Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Fact is...

By Carina

...ότι τέτοιες κρύες χειμωνιάτικες μέρες δε θέλω να βγαίνω από το σπίτι για τίποτα και για κανέναν.

...ότι έχω βαρεθεί να ακούω τον Κωστάλα να σχολιάζει το καλλιτεχνικό πατινάζ.

...ότι η γοητεία κάποιου δε βρίσκεται στην εμφάνιση μερικές φορές αλλά στο πόσο καλά κάνει ό,τι κάνει.

...ότι είμαι πλέον λιγότερο πρόθυμη να παλέψω για ανθρώπους που δε θέλουν να παλέψουν για εμένα.

...ότι θέλω να πάω ταξίδι κάπου μακριά, πολύ μακριά!

...ότι έχω να πάω στην Ακρόπολη πολλά χρόνια, και περιμένω να πιάσουν οι ζέστες για να ανέβω εκεί με λιακάδα και να πάθω ηλίαση!

...ότι ο καβαλιέρος κάνει το χορό, και όχι το αντίστροφο.

...ότι μου τη δίνουν οι αυτόματες πόρτες στις τράπεζες. Είναι χάσιμο χρόνου. Για να μην αναφέρω ότι καταλήγω να μιλάω μόνη μου και να με κοιτάζουν σαν τρελή.

...ότι κάτι από τα δύο δεν θα τα γλιτώσουμε εδώ στην πρωτεύουσα: ή χιόνι ή σεισμός.

...ότι ποτέ δε θα καταλάβω γιατί οι μεγαλύτερες καταστροφές γίνονται σε υποανάπυκτες χώρες.

...ότι μου τη δίνουν όλα αυτά τα ηλίθια facebook trends.

....κι ακόμα περισσότερο αυτοί που τα ακολουθούν.

...ότι λατρεύω τον ύπνο.-

...ότι κατά βάθος έχω ερωτευτεί τους χαρακτήρες που υποδύεται ο Gerard Buttler, και όχι τον ίδιο.

...ότι θέλω να ντυθώ φέτος τις Απόκριες. Αλλά μάλλον δε θα το κάνω.

...ότι μου αρέσει να βουτάω μπισκότα στον καφέ.

...ότι χρειάζομαι κούρεμα αλλά δεν το παίρνω απόφαση επιτέλους!

...ότι έπρεπε να είχα γραφτεί σε μαθήματα για κατασκευή κοσμημάτων.

...ότι πρέπει να διαβάσω.

...ότι πλησιάζει Σαββατοκύριακο.

Καλημέρα!

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Blast from the past

By Carina

Μία είναι η μεγαλύτερη αλήθεια για τους φοιτητές κατά την περίοδο της εξεταστικής: οτιδήποτε είναι πιο ενδιαφέρον από το διάβασμα! Μια συζήτηση που έκανα χτες με μια φίλη μου (Hi Il!) μου θύμισε κάτι κρυμμένα χαρτάκια που έχω σε έναν φάκελο από συζητήσεις που κάναμε στο σχολείο. Τα ξέθαψα λοιπόν από την βιβλιοθήκη, φταρνίστηκα λιγάκι από τη σκόνη (εγώ δεν καθαρίζω;;;), τους έριξα μια ματιά, με έπιασε κατάθλιψη, και τα έβαλα με συνοπτικές διαδικασίες πίσω στη θέση τους.

Πολλοί λένε ότι κάποια στιγμή θα νοσταλγείς τα σχολικά χρόνια, γιατί ήταν αθώα (ψέμα no1), και ανέμελα (ψέμα no2). Ίσως επί 1960 αυτό να ίσχυε. Ίσως να ίσχυε και επί 1980. (Δε λέω επί 1990 γιατί κάτι καταλήψεις έκαναν τότε. Η χαρά του μαθητή!;) Επί 2000 όμως, το να είσαι (ήσουν) μαθητής ήταν χειρότερο και από εργασία ρουτίνας, στυλ δημοσίου υπαλλήλου, δουλειά σκότωμα για τα δημιουργικά πνεύματα. Και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί.

Ας ξεκινήσω από το ψέμα no2: ανεμελιά. Η τελευταία φορά που ήμουν ανέμελη ήταν όταν ήμουν ακόμα 4,5 χρονών, μόλις είχα ξεκινήσει το μπαλέτο, έκανα -και καλά- αγγλικά, και γέμιζα την υπόλοιπη μέρα μου με κούκλες, Polly Pocket, και κινούμενα σχέδια, χωρίς υποχθόνιες φιλίες, δήθεν έρωτες, και απροειδοποίητα τεστ (τα οποία πρέπει να απαγορευτούν δια νόμου). Η ανεμελιά χάθηκε από τότε που σκλήρυνε η αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα να ξέρουμε δύο γλώσσες από τα 8 μας, να έχουμε πέντε πτυχία στα 14 μας, και άπειρες δεξιότητες -στα χαρτιά πάντα γιατί στην πράξη...- στα 18 μας. Για να είσαι ανέμελος δεν πρέπει να έχεις υποχρεώσεις. Με το που πατάς το πόδι σου στο σχολείο, αποχαιρετάς την ανεμελιά, και κλαις όχι γιατί αποχωρίζεσαι τη μαμά σου για πρώτη φορά, αλλά γιατί λες αντίο μια για πάντα στις ατέλειωτες ώρες χαζέματος, για το οποίο κανείς δε μπορούσε να σε κατηγορήσει. Δε θυμάμαι πότε ήμουν ανέμελη τελευταία φορά (με εξαίρεση κάτι καλοκαίρια). Μέγας μύθος η ανεμελιά των σχολικών χρόνων. Πιο ήρεμη είμαι τώρα ως φοιτήτρια, κι ας έχω περισσότερες υποχρεώσεις.

Προχωράμε στο ψέμα no1: αθωότητα. Αν η ανεμελιά χάθηκε την πρώτη μέρα του σχολείου, η αθωότητα αγνοείται από τη στιγμή που κάναμε την πρώτη μας φιλία. Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα είναι πιο θολά εδώ. Για να μην πω τίποτα υπερβολικό, θα αφήσω τα χρόνια του δημοτικού (με την ελπίδα ότι ήμασταν όντως αθώα παιδάκια τότε), και θα περάσω στα γυμνασιακά/λυκειακά.

Αθώοτητα. Σημαίνει να είσαι αθώος (προφανώς). Να μη σκέφτεσαι πονηρά και ύπουλα. Να μην ρίχνεις τον άλλο για το δικό σου κέρδος. Να μην κοιτάς μονάχα τον εαυτό σου. Να είσαι ειλικρινής. Τίποτα από αυτά δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα του γυμνασίου που έχω στο μυαλό μου. Σκευωρίες, κουτσομπολιά, κλίκες, ποιος έκανε πάρτυ και δε σε κάλεσε (άλλη βλακεία αυτή. τι κέρδισες ρε φίλε;;), ποιος τα'χει με ποια, ποια γουστάρει ποιον, θα σου ρίξω στάχτη στα μάτια να μην καταλάβεις ότι μας αρέσει ο ίδιος, κάνε μου ψυχανάλυση, αλλά σκασίλα μου για τα δικά σου προβλήματα. Αυτά περιγράφουν μια τυπική μέρα στο δικό μου σχολείο. Δε λέω ότι αυτά δε συμβαίνουν και στη σχολή. Παντού συμβαίνουν. Το σχολείο όμως είναι τόσο κλειστή κοινότητα που σε πνίγει και σε σκάει. Είναι μια θηλιά που όταν την ξεφορτωθείς δε θες να κοιτάζεις πλέον τον λαιμό σου για να μη σου θυμίζει την παλιά σου μιζέρια...

Δε θα παραθέσω αποσπάσματα από τις τότε συζητήσεις μου (αν και μπαίνω στον πειρασμό να τα περάσω όλα σε ένα αρχείο Word για μελλοντικές αναφορές), γιατί κάποιες πληγές είναι ακόμα μισάνοιχτες. Όχι τόσο δικές μου όσο αλλονών. Αυτό όμως που θα σας πω είναι το εξής: το χειρότερο τελικά με το να βρίσκεις τέτοια χαρτιά και συζητήσεις από το σχολείο, δεν είναι οι επίπονες αναμνήσεις που σε κάνουν να κοκκινίζεις και να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου, αλλά η συνειδητοποίηση ότι μετά από τέσσερα χρόνια, κάποια άνθρωποι παραμένουν ίδιοι. Η μεγαλύτερη ήττα είναι να συνειδητοποιείς ότι στον καθρέφτη σου αντικρίζεις τον σχολικό Γιάννη, κι όχι τον ώριμο, κατασταλαγμένο 20χρονο που θα ήθελες να ήσουν.

Τα χαρτάκια μου μού θύμισαν πόσο άσχημα πέρναγα τότε, όχι γιατί δεν είχα φίλους, αλλά γιατί αυτό που ήμουν (είμαι) μπλοκαριζόταν από τις στενές πόρτες των σχολικών τάξεων. Για να μπω μέσα, έπρεπε να αφήσω τον αντισυμβατικό (με όρους σχολείου) εαυτό μου στην καγκελόπορτα. Πάλι καλά που ήμουν καλή μαθήτρια, και γλίτωνα την ταμπέλα "φρικιό".

Τα χαρτάκια μου έδειξαν και κάτι άλλο. Ότι παρά τα σχολικά χρόνια, κατάφερα να εξελιχθώ, να αλλάξω, να έρθω πιο κοντά σε αυτό που (θέλω να) είμαι. Γι'αυτό ίσως κάποιοι άνθρωποι από εκείνη την εποχή δεν χωράνε στο τώρα μου.

Ίσως τώρα να είμαι λιγότερο αθώα από τότε. Ή μάλλον, είμαι σίγουρα λιγότερο αθώα. Αυτό όμως από επιλογή μου, όχι από υποχρέωση. Κι έτσι τώρα κοιτάζω τα χαρτάκια και λέω "ευτυχώς που δε χρειάζεται να γυρίσω πίσω σε εκείνη την εποχή" γιατί δε θέλω να απαρνηθώ όσα απέκτησα αυτά τα χρόνια.

Το σχολείο είναι μια ανοιχτή πληγή. Όσο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν καλή εποχή. Εκτός κι αν ήσουν στη μεγάλη κλίκα, αλλά εγώ τέτοιους αναγνώστες δεν έχω.

Κλείνω λοιπόν αυτόν τον φάκελο, τον βάζω πίσω στη θέση του, με την υπόσχεση πως όταν τον ξανανοίξω θα θυμηθώ μόνο τα καλά.

A blast from the past~

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Sunshine Award

By Carina

Ο kakos lykos (λύκαινα!) χάρισε σε αυτό το blog ένα υπέροχο ηλιόλουστο βραβείο για να μας φωτίζει ακόμα και τις συννεφιασμένες μέρες του χειμώνα. Εγώ πρέπει τώρα να το δώσω σε 12 άτομα...Δύσκολο, πολύ δύσκολο...

Είμαι σίγουρη ότι κάποιοι από εσάς το έχουν λάβει ήδη, αλλά παρ'όλα αυτά, σας το δίνω ξανά!

1) Daizy
2) stavroulazerva
3) Chica Griega
4) Erevierax
5) γυάλινο δάκρυ
6) Χρήστος
7) Άσπα
8) SKPOUTZAKOS
9) Λασπολόγος
10) swivel
11) korinoskylo
12) nek



Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Abso-fucking-lutely!

 By Carina


Πριν γράψω την πρώτη ανάρτηση για τη νέα χρονιά, θέλω να ευχηθώ σε όλους σας τα καλύτερα! Υγεία και τύχη σε ό,τι κάνετε! Ελπίζω αυτή η χρονιά να σας φέρει όσα χρειάζεστε και να σας μάθει να αγαπάτε όσα έχετε!


Μετά από αυτή την απαραίτητη εισαγωγή, προχωράω στο...κυρίως...

Χτες το βράδυ, έβλεπα Sex and the City, και πέτυχα για πρώτη φορά το τελευταίο επεισόδιο. Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ με αυτή τη σειρά είναι οι ατάκες που λένε μερικές φορές οι χαρακτήρες. Το τελευταίο επεισόδιο λοιπόν, κλείνει με την εξής φράση:

"The most exciting, challenging and significant relationship of all is the one you have with yourself."

Καθώς σκεφτόμουν αυτά τα λόγια, κατάλαβα πόσο σωστά είναι. Η πιο σημαντική σχέση είναι αυτή που έχουμε με τον εαυτό μας. Από εκεί ξεκινούν όλα. Αν αγαπάς τον εαυτό σου, θα μάθεις να αγαπάς τους άλλους. Θα εξελίσσεσαι και θα ανακαλύπτεις συνεχώς πλευρές της προσωπικότητάς σου. Αν τον μισείς, αυτό θα αντανακλάται σε όλες σου τις σχέσεις, αλλά κυρίως, σε εσένα τον ίδιο. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να έχεις καλές σχέσεις. Το ζητούμενο είναι να είσαι καλά με το εγώ σου.

Η αλήθεια είναι ότι οι φιλίες μας συχνά αντανακλούν αυτά που πιστεύουμε για τον εαυτό μας στη δεδομένη στιγμή. Γι'αυτό άλλωστε λένε "Δείξε μου το φίλο σου..." Οι φίλοι μπορούν να γίνουν συμπληρώματα του εαυτού αλλά και των αναγκών μας. Κοιτάξτε ποιοι είναι δίπλα σας και αναλογιστείτε γιατί επιλέξατε αυτούς τους ανθρώπους και όχι κάποιους άλλους. Έτσι θα καταλάβετε και γιατί κάποιες φιλίες γκρεμίζονται με το πέρασμα του χρόνου ενώ κάποιες άλλες δεν αναπτύσσονται ποτέ. Οι φίλοι είναι αντανακλάσεις του εαυτού μας. Γι'αυτό είναι αναγκαίο να χτίσουμε πρώτα τη σχέση με το εγώ μας έτσι ώστε οι φιλίες μας να είναι οι καλύτερες δυνατές, για να είναι πιο γερές, και να είναι αντιπροσωπευτικές του χαρακτήρα μας.

Δε μετανιώνω για τις φιλίες που έχασα από δική μου ή όχι επιλογή. Λένε πως οι άνθρωποι που δεν κατάφεραν να είναι στο παρόν σου έμειναν πίσω για κάποιο λόγο. Αν δεν μπορεί να ακολουθήσει κάποιος, ή αν κρατάει κι εσένα πίσω, μάλλον πρέπει να τον αφήσεις να βρει τον δικό του δρόμο, τους δικούς του ρυθμούς.

Συχνά βέβαια είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι η παράλληλη πορεία σου με κάποιον άνθρωπο πρέπει να τελειώσει γιατί πολύ απλά ο δρόμος του έχει στροφές. Τότε προσπαθείς να αγνοήσεις τα σημάδια, να του δώσεις λίγο χρόνο, κι άλλο λίγο, για να προσαρμόσεις την πορεία σου στη δική του. Αυτό όμως δε γίνεται.

Ο άνθρωπος είναι σαν ταξιδιώτης σε ένα τραίνο. Το τραίνο έχει πολλούς σταθμούς. Σε κάποιους θα κατέβει και θα μείνει εκεί για καιρό, Άλλους θα τους προσπεράσει. Θα έχει πολλούς συνταξιδιώτες με τους οποίους θα μοιραστεί τη διαδρομή. Άλλοι θα κάθονται μακριά, κι άλλοι δίπλα του. Κάποιοι θα έχουν κοινή διαδρομή με τον ίδιο, ενώ άλλοι απλά θα τον προσπεράσουν στον διάδρομο.

Οι συναντήσεις με τους γύρω μας είναι άπειρες. Στο τέλος όμως είναι θέμα τύχης το ποιος θα βρεθεί δίπλα μας. Ίσως με το να κάτσει κάποιος δίπλα σου, να στερήσει τη θέση σε κάποιον άλλο, πιο ταιριαστό σε εσένα. Ίσως όμως να συμβεί και το αντίστροφο. Ποτέ δε θα μάθουμε. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να κοιτάζουμε καλά τους συνεπιβάτες μας και να κρίνουμε κατά πόσο αξίζει να βγούμε από την μοναξιά του βιβλίου που διαβάζουμε ή της μουσικής που ακούμε, για να τους γνωρίσουμε. Άλλωστε, ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να αλλάξει πορεία για χάρη σου, ή για ποιον μπορεί να αλλάξεις δρόμο εσύ. Αυτά έχουν τα ταξίδια!

Εύχομαι λοιπόν να μπορέσουμε όλοι μας να χρησιμοποιήσουμε το εισιτήριο που μας χαρίστηκε όσο καλύτερα γίνεται, για να χτίσουμε έναν υπέροχο εαυτό, και να γεμίσουμε τη ζωή μας με ακόμα πιο υπέροχους ανθρώπους, έτσι ώστε όταν φτάσει το τραίνο στο τέρμα, να έχουμε απολαύσει τη διαδρομή, να έχουμε γελάσει, να έχουμε μάθει να υπομένουμε τις κακουχίες, αλλά πάνω απ'όλα, να έχουμε μάθει ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να προσφέρουμε σε αυτόν τον κόσμο "τον μικρό, τον μέγα".

Καλή Χρονιά!



PS: Σας υπνεθυμίζω το site που έφτιαξα στα πλαίσια μιας εργασίας για τη σχολή: http://whatevertwilight.webs.com.
Γραφτείτε!!
Ευχαριστώ!