιχτές 16/7, αφήνω και ένα 8ωρο για τον βραδινό ύπνο) Καθόταν λοιπόν και συζητούσε με τη γιαγιά μου, κι εγώ, καθαρά από κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, καθόμουν και τις άκουγα. Η συζήτηση αφορούσε τις προαναφερθείσες αγγουριές, έναν απρόσμενο επισκέπτη της θείας από την Αθήνα (φίλο του αδερφού της που ήρθε να αγοράσει γάλα από τα ζώα της, αλλά κατάλαβε εκ των υστέρων ότι αυτός ο άνθρωπος είναι κολλητός του αδερφού της και ντράπηκε που δεν του προσέφερε κάτι να φάει), το μικρό προβατάκι που γεννήθηκε πριν λίγες εβδομάδες (είναι υπέροχο, άσπρο και αφράτο, πεντακάθαρο και αθώο, καμία σχέση με τα μεγάλα πρόβατα), τις εγγονές της θείας...και...ε κάπου εκεί βαρέθηκα και βγήκα έξω.

Αυτό που με εντυπωσίασε (γιατί δεν το είχα συνειδητοποιήσει τόσο καιρό) είναι πως το χωριό μου, όπως κάθε χωριό, έχει τη δική του αυτόνομη ζωή, που κινείται σε διαφορετικούς χρόνους από την πόλη. Εδώ δεν υπάρχει κρίση, άγχος, προβλήματα. Υπάρχει μόνο πρωινό ξύπνημα, αγωνία για τα ζώα που είναι να γεννηθούν, στεναχώρια για τις κότες που έσκασαν από τη ζέστη. Κάποιες φορές η ζωή έξω από εδώ εισβάλλει στην καθημερινότητα, με κουτσομπολιά για τον γιο της τάδε που χώρισε, την κόρη του δείνα που μεγαλουργεί στην πρωτεύουσα, το εγγόνι ενός τρίτου που απολύθηκε...αλλά όλα αυτά είναι ευχάριστα μικρά διαλείμματα από μια κατά τ'άλλα ήσυχη καθημερινότητα.

Υπάρχει λοιπόν ζωή και έξω από την Αθήνα, τη βαβούρα, το στρες, το τρέξιμο, το καυσαέριο...να πω κι άλλα; Μικροί κρυμμένοι "παράδεισοι", χωμένοι ανάμεσα σε βουνά, όπου τα άσχημα νέα των πόλεων δεν φτάνουν ποτέ. Αλλά σσσσςςςςς...ας μην το μάθουν αυτό οι εξαίσιοι πολιτικοί μας γιατί μπορεί να επιβάλλουν φόρο σε όσους ζουν χωρίς άγχος, αναπνέουν καθαρό αέρα, και πίνουν δροσερό μη επεξεργασμένο νερό.

Στο μεταξύ, ας απολαύσουμε τη μεσημεριανή μας σιέστα κι ας μην σκεφτόμαστε από τώρα την γκρίζα Αθήνα που μας περιμένει...Εξάλλου, είμαστε αισιόδοξοι άνθρωποι, κι έτσι για εμάς, υπάρχουν κι άλλα χρώματα πέρα από το άσπρο, το μαύρο, και το γκρι. Ένα φούξια ας πούμε δε θα ήταν άσχημο!

PS: Έμαθα και μια καινούρια λέξη: σουργιάνι, που σημαίνει ρεζίλι. Κατάλοιπο των Τούρκων; Ποιος ξέρει...Τρέμε Μπαμπινιώτη!