Δυστυχώς χάσατε την παρτίδα. Καλή τύχη την επόμενη φορά.

 By Carina

Part One: Το μοίρασμα των χαρτιών

Όλοι μας παίζουμε παιχνίδια. Όλοι μας χάνουμε κάποια στιγμή, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Κάθε φορά που χάνουμε, ελπίζουμε ότι η επόμενη παρτίδα θα είναι πιο τυχερή. Ότι θα μας μοιραστούν τα χαρτιά όπως πρέπει και θα κερδίσουμε με ευκολία, σχεδόν χαρισμένο το παιχνίδι. Από ένα σημείο και έπειτα, μαθαίνουμε να μην απογοητευόμαστε από την ήττα μας γιατί καταλαβαίνουμε ότι το παιχνίδι έχει άπειρες παρτίδες, περισσότερες από όσες θα μπορούσαμε να παίξουμε σε όλη μας τη ζωή. Μια ήττα δε μας πειράζει. Ούτε μια δεύτερη. Όταν όμως αρχίσουν να συνωστίζονται οι ήττες και να γίνονται περισσότερες από τις νίκες, τότε μας πιάνει μια ανησυχία. Τι κάνουμε λάθος άραγε; Κάναμε εμείς κάποια λάθος κίνηση, ή μήπως ήταν γραφτό να χάσουμε; Άλλαξαν οι κανόνες του παιχνιδιού και δεν το πήραμε είδηση; Ήμασταν υπερβολικά αισιόδοξοι; Ή μήπως είχαμε προδιαγράψει την ήττα μας από την αρχή; Άραγε έχουμε πάντα βαθιά μέσα μας μια φωνή που μας λέει αν θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε αυτή τη φορά; Κάθε φορά που παίζουμε αναμετριόμαστε με τον αντίπαλο ή με τον εαυτό μας; Μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο πάνω μας, και όχι πάνω σε κάποιον άλλο;

Αυτά για όσους λένε ότι η πασιέτζα είναι χάσιμο χρόνου...

Part Two: Βαίνειν καλώς

Σήμερα αποφάσισα να φάω τριμμένο καρότο, σαν σαλάτα. Μη γελάτε, είναι πολύ σχετικό με αυτό που θέλω να πω. Επειδή λοιπόν θα έκανα φασαρία στην κουζίνα για να τρίψω το καρότο, πήρα τον τρίφτη στο δωμάτιό μου. Όταν τελείωσα, έπρεπε κάπου να τον αφήσω για να μη μου λερώσει όλο το γραφείο. Τότε λοιπόν συνειδητοποίησα την αξία ύπαρξης ενός νεροχύτη στη ζωή μας. Δε μιλάω φυσικά για πραγματικό νεροχύτη. Μιλάω για κάτι συμβολικό. Συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να έχουμε έναν "νεροχύτη" όπου μπορούμε να αφήνουμε τα άπλυτα, ό,τι μας ενοχλεί, για κάποιο καιρό μέχρι να τα ξε-καθαρίσουμε. Με άλλα λόγια, δεν είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να βάζουμε στην άκρη όσα μας βασανίζουν για λίγο καιρό μέχρι να βάλουμε σε τάξη τη ζωή μας, και να επανερχόμαστε σε αυτά όταν είμαστε έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε; Δε θα τρελαινόμασταν αλλιώς; Όμως, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι όπως τα άπλυτα πιάτα θα αρχίσουν να μυρίζουν μετά από λίγο καιρό, έτσι και τα ποβλήματά μας θα αρχίσουν να γιγαντώνονται αν τα αφήσουμε άλυτα στην άκρη. Το ότι μπορούμε να αποφύγουμε κάτι για κάποιο καιρό, δε σημαίνει ότι μπορούμε να τα αποφεύγουμε επ'αόριστον. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτό που μας απασχολεί. Όσο πιο γρήγορα μάλιστα, τόσο καλύτερα.

Πόσο πιο ήρεμο ύπνο κάνεις με καθαρό νεροχύτη άλλωστε;

Part Three: Η μοιραία κίνηση

Όλοι -σχεδόν- ξέρουν το "Ο χαμένος τα παίρνει όλα". Για κάποιους είναι ύμνος. Εγώ τέτοια μουσική δεν ακούω, όσο κι αν προσπαθήσω. Δεν μου κάθεται καλά στο αυτί, τι να κάνουμε;

Δε λέω, δίκιο έχει ότι ευτυχισμένος είναι όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα. Ή τρελός. Αλλά η ευτυχία πάει με την τρέλα, γιατί ποιος τολμά να παραδεχτεί την ευτυχία του σε αυτόν τον κόσμο, όπου ό,τι λες φωναχτά, καταρρέει μπροστά στα μάτια σου;

Αλλά γιατί ο χαμένος να τα παίρνει όλα; Τζογάρει στο όνειρο, μαγκιά του, αλλά όταν μένει χωρίς όνειρο και εφόδια, πώς μπορεί να τα έχει πάρει όλα;

Αν πονάει μια φορά να χάνεις κάπου, πονάει χίλιες να χάνεις το όνειρό σου. Γιατί θέλει κότσια να κυνηγήσεις κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, να βγεις "στο δρόμο της φωτιάς", να καείς ή να τσουρουφλιστείς, κι αν είσαι τυχερός, να τη βγάλεις καθαρή.

Ο χαμένος τα χάνει όλα. Αλλά είναι αυτός που γελάει μπροστά στην καρμανιόλα. Δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει.

Θα κλείσω με έναν άλλο στίχο. Σχέση δεν έχει με τα παραπάνω. Έχει σχέση με την αφορμή.

"Σε κοίταζα με όλο το φως και το σκοτάδι που έχω."