I just want to thank you

 By Carina

Σε λίγες μέρες αλλάζει ο χρόνος. Μπαίνουμε σε μια καινούρια δεκαετία, αν κι αυτό δεν αλλάζει πολλά. Είναι λοιπόν η κατάλληλη στιγμή να κοιτάξουμε πίσω και να σκεφτούμε τι κάναμε αυτή τη χρονιά. Να αναλογιστούμε τα λάθη και τα σωστά μας, όσα κάναμε και δεν έπρεπε, ή όσα κάναμε και έπρεπε, να σκεφτούμε ποιοι άνθρωποι πέρασαν από τη ζωή μας, ποιοι έμειναν, και γιατί.

Αυτό που θυμάμαι από πέρσι είναι το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του 2008. Ταξιδεύαμε τελευταία μέρα του χρόνου για να ανεβούμε στο χωριό και όπως ήμασταν στο δρόμο, είδαμε το πιο υπέροχο ηλιοβασίλεμα που μας χάρισε ο περσινός χρόνος. Πεντακάθαρος ουρανός. Όλες οι αποχρώσεις του κόκκινου: ο ουρανός είχε πιάσει φωτιά. Μπορεί να φανεί υπερβολικό αλλά αυτό το ηλιοβασίλεμα ήταν ανατριχιαστικό. Σα να μας άφηνε το 2008 με την πιο όμορφη όψη του που την φύλαγε μόνο για όσους είχαν την τύχη να τη δουν.

Το 2009 ήταν περίεργη χρονιά. Αλλά πιστεύω ότι ήταν -είναι- από τις πιο εποικοδομητικές για μένα. Φέτος αναθεώρησα πολλά. Έμαθα λίγο περισσότερο τον εαυτό μου, δοκίμασα πολλά καινούρια πράγματα, γνώρισα άτομα πολύ διαφορετικά από εμένα. Έκανα αρκετά από όσα έλεγα ότι θα κάνω (αν και θα ήθελα να είχα κάνει πολλά περισσότερα). Απογοητεύτηκα από κάποιους ανθρώπους, αλλά το κυριότερο είναι ότι ενθουσιάστηκα με κάποιους άλλους. Τη θέση ενός από τους "βλαμμένους" που πέρασαν από τη ζωή μου, την πήρε κάποιος άλλος, κάποια άλλη, άτομα που πάλεψαν -ναι!- για να γίνουν κομμάτι της καθημερινότητάς μου, και τους ευχαριστώ γι'αυτό.

Έμαθα ότι οι άνθρωποι μπορούν πάντα να σε εκπλήσσουν. Συχνά δυσάρεστα, αλλά κάποιες φορές ευχάριστα. Έμαθα ότι πρέπει να παλεύεις καθημερινά για όσους θέλεις να έχεις δίπλα σου, αλλά αν κάποιος δεν ανταποκρίνεται, τότε μάλλον πρέπει να τον αφήσεις να αφεθεί στη δεδομένη κατάστασή του. Έμαθα ότι ξέρω πολύ λίγα για εμένα, αλλά ότι μπορώ να με γνωρίσω μέσα από τους άλλους. Έμαθα ότι "η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της γλυκός". Έμαθα ότι δε χρειάζεται να πεις πολλά για να σε καταλάβουν. Έμαθα ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακούν με όλη την έννοια της λέξης. Έμαθα ότι δεν έχει σημασία να αναγνωρίσεις μόνο το λάθος σου αλλά να κάνεις ό,τι είναι αναγκαίο για να μην το επαναλάβεις. Έμαθα ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις κάτι δυσάρεστο είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να το αποδεχτεί. Έμαθα ότι η ζωή είναι σπαρμένη με ροδοπέταλα κάτω από τα οποία κρύβονται αγκάθια. Όλοι μας πατάμε κάποια. Το θέμα είναι να αφήσεις το αίμα να τρέξει, και την πληγή να κλείσει πριν κάνεις το επόμενο βήμα. Δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Το φεγγάρι θα είναι πάντα εκεί αλλά εμείς όχι. Βγες λοιπόν έξω και χάζεψέ το για λίγο.

Έμαθα πολλά φέτος. Έκανα πολλά φέτος. Δε θα μπορούσα να τα συνοψίσω γιατί ούτε εγώ η ίδια δεν τα έχω συνειδητοποιήσει ακόμα.

Αυτό που ζητάω από εσάς είναι να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να αναλογιστείτε με τη σειρά σας τι κάνατε φέτος, τι προσφέρατε, τι πήρατε, τι επιλογές κάνατε και πώς εξελίχτηκαν αυτές στο τέλος. Σας ζητάω να βάλετε στόχους για την επόμενη χρονιά....και να προσπαθήσετε να μην είστε σκληροί με τους ανθρώπους. Όλοι θα σας πληγώσουν λίγο ή πολύ κάποια στιγμή. Αν όμως εσείς ξέρετε πού πατάτε, τότε δε μπορεί να σας κλονίσει κανείς. Κι οι άνθρωποι που είναι πραγματικά δίπλα σας δε θα σας πληγώσουν ποτέ, παρά μόνο θα σας γρατζουνίσουν λίγο για να σας θυμίσουν ότι είστε θνητοί παρ'όλα αυτά.

Καλές γιορτές...και καλή περισυλλογή!


PS: Θα ζητήσω για ακόμα μια φορά τη βοήθειά σας...Έχω φτιάξει ένα site για μια εργασία της σχολής και θέλω μέλη! Το site είναι για το Twilight/New Moon κλπ. Το λινκ είναι: whatevertwilight.webs.com.
Η εγγραφή είναι απλή. Πατάτε Members-->Join. Ευχαριστώ πολύ!!!

Η σαϊτα

By Carina

Διαβάστε αυτή την ιστορία, είναι όμορφη...

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κουφό Κινεζάκι. Μια μέρα αποφάσισε να γυρίσει σπίτι του περνώντας από τις γραμμές των τραίνων. Κάποια στιγμή, πίσω από το αγοράκι αχνοφαίνεται το τραίνο. Είναι αρκετά μακριά του όμως όχι και τόσο μακριά για να προλάβει ο οδηγός να σταματήσει, και το αγοράκι είναι κουφό και δεν θα καταλάβει ότι κινδυνεύει.

Λίγο πιο πέρα από τις σιδηροδρομικές γραμμές, βρίσκεται ένας παράξενος παλιός πύργος, όπου μένει ένας ηλικιωμένος μόνος του, κάνοντας μαθηματικούς υπολογισμούς όλη μέρα.

Ο γέρος αυτός λοιπόν κοιτάζει κάποια στιγμή έξω από το παράθυρο και βλέπει το αγοράκι και το τραίνο που πλησιάζει. Αποτιμά την κατάσταση κι αντιλαμβάνεται ότι το αγοράκι δε θα γλιτώσει γιατί αν του φωνάξει δε θα ακούσει, κι ο ίδιος δεν πρόκειται να τρέξει έξω να το σώσει. Κοιτάζει λοιπόν το αγοράκι και το τραίνο που πλησιάζει...κι αποφασίζει, για την πλάκα του, να κάνει έναν μαθηματικό υπολογισμό, να υπολογίσει δηλαδή σε ποιο σημείο το τραίνο θα συναντήσει και θα χτυπήσει το μικρό αγοράκι.

Όταν τελείωσε με τους υπολογισμούς του, βρήκε ότι το τραίνο θα χτυπούσε το παιδί ακριβώς δέκα μέτρα πριν από τον πύργο του. Μόλις δέκα μέτρα από εκεί που βρισκόταν ο ίδιος. Βαριεστημένος, παίρνει το χαρτί όπου έκανε τον υπολογισμό, φτιάχνει μια σαϊτα και την πετάει έξω από το παράθυρο. Αμέσως γυρίζει την πλάτη του και επιστρέφει στη δουλειά που έκανε πριν τον απασχολήσει το μικρό Κινεζάκι.

Έντεκα μέτρα πριν από τον πύργο, το μικρό αγόρι πήδηξε έξω από τις σιδηροδρομικές γραμμές για να πιάσει μια χάρτινη σαϊτα. Το τραίνο πέρασε από πίσω του μουγκρίζοντας."

Από τον Πουπουλένιο του Martin McDonagh

Ελπίζω να είστε όλοι καλά!