Άγιε μου Βασίλη...

Ο καιρός έφτασε...Μετά από αναμονή ενός ολόκληρου χρόνου, 52 εβδομάδων, 365 ημερών, ήρθε η ώρα να βγάλουμε ξανά το σετ αλληλογραφίας μας και το στυλό μας (ή να ανοίξουμε το Word στον υπολογιστή αλλά ας μην γίνω τόσο ρηχή χρονιάρες μέρες) και να γράψουμε το γραμματάκι μας στο Άι Βασίλη...

Αρχίζω...


Άγιε μου Βασίλη,

Ελπίζω να είσαι καλά και φέτος και να ξεκουράστηκες τις προηγούμενες 51 εβδομάδες γιατί τώρα που πλησιάζει η Πρωτοχρονιά θα ξεπατωθείς, θες δε θες. Ακόμα, ελπίζω να αποφάσισες να αλλάξεις επιτέλους τους ταράνδους με ένα υβριδικό. Αρκετά γράμματα παίρνεις ήδη, χωρίς να έχεις και τις διαμαρτυρίες της PETA από πάνω. Όσο για βενζινοκίνητο αυτοκίνητο...α πα πα! Ολόκληρος Άι Βασίλης και να μην προστατεύεις το περιβάλλον;

Πέρα από όλα αυτά, ελπίζω να έκανες και αυτή τη διαιτούλα που λέγαμε πέρσι. Δε λέω, ωραία τα γλυκά, αλλά ένα μπισκοτάκι εδώ, ένα στο γείτονα, ένα παραδίπλα...δε θέλει και πολύ! Για ανεβασμένες χοληστερίνες είμαστε τώρα; Πάντως, αν ω μη γένετω, έχεις πρόβλημα, το Becel Proactive είναι πολύ καλό.

Στο θέμα μας όμως τώρα. Φέτος ήμουν πολύ καλό παιδί. Αν εξαιρέσεις κάτι ψεμματάκια που είπα εδώ και εκεί..κάτι κόκκινα φανάρια..δυο-τρεις κατάρες..και μια μικρή συνεργασία στην εξεταστική..κατά τ'άλλα ήμουν πάρα πολύ καλή! Τέτοια καλοσύνη θα τη ζήλευε και η Κοκκινοσκουφίτσα. Μη ρωτήσεις γιατί. Κάτι ξέρω και εγώ. Υπόσχομαι του χρόνου να είμαι ακόμα καλύτερη. Να μην περάσω κόκκινα φανάρια, να μην τσαντίζομαι με αυτούς που περπατάνε αργά όταν εγώ βιάζομαι, και να μην αγριοκοιτάζω όλους τους παράξενους που κάθονται δίπλα μου στα λεωφορεία. Για να είμαι όμως καλή, χρειάζομαι και μια ανταμοιβή. Ως κίνητρο φυσικά!

Να λοιπόν τι θέλω για φέτος:
-Ένα Wii
-Ένα ιδιωτικό τζετ
-Μια Φεράρι και κάποιον να την οδηγεί γιατί εγώ...μπα! (Φανάρια μπορώ να μην περνάω με κόκκινο. Να μην πατήσω όμως κάποιον...δεν το εγγυώμαι. Γι'αυτό φέρε μου το σοφέρ, καλού κακού.)
-Μια έπαυλη...
τι; Δε γίνεται να μου φέρεις τέτοια δώρα; Γιατί; Πάλι με ελαφάκι θα τη βγάλουμε δηλαδή; Τέτοια συλλογή ούτε το δάσος της Βουργουνδίας! Τι; Ε, αν δεν έχει δάσος η Βουργουνδία, τότε βάλε και ένα από αυτά στη λίστα μου!

Άντε, επειδή είσαι καλούλης, θα ζητήσω κάτι λιγότερο υλιστικό.
Λοιπόν...θέλω...:
-Μια καλή δουλίτσα που να κάνω σοβαρή δημοσιογραφία και να με πληρώνουν με μισθό πάνω από 700Ε. Βαρέθηκα να με λένε η γενιά των 700Ε!
-Να περάσω ένα ολόκληρο εξάμηνο χωρίς ούτε μια απεργία, αναταραχή, κινητοποίηση...
-Να αλλάξει ο μεταβολισμός μου και να τρώω ό,τι θέλω χωρίς να παίρνω γραμμάριο. Ή μάλλον, όχι. Να είμαι μεταμορφωμάγισσα. Δεν ξέρεις τι είναι; Να διαβάσεις Χάρι Πόττερ να μορφωθείς!
Τι πάλι; Αντίρρηση έχεις και τώρα; Δε μου τα λες πολύ καλά φέτος! Και να πω ότι ήμουν κακό παιδί; Μα ήμουν; Αφού το ξέρω, δεν ήμουν!

Καλά...καλά...ξέχνα όλα τα άλλα. Ένα ταξιδάκι στην Ιταλία μπορείς να μου το φέρεις; Είδες, δε ζητάω πολλά; Ούτε καν σε ξενοδοχείο πρώτης τάξης δε σου είπα! Με ρίχνεις πολύ Άγιε μου Βασίλη, αλλά τι να κάνω...αφού δε μου δίνεις τίποτα άλλο...

Τι;; Και εδώ αντίρρηση;;
Ε Άι Βασίλη, φέρε μου μια κόκκινη μύτη να βάλω στο σκατο-ελάφι να τελειώνουμε.
Τώρα να δεις τι κακό παιδί που θα είμαι του χρόνου!

Καλό ταξίδι στην Ελλάδα...και πρόσεξε μην πάρεις καμιά φωτιά από τζάκια και ΑΑ...Ανώνυμους Αναρχικούς...

Τα λέμε του χρόνου! Σου φτιάχνω μια ωραιότατη λίστα...να τρίβεις τα μάτια σου!

Με κακιασμένη κυνική θερμή αγάπη,
Carina


Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους! Ό,τι δώρα και αν πάρετε, μικρά, μεσαία, μεγάλα..ωραία ή άσχημα, φτηνά ή ακριβά...ένα να θυμάστε: αυτό που μετράει...είναι να έχουν κάρτα αλλαγής!

Τις καλύτερες ευχές μου!

~Carina

Inspirational e-mails

Μέσα σε όλη τη σαβούρα των spam που λαμβάνουμε κάθε μέρα, υπάρχουν μερικά μηνύματα που θέλουμε να τα προωθήσουμε. Αληθινές ή ψεύτικες, οι δύο ιστορίες που ακολουθούν, μας κάνουν να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι έχουν και μια καλή πλευρά. Ή μάλλον, τα παιδιά έχουν μια υπέροχη πλευρά που μεγαλώνοντας ξεχνιέται. Ας τη θυμηθούμε έστω και μόνο για όσο θα κρατήσει η ανάγνωση...

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.

Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:

«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»

«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.

«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε:

- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.

- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές.

- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι.

- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα.

- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας· αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό.

- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι.

- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα.

- Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους.

- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.

Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του.

Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:

«Σ'ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε.»

Κάθε μέρα γινόμαστε όλο και πιο φτωχοί, όχι υλικά αλλά πνευματικά. Ξεχνάμε ότι γεννιόμαστε χωρίς τίποτα, και σταματάμε να εκτιμάμε αυτό που έχουμε, το μόνο που αξίζει πραγματικά. Σταμάτα να θες όλο και περισσότερα, και μάθε να αναπτύσσεις αυτά που έχεις ήδη, αυτά που βρίσκονται μέσα σου.

~~~~

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.

"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, μπορείς να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση από το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."

Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..

"Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά επειδή θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει."
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρεις πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρεις έξω από την βάση, ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη...τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι'αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακριά κι από τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακριά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...

Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε...τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του
έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "από 'δώ, από 'δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε από την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, ..κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος..

Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία ή και τους εργασιακούς χώρους μας.

Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.
Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:
Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο;

Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της"

Προώθησε την ιστορία. Πού ξέρεις; Η δική σου κοινωνία μπορεί και να αλλάξει.


Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο....Τα συμπεράσματα δικά σας.


~Carina

Look at the average person

Βλέποντας όλες αυτές τις διαφημίσεις με το λόγκο “Δεν υπάρχει μέσος άνθρωπος”, άρχισα να σκέφτομαι κατά πόσο ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος με βάση αυτόν τον αόρατο, άγνωστο αλλά πανταχού παρών μέσο άνθρωπο.

Πόσα πράγματα στον κόσμο μας είναι φτιαγμένα με βάση τα μέτρα του μέσου ανθρώπου;
Να μερικά από αυτά:

-τα ρούχα: Σπάνια θα βρεις ένα ρούχο που θα σου ταιριάζει “γάντι”.

-οι κάλτσες, τα εσώρουχα, τα γάντια, και τα καπέλα: Κεφάλα λένε αυτόν που δεν έχει το μέσο κεφάλι άλλωστε.

-τα καθίσματα στο αυτοκίνητο, στις συγκοινωνίες (...), στα θέατρα, τον κινηματογράφο...: Κάτι πρέπει να γίνει πια, ειδικά στα ΜΜΜ. Ρωτήστε τους μη μέσους να σας πουν...

-το πληκτρολόγιο του υπολογιστή

-τα παπούτσια: Αν μη τι άλλο, εδώ υπάρχει και το μισό.

-το (πράσινο) σαπούνι: Εξάλλου, μικρά σαπουνάκια δίνουν μόνο τα ξενοδοχεία...

-τα μολύβια, τα στυλό, οι μαρκαδόροι...

-τα βιβλία: Πολύ λίγες εκδόσεις έχουν το μέγεθος εγκυκλοπαίδειας.

-οι πόρτες

-οι τουαλέτες

-οι νιπτήρες

-τα μικρά μπουκαλάκια νερού: Είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να έχουν αρκετό νερό για να ξεδιψάσει κάποιος, χωρίς όμως να είναι δύσκολα στη μεταφορά. Αυτός ο κάποιος, ποιος άλλος; Ο μέσος άνθρωπος.

-η οδοντόβουρτσα

-τα μαχαιροπίρουνα

-τα ακουστικά

-τα τηλεχειριστήρια


Αυτά είναι λίγα από τα αντικείμενα που έχουν κατασκευαστεί με βάση αυτόν τον μέσο άνθρωπο.

Ποιος είναι όμως αυτός που αποφασίζει τι ανήκει στο μέσο όρο, και τι όχι; Πώς μετρήθηκε ο μέσος άνθρωπος; Αν πάλι λένε ότι δεν υπάρχει, τότε δε δικαιολογείται ούτε το μέσο νούμερο του νέου μου τζιν, ούτε η μαζικότητα που μας πνίγει. Ακόμα και οι σειρές στην τηλεόραση, ή μάλλον, κυρίως αυτές, είναι φτιαγμένες με βάση τις προτιμήσεις του...μέσου τηλεθεατή.

Τι συμβαίνει λοιπόν με τον μέσο άνθρωπο; Αν ανήκεις στην κατηγορία του, δεν διαλύεται η ψευδαίσθηση της μοναδικότητάς σου; Και αν δεν ανήκεις, δε νιώθεις μειονεκτικά γιατί...είσαι διαφορετικός; Γιατί όλοι προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε, παραμένοντας παράλληλα και μέσοι; Μήπως προσπαθούμε να συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα; Και μήπως είναι καιρός να πάψουμε να κοιτάμε το μετρήσιμο, και να ενδιαφερθούμε γι'αυτό που ποτέ δε θα μετρηθεί;



ΥΓ: Αγαπητή εταιρεία τηλεφωνίας, ο μέσος άνθρωπος ΔΕΝ τρώει πίτσα με αντζούγιες. Τρώει πίτσα με έξτρα τυρί, μπέικον, ζαμπόν, πιπεριά και μανιτάρια. Και ο μέσος άνθρωπος έχει βαρεθεί να τον αποκαλούν μέσο.



Και καθώς κλείνω δε μπορώ να μην τραγουδήσω...

Look at the average person / Speak to the man in the street / Can you imagine the first one you'd meet?
Look at the average person / Speak to the man in the queue / Can you imagine the first one is you?
Look at the average person...


Yours,

~Carina

If looks could kill...

Όσοι ζουν σε κάποια ανεπτυγμένη κοινωνία, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η εμφάνιση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο πώς μας αποδέχονται οι άλλοι, αλλά και στο πώς εμείς οι ίδιοι δεχόμαστε τους άλλους. Όσο σκέφτομαι αυτό το ζήτημα, τόσα περισσότερα ερωτήματα μου έρχονται στο μυαλό.

Υπάρχει κάποιου είδους εμφανισιακός ρατσισμός; Δεν αναφέρομαι καν στο θέμα στο εργασίας. Όλοι γνωρίζουμε ότι δύσκολα θα γινόταν δεκτή για υπάλληλος σε ένα κατάστημα μια κοπέλα που δεν πληρεί κάποια από τα κριτήρια ομορφιάς. Αν δεν το πιστεύετε, ήρθε καιρός να κοιτάξτε καλύτερα γύρω σας...

Το ζήτημα είναι κατά πόσο η εμφάνιση επηρεάζει τις σχέσεις μας. Κάποιοι (άντρες και γυναίκες) θέλουν το άτομο που επιλέγουν να είναι ωραίο, και συχνά πέφτουν στην παγίδα να είναι με κάποιον μόνο και μόνο γιατί αρέσει στους φίλους τους. Κάποιοι αδιαφορούν για το πώς δείχνει ο άλλος, αρκεί να αρέσει στους ίδιους. Και κάποιοι αποκλείουν άτομα από τις επιλογές τους μόνο και μόνο επειδή δεν πληρούν τα προσωπικά τους κριτήρια, χωρίς να δίνουν στον άλλον την δυνατότητα να τους δείξει τι κρύβεται από κάτω. Γιατί, ωραίος ο Brad Pitt και ο κλώνος του νέου μοντέλου του Armani, αλλά αν κάτω από ένα ωραίο χαμόγελο δεν κρύβεται τίποτα, νιώθεις ότι είσαι με ένα ντουβάρι και όχι με έναν άνθρωπο.

Το θέμα λοιπόν είναι ότι όλοι λίγο-πολύ παγιδευόμαστε από την εμφάνιση του άλλου. Το μεγαλύτερο ερώτημα όμως είναι άλλο: η εμφάνιση κάνει τον χαρακτήρα, ή αυτός υπάρχει ανεξάρτητα από το πώς δείχνουμε;

Αν κάποιος είναι ωραίος, αυτό δεν του δίνει αμέσως περισσότερη αυτοπεποίθηση; Και συνεπώς, δεν εκφράζει καλύτερα την ατομικότητά του; Ενώ κάποιος άλλος, λιγότερο ωραίος, δεν κρύβεται πίσω από από αυτή την ανεπαρκή, κατά τη γνώμη του, εμφάνιση, με αποτέλεσμα να θάβεται και η προσωπικότητά του, όσο εξαιρετική και αν είναι; Ταυτόχρονα, η κατάσταση αυτή διαιωνίζεται και από το πώς μας δέχονται οι υπόλοιποι. Αν μας απορρίπτουν, δεν αρχίζουμε να θεωρούμε υπαίτια την εμφάνισή μας; Όμως, πόσες φορές δεν έχουμε δει άτομο, όχι και τόσο εντυπωσιακό, να έχει έναν τεράστιο κύκλο φίλων, επειδή έχει λάμψει η προσωπικότητά του; Τι πρέπει να κάνουμε τελικά; Τι ισχύει στην κοινωνία μας; Γιατί κάποιος ωραίος να μη δίνει ποτέ εξηγήσεις, ενώ ένας λιγότερο ωραίος να βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο;

Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι πως τα ζευγάρια που μένουν μαζί τον περισσότερο καιρό, είναι αυτά που ταιριάζουν εξωτερικά, χωρίς βέβαια αυτό να είναι και χρυσός κανόνας. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό; Ίσως γιατί αν θεωρείς το άλλο σου μισό είναι εξίσου ωραίο με σένα, είναι πιο εύκολο να το αποδεχτείς, χωρίς να το ζηλεύεις (αν βγαίνεις με τον νέο Jonathan Rhys Meyer) ούτε όμως και να νιώθεις μειονεκτικά όταν είσαι μαζί του.

Αυτό που με θλίβει είναι πως μπαίνουμε όλοι σε καλούπια. Ο Α θα είναι με την Α, ενώ ο Ψ με την Ψ. Αν ο Α βγει με την Ψ, θα έχει διαταραχτεί μια ισορροπία, τόσο λεπτή και όμως πολύ ισχυρή. Δεν είναι όμως κρίμα να μας κρίνουν για κάτι που δεν επηρεάζουμε εμείς οι ίδιοι; Είναι όμως και μάταιο να επιδιώκουμε συνεχώς την αποδοχή των άλλων. Αν μου αρέσω, θα αρέσω και σε αυτόν που μου αρέσει, γιατί πολύ απλά θα ξέρω πώς να "πουλήσω" τον εαυτό μου (με την καλή έννοια). Εξάλλου, αυτό που είναι και το πιο γοητευτικό, κυρίως στις γυναίκες, είναι η αυτοπεποίθηση.

Μήπως λοιπόν είναι καιρός να σταματήσουμε να ασχολούμαστε τόσο με το φαίνεσθαι και να ενδιαφερθούμε για το είναι; Ίσως έτσι να καταλάβουν όλοι ότι τελικά, αυτό που σου μένει είναι το ποιος είσαι. Ο χρόνος περνάει, οι πράξεις μένουν. Όλα τα υπόλοιπα ξεχνιούνται και την θέση τους παίρνουν νέα...μοντέλα.

If looks could kill, we'd all be dead by now.


PS: Για να αποφύγω σχόλια, να προσθέσω ότι μια θετική στάση ήταν αυτή που με έκανε να σκεφτώ τα της εμφάνισης, και όχι μια απόρριψη. ;)
Arrivederci!


~Carina