By Carina
Μία είναι η μεγαλύτερη αλήθεια για τους φοιτητές κατά την περίοδο της εξεταστικής: οτιδήποτε είναι πιο ενδιαφέρον από το διάβασμα! Μια συζήτηση που έκανα χτες με μια φίλη μου (Hi Il!) μου θύμισε κάτι κρυμμένα χαρτάκια που έχω σε έναν φάκελο από συζητήσεις που κάναμε στο σχολείο. Τα ξέθαψα λοιπόν από την βιβλιοθήκη, φταρνίστηκα λιγάκι από τη σκόνη (εγώ δεν καθαρίζω;;;), τους έριξα μια ματιά, με έπιασε κατάθλιψη, και τα έβαλα με συνοπτικές διαδικασίες πίσω στη θέση τους.
Πολλοί λένε ότι κάποια στιγμή θα νοσταλγείς τα σχολικά χρόνια, γιατί ήταν αθώα (ψέμα no1), και ανέμελα (ψέμα no2). Ίσως επί 1960 αυτό να ίσχυε. Ίσως να ίσχυε και επί 1980. (Δε λέω επί 1990 γιατί κάτι καταλήψεις έκαναν τότε. Η χαρά του μαθητή!;) Επί 2000 όμως, το να είσαι (ήσουν) μαθητής ήταν χειρότερο και από εργασία ρουτίνας, στυλ δημοσίου υπαλλήλου, δουλειά σκότωμα για τα δημιουργικά πνεύματα. Και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί.
Ας ξεκινήσω από το ψέμα no2: ανεμελιά. Η τελευταία φορά που ήμουν ανέμελη ήταν όταν ήμουν ακόμα 4,5 χρονών, μόλις είχα ξεκινήσει το μπαλέτο, έκανα -και καλά- αγγλικά, και γέμιζα την υπόλοιπη μέρα μου με κούκλες, Polly Pocket, και κινούμενα σχέδια, χωρίς υποχθόνιες φιλίες, δήθεν έρωτες, και απροειδοποίητα τεστ (τα οποία πρέπει να απαγορευτούν δια νόμου). Η ανεμελιά χάθηκε από τότε που σκλήρυνε η αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα να ξέρουμε δύο γλώσσες από τα 8 μας, να έχουμε πέντε πτυχία στα 14 μας, και άπειρες δεξιότητες -στα χαρτιά πάντα γιατί στην πράξη...- στα 18 μας. Για να είσαι ανέμελος δεν πρέπει να έχεις υποχρεώσεις. Με το που πατάς το πόδι σου στο σχολείο, αποχαιρετάς την ανεμελιά, και κλαις όχι γιατί αποχωρίζεσαι τη μαμά σου για πρώτη φορά, αλλά γιατί λες αντίο μια για πάντα στις ατέλειωτες ώρες χαζέματος, για το οποίο κανείς δε μπορούσε να σε κατηγορήσει. Δε θυμάμαι πότε ήμουν ανέμελη τελευταία φορά (με εξαίρεση κάτι καλοκαίρια). Μέγας μύθος η ανεμελιά των σχολικών χρόνων. Πιο ήρεμη είμαι τώρα ως φοιτήτρια, κι ας έχω περισσότερες υποχρεώσεις.
Προχωράμε στο ψέμα no1: αθωότητα. Αν η ανεμελιά χάθηκε την πρώτη μέρα του σχολείου, η αθωότητα αγνοείται από τη στιγμή που κάναμε την πρώτη μας φιλία. Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα είναι πιο θολά εδώ. Για να μην πω τίποτα υπερβολικό, θα αφήσω τα χρόνια του δημοτικού (με την ελπίδα ότι ήμασταν όντως αθώα παιδάκια τότε), και θα περάσω στα γυμνασιακά/λυκειακά.
Αθώοτητα. Σημαίνει να είσαι αθώος (προφανώς). Να μη σκέφτεσαι πονηρά και ύπουλα. Να μην ρίχνεις τον άλλο για το δικό σου κέρδος. Να μην κοιτάς μονάχα τον εαυτό σου. Να είσαι ειλικρινής. Τίποτα από αυτά δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα του γυμνασίου που έχω στο μυαλό μου. Σκευωρίες, κουτσομπολιά, κλίκες, ποιος έκανε πάρτυ και δε σε κάλεσε (άλλη βλακεία αυτή. τι κέρδισες ρε φίλε;;), ποιος τα'χει με ποια, ποια γουστάρει ποιον, θα σου ρίξω στάχτη στα μάτια να μην καταλάβεις ότι μας αρέσει ο ίδιος, κάνε μου ψυχανάλυση, αλλά σκασίλα μου για τα δικά σου προβλήματα. Αυτά περιγράφουν μια τυπική μέρα στο δικό μου σχολείο. Δε λέω ότι αυτά δε συμβαίνουν και στη σχολή. Παντού συμβαίνουν. Το σχολείο όμως είναι τόσο κλειστή κοινότητα που σε πνίγει και σε σκάει. Είναι μια θηλιά που όταν την ξεφορτωθείς δε θες να κοιτάζεις πλέον τον λαιμό σου για να μη σου θυμίζει την παλιά σου μιζέρια...
Δε θα παραθέσω αποσπάσματα από τις τότε συζητήσεις μου (αν και μπαίνω στον πειρασμό να τα περάσω όλα σε ένα αρχείο Word για μελλοντικές αναφορές), γιατί κάποιες πληγές είναι ακόμα μισάνοιχτες. Όχι τόσο δικές μου όσο αλλονών. Αυτό όμως που θα σας πω είναι το εξής: το χειρότερο τελικά με το να βρίσκεις τέτοια χαρτιά και συζητήσεις από το σχολείο, δεν είναι οι επίπονες αναμνήσεις που σε κάνουν να κοκκινίζεις και να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου, αλλά η συνειδητοποίηση ότι μετά από τέσσερα χρόνια, κάποια άνθρωποι παραμένουν ίδιοι. Η μεγαλύτερη ήττα είναι να συνειδητοποιείς ότι στον καθρέφτη σου αντικρίζεις τον σχολικό Γιάννη, κι όχι τον ώριμο, κατασταλαγμένο 20χρονο που θα ήθελες να ήσουν.
Τα χαρτάκια μου μού θύμισαν πόσο άσχημα πέρναγα τότε, όχι γιατί δεν είχα φίλους, αλλά γιατί αυτό που ήμουν (είμαι) μπλοκαριζόταν από τις στενές πόρτες των σχολικών τάξεων. Για να μπω μέσα, έπρεπε να αφήσω τον αντισυμβατικό (με όρους σχολείου) εαυτό μου στην καγκελόπορτα. Πάλι καλά που ήμουν καλή μαθήτρια, και γλίτωνα την ταμπέλα "φρικιό".
Τα χαρτάκια μου έδειξαν και κάτι άλλο. Ότι παρά τα σχολικά χρόνια, κατάφερα να εξελιχθώ, να αλλάξω, να έρθω πιο κοντά σε αυτό που (θέλω να) είμαι. Γι'αυτό ίσως κάποιοι άνθρωποι από εκείνη την εποχή δεν χωράνε στο τώρα μου.
Ίσως τώρα να είμαι λιγότερο αθώα από τότε. Ή μάλλον, είμαι σίγουρα λιγότερο αθώα. Αυτό όμως από επιλογή μου, όχι από υποχρέωση. Κι έτσι τώρα κοιτάζω τα χαρτάκια και λέω "ευτυχώς που δε χρειάζεται να γυρίσω πίσω σε εκείνη την εποχή" γιατί δε θέλω να απαρνηθώ όσα απέκτησα αυτά τα χρόνια.
Το σχολείο είναι μια ανοιχτή πληγή. Όσο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν καλή εποχή. Εκτός κι αν ήσουν στη μεγάλη κλίκα, αλλά εγώ τέτοιους αναγνώστες δεν έχω.
Κλείνω λοιπόν αυτόν τον φάκελο, τον βάζω πίσω στη θέση του, με την υπόσχεση πως όταν τον ξανανοίξω θα θυμηθώ μόνο τα καλά.
A blast from the past~
