Whatevah

Αγαπητοί αναγνώστες...

Πρώτα απ'όλα, δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε μείνει...λίγο το χαλασμένο gadget μας, λίγο εμείς οι συντάκτες (τι πολυτέλεια να αποκαλείσαι συντάκτης, έστω και σε blog!) που είμαστε στον κόσμο μας...Εκ μέρους του εαυτού μου, ζητάω συγνώμη. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες πάλευα με τη δεύτερη ενηλικίωσή μου. Τώρα μη με ρωτήσετε ποιος νίκησε.

Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις 14 μέρες προσπαθούσα να βρω τι κείμενο να ανεβάσω. Αλλά όσο πιο πολύ το παλεύεις, τόσο δε σου βγαίνει. Γι'αυτό τελικά το κείμενο που γράφω τώρα δε θα είναι για ένα μόνο πράγμα...αλλά για πολλά μικροπράγματα που με απασχόλησαν τον τελευταίο καιρό.

Γι'αυτό, όσοι δεν έχετε αντοχή (Δευτέρα γαρ...), αφήστε απλά ένα σχόλιο του τύπου "Χαίρομαι που ζεις ακόμα", να ξέρουμε και εμείς ότι ζείτε και εσείς! Οι υπόλοιποι...καθίστε αναπαυτικά...

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ένα καθημερινό συμβάν που με κάνει να ανησυχώ όμως κάθε φορά που το βλέπω. Γύριζα λοιπόν σπίτι τις προάλλες και πέρασα από την κεντρική πλατεία της γειτονιάς μου. Εκεί ήταν 10 βλάμμενα που έπαιζαν με κλαδιά φοίνικα και φώναζαν το ένα στο άλλο "μαλάκα...μαλάκα...μαλάκα...". Μέσα σε τρία δευτερόλεπτα άκουσα 10 μαλάκα. Ρεκόρ! Αυτό όμως που με ανησυχεί δεν είναι το επίπεδο της νέας γενιάς (όσοι γεννήθηκαν μετά το 1990 είναι για τα μπάζα. Με εξαίρεση τους αναγνώστες μας φυσικά!), αλλά το πώς κατάφεραν να κόψουν τα κλαδιά του φοίνικα! Βέβαια να μου πεις πάλι καλά που δεν κρεμάστηκαν από πάνω του σαν τους χιμπατζήδες να τιμήσουν και το "μαλάκας"...

Άλλο κλασικό πλέον ζήτημα είναι ο αναθεματισμένος Νόμος του Μέρφυ. Θα παρουσιάσω δύο πτυχές του (γιατί να μην έχουμε τέτοιες εργασίες στη σχολή;;). Από τη μία, ισχύει το εξής αξίωμα "Όταν βιάζεσαι, όλα θα πάνε στραβά". Θα σκάσει λαστιχο, θα πηδήξει κάποιος στις ράγες του ηλεκτρικού, θα πέσει μετεωρίτης στην πλατεία Παγκρατίου...ό,τι κουλό, μπροστά σου θα γίνει, έτσι για να βγάλεις αφρούς από το στόμα και να καταραστείς την ώρα και τη στιγμή που πάτησες το πόδι σου στο μίζερο αυτό ΜΜΜ.
Η δεύτερη πτυχή του Ν.τ.Μ είναι αυτή "Όλα τα σχέδια θα προκύψουν όταν δε θα έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο". Από τότε που τελείωσε η εξεταστική μου βγαίνει το λάδι να κανονίσω για έναν καφέ (γιατί όλοι είναι "αλλού"). Τώρα που τα φτύνω εγώ, θυμούνται πρεμιέρες ταινιών, καφέδες ξεχασμένους από χρόνια, και πάει λέγοντας. Εγώ φταίω τώρα να σας μιλήσω γαλλικά;; C'est pas ma faute!

Το τρίτο μείζον θέμα (τι θυμήθηκα τώρα...την αρμονία που έκανα στο σχολείο-μπρρρ!) είναι ο χρόνος. Γιατί πρέπει πάντα να μας λείπει όταν τον χρειαζόμαστε και να τον έχουμε σε υπεραφθονία όταν το μόνο που κάνουμε είναι να γυρίζουμε σαν φαντάσματα όλη μέρα;

Το άλλο το ακόυσατε; (Άσχετο!) Αυτοί που πιστεύουν στα φαντάσματα λέει, υποστηρίζουν ότι η ακτινοβολία των κινητών σκοτώνει τα φαντάσματα. Γι'αυτό βρήκα ένα άσπρο σεντόνι πεταμένο στο πάτωμά μου τις προάλλες;; Πάει ο Κάσπερ!!!!!!!

Βλέπω ότι έχω γράψει ήδη αρκετά...δε μπορώ όμως να κλείσω πριν μιλήσω για το τελευταίο μου κόλλημα. Ο Neil Patrick Harris, aka Barney στο How I met your mother (ναι έχω πρήξει όλο τον κόσμο, το ξέρω! Σήμερα βγαίνει καινούριο επεισόδιο, γει!!), και Dr. Horrible στο Dr. Horrible's Sing Along Blog. Τον έχω ερωτευτεί τον τύπο. Είναι πολυτάλαντος, τρομερός ηθοποιός, με κοιλιακούς, και χαριτωμένη φατσούλα. Και ναι, το ξέρω ότι είναι gay. Έχω δει και φωτογραφίες με το amore του να βγάζουν το σκύλο βόλτα. Βλέπεις, δε φτάνει που έχουμε τις Angelines από εδώ και από εκεί, τώρα έχουμε και τους David (amore NPH) να μας κλέβουν τα λίγα εναπομείναντα κελεπούρια!...Κατάντια...Πάντως εγώ το κόλλημά μου το διατηρώ, ό,τι κι αν λέτε! Μην επιμένεις. Μην επιμένεις λέω!!

Κάτι άλλο ήθελα να πω πριν κλείσω την μπλαμπλαλογία μου...αλλά το ξέχασα (γκουχου μυαλό ψαριού γκουχου). Ελπίζω να ξεκουνηθούν και οι συνάδεφλοι-συντάκτες να ανεβάσουν και αυτοί τίποτα, έτσι να διώξουμε τις αράχνες από εδώ μέσα! Μυρίζει Baygon ή μου φαίνεται;;

Καλή εβδομάδα να έχετε όλοι! Τα λέμε...ε...σύντομα!

PS: Τελικά θυμήθηκα τι ήθελα να πω. Υπάρχει μια θεωρία που λέγεται "Six degrees of separation". Υποστηρίζει ότι (θεωρητικά) απέχουμε όλοι μας έξι άτομα από όλους. Δηλαδή γνωρίζεις τον Α, που ξέρει τον Β, που ξέρει τον Γ, και έτσι φτάνεις στον Η. Δηλαδή εγώ απέχω μονάχα 6 άτομα από τον Neil?? Τι ευτυχία!
Πάντως, πλάκα-πλάκα, ο κόσμος είναι πολύ μικρός!

~Carina

Almost 20

Εδώ και μέρες ήθελα να ανεβάσω μια ανάρτηση σχετική με τον χρόνο και την ηλικία. Σε λίγες, πολύ πολύ λίγες μέρες κλείνω τα 20 και μπαίνω στην λαμπρή δεκαετία, την καλύτερη από όλες τις δεκαετίες, όπως μου λένε. Ήθελα λοιπόν να γράψω οπωσδήποτε ένα κείμενο, γιατί μια φορά είναι κανείς 19, σχεδόν 20, και μια φορά έχει την ευκαιρία να εκφράσει δημόσια τα αισθήματά του γι'αυτή την τεράστια μετάβαση από την ηλικία των teens στα ταπεινά 20. Όπως μου συμβαίνει πάντα φυσικά, όταν θέλω να γράψω κάτι συγκεκριμένο για το blog μας, δε μπορώ να σκεφτώ τι ακριβώς να γράψω και καταλήγω με ξενέρωτα κείμενα που ούτε τη λούτρινη γάτα μου δε θα έβαζα να διαβάσει. Σήμερα όμως είχα μια έκλαμψη! Γι'αυτό, καθίστε καλά, πάρτε και κανένα χυμό, και πάμε!

Γίνομαι λοιπόν 20. Δεν υπάρχει λόγος να φρικάρω. Δηλαδή στα 29 μου τι θα κάνω;; Στα 39;; Όμιτζι γουατ δε φακ is going on δηλαδή! Όμως, δε φταίω εγώ. Όπου και να κοιτάξω, συνειδητοποιώ ότι ο χρόνος περνάει πάρα πολύ γρήγορα. Μα πιο γρήγορα και από το μετρό. Θα ξυπνήσω κάποια μέρα και θα είμαι 80 (αν είμαι τυχερή να φτάσω τα 80) και τα 20 θα μου φαίνονται σα να ήταν 10 λεπτά πριν. Τώρα μου έρχονται στο μυαλό ατάκες από μια ταινία, αλλά μη σας κάνω το μυαλό καζάνι. Η ταινία πάντως είναι το "Hearts in Atlantis" για όσους ενδιαφέρονται. (ναι εσένα λέω που ξύνεις το αυτί σου.)

Back on topic όμως...Για του λόγου το αληθές (για το ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα ντε! Α...δεν προσέχεις!), θα σας παραθέσω δύο περιστατικά που με έβαλαν σε σκέψεις. Ναι, συμβαίνει και αυτό κατά περιόδους.

Περιστατικό no1:
Εκεί που καθόμουν σήμερα το πρωί και χάζευα στο ιντερνετ (τι άλλο;), είδα τα διδυμάκια που μένουν απέναντι. Τα είχε βγάλει η γιαγιά τους στο μπαλκόνι και περπατούσαν χαρωπά πάνω-κάτω (για την ακρίβεια, την έσερναν τη γυναίκα, όπως κάνουν κάτι τεράστια σκυλιά σε μικροκαμωμένους ιδιοκτήτες) λες και ανακάλυψαν την Disneyland. Καθώς τα χάζευα και γέλαγα (τα σκασμένα, είναι γλύκες!), θυμήθηκα πώς ήταν τα πράγματα όταν πρωτοήρθαμε στη γειτονιά. Ο κύριος Στέλιος (ο απέναντι με τα δίδυμα) ήταν ένας συμπαθής σινγκλ και εγώ ήμουν ένα 7χρονο βλαμμένο που έπαιζε Πόλυ Πόκετ. Σήμερα, ο κύριος Στέλιος είναι παντρεμένος με παιδιά, και εγώ είμαι ένα 19χρονο βλαμμένο (δεν έχω γίνει ακόμα 20 λέμε) που παίζει Sims. Τώρα θα μου πεις, τι έχει κάνει ο ένας και τι έχει κάνει ο άλλος...δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι πότε πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια. Τα Πόλυ Πόκετ σκονίζονται στο υπόγειο, ο αρκούδος που είχα αγκαλιά στη μετακόμιση δεν έχω ιδέα πού βρίσκεται, και η ηλικία μου είναι διψήφια. Πότε έγιναν όλα αυτά;

Περιστατικό no2:
Αργότερα την ίδια μέρα (δηλαδή σήμερα), πήγα σε μια παρουσίαση του βιβλίου που έγραψε ένας γνωστός/φίλος. Το συγκεκριμένο άτομο το είχα γνωρίσει πριν από 5 χρόνια (4μιση για την ακρίβεια). Τότε ήταν ένας χαρωπός άνθρωπος, με δική του εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό, που πήγαινε ταξίδια και περνούσε καλά. Σήμερα είναι παντρεμένος, με ένα μωρό λίγων ημερών (αχου το!!), και με ένα βιβλίο στο ενεργητικό του. Όλα αυτά σε μόλις 4μιση χρόνια. Βέβαια, θα μου πεις τώρα ότι άλλοι σε ένα μόλις χρόνο έχουν γίνει εκατομμυριούχοι, αλλά επειδή εγώ δεν ξέρω κανέναν τέτοιο προσωπικά, χρησιμοποιώ παραδείγματα απτά.

Σκεφτόμενη όλα αυτά, με έπιασε μια...φρίκη να το πω; Άγχος να το πω; Είναι από τις στιγμές που νιώθεις το Χρόνο να σε χαστουκίζει και μετά τον βλέπεις να φεύγει χαρωπά, γελώντας με τα χάλια σου. Και εσύ κάθεσαι μες τη μέση του δρόμου σαν Πακιστανός που πουλάει ομπρέλες, και προσπαθείς να καταλάβεις τι στο καλό συμβαίνει και πού πάνε τα λεπτά σου όταν φεύγουν.

Υπάρχει ένα τρομερό βιβλιό του Έντε νομίζω (δεν το βρίσκω τώρα) που μιλάει ακριβώς για αυτό που προσπαθω μάταια να σας πω. Τρομερό βιβλίο. Νομίζω ότι πρέπει να το ξεθάψω από την πιο απόμερη γωνιά της βιβλιοθήκης μου σύντομα...

Μέσα σε όλα αυτά, δε μπορώ παρά να αναρωτιέμαι...τι σημαίνει το ότι γίνομαι 20; Μήπως είναι καιρός να ωριμάσω επιτέλους; Το ξέρω ότι πρέπει να βγω εκεί έξω και να διασκεδάσω μέχρι τελικής πτώσης, αλλά παράλληλα, πρέπει να αποφασίσω και τι θα κάνω με τη ζωή μου. Σε 10 χρόνια θα γίνομαι 30. Πού θέλω να βρίσκομαι στα 30; Γιατί να μην είμαστε όλοι Benjamin Button και να γεννιόμαστε ανάποδα; Πότε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση; Γιατί μας πιάνει άγχος να τα προλάβουμε όλα, τη στιγμή που όταν φτάσουμε στα 60 έχουμε άπειρο χρόνο και τίποτα να κάνουμε;

Πώς στο καλό να γιορτάσω τα γενέθλιά μου τελοσπάντων; Και πώς να κάνω κάθε λεπτό αξιομνημόνευτο;

Ο Χρόνος είναι μεγάλη τσουτσού. Κανείς δε θέλει να το παραδεχτεί, αλλά όλοι το ξέρουμε κατά βάθος.

Ήθελα να κλείσω τη δημοσίευση με μια εντυπωσιακή φράση από κάποια μεγάλη αυθεντία. Αλλά επειδή δεν κρατήθηκα, να μια φράση από το "Hearts in Atlantis" που με...στοιχειώνει.

"It's funny how when you're a kid, a day can last forever. Now, all these years seem just like a blink."


EDIT:

Επειδή το υποσχέθηκα...ελπίζω να φτάσει για όλους!

Αν και η τούρτα μου έμοιαζε με αυτήν...στο πιο ωραίο φυσικά!

Ε

Enjoy!

~Carina

Norman Bates is a highly misunderstood fictional character.

Ναι, ο τίτλος είναι άσχετος. Αλλά δε σας έχει τύχει, έστω και μία φορά, να σκεφτείτε έναν ωραίο τίτλο, αλλά τίποτα άλλο σχετικό με αυτόν; Εμένα μου συμβαίνει όλη την ώρα, και θέλω να ξέρω αν είμαι η μόνη!

Για να είμαι ειλικρινής, η ανάρτηση δεν είναι και τελείως άσχετη με την αναφορά στον αγαπητό Norman Bates (βλ. πρωταγωνιστή Ψυχώ-εκδοχή Hitchcock-αν δεν την έχεις δει, νοίκιασέ την...). Πιστεύω ότι όλοι κρύβουμε μέσα μας δύο εαυτούς. Σίγουρα όχι τον εαυτό μας και έναν άσχετο (τον περιπτερά, τον γαλατά, τον φούρναρη...προσπαθώ να μην κάνω spoiler της ταινίας, με αποτέλεσμα να μπερδεύω ακόμα και εγώ τον εαυτό μου!). Κρύβουμε όμως το αγγελάκι-εγώ/εσείς, και το διαβολάκι-εσείς. Ε και εγώ!

Πότε εμφανίζεται όμως το ένα, και πότε το άλλο;


Carina be good:
-Όταν έχει καλό καιρό. Με αυτή τη λιακάδα έξω, ακόμα και κλεισμένος να είσαι σε ένα σπίτι, γραφείο, χαρτοκούτι, δε μπορείς παρά να νιώθεις καλά. Μερικές φορές, όταν μπαίνει ο ήλιος στο δωμάτιό μου, κάθομαι στο κρεββάτι, κλείνω τα μάτια, και αδειάζω το μυαλό (με εντυπωσιάζει το πόσο εύκολο είναι! Στο γέμισμα έχω πρόβλημα...). Είναι απίστευτα χαλαρωτικό. Πώς να μην είσαι ο καλός σου εαυτός μια τέτοια μέρα;

Carina gone bad:
-Όταν εκεί που έχει λιακάδα, εμφανιστεί ένα παλιοσύννεφο από το πουθενά και σκοτεινιάσει. Get back home ηλίθια μάζα...ε...αέρα; Από τι φτιάχνονται τα σύννεφα αλήθεια; Χμ...


Carina be good:
-Όταν είμαι έξω με καλή παρέα. Μη μου πείτε ότι θέλετε εξηγήσεις! Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Ή κάπως έτσι.

Carina gone bad:
-Όταν η παρέα διαλυθεί ξαφνικά, γιατί όλοι πρέπει να φύγουν. Ή όταν είμαι εξαρχής με βαρετή παρέα και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι έχω βαρεθεί να πίνω Amita ροδάκινο, αλλά αν πιω καφέ το απόγευμα, θα μείνω ξύπνια όλη νύχτα, και ότι η σοκολάτα αυτής της καφετέριας είναι σαν το κακάο που έφτιαχνα όταν ήμουν μικρή (δηλαδή μπλιάξ) και...you get the point.


Carina be good:
-Όταν χορεύω, μόνη μου ή με παρτενέρ, με ωραία μουσική. Simple as that.

Carina gone bad:
-Όταν ο παρτενέρ είναι ενοχλητικός, μυρίζει, δε λέει να μάθει με τίποτα να κάνει το freaking βήμα, λες και είναι τόσο δύσκολο πια! Όταν χορεύει χάλια, και με παρασύρει και μένα μαζί του. Όταν προσπαθώ να χορέψω αλλά δε με αφήνει η διπλανή μου που κοπανιέται πάνω-κάτω σαν γιο-γιο. Όταν δεν παίζει ωραία μουσική. Όταν ο dj έχει κολλήσει στα ελληνικά. Να διασκεδάσουμε ήρθαμε. Όχι να ακούμε τις ατάλαντες να τσιρίζουν!


Carina be good:
-Όταν είμαι σε διάλεξη στη σχολή, και ο/η καθηγητής/τρια έχει καταφέρει να με κάνει να παρακολουθώ. Χωρίς ονειροπόληση, χωρίς σημειώματα στον διπλανό, χωρίς να διαβάζω για τριακοστή φορά τα συνθήματα στους τοίχους...

Carina gone bad:
-Δεν έχει γίνει ποτέ αυτό. Μα ποτέ όμως.


Carina be good:
-Όταν είμαι στο λεωφορείο και γυρίζω σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα. Και το λεωφορείο δεν είναι πήχτρα. Και έχω πετύχει το λεωφορείο που με αφήνει ακριβώς δίπλα στο σπίτι μου. Και δεν κάνει ζέστη. Και...και...και...

Carina gone bad:
-Ούτε αυτό έχει γίνει ποτέ. Και ούτε πρόκειται. Ούτε καν σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας.


Carina be good:
-Όταν βλέπω μια ωραία ταινία. Στο σπίτι, ή ακόμα καλύτερα στο σινεμά, γιατί δε μου αρέσει να βγαίνω από την αίθουσα και να λέω "πού πέταξα τα λεφτά μου η ηλίθια;".

Carina gone bad:
-Όταν η ταινία αποδειχτεί μάπα, και ναι έχω-πετάξει-τα-λεφτά-μου-η-ηλίθια. Και αν τη βλέπω σπίτι, βλαστημάω την ώρα και τη στιγμή που διάλεξα το Dogville αντί για το Amadeus.


Carina be good:
-Όταν μόλις έχω τελειώσει με το καθάρισμα του δωματίου, και χαίρομαι γιατί δε θα χρειαστεί να το ξανακάνω για μια εβδομάδα. Ίσως και δύο αν βαριέμαι τρελά.

Carina gone bad:
-Όταν με το που γυρίζω το καπάκι του Άζαξ στο off, δω σκόνη πάνω στο κομοδίνο. Γιατί;; Αναθεματισμένα ακάρεα!


Carina be good:
-Όταν τρώω ένα υπέροχο γλυκό. Τούρτα, σουφλέ, κρέπα, παγωτό...Κάθε μπουκιά και ένα μικρό ταξίδι στον παράδεισο!

Carina gone bad:
-Όταν αφήσω το κουτάλι/πιρούνι κάτω, και συνειδητοποιήσω ότι μόλις πήρα 500 θερμίδες για πλάκα. Και ότι έχω σοκολάτα στα δόντια μου. Και ότι έχω πιει όλο το νερό. Crap!


Carina be good:
-Όταν πετυχαίνω ωραία ντοκυμαντέρ στην τηλεόραση.

Carina gone bad:
-Όταν με πιάνει νύστα γιατί οι ανεγκέφαλοι προγραμματιστές βάζουν τα πιο ενδιαφέροντα προγράμματα στη μία το βράδυ!


Carina be good:
-Όταν με παίρνει τηλέφωνο φίλος/η, μιλάμε δύο ώρες, και έχουμε να πούμε και άλλα, αλλά λόγω οικονομικής κρίσης και πόνου του τυμπάνου, το κλείνουμε. Για να συνεχίσουμε από το μσν, το facebook, το κινητό...

Carina gone bad:
-Όταν φωνάζει ο αδερφός/η μαμά/η γάτα να το κλείσω για να πάρουν τη Σούλα, τον Άρη, την Περσεφόνη...


Carina be good:
-Όταν ξεκινάω ένα βιβλίο που μοιάζει απλά τέλειο!

Carina gone bad:
-Όταν τελειώσει...ή αν αποδειχτεί μάπα το λάχανο. Σπάνια βέβαια.


Carina be good:
-Όταν μπαίνω το πρωί στο blog και βλέπω σχόλια. We love feedback!

Carina gone bad:
-Όταν προσπαθώ τρεις μέρες να σκεφτώ τι κείμενο να αναρτήσω.....!


Carina be good:
-Όταν έχω πετύχει μια τέλεια σειρά στο ιντερνετ και βλέπω τα επεισόδια μανιωδώς.

Carina gone bad:
-Όταν κάθε επεισόδιο χρειάζεται τρεις ώρες να φορτώσει γιατί το βίντεο έρχεται από το Τόκυο και για κάποιο λόγο αργεί περισσότερο από τα βίντεο εξ Αμερικής. Δε θα την καταλάβω ποτέ την τεχνολογία. Ή όταν έχω καταφέρει να δω τρεις κύκλους σε δύο εβδομάδες, και περιμένω κάθε Τετάρτη να ανέβει το νέο επεισόδιο. Γιατί από ένα σημείο και πέρα βαριέμαι, και ψάχνω μια άλλη σειρά με περισσότερους κύκλους!


Carina be good:
-Όταν βλέπω στο λεωφορείο μωράκια. Ή όταν μου πιάνουν τη συζήτηση ενδιαφέροντα άτομα.

Carina gone bad:
-Όταν τα μωρά αρχίζουν να τσιρίζουν. Όταν μου πιάνουν τη συζήτηση γιαγιάδες (για την ακρίβεια, μόνο γιαγιάδες μου πιάνουν την κουβέντα) και μου λένε για τα κατοικίδιά τους. Ή ακόμα χειρότερα, όταν αρχίζουν τη θρησκευτική προπαγάνδα. Καμιά φορά θα τους πω ότι είμαι Βουδίστρια να τους φύγει το τσερβέλοοοο! (πού το θυμήθηκα αυτό τώρα;;)


Μη νομίζετε ότι είναι μόνο αυτά...Σελίδες και σελίδες θα μπορούσα να γράψω για τις τρομερές στιγμές διχασμού που βιώνω καθημερινά...αλλά τελικά, συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά είναι μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου (the bigger plan), γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος αφορμές για να είμαστε evil. Κι όμως, κάπως τα καταφέρνουμε οι περισσότεροι από εμάς και δεν γινόμαστε Norman Bates, σχιζοφρενείς δολοφόνοι, μανιακοί, πυρομανείς...Είναι να μην εκπλήσσομαι μετά με τους ανθρώπους;

Εσένα τι σε κάνει να χτυπάς κόκκινο; Να θες να αρπάξεις το κουζινομάχαιρο, να βγεις στην Ερμού με τα εσώρουχα, και να τρέξεις πάνω-κάτω φωνάζοντας "Ήρθε το τέλος κορόιδα! Τα McDonalds έχουν μυρμήγκια, και κάποιος έφτυσε το μηχανάκι tου Γαβαλά!"; Ή κάτι λιγότερο extreme τέλοσπάντων... Share the love...or hate!


~Carina

Εκνευρίζειν is easy

Η αγαπητή Flonsavardu με κάλεσε σε ένα μικρό blog-ικό παιχνίδι (ευχαριστώ ξανά!). Υποτίθεται ότι πρέπει να γράψω πέντε πράγματα που με εκνευρίζουν, και στη συνέχεια να καλέσω και άλλους...

Στην αρχή, δε μπορούσα να σκεφτώ πέντε πράγματα που με εκνευρίζουν. Μετά, δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι όσα με εκνευρίζουν. Μήπως τελικά η ζωή είναι ένα σύνολο εκνευρισμών με μικρές στιγμές αναλαμπής, γνωστές και ως αδιαφορία, και στην καλύτερη των περιπτώσεων, ευχαρίστηση;.....

Πφ. Μου τη δίνει η φιλοσοφία!


On-topic λοιπόν...:

1. Με εκνευρίζουν τα ψώνια. Δεν ξέρω πώς να το πω αλλιώς. Τα άτομα που νομίζουν ότι είναι τέλεια. Οι πιο όμορφοι, οι πιο έξυπνοι, οι αλάνθαστοι, τα τέλεια πλάσματα της θείας δημιουργίας. Θέλω να τους ξεριζώσω τα νύχια μέχρι να παραδεχτούν την κατώτερη ανθρώπινη φύση τους, αν και ξέρω ότι κατά βάθος, είναι τόσο δειλοί και ποταποί που θα υποκύψουν με το πρώτο άγγιμα της λαβίδας. Δεν αντέχω τα ψώνια. Και το χειρότερο είναι ότι βρίσκονται παντού. Χειρότερα και από τα Jumbo. Όπου και να κοιτάξεις, υπάρχει ένα ψώνιο. Σαν τις κατσαρίδες, εξαπλώνονται σαν επιδημία. Ελπίζω να μην είναι κολλητική τουλάχιστον.

2. Σε συνέχεια του προηγούμενου...με εκνευρίζουν οι ξερόλες. Οι μικρές φορητές ψευδο-εγκυκλοπαίδειες. Οι άπειρες Ερμιόνες που θα επιβίωναν μέχρι τον τελευταίο γύρο του Fatus Olus. Οι βλαμμένοι που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Από τα βαθύτερα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης (να ζει κανείς ή να μην ζει; Στη δική σου περίπτωση, να μη ζει) μέχρι τον καλύτερο τρόπο να κάνεις το Promenade A στο τανγκό. Σου λέω εγώ πώς να περπατάς που πας σαν χελώνα με έγκαυμα; Μη μου κάνεις υποδείξεις αν θες το κεφάλι σου να μείνει στη θέση του! Δε μπορώ τους ξερόλες. Ακόμα και εμείς, οι κοινοί θνητοί, ξέρουμε πότε να κατεβάσουμε το χέρι και να βγάλουμε το σκασμό, πριν αρχίσει να αφρίζει ο διπλανός μας. Εσείς γιατί δεν το ξέρετε αφού ξέρετε όλα τα άλλα;

3. Με εκνευρίζουν οι πάσης φύσεως στραβομουτσουνιασμένοι και ενοχλητικοί. Αν σου χαρίσω ένα χαμόγελό μου μέσα σε ένα ασφυκτικό λεωφορείο, θέλω να ανταπαντήσεις και να δεχτείς ότι μοιραζόμαστε την ίδια μιζέρια αλλά μπορούμε να είμαστε έστω και λίγο αισιόδοξοι. Αν με κοιτάς με αυτό το βλέμμα του μοχθηρού ταύρου, και ρυτίδες κάνεις, και μου χαλάς και τη δική μου τη διάθεση. Κανείς ποτέ δεν πέθανε από ένα χαμόγελο. Ίσως.
Όσο για τους ενοχλητικούς...κάποιος από το γένος τους δε θα τη γλιτώσει μια μέρα και θα βρεθεί στο διάστημα να κάνει παρέα στο Μάρκο, τη χαμένη μαϊμού (μη ρωτήσετε, είναι μια χαζοδιαφήμιση που μου εμφανίζεται συνεχώς στο facebook). Όλοι μπορούμε να είμαστε ενοχλητικοί και κυρίως εγώ που έχω και δυνατή φωνή. Έχω και μια κραυγή στο κινητό μου. Θα σου άρεσε να χτυπήσει ακριβώς δίπλα στο αυτί σου; Δε νομίζω. Ούτε και το τύμπανό σου το πιστεύει.

4. Με εκνευρίζουν τα σχέδια που ακυρώνονται. Ή μάλλον, εκνευρίζομαι όταν ακυρώνονται σχέδια, να είμαστε και σωστοί. Ομολογώ ότι είναι φορές που κάνω υποσυνείδητες προσευχές να ακυρωθεί ο καφές γιατί βαριέμαι και προτιμώ να δω σε επανάληψη το America's Next Top Model, από το να ντυθώ, να βαφτώ, να βάλω τακούνια και να βγω. Και άντε να περιμένεις στη στάση, να κατέβεις στο κέντρο...και μετά, όπου σε βγάλει ο δρόμος. Εντάξει, ναι, είναι φορές που εγώ διοχέτευσα την ενέργειά μου για την ακύρωση ενός σχεδίου. Αλλά δεν το αναγνωρίζω στους άλλους να κανονίζουμε κάτι από καιρό και τελευταία στιγμή να μη γίνει. Γιατί συνήθως γίνεται για λόγους χαρτιού τουαλέτας. Δεν πρόλαβα να ισιώσω τα μαλλιά μου, και δεν ξέρω τι άλλο. Δε θέλω να ακυρώνονται σχέδια! Να μου έχει βγει εμένα το λάδι να συντονίσω παρέα 7 ατόμων, και ξαφνικά ο ένας να πάει στην Λίμα, ο άλλος στον νυχοκόπτη, ο τρίτος να πρέπει να δει τον εικοστό τρίτο ξάδερφό του που ήρθε από την Αμερική μετά από 27 χρόνια (το καμάρι της οικογένειας. Ούτε θυμόντουσαν ότι υπήρχε αλλά αν έχει φέρει καλά δώρα, αυτά ξεχνιούνται), και πάει λέγοντας. Συγνώμη, αλλά ηλίθια είμαι εγώ να σκίζομαι να οργανώσω μια έξοδο; Μην απαντήσετε. Και μετά έχουν την απαίτηση να είμαι εγώ συνεχώς διαθέσιμη. Συγνώμη fellas, έχω ραντεβού με την μπανιέρα μου.

5. Με εκνευρίζουν οι κλίκες. Δε μπορώ τα ψουψουψου, τα πισώπλατα μαχαιρώματα, την υποκρισία. Δε μπορείς να είσαι φίλος με όλους, αλλά είναι λογικό να ανταλλάσεις ματιές-μαχαιριές από την άλλη άκρη της αίθουσας με κάποιον επειδή δε σε κάλεσε στο πάρτυ του; Σκασίλα σου μεγάλη! Δε μου αρέσει να μπαίνω σε ένα χώρο και να νιώθω αμέσως μια εχθρικότητα στον αέρα, τόσο χειροπιαστή που μπορείς να την ζυμώσεις και να την κάνεις τυροπιτάκια, να κάτσουν στο λαιμό των εχθρών σου. ("Τους εχθρούς σου να τους επιλέγεις πιο προσεκτικά από τους φίλους σου"-ή κάτι τέτοιο είχε πει ο Oscar Wilde). Αρνούμαι 20 χρονών σχεδόν άτομο, να φέρομαι σαν επίτιμο μέλος του νηπιαγωγείου. Σταμάτα να με κουτσομπολεύεις. Σε ακούω. Σε βλέπω πως με κοιτάς. Μην με υποτιμάς. Ξέρω και εγώ να σε θάψω αλλά δεν το κάνω. Γιατί εγώ και η "κλίκα" μου προτιμάμε να συζητάμε για χιτσκοκικές ταινίες από το να βγάζουμε τα άπλυτά σου στη φόρα. Αυτό το καταφέρνεις και μόνος σου μια χαρά. Έτσι δεν είναι;


Μετά από τις πέντε συγκλονιστικές αυτές αλήθειες, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι με εκνευρίζει γενικά το ανθρώπινο γένος. Ακόμα και τα ενοχλητικά περιστέρια με το τεράστιο σώμα και το μικρό μυαλό με κάνουν να νιώθω περισσότερες τύψεις αν τα κλοτσήσω απ'ότι αν κλοτσήσω έναν άνθρωπο. Τα καημένα, είναι ανυπεράσπιστα απέναντι στη δική μας καταστροφική μανία. Τέλος. Το αποφάσισα. Από εδώ και πέρα, θα αρχίσω να κλοτσάω, να πατάω, και οτιδήποτε σχετικό όχι επίπονο αλλά αρκετά εκνευριστικό. Έτσι για να μάθουν οι άνθρωποι!


Καλώ στο παιχνίδι με τη σειρά μου τους συν-γραφείς του blog, SHARKastic και Sunshine, όπως και τους ChicaGriega, Fri, και Χρήστο.

Φυσικά, όποιος άλλος θέλει, μπορεί να συμμετέχει! Τα ονόματα διαλεγμένα from the top of my head!


~Carina