Drama Queen

Δύσκολη μέρα η Δευτέρα...καιρό έχω να ανεβάσω κείμενο...χάρηκα που οι συν-καμμένοι θυμήθηκαν ότι υπάρχει blog...και λέω να κάνω και εγώ μια αναρτησούλα, έτσι για να μου φύγει το άχτι!

Σήμερα λοιπόν καλά μου παιδιά, θα σας μιλήσω για τους Drama Queens. Ανέβασα το πρωί μια ανάρτηση σε φιλικό blog (Όταν κάτι έχεις να πεις) για τις 10 κατηγορίες των πιο ενοχλητικών ανθρώπων, και φυσικά δεν παρέλειψα τους αγαπητούς γκρινιάρηδες. Επειδή όμως όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα μπλε στρουμφάκι με άγριες διαθέσεις και είμαστε έτοιμοι να γκρινιάξουμε ανά πάσα στιγμή, πιστεύω ότι πρέπει να αφιερώσω μια ανάρτηση μόνο σε αυτούς!

Μια διευκρίνηση...λέω Drama Queen γιατί όπως όλοι ξέρουμε, μπορεί ο βασιλιάς να είναι ο αρχηγός του κράτους, αλλά τις αποφάσεις τις παίρνει η βασίλισσα. Για να μην αναφέρω ότι η μεγαλύτερη μοναρχία που υπάρχει στην Ευρώπη διοικείται από μια γυναίκα.


Τι είναι λοιπόν οι Drama Queens?

Οι Drama Queens είναι άνθρωποι που γκρινιάζουν. Που βρίσκουν πάντα κάτι αρνητικό να πούνε. Όλα είναι δυνητικά αντικείμενα γκρίνιας, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο.


Πώς θα ξεχωρίσετε έναν original Drama Queen?

-Από το ύφος. Έχει το χαρακτηριστικό look "μου έχουν βάλει βρασμένο σέλινο κάτω από τη μύτη μου και ξέρετε όλοι πόσο βρωμάει", το οποίο συνοδεύεται από σφιγμένα φρύδια, και σουφρωμένα χείλη.

-Οι πρώτες του/της λέξεις προμηνύουν ένα κύμα γκρίνιας. "Είμαι χάλια/πτώμα/τα νεύρα μου τσατάλια/Δεν αντέχω άλλο/Μου τη δίνουν όλοι/όλα/Δεν την παλεύω καθόλου/Χάλια η μέρα σήμερα/Όλα σκατά μου πάνε" κλπ. Η εισαγωγή σε προετοιμάζει για τον μονόλογο που θα ακολουθήσει.

-Ο/Η Drama Queen μονοπωλεί τη συζήτηση. Θεωρεί ότι πάντα η δική του/της κατάσταση είναι η χειρότερη ακόμα και αν γύρω του/της έχει εξαπλωθεί η νόσος των γουρουνιών, των κοτόπουλων, και των ασβών, και πέφτουν κάτω οι άνθρωποι όπως τα μήλα στο κεφάλι του Νεύτωνα.

-Λόγω του παραπάνω χαρακτηριστικού, είναι μάταιο να προσπαθήσει κάποιος να τους εξηγήσει ότι τίποτα δεν είναι τόσο τραγικό όσο το περιγράφουν. Αν προσπαθήσει παρ'όλα αυτά κάποιος αφελής, το μόνο που θα ακούσει είναι "Καλά καλά, έξω απ'το χορό όλοι καλά χορεύουν".

-Ο/Η Drama Queen δεν έχει φίλους. Γιατί όσο υπομονετικός και να είσαι, τόση γκρίνια δεν την αντέχεις με τίποτα, ούτε με 3 Lexotanil. Ακόμα και ο Bob Σφουγγαράκης να είσαι, θα την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια (ή τρία μακροβούτια αν όντως είσαι ένα κίτρινο gay σφουγγάρι).

-Ο/Η Drama Queen κάνει τον Καλαμάρη να δείχνει ένα γλυκό πλασματάκι του βυθού, και τον Γκρινιάρη ένα συμπαθητικό μπλε νανάκι με ωραίες καλτσούλες.

-Αν δεις ποτέ παραπάνω από δύο Drama Queens μαζί, να τραβήξεις μια φωτογραφία και να τη στείλεις στο National Geographic για να το καταχωρήσουν ως νέο είδος. Τρεις ή περισσότεροι Drama Queens δε μπορούν να συνυπάρξουν γιατί πολύ απλά δε θα συμφωνήσουν ποτέ για το ποιος θα πρωτογκρινιάξει. For the record, η συζήτηση θα πήγαινε κάπως έτσι:
"Είμαι χάλια. Τι να σας πρωτοπώ...Στη δουλειά κάποιος πάτησε το καλώδιο και έκλεισε ο υπολογιστής μου!"
"Αυτό δεν είναι τίποτα! Κάποιος έριξε σάλτσα μπάρμπεκιου στο πληκτρολόγιό μου και μετά κολλούσαν τα χέρια μου."
"Μα καλά, καταστροφή το λέτε εσείς αυτό; Εμένα κάποιος πέταξε το κολατσιό μου..." και πάει λέγοντας. Για γέλια...και για κλάματα.

-Δεν υπάρχει γιατρειά για τον/την Drama Queen. Αν κάποιος γεννηθεί γκρινιάρης, ό,τι και να κάνει, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Και ανάποδα να τον κρεμάσεις από ένα δέντρο και να τον χτυπάς με μια σκούπα, θα συνεχίσει να μιλάει και να γκρινιάζει, με ενδιάμεσες κραυγές πόνου. Συνιστώ να μην το δοκιμάσετε γιατί μετά θα γκρινιάζει μια ζωή γι'αυτή την εμπειρία.


Τι να κάνετε αν βρεθείτε με έναν/μια Drama Queen;

-Να φύγετε γρήγορα όσο προλαβαίνετε.

-Να αρχίσετε να γκρινιάζετε πριν από εκείνους. Σίγουρα δε θα το περιμένουν.

-Να βάλετε τις φωνές και να αρχίσετε να φωνάζετε "Drama Queen Alert, Drama Queen Alert, DQA, DQA!!!" Αν δεν πιάσει, φωνάξτε πυρκαγιά.

-Αν περνάτε μια δύσκολη μέρα, ο καλός Θεούλης είπε να σας ανταμείψει με το να σας στείλει αυτόν/ην τον/την Drama Queen στο δρόμο σας. Καιρός να ξεσπάσετε και να πείτε ό,τι σας ενοχλεί στη ζωή σας, στη ζωή των άλλων, στη δουλειά σας, στον καιρό, στην φάτσα των Drama Queens. Ήρθε η ώρα να τους βάλετε τις φωνές και να τους πείτε να ξεκολλήσουν επιτέλους από τη μίζερη ζωή τους και να δουν ότι με την γκρίνια δεν πάνε πουθενά. Γενικά, αυτή είναι η ιδανική περίπτωση να ξεσπάσετε και να βγάλετε τα απωθημένα σας!


Πώς να μη γίνετε Drama Queens:

-Όπως είπα, Drama Queen γεννιέται κάποιος, δε γίνεται. Στην ατυχή περίπτωση όμως που καταλήξετε έτσι, ζητήστε από τους φίλους σας να σας βάλουν τις φωνές, να σας πετάξουν μαξιλάρια, να σας ξεματιάσουν, και να σας πουν ότι σας κάνουν έξωση, έτσι για να σας συνεφέρουν. Αν τίποτα από αυτά δεν βοηθήσει...η κατάστασή σας είναι αγιάτρευτη. Λυπάμαι πολύ που σας το λέω. Μην αρχίσετε την γκρίνια τώρα!


Φυσικά όλα τα παραπάνω είναι τραβηγμένα από τα αυτιά...ως ένα βαθμό! Πάντα υπάρχουν οι υπερβολικοί που βγάζουν το όνομα στους υπόλοιπους, και πάντα υπάρχουν οι Οσιομάρτυρες που κάνουν εμάς τους κουρασμένους ανθρώπους να φαινόμαστε τραγικά σπαστικοί. Αν παρ'όλα αυτά τα παραπάνω σας θυμίζουν κάτι, σας προτείνω να κοιτάξετε το διπλανό σας και να αναρωτηθείτε..."Is s/he a Drama Queen?"


Καλή εβδομάδα!

~Carina

Life is too short to be pissed off all the time

Πρώτα απ' όλα, να πω και από εδώ Χρόνια Πολλά σε όλους σας! Ελπίζω να περάσατε υπέροχα και να γεμίσατε τις μπαταρίες σας!

Back on topic τώρα, εδώ και πολλές μέρες ήθελα να ανεβάσω μια συγκεκριμένη ανάρτηση. Μου έχει κολλήσει στο μυαλό και δε θα ηρεμήσω μέχρι να κάνω post αυτό το κείμενο!

Η ανάρτηση αυτή έχει να κάνει με τον...θυμό. Όχι, δε με χτύπησε το πνεύμα των ημερών για συγχώρεση, λύτρωση της ψυχής και λοιπά. Ούτε καν κατάλαβα ότι ήταν Πάσχα. Άναψα τη λαμπάδα μου όταν την άναψαν όλοι, έφαγα ό,τι μου έβαλαν στο πιάτο μου...και γενικά έκανα διακοπές αλλά χωρίς να με πιάσει το πασχαλινό πνεύμα.

Τώρα σχετικά με το θυμό...δεν ξέρω πώς ακριβώς να το πω. Η αλήθεια είναι ότι είδα μια ταινία που αποτέλεσε αφορμή για τη δημοσίευση αυτή. Η ταινία ήταν το "Dead Man Walking", όπου ο Sean Penn υποδύεται έναν κρατούμενο στον οποίο έχει επιβληθεί η θανατική ποινή. Στην ταινία αυτή ο Penn είναι ένας άνθρωπος οργισμένος, αλλά μόνο στο τέλος σε αφήνει να καταλάβεις τι έκρυβε μέσα του. Οι τελευταίες σκηνές είναι πραγματικά απίστευτες. Έτσι λοιπόν ήθελα να πω και εγώ κάτι για το θυμό.

Να, σκέφτομαι τον εαυτό μου, και φίλους μου...θυμώνουμε με πολλά άτομα και κρατάμε κακίες χωρίς λόγο. Μένουμε θυμωμένοι με άλλους συνήθως για μικροπράγματα. Επειδή ο άλλος δε μας κάλεσε στο πάρτι του, επειδή δε μας μιλάει στο μσν, επειδή μας πάτησε τα καινούρια μας All Stars και λοιπές χαζομάρες που θα έπρεπε κανονικά να χαρακτηρίζουν μόνο τα 10χρονα. Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που άλλοι δε μας φέρθηκαν σωστά. Που μας μαχαίρωσαν πισώπλατα, που μας πρόδωσαν, ή που δεν τήρησαν κάποια υπόσχεση. Οκ. Συμβαίνουν αυτά. Με το να κρατάμε κακία, δε γινόμαστε εξίσου κακοί και ανώριμοι; Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να συγχωρέσεις τον άλλο. Να πεις άντε στο καλό, το ξεχνάω. Είναι μεγάλη πολυτέλεια να μην κρατάς κακίες, γιατί πολύ απλά αναπνέεις ελεύθερα Βλέπεις τους άλλους και δε σκέφτεσαι όσα σου έκαναν. Σκέφτεσαι μόνο ότι εσύ φάνηκες ανώτερος και συγχώρεσες ό,τι κι αν ήταν αυτό. Ας σε πουν ηλίθιο. Πόσοι ηλίθιοι έχουν τη δύναμη να συγχωρούν όπως εσύ;

Μη νομίζετε ότι βγάζω την ουρά μου απ' έξω. I'm guilty of all charges. Και εγώ έχω κρατήσει παλιές κακίες γιατί δεν έχω ωριμάσει αρκετά ώστε να τις αφήσω πίσω μου. Αλλά από την άλλη, κατάφερα να συγχωρήσω άτομα, και να δω και το δικό μου φταίξιμο σε κάποιες καταστάσεις. Γιατί ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας. Να σας πω την αλήθεια, είναι τρομερό αίσθημα να αφήσεις πίσω σου αυτό που σου έκανε ο άλλος και σε πλήγωσε, και να παραδεχτείς ότι φέρθηκες και εσύ μαλακισμένα. Να μπορείς να τον κοιτάξεις χωρίς να εξαπολύσεις 100 κατάρες, και να νευριάσεις με τη χαρά του. Να μπορείς να λυπηθείς πραγματικά με τη στεναχώρια του, και όχι να γελάς χαιρέκακα από μέσα σου. Ό,τι έγινε, έγινε. Αναλώνουμε πάρα πολύ χρόνο όντας θυμωμένοι και ξεχνάμε ότι ποτέ δε θα μπορέσουμε να είμαστε πραγματικά χαρούμενοι αν αφήνουμε το παρελθόν να μας τραβάει πίσω.

Γι' αυτό...μια συμβουλή...ξεχάστε ό,τι μικρό ή λίγο μεγαλύτερο σας έκανε κάποιος. Δεν υπάρχει λόγος να αναδεύουμε συνέχεια το παρελθόν, όταν υπάρχουν τόσα άλλα να σκεφτούμε.

Και για να το πω πιο σωστά..."Life is too short to be pissed off all the time. It's just not worth it."

PS: Να και μια ιστοριούλα που περιγράφει πολύ καλύτερα το τι είναι ο θυμός...

Κάποτε ήταν ένα μικρό αγόρι το οποίο είχε έναν άσχημο χαρακτήρα και θύμωνε πάρα πολύ εύκολα· θύμωνε με το παραμικρό. Ο πατέρας του του έδωσε μια τσάντα με καρφιά και του είπε κάθε φορά που θα έχανε την αυτοκυριαρχία του και θα θύμωνε, θα έπρεπε να καρφώσει ένα καρφί στην πίσω πλευρά του φράχτη τους. Την πρώτη ημέρα το αγόρι κάρφωσε 37 καρφιά επάνω στο φράχτη. Τις επόμενες βδομάδες, καθώς το αγόρι με προσπάθεια μάθαινε να ελέγχει τα λόγια του και το θυμό του, ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε καθημερινά όλο και μίκραινε. Το αγόρι κατάλαβε ότι ήταν ευκολότερο να ελέγχει το θυμό του από το να καρφώνει εκείνα τα καρφιά επάνω στο φράχτη.
Τελικά ήρθε μια μέρα που το αγόρι δεν θύμωσε καθόλου. Με χαρά το είπε στον πατέρα του και εκείνος του σύστησε να βγάζει ένα καρφί από το φράχτη για κάθε μέρα που θα μπορούσε να συγκρατήσει τα λόγια του και το θυμό του εντελώς. Οι μέρες πέρασαν και τελικά μια μέρα το αγόρι είπε στον πατέρα του πως όλα τα καρφιά είχαν φύγει από το φράχτη.
Τότε ο πατέρας πήρε το αγόρι από το χέρι και το οδήγησε στο πίσω μέρος του φράχτη. Του είπε τότε: τα κατάφερες πολύ καλά γιε μου, αλλά κοίταξε όλες αυτές τις τρύπες επάνω στο φράχτη. Ο φράχτης ποτέ δεν θα είναι ο ίδιος, όπως και πρώτα. Όταν λες πράγματα επάνω στο θυμό σου πάντα αφήνουν μια ουλή, πάντα αφήνουν κάποιο σημάδι όπως αυτά εδώ. Μπορείς να μπήξεις ένα μαχαίρι σε έναν άνθρωπο και μετά να το βγάλεις. Δεν έχει σημασία πόσες φορές θα πεις πως λυπάσαι και θα ζητήσεις συγνώμη· η πληγή παραμένει εκεί.»

~Carina

Καλό Πάσχα!

Μια πολύ σύντομη ανάρτηση για να ευχηθώ σε όλους Καλή Ανάσταση!
Όπου και αν βρίσκεστε, όπου και αν πάτε, να περάσετε υπέροχα!
Και να θυμάστε...λυπηθείτε το στομάχι σας, με μέτρο το κρέας και τα γλυκά!

Καλό Πάσχα αγαπημένοι συν-bloggers!

~Carina

Movie time

Η everything53 με κάλεσε σε ένα παιχνιδάκι. Πρέπει να γράψω τις 5 αγαπημένες μου ταινίες...
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι μόνο πέντε και ότι δύσκολα μπορώ να χαρακτηρίσω κάποια πιο αγαπημένη από την άλλη γιατί υπάρχουν ταινίες που τις έχω δει πολλές φορές χωρίς να με τρελαίνουν και άλλες που τις είδα μόνο μια και με ενθουσίασαν!

Διαλέγω λοιπόν τις 5 που μου έρχονται τώρα στο μυαλό....


1. Moulin Rouge

Γενικά δε μου αρέσουν τα musical. Είναι ενοχλητικό να τραγουδάνε και να χορεύουν όλη την ώρα χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Το Moulin Rouge όμως έχει τραγούδια διασκευασμένα, ηθοποιούς σε ρόλους που τους ταίριαζαν γάντι, και μια πολύ ωραία υπόθεση. Την έχω δει αρκετές φορές και θα την ξαναδω σίγουρα.
"The greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return..."




2. Requiem for a dream

Πολλοί μου λένε ότι "οκ, καλή αυτή η ταινία, αλλά όχι τόσο τρομερή όσο την περιγράφεις εσύ". Όταν την είχα δει, είχα ενθουσιαστεί πραγματικά. Η μουσική, η υπόθεση, οι ήρωες...όλα ήταν τρομερά. Μου είχε κάνει εντύπωση η μετάβαση από το άσχημο στο όμορφο και ξανά στο άσχημο, όπως και το πόσο εκπληκτικά ταιριάζει ο τίτλος στην ιστορία. Requiem for a dream, ο θάνατος του ονείρου.



Για τον soundtrack, κάντε κλικ εδώ.


3. American History X

Ένα μόνο θα πω...Edward Norton.
(Τρομερή ταινία και το τέλος ανατριχιαστικό)




4. Interview with a vampire

Η πρώτη ταινία που είδα με βρικόλακες. Σίγουρα από τις πιο αγαπημένες μου. Ο Brad Pitt είναι ένα από τα πιο sexy vampires που υπάρχουν! Πιστεύω ότι είναι μια ταινία πολύ καλοστημένη. Ούτε ακραία όπως το "Queen of the damned", ούτε γλυκανάλατη όπως το "Twilight" (αν και μου άρεσαν φυσικά και οι δύο). Ταινία που έφερε ξανά στη μόδα τους βρικόλακες.
(Να δείτε φυσικά και το Dracula με τον Gary Oldman. Τέτοια ατμόσφαιρα σε λίγες ταινίες τη βρίσκεις)




5. Pirates of the Caribbean

Λίστα χωρίς ταινία με Johnny Depp δε γίνεται! Οι Πειρατές της Καραϊβικής είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες γιατί τα έχει όλα: δράση, χιούμορ, ρομάντζο, και φυσικά τον Τζόνι! Μη μου πείτε ότι δεν την έχετε δει!
Πιστεύω ότι είναι η καλύτερη από όλες όσες ακολούθησαν. Πάντα το original είναι αυτό που δε μπορείς να ξεπεράσεις...





Καλώ στο παιχνίδι την ChicaGriega μιας και υπάρχει το blog με τις λίστες. Από εκεί και πέρα, όποιος άλλος θέλει μπορεί να παίξει!

Καλό Σαββατοκύριακο!

Who's the hero, who's the villain?

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι "κλεμμένος" από μια διαφήμιση, αλλά πιστεύω ότι ταιριάζει με το πνεύμα της ανάρτησης. Γενικά δε συνηθίζω να φιλοσοφώ ιδιαίτερα στο blog, ή και στη ζωή μου, όχι τουλάχιστον τόσο ώστε να μπω στη διαδικασία να γράψω όσα σκέφτομαι. Κάποια περισταστικά που έζησα όμως τις τελευταίες μέρες με έβαλαν σε σκέψεις. Ποιος είναι ο ήρωας και ποιος ο κακός;

Σε κάθε κατάσταση, σε κάθε συμβάν, υπάρχουν δύο πλευρές. Πάντα ο ένας είναι ο κακός της υπόθεσης, και ο άλλος το θύμα. Τι γίνεται όμως αν οι διαχωρισμοί δεν είναι τόσο ξεκάθαροι για τον εξωτερικό παρατηρητή; Πόσες φορές έχουμε πάρει το μέρος του "κακού" απλά γιατί αυτό μας φαινόταν το σωστό;

Βγαίνεις με κάποιον για καιρό. Έχεις κάνει ήδη ένα γάμο (που κατέληξε δυστυχώς σε διαζύγιο) και δε θέλεις να παντρευτείς ξανά. Σου αρέσει η ελευθερία. Αυτός ο κάποιος όμως σε ζητάει σε γάμο. Αν του πεις ναι, θα είσαι η καλή. Γιατί πολύ απλά δέχτηκες την πρότασή του. Μέσα σου όμως ξέρεις ότι δε θες να προχωρήσεις, παρ'ολο που βλέπεις ότι τα χρόνια περνάνε και δε θα είσαι πάντα νέα. Καταπιέζεις τον εαυτό σου, αλλά πρέπει να κάνεις υποχωρήσεις, έστω για να μην πληγώσεις τον άλλο. Αν όμως απορρίψεις την πρόταση (ενώ έχεις όλα αυτά στο μυαλό σου), δε γίνεσαι ο κακός αυτόματα; Ποιος ορίζει λοιπόν ότι ο καλός είναι αυτός που κάνει τον άλλο ευτυχισμένο καταπνίγοντας τις δικές του ανάγκες, και κακός αυτός που δυσαρεστεί τον άλλο γιατί θέλει να αποφύγει ένα λάθος; Πειράζει που εγώ θα υποστήριζα πιο πολύ ένα όχι, απ'οτι ένα ναι; Γιατί όταν μου ανακοινώνεις τον αρραβώνα σου με βλέμμα θολωμένο καταλαβαίνω ότι έχεις δεύτερες, και τρίτες, και τέταρτες σκέψεις... Who's the hero, who's the villain?

Είσαι σε ένα πάρτυ. Υπάρχει ένα παιδί που το ξέρεις από καιρό. Έχουν παιχτεί πολλά μεταξύ σας. Σου αρέσει και μάλλον του αρέσεις. Όμως, στο πάρτυ είναι με την κοπέλα του. Για κάποια λεπτά η κοπέλα του δεν είναι στο δωμάτιο. Βρίσκεις την ευκαιρία, κάθεσαι δίπλα του, τον φλερτάρεις, και...κάνετε διάφορα κάτω από ένα μαξιλάρι. Εσύ το θεωρείς σωστό, γιατί σου έχει δώσει ο άλλος την άδεια. Στην τελική αυτός έχει σχέση, αυτός θα έπρεπε να έχει και ενδοιασμούς. Αφού δεν τον περιάζει εκείνον, γιατί να σε νοιάξει εσένα. Σωστά; Λάθος. Είσαι σε ένα πάρτυ με το αγόρι σου. Φεύγεις από το δωμάτιο για λίγο. Χωρίς να το ξέρεις, την ίδια στιγμή που εσύ μασουλάς πατατάκια στην κουζίνα, το αγόρι σου κάνει παιχνίδι με κάποια άλλη. Θα το δεχόσουν; Αφού λοιπόν δε θα ήθελες να σου συμβεί εσένα, γιατί το κάνεις σε κάποια άλλη; Κάθε κατάσταση έχει πάντα δύο πλευρές. Δεν αρκεί να κοιτάς μόνο τη δικιά σου για να κρίνεις. Πρέπει να βλέπεις και πέρα από το ποτάμι για να δεις πού είναι τελικά πιο πράσινο το γρασίδι. Who's the hero, who's the villain?

Αποφασίζεις να μετακομίσεις μακριά από τους συγγενείς σου. Ενώ για χρόνια ζούσατε στην ίδια γειτονιά, πας λίγο πιο μακριά, γιατί χρειάζεσαι και θέλεις αλλαγή. Οι συγγενείς είναι λυπημένοι γιατί έχουν συνηθίσει να σε έχουν κοντά τους. Τι κάνεις; Κρατάς πίσω τον εαυτό σου για να είναι οι άλλοι χαρούμενοι, ή πας μπροστά για να είσαι εσύ χαρούμενος; Πρέπει να περιορίζουμε πάντα τις επιλογές μας για να μην πληγώνουμε τους άλλους; Δεν υπάρχει περίπτωση να φαινόμαστε εμείς κακοί σε όλο τον κόσμο, αλλά να ξέρουμε ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας, κι ας μην το πιστεύει κανένας άλλος; Who's the hero, who's the villain?

Όταν δε συμφωνείς με όσα κάνει, λέει, πιστεύει ένα φίλος, πότε είσαι κακός; Όταν δεν του το λες, ή όταν του το λες; Πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια, ή να το παίζουμε καλοί αν και βλέπουμε ότι ο άλλος κάνει λάθος; Και όταν κάνουμε εμείς λάθος, πώς μπορούμε να καταλάβουμε ότι γίναμε εμείς οι villain; Όταν είμαστε έξω από το παιχνίδι, πρέπει να κάνουμε τους ειρηνοποιούς μεταξύ των δύο μερών; Πώς μπορούν να συμβιώσουν αρμονικά οι άνθρωποι όταν κυριαρχεί πάντα μέσα στο μυαλό τους (είτε το θέλουν, είτε όχι) η δική τους πλευρά των γεγονότων;

Who's the hero, who's the villain? Is there always a hero, and always a villain? Who is the victim?

~Carina