Fashion Weak

 By Carina

Όταν ξεκίνησα να σκέφτομαι τι θα γράψω σε αυτή την ανάρτηση, ήθελα να παρουσιάσω μια σχεδόν κωμικοτραγική κατάσταση που έζησα σήμερα στην Εβδομάδα Μόδας στην Τεχνόπολη. Σκόπευα να θάψω κόσμο για να είμαι ειλικρινής...αλλά τελικά αποφάσισα ότι θα ήταν καλύτερο αντί να ακουστώ σαν καμιά πικρόχολη, να γράψω όλα όσα αποκόμισα από τη σημερινή εμπειρία. Γιατί το θέμα με όσα περίεργα μας συμβαίνουν είναι να βλέπουμε τη συνολική εικόνα...

Δε θα μπω σε λεπτομέρειες...δε χρειάζεται εξάλλου. Αν πρέπει να συνοψίσω όμως: έτυχε να έχω προσκλήσεις για τις επιδείξεις που γίνονται αυτές τις μέρες στην Τεχνόπολη, και έτσι αποφάσισα να πάρω μερικές φίλες μου και να πάμε για βόλτα, για χαβαλέ, και για να χαζέψουμε διάσημους ("Τώρα αυτός μου θυμίζει κάτι επειδή είναι διάσημος...ή μήπως είναι αυτός που γνωρίσαμε πέρσι στο νησί;"). Οι συγκυρίες (aka καθυστέρηση που κυλάει στο αίμα των Ελλήνων) μας οδήγησαν σε άλλη επίδειξη μόδας από αυτή που σχεδιάζαμε να πάμε. Και έτσι...βρεθήκαμε να περιμένουμε στην ουρά (!) για τον γνωστό κύριο Τ. Το πρόβλημά μας δεν ήταν η αναμονή. Ακόμα και οι φίλες μου με τα τακούνια έκαναν υπομονή και εμπιστεύτηκαν τα λόγια μου, ότι "όλα είναι μια εμπειρία" και "αξίζει να πας σε πασαρέλα, έχει πλάκα". Το πρόβλημα ήταν ένας αντιπαθητικός σεκιουριτάς που έκανε παραφιλολογία, ότι δήθεν δε μπορούσαμε να μπούμε με τις προσκλήσεις που είχαμε, και τέτοιες χαζομάρες. Έλα όμως που εγώ δεν είμαι πρωτάρα σε κάτι τέτοια...έτσι ψάξαμε, μάθαμε, περιμέναμε, και τελικά μπήκαμε μέσα στην επίδειξη.

Ξέρω ότι αυτό δεν ήταν ακριβώς...περιληπτικό...Με δέκα λέξεις λοιπόν: μου την έσπασε ένας φρουρός γιατί μας το έπαιζε έξυπνος.

Λες και εμείς μασάμε....

Δε θέλω να μιλήσω για την ανοργανωσιά που επικρατούσε. Ούτε για τους απολίτιστους Έλληνες που σπρώχνουν να μπουν λες και μοιράζουν δωρεάν διαμάντια, ενώ τους λένε ότι "δε χωράνε άλλοι!". Ούτε για τους γουός (Wanna Steal Someone's Seat), aka για αυτούς που θέλουν να μπουν μέσα λέγοντας "είμαι μαζί του/της" και δείχνοντας κάπου αόριστα. Ουστ ρε. 

Θέλω να μιλήσω για τις αλήθειες της ζωής (στην Ελλάδα) που δυστυχώς επιβεβαιώνονται σε τέτοιες περιπτώσεις...

Ξεκινάμε λοιπόν.

1) Όποιος έχει τη λιγότερη εξουσία, έχει το μεγαλύτερο κόμπλεξ.

Δώσε στον σεκιουριτά την εξουσία να τραβάει το κάγκελο από εδώ και από εκεί και θα νομίσει ξαφνικά ότι ξύπνησε Κέβιν Κόστνερ και προστατεύει τον Πάπα.

2) Καταπατούν τα δικαιώματά σου επειδή νομίζουν ότι δε θα αντιδράσεις.

...είτε γιατί φαίνεσαι μικρός, είτε από ντροπή. Δε σφάξατε! Αν δεν βγάλω άκρη με σένα, θα πάω στον ανώτερό σου, και στον ανώτερό του, μέχρι να βρεθεί κάποιος να μου απαντήσει ώριμα. Κι αν δε βρεθεί..."είδες πουθενά την κάμερα του ΑΝΤ1?"

3) "Η υπομονή είναι πικρή αλλά ο καρπός της γλυκός" (Π.Ρ.)

Που σημαίνει ότι ναι μεν περιμέναμε μιάμιση ώρα (ούτε catwalk του αποθανόντα McQueen να ήταν!), αλλά άξιζε γιατί αφενός συμπαθώ τον κύριο Τ. και αφετέρου γιατί η επίδειξη ήταν εξαιρετική. Ωραία σχέδια, προσεγμένα ρούχα, καλή μουσική.

4) Σε αυτή τη χώρα, ό,τι δηλώσεις είσαι.

Πιο εύκολο να μπεις σε πασαρέλα αν δηλώσεις φωτορεπόρτερ (χωρίς φυσικά να σου ζητήσουν ταυτότητα) παρά σαν αγοραστής... Ακόμα κι αν η φωτογραφική που κρατάς ανήκε στον παππού σου και χρησιμοποιήθηκε τελευταία φορά στην βάφτιση σου.

5) Το θέμα τελικά δεν είναι ποιος είσαι, αλλά ποιους ξέρεις.

Αν ξέρεις κάποιον που δουλεύει στην επίδειξη, σε βάζει μέσα χωρίς πολλά-πολλά. Αν πάλι είσαι ομιλητικός, ή τυχερός, μπορεί και να γνωρίσεις τη μητέρα ενός σχεδιαστή, και να σε βάλει στους VIP (πρώτη σειρά σαφώς!).

6) Η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι η δικαίωση.

Ό,τι κι αν σημαίνει δικαίωση για τον καθένα.

7) Επικρατεί αντιεπαγγελματισμός σε ενοχλητικά μεγάλες ποσότητες σε αυτή τη χώρα.

Είτε πρόκειται για βλαμμένους φρουρούς, είτε για "πλαστικά" μοντέλα που χα-ζ-ογελούν στους φίλους τους ενώ περπατάνε πάνω στην πασαρέλα. Ε ρε μια Tyra που τους χρειάζεται...

8) Αυτό που μετράει τελικά, πέρα από όλα τα άλλα, είναι να μπορείς να πεις στο τέλος της ημέρας..."ήμουν κι εγώ εκεί!"

Γιατί είχα δίκιο. Όλα είναι μια εμπειρία.

Μπύρα κανείς;

Single Alert

 By Carina

Δε μου αρέσει που το λέω, αλλά τον τελευταίο καιρό έχω αφιερώσει τα μεσάνυχτα μου στο Sex and the City. Το χειρότερο όμως είναι πως έχω αρχίσει να βλέπω κομμάτια της καθημερινότητάς μου στην Carrie, Samantha, Charlotte, και Miranda. Κι αν ήταν μόνο της δικής μου καθημερινότητας, θα έλεγα εντάξει, το ξέρω ότι είμαι λίγο γκάου. Το πρόβλημα είναι ότι το ίδιο συμβαίνει και στην κοριτσοπαρέα γύρω μου. Μήπως το Sex and the City είναι κάτι παραπάνω από Sex και έξω από το City?

Σε ένα από τα τελευταία επεισόδια που είδα, τέθηκε ένα ζήτημα που όλως τυχαίως συζητούσα χτες με μια από τις φίλες μου: τι σημαίνει να είσαι single. Όχι για την κοινωνία (βλέπε "ο κόσμος είναι φτιαγμένος για δύο"), αλλά για τους άντρες, δεσμευμένους και μη.

Σκεφτόμουν λοιπόν...τι σημαίνει σινγκλ για έναν άντρα; Η πικρή αλήθεια είναι πως το σιγνκλ δηλώνει αυτόματα διαθέσιμη σωματικά και συναισθηματικά. Το οποίο με τη σειρά του σημαίνει ότι μπορεί να στην πέφτει ο κάθε γλοιώδης (ο οποίος, τώρα που το σκέφτομαι, στην πέφτει 24/7 είτε είσαι σινγκλ είτε όχι) αδιαφορώντας για τις δικές σου προθέσεις. Αυτά είναι γνωστά. Όπως επίσης και το ότι single σημαίνει πως κάποιος για κάποιο λόγο δε σε θέλει πια. Τι ωραία.

Αυτό που συζητούσα χτες με μια φίλη μου δεν είναι η στάση των single ανδρών απέναντι στις single γυναίκες, αλλά η στάση των δεσμευμένων, η οποία είναι και η πιο ενδιαφέρουσα.

Για κάποιο λόγο πολλοί άντρες σπεύδουν να βγάλουν το λάθος συμπέρασμα αν μια γυναίκα τους μιλάει με άνεση και δεν ντρέπεται να γελάσει, να νιώσει οικεία. Το μυαλό τους πάει αμέσως στο κακό, ότι δηλαδή τους θέλουν τρελά και φοβερά και λοιπές αηδίες. Αυτό εντείνεται όταν κάποιος είναι δεσμευμένος γιατί εκείνος έχει έναν παραπάνω λόγο να κρατάει αμυντική στάση. Όπως και να τον προσεγγίσει μια κοπέλα, και για οποιοδήποτε λόγο, εκείνη μετατρέπεται σε υποκείμενο με άγριες διαθέσεις. Τότε ο άντρας νιώθει την ανάγκη να δείξει ότι είναι δεσμευμένος και σαν-δε-ντρέπεσαι-να-μου-την-πέφτεις με τακτικές όπως το να πετάει υπονοούμενα για την ύπαρξη κοπέλας, με το να αναδεικνύει αγνώστου προελεύσεως πιπιλιές, και λοιπές χαζομάρες που μόνο ένα αγόρι θα έκανε.

Γιατί λοιπόν το να είσαι single σε κάνει ξαφνικά αντικείμενο προς αποφυγή; Ελκυόμαστε όντως από το "απαγορευμένο"; Ή μήπως ο απαγορευμένος ελκύεται κατά βάθος από την δική του απαγόρευση;

Απειλούν όντως οι singles τους δεσμευμένους; Ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο; Τι μπορεί να κάνει τελοσπάντων μια κοπέλα για να μη θεωρεί ο οποιοσδήποτε ότι τον προσεγγίζει με συγκεκριμένες βλέψεις, αλλά αντίθετα απλά τον πλησιάζει από ενδιαφέρον για το άτομό του, ή από ανάγκη; 

Μήπως είναι καιρός να βγάλουμε αυτές τις μικρές ταμπελίτσες που κουβαλάμε πάνω μας και να βλέπουμε τους ανθρώπους για αυτό που είναι και όχι για αυτό που έχουν;

ΠιΕς: Αν με ρωτήσετε να σας πω τι είναι καλύτερο, να είσαι single ή δεσμευμένος, δε μπορώ να σας απαντήσω. Αυτό όμως που μπορώ να σας πω είναι ότι το καλύτερο δεν εξαρτάται από τους άλλους αλλά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Όλα ξεκινάνε από το ποιοι θέλουμε να είμαστε καθημερινά. Όταν απαντήσουμε σε αυτό, βρίσκουμε την απάντηση και σε όλα τα άλλα. Γι' αυτό....ας μη ζορίζουμε τα πράγματα. Frankie says relax.

What is love?

 By Carina

Love is like war: Easy to begin but hard to end.

Love is the irresistible desire to be irresistibly desired.

Love is sustained by action, a pattern of devotion in the things we do for each other every day.

Είναι δύσκολο να ορίσεις την αγάπη. Είναι δύσκολο να ορίσεις οποιοδήποτε συναίσθημα. Πόσο κρίμα είναι όμως να μιλάμε για κάτι που δεν ξέρουμε.. Πώς μπορείς να πεις σε κάποιον ότι τον αγαπάς όταν δεν γνωρίζεις τι είναι αγάπη; Πόσο ευδιάκριτα είναι τα όρια ανάμεσα στον έρωτα, τον ενθουσιασμό, και την πραγματική άνευ όρων και ορίων αγάπη; Πόσος καιρός χρειάζεται για να αγαπήσεις κάποιον; Είναι αληθινή αν σβήσει μετά τον χωρισμό; Επηρεάζεται από τις εξωτερικές συνθήκες, ή μήπως είναι κάτι εσωτερικό, προσωπικό, που παραμένει αναλλοίωτο; Πότε το εννοούμε πραγματικά, και πότε θα θέλαμε να το εννοούσαμε για να ικανοποιήσουμε έναν εγωισμό; Γιατί περιμένουμε να ακούσουμε αυτές τις δύο λέξεις, που παύουν να μας συγκινούν όταν ειπωθούν;

Αγαπάς άραγε εμένα; Ή μήπως αγαπάς αυτό που νομίζεις ότι είμαι; Ακόμα χειρότερα, μήπως αγαπάς αυτό που θα ήθελες να ήμουν; Είναι το "σ' αγαπώ" η τελευταία ασπίδα προστασίας απέναντι στον χωρισμό; Πόση σημασία έχει να με αγαπάς αν δεν με καταλαβαίνεις; 

Βάζουμε εσκεμμένα παρωπίδες; Κλείνουμε τα μάτια από φόβο μην αντικρίσουμε κάτι απρόσμενο; Κι έτσι όπως προχωράμε με σφαλισμένα τα μάτια, μας παίρνει ο ύπνος και χτίζουμε έναν κόσμο από όνειρο που χάνεται όταν αναγκαστούμε να ξυπνήσουμε, και τότε καταλαβαίνουμε με κάποια δυσφορία πως τίποτα δεν ήταν αληθινό. Μήπως αυτή είναι όλη η αλήθεια, η μία και μοναδική; Μπορεί να υπάρξει η αγάπη πέρα από το όνειρο;

Μάθε με πρώτα και τότε θα καταλάβεις πως δεν χρειάζεται να μ' αγαπήσεις...αρκεί που μ' έμαθες...

Υπέροχα Πλάσματα Αυτοκαταστροφικά Όντα

 By Carina

Οι άνθρωποι είναι υπέροχα πλάσματα. Δημιουργούν υπέροχη μουσική, γράφουν όμορφες λέξεις, τραγουδάνε μαγικές μελωδίες, χτίζουν φανταστικούς κόσμους για να ξεφύγουν από τις μουντές πόλεις.

Οι άνθρωποι όμως είναι και αυτοκαταστροφικά όντα. Κάθε φορά που χτίζουν κάτι όμορφο, βρίσκουν τον τρόπο να το γκρεμίζουν. Σπέρνουν αμφιβολίες, για να φυτρώσουν φόβους, και να οργώσουν ένα δραματικό τέλος. Άραγε είναι σύμπτωμα dramaqueenισμού; Μήπως οι ζωές μας γίνονται έτσι πιο ενδιαφέρουσες; Τι θα αναλύεις με τους φίλους σου για ώρες, αν όχι για εκείνο ή το άλλο περιέργο σχόλιο που έκανε το έτερον ήμισυ, τον τελευταίο σας τσακωμό, τον κολλητό που την γυροφέρνει περίεργα; Αν όλα βαίνουν καλώς, δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσουμε. Και γιατί να συζητήσουμε άλλωστε; Μια σχέση είναι ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, όχι ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και τον περίγυρό τους.

Έχω γνωστούς που συχνά διαλέγουν σχέσεις καταδικασμένες από την αρχή. Εδώ ευθύνεται η ανάγκη τους για δράμα ή μήπως η αυτοκαταστροφικότητα που τους διέπει; Μήπως αυτά τα δύο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος; Θέλουμε δράμα και γι'αυτό διαλέγουμε μια σχέση που δεν οδηγεί πουθενά (αλλά προσφέρει πολλές ώρες συζητήσεων και απόψεων και μήπως... και ίσως... και μπορεί...); Ή μήπως διαλέγουμε έναν αταίριαστο με εμάς άνθρωπο γιατί είναι στη φύση μας να αυτοϋποβιβαζόμαστε; Φαύλος κύκλος λιγάκι;;

Συζητούσαμε χτες σε μια παρέα το θέμα του cheating σε μια σχέση. Τι επιτρέπεται και τι όχι. Ποιο φύλο είναι τελικά πιο επιρρεπές στο να απατήσει. Η αγάπη πονάει και συγχωρεί, ή μήπως απλά πονάει και...καταπίνει;

Για μένα το να απατήσεις αυτόν με τον οποίο είσαι μαζί, είναι ως ένα βαθμό σύμπτωμα της αυτοκαταστροφικής σου φύσης. Κάτι μέσα μας μας τσιγκλάει...δε γίνεται να πηγαίνουν όλα τόσο καλά! Κάτι βρωμάει εδώ πέρα! Και σκέψη με τη σκέψη, βάλε και έναν πειρασμό, και δύο-τρία ποτά παραπάνω, και σε πήρε από κάτω. Να μετά πώς γεννιούνται τα δράματα. Δε μας ενδιαφέρει το ότι απατήσαμε τον άλλο, η πράξη αυτή καθ'αυτή, αλλά το τι γίνεται μετά, το ότι επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μας (αν μας απάτησε ο άλλος), το ότι αποδείχτηκε πως όντως δεν υπάρχει "τέλεια" σχέση. Ενδόμυχα ίσως να ξέρουμε ότι δεν απατήσαμε επειδή το θέλαμε, αλλά επειδή αυτό το dramaqueenίστικο γονίδιο μας έσπρωξε εκεί, για να βάλουμε λίγο δράμα στη ζωή μας.

Για μένα οι άντρες είναι πιο επιρρεπείς στην απάτη. Όμως πάντα είναι θέμα ατόμου, και όχι φύλου. Πόσο σταθερός είσαι, πόσο ηθικός, πόσο ενδιαφέρεσαι πραγματικά για τον άλλο, και στην τελική, πόσο δυνατός είσαι ώστε να αγνοήσεις τη φωνούλα που σου λέει "έλα, δείξε σε όλους ότι πίσω και από αυτό το υπέροχο πλάσμα κρύβεται ένα αυτοκαταστροφικό ον!".

Πώς μπορείς να πεις ευγενικά σε έναν άνθρωπο ότι πηγαίνει από το ένα λάθος στο άλλο; Πώς μπορείς να του πεις ότι είναι καιρός να ωριμάσει, να κάνει διαλογισμό για να καθαρίσει το μυαλό του και να δει την κατάσταση ακριβώς όπως είναι; Είμαι εγώ υπεύθυνη για να δείξω στον άλλο αυτό που (κάνει πώς) δε βλέπει; Ή μήπως πρέπει να το δει μόνος του, γιατί είναι και αυτό ένα στάδιο προς την προσωπική του ωρίμανση; Τι οφείλω να κάνω εγώ; Μπορώ να στέκομαι σε μια γωνία και να βλέπω τον άλλο να κάνει τη μία λανθασμένη επιλογή πίσω από την άλλη;

Κι αν είμαι εγώ αυτή που καταστρέφει τον εαυτό της; Μπορούν να με βοηθήσουν οι άλλοι; Θα θυμώσω άραγε με την επέμβασή τους; Θα ακούσω κάτι που ξέρω αλλά προτιμώ να αγνοώ;

Είμαστε υπέροχα πλάσματα παρά το ότι είμαστε αυτοκαταστροφικά όντα... ή μήπως όταν πάψουμε να είμαστε αυτοκαταστροφικά όντα αναδεικνύονται τα υπέροχα πλάσματα που κρύβουμε μέσα μας;