Τελεία.

Ένα μόνο θα πω. Είναι άδικο.

Δυστυχώς χάσατε την παρτίδα. Καλή τύχη την επόμενη φορά.

 By Carina

Part One: Το μοίρασμα των χαρτιών

Όλοι μας παίζουμε παιχνίδια. Όλοι μας χάνουμε κάποια στιγμή, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Κάθε φορά που χάνουμε, ελπίζουμε ότι η επόμενη παρτίδα θα είναι πιο τυχερή. Ότι θα μας μοιραστούν τα χαρτιά όπως πρέπει και θα κερδίσουμε με ευκολία, σχεδόν χαρισμένο το παιχνίδι. Από ένα σημείο και έπειτα, μαθαίνουμε να μην απογοητευόμαστε από την ήττα μας γιατί καταλαβαίνουμε ότι το παιχνίδι έχει άπειρες παρτίδες, περισσότερες από όσες θα μπορούσαμε να παίξουμε σε όλη μας τη ζωή. Μια ήττα δε μας πειράζει. Ούτε μια δεύτερη. Όταν όμως αρχίσουν να συνωστίζονται οι ήττες και να γίνονται περισσότερες από τις νίκες, τότε μας πιάνει μια ανησυχία. Τι κάνουμε λάθος άραγε; Κάναμε εμείς κάποια λάθος κίνηση, ή μήπως ήταν γραφτό να χάσουμε; Άλλαξαν οι κανόνες του παιχνιδιού και δεν το πήραμε είδηση; Ήμασταν υπερβολικά αισιόδοξοι; Ή μήπως είχαμε προδιαγράψει την ήττα μας από την αρχή; Άραγε έχουμε πάντα βαθιά μέσα μας μια φωνή που μας λέει αν θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε αυτή τη φορά; Κάθε φορά που παίζουμε αναμετριόμαστε με τον αντίπαλο ή με τον εαυτό μας; Μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο πάνω μας, και όχι πάνω σε κάποιον άλλο;

Αυτά για όσους λένε ότι η πασιέτζα είναι χάσιμο χρόνου...

Part Two: Βαίνειν καλώς

Σήμερα αποφάσισα να φάω τριμμένο καρότο, σαν σαλάτα. Μη γελάτε, είναι πολύ σχετικό με αυτό που θέλω να πω. Επειδή λοιπόν θα έκανα φασαρία στην κουζίνα για να τρίψω το καρότο, πήρα τον τρίφτη στο δωμάτιό μου. Όταν τελείωσα, έπρεπε κάπου να τον αφήσω για να μη μου λερώσει όλο το γραφείο. Τότε λοιπόν συνειδητοποίησα την αξία ύπαρξης ενός νεροχύτη στη ζωή μας. Δε μιλάω φυσικά για πραγματικό νεροχύτη. Μιλάω για κάτι συμβολικό. Συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να έχουμε έναν "νεροχύτη" όπου μπορούμε να αφήνουμε τα άπλυτα, ό,τι μας ενοχλεί, για κάποιο καιρό μέχρι να τα ξε-καθαρίσουμε. Με άλλα λόγια, δεν είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να βάζουμε στην άκρη όσα μας βασανίζουν για λίγο καιρό μέχρι να βάλουμε σε τάξη τη ζωή μας, και να επανερχόμαστε σε αυτά όταν είμαστε έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε; Δε θα τρελαινόμασταν αλλιώς; Όμως, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι όπως τα άπλυτα πιάτα θα αρχίσουν να μυρίζουν μετά από λίγο καιρό, έτσι και τα ποβλήματά μας θα αρχίσουν να γιγαντώνονται αν τα αφήσουμε άλυτα στην άκρη. Το ότι μπορούμε να αποφύγουμε κάτι για κάποιο καιρό, δε σημαίνει ότι μπορούμε να τα αποφεύγουμε επ'αόριστον. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτό που μας απασχολεί. Όσο πιο γρήγορα μάλιστα, τόσο καλύτερα.

Πόσο πιο ήρεμο ύπνο κάνεις με καθαρό νεροχύτη άλλωστε;

Part Three: Η μοιραία κίνηση

Όλοι -σχεδόν- ξέρουν το "Ο χαμένος τα παίρνει όλα". Για κάποιους είναι ύμνος. Εγώ τέτοια μουσική δεν ακούω, όσο κι αν προσπαθήσω. Δεν μου κάθεται καλά στο αυτί, τι να κάνουμε;

Δε λέω, δίκιο έχει ότι ευτυχισμένος είναι όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα. Ή τρελός. Αλλά η ευτυχία πάει με την τρέλα, γιατί ποιος τολμά να παραδεχτεί την ευτυχία του σε αυτόν τον κόσμο, όπου ό,τι λες φωναχτά, καταρρέει μπροστά στα μάτια σου;

Αλλά γιατί ο χαμένος να τα παίρνει όλα; Τζογάρει στο όνειρο, μαγκιά του, αλλά όταν μένει χωρίς όνειρο και εφόδια, πώς μπορεί να τα έχει πάρει όλα;

Αν πονάει μια φορά να χάνεις κάπου, πονάει χίλιες να χάνεις το όνειρό σου. Γιατί θέλει κότσια να κυνηγήσεις κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, να βγεις "στο δρόμο της φωτιάς", να καείς ή να τσουρουφλιστείς, κι αν είσαι τυχερός, να τη βγάλεις καθαρή.

Ο χαμένος τα χάνει όλα. Αλλά είναι αυτός που γελάει μπροστά στην καρμανιόλα. Δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει.

Θα κλείσω με έναν άλλο στίχο. Σχέση δεν έχει με τα παραπάνω. Έχει σχέση με την αφορμή.

"Σε κοίταζα με όλο το φως και το σκοτάδι που έχω."

To Bee?

 Αυτά είναι της ζωής τα διλήμματα....

By Carina

Να πηγαίνεις για καφέ στο Κολωνάκι ή για ρακόμελα στο Γκάζι;

Να πηγαίνεις να δεις ταινία blockbuster ή να κάνεις μαραθώνιο cult ταινιών;

Να φοράς All Stars με το φορεματάκι σου ή να συμπιέζεις τα πόδια σου στις καινούριες σου μπότες;

Να προσπαθείς να μείνεις ξύπνιος στη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη με το νυχτερινό τραίνο ή να χαπακώνεσαι και να πέφτεις ξερός;

Να χαζεύεις τα μαγικά κόλπα με την τράπουλα ή να προσπαθείς να καταλάβεις πώς γίνονται;

Να τρως γεμιστό τσουρέκι για πρωινό ή να περιορίζεσαι σε ένα Πτι Μπερ;

Να είσαι ανώτερος άνθρωπος ή να φέρεσαι στους άλλους όπως σου φέρονται;

Να ζητάς ψυχολογική υποστήριξη ή να τα κρατάς μέσα σου;

Να είσαι αυθόρμητος ακόμα κι αν το μετανιώσεις ή να σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές κάθε σου πράξη;

Να μπαίνεις offline στο msn ή να μπλοκάρεις όποιον σε ενοχλεί;

Να αφήνεις το relationship status σου απροσδιόριστο ή να δείχνεις σε όλους ότι είσαι complicated/in a relationship/divorced/married;

Να ακούς την μπανανιά επειδή είναι στη μόδα ή να μένεις πιστός στα ξένα ακούσματά σου;

Να αλλάζεις για κάποιον ή να μένεις ο ίδιος;

Να πανηγυρίζεις τη νίκη σου στο UNO ή να τη δέχεσαι με ψυχραιμία, σαν να έχεις νικήσει άλλες 50 φορές στο ίδιο παιχνίδι;

Να αγοράσεις αυτά τα funky σκουλαρίκια ή να ελπίσεις ότι θα τα βρεις και στην Αθήνα;

Να κολλήσεις τα ξεκολλημένα All Stars σου ή να τα αφήσεις να διαλυθούν τελείως;

Να γράψεις πάνω τους "I only want what I can't have" ή όχι, από φόβο μη σε πουν emo;

Να πάρεις λεωφορείο ή να απολαύσεις τη βόλτα με τα πόδια στη Λεωφόρο Νίκης;

Να ζητήσεις από τον ωραίο που κάθεται δίπλα σου να σου ανεβάσει τη βαλίτσα ή να σου βγει ο ώμος στην προσπάθεια;

Να παραδεχτείς ότι κάνεις περισσότερα από όσα αντέχεις ή να προσπαθήσεις να τα καταφέρεις όλα;

Να "κοιμηθείς 5 λεπτά ακόμα" ή να σηκωθείς γιατί η μέρα είναι μικρή;

Να παίζεις τρίλιζα την ώρα του μαθήματος ή να προσπαθήσεις να παρακολουθήσεις τον ασυνάρτητο καθηγητή;

Να έχεις ως profile picture ένα τοπίο που τράβηξες εσύ ή μια χιλιοphotoshopαρισμένη φωτογραφία σου;

Να μιλήσεις σε αυτόν τον τύπο επειδή σου φαίνεται ενδιαφέρον άτομο ή να δειλιάσεις από φόβο μη σε περάσει για παράξενη;

Να προσπαθήσεις να κάνεις κονέ σε μια φίλη σου ή να αφήσεις τα πράγματα να κυλήσουν πολύ πολύ αργά;

Να χαίρεσαι που έχει 20 βαθμούς μέσα Νοέμβρη ή να ζητάς κρύο και βροχές για να φορέσεις τις καινούριες σου γαλότσες;

Να έχεις αλλεργία στη σκόνη ή στα κουνούπια;

Να πιεις ένα ακόμα ποτήρια σαγκρία ή να το γυρίσεις σε νερό για να μη μεθύσεις;

Να κανονίσεις έξοδο ή να μαζευτείτε όλοι μαζί σε ένα σπίτι για ποπ κορν, επιτραπέζια, ψυχολογικά τεστ, και κλαψο-ταινίες;

Να κάνεις add sτο facebook κάποιον που γνώρισες προχτές ή όχι;

Να αντισταθείς στις μόδες που κυριαρχούν στο facebook κατά καιρούς ή να κάνεις κι εσύ join στο "Είμαι στον κόσμο μου γιατί δε μου αρέσει ο δικός σας";

Να κάνεις φίλους τους καθηγητές σου από το πανεπιστήμιο ή να αρκείσαι στο να τους στέλνεις mail με τις απορίες σου;

Να λες όσα σκέφτεσαι ή να το ξανα-σκέφτεσαι για να μην πληγώσεις κάποιον;

Να λες την αλήθεια ή να λες γλυκά ψέμματα;

Να σηκώνεις τα χέρια ψηλά ή να προσπαθείς άλλη μια φορά;

Να απαντάς ή να "σου τελειώνει η κάρτα";

Να αγοράζεις iphone ή να μένεις με την γλυκειά σου μπακατέλα;

Να ακούς μουσική στο λεωφορείο ή να διαβάζεις το περιοδικό του διπλανού σου;

Να ανεβαίνεις πέντε σκάλες ή να περιμένεις το ασανσέρ για 10 λεπτά;

Να ελπίζεις ή να παραιτείσαι;

Να είσαι ή να προσποιείσαι;

Να ακούς τη φωνή σου ή τις φωνές των άλλων;

Να μιλάς ή να σωπαίνεις;

Να κρίνεις ή όχι;

Lunatic of a god or god of a lunatic?

Να φας την τρύπα ή το τυρί;

Υou're not the first, or the last, but you're possibly the prettiest...

The right regrets

Εγώ και τα κλισέ έχουμε μια περίεργη σχέση. Κάποια τα υποστηρίζω ολόθερμα, ενώ κάποια άλλα απλά τα απεχθάνομαι.

Σήμερα θα μιλήσω για μια πολύ γνωστή φράση-κλισέ που την ακούμε παντού, και ακριβώς επειδή την ακούμε παντού, δεν την αμφισβητούμε ποτέ.

"Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες ποτέ."

Πρώτα απ'όλα αυτή η φράση βάζει στο ίδιο τσουβάλι όλες τις πράξεις. Ίδιο είναι να παραδεχτείς ότι είσαι ερωτευμένη/ος με κάποιον/α και ίδιο να σκοτώσεις κάποιον; Αλλά ας πούμε ότι η φράση αυτή μιλάει για ηθικά αποδεχτές πράξεις και αφήνει απ'έξω ακραία ζητήματα.

Καλύτερα να μετανιώνεις λοιπόν. Αυτό που δε σου λέει κανείς όταν αναφέρει αυτή τη φράση (με μεγάλο πάθος ομολογουμένως) είναι ότι το πόσο θα μετανιώσεις εξαρτάται από τη σπουδαιότητα της πράξης που θα τελέσεις. Αν διαλέξεις λάθος επάγγελμα ή λάθος σύζυγο δε θα το μετανιώνεις σε όλη σου τη ζωή; Μερικά λάθη δε μπορούμε να τα διορθώσουμε, ή έστω να τα διορθώσουμε σχετικά αναίμακτα. Μερικά λάθη τα πληρώνουμε σε όλη μας τη ζωή, αν όχι με τη ζωή μας.

Ποιος μπορεί λοιπόν να κρίνει τι αξίζει να ρισκάρεις και να το μετανιώσεις, και τι όχι;

Ας δεχτώ όμως ότι η φράση αυτή αναφέρεται στον έρωτα. Γιατί όπως λέει και μια φίλη μου, μελλοντική ψυχολόγος, ο άνθρωπος δε μπορεί να ζει χωρίς να έχει ένα ερωτικό αντικείμενο απέναντί του, χωρίς να έχει κάποιον ή κάποια να τον απασχολεί, να κυβερνάει το μυαλό του, κατά προτίμηση τις μικρές ώρες. Πόσο μάλλον όταν είσαι νέος και ζεις μόνο για τον έρωτα, άντε και για κανένα brownie με ζεστή σοκολάτα και παγωτό βανίλια.

Ας πούμε λοιπόν ότι καλύτερα να μετανιώνουμε για ερωτικά θέματα παρά να αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν... Η καρδιά σου όμως δε λειτουργεί όπως η δικιά μου, και η καρδιά του διπλανού μου ραγίζει λίγο πιο εύκολα από του άλλου. Αυτό που εμένα μπορεί να με γραντζουνίσει, τον άλλο μπορεί να τον γδάρει και να του αφήσει μια ουλή τόσο βαθιά που να τον πονάει στους εφιάλτες του. Ποιος είσαι εσύ λοιπόν που μου λες να μετανιώσω καλύτερα; Με ποια κριτήρια υποστηρίζεις ότι εγώ θα βγω σχετικά αλώβητη από το λάθος μου;

Ο χρόνος λένε τα γιατρεύει όλα. Ο χρόνος, λέω εγώ, απλά επουλώνει τις πληγές. Το σημάδι όμως είναι πάντα εκεί, κι ακόμα κι αν δεν το νιώθεις, μια ματιά να του ρίξεις, θα σου λυγίσει τα γόνατα, θα σε γκρεμίσει για ακόμα μια φορά.

Δεν γίνεται να ζούμε την (ερωτική) ζωή μας σα να είμαστε παιδιά που θα καθαρίσουν οι γονείς τους τα κομμάτια από το σπασμένο βάζο. Κανείς δεν θα καθαρίσει για εμάς, τουλάχιστον όχι σε αυτά τα θέματα. Δε μπορώ να ζω έχοντας στο μυαλό μου ότι καλύτερο είναι να μετανιώσω παρά να αναρωτιέμαι.

Και καλά, πες εμένα με εξιτάρει ο πόνος και το δράμα (όπως τους περισσότερους άλλωστε. Ένας ευτυχισμένος έρωτας δε αφήνει τίποτα να συζητήσεις με τους φίλους σου. Όσο περισσότερο δράμα όμως έχει η σχέση σου, τόσο πιο ενδιαφέρουσα γίνεται και η ανάλυση πάνω από ένα ποτήρι χυμό.). Στον έρωτα όμως δεν μπλέκονται πάντα δύο άτομα; Τι θα γίνει λοιπόν αν εγώ προχωράω σαν σίφουνας, κάνω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, γιατί δε θέλω να μετανιώσω για τίποτα στη ζωή μου, αλλά στην πορεία αφήνω και ουλές;

Μήπως δεν πειράζει τι παθαίνουν οι άλλοι αρκεί εγώ να μην μετανιώνω, γιατί "είναι κι αυτό μια εμπειρία";

Δε θέλω να δώσω την εντύπωση ότι δεν πρέπει να ρισκάρουμε τίποτα τελικά μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε τις συνέπειες. Μη μας δίνει όμως αυτή η φράση την αφορμή να κάνουμε πράξεις αλόγιστες και απερίσκεπτες. Δεν πρέπει άλλωστε να λογαριάζουμε κάθε πράξη μας με βάση το αν θα μετανιώσουμε για αυτήν ή όχι. Ακόμα και στον έρωτα, πρέπει να δρούμε με λογική, να κοιτάζουμε πέρα από το αίσθημα της στιγμής, αυτόν τον ενθουσιασμό που μας συνεπαίρνει με κάθε γλυκό χαμόγελο που μας χαρίζουν, και να κρίνουμε κατά πόσο τα σχέδιά μας θα μας φέρουν πιο κοντά στο στόχο μας ή όχι.

Ίσως τελικά αυτό που πρέπει να λέμε να μην είναι "Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες ποτέ."

Αυτό που πρέπει να λέμε είναι...
"Ίσως το μόνο που μπορεί να ελπίζει κάποιος είναι ότι θα καταλήξει να μετανιώνει για τα σωστά πράγματα."

Ας μη φοβόμαστε τα λάθη. Άνθρωποι είμαστε. Κι ας μετανιώσουμε και για κάτι που δεν κάναμε. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο... (να μια φράση που αγαπάω)

Maybe all one can do is hope to end up with the right regrets.

 

 

~Carina

Τα πιο μεγάλα όνειρα

Έκανα ένα λάθος κατά την αλλαγή του layout, αλλά τελικά κατάφερα να το διορθώσω. Ελπίζω να συνεχίσετε να μας διαβάζετε εδώ!

"Χίλιες στιγμές δεν πρόλαβα να δω, μα η τωρινή προέχει..."

Ο καιρός περνάει γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα απ'όσο θα θέλαμε. Κι ακόμα κι όταν θέλουμε να περάσει ο καιρός, μέσα μας ξέρουμε ότι είναι χρόνος χαμένος αυτός που ευχόμαστε να φύγει. Όταν έχεις χίλιες στιγμές στα χέρια σου, γιατί να πετάς τις εκατό;

Τις προάλλες, έριξαν τα χαρτιά σε μια φίλη μου με μια τράπουλα από επιτραπέζιο του Playhouse (σσ μαγαζί στα Εξάρχεια που μαζεύει τρελό φοιτητόκοσμο πορωμένο με επιτραπέζια). Αυτό που της είπαν ήταν ότι "τώρα δεν είσαι καλά, και η κατάσταση στην οποία βρισκόσουν λίγο καιρό πριν ήταν η καλύτερη". Είναι όμως στο χέρι της να γυρίσει πίσω; Και γιατί να γυρίσει πίσω έστω και σε μια υποτιθέμενη ιδανική κατάσταση; Μήπως δεν πρέπει άραγε η ζωή να έχει κάποιες λακκούβες για να μάθουμε να περνάμε από πάνω τους, έστω και με κάποια δυσκολία; Γιατί να ψάχνουμε το ιδανικό, αφού όπως λέει και μια συγγραφέας, το ιδανικό και το απόλυτο δε χωράει μέσα στη σχετική ζωή μας. Ακόμα κι αν το βρούμε ποτέ, θα είμαστε οι πρώτοι που θα τρέξουμε να το σκοτώσουμε από αδυναμία μονάχα.

Η τωρινή στιγμή προέχει. Υπάρχει το παρελθόν, υπάρχει και το μέλλον. Αλλά ξέρουμε καλά πως το μόνο που κρατάμε στα χέρια μας είναι αυτό το παρόν. Ό,τι κι αν κάνουμε, το παρελθόν δε θα το ξαναζήσουμε ποτέ (παρά μόνο μέσα από τις αναμνήσεις, αλλά κι αυτές θολές είναι και συχνά παραμορφωμένες από όσα θα θέλαμε να ήταν), και το μέλλον μπορούμε μόνο να το κυνηγάμε και να μην το φτάνουμε ποτέ. Το μέλλον το χτίζουμε τώρα, αλλά λόγω της αδυναμίας της φύσης μας, καλό θα ήταν να μην κοιτάμε πέρα απ'όσο φτάνουν τα δάχτυλά μας, πέρα από όσα μπορούμε να αγγίξουμε δηλαδή.

Χίλιες στιγμές δεν πρόλαβα να δω, μα η τωρινή προέχει...

Ο τίτλος της ανάρτησης προέρχεται από ένα τελείως ερασιτεχνικό συγκρότημα, αλλά με πολύ καλές προοπτικές κατά τη γνώμη μου. Αν το ένα και μόνο τραγούδι που έχουν ανεβάσει είναι δείγμα της δουλειάς τους, τότε νομίζω ότι θα γεμίσουν πολλές μουσικές ώρες, αν το πάρουν απόφαση...

Σημείωση: Όπως βλέπετε, το layout του blog άλλαξε ριζικά. Αποφάσισα ότι μιας και οι συνεργάτες μου δεν γράφουν πλέον, θα κάνω αυτό το blog πιο προσωπικό, για να αναλάβω αποκλειστικά την ευθύνη και να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να πετάει το μπαλάκι στους άλλους ("αφού δεν γράφετε εσείς, γιατί να γράψω εγώ;"). Θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής στις αναρτήσεις, αλλά και στην επίσκεψη των δικών σας ιστολογίων. Ευχαριστώ πολύ όλους όσους συνεχίζουν να επισκέπτονται την λαμπίτσα αυτή!

Καλό Σάββατο να έχετε!

~Carina