By Carina
Είχα πει ότι δε θέλω αυτό το blog να πάρει πολιτικό χαρακτήρα. Όλοι ξέρουν να μιλάνε για αυτά τα θέματα, δεν υπάρχει ανάγκη για μια ακόμα τέτοια σελίδα. Αλλά με αυτά που γίνονται σήμερα στην Αθήνα, και εδώ και χρόνια στη χώρα, δε μπορώ απλά να σωπάσω.
Από πού να ξεκινήσω;
Από το θάνατο τριών ανθρώπων; Καμία δικαιολογία, καμία συγνώμη, τίποτα δεν είναι αρκετό για να ξεπλύνει το αίμα αυτών των ανθρώπων από τα χέρια εκείνων που έριξαν τη μολότοφ. Η αντίδραση, η διαδήλωση, όλα έχουν ένα μέτρο. Αν πάψεις να σέβεσαι την ανθρώπινη ζωή, έχεις πάψει να είσαι άνθρωπος. Ούτε ζώο δε μπορεί να σε χαρακτηρίσει κάποιος. Ζώα είναι αυτοί που καίνε ασύστολα και αναρτούν πανό στην Ακρόπολη. Εσύ που σκότωσες, όποιος κι αν είσαι, δεν αξίζεις καν να λέγεσαι ζώο. Η ζωή σου δεν έχει καμία αξία πλέον.
Έχουμε χωθεί τόσο βαθιά που δε μας ξελασπώνει τίποτα. Είμαστε χαμένοι. Δεν είμαστε τίποτα. Αν ζούσε κάποιος αγωνιστής του '21, θα αυτοκτονούσε. Πού πήγαμε τη χώρα; Κανένας σεβασμός πλέον; Απευθύνομαι σε όλους, πολιτικούς, κομματόσκυλα, απλούς ανθρώπους. Πώς μπορούμε να κοιτάζουμε γύρω μας και να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας; Υπάρχει κανείς που να αγαπάει ακόμα την Ελλάδα; Να μην είμαστε εθνικιστές, αλλά να σεβόμαστε το χώμα που πατάμε, τη ζωή που μας δόθηκε, και τους ανθρώπους γύρω μας. Ας σεβόμαστε την ελευθερία μας, την αναπνοή που παίρνουμε τόσο αβασάνιστα, γιατί κάποτε τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν δεδομένα.
Είμαστε κατάπτυστοι. Όλοι μας. Μπορεί εσύ και εγώ να μην έχουμε σηκώσει όπλο, βάλει φωτιά, χτυπήσει κάποιον, κλέψει, αλλά έχουμε πονέσει, έχουμε αδιαφορήσει, έχουμε βρομίσει το χώρο μας. Τα εγκλήματα ξεκινούν από τη σκέψη. Για όσους έχουν διαβάσει το 1984, είναι ξεκάθαρο γιατί οι αρχές μιλούσαν για "έγκλημα σκέψης". Η σκέψη οδηγεί στην πράξη, και ένα μολυσμένο μυαλό δεν κάνει αγνές πράξεις.
Ο κόσμος δε θα καταστραφεί από μετεωρίτες, ιούς, έκρηξη πλανητών. Θα καταστραφεί από τους ανθρώπους. Τι υπέροχα πλάσματα που είμαστε, παίρνουμε το πιο αγνό πράγμα στον κόσμο και το διαλύουμε. Δημιουργούμε κάτι και στο τέλος αυτή η δημιουργία παίρνει το πάνω χέρι. Βλέπε το χρήμα. Πώς αφήσαμε αυτά τα κομμάτια χαρτί να κυριέψουν τις ζωές μας; Να μας κάνουν άπληστους; Κλέφτες, δολοφόνους; Γιατί;
Ας αποδοθεί δικαιοσύνη επιτέλους. Στους δολοφόνους, όλους τους δολοφόνους. Στους κλέφτες. Σε αυτούς που καταστρέφουν τη χώρα εν γνώσει τους. Σε όλους όσους κάνουν κακό για δικό τους όφελος. Πού είναι η δικαιοσύνη;
Τι στο καλό πήγε στραβά με εμάς;
Δε θέλω να κινδυνολογώ. Αλλά με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Στεναχωριέμαι για τη χώρα μου, γιατί δε θέλω να τη βλέπω να καταστρέφεται. Στεναχωριέμαι για τα παιδιά που γεννιούνται τώρα, γιατί δε θα είναι ποτέ αγνά. Στεναχωριέμαι για τη γενιά μου, γιατί η ανεμελιά τελειώνει κάπου εδώ. Στεναχωριέμαι που νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι, ότι θα ζήσουμε αιώνια. Ο χρόνος όλων είναι μετρημένος. Αν μπορούσαμε να τον χρησιμοποιήσουμε για να προσφέρουμε κάτι όμορφο στους επόμενους...τι καλά που θα ήταν.
Η ελπίδα κάπου εδώ γύρω είναι. Πάντα υπάρχει κρυμμένη σε μια γωνιά. Το ερώτημα είναι...πότε θα δούμε μια φωτεινή ημέρα με πραγματικά χαμογελαστούς και ήρεμους ανθρώπους;
Με μια λέξη; Κάποτε.
